Kinderen
alle pijlers
Wel of geen kinderen?
dinsdag 24 oktober 2023 om 19:40
Hallo. Nieuw hier, maar lees al wel een periode mee op het forum. Lang getwijfeld voor een topic, maar hoop op herkenning.
Midden 30 en nooit echt een grote kinderwens gehad, maar sinds vrienden de eerste hebben gekregen of sommige in verwachting zijn, voel ik mij steeds meer een "vreemde eend".
We horen geregeld (vooral ik als vrouw), wanneer wij eens gaan beginnen van mensen. Misschien voel ik nu wel steeds meer de maatschappelijke druk, de verwachting van buiten, wat nog steeds normaal gevonden wordt. Al heb ik ook wel een beetje 'fear of missing out' lijkt wel. Hierdoor begin ik steeds meer te twijfelen. We hebben het er samen wel eens over, zijn antwoord 'ja het is misschien wel leuk', maar niet een directe 'ja'.
Als ik er aan denk krijg ik het alleen Spaans benauwd. Niet om de zwangerschap of bevalling, maar vooral het practische deel.
Als kind straks 4 jaar is al die verplichtingen met school, opvang, ons werk ernaast, niet meer vrij indeelbaar zijn qua vakantie (gedoe op werk want directe collega's hebben ook kinderen). Ik denk wel steeds meer wat als we het wel gewoon doen. Al is er ook angst, bij sommige bekenden zie ik dat zij elkaar als partners toch wel "verloren" zijn of vrij snel uit elkaar zijn gegaan (binnen 2j geboorte kind). Hier ben ik ook bang voor. Dat onze relatie heel anders wordt en ik we spijt van krijg.
Helaas met bekenden of vrienden kan ik dit niet bespreken, zij hadden uiteindelijk wel een kinderwens en schaam mij ook een beetje.
Gelukkig met vriend wel, maar we weten het beiden niet.
Mocht het plotseling gebeuren dan is het zeker gewenst (al is dit klein vanwege pil gebruik), maar vindt het ook gewoon raar om er zelf aan te beginnen. Ik zie mijzelf niet direct als moederfiguur. Al vindt ik mijn baby neefje wel heel leuk.
Zijn er meer dames die zich zo voel(en)(den) en er toch voor zijn gegaan of de maatschappelijke verwachting de kont gekeerd hebben en geen kinderen hebben gekregen?
Midden 30 en nooit echt een grote kinderwens gehad, maar sinds vrienden de eerste hebben gekregen of sommige in verwachting zijn, voel ik mij steeds meer een "vreemde eend".
We horen geregeld (vooral ik als vrouw), wanneer wij eens gaan beginnen van mensen. Misschien voel ik nu wel steeds meer de maatschappelijke druk, de verwachting van buiten, wat nog steeds normaal gevonden wordt. Al heb ik ook wel een beetje 'fear of missing out' lijkt wel. Hierdoor begin ik steeds meer te twijfelen. We hebben het er samen wel eens over, zijn antwoord 'ja het is misschien wel leuk', maar niet een directe 'ja'.
Als ik er aan denk krijg ik het alleen Spaans benauwd. Niet om de zwangerschap of bevalling, maar vooral het practische deel.
Als kind straks 4 jaar is al die verplichtingen met school, opvang, ons werk ernaast, niet meer vrij indeelbaar zijn qua vakantie (gedoe op werk want directe collega's hebben ook kinderen). Ik denk wel steeds meer wat als we het wel gewoon doen. Al is er ook angst, bij sommige bekenden zie ik dat zij elkaar als partners toch wel "verloren" zijn of vrij snel uit elkaar zijn gegaan (binnen 2j geboorte kind). Hier ben ik ook bang voor. Dat onze relatie heel anders wordt en ik we spijt van krijg.
Helaas met bekenden of vrienden kan ik dit niet bespreken, zij hadden uiteindelijk wel een kinderwens en schaam mij ook een beetje.
Gelukkig met vriend wel, maar we weten het beiden niet.
Mocht het plotseling gebeuren dan is het zeker gewenst (al is dit klein vanwege pil gebruik), maar vindt het ook gewoon raar om er zelf aan te beginnen. Ik zie mijzelf niet direct als moederfiguur. Al vindt ik mijn baby neefje wel heel leuk.
Zijn er meer dames die zich zo voel(en)(den) en er toch voor zijn gegaan of de maatschappelijke verwachting de kont gekeerd hebben en geen kinderen hebben gekregen?
anoniem_658ddd77de0ef wijzigde dit bericht op 24-10-2023 20:13
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
10.72% gewijzigd
woensdag 25 oktober 2023 om 16:03
Absoluut niet doen. Ik lees nergens een verlangen naar een kind.
Het is echt een mega verandering van je leven. Jij hebt het over op het schoolplein staan: niets in je leven blijft hetzelfde.
Als het kind geen leuke dag heeft, heb jij geen leuke dag.
Je bent de eerste 4 jaar letterlijk elke snottebel, scheet, beetje dorst, niet kunnen slapen, aan de beurt om het op te lossen voor deze kleine persoon.
Het schijnt dat mensen die vanuit fomo aan kinderen beginnen, het vaakst spijt krijgen: https://scientias.nl/ouderwets-stukje-f ... n-krijgen/
Dan heb je dus 18 jaar van je eigen leven vergald en waarschijnlijk ook dat van je kind, want ouders die er geen zin in hebben, zijn nou niet bepaald de leukste ouders.
Vertrouw op je eigen gevoel hierover.
