Kinderen
alle pijlers
Wel of geen kinderen?
dinsdag 24 oktober 2023 om 19:40
Hallo. Nieuw hier, maar lees al wel een periode mee op het forum. Lang getwijfeld voor een topic, maar hoop op herkenning.
Midden 30 en nooit echt een grote kinderwens gehad, maar sinds vrienden de eerste hebben gekregen of sommige in verwachting zijn, voel ik mij steeds meer een "vreemde eend".
We horen geregeld (vooral ik als vrouw), wanneer wij eens gaan beginnen van mensen. Misschien voel ik nu wel steeds meer de maatschappelijke druk, de verwachting van buiten, wat nog steeds normaal gevonden wordt. Al heb ik ook wel een beetje 'fear of missing out' lijkt wel. Hierdoor begin ik steeds meer te twijfelen. We hebben het er samen wel eens over, zijn antwoord 'ja het is misschien wel leuk', maar niet een directe 'ja'.
Als ik er aan denk krijg ik het alleen Spaans benauwd. Niet om de zwangerschap of bevalling, maar vooral het practische deel.
Als kind straks 4 jaar is al die verplichtingen met school, opvang, ons werk ernaast, niet meer vrij indeelbaar zijn qua vakantie (gedoe op werk want directe collega's hebben ook kinderen). Ik denk wel steeds meer wat als we het wel gewoon doen. Al is er ook angst, bij sommige bekenden zie ik dat zij elkaar als partners toch wel "verloren" zijn of vrij snel uit elkaar zijn gegaan (binnen 2j geboorte kind). Hier ben ik ook bang voor. Dat onze relatie heel anders wordt en ik we spijt van krijg.
Helaas met bekenden of vrienden kan ik dit niet bespreken, zij hadden uiteindelijk wel een kinderwens en schaam mij ook een beetje.
Gelukkig met vriend wel, maar we weten het beiden niet.
Mocht het plotseling gebeuren dan is het zeker gewenst (al is dit klein vanwege pil gebruik), maar vindt het ook gewoon raar om er zelf aan te beginnen. Ik zie mijzelf niet direct als moederfiguur. Al vindt ik mijn baby neefje wel heel leuk.
Zijn er meer dames die zich zo voel(en)(den) en er toch voor zijn gegaan of de maatschappelijke verwachting de kont gekeerd hebben en geen kinderen hebben gekregen?
Midden 30 en nooit echt een grote kinderwens gehad, maar sinds vrienden de eerste hebben gekregen of sommige in verwachting zijn, voel ik mij steeds meer een "vreemde eend".
We horen geregeld (vooral ik als vrouw), wanneer wij eens gaan beginnen van mensen. Misschien voel ik nu wel steeds meer de maatschappelijke druk, de verwachting van buiten, wat nog steeds normaal gevonden wordt. Al heb ik ook wel een beetje 'fear of missing out' lijkt wel. Hierdoor begin ik steeds meer te twijfelen. We hebben het er samen wel eens over, zijn antwoord 'ja het is misschien wel leuk', maar niet een directe 'ja'.
Als ik er aan denk krijg ik het alleen Spaans benauwd. Niet om de zwangerschap of bevalling, maar vooral het practische deel.
Als kind straks 4 jaar is al die verplichtingen met school, opvang, ons werk ernaast, niet meer vrij indeelbaar zijn qua vakantie (gedoe op werk want directe collega's hebben ook kinderen). Ik denk wel steeds meer wat als we het wel gewoon doen. Al is er ook angst, bij sommige bekenden zie ik dat zij elkaar als partners toch wel "verloren" zijn of vrij snel uit elkaar zijn gegaan (binnen 2j geboorte kind). Hier ben ik ook bang voor. Dat onze relatie heel anders wordt en ik we spijt van krijg.
Helaas met bekenden of vrienden kan ik dit niet bespreken, zij hadden uiteindelijk wel een kinderwens en schaam mij ook een beetje.
Gelukkig met vriend wel, maar we weten het beiden niet.
Mocht het plotseling gebeuren dan is het zeker gewenst (al is dit klein vanwege pil gebruik), maar vindt het ook gewoon raar om er zelf aan te beginnen. Ik zie mijzelf niet direct als moederfiguur. Al vindt ik mijn baby neefje wel heel leuk.
Zijn er meer dames die zich zo voel(en)(den) en er toch voor zijn gegaan of de maatschappelijke verwachting de kont gekeerd hebben en geen kinderen hebben gekregen?
