Kinderen
alle pijlers
Wat vond jij de grootste verandering toen je moeder werd?
zaterdag 14 juli 2007 om 22:30
maandag 16 juli 2007 om 13:40
hij is er altijd. nu nog lijflijk want ik geef bv en we hebben geen familie in de buurt dus nog geen oppas, maar ook in mijn hoofd is hij er altijd. dat je zo met iemand anders dan jezelf bezig bent, dat vind ik denk ik de grootste verandering.
nu is rinkid nog maar 2 maanden hoor, het zal vast nog weer veranderen allemaal.
en inderdaad, je relatie! totaal anders. daar heb ik het behoorlijk moeilijk mee gehad, maar ik moet zeggen dat het nu weer leuk is. samen genieten van de 1e lachjes. thuiskomen na eventjes de stad in zijn geweest en dan grote schat vinden met kleine schat in zijn armen terwijl hij liedjes zingt. fantastisch.
en het gevoel dat ik iemand af zou kunnen maken als hij mijn kind iets aan doet, dat vind ik wel heftig eigenlijk.
nu is rinkid nog maar 2 maanden hoor, het zal vast nog weer veranderen allemaal.
en inderdaad, je relatie! totaal anders. daar heb ik het behoorlijk moeilijk mee gehad, maar ik moet zeggen dat het nu weer leuk is. samen genieten van de 1e lachjes. thuiskomen na eventjes de stad in zijn geweest en dan grote schat vinden met kleine schat in zijn armen terwijl hij liedjes zingt. fantastisch.
en het gevoel dat ik iemand af zou kunnen maken als hij mijn kind iets aan doet, dat vind ik wel heftig eigenlijk.
maandag 16 juli 2007 om 13:54
Huh??? Ik zette uk gerust even 5 minuutjes in de box, huilend of niet. Of in het wippertje op de badkamer, of snel douchen als hij lag te slapen...
Jeetje, het ouderschap zou mij ook zwaar vallen als ik moeilijk zou doen over dit soort dingen... :?
Ik vind de veranderingen eigenlijk ontzettend meevallen. Heb er ook totaal geen last van, en mij zal je ook zelden hoor klagen. Kinderen zijn vooral heel erg leuk! (daarom heb ik ze ook :D)
De grootste verandering vond ik denk ik niet eens het slapen, of plannen, maar het 'oergevoel' wat je karakter tijdelijk op z'n kop zet.
Ben normaal gesproken toch aardig sociaal aangelegd, maar in die eerste paar weken wou ik iedereen die zoon zomaar oppakte zonder te vragen het liefst z'n kop eraf bijten :@ Of mensen met nare hoestjes en nicotine-luchtjes boven de wieg wegmeppen. MIJN KIND!!!! BLIJF AF! Haha, kan er nu wel om lachen, maar ik was echt onmogelijk... :D
maandag 16 juli 2007 om 15:29
Mooi geschreven! Ik heb ook zo'n moeite met het chronisch moe zijn (geef mezelf de hele dag schoppen onder mijn kont om maar verder te kunnen gaan)
En inderdaad voordat ik een kind had werd er over mij als peroon geoordeeld. In het begin vond ik het ook heel moeilijk dat er nu ook zo geoordeeld werd hoe ik de opvoeding van mijn kind aanpakte en je doet het nooit goed. Ik zag er dan ook tegenop om met mijn kind naar bepaalde vriendinnen toe te gaan. Dat wordt nu wel iets minder.
maandag 16 juli 2007 om 21:53
Grootste veranderingen (het zijn er zoveel):
- Niet meer zomaar de deur uitkunnen (klinkt niet zo belangrijk, maar dit gevoel greep me bij de geboorte van de eerste echt af en toe aan)
- De angst dat er iets met haar en hem gebeurt (als ze heel stil liggen te slapen, even aan hem/haar voelen voor alle zekerheid)
- Het gevoel dat de generaties opschuiven, van de jongste generatie ben je opeens naar de middelste gegaan. Nu hoor je écht bij de volwassenen (hoeft niet te betekenen dat je je ook altijd als zodanig moet gedragen ;))
- Je vriend is niet alleen maar vriend maar opeens ook papa
- Dit geldt natuurlijk ook voor jezelf, opeens ben je een "mama"
- Je kunt nooit meer terug naar de oude situatie. Binnen de kortste keren zit zo'n wezentje bij wijze van spreken helemaal ín je. En dat is eng, indrukwekkend maar ook het allermooiste wat er is.....