Er is niets rationeels aan kinderen krijgen. Je 'krijgt' niks van ze, het is rationeel gezien alleen maar ongemak: qua tijd, zorgtaken, financieel, fysiek.
Je creëert een leven als familie voor je kind en jezelf, omdat het je verlangen is dat te doen. Als je geen verlangen hebt naar het kind zelf en er niet naar verlangt om er mooi leven voor het kind te creëren: niet zwanger worden.
Je leven wordt niet mooi van een kind op zich.
Het is echt een mega verandering van je leven. Jij hebt het over op het schoolplein staan: niets in je leven blijft hetzelfde.
Als het kind geen leuke dag heeft, heb jij geen leuke dag.
Je bent de eerste 4 jaar letterlijk elke snottebel, scheet, beetje dorst, niet kunnen slapen, aan de beurt om het op te lossen voor deze kleine persoon.
Het schijnt dat mensen die vanuit fomo aan kinderen beginnen, het vaakst spijt krijgen: https://scientias.nl/ouderwets-stukje-f ... n-krijgen/
Dan heb je dus 18 jaar van je eigen leven vergald en waarschijnlijk ook dat van je kind, want ouders die er geen zin in hebben, zijn nou niet bepaald de leukste ouders.
Vertrouw op je eigen gevoel hierover.
Er is niets rationeels aan kinderen krijgen. Je 'krijgt' niks van ze, het is rationeel gezien alleen maar ongemak: qua tijd, zorgtaken, financieel, fysiek.
Je creëert een leven als familie voor je kind en jezelf, omdat het je verlangen is dat te doen. Als je geen verlangen hebt naar het kind zelf en er niet naar verlangt om er mooi leven voor het kind te creëren: niet zwanger worden.
Je leven wordt niet mooi van een kind op zich.
woensdag 25 oktober 2023 om 16:11
Hey, ik snap je gevoelens helemaal. Maatschappelijke druk kan overweldigend zijn. Maar het is belangrijk om te onthouden dat ieders levenspad anders is. Als je diep van binnen voelt dat moederschap misschien niet voor jou is, is dat oké. Jouw gevoelens zijn net zo geldig als die van iemand met een sterke kinderwens.Kartonnendoos schreef: ↑24-10-2023 19:40Hallo. Nieuw hier, maar lees al wel een periode mee op het forum. Lang getwijfeld voor een topic, maar hoop op herkenning.
Midden 30 en nooit echt een grote kinderwens gehad, maar sinds vrienden de eerste hebben gekregen of sommige in verwachting zijn, voel ik mij steeds meer een "vreemde eend".
We horen geregeld (vooral ik als vrouw), wanneer wij eens gaan beginnen van mensen. Misschien voel ik nu wel steeds meer de maatschappelijke druk, de verwachting van buiten, wat nog steeds normaal gevonden wordt. Al heb ik ook wel een beetje 'fear of missing out' lijkt wel. Hierdoor begin ik steeds meer te twijfelen. We hebben het er samen wel eens over, zijn antwoord 'ja het is misschien wel leuk', maar niet een directe 'ja'.
Best uitbetalende gokkasten van Nederland
Als ik er aan denk krijg ik het alleen Spaans benauwd. Niet om de zwangerschap of bevalling, maar vooral het practische deel.
Als kind straks 4 jaar is al die verplichtingen met school, opvang, ons werk ernaast, niet meer vrij indeelbaar zijn qua vakantie (gedoe op werk want directe collega's hebben ook kinderen). Ik denk wel steeds meer wat als we het wel gewoon doen. Al is er ook angst, bij sommige bekenden zie ik dat zij elkaar als partners toch wel "verloren" zijn of vrij snel uit elkaar zijn gegaan (binnen 2j geboorte kind). Hier ben ik ook bang voor. Dat onze relatie heel anders wordt en ik we spijt van krijg.
Helaas met bekenden of vrienden kan ik dit niet bespreken, zij hadden uiteindelijk wel een kinderwens en schaam mij ook een beetje.
Gelukkig met vriend wel, maar we weten het beiden niet.
Mocht het plotseling gebeuren dan is het zeker gewenst (al is dit klein vanwege pil gebruik), maar vindt het ook gewoon raar om er zelf aan te beginnen. Ik zie mijzelf niet direct als moederfiguur. Al vindt ik mijn baby neefje wel heel leuk.
Zijn er meer dames die zich zo voel(en)(den) en er toch voor zijn gegaan of de maatschappelijke verwachting de kont gekeerd hebben en geen kinderen hebben gekregen?
woensdag 25 oktober 2023 om 16:35
Ja, klopt. Dat zijn de basisvoorwaarden, daar moet je wel aan kunnen voldoen. Maar verder? Ik heb er ook lang over nagedacht, ik had geen sterke kinderwens en was (en ben) geen ‘verzorgend type’, daarnaast ben ik veel met mezelf bezig en graag alleen (is beroepsmatig ook nodig), kortom: ik zag het allemaal niet zo voor me. Mijn man is wel een verzorgend type en bovendien heel praktisch (ben ik ook niet), maar we hadden geen idee hoe dat zou gaan als we kinderen kregen.dianaf schreef: ↑25-10-2023 11:20Maar het is gewoon wel handig om er van te voren over na te denken, natuurlijk is de praktijk vaak anders. Maar door van de voren even goed na te denken, kun je bepaalde zaken wel makkelijker maken. Want als je relatie al niet heel stabiel is of één van de twee is zeer beperkt belastbaar, is het dan wel verstandig. Als je dikke schulden hebt, is het dan wel verstandig. Als je nog bij je ouders woont, is het dan wel verstandig? Onder bepaalde praktische voorwaarden moet je er gewoon niet aan beginnen, maar het is wel handig om er van te voren over nagedacht te hebben.
