Wat heeft een diagnose jouw kind gebracht? HB/AD(H)D/Autisme

lenthe_ zondag 13 oktober 2024 om 07:24

Al jarenlang vermoed ik dat er 'iets' aan de hand is bij onze 5-jarige. Het is een ontzettend leuk en lief kind, maar heeft veel onrust en is ook (voor wat wij kunnen zien) erg intelligent.
We zijn veel in gesprek geweest met de opvang en inmiddels hebben we regelmatig gesprekken op school over hoe kind het beste te begeleiden. Vaak gaat het prima, maar het is soms hard werken voor ons.
Zelf vermoed ik dat er misschien een diagnose aan vast zit, maar ik merk dat de instanties terughoudend zijn in testen, want: kind is wie hij is en zal niet veranderen als er ineens een sticker op zit.

Wat heeft het jullie opgeleverd nadat er wel getest is bij jullie kind?
Mocht er ad(h)d uitkomen, is Ritalin dan een optie? Ervaringen?
Ervaring met een autismevorm?
Of wat heeft de sticker 'hoogbegaafdheid' jullie gebracht?
Of had je het allemaal liever niet geweten?
Als je het opniew zou moeten doen, zou je je kind opnieuw willen laten testen? En zo ja, op welke leeftijd? Is 5 nog te jong?

Frizz zondag 13 oktober 2024 om 11:23

Solomio schreef: ↑
13-10-2024 11:15
Een ASS-aanpak is zelfs niet voor elke ASS-er helpend.
Daar valt echt denk ik de meeste winst te behalen: zoeken naar een aanpak die werkt.
En die staat los van diagnoses.

Ja dat is helemaal waar. Je moet het toch treffen met professionals die dat echt kunnen en willen.
Met een beetje pech raakt men handelingsverlegen en ligt het toch allemaal aan het kind en opvoeding.

•

Lento zondag 13 oktober 2024 om 11:24

Solomio schreef: ↑
13-10-2024 11:15
Een ASS-aanpak is zelfs niet voor elke ASS-er helpend.
Daar valt echt denk ik de meeste winst te behalen: zoeken naar een aanpak die werkt.
En die staat los van diagnoses.

Maar tegelijkertijd wil je ook niet teveel experimenteren met verschillende aanpakken om te kijken wat werkt.

Ik vind het bij mijn kind vooral lastig omdat ik voorheen wel wist wat goed voor hem werkte (veel regelmaat, heel goed grenzen bewaken, aansluiten bij zijn belevingswereld en behoeftes) maar hij wordt ouder en ook de buitenwereld en hijzelf veranderen, waardoor we nu klem lopen.

En ik merk dat zijn gedrag (vooral het herhalend gedrag en het niet of nauwelijks lijken te leren van consequenties) mij begint te irriteren, wat geen goede basis voor onze relatie is. Uiteindelijk probeer je als ouder denk ik vooral te begrijpen waarom je kind bepaalde dingen doet en de logische redenen daarvoor te achterhalen.

Misschien dat een diagnose voor mij daarvoor helpend is, maar dat moeten we nog ervaren. En misschien komt er geen diagnose uit, die mogelijkheid is er natuurlijk ook nog.

pompelmoentje zondag 13 oktober 2024 om 11:27

Sabine schreef: ↑
13-10-2024 10:20
Dochter wilde getest worden?
Waarom? En was er een reden dat je daarin mee ging?

Ze was 15, ze is een fladder. Ze hoorde en las erover. Zij wilde dit.

pompelmoentje zondag 13 oktober 2024 om 11:29

Solomio schreef: ↑
13-10-2024 10:14
Diagnoses zouden m.i. ook helemaal niet nodig zijn als we bereid zouden zijn om echt eens individueel naar mensen te kijken en ze de ruimte te geven om zich echt individueel te ontwikkelen.

Ons schoolsysteem is ontzettend star en rigide (zoals onze hele maatschappij): kun je niet voldoen aan wat er verwacht wordt? Dat nemen we pas serieus als er een diagnose is.

En als je dan weet hoe zo'n diagnose gesteld wordt: ow, je kunt niet mee volgens de verwachtingen, nou, dan mankeer je..... [neem een diagnose].

Het is een zichzelf instandhoudend wiel.

Eens

Solomio zondag 13 oktober 2024 om 11:29

Sabine schreef: ↑
13-10-2024 11:21
Ergens wel. Maar je kunt nooit de samenleving voor iedereen passend maken.