anoniem_658ddd77de0ef wijzigde dit bericht op 24-10-2023 20:13
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
10.72% gewijzigd
donderdag 26 oktober 2023 om 21:04
Ik (geen kinderen) heb inderdaad ook gewoon een burgerlijk leven. Het verschil zit hem denk ik ook niet in de grootste dingen (zoals baan opzeggen om fulltime te gaan reizen of een ander out of the box levens) te hebben, maar in de kleine dingen. Die voor mij toch heel groot voelen, als ik mijn collegaś met kinderen hoor praten. Een langzamere manier van leven kunnen hebben, omdat je meer tijd hebt. Ik hoef bv in het weekend nooit vroeg op te staan en aan de zijlijn van een voetbalveld te staan, maar kan uitslapen en uit ontbijten. Zaken zoals mijn vrije tijd volledig zelf inrichten en voor mijzelf hebben, eerder kunnen stoppen met werken of minder werken, omdat we veel meer geld over hebben dan mensen met gezinnen, een tijdrovende hobby kunnen hebben, vakanties doen (alleen of samen) die volledig naar onze wensen is omdat het enkel gaat om twee volwassenen etc. En dat verveelt me niet. Toen ik 20 of 30 was had ik ook geen kinderen en toch is mijn leven nu anders dan toen. Er vind wel verandering plaats, alleen is het minder zichtbaar en groots dan die veranderingen in het leven met mensen die steeds met hun kinderen steeds in een duidelijk nieuwe fase komen.blijfgewoonbianca schreef: ↑26-10-2023 20:00Wat Samarinde ook al zei : geen idee eigenlijk hoe ik mijn leven naar tevredenheid had moeten invullen als ik geen gezin zou hebben gehad. Dan had ik echt niet ineens heel veel vakantiedagen gehad om vaak te kunnen reizen. Of de durf om een vliegbrevet oid te halen. En waarschijnlijk ook niet ineens het type mens zijn geworden om een moestuin te beginnen of een paar honden te nemen. Dan zou ik waarschijnlijk ook dezelfde baan als ik nu heb hebben gehad met zo’n beetje de helft van de vrienden die we nu hebben ( want dan niet leren kennen op schoolplein etc ) en dan meer mensen zonder kinderen om me heen hebben verzameld, lijkt mij. Misschien dat ik daar dan vaak mee opgetrokken zou zijn om in de weekenden leuke dingen mee te ondernemen.
Mijn leven is echt niet groot en meeslepend. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik vanuit mijzelf totaal niet het gevoel heb dat mijn leven een doel moet hebben (soms hoor je dat wel, dat men kinderen neemt om een soort doel in het leven te hebben), dus zolang ik geniet maakt het me niet zoveel uit dat mijn leven een beetje voortkabbelt. Ik maak weleens grote, lange en/of dure reizen en neem weleens onbetaald verlof op, en dat kan ik me goed veroorloven dus dat is fijn. Maar ik maak reizen omdat ik dat leuk vind, niet omdat ik nou bewust opzoek ben naar richting in mijn leven en opvulling ofzo.
Iedereen heeft in alle facetten van zijn leven kans om leuke mensen te ontmoeten, misschien dat het iets makkelijker gaat als je kinderen hebt omdat je dan wel meer mensen ontmoet die ook allemaal in dezelfde levensfase zitten, maar nu ik 35+ ben merk ik dat het ook juist weer makkelijker is om nieuwe mensen te ontmoeten die hetzelfde in het leven staan en geen kinderen willen.
Zolang je een keuze maakt die past bij jou en je wensen komt het wel goed voor de meeste mensen, denk ik.
Hope for the best, plan for the worst - Jack Reacher
donderdag 26 oktober 2023 om 21:58
Ik stelde me vroeger voor om, als kinderen krijgen niet zou lukken, ik mijn motorrijbewijs zou gaan halen en we dan veel zouden toeren. Of dat we vaak zouden gaan duiken, of zo. Juist niet langzaam, of burgerlijk, maar eerder flitsend en opwindend.Roxy21 schreef: ↑26-10-2023 21:04Ik (geen kinderen) heb inderdaad ook gewoon een burgerlijk leven. Het verschil zit hem denk ik ook niet in de grootste dingen (zoals baan opzeggen om fulltime te gaan reizen of een ander out of the box levens) te hebben, maar in de kleine dingen. Die voor mij toch heel groot voelen, als ik mijn collegaś met kinderen hoor praten. Een langzamere manier van leven kunnen hebben, omdat je meer tijd hebt.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 26 oktober 2023 om 22:38
Hier worstel ik inderdaad ook mee. Dat blijft natuurlijk niet de hele tijd zo, de kinderen worden met de tijd zelfstandiger en hoeven niet 18 jaar lang verzorgd of entertaind te worden door één of meerdere ouders. Maar dit is inderdaad wat mij betreft ook wel een zeer belastend onderdeel. Zeker wanneer de behoefte om 's avonds weg te gaan (theater, bioscoop, vrienden zien, uit eten gaan) mijlenver uiteen ligt, maar de thuizige partner ook slechter belastbaar is.Streepjeskat schreef: ↑26-10-2023 17:27Wat mij altijd het meest heeft tegengestaan aan het idee van kinderen hebben, is het feit dat je voor iedere afspraak die jij wil maken, met je partner in overleg moet. Als jij vrije tijd claimt, legt dat namelijk automatisch beslag op de tijd van de ander.
Als ik nu met een vriendin besluit dat we vrijdag iets gaan drinken, dan hoef ik daar dus geen hele agenda bij te pakken of me bezwaard te voelen dat ik mijn vriend belast omdat hij dan dus automatisch aan huis gekluisterd zit.
Ik zou me dan de hele tijd schuldig voelen en tegelijkertijd ook geirriteerd dat ik voor iedere stap buitenshuis een soort opvangschema moet fixen.
donderdag 26 oktober 2023 om 22:57
Zonder kinderen had ik denk ik geen flitsend, opwindend leven gehad maar wel de mogelijkheid het zéér individueel of egocentrisch in te richten. Ik ben er ook niet zeker van of ik mijn relatie (of een vaste relatie in het algemeen) gehad zou hebben. Soms idealiseer of romantiseer ik dat, soms ervaar ik het echt alsof ik er veel voor heb opgegeven en de waarheid zal ergens in het midden liggen.