Ik wilde wel graag een gezin, die saamhorigheid en warmte kende ik van thuis. Dus toen heb ik de knoop maar doorgehakt, op hoop van zegen. Vreemd genoeg kwam de hevige kinderwens na de komst van de eerste keihard opzetten: ik wilde niets liever dan nog een kind, en daarna nog een. Volgens mij waren mijn hormonen pas wakker geschud na de geboorte van de eerste. Maar ik ben nog steeds geen ‘moederfiguur’, dus ik had net zo goed kinderloos kunnen blijven en ik weet zeker dat ik dan ook heel gelukkig was geweest.
Misschien is dát het wel: je moet eigenlijk al gelukkig zijn met jezelf en je leven, want dan zijn kinderen geen ‘doel op zich’ maar een aanvulling. Het is, vind ik, ook echt een aanvulling op (of uitbreiding van) je relatie, want het gezin is op zichzelf een relatievorm. Een dynamiek die wat mij betreft met niets anders te vergelijken is, en die steeds in beweging is, want kinderen worden ouder en zij brengen ook weer nieuwe mensen in je leven, waardoor je opeens onderdeel bent van iets veel groters dan je eigen relatie. Dát moet je willen en leuk vinden.
woensdag 25 oktober 2023 om 16:41
woensdag 25 oktober 2023 om 16:54
Je een vreemde eend voelen of het gevoel hebben dat kinderen krijgen "hoort" omdat iedereen het doet, zijn nooit goede raadgevers. Maar ik herken wel je angst en twijfel om misschien een foute beslissing te maken of iets mis te lopen.
Wij hebben geen kinderen maar ik ben ook een jaar of 10 door een twijfelfase gegaan
Achteraf gezien niet omdat ik zélf nou zozeer twijfelde, maar meer omdat je afwijkt van de norm. Iedereen gaat links, jij slaat rechtsaf. Gelukkig heb ik veel vrienden ook zonder kinderen, dat scheelt wel.
Ik ben persoonlijk heel blij dat wij het nooit gedaan hebben
Ik ben in het weekend blij als we eindelijk even een moment voor onszelf hebben, en moet er niet aan denken dat ik mijn hele weekend dan na een drukke werkweek ook nog kwijt zou zijn aan gillende kinderen, sportclubjes, kinderfeestjes, verplichte opa en oma bezoekjes en weet ik wat nog meer. Om nog maar te zwijgen van alle ouders die je erbij krijgt.
Vorig weekend hadden we een familieweekend waarbij 3 kleinkinderen aanwezig waren. Echt niets in mij was ook maar een greintje jaloers op de ouders. Sterker nog: wat waren we blij dat we na afloop weer naar ons rustige huis mochten.
De angst om iets te missen, heb ik dus onbewust ook heel lang gehad. Maar het mooie is: ik ben nu 42 en ik mis kinderen dus echt niet. De onrust is ook weg.
Natuurlijk....als mijn kleine nichtje bij me op schoot kruipt, vind ik dat heus wel schattig. Maar de behoefte om 24/7 voor iemand te zorgen en mijn hele leven daar de komende 20 jaar voor in dienst te stellen.... nee.
Daarbij nog de angst dat ik een kind zou krijgen dat misschien gehandicapt zou zijn of ziek of weet ik veel wat.....dan is je normale leven echt helemaal in 1 klap voorbij. Het risico is klein, maar het is er wel en wat dan? Je zit er toch je hele leven aan vast.
Wij genieten van onze vrijheid. ik denk dat dat voor ons ook de doorslaggevende factor was. We houden van reizen, spontane uitjes, lekker niks doen...en vooral niet te veel "moeten". Kinderen betekent in mijn ogen de hele dag dingen "moeten". En daar hadden wij echt geen trek in.
Het enige wat ik soms bang ben om te "missen" is misschien dat warme gezinsgevoel, dat ik thuis had. Maar ik denk eerlijk gezegd dat dat als kind ook leuker is. En dat ook dat vaak een grote roze wolk is. Want tegenover zo'n knus huiselijk gezinsmomentje staan ook 1000 momenten waarop je half overspannen gestoord wordt van je kinderen en alles wat er op je bord komt. Bovendien: kinderen gaan ook een keer het huis uit. dus ook die huismomenten zijn niet voor eeuwig.
Probeer eens los te zien wat jij in je leven wil ,waar je waarde aan hecht versus wat de maatschappij van je verwacht. Dat is niet makkelijk, maar achteraf gezien zie ik nu heel duidelijk dat mijn twijfels niet zozeer werden ingegeven door mijzelf als meer door de verwachtingen van buitenaf en hoe het hoort. Het riedeltje trouwen, huis kopen, kinderen krijgen....
Wij hebben geen kinderen maar ik ben ook een jaar of 10 door een twijfelfase gegaan
Achteraf gezien niet omdat ik zélf nou zozeer twijfelde, maar meer omdat je afwijkt van de norm. Iedereen gaat links, jij slaat rechtsaf. Gelukkig heb ik veel vrienden ook zonder kinderen, dat scheelt wel.
Ik ben persoonlijk heel blij dat wij het nooit gedaan hebben
Ik ben in het weekend blij als we eindelijk even een moment voor onszelf hebben, en moet er niet aan denken dat ik mijn hele weekend dan na een drukke werkweek ook nog kwijt zou zijn aan gillende kinderen, sportclubjes, kinderfeestjes, verplichte opa en oma bezoekjes en weet ik wat nog meer. Om nog maar te zwijgen van alle ouders die je erbij krijgt.