Je kunt het op z'n minst proberen.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

Flipflop zondag 13 oktober 2024 om 11:33

Sabine schreef: ↑
13-10-2024 11:21
Ergens wel. Maar je kunt nooit de samenleving voor iedereen passend maken.

Ben ik met je eens hoor!

Ik denk alleen wel dat er tegenwoordig zoveel als "afwijkend " wordt gezien(in de brede zin van het woord, dus niet alleen denkend aan autisme etc), dat tolerantie veel te ver te zoeken is. We moeten allemaal maar zoveel mogelijk in het keurslijf gedrukt worden. We hebben allemaal de mond vol over inclusiviteit, maar het is verder te zoeken dan ooit.

pompelmoentje zondag 13 oktober 2024 om 11:33

Lento schreef: ↑
13-10-2024 10:15
Dat is wel iets om rekening mee te houden. Heel veel geld voor een nietszeggend onderzoek/goedkeuring.

De vraag naar hulp/begeleiding is enorm, dit drijft alle zorgkosten op en de mensen die het echt nodig hebben wachten te lang. Ik juich het toe dat men terughoudend is en verbaas me over opmerkingen als “ouders die aan de bak moeten”. Met een kind moet je altijd aan de bak.

duet1 zondag 13 oktober 2024 om 11:36

Ik heb 2 dochters met ASS, beiden laat gediagnosticeerd in hun puberteit. De oudste heeft zich verdiept in haar diagnose en alle hulp en onderstuening aangegrepen die er was en is. De jongste heeft altijd ontkend dat zij ASS had. Bij beiden uit hun ASS zich overigens op een andere manier.
Ik zie een duidelijk verschil in hoe hun levens verlopen. Oudste heeft altijd voor zo ver mogelijk ondersteuning op school gehad, psycho-educatie en psychologische hulp, wel inderdaad problemen met haar rij-examen, het hele CBR-traject moeten doorlopen waardoor veel extra tijd en geld kwijt. Ook nu in haar werk is zij open over haar diagnose, waardoor werkgevers met haar meedenken hoe zij optimaal kan functioneren.
Jongste ontkent haar diagnose en moet dus alles op eigen kracht doen, wil geen hulpverlening, wordt vaak overschat en loopt tegen problemen in de sociale omgang aan, rijbewijs wel in een vloek en een zucht gehaald. Op school geen extra ondersteuning, wat af en toe voor haar wel helpend zou zijn.
Beide meiden lopen dagelijks tegen beperkingen aan, maar waar de oudste bij zichzelf te rade gaat: wat kan ik hier aan doen, hoe kan ik hier anders mee omgaan? Zo denkt de jongste steeds: waarom doet die ander zo, wanneer verandert die ander nu eens zodat die past in mijn wereldbeeld?

Mimi19 zondag 13 oktober 2024 om 11:36

Alleen mijn middelste zoon is tot nu toe getest en heeft ADHD. In groep 3 begon hij op school nogal op te vallen qua gedrag en toen hebben we hem laten testen. Door de officiële diagnose is er vanuit school meer begrip voor zijn gedrag en proberen ze hem gericht te ondersteunen.

Mijn oudste en jongste worden nu ook getest. De jongste is helemaal vastgelopen op school dus we moeten wel en de oudste is bijna 18 en functioneert in principe goed maar wil zelf graag weten of ze het ook heeft (we vermoeden van wel).

Ik ben er via mijn kinderen achtergekomen dat ik het zelf waarschijnlijk ook heb. Ik wist altijd wel dat ik anders was maar niet wat er dan precies was. Veel gepest, sociale situaties waren lastig terwijl ik niet begreep waarom. Mijn schoolprestaties waren heel goed en daarom hadden mensen hoge verwachtingen die ik in de praktijk niet echt waar kon maken. Ik had het heel fijn gevonden om te weten wat er met me aan de hand was. Niet zozeer om mee naar buiten te treden maar puur voor mezelf, om handvaten te krijgen voor mijn tekortkomingen en mezelf minder te veroordelen.

Tegenwoordig is er veel informatie te vinden op internet, heel anders dan toen ik jong was. Ik denk dat een officiële diagnose voor mij nu niet per se veel toevoegt. Voor mijn kinderen is het wel goed, je krijgt nu eenmaal makkelijker hulp met een diagnose

Anoniem_670d6b5954470 zondag 13 oktober 2024 om 11:39

X

anoniem_670d6b5954470 wijzigde dit bericht op 13-10-2024 20:10

0.00% gewijzigd

LaFleurNoire zondag 13 oktober 2024 om 11:42

pompelmoentje schreef: ↑
13-10-2024 11:33
De vraag naar hulp/begeleiding is enorm, dit drijft alle zorgkosten op en de mensen die het echt nodig hebben wachten te lang. Ik juich het toe dat men terughoudend is en verbaas me over opmerkingen als “ouders die aan de bak moeten”. Met een kind moet je altijd aan de bak.