Ik had niet per definitie méér gereisd, ben ook niet het type voor een sabbatical en met een rugzak een jaar door Azië. Wel had ik nog wat langer door kunnen gaan met stedentrips, interrailen, vakanties in het teken van cultuur of culinaire ervaringen.
Het hele huis inrichten als een oude Engelse bibliotheek/herensociëtieit zonder dat ik compromissen met wie dan ook had hoeven sluiten.
Maar tegelijkertijd vraag me af met wíe ik het had willen delen. Ik zie de mogelijkheden wel die ik gehad had, maar ik denk dat áls ik die weg ingeslagen was dat ik dan óók die dromer geweest was die gedacht had: zie mij hier nu zitten, met mijn literatuur en cognac. Maar ik ben wel maar alleen. Er hadden ook kinderen rond de kerstboom kunnen in hun geknoopte, katoenen pyjamaatjes. En daar dan helemaal een beeld rondom hebben verzonnen terwijl de praktijk gewoon heel anders is.
Ik had niet per definitie méér gereisd, ben ook niet het type voor een sabbatical en met een rugzak een jaar door Azië. Wel had ik nog wat langer door kunnen gaan met stedentrips, interrailen, vakanties in het teken van cultuur of culinaire ervaringen.
Het hele huis inrichten als een oude Engelse bibliotheek/herensociëtieit zonder dat ik compromissen met wie dan ook had hoeven sluiten.
Maar tegelijkertijd vraag me af met wíe ik het had willen delen. Ik zie de mogelijkheden wel die ik gehad had, maar ik denk dat áls ik die weg ingeslagen was dat ik dan óók die dromer geweest was die gedacht had: zie mij hier nu zitten, met mijn literatuur en cognac. Maar ik ben wel maar alleen. Er hadden ook kinderen rond de kerstboom kunnen in hun geknoopte, katoenen pyjamaatjes. En daar dan helemaal een beeld rondom hebben verzonnen terwijl de praktijk gewoon heel anders is.
donderdag 26 oktober 2023 om 23:35
RainyDays schreef: ↑25-10-2023 09:43Weggooien van de pil betekent niet meteen vastzitten aan een kind. Je kan kijken of je überhaupt zwanger wordt en hoe je je daar dan bij voelt. Als je zwanger bent en denkt: oké spannend maar toch wel zin in; top. Als je zwanger bent en denkt: nee dit wil ik toch niet, dan kan je er altijd nog vanaf. Als je maar niet zwanger wordt en je baalt daarvan, dan weet je ook dat je het eigenlijk wel wil. Dus misschien is het niet zozeer: knoop doorhakken en nu ja/nee kiezen wat betreft een kind. Maar meer: knoop doorhakken en we gaan nu echt uitzoeken of we inderdaad wel of niet een kind willen.
Hier heb ik gewoon echt geen woorden voor.. Mensen zoals jij zijn o.a. de reden dat ik vind dat er strengere voorwaarden moeten komen voor abortus. Abortus is geen verlate anticonceptie, als je geen kind wil moet je zorgen dat je niet zwanger wordt. Dat is heel makkelijk, namelijk altijd 2 anticonceptiemiddelen gebruiken.. Als je de verantwoordelijkheid voor een kind niet wil, moet je de verantwoordelijkheid nemen om ervoor te zorgen dat er geen zwangerschap ontstaat.
Jouw advies is wel echt next level.. bewust geen anticonceptie gebruiken in de hoop dat je zwanger wordt om te beslissen of je het kindje, wat er dan al is, überhaupt wel wil.. Dat is gewoon echt ziekelijk..
vrijdag 27 oktober 2023 om 08:05
m-april schreef: ↑26-10-2023 23:35
Mensen zoals jij zijn o.a. de reden dat ik vind dat er strengere voorwaarden moeten komen voor abortus. Abortus is geen verlate anticonceptie, als je geen kind wil moet je zorgen dat je niet zwanger wordt. Dat is heel makkelijk, namelijk altijd 2 anticonceptiemiddelen gebruiken.. Als je de verantwoordelijkheid voor een kind niet wil, moet je de verantwoordelijkheid nemen om ervoor te zorgen dat er geen zwangerschap ontstaat.
Jouw advies is wel echt next level.. bewust geen anticonceptie gebruiken in de hoop dat je zwanger wordt om te beslissen of je het kindje, wat er dan al is, überhaupt wel wil.. Dat is gewoon echt ziekelijk..
Dit was inderdaad een heel fout advies, maar volgens mij heeft ze later haar reactie genuanceerd en uitgelegd hoe ze het wel bedoelde. Maar het staat er erg beroerd.
vrijdag 27 oktober 2023 om 10:25
En als je haar post niet al te letterlijk neemt, zit er absoluut een kern van waarheid in. Toen ik op mijn 24-ste per ongeluk zwanger raakte, had ik de abortuskliniek al gebeld voordat ik het nieuws goed en wel tot me had laten doordringen: ik hoefde geen seconde na te denken of ik een kind wilde (al moest dat wel volgens de regels van de kliniek), ik wist duizend procent zeker dat dit het allerlaatste was wat ik wilde. Ik wilde nog studeren en mijn vriend beter leren kennen (en mezelf beter leren kennen
)Nooit spijt van gehad, beste beslissing ooit. Dus: volgens mij wéét je het als je absoluut géén kind wil. Twijfelen over kinderen is iets anders. Bij twijfel denk ik eerder aan angst voor het onbekende (had ik ook) en onzekerheid (idem) en natuurlijk de vraag of de timing goed is, want we willen allemaal zo veel en het is moeilijk om eigenhandig afscheid te nemen van een levensfase. Door kinderen te krijgen word je volwassen. Geen weg meer terug. En je kiest, veel méér dan door een huwelijk, voor een levenslange verbintenis met de vader van het kind. Dat zijn nogal beslissingen. Logisch dat veel mensen twijfelen.