Vorig weekend hadden we een familieweekend waarbij 3 kleinkinderen aanwezig waren. Echt niets in mij was ook maar een greintje jaloers op de ouders. Sterker nog: wat waren we blij dat we na afloop weer naar ons rustige huis mochten.
De angst om iets te missen, heb ik dus onbewust ook heel lang gehad. Maar het mooie is: ik ben nu 42 en ik mis kinderen dus echt niet. De onrust is ook weg.
Natuurlijk....als mijn kleine nichtje bij me op schoot kruipt, vind ik dat heus wel schattig. Maar de behoefte om 24/7 voor iemand te zorgen en mijn hele leven daar de komende 20 jaar voor in dienst te stellen.... nee.
Daarbij nog de angst dat ik een kind zou krijgen dat misschien gehandicapt zou zijn of ziek of weet ik veel wat.....dan is je normale leven echt helemaal in 1 klap voorbij. Het risico is klein, maar het is er wel en wat dan? Je zit er toch je hele leven aan vast.
Wij genieten van onze vrijheid. ik denk dat dat voor ons ook de doorslaggevende factor was. We houden van reizen, spontane uitjes, lekker niks doen...en vooral niet te veel "moeten". Kinderen betekent in mijn ogen de hele dag dingen "moeten". En daar hadden wij echt geen trek in.
Het enige wat ik soms bang ben om te "missen" is misschien dat warme gezinsgevoel, dat ik thuis had. Maar ik denk eerlijk gezegd dat dat als kind ook leuker is. En dat ook dat vaak een grote roze wolk is. Want tegenover zo'n knus huiselijk gezinsmomentje staan ook 1000 momenten waarop je half overspannen gestoord wordt van je kinderen en alles wat er op je bord komt. Bovendien: kinderen gaan ook een keer het huis uit. dus ook die huismomenten zijn niet voor eeuwig.
Probeer eens los te zien wat jij in je leven wil ,waar je waarde aan hecht versus wat de maatschappij van je verwacht. Dat is niet makkelijk, maar achteraf gezien zie ik nu heel duidelijk dat mijn twijfels niet zozeer werden ingegeven door mijzelf als meer door de verwachtingen van buitenaf en hoe het hoort. Het riedeltje trouwen, huis kopen, kinderen krijgen....
streepjeskat wijzigde dit bericht op 25-10-2023 17:10
14.47% gewijzigd
woensdag 25 oktober 2023 om 17:00
cuculuscanorus schreef: ↑25-10-2023 11:00Je hoeft geen kinderen te krijgen. Je mag zelf kiezen hoe je je leven invult, TO. Hoed je voor mensen die zeggen dat alleen het ouderschap zin aan het leven geeft, alles kan zin aan je leven geven. Wees eerlijk tegen je partner en denk er goed over na. Elke uitkomst is prima.
Ja en dit idd
Je kunt je leven op zoveel andere manieren invullen of zingeven. Dat een kind Het UItieme Geluk zou zijn en de enige weg náar geluk, die mythe moeten ze ook eens de wereld uitslaan. Want ik zie ook een heleboel mensen doodongelukkig worden van het gezinsleven.
woensdag 25 oktober 2023 om 17:05
Bewust kindvrij. Ik ben eind 30. Door een ingreep aan mijn baarmoeder (tegen hevig menstrueel bloedverlies) mag ik sinds een paar maanden ook niet zwanger worden. Het slijmvlies is namelijk grotendeels verwijderd. Maar daarnaast is mijn man al jaren geleden gesteriliseerd.
In de eerste paar jaar na zijn sterilisatie (ik ken hem nét toen hij het liet doen) heb ik altijd gezegd: als het bij hem weer spontaan herstelt (daar is een hele kleine kans op) en ik raak zwanger, dan moest het zeker zo zijn. Ja, okay, het is een soort bijgeloof, maar ik denk dat ik het dan had gehouden. En ook blij mee was geweest. Maar zwanger worden is nooit een grote wens van mij geweest en ik ben blij hoe het nu is.
Misschien is het al gezegd in dit topic, maar ik zie om me heen dat stellen met kinderen vaak beide willen werken. Vaak omdat het gewoon nodig is om hypotheek en levensonderhoud te kunnen betalen. Vervolgens moeten ze oppas of opvang regelen voor hun kind. Als je het niet kunt oplossen door een familielid te laten oppassen dan betaal je je blind aan kinderopvang.
Ik denk dan vaak: neem alleen kinderen als je het echt kunt betalen. Want het zijn niet alleen de kosten van kleding, eten en onderwijs. Je zult misschien ook een grotere auto moeten kopen, misschien zelfs groter moeten gaan wonen. Later komen er misschien nog wel lidmaatschappen bij van sportclubs, hobby's of muziekles. Er zijn zóveel kosten...ik word er al akelig van als ik eraan denk.
Je zult voldoende inkomen moeten hebben om dat allemaal te kunnen bekostigen.
De garantie dat kinderopvang gratis wordt is er niet. De partij van Pieter Omzigt denkt zelfs dat het nauwelijks iets oplevert (en dus hebben zij dit niet in hun partijprogramma) En je hebt geen kinderen gekregen om ze altijd maar naar de opvang te doen toch?
Tot slot, wat voor mij ook meespeelde: erfelijke belasting.
In mijn familie aan beide kanten zitten psychische problemen en alcohol- en gokverslaving. Ik weet dat mijn kind dat allemaal niet hoeft te krijgen, maar ik heb zelf wel het een en ander geerfd en ik wil het niet aan mijn kind doorgeven.
