Kinderen
alle pijlers
Wanneer jij wel zwanger raakt en je vriendin of zus niet...
woensdag 6 februari 2008 om 19:03
Ik heb inmiddels twee gezonden kinderen en misschien wil ik er nog wel meer bij. Mijn zus die 4 jaar ouder is dan ik probeert al heel lang zwanger te raken en heeft afgelopen jaar een IVF poging gedaan niet niet gelukt is. Een enorme teleurstelling voor ons allemaal en ik vind het heel moeilijk om te praten met haar over toekomstige kinderen of uberhaupt zwangerschappen van mijn vriendinnen. Ik weet namelijk dat het haar veel pijn doet. Ze heeft in het verleden met haar huidige man een abortus gepleegt omdat haar relatie toen nog niet sterk genoeg was. Hiervan heeft ze enorme spijt. Al met al een drama. Ik weet dat zij doorgaat met her dagelijkse leven en dat ik van haar niet hoef te doen alsof maar goed, toch heb ik er erge moeite mee.
woensdag 6 februari 2008 om 19:10
mijn buuv is ook aan de slag met kids creeeren , ze weet dat wij in de medische molen zitten. ze heeft me laatst een op een gezegd dat ze het heel moeilijk zou vinden om mij te vertellen als het bij hun lukt. ze vroeg me hoe ik het het liefste te horen krijg, of ze langs moet komen , een briefje door de deur ... telefonisch ??
ik vond het super dat ze dat vroeg !! en we hebben een heel prettig gesprek gehad.
ik vond het super dat ze dat vroeg !! en we hebben een heel prettig gesprek gehad.
dinsdag 19 februari 2008 om 13:46
Ik ben zelf al meer dan 2 jr bezig om zwanger te raken. Ik vind het heel fijn als mensen ernaar vragen en ben er dus redelijk open in. Ik denk dat openheid naar je zus het beste is. Dus gewoon benoemen hoe je je voelt. Zeggen dat je het echt heel vervelend voor haar vind; jij met prachtige gezonde kinderen en zij die dat ook zo graag wil. En vragen hoe je haar kan helpen / ondersteunen.
dinsdag 19 februari 2008 om 14:16
Ik ben het helemaal eens met de reakties hierboven. Wees open naar haar, bespreek jouw gevoel. Ikzelf heb 2 kinderen en we zijn bezig voor een derde. Een vriendin van mij is al 3 jaar bezig en nu na veel onderzoeken is het de vraag of het ooit gaat lukken. Ik heb heel open met haar gesproken over mijn verlangen naar een derde en haar situatie. Openheid is heel belangrijk ookal is het wel heel moeilijk. Ik neem aan dat dit onderwerp met hata goed bespreekbaar is aangezien je zegt dat haar leven ook gewoon doorgaat.
dinsdag 19 februari 2008 om 15:19
En zeg vooral geen dingen als: 'Ik weet zeker dat jij ook een hele goede moeder zult zijn" of "jij wordt vast ook wel eens zwanger". Of van die handige tips als "probeer er eens niet aan te denken" of "waarom geen IVF/draagmoeder etc". Van een vriendin die niet zwanger wordt, heb ik gehoord dat dit echt de opmerkingen waren waarvan ze tegen het plafond vliegt.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
dinsdag 19 februari 2008 om 15:41
Mijn schoonzus zat in dezelfde situatie als jouw zus. Al jaren bezig met kinderen krijgen en de ene teleurstelling na de andere. Dit terwijl ik in de tussentijd 3 koters wierp. En ik was degene die aan de telefoon (ze woont ver weg in een ander land) zat te huilen als ik haar vertelde dat ik wéér zwanger was omdat ik tegelijkertijd haar pijn voelde en zij was alleen maar blij, blij, blij voor ons. En toen ik tussen nr. 2 en 3 een miskraam kreeg, was ZIJ, van alle mensen op de wereld, de eerste die mij belde en huilde omdat ze het zo erg voor me vond. Hartverscheurend was het. Maar nu is ze eindelijk (na 10 jaar proberen) via IVF zwanger (13 weken inmiddels dus nog erg pril)! En nu zijn we allemaal blij, blij, blij en huilen we met z'n allen van geluk.