Maar wie écht geen kinderen wil, weet dat met absolute zekerheid.
vrijdag 27 oktober 2023 om 12:04
Dit is natuurlijk je eigen invulling of hier ga ik vanuitBrombaer schreef: ↑26-10-2023 22:57
Maar tegelijkertijd vraag me af met wíe ik het had willen delen. Ik zie de mogelijkheden wel die ik gehad had, maar ik denk dat áls ik die weg ingeslagen was dat ik dan óók die dromer geweest was die gedacht had: zie mij hier nu zitten, met mijn literatuur en cognac. Maar ik ben wel maar alleen. Er hadden ook kinderen rond de kerstboom kunnen in hun geknoopte, katoenen pyjamaatjes. En daar dan helemaal een beeld rondom hebben verzonnen terwijl de praktijk gewoon heel anders is.
, maar de opmerking van je bent dan maar alleen vind ik van mensen ook wel een steek. Ja, maar dan heb je niemand later. Dus eigenlijk zonder kinderen stelt het niet zoveel voor. Ik mis mogelijk iets, maar wat weet ik niet en ga ik dit 'iets' werkelijk missen of is dit een gedachte. Ik heb nu bijvoorbeeld een lieve vriend.
Als ik dan kijk naar een aantal mensen dan denk ik, ja je hebt wel kinderen, maar de vader is foetsie, je bent uitelkaar en je hebt altijd gedoe of ze zien elkaar nauwelijks, want met kinderen leven ze langs elkaar heen. Dan pas ik daar toch wel voor. Door deze voorbeelden heb is dan ook mijn angst dat wat nu goed zit, met de keuze kapot zou kunnen gaan. Al is er ook dat 'wat als'.
anoniem_658ddd77de0ef wijzigde dit bericht op 27-10-2023 12:12
Reden: Aanpassing
Reden: Aanpassing
8.68% gewijzigd
vrijdag 27 oktober 2023 om 12:08
Samarinde schreef: ↑27-10-2023 10:25En als je haar post niet al te letterlijk neemt, zit er absoluut een kern van waarheid in. Toen ik op mijn 24-ste per ongeluk zwanger raakte, had ik de abortuskliniek al gebeld voordat ik het nieuws goed en wel tot me had laten doordringen: ik hoefde geen seconde na te denken of ik een kind wilde (al moest dat wel volgens de regels van de kliniek), ik wist duizend procent zeker dat dit het allerlaatste was wat ik wilde. Ik wilde nog studeren en mijn vriend beter leren kennen (en mezelf beter leren kennen
Nooit spijt van gehad, beste beslissing ooit. Dus: volgens mij wéét je het als je absoluut géén kind wil. Twijfelen over kinderen is iets anders. Bij twijfel denk ik eerder aan angst voor het onbekende (had ik ook) en onzekerheid (idem) en natuurlijk de vraag of de timing goed is, want we willen allemaal zo veel en het is moeilijk om eigenhandig afscheid te nemen van een levensfase. Door kinderen te krijgen word je volwassen. Geen weg meer terug. En je kiest, veel méér dan door een huwelijk, voor een levenslange verbintenis met de vader van het kind. Dat zijn nogal beslissingen. Logisch dat veel mensen twijfelen.
Maar wie écht geen kinderen wil, weet dat met absolute zekerheid.
Dit is net zo onwaar of even waar als de andere kant: wie écht kinderen wil, weet dat met absolute zekerheid. Dat kan, die mensen zijn er. Maar aan beide kanten zitten ook gewoon de minder-zeker-weters. En daarbij kan de gelukkige uitkomst net zo goed wel als geen kind betekenen.
vrijdag 27 oktober 2023 om 12:17
@Kartonnendoos:
Oh bedoelde dat niet als steek hoor. Ik denk op die manier niet over mensen die geen kinderen hebben.
Ik was wat aan het fantaseren over hoe ik dénk dat ik mij gevoeld zou hebben als er geen kinderen waren geweest. Dat weet ik natuurlijk niet, maar dat was mijn gedachte erachter.
Wel denk ik dat mijn invullingen of gedachten ("hoe zou het zijn geweest als...") mij zwaarder waren gevallen wanneer ik partner/kinderloos was gebleven en ik dus over een gezin had gedagdroomd, dan de invullingen die ik nú wel eens heb over "hoe zou het geweest zijn als" en ik dan denk aan een leven waarin ik géén partner en kinderen heb.
Ik ben zelf overigens niet van mening dat je zonder kinderen "niemand hebt later" en ook niet dat je met kinderen "wel iemand hebt later".
Maar ook niet eens met dat je met kinderen langs elkaar heen leeft en elkaar nauwelijks ziet. Eerder: je kunt bijna niet meer óm elkaar heen. Al schreef ik al eerder: dat komt wel weer. Over een aantal jaar gaan alle kinderen zo hun eigen gang dat het toch niet uitmaakt hoeveel avonden per week of weekenden per jaar ik er op uit wil gaan.