- Niet meer zomaar de deur uitkunnen (klinkt niet zo belangrijk, maar dit gevoel greep me bij de geboorte van de eerste echt af en toe aan)
- De angst dat er iets met haar en hem gebeurt (als ze heel stil liggen te slapen, even aan hem/haar voelen voor alle zekerheid)
- Het gevoel dat de generaties opschuiven, van de jongste generatie ben je opeens naar de middelste gegaan. Nu hoor je écht bij de volwassenen (hoeft niet te betekenen dat je je ook altijd als zodanig moet gedragen ;))
- Je vriend is niet alleen maar vriend maar opeens ook papa
- Dit geldt natuurlijk ook voor jezelf, opeens ben je een "mama"
- Je kunt nooit meer terug naar de oude situatie. Binnen de kortste keren zit zo'n wezentje bij wijze van spreken helemaal ín je. En dat is eng, indrukwekkend maar ook het allermooiste wat er is.....
maandag 16 juli 2007 om 22:16
Ik sluit me hier echt helemaal bij aan. En eigenlijk valt het aanpassen me deze tweede keer zwaarder dan de 1e keer. Want toen had ik me echt ingesteld op niet meer alles kunnen. Maar als de 1e eenmaal drie is en je dus al drie jaar een kind hebt, dan denk je echt dat je het allemaal wel weet qua aanpassen. Maar aan een baby moet je je veel meer aanpassen dan aan een dreumes van drie. Dus deze keer had ik me veel minder op dat aanpassen ingesteld en ging ik er eigenlijk vanuit dat ik me niet meer moest aanpassen. Maar dat moet dus bij een tweede inderdaad gewoon weer opnieuw.
En dan te bedenken dat ik nog een derde wil. Kan ik me weer aanpassen...
maandag 16 juli 2007 om 22:41
Alle belangrijke veranderingen zijn al zo'n beetje gezegd maar:
Ik weet ook nog dat ik mee ineens 's nachts op straat een stuk angstiger voelde: zal minder snel bij een ruzie ingrijpen want stel dat me wat overkomt en zoonlief geen moeder meer heeft? (Ik werkte toen in het nachtleven en moest daardoor 's nachts regelmatig alleen over straat en was hier eigelijk nooit angstig voor totdat ik moeder was)
En ook voelen wat onvoorwaardelijke liefde is:
Er loopt iemand op deze aardkloot rond voor wie ik letterlijk alles zal doen om zijn leven te redden mocht het zo lopen...Alles.
Begrijpen dat het bestaat is toch anders dan voelen
Succes met je zwangerschap!
Liefs Canefa
7wd5
Ik weet ook nog dat ik mee ineens 's nachts op straat een stuk angstiger voelde: zal minder snel bij een ruzie ingrijpen want stel dat me wat overkomt en zoonlief geen moeder meer heeft? (Ik werkte toen in het nachtleven en moest daardoor 's nachts regelmatig alleen over straat en was hier eigelijk nooit angstig voor totdat ik moeder was)
En ook voelen wat onvoorwaardelijke liefde is:
Er loopt iemand op deze aardkloot rond voor wie ik letterlijk alles zal doen om zijn leven te redden mocht het zo lopen...Alles.
Begrijpen dat het bestaat is toch anders dan voelen
Succes met je zwangerschap!
Liefs Canefa
7wd5
dinsdag 17 juli 2007 om 09:24
Ook ik ben net voor de 2e keer moeder geworden, en nu realiseer ik me pas hoe makkelijk een peuter eigenlijk is. Pffhh weer die verantwoordelijkheid, die voedingen die slaapjes, en al die vraagtekens bij alles wat je doet. Denk je bij nummer 2 dat je het wel enigszins weet maar nee hoor, die nummer 2 doet het toch net even anders dan nummer 1. Het begint eigenlijk op het moment dat je bevalt, tijdens de zwangerschap draaien alle zorgen nog om jou en je kindje, iedereen wil weten hoe je je voelt en hoe het met je gaat. Eenmaal bevallen kun je dat vergeten, je baby staat vanaf dat moment in de aandacht en jij bent echt nergens meer.Tijdens mijn laatste zwangerschap heb ik nachtmerries gehad wie ik van de kinderen moest redden als er brand was of als er een moordenaar in huis was, ik heb het maar opgegeven want ik kwam er niet uit. Weet alleen dat de katten en mijn man zich maar zelf moeten redden.
dinsdag 17 juli 2007 om 10:53
Ja, hierover denk ik ook: wat verandert er op relationeel gebied? Hierover zou ik ook graag meer lezen. Weten jullie waar ik hier meer (ervaringen) over kan lezen, of commentaar van relatietherapeut, etc?