Oja, nog iets, een kind is helaas ook een enorm milieu vervuilend. Het krijgen van één kind staat gelijk aan 36 transatlantische retourvluchten per jaar. Maar je kunt natuurlijk wel milieubewuster met kinderen krijgen omgaan.
In de eerste paar jaar na zijn sterilisatie (ik ken hem nét toen hij het liet doen) heb ik altijd gezegd: als het bij hem weer spontaan herstelt (daar is een hele kleine kans op) en ik raak zwanger, dan moest het zeker zo zijn. Ja, okay, het is een soort bijgeloof, maar ik denk dat ik het dan had gehouden. En ook blij mee was geweest. Maar zwanger worden is nooit een grote wens van mij geweest en ik ben blij hoe het nu is.
Misschien is het al gezegd in dit topic, maar ik zie om me heen dat stellen met kinderen vaak beide willen werken. Vaak omdat het gewoon nodig is om hypotheek en levensonderhoud te kunnen betalen. Vervolgens moeten ze oppas of opvang regelen voor hun kind. Als je het niet kunt oplossen door een familielid te laten oppassen dan betaal je je blind aan kinderopvang.
Ik denk dan vaak: neem alleen kinderen als je het echt kunt betalen. Want het zijn niet alleen de kosten van kleding, eten en onderwijs. Je zult misschien ook een grotere auto moeten kopen, misschien zelfs groter moeten gaan wonen. Later komen er misschien nog wel lidmaatschappen bij van sportclubs, hobby's of muziekles. Er zijn zóveel kosten...ik word er al akelig van als ik eraan denk.
Je zult voldoende inkomen moeten hebben om dat allemaal te kunnen bekostigen.
De garantie dat kinderopvang gratis wordt is er niet. De partij van Pieter Omzigt denkt zelfs dat het nauwelijks iets oplevert (en dus hebben zij dit niet in hun partijprogramma) En je hebt geen kinderen gekregen om ze altijd maar naar de opvang te doen toch?
Tot slot, wat voor mij ook meespeelde: erfelijke belasting.
In mijn familie aan beide kanten zitten psychische problemen en alcohol- en gokverslaving. Ik weet dat mijn kind dat allemaal niet hoeft te krijgen, maar ik heb zelf wel het een en ander geerfd en ik wil het niet aan mijn kind doorgeven.
Oja, nog iets, een kind is helaas ook een enorm milieu vervuilend. Het krijgen van één kind staat gelijk aan 36 transatlantische retourvluchten per jaar. Maar je kunt natuurlijk wel milieubewuster met kinderen krijgen omgaan.
woensdag 25 oktober 2023 om 21:52
Ik ben ook in de 30 en nooit een kinderwens gehad. Het was altijd iets dat ik voor me uit schoof om over na te denken. En het leek me heel zwaar om moeder te zijn dus ik dacht "als ik er niet heel veel zin in heb kan ik het beter niet doen".
Vervolgens ongepland zwanger geworden en besloten ervoor te gaan. Werkelijkwaar iedereen was verbijsterd (tot mijn baas aan toe die me 3 x vroeg of het geen geintje was) omdat ik totaal geen type was dat verlangde naar moederschap. Maar eerlijk, ik vind het geweldig en geniet van iedere dag! Ben heel blij dat ik moeder ben maar tegelijkertijd me ook heel erg bewust dat ik ook heel blij was toen ik geen moeder was. Het maakt uiteindelijk niet uit wat je kiest zolang je maar achter je keuze staat en van die keuze geniet.
Vervolgens ongepland zwanger geworden en besloten ervoor te gaan. Werkelijkwaar iedereen was verbijsterd (tot mijn baas aan toe die me 3 x vroeg of het geen geintje was) omdat ik totaal geen type was dat verlangde naar moederschap. Maar eerlijk, ik vind het geweldig en geniet van iedere dag! Ben heel blij dat ik moeder ben maar tegelijkertijd me ook heel erg bewust dat ik ook heel blij was toen ik geen moeder was. Het maakt uiteindelijk niet uit wat je kiest zolang je maar achter je keuze staat en van die keuze geniet.
woensdag 25 oktober 2023 om 22:25
Ik heb kinderen, zowel biologisch als niet-biologisch en op verschillende manieren in mijn leven gekomen (o.a. pleeg/adoptie). En ik ben heel erg blij met ze, maar als ik morgen wakker werd in een leven waar ik ze niet zou hebben, dan zou ik er niet nog een keer aan beginnen denk ik.
Wat me erg zwaar valt is de constante zorgen om ze en de permanente bijna-overspannenheid door altijd overvraagd worden. Ik denk bewust niet na over hoeveel geld ik over zou hebben zonder kids. Ik heb me vooral vergist in die zorgen: ik vind het heel zwaar om mijn kleintje te zien struggelen op de basisschool, te verlegen om met klasgenootjes te praten. Ook maak ik me oprecht zorgen om de planeet en problemen als overbevolking en de huizenmarkt ect. En ik maak me ook weleens zorgen over ons als ouders, wat als er wat met ons gebeurd.
Ze zijn het allemaal waard, maar zo makkelijk is het allemaal niet. Wil je het zelf niet graag, dan moet je je niet laten overhalen door een maatschappij die wat van je verwacht. Die maatschappij zie je namelijk ook niet op het moment dat jij de zoveelste x er snachts uit moet dat je wel kan janken.