Oh bedoelde dat niet als steek hoor. Ik denk op die manier niet over mensen die geen kinderen hebben.
Ik was wat aan het fantaseren over hoe ik dénk dat ik mij gevoeld zou hebben als er geen kinderen waren geweest. Dat weet ik natuurlijk niet, maar dat was mijn gedachte erachter.
Wel denk ik dat mijn invullingen of gedachten ("hoe zou het zijn geweest als...") mij zwaarder waren gevallen wanneer ik partner/kinderloos was gebleven en ik dus over een gezin had gedagdroomd, dan de invullingen die ik nú wel eens heb over "hoe zou het geweest zijn als" en ik dan denk aan een leven waarin ik géén partner en kinderen heb.
Ik ben zelf overigens niet van mening dat je zonder kinderen "niemand hebt later" en ook niet dat je met kinderen "wel iemand hebt later".
Maar ook niet eens met dat je met kinderen langs elkaar heen leeft en elkaar nauwelijks ziet. Eerder: je kunt bijna niet meer óm elkaar heen. Al schreef ik al eerder: dat komt wel weer. Over een aantal jaar gaan alle kinderen zo hun eigen gang dat het toch niet uitmaakt hoeveel avonden per week of weekenden per jaar ik er op uit wil gaan.
vrijdag 27 oktober 2023 om 12:26
Ik beschrijf gewoon hoe ik het heb ervaren dus ongetwijfeld zijn er allerlei nuances. Mijn emotie was heel sterk en eendimensionaal toen ik geen kind wilde. En veel complexer (onzekerheid, twijfel, angst, zelfs paniek) toen ik de keuze voor een kind wél maakte. Het is zo’n grote stap, het zou gek zijn om daar lichtzinnig over te denken.katkaatje schreef: ↑27-10-2023 12:08Dit is net zo onwaar of even waar als de andere kant: wie écht kinderen wil, weet dat met absolute zekerheid. Dat kan, die mensen zijn er. Maar aan beide kanten zitten ook gewoon de minder-zeker-weters. En daarbij kan de gelukkige uitkomst net zo goed wel als geen kind betekenen.
vrijdag 27 oktober 2023 om 12:44
Grappig, zoals Bianca fantaseerde over haar motorrijbewijs en jij over die bibliotheek, zo dacht ik dat ik mijn leven volledig aan mijn werk - schrijven - zou kunnen wijden als ik geen kinderen had. Dat is de klassieke schrijversmythe: je staat buiten het leven van alledag, hebt een schrijversvrouw (of -man, in mijn geval) die geruisloos kopjes thee en versterkende bouillons op je bureau zet en kinderen zijn uitgesloten, die verstoren het creatieve proces en de concentratieBrombaer schreef: ↑27-10-2023 12:17@Kartonnendoos:
Oh bedoelde dat niet als steek hoor. Ik denk op die manier niet over mensen die geen kinderen hebben.
Ik was wat aan het fantaseren over hoe ik dénk dat ik mij gevoeld zou hebben als er geen kinderen waren geweest. Dat weet ik natuurlijk niet, maar dat was mijn gedachte erachter.
Wel denk ik dat mijn invullingen of gedachten ("hoe zou het zijn geweest als...") mij zwaarder waren gevallen wanneer ik partner/kinderloos was gebleven en ik dus over een gezin had gedagdroomd, dan de invullingen die ik nú wel eens heb over "hoe zou het geweest zijn als" en ik dan denk aan een leven waarin ik géén partner en kinderen heb.
Ik ben zelf overigens niet van mening dat je zonder kinderen "niemand hebt later" en ook niet dat je met kinderen "wel iemand hebt later".
Maar ook niet eens met dat je met kinderen langs elkaar heen leeft en elkaar nauwelijks ziet. Eerder: je kunt bijna niet meer óm elkaar heen. Al schreef ik al eerder: dat komt wel weer. Over een aantal jaar gaan alle kinderen zo hun eigen gang dat het toch niet uitmaakt hoeveel avonden per week of weekenden per jaar ik er op uit wil gaan.
Connie Palmen is zo’n schrijver. Haar boeken zijn haar kinderen, zegt ze. Maar ik bleek helemaal geen Connie Palmen te zijn, al had ik destijds nog grote dromen, en ik denk achteraf (maar dat is puur persoonlijk en heeft alles te maken met het beroep van schrijver) dat ik heel wereldvreemd was geworden, losgekoppeld van de werkelijkheid en vooral van het echte leven.
Door mijn kinderen ben ik vól het echte leven in gesleurd, en uiteindelijk heb ik ontdekt dat ik het juist heel leuk vind om deel uit te maken van al die ‘bubbels’ (crèche, school, hockey- en voetbalclubs, ouders van vriendjes etcetera). Van nature ben ik een loner; als je kinderen hebt, kun je je niet onttrekken aan die sociale ‘verplichtingen’. Ik weet zeker dat ik er een gelukkiger mens van ben geworden. Zonder kinderen was ik waarschijnlijk eenzaam en gefrustreerd geëindigd. Maar nogmaals, dat is mijn persoonlijke perspectief.
