Weerstand tegen vriendin die met mijn kind speelt

Ze heeft een kind geadopteerd maar heeft geen kin deren? Oh adoptiekind heeft gfeen kinderen. Excusez moi.

AQls ze niet zo vaak langskomt, lekker laten gaan joh. Maar als ze tig keer in de week komt zou ik wel zeggen dat ze te overheersend is.

Jeetje, je klinkt heel erg jaloers. Ik lees niks over aftroeven of niet leuke dingen doen, maar normaal gedrag. Waarom kan je haar zo slecht hebben? Heb je dat ook bij andere mensen of alleen bij haar?

Ik pakte ook regelmatig de kinderwagen van vriendinnen met kinderen. Helemaal niet omdat ik hun kind wilde 'afpakken', maar omdat ik het ofwel deed voor de moeder. Want dan konden zij eens lekker rondlopen zonder zich om de baby te bekommeren. Was meer uit liefde voor mijn vriendin.
Of ik deed het omdat ik het kindje leuk vond en het gezellig vond. Maar absoluut niet omdat ik niet wist wie de moeder was en in haar schoenen wilde kruipen. In mijn optiek is het toch juist leuk als je vriendin jouw kind leuk vindt? Had je liever gehad dat ze er niet in geinteresseerd was en het liefst had dat je je kind thuisliet? Vriendinnen die jouw kind leuk vinden (om erbij te hebben) zou ik juist blij mee zijn, want dat is niet vanzelfsprekend.

Het klinkt voor mij alsof de vanzelfsprekendheid waarop ze met jouw zoon omgaat, jou onzeker maakt. En ik denk dat het goed is om uit te zoeken waarom zij jou onzeker maakt. Heb je het gevoel dat jij de enige bent (moet zijn) die het gedrag van je zoon het beste kan lezen, omdat je zijn moeder bent? Zoals met dat kruipen Voelt het als indirecte kritiek als zij iets doet wat jij niet zou doen? Heb je dan het gevoel dat je dat eigenlijk ook zou moeten doen? Kun je haar zien als iemand die oprecht meegeniet van jouw zoon (en hoopt hem ook zo aan het lachen te krijgen zoals ie bij jou deed, omdat hij blijkbaar in een vrolijke bui is) en denkt jou te helpen door dingen uit handen te nemen, zoals de wagen overnemen?

Ik weet nog wel hoe lastig ik het vond toen ik collega's op kraamvisite had en zoon zijn huiluurtje had. Een van mijn collega's ging met hem lopen, terwijl ik vond dat ik dat moest doen, want ik ben zijn moeder. Maar zij vond het oprecht leuk om te doen, had ook niet zo'n emotionele lading bij dat huilen als ik (ik was alleen maar aan het bedenken hoe gênant het was dat ik mijn eigen kind niet eens stil kon krijgen). Ik ga nu ook veel gemakkelijker met andermans kinderen om dan voor ik kinderen had. Gewoon omdat ik beter weet wat werkt bij zo'n kleintje. Dus ik zou ook met een huilende baby gaan lopen of even spelen met een kind of dus je wandelwagen overnemen. Zonder daarbij ook maar de intentie te hebben iets af te pakken, maar om je te ontlasten, omdat in een winkel manoeuvreren met een kinderwagen ook niet altijd makkelijk is en het fijn kan zijn om je handen vrij te hebben.

Oftewel, durf je bij jezelf te rade te gaan wat achter jouw frustratie zit?

Niet iedereen snapt de plek die ingenomen mag worden richting redelijk verse moeders en kinderen. Zij heeft daar niet helemaal het gevoel voor zo te lezen.
Je mag gerust zeggen dat je de kinderwagen graag zelf even vasthoudt in de stad en na een half uurtje kun je vragen of zij het van je over wil nemen. En als je kindje naar jou toe wil dan geef je dat aan of je pakt je kind over, het is jouw kind, jouw regels gelden. Doe het kordaat maar niet snauwerig, je hoeft niet over je heen te laten lopen maar je hoeft ook geen momzilla te zijn.

Past zij wel eens op? Misschien is dat een idee? Dan heeft zij alle ruimte met jouw kindje en hoef jij het niet "aan te zien".

Ach, normale gevoelens voor een nieuwe mama. Dit hoort er gewoon bij en is denk ik ook wel positief in die zin dat je je kindje wil beschermen / bij jou hoort.
Met de tijd vindt dit zijn plekje, zeker weten.
Dat gezegd hebbende denk ik dat zowel jij als je kind er veel plezier aan kunnen hebben als je een vriendin hebt die zo dichtbij jullie staat. Dus ik zou haar nu zeker niet afweren.
Denk even goed over die situaties na. Bijv als je kindje naar jou wil dan gaat kindje gewoon naar jou en dat kun je gewoon rustig doen. Maar is vriendin lekker met je kind aan het spelen, top. Jouw plek zal never nooit ingenomen kunnen worden. En ze kent echt jouw kind niet zo goed als jij. Dus ze zal dingen soms ook niet goed interpreteren. Of ze zal dingen anders aanpakken. En beide situaties kan je ergeren. Wil je het op jouw manier, geef je het gewoon aan. Ziet ze het verkeerd, handel naar wat jij ziet, geef het aan of laat het een keer gaan afhankelijk van de situatie. Het klinkt niet alsof ze dingen niet van je wil aannemen. Andere keren leer je juist weer wat nieuws van haar andere aanpak. Go with the flow. Laat het over je heen komen en geniet van je kindje en van het feit dat een goede vriendin zo betrokken is in jullie leven.

Dat gevoel had ik bij mijn schoonmoeder. Ik kan er heel goed mee dealen sinds ik besloten had dat ik me geen betere oppas voor kinderen kan bedenken dan zij.

Mijn vriendinnen zijn jaloers erop dat ik haar altijd kan vragen om op de kids te passen.