Wat me erg zwaar valt is de constante zorgen om ze en de permanente bijna-overspannenheid door altijd overvraagd worden. Ik denk bewust niet na over hoeveel geld ik over zou hebben zonder kids. Ik heb me vooral vergist in die zorgen: ik vind het heel zwaar om mijn kleintje te zien struggelen op de basisschool, te verlegen om met klasgenootjes te praten. Ook maak ik me oprecht zorgen om de planeet en problemen als overbevolking en de huizenmarkt ect. En ik maak me ook weleens zorgen over ons als ouders, wat als er wat met ons gebeurd.
Ze zijn het allemaal waard, maar zo makkelijk is het allemaal niet. Wil je het zelf niet graag, dan moet je je niet laten overhalen door een maatschappij die wat van je verwacht. Die maatschappij zie je namelijk ook niet op het moment dat jij de zoveelste x er snachts uit moet dat je wel kan janken.
woensdag 25 oktober 2023 om 23:37
En vooral ook: Je kind(eren) kunnen héél anders zijn en reageren op die gezinsmomenten dan hoe jij zelf vroeger deed of hoe je herinneringen waren. Grote desillusie haha. Hoe er op een uitstapje, vakantie, Sint Nicolaasavond, het kerstontbijt of het samen oefenen met pianoles wordt gereageerd kan totaal anders zijn dat wat jij je van thuis herinnert of hoe je het voor ogen had. Het zijn andere persoonlijkheden, de dynamiek tussen de ouders is anders, of tussen de eventuele broers en zussen als die er zijn. De tijd waarin we leven is anders.Streepjeskat schreef: ↑25-10-2023 16:54
Het enige wat ik soms bang ben om te "missen" is misschien dat warme gezinsgevoel, dat ik thuis had. Maar ik denk eerlijk gezegd dat dat als kind ook leuker is. En dat ook dat vaak een grote roze wolk is. Want tegenover zo'n knus huiselijk gezinsmomentje staan ook 1000 momenten waarop je half overspannen gestoord wordt van je kinderen en alles wat er op je bord komt. Bovendien: kinderen gaan ook een keer het huis uit. dus ook die huismomenten zijn niet voor eeuwig.
En uiteraard creëer je ook dan voor en met hen weer nieuwe jeugdherinneringen, maar ik denk dat "het gezinsleven" dat ik voor ogen had vóór ik kinderen had deels ook wel gebaseerd was op herinneringen en dan is de praktijk gewoon ineens een stuk rauwer. Zonder dat het nou per se over iets heel moeilijks of afwijkends gaat verder. Dat je je kind in 2023 opvoedt en niet in 1985. Ongetwijfeld heeft elke ouder bij het opvoeden van kinderen wel eens ooit dat dilemma gehad.
donderdag 26 oktober 2023 om 07:57
En de maatschappij vindt alleen maar dat je aan kinderen moet beginnen en er dolblij moet zijn. Als het niet zo leuk is, dan is het je eigen keuze geweest, je wist waar je aan begin en dan staat men vaak toch minder voor je klaar...Desayuno schreef: ↑25-10-2023 22:25Ik heb kinderen, zowel biologisch als niet-biologisch en op verschillende manieren in mijn leven gekomen (o.a. pleeg/adoptie). En ik ben heel erg blij met ze, maar als ik morgen wakker werd in een leven waar ik ze niet zou hebben, dan zou ik er niet nog een keer aan beginnen denk ik.
Wat me erg zwaar valt is de constante zorgen om ze en de permanente bijna-overspannenheid door altijd overvraagd worden. Ik denk bewust niet na over hoeveel geld ik over zou hebben zonder kids. Ik heb me vooral vergist in die zorgen: ik vind het heel zwaar om mijn kleintje te zien struggelen op de basisschool, te verlegen om met klasgenootjes te praten. Ook maak ik me oprecht zorgen om de planeet en problemen als overbevolking en de huizenmarkt ect. En ik maak me ook weleens zorgen over ons als ouders, wat als er wat met ons gebeurd.
Ze zijn het allemaal waard, maar zo makkelijk is het allemaal niet. Wil je het zelf niet graag, dan moet je je niet laten overhalen door een maatschappij die wat van je verwacht. Die maatschappij zie je namelijk ook niet op het moment dat jij de zoveelste x er snachts uit moet dat je wel kan janken.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 26 oktober 2023 om 08:06
Terwijl TO aangeeft eigenlijk helemaal geen kinderen te willen, maar vooral druk uit de maatschappij voelt. Ja, dat is een goed idee. Aan een kind beginnen omdat anderen vinden dat het hoort...
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 26 oktober 2023 om 09:10
Maar TO zegt ook dat het gewenst is als ze nu onverwacht zwanger zou zijn. Ik, zonder kinderwens, zou dat echt een nachtmerrie vinden.
Here am I in my little bubble
donderdag 26 oktober 2023 om 09:30
Daar heb je een punt. Dat was ik even vergeten. Maar de vraag is of dat is omdat er toch een soort twijfelwens is of omdat ze tegen het afbreken van een zwangerschap is. Dat laatste in combinatie met niet echt een kinderwens, klinkt namelijk als een recept voor ellende. Beetje of je tegen heug en meug een kind gaat opvoeden. Jaaaa.... ik wilde geen kinderen, maar ja, toen was ik zwanger en moest ik wel...