vrijdag 27 oktober 2023 om 12:55
Há, ja heel herkenbaar! Ook van dat schrijven en het loner-zijn trouwens. En ik denk misschien dat ik er net zo over denk als jij, dat ik dan mogelijk eenzaam en gefrustreerd geëindigd was. Tenzij ik echt een zéér begaafd wetenschapper was geworden, maar daar hangen vaak ook weer verplichtingen aan ten opzichte van de universiteit. Maar soms voelt het als plan B omdat ik niet begaafd genoeg was voor de echte droom.Samarinde schreef: ↑27-10-2023 12:44Grappig, zoals Bianca fantaseerde over haar motorrijbewijs en jij over die bibliotheek, zo dacht ik dat ik mijn leven volledig aan mijn werk - schrijven - zou kunnen wijden als ik geen kinderen had. Dat is de klassieke schrijversmythe: je staat buiten het leven van alledag, hebt een schrijversvrouw (of -man, in mijn geval) die geruisloos kopjes thee en versterkende bouillons op je bureau zet en kinderen zijn uitgesloten, die verstoren het creatieve proces en de concentratie
Connie Palmen is zo’n schrijver. Haar boeken zijn haar kinderen, zegt ze. Maar ik bleek helemaal geen Connie Palmen te zijn, al had ik destijds nog grote dromen, en ik denk achteraf (maar dat is puur persoonlijk en heeft alles te maken met het beroep van schrijver) dat ik heel wereldvreemd was geworden, losgekoppeld van de werkelijkheid en vooral van het echte leven.
Door mijn kinderen ben ik vól het echte leven in gesleurd, en uiteindelijk heb ik ontdekt dat ik het juist heel leuk vind om deel uit te maken van al die ‘bubbels’ (crèche, school, hockey- en voetbalclubs, ouders van vriendjes etcetera). Van nature ben ik een loner; als je kinderen hebt, kun je je niet onttrekken aan die sociale ‘verplichtingen’. Ik weet zeker dat ik er een gelukkiger mens van ben geworden. Zonder kinderen was ik waarschijnlijk eenzaam en gefrustreerd geëindigd. Maar nogmaals, dat is mijn persoonlijke perspectief.
vrijdag 27 oktober 2023 om 13:02
Lees anders even de topics over verwaterde vriendschappen door de kinderen. En de hoeveelheid mensen hier die geen contact meer hebben met hun ouders.
Als je later niemand hebt, ligt dat in veel gevallen toch echt aan jezelf.
Of je kinderen hebt gekregen of niet, geeft geen garanties voor een gezellige oude dag.
Ik denk dat je vaardigheden om relaties te creëren en te onderhouden het enige is wat ervoor zorgt dat je niet alleen bent later.
Of die relaties nou met je kinderen zijn of met vrienden.
vrijdag 27 oktober 2023 om 13:04
Ik zoek juist heel graag mijn eigen vrienden op (veelal buiten mijn eigen woonplaats) en ik heb juist niks met dat verplichte sociale gedoe rondom de kinderen. Mijn eigen vrienden zijn veel leuker dan (veel) van die ouders, maar dan zit je daar toch een beetje aan vast.Brombaer schreef: ↑27-10-2023 12:55Há, ja heel herkenbaar! Ook van dat schrijven en het loner-zijn trouwens. En ik denk misschien dat ik er net zo over denk als jij, dat ik dan mogelijk eenzaam en gefrustreerd geëindigd was. Tenzij ik echt een zéér begaafd wetenschapper was geworden, maar daar hangen vaak ook weer verplichtingen aan ten opzichte van de universiteit. Maar soms voelt het als plan B omdat ik niet begaafd genoeg was voor de echte droom.
Voor mij zouden beide opties (wel/geen kinderen) denk ik prima hebben uitgepakt. Uiteindelijk geef je je leven op jouw manier vorm rondom de omstandigheden en keuzes die je maakt. Ik verwacht wel dat ik andere keuzes maak zonder kinderen en niet al 10 jaar in een gezinsvriendelijke woonwijk zou wonen en een vaste baan hebben (of dat hou ik mezelf dan in elk geval voor). Al zou ik waarschijnlijk nieuwsgieriger zou zijn naar het leven met kinderen (als ik ze niet zou hebben), dan dat ik nu ben naar het leven zonder.
vrijdag 27 oktober 2023 om 13:09
Eens. En ook vaak geformuleerd vanuit een perspectief waarbij iemand veel heeft gedaan/gelaten voor de kinderen en daardoor een kleiner netwerk daarbuiten heeft. Als de kinderen dan zouden wegvallen hou je inderdaad weinig over. Mensen zonder kinderen hebben misschien veel meer geïnvesteerd in een grote, sociale kring. Hoe dat loopt ligt vooral aan je persoonlijkheid.Dropdrop schreef: ↑27-10-2023 13:02Lees anders even de topics over verwaterde vriendschappen door de kinderen. En de hoeveelheid mensen hier die geen contact meer hebben met hun ouders.
Als je later niemand hebt, ligt dat in veel gevallen toch echt aan jezelf.
Of je kinderen hebt gekregen of niet, geeft geen garanties voor een gezellige oude dag.
Ik denk dat je vaardigheden om relaties te creëren en te onderhouden het enige is wat ervoor zorgt dat je niet alleen bent later.
