Kinderen
alle pijlers
Wat vond jij de grootste verandering toen je moeder werd?
zaterdag 14 juli 2007 om 22:30
donderdag 19 juli 2007 om 22:46
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik had dat ook met dat douchen tijdens mijn zwangerschapsverlof. Niet dat ik dat als de grootste verandering zou noemen, maar er gingen dagen voorbij dat ik pas om 13 uur aangekleed was omdat ik dan aan douchen toekwam. En dan nog snel snel want stél dat kind ging huilen en je hoorde hem niet.
En dat terwijl ik geen huilbaby had en geen overbezorgde moeder was. Het was gewoon een bepaalde soort van rust die ik miste omdat je én je kind niet kunt horen én er niet snel bij kunt zijn.
En nu is mijn zoon bijna 3 en douche ik nog steeds het lekkerste als hij er niet is!
En dat terwijl ik geen huilbaby had en geen overbezorgde moeder was. Het was gewoon een bepaalde soort van rust die ik miste omdat je én je kind niet kunt horen én er niet snel bij kunt zijn.
En nu is mijn zoon bijna 3 en douche ik nog steeds het lekkerste als hij er niet is!
donderdag 19 juli 2007 om 22:52
Oh, maar dat had ik ook wel enigszins hoor. Ik hou best van lekker lang douchen, maar toen zoon heel klein was zette ik hem in het wippertje erbij of ging ik douchen als hij lag te slapen. En dan was ik met 10 minuten al aangekleed en wel weer terug in de kamer :D
Ach, heb wel meer debiele en overbeschermde toeren uiteghaald, waar iki nu heel smakelijk om kan lachen. Volgens mij heeft iedere nieuwbakken moeder dat wel.
Maar al met al, is het moederschap mij enorm meegevallen, en vind ik het niet half zo ingrijpend als iedereen beweerd. Ik dacht van te voren echt dat ik gedoemd was tot het dragen van joggingbroeken en fleecetruien, dat mijn sexleven nooooooit meer zou worden wat het was, dat vrienden zonder kinderen me niet meer binnen zouden laten, dat mijn buik nooit meer strak zou worden en geen enkele vent me ooit nog na zou staren achter de kinderwagen. ;)
donderdag 19 juli 2007 om 23:59
Mamarleen, als dat jouw vooruitzicht was, vraag ik me echt oprecht geinteresseerd af waarom je dan uberhaupt ever ooit aan kinderen zou beginnen. Dan kun je volgens mij net zo goed stoppen met leven, want dat klinkt bepaald niet aantrekkelijk. dan kan het inderdaad alleen maar meevallen....Maar ik had niet zulke horrorscenario's en toch vind ik het pittig en flink wennen hoor, heb daar toch wel zeker een jaar over gedaan om te zeggen dat ik het een beetje leuk begon te vinden.Sosofie, ben jaloers op jullie weekendjes weg. Hoe doe je dat? Heb nl. best leuke familie en/of vrienden, maar die gaan echt niet dusdanig peutersitten dat wij er weekendjes vandoor kunnen....en betaald is het ook niet echt te doen.Mijn (vooral schoon) familie helpen nu heel erg met oppassen, omdat ik aan het verhuizen ben en verhuizen en klussen met een rondhobbelende peuter nu eenmaal niet te doen is. En daar ben ik echt al heeeeel erg blij mee dat die mogelijkheid er is. Ik vrees dat wij daarmee alle oppasnachtjes wel verbruikt hebben voor het komende jaar haha.
vrijdag 20 juli 2007 om 08:08
Mijn ouders werken allebei en kunnen alleen in de weekenden oppassen. Mijn moeder was vandaag ook vrij en dus kunnen we twee nachtjes weg. Omdat ze nooit oppassen als wij werken, kunnen we daar dus gerust gebruik van maken.
Verder wil mijn zusje (woont op 5 min. fietsafstand, sph-student) altijd oppassen, ze heeft hier zelfs een tijdje in huis gewoond als nep-au-pair. De jongens zijn dol op haar en ze houdt de boel hier met gemak draaiende. Heerlijk! Ze weet precies hoe ik alles doe omdat ze hier in huis gewoond heeft.
Dan heb ik mijn broer en schoonzus die kinderen hebben in dezelfde leeftijd, daar kunnen ze altijd naar toe. En een schoonzus en zwager die de eerste twee jaar opgepast hebben op de oudste als wij werkten. Daar kan hij soms ook heen.