Wij zijn nu druk proberen zwanger te raken, en vind het leuk om jullie ervaringen over het moederschap te lezen!
dinsdag 17 juli 2007 om 11:05
Ik ben nu bijna 12 weken moeder, en ik vind dat er echt heel veel is veranderd. Heel veel van bovenstaande is herkenbaar, de angst, het andere tragere levensritme, minder 'bewegingsvrijheid', dat kleintje belangrijker vinden dan wie of wat dan ook.
Ook heb ik een bepaalde rust over me gekregen, kan beter relativeren.
Wat me ook wel trof was de hernieuwde manier van naar dingen kijken, echt dingen gaan bekijken zoals een kind ze ziet.
En je relatie verandert ook ja, in mijn geval vind ik het alleen allemaal maar beter geworden. Vind het echt super om nu een gezinnetje te hebben, vriend is ook echt knettergek op onze dochter, heel leuk om hem als papa te zien. En dat allemaal in die paar weken......
Ook heb ik een bepaalde rust over me gekregen, kan beter relativeren.
Wat me ook wel trof was de hernieuwde manier van naar dingen kijken, echt dingen gaan bekijken zoals een kind ze ziet.
En je relatie verandert ook ja, in mijn geval vind ik het alleen allemaal maar beter geworden. Vind het echt super om nu een gezinnetje te hebben, vriend is ook echt knettergek op onze dochter, heel leuk om hem als papa te zien. En dat allemaal in die paar weken......
woensdag 18 juli 2007 om 08:38
Erg leuk om te lezen wat er allemaal verandert als je moeder wordt, soms moet ik echt even slikken....die altijd durende verantwoordelijkheid en het dat je idd voor altijd moeder bent...dat vliegt me soms wel even aan. Ik weet nog zo goed dat ik zelf een kind en puber was en ik denk uit jullie verhalen te lezen dat de laatste onbezorgdheid wel weggaat als je moeder wordt.
Wat verandert er precies op relationeel gebied? Er is nu ook een topic van iemand die niets meer van haar vriend/man moet hebben nu ze een baby heeft, ze knuffelt zich helemaal gek met haar baby maar dat lijkt me ook niet helemaal goed. Of is dat in het begin gewoon zo?
Wat verandert er precies op relationeel gebied? Er is nu ook een topic van iemand die niets meer van haar vriend/man moet hebben nu ze een baby heeft, ze knuffelt zich helemaal gek met haar baby maar dat lijkt me ook niet helemaal goed. Of is dat in het begin gewoon zo?
woensdag 18 juli 2007 om 08:49
Ik las laatst dat een kind je relatie vaak versterkt. Een goede relatie wordt beter, een slechte relatie slechter. Dit is natuurlijk generaliserend, maar ik denk dat hier wel een kern van waarheid in zit.
Om je gerust te stellen:
Ik heb twee kinderen. Na elke bevalling worden man en ik hechter, gelukkiger en wordt de seks beter. Ik denk dat het heel belangrijk is om samen dingen zonder kind te ondernemen en niet alleen maar over je kind te praten. Onze jongste is drie maanden, we zijn al een paar keer samen weggeweest en gaan dit weekend een heel weekend met zijn tweeen weg, heerlijk.
woensdag 18 juli 2007 om 09:02
Het meeste is al gezegd. Ik relativeer alles veel makkelijker, een groot stuk angst is erbij gekomen. Vrijheid is beperkt. Nou ja, ik sluit me aan bij alles wat al gezegd is.
Op relationeel gebied is er hier eigenlijk vrij weinig verandert.
Wij maken bewust tijd voor elkaar. 's avonds als zoon slaapt en af en toe gaat hij eens bij opa en oma logeren. Dan gaan wij ouderwets stappen met vrienden of uit eten. Verzin maar wat. Even geen papa en mama zijn. De verantwoordelijkheid heel even loslaten en weer een klein beetje terug naar hoe het was. En de volgende dag weer dolblij om zoon op te halen en beseffend dat we helemaal niet terug willen naar hoe het was voor zoon geboren werd.
Wat ik wel vervelend vind is dat als je bijvoorbeeld net iets belangrijks aan het regelen bent samen zoon dan wakker wordt. Of valt. Of gewoon huilt. Of honger heeft........je kan niks afmaken.
En heel kinderachtig, maar af en toe mis ik alle aandacht die ik van man kreeg. Als ik me rot voel of het even niet zie zitten zou ik graag lekker even tegen mijn man aan gaan hangen en een knuffel krijgen. Maar zoon gaat ( natuurlijk ) voor en dan ben ik op mezelf aangewezen. Zo werkt het andersom natuurlijk ook. En soms grijpt dat me heel erg aan. We zijn niet meer 'exclusief' voor elkaar zeg maar.
Op relationeel gebied is er hier eigenlijk vrij weinig verandert.