Of die relaties nou met je kinderen zijn of met vrienden.
vrijdag 27 oktober 2023 om 15:26
Wat goed dat je daar over na denkt. Dat heeft mijn man nooit gedaan, die was jarenlang bijna elke avond naar een vergadering, club of sport. En als hij dan een avond thuis was, was hij ook nog boos dat ik dan eens weg wilde, want dan wilde hij gezellig met mij op de bank zitten. Als ik een avond of dag weg wilde regelde ik oppas. De kinderen lagen dan meestal al in bed.Streepjeskat schreef: ↑26-10-2023 17:27Ja beiden mee eens
Ik zie veel ouders ook echt als een soort machines die het hele riedeltje school-werk-eten-slapen-clubjes-opa-oma ennnnnn weer opnieuw, week na week afdraaien. Weinig ruimte ook voor persoonlijke ontwikkeling
Wat mij altijd het meest heeft tegengestaan aan het idee van kinderen hebben, is het feit dat je voor iedere afspraak die jij wil maken, met je partner in overleg moet. Als jij vrije tijd claimt, legt dat namelijk automatisch beslag op de tijd van de ander.
Als ik nu met een vriendin besluit dat we vrijdag iets gaan drinken, dan hoef ik daar dus geen hele agenda bij te pakken of me bezwaard te voelen dat ik mijn vriend belast omdat hij dan dus automatisch aan huis gekluisterd zit.
Ik zou me dan de hele tijd schuldig voelen en tegelijkertijd ook geirriteerd dat ik voor iedere stap buitenshuis een soort opvangschema moet fixen.
(…)
De zorgen die je altijd zal hebben, lijken mij loodzwaar.
Daar staat dan wel tegenover dat er ruim voldoende tijd was voor hobby’s en persoonlijke ontwikkeling. Ons leven is nooit saai.
Nu zijn de kinderen 13 en 15, dus kunnen ze ‘s avonds best even alleen thuis zijn. Maar ze moeten nog steeds naar sporttraining net na etenstijd, wat er toch voor zorgt dat er op tijd eten op tafel moet zijn. En we kunnen ook niet elke avond allebei de hele avond weg, dan maken ze nooit huiswerk of ruimen nooit hun kamer op.
Ik vind mijn man en mijn kinderen leuk, maar ik had er niet niet zo bij stil gestaan dat je altijd rekening met elkaar moet houden. Je kunt nooit weg zonder te plannen wanneer je terug bent en wie waar wat eet.
vrijdag 27 oktober 2023 om 15:57
Zelf merk ik juist dat de vrouwen die ik ken juist meer een clubje vormen nu door alle kinderen. Zij doen onwijs veel samen. Want ook vriendinnen krijgen weer kinderen. Ik als (nog) kinderloze val daar dus buiten. Terwijl ervoor dus ander contact was. Logisch want geen kinderen. Nu als we samen zijn gaat het over kinderen, de slaapjes. En die gesprekken moeten kunnen natuurlijk, maar ik kan er niet over meepraten. Het wordt geregeld dan op de boeg gegooid van ja is zo leuk.Dropdrop schreef: ↑27-10-2023 13:02Lees anders even de topics over verwaterde vriendschappen door de kinderen. En de hoeveelheid mensen hier die geen contact meer hebben met hun ouders.
Als je later niemand hebt, ligt dat in veel gevallen toch echt aan jezelf.
Of je kinderen hebt gekregen of niet, geeft geen garanties voor een gezellige oude dag.
Ik denk dat je vaardigheden om relaties te creëren en te onderhouden het enige is wat ervoor zorgt dat je niet alleen bent later.
Of die relaties nou met je kinderen zijn of met vrienden.
anoniem_658ddd77de0ef wijzigde dit bericht op 27-10-2023 16:41
Reden: Typfout
Reden: Typfout
12.25% gewijzigd
vrijdag 27 oktober 2023 om 17:06
Veel avonden allebei weg (los van elkaar of samen) hoeft voor mij ook niet. Maar met het ouder worden van de kinderen zie ik wel steeds vaker mogelijkheden/voel ik mij minder bezwaard om zelf te gaan.
Nu is bezwaard voelen of een schuldgevoel nooit echt iets waar je al teveel aan moet toegeven maar wanneer je weet dat je partner het allemaal nog 100 keer zwaarder vindt, zichzelf allerlei dingen die "moeten" oplegt en sowieso minder belastbaar is en met energietekorten en burn-outs te maken heeft, voelt het gewoon dubbel om steeds weg te willen.
Nu is bezwaard voelen of een schuldgevoel nooit echt iets waar je al teveel aan moet toegeven maar wanneer je weet dat je partner het allemaal nog 100 keer zwaarder vindt, zichzelf allerlei dingen die "moeten" oplegt en sowieso minder belastbaar is en met energietekorten en burn-outs te maken heeft, voelt het gewoon dubbel om steeds weg te willen.
vrijdag 27 oktober 2023 om 17:08
Kartonnendoos schreef: ↑27-10-2023 15:57Zelf merk ik juist dat de vrouwen die ik ken juist meer een clubje vormen nu door alle kinderen. Zij doen onwijs veel samen. Want ook vriendinnen krijgen weer kinderen. Ik als (nog) kinderloze val daar dus buiten. Terwijl ervoor dus ander contact was. Logisch want geen kinderen. Nu als we samen zijn gaat het over kinderen, de slaapjes. En die gesprekken moeten kunnen natuurlijk, maar ik kan er niet over meepraten. Het wordt geregeld dan op de boeg gegooid van ja is zo leuk.