Tsja, die terughoudendheid heeft ons 7 jaar lang leuren met ons kind gekost. Jaren waarin zij én wij hulp hadden kunnen krijgen. Die diagnose is bijzaak, maar adequate hulp kun je alleen maar krijgen mét diagnose.

Solomio zondag 13 oktober 2024 om 11:44

JosephineGroot schreef: ↑
13-10-2024 11:39

Ik weet dat het heel makkelijk praten is omdat ze nooit zijn vastgelopen, maar onderschat vooral ook niet wat jouw invloed als ouder is op het beeld dat ze van zichzelf hebben; hoe je er zelf in staat.

Wat een nare afsluiter nou weer.

Mijn kinderen zijn zeer blij dat ze zijn opgevoed door een ouder die ze heeft meegegeven (en voorgeleefd) dat je ook de moeite waard bent als je 'anders' bent. Als je niet kunt voldoen aan al die verwachtingen.

Maar de maatschappij is nog lang niet zover.

Ik denk dat je idd makkelijk praten hebt, omdat ze nooit zijn vastgelopen.
Maar probeer vooral bescheiden te zijn over je eigen aandeel daarin.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

Anoniem_670d6b5954470 zondag 13 oktober 2024 om 11:48

Solomio schreef: ↑
13-10-2024 11:44
Wat een nare afsluiter nou weer.

Mijn kinderen zijn zeer blij dat ze zijn opgevoed door een ouder die ze heeft meegegeven (en voorgeleefd) dat je ook de moeite waard bent als je 'anders' bent. Als je niet kunt voldoen aan al die verwachtingen.

Maar de maatschappij is nog lang niet zover.

Ik denk dat je idd makkelijk praten hebt, omdat ze nooit zijn vastgelopen.
Maar probeer vooral bescheiden te zijn over je eigen aandeel daarin.

Ik denk dat ik me niet goed heb uitgedrukt dan. Ik bedoel vooral dat we gewoon van ze houden zoals ze zijn en dat ze goed zijn zoals ze zijn. Mijn aandeel zit 'm daar alleen in. Zij zijn blij met zichzelf en wij zijn blij met hen. Nooit vastgelopen moet je ook ruim zien. Natuurlijk hebben ze veel moeten overwinnen omdat de buitenwereld anders tegen ze aankijkt, maar ze zijn daarbij niet aan zichzelf gaan twijfelen.

anoniem_670d6b5954470 wijzigde dit bericht op 13-10-2024 11:50

11.24% gewijzigd

Frizz zondag 13 oktober 2024 om 11:50

Solomio schreef: ↑
13-10-2024 11:44
Wat een nare afsluiter nou weer.

Mijn kinderen zijn zeer blij dat ze zijn opgevoed door een ouder die ze heeft meegegeven (en voorgeleefd) dat je ook de moeite waard bent als je 'anders' bent. Als je niet kunt voldoen aan al die verwachtingen.

Maar de maatschappij is nog lang niet zover.

Ik denk dat je idd makkelijk praten hebt, omdat ze nooit zijn vastgelopen.
Maar probeer vooral bescheiden te zijn over je eigen aandeel daarin.

Helemaal mee eens. Ik ken het verhaal van Schouten deels, maar de meeste ouders willen gewoon dat het goed gaat met hun kind en dat ze lekker meekomen. Dat ouders juist zorgen dat dat minder goed lukt door hulp te zoeken is wel een hele gekke gedachtensprong.

•

Sabine zondag 13 oktober 2024 om 11:51

JosephineGroot schreef: ↑
13-10-2024 11:39
Ik weet dat het heel makkelijk praten is omdat ze nooit zijn vastgelopen, maar onderschat vooral ook niet wat jouw invloed als ouder is op het beeld dat ze van zichzelf hebben; hoe je er zelf in staat.

Dat ze niet zijn vastgelopen maakt een wereld van verschil. Als een kind goed gaat dan laat je hem niet testen. Dat wordt gedaan juist omdat een kind ergens problemen ervaart.