Wij maken bewust tijd voor elkaar. 's avonds als zoon slaapt en af en toe gaat hij eens bij opa en oma logeren. Dan gaan wij ouderwets stappen met vrienden of uit eten. Verzin maar wat. Even geen papa en mama zijn. De verantwoordelijkheid heel even loslaten en weer een klein beetje terug naar hoe het was. En de volgende dag weer dolblij om zoon op te halen en beseffend dat we helemaal niet terug willen naar hoe het was voor zoon geboren werd.
Wat ik wel vervelend vind is dat als je bijvoorbeeld net iets belangrijks aan het regelen bent samen zoon dan wakker wordt. Of valt. Of gewoon huilt. Of honger heeft........je kan niks afmaken.
En heel kinderachtig, maar af en toe mis ik alle aandacht die ik van man kreeg. Als ik me rot voel of het even niet zie zitten zou ik graag lekker even tegen mijn man aan gaan hangen en een knuffel krijgen. Maar zoon gaat ( natuurlijk ) voor en dan ben ik op mezelf aangewezen. Zo werkt het andersom natuurlijk ook. En soms grijpt dat me heel erg aan. We zijn niet meer 'exclusief' voor elkaar zeg maar.
woensdag 18 juli 2007 om 09:57
woensdag 18 juli 2007 om 10:13
De grootste verandering vond ik het enorme verantwoordelijkheidgevoel, vond dit gevoel soms zo sterk dat ik het weleens beangstigend vond. Verder vind ik de grootste verandering dat ik kan relativeren. Ik had eerder moeite om bepaalde zaken los te laten, nu lukt dat erg goed. Ik maak me ergens nergens meer druk om, geniet zo van mijn ventje :) .
woensdag 18 juli 2007 om 10:18
Sunlight gaf in haar post aan dat ze een huilbaby heeft en dat ze zelfs voor douchen iemand in huis moet hebben.
Ik denk dat als dat huilen mee zou vallen dat ze dan heus wel even zou kunnen douchen dus ik ga er van uit dat het erg zwaar is voor Sunlight. Dus geen kwestie van 'druk maken' maar echt een probleem dat jij nu zo makkelijk van tafel veegt.
woensdag 18 juli 2007 om 12:12
@ Sunlight en Mamarleen;
Ik douche ook het liefst als kleine slaapt of mijn vriend er is hoor. Zeker bij een uitgebreide douche/scheer/smeerbeurt, neemt toch zo'n kwartiertje in beslag en vind ik best lang voor kleine zonder toezicht. Er lopen hier 2 grote honden los en ons huis is dusdanig groot dat ik hem niet hoor als ik sta te douchen.
Als ik me even snel "afspoel" staat ie in de kinderwagen voor de douche deur, maar is ie het snel zat dus opschieten geblazen.
Dus Sunlight, ik snap je prima. En ik heb niet eens een huilbaby.....
( maar ik ben ook wel een beetje een "zeikert" hoor, en ja dan is het moederschap iets zwaarder dan wanneer je "makkelijk" bent.)
Ik douche ook het liefst als kleine slaapt of mijn vriend er is hoor. Zeker bij een uitgebreide douche/scheer/smeerbeurt, neemt toch zo'n kwartiertje in beslag en vind ik best lang voor kleine zonder toezicht. Er lopen hier 2 grote honden los en ons huis is dusdanig groot dat ik hem niet hoor als ik sta te douchen.
Als ik me even snel "afspoel" staat ie in de kinderwagen voor de douche deur, maar is ie het snel zat dus opschieten geblazen.
Dus Sunlight, ik snap je prima. En ik heb niet eens een huilbaby.....
( maar ik ben ook wel een beetje een "zeikert" hoor, en ja dan is het moederschap iets zwaarder dan wanneer je "makkelijk" bent.)
donderdag 19 juli 2007 om 15:06
Mamarleen. Je mag je mening geven, maar ik vind eigenlijk jouw manier van reageren bespottend en onvolwassen, ongeacht wat mijn redenen zouden zijn om mijn kind niet zonder toezicht te laten. Dat is mijn mening, en wie ben jij om die mening van tafel te vegen omdat jouw mening anders is?
Maar vooruit, omdat je zo hardnekkig bent in de mijne van tafel vegen:
Ik had niet alleen een huilbaby maar de mijne stopte tijdens het huilen ook wel eens met ademen. Vergat ie dan even, denk omdat ie druk was met huilen. Dus nee, douchen moest gepland worden.
Maar vooruit, omdat je zo hardnekkig bent in de mijne van tafel vegen:
Ik had niet alleen een huilbaby maar de mijne stopte tijdens het huilen ook wel eens met ademen. Vergat ie dan even, denk omdat ie druk was met huilen. Dus nee, douchen moest gepland worden.