Het valt me op dat je vooral reageert op reacties die te maken hebben met het sociale contact dat je wel of niet hebt. Hoe je je verhoudt tov anderen (je vriendinnen). Ik zou goed kijken waar je twijfel vandaan komt. Alleen kinderen krijgen omdat je erbij wil blijven horen lijkt me niet verstandig.
vrijdag 27 oktober 2023 om 17:36
Kan kloppen dat dit zo lijkt, want dat is ook de reden dat ik mij zo voel, die vreemde eend. Het contact is anders, want andere levens.katkaatje schreef: ↑27-10-2023 17:08Het valt me op dat je vooral reageert op reacties die te maken hebben met het sociale contact dat je wel of niet hebt. Hoe je je verhoudt tov anderen (je vriendinnen). Ik zou goed kijken waar je twijfel vandaan komt. Alleen kinderen krijgen omdat je erbij wil blijven horen lijkt me niet verstandig.
Ik kan moeilijk vertellen over ervaringen (zoals andere moeders in dit topic waarom wel kind), omdat ik geen kind heb, daarom ook dit topic
. Ik lees alles, maar reageer niet op alles nee. Dit is precies wat ik ook ervaar in gezelschap van de moeders, ik kan daar niet over meepraten. Ik heb (nog) geen wens en of deze ooit komt weet ik niet. Misschien heb ik veel moeite met het idee dat ik deze wens nooit ga krijgen en voelt het dan als soort lichamelijk falen, omdat het nog steeds normaal is om eerder wel kinderen te krijgen dan geen. Wat ik eerder schreef is dit ook te merken uit reacties die ik krijg (niet alleen van vrouwen, maar ook mannen).
vrijdag 27 oktober 2023 om 17:46
1 van mijn vriendinnen die geen kinderen heeft kan juist heel goed analyseren, welke van haar vriendinnen/ familie genieten van het moederschap en welke het er 'een beetje bij doen'Kartonnendoos schreef: ↑27-10-2023 17:36Ik kan moeilijk vertellen over ervaringen (zoals andere moeders in dit topic waarom wel kind), omdat ik geen kind heb, daarom ook dit topic
Dus vlak jezelf niet uit. Jij zou een objectieve buitenstaander kunnen zijn. En juist waardevolle inzichten leveren aan je vriendinnen
vrijdag 27 oktober 2023 om 18:37
Maar ook zonder kinderen overleg je toch als je ineens spontaan iets anders wil gaan doen? Of je geeft het in ieder geval door (en dan kan het zijn dat je partner iets voor jullie samen in gedachten had). Als je samenwoont heb je toch altijd al een soort van verplichting om rekening te houden met een andere persoon, bedoel ik. De stap naar ook nog eens rekening houden met een kind is echt niet zo heel groot.Streepjeskat schreef: ↑26-10-2023 17:27
Wat mij altijd het meest heeft tegengestaan aan het idee van kinderen hebben, is het feit dat je voor iedere afspraak die jij wil maken, met je partner in overleg moet. Als jij vrije tijd claimt, legt dat namelijk automatisch beslag op de tijd van de ander.
Als ik nu met een vriendin besluit dat we vrijdag iets gaan drinken, dan hoef ik daar dus geen hele agenda bij te pakken of me bezwaard te voelen dat ik mijn vriend belast omdat hij dan dus automatisch aan huis gekluisterd zit.
Ik zou me dan de hele tijd schuldig voelen en tegelijkertijd ook geirriteerd dat ik voor iedere stap buitenshuis een soort opvangschema moet fixen.
vrijdag 27 oktober 2023 om 19:37
Maar dan heb je het alleen over de plannen of invulling van de avond of een weekend. Ik weet niet hoe het voor de anderen zit, ik had het zelf vooral over de belasting die er dan bij de ander ligt. Voor een deel kun je dan zeggen: daar zet je je dan maar overheen en maak het ook jezelf vooral niet te moeilijk (doe ik namelijk zelf ook als ik een avond, dag of zelfs midweek met de kinderen alleen ben) maar ja, niet iedereen heeft natuurlijk dezelfde draagkracht of energiepeil.Quincy2 schreef: ↑27-10-2023 18:37Maar ook zonder kinderen overleg je toch als je ineens spontaan iets anders wil gaan doen? Of je geeft het in ieder geval door (en dan kan het zijn dat je partner iets voor jullie samen in gedachten had). Als je samenwoont heb je toch altijd al een soort van verplichting om rekening te houden met een andere persoon, bedoel ik. De stap naar ook nog eens rekening houden met een kind is echt niet zo heel groot.
vrijdag 27 oktober 2023 om 19:46
Quincy2 schreef: ↑27-10-2023 18:37Maar ook zonder kinderen overleg je toch als je ineens spontaan iets anders wil gaan doen? Of je geeft het in ieder geval door (en dan kan het zijn dat je partner iets voor jullie samen in gedachten had). Als je samenwoont heb je toch altijd al een soort van verplichting om rekening te houden met een andere persoon, bedoel ik. De stap naar ook nog eens rekening houden met een kind is echt niet zo heel groot.
Nou, ik heb dan geen kind, maar wel een hond. En dat vond ik al een hele stap naar meer overleggen. Eerder was het meer van: “Hey, ik wilde vrijdagavond met Gerrit uit. Ok?” Nu is het: “Ik wil vrijdagavond uit met Gerrit, wil jij dan de hond op je nemen?” En dat beestje kan nog wel 4 uur alleen zijn, een kind tot ca 10 jaar ofzo niet. Dus als jij de deur uit gaat, betekent dat dat partner thuis moet blijven.
Dat is zonder kind (of hond
) wel anders. Dan kan partner ook gewoon gaan sporten, uit eten, blokje om, even boodschappen doen etc.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