LaFleurNoire zondag 13 oktober 2024 om 11:52

JosephineGroot schreef: ↑
13-10-2024 11:39
Ik vond het programma 'De kist' net Dennis Schouten op NPO+ heel verhelderend maar ook shockerend. Hoe de diagnosedwang en de dwang tot medicatie van een moeder een kind ook kapot kan maken. Aanrader.
Maar dit terzijde. Als ik kijk naar mijn eigen 3 kinderen heb ik altijd geweten dat ze 'anders' zijn, maar wij hebben dat anders zijn altijd omarmd. Ze zijn (bewust) nooit onderzocht en op latere leeftijd wilde ze dat zelf ook niet. Ik moet ook zegen dat er nooit redenen waren om ze te onderzoeken omdat ze altijd wel redelijk tot goed in hun vel zaten. Dat hielden en houden we wel goed in de gaten. Op de basisschool waren ze altijd (veel) slimmer dan de rest van de klas, waardoor we ze (man en ik) heel veel aanboden naast school. Programmeercursussen, veel buiten zijn, wekelijks naar de bieb, sterren kijken met experts etc. Ze wisten dat ze 'anders' waren, maar wij hebben altijd de voordelen voorgeschoteld. Je hoeft je minder in te spannen en zo houd je veel tijd over voor andere dingen. Daarnaast waren ze alle 3 niet bovenmatig sociaal (en dan druk ik me heel voorzichtig uit ), maar daar nooit op gehamerd en nooit een punt van gemaakt. Het resultaat (tot nu toe) is 2 redelijk gelukkige kinderen op de uni en 1 in 5 vwo.

Ik denk dat als we ze hadden testen er( iig 2) diagnoses voor uitzonderlijk hoogbegaafdheid uit waren gekomen, autisme of iets aanverwant en 1 met ADD.

Ik weet dat het heel makkelijk praten is omdat ze nooit zijn vastgelopen, maar onderschat vooral ook niet wat jouw invloed als ouder is op het beeld dat ze van zichzelf hebben; hoe je er zelf in staat.

Het is inderdaad makkelijk praten als er geen echt grote problemen zijn die op te lossen zijn zonder dat er hulp nodig is van instanties waar doorverwijzingen voor nodig zijn, inclusief ellenlange wachtlijsten.

Bij onze zoon ging het snel vooruit toen hij eenmaal adequate hulp kreeg. Zijn voordeel was dat hij heel leerbaar was, een hoog iq had en een grenzeloze belangstelling voor heel veel zaken. Dan kun je als ouder heel veel zelf realiseren.
Maar bij een kind dat dat allemaal niet is en zich vooral ongelukkig en onbegrepen voelt en wat minder leerbaar en intelligent is werkt dat allemaal heel anders, hoe je als ouders ook het vuur uit de sloffen loopt.
Om nog maar te zwijgen wat het voor impact heeft op je gezin waar dus óók nog een kind is wat niet gebaat is bij het gedrag van een broertje of zusje.

Star⁴ zondag 13 oktober 2024 om 11:53

JosephineGroot schreef: ↑
13-10-2024 11:48
Ik denk dat ik me niet goed heb uitgedrukt dan. Ik bedoel vooral dat we gewoon van ze houden zoals ze zijn en dat ze goed zijn zoals ze zijn. Mijn aandeel zit 'm daar alleen in. Zij zijn blij met zichzelf en wij zijn blij met hen. Nooit vastgelopen moet je ook ruim zien. Natuurlijk hebben ze veel moeten overwinnen omdat de buitenwereld anders tegen ze aankijkt, maar ze zijn daarbij niet aan zichzelf gaan twijfelen.

Nog mild uitgedrukt.

Sabine zondag 13 oktober 2024 om 11:54

JosephineGroot schreef: ↑
13-10-2024 11:48
Ik denk dat ik me niet goed heb uitgedrukt dan. Ik bedoel vooral dat we gewoon van ze houden zoals ze zijn en dat ze goed zijn zoals ze zijn. Mijn aandeel zit 'm daar alleen in. Zij zijn blij met zichzelf en wij zijn blij met hen. Nooit vastgelopen moet je ook ruim zien. Natuurlijk hebben ze veel moeten overwinnen omdat de buitenwereld anders tegen ze aankijkt, maar ze zijn daarbij niet aan zichzelf gaan twijfelen.

Ik begrijp nog niet wat je wil zeggen.
Wie houdt er niet van hun kinderen zoals ze zijn dan? Ouders die hun kinderen laten testen? Of ouders waarvan hun kinderen vastlopen?

