Kinderen
alle pijlers
Wel of geen kinderen?
dinsdag 24 oktober 2023 om 19:40
Hallo. Nieuw hier, maar lees al wel een periode mee op het forum. Lang getwijfeld voor een topic, maar hoop op herkenning.
Midden 30 en nooit echt een grote kinderwens gehad, maar sinds vrienden de eerste hebben gekregen of sommige in verwachting zijn, voel ik mij steeds meer een "vreemde eend".
We horen geregeld (vooral ik als vrouw), wanneer wij eens gaan beginnen van mensen. Misschien voel ik nu wel steeds meer de maatschappelijke druk, de verwachting van buiten, wat nog steeds normaal gevonden wordt. Al heb ik ook wel een beetje 'fear of missing out' lijkt wel. Hierdoor begin ik steeds meer te twijfelen. We hebben het er samen wel eens over, zijn antwoord 'ja het is misschien wel leuk', maar niet een directe 'ja'.
Als ik er aan denk krijg ik het alleen Spaans benauwd. Niet om de zwangerschap of bevalling, maar vooral het practische deel.
Als kind straks 4 jaar is al die verplichtingen met school, opvang, ons werk ernaast, niet meer vrij indeelbaar zijn qua vakantie (gedoe op werk want directe collega's hebben ook kinderen). Ik denk wel steeds meer wat als we het wel gewoon doen. Al is er ook angst, bij sommige bekenden zie ik dat zij elkaar als partners toch wel "verloren" zijn of vrij snel uit elkaar zijn gegaan (binnen 2j geboorte kind). Hier ben ik ook bang voor. Dat onze relatie heel anders wordt en ik we spijt van krijg.
Helaas met bekenden of vrienden kan ik dit niet bespreken, zij hadden uiteindelijk wel een kinderwens en schaam mij ook een beetje.
Gelukkig met vriend wel, maar we weten het beiden niet.
Mocht het plotseling gebeuren dan is het zeker gewenst (al is dit klein vanwege pil gebruik), maar vindt het ook gewoon raar om er zelf aan te beginnen. Ik zie mijzelf niet direct als moederfiguur. Al vindt ik mijn baby neefje wel heel leuk.
Zijn er meer dames die zich zo voel(en)(den) en er toch voor zijn gegaan of de maatschappelijke verwachting de kont gekeerd hebben en geen kinderen hebben gekregen?
Midden 30 en nooit echt een grote kinderwens gehad, maar sinds vrienden de eerste hebben gekregen of sommige in verwachting zijn, voel ik mij steeds meer een "vreemde eend".
We horen geregeld (vooral ik als vrouw), wanneer wij eens gaan beginnen van mensen. Misschien voel ik nu wel steeds meer de maatschappelijke druk, de verwachting van buiten, wat nog steeds normaal gevonden wordt. Al heb ik ook wel een beetje 'fear of missing out' lijkt wel. Hierdoor begin ik steeds meer te twijfelen. We hebben het er samen wel eens over, zijn antwoord 'ja het is misschien wel leuk', maar niet een directe 'ja'.
Als ik er aan denk krijg ik het alleen Spaans benauwd. Niet om de zwangerschap of bevalling, maar vooral het practische deel.
Als kind straks 4 jaar is al die verplichtingen met school, opvang, ons werk ernaast, niet meer vrij indeelbaar zijn qua vakantie (gedoe op werk want directe collega's hebben ook kinderen). Ik denk wel steeds meer wat als we het wel gewoon doen. Al is er ook angst, bij sommige bekenden zie ik dat zij elkaar als partners toch wel "verloren" zijn of vrij snel uit elkaar zijn gegaan (binnen 2j geboorte kind). Hier ben ik ook bang voor. Dat onze relatie heel anders wordt en ik we spijt van krijg.
Helaas met bekenden of vrienden kan ik dit niet bespreken, zij hadden uiteindelijk wel een kinderwens en schaam mij ook een beetje.
Gelukkig met vriend wel, maar we weten het beiden niet.
Mocht het plotseling gebeuren dan is het zeker gewenst (al is dit klein vanwege pil gebruik), maar vindt het ook gewoon raar om er zelf aan te beginnen. Ik zie mijzelf niet direct als moederfiguur. Al vindt ik mijn baby neefje wel heel leuk.
Zijn er meer dames die zich zo voel(en)(den) en er toch voor zijn gegaan of de maatschappelijke verwachting de kont gekeerd hebben en geen kinderen hebben gekregen?
anoniem_658ddd77de0ef wijzigde dit bericht op 24-10-2023 20:13
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
10.72% gewijzigd
donderdag 26 oktober 2023 om 13:18
Ik heb ze wel, maar wil wel meegeven dat het hebben van FOMO voor beiden situaties geldt. Ik fantaseer ook wel eens wat ik met mijn leven zou hebben gedaan zonder kinderen. Bekenden die geen kinderen hebben, wonen bijvoorbeeld in het buitenland en beleven allerlei dingen die ik nu niet beleef (en waar ik bewust voor kies, omdat ik mijn kinderen hier wil laten wortelen).
Ik weet ook niet of ik het opnieuw zou doen. Voor iemand als ik die van vrijheid houdt, is het best veel inleveren. Daarnaast is je partner ineens ook mede-eigenaar is van de bv gezin, toch een heel andere rol dan je zonder kinderen als partners hebt. Verder gaan ze me zo aan het hart dat ik veel kritischer naar mezelf ben dan ik in andere situaties ben en vind ik het zwaar als een kind verdriet heeft