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 26 oktober 2023 om 10:02
Misschien lees ik het verkeerd, maar dit vind ik juist weer een positiefs iets. Juist omdat je 'erbij' hoort ipv van het gevoel wat ik nu heb 'afwijkt'. Juist nu merk ik dat mensen toch een soort van wegvallen, vanwege kinderen (en daardoor andere behoeftes) en er niemand nieuw komt. Al is dit nog steeds geen reden en ook geen vast gegeven dat het werkelijk gebeurd als je aan kinderen begint. De wat ik in mijn OP schrijf, de angst om elkaar te verliezen. Het verliezen wat ik ook zie bij enkele kennissen/vrienden.Samarinde schreef: ↑25-10-2023 16:35Een dynamiek die wat mij betreft met niets anders te vergelijken is, en die steeds in beweging is, want kinderen worden ouder en zij brengen ook weer nieuwe mensen in je leven, waardoor je opeens onderdeel bent van iets veel groters dan je eigen relatie. Dát moet je willen en leuk vinden.
donderdag 26 oktober 2023 om 10:58
Ik bedoelde het inderdaad positiefKartonnendoos schreef: ↑26-10-2023 10:02Misschien lees ik het verkeerd, maar dit vind ik juist weer een positiefs iets. Juist omdat je 'erbij' hoort ipv van het gevoel wat ik nu heb 'afwijkt'. Juist nu merk ik dat mensen toch een soort van wegvallen, vanwege kinderen (en daardoor andere behoeftes) en er niemand nieuw komt. Al is dit nog steeds geen reden en ook geen vast gegeven dat het werkelijk gebeurd als je aan kinderen begint. De wat ik in mijn OP schrijf, de angst om elkaar te verliezen. Het verliezen wat ik ook zie bij enkele kennissen/vrienden.
Misschien was de zin ‘Dat moet je willen en leuk vinden’ onduidelijk, maar ik bedoel ermee dat de beslissing om kinderen te krijgen eigenlijk om iets groters draait (het gezin, het groepsgevoel, de saamhorigheid) en niet om tijdelijke dingen als het verlies van vrijheid of het inleveren van tijd voor jezelf. Ik denk dat de meeste mensen het beste functioneren en het gelukkigst zijn als ze een gevoel van diepe saamhorigheid en verbondenheid hebben. Een kleine clan, je eigen gezin, de enige plek waar je echt volledig jezelf bent en waar je met elkaar een heel eigen ‘cultuur’ creëert.Natuurlijk verandert je relatie daardoor, maar wat mij betreft op een positieve manier. Als ouders heb je de vrijheid om je eigen stempel te drukken op bepaalde gezins-rituelen maar je neemt natuurlijk ook dingen van vroeger over. Zo ontstaat er een mix van gewoontes die iets nieuws opleveren. Verjaardagen en kerstmis vieren wij zoals mijn man dat vroeger thuis deed, maar vakanties gaan zoals ik het van huis uit gewend was. We hebben vroeger allebei veel gesport, dat vonden onze ouders belangrijk, en dat hebben wij ook aan onze kinderen meegegeven (niet bij allemaal met succes
). Enzovoort. Door kinderen te krijgen creëer je een eigen mini-universum, en je hebt de kans om dingen beter/anders te doen dan je eigen ouders. Ik móest vroeger per se gaan studeren, dat was een harde eis bij ons thuis, en mijn eigen kinderen heb ik daarin bewust vrij gelaten. Achteraf weet ik niet of dat nou zo slim van mij was, want mijn kinderen zijn wel erg relaxed als het op leren en ‘excelleren’ aankomt, dus dat zal ik in een volgend leven anders doen. Al doende leert men
Ik had het nooit willen missen, maar het gezinsleven is soms ook moeilijk en zwaar. Dat geldt voor alles in het leven. Het is voor jou op dit moment waarschijnlijk nog abstract allemaal, maar misschien helpt het om verder vooruit te kijken - zie je jullie tweeën in de toekomst door het leven gaan als de twee-eenheid die jullie nu al zijn, of willen jullie iets nieuws en groters creëren?
donderdag 26 oktober 2023 om 11:42
Of je wel of geen kinderen hebt, je verliest op latere leeftijd toch vaker contacten. Omdat je uit elkaar groeit, verhuist, een relatie krijgt.Kartonnendoos schreef: ↑26-10-2023 10:02Misschien lees ik het verkeerd, maar dit vind ik juist weer een positiefs iets. Juist omdat je 'erbij' hoort ipv van het gevoel wat ik nu heb 'afwijkt'. Juist nu merk ik dat mensen toch een soort van wegvallen, vanwege kinderen (en daardoor andere behoeftes) en er niemand nieuw komt. Al is dit nog steeds geen reden en ook geen vast gegeven dat het werkelijk gebeurd als je aan kinderen begint. De wat ik in mijn OP schrijf, de angst om elkaar te verliezen. Het verliezen wat ik ook zie bij enkele kennissen/vrienden.
Ook al zou jij wel kinderen hebben, dan is er geen garantie op vervangende contacten. Want zelf ben je dan ook een stuk drukker dan zonder kinderen. Ik kan mij voorstellen dat je dan misschien minder behoeften hebt aan andere mensen, maar als je die wel hebt, dan is het ook weer lastiger te realiseren met twee drukke agenda's. Of misschien staan jullie totaal anders in het opvoedwezen of heeft jouw kind hele andere behoeften, waardoor een relatie alsnog verwaterd.
Natuurlijk heb je dan wel de contacten met je kind, maar dat is een ander contact dan met een volwassene. Misschien dat je nieuwe contacten opdoet via je kind, maar dat moet ook maar net klikken en je moet er de tijd voor hebben. En de ander ook.