Frizz zondag 13 oktober 2024 om 11:56

LaFleurNoire schreef: ↑
13-10-2024 11:52
Het is inderdaad makkelijk praten als er geen echt grote problemen zijn die op te lossen zijn zonder dat er hulp nodig is van instanties waar doorverwijzingen voor nodig zijn, inclusief ellenlange wachtlijsten.

Bij onze zoon ging het snel vooruit toen hij eenmaal adequate hulp kreeg. Zijn voordeel was dat hij heel leerbaar was, een hoog iq had en een grenzeloze belangstelling voor heel veel zaken. Dan kun je als ouder heel veel zelf realiseren.
Maar bij een kind dat dat allemaal niet is en zich vooral ongelukkig en onbegrepen voelt en wat minder leerbaar en intelligent is werkt dat allemaal heel anders, hoe je als ouders ook het vuur uit de sloffen loopt.
Om nog maar te zwijgen wat het voor impact heeft op je gezin waar dus óók nog een kind is wat niet gebaat is bij het gedrag van een broertje of zusje.

Ook intelligente kinderen die leerbaar zijn en grenzeloze belangstelling hebben kunnen met adequate hulp blijven vastlopen. Het aantal thuiszitters blijft maar groeien.

•

Anoniem_670d6b5954470 zondag 13 oktober 2024 om 12:01

Sabine schreef: ↑
13-10-2024 11:54
Ik begrijp nog niet wat je wil zeggen.
Wie houdt er niet van hun kinderen zoals ze zijn dan? Ouders die hun kinderen laten testen? Of ouders waarvan hun kinderen vastlopen?

Dat zeg ik nergens. Ik probeer alleen te zeggen (maar blijkbaar druk ik me heel slecht uit) dat een kind niet altijd getest hoeft te worden en dat anders zijn niet altijd hoeft in te houden dat jij degene bent die zich moet aanpassen. Soms (en dat is wat ik probeer te zeggen) kun je het anders zijn ook omarmen en proberen er het voordeel van te zien. Natuurlijk hebben wij ook veel hobbels gehad. Weinig vriendjes, onbegrepen worden in de klas/school/ buurt, 1 met bovenmatig veel energie die echt 2/3 uur per dag 'uitgelaten' moest worden etc etc, maar omdat ze zelf niet in het systeem passen wil niet altijd zeggen dat zij degene zijn die zich aan moeten passen. Ik ben helemaal niet tegen testen en als het iemand helpt dan is het ontzettend fijn, maar ik wil alleen maar zeggen dat het niet altijd moet. Dat was toch de vraag van TO?

Flipflop zondag 13 oktober 2024 om 12:01

JosephineGroot schreef: ↑
13-10-2024 11:39

Ik weet dat het heel makkelijk praten is omdat ze nooit zijn vastgelopen, maar onderschat vooral ook niet wat jouw invloed als ouder is op het beeld dat ze van zichzelf hebben; hoe je er zelf in staat.

Wat wil je hier nu eigenlijk mee zeggen?

LaFleurNoire zondag 13 oktober 2024 om 12:03

.

lafleurnoire wijzigde dit bericht op 13-10-2024 12:05

98.70% gewijzigd

Susan zondag 13 oktober 2024 om 12:04

Sabine schreef: ↑
13-10-2024 11:54
Ik begrijp nog niet wat je wil zeggen.
Wie houdt er niet van hun kinderen zoals ze zijn dan? Ouders die hun kinderen laten testen? Of ouders waarvan hun kinderen vastlopen?

Inderdaad. Ik vind het tweede bericht ook onhandig uitgedrukt, bijna nog onhandiger, vooral dat "wij houden van de kinderen zoals ze zijn" en ik krijg er ook serieus de kriebels van. Echt, het onbegrip en de superioriteit stralen er echt vanaf.

Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.

LaFleurNoire zondag 13 oktober 2024 om 12:05

Frizz schreef: ↑
13-10-2024 11:56
Ook intelligente kinderen die leerbaar zijn en grenzeloze belangstelling hebben kunnen met adequate hulp blijven vastlopen. Het aantal thuiszitters blijft maar groeien.

Klopt. Ik beschreef mijn zoon maar ben me er zeer wel van bewust dat dat echt niet voor ieder kind geldt.

Speculaastaart zondag 13 oktober 2024 om 12:08

Sabine schreef: ↑
13-10-2024 11:21
Ergens wel. Maar je kunt nooit de samenleving voor iedereen passend maken.

Je kunt wel de samenleving zo maken dat iedereen er bij hoort.

Actieve topics