Een heleboel tranen, dat wel, maar nooit of te nimmer enig gevoel van jaloezie of bitterheid. Ik denk dat jouw zus dat ook zo beleeft. Natuurlijk denkt ze: waarom IK niet, maar ze zal het jou geen moment kwalijk nemen of misgunnen. En inderdaad, ik zou er gewoon open en eerlijk met haar over praten. Als je het onderwerp kinderen gaat doodzwijgen zal ze zich alleen maar nog meer buitengesloten en misdeeld voelen.
Een heleboel tranen, dat wel, maar nooit of te nimmer enig gevoel van jaloezie of bitterheid. Ik denk dat jouw zus dat ook zo beleeft. Natuurlijk denkt ze: waarom IK niet, maar ze zal het jou geen moment kwalijk nemen of misgunnen. En inderdaad, ik zou er gewoon open en eerlijk met haar over praten. Als je het onderwerp kinderen gaat doodzwijgen zal ze zich alleen maar nog meer buitengesloten en misdeeld voelen.
dinsdag 19 februari 2008 om 16:07
Ik heb helaas andere ervaringen ... ik was tegelijk met mijn beste vriendin zwanger maar zij heeft een zoontje gekregen die door vroeggeboorte is overleden. Zij kon uiteindelijk zo moeilijk met mijn zwangerschap en later mijn zoontje omgaan dat ons contact vrijwel helemaal verbroken is. Zelfs nu zij zelf een gezond dochtertje heeft gekregen wordt het contact niet beter. Ik heb van mijn kant altijd alle begrip voor haar getoond en ben altijd open en eerlijk naar haar geweest.
Ik denk dat je niet meer kunt doen dan je zus naar haar mening vragen en daar dan rekening mee houden (zonder jezelf meer weg te cijferen dan je eigenlijk wilt natuurlijk). Ik heb dat in het geval van mijn vriendin ook gedaan, maar toch is het tussen ons fout gelopen. Ik vind dat heel erg jammer maar heb zelf geen grip meer op de situatie. Wat ik dus wil zeggen is dat je niet meer dan je best kunt doen en volgens mij doe je dat al. Dat blijkt alleen al uit het feit dat je dit topic opent.
Ik denk dat je niet meer kunt doen dan je zus naar haar mening vragen en daar dan rekening mee houden (zonder jezelf meer weg te cijferen dan je eigenlijk wilt natuurlijk). Ik heb dat in het geval van mijn vriendin ook gedaan, maar toch is het tussen ons fout gelopen. Ik vind dat heel erg jammer maar heb zelf geen grip meer op de situatie. Wat ik dus wil zeggen is dat je niet meer dan je best kunt doen en volgens mij doe je dat al. Dat blijkt alleen al uit het feit dat je dit topic opent.
dinsdag 19 februari 2008 om 16:43
dinsdag 19 februari 2008 om 17:16
Ja Esther, dat is inderdaad het verdrietige ... Niemand kan er iets aan doen en haar reactie is in de basis begrijpelijk. Maar het is wel heel erg jammer ... Ik heb het een tijd lang erg frustrerend gevonden dat ik niets aan de situatie kon veranderen. Ik wilde graag contact met haar en haar in haar verdriet steunen. Maar ik was de laatste persoon op aarde die dat op dat moment kon. Het is helaas gegaan zoals het is gegaan ... en niemand heeft daar invloed op. Dus ook al reageer je erg begripvol, dan nog kan degene die in de "slachtoffer-positie" zit er voor kiezen dat contact te pijnlijk is. Jezelf iets verwijten heeft dan helemaal geen zin. Je kunt je ook niet voorbereiden op zo'n situatie. Mijn ervaring is inmiddels ook dat mensen die het niet meegemaakt hebben zich er helemaal niets bij voor kunnen stellen (zowel niet van de reactie van mijn vriendin, die als je de details kent behoorlijk heftig is, als van mijn reactie op sommige situaties).