Actief investeren in relaties en in nieuwe relaties is de beste manier om vriendschappen te hebben en te behouden. Een kind krijgen, enkel om erbij te horen? Dat lijkt mij eerlijk gezegd niet fair naar een kind toe. Een beetje of het een accessoire is zodat je bij het juiste clubje kan.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 26 oktober 2023 om 12:01
Grappig, ik vind dit namelijk echt als hét gezins-ideaal klinken, maar ik ervaar dit echt totaal niet zo. Het was wel mijn verwachting volgens mij.Samarinde schreef: ↑26-10-2023 10:58Ik bedoelde het inderdaad positief
Natuurlijk verandert je relatie daardoor, maar wat mij betreft op een positieve manier. Als ouders heb je de vrijheid om je eigen stempel te drukken op bepaalde gezins-rituelen maar je neemt natuurlijk ook dingen van vroeger over. Zo ontstaat er een mix van gewoontes die iets nieuws opleveren. Verjaardagen en kerstmis vieren wij zoals mijn man dat vroeger thuis deed, maar vakanties gaan zoals ik het van huis uit gewend was. We hebben vroeger allebei veel gesport, dat vonden onze ouders belangrijk, en dat hebben wij ook aan onze kinderen meegegeven (niet bij allemaal met succes
Door kinderen te krijgen creëer je een eigen mini-universum, en je hebt de kans om dingen beter/anders te doen dan je eigen ouders. Ik móest vroeger per se gaan studeren, dat was een harde eis bij ons thuis, en mijn eigen kinderen heb ik daarin bewust vrij gelaten. Achteraf weet ik niet of dat nou zo slim van mij was, want mijn kinderen zijn wel erg relaxed als het op leren en ‘excelleren’ aankomt, dus dat zal ik in een volgend leven anders doen. Al doende leert men
Ik had het nooit willen missen, maar het gezinsleven is soms ook moeilijk en zwaar. Dat geldt voor alles in het leven. Het is voor jou op dit moment waarschijnlijk nog abstract allemaal, maar misschien helpt het om verder vooruit te kijken - zie je jullie tweeën in de toekomst door het leven gaan als de twee-eenheid die jullie nu al zijn, of willen jullie iets nieuws en groters creëren?
donderdag 26 oktober 2023 om 12:09
Je hebt in het leven sowieso geen enkele garantie. Om er daarom dan maar vanaf te zien... dat vind ik fatalistisch. Natuurlijk moet je wel enigszins flexibel zijn, maar ook dat geldt eigenlijk voor het hele leven: je kunt wel achter die droombaan aanjagen, maar als je dan ontslagen wordt, heb je nog steeds geen droombaan. Enzovoort.Sabeltandcavia schreef: ↑26-10-2023 11:04Maar ook dat is geen garantie. Als je kinderen bijvoorbeeld emigreren komen er ook geen nieuwe mensen voor in de plaats.
donderdag 26 oktober 2023 om 12:16
Ik ervaar het al vrij lang zo, maar vooral sinds mijn kinderen ouder zijn. Daarvoor was er ook saamhorigheid, maar op een andere manier. Ik moet wel zeggen dat ik vroeger een heel goed voorbeeld heb gekregen van mijn ouders. Wij waren echt een heel leuk gezin, al zeg ik het zelf. En dat was vooral hún verdienste. Mijn man heeft een slecht voorbeeld gekregen, en dat heeft ervoor gezorgd dat hij heel hard zijn best heeft gedaan om het zelf beter en anders te doen.
Ik ben wel benieuwd: in welke zin zijn jouw verwachtingen niet ingelost?
donderdag 26 oktober 2023 om 12:42
Mijn broer is geëmigreerd toen zijn oudste nog geen twee was. Niet naar de andere kant van de wereld gelukkig, maar het bleken de enige kleinkinderen van onze ouders te worden.Sabeltandcavia schreef: ↑26-10-2023 11:04Maar ook dat is geen garantie. Als je kinderen bijvoorbeeld emigreren komen er ook geen nieuwe mensen voor in de plaats.
En in mijn inner circle heeft een jong volwassene vrij recent een eind aan zijn leven gemaakt. Zijn ouders en omgeving zagen dat totaal niet aankomen.
Ik merk om mij heen dat veel 50/60-ers nog steeds zorgen hebben om hun ruim volwassen kinderen. Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen blijkt toch vaak op te gaan.
donderdag 26 oktober 2023 om 13:03
Ik heb zelf bewust geen kinderen en ik heb in het algemeen een fijn leven, met een boel tijd en vrijheid. Uiteindelijk gaat het er niet om welke keuze andere forummers hebben gemaakt, maar dat je een keuze maakt die je past.
En je móet geen kinderen, ook al is de maatschappij daar erg op gericht.
Je hoeft je niet te schamen, jouw gevoel is jouw gevoel, daar is niets mis mee. Laat je niet aanpraten dat iedereen op een bepaalde leeftijd de kriebels krijgt, want dat is niet zo. En er is zeker niets mis met je.
Toch kan ik me heel soms wel een vreemde eens in de bijt vinden, simpelweg omdat bijna iedereen om mij heen wel kinderen heeft. Maar dat is mijn gevoel, dat waait weer over.
En je móet geen kinderen, ook al is de maatschappij daar erg op gericht.
Je hoeft je niet te schamen, jouw gevoel is jouw gevoel, daar is niets mis mee. Laat je niet aanpraten dat iedereen op een bepaalde leeftijd de kriebels krijgt, want dat is niet zo. En er is zeker niets mis met je.
Toch kan ik me heel soms wel een vreemde eens in de bijt vinden, simpelweg omdat bijna iedereen om mij heen wel kinderen heeft. Maar dat is mijn gevoel, dat waait weer over.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