Schoonouders willen ook graag oppassen, die zijn over een tijdje weer aan de beurt. De jongste is drie maanden en ik vind het belachelijk van mezelf, maar dan ben ik toch opeens heel kritisch en vind ik alleen mijn eigen familie goed genoeg. Erg toch...
Als ik jou was zou ik gewoon eens bellen en het vrijblijvend vragen. Als je vrienden of familie hebt met kinderen kun je ook een ruil voorstellen.
Succes!
vrijdag 20 juli 2007 om 21:49
Klinkt goed Sosofie, geniet er maar van!Tis jammer dat het hier alleen mijn schoonouders betreft die kunnen oppassen, want moeder leeft niet meer en mijn vader is niet echt, euhm, te vertrouwen met hulpeloze kindjes. Is zelf meer een groot klein kind. Dus dan wordt de spoeling wat dun. En verder ben ik eigenlijk de eerste binnen vriendenkring die een kind heeft. De rest volgt misschien ooit of nooit (terwijl ik toch al echt 30 ben).Gelukkig wordt dochter steeds ouder (ze is 2), waardoor ze ook makkelijker uitbesteed kan gaan worden. Want vriend vindt het eerlijk gezegd maar niks als ze bij vreemden (in zijn ogen althans) moet zijn. Mijn vriendinnen wil hij gewoon niet (voor zover mijn vriendinnen daar interesse in hebben, ook niet echt) laten oppassen. Alleen zijn moeder en mijn zusje mag (zijn eigen zusje mag geeneens). Dat vind ik soms wel eens frustrerend, maar goed.Maar goed, voor mij zijn dat wel zaken die ik meeneem in mijn overweging voor een tweede ooit. Want dat soort zorgvrije dagen heb ik wel echt nodig en het is best sprokkelen op deze manier.Sorry, dat was even off topic
vrijdag 20 juli 2007 om 23:05
Mijn allergrootste verandering? Die is vooral gevoelsmatig. Ik wist niet dat ik zo verschrikkelijk veel van zo'n klein wurmpje kon houden. Dat gevoel is zo sterk, eng bijna. De gedachte dat er iets met haar kan gebeuren...kan er niet eens aan denken...
Op andere vlakken. Met mn door de zwaartekracht getroffen boobs ben ik niet echt blij. Net als dat randje buik boven mn broek. Mag niet zeuren, ben 6 mnd na dato keurig op gewicht. Maar die lijfelijke veranderingen, dat vind ik best lastig. Misschien dat het beter gaat als mn lijf straks weer echt van mij is..na de bv.
Ja ik weet dat een gezond kind een zegen is. Maar dat neemt niet weg dat ik onverdeeld blij ben met de zwangerschapssporen...
Op andere vlakken. Met mn door de zwaartekracht getroffen boobs ben ik niet echt blij. Net als dat randje buik boven mn broek. Mag niet zeuren, ben 6 mnd na dato keurig op gewicht. Maar die lijfelijke veranderingen, dat vind ik best lastig. Misschien dat het beter gaat als mn lijf straks weer echt van mij is..na de bv.
Ja ik weet dat een gezond kind een zegen is. Maar dat neemt niet weg dat ik onverdeeld blij ben met de zwangerschapssporen...
zaterdag 21 juli 2007 om 07:28
Intiem, bij ons is een zelfde soort situatie. Mijn oudste zoontje vond het ook nooit leuk om te logeren. Maar vanaf zijn derde jaar werd het echt anders. Hij ging zelf vragen of hij bij oma mocht logeren. En mijn moeder vond het toen ook helemaal niet meer zwaar (ze sliep eerst nooit als hij kwam logeren). Het werd dus voor ons veel makkelijker om hem eens te laten logeren. Ik hoop dat die tijd voor jullie ook snel aanbreekt. Verder hebben wij nu een pabo studente als oppas. Zij komt een keer per week overdag drie uurtjes oppassen. Heerlijk want de kinderen zijn dol op haar en ik heb even tijd voor mezelf en kan ik wat opladen.
maandag 23 juli 2007 om 15:21
Voor mij was dat het gevoel van liefde. Ik wist écht niet dat je zóveel van iemand kon houden als van je eigen kind. Natuurlijk "hou" ik van wel meer mensen maar naast de liefde voor mijn kinderen voelt die andere liefde soms zo oppervlakkig. Het is zo'n mooi intens gevoel, maar van de andere kant ook zwaar. Dat simpele woordje heeft heel mijn gevoelsleven overhoop gegooid en zal nooit meer het zelfde worden. Door mijn kinderen heb ik geleerd wat echte liefde is
maandag 23 juli 2007 om 17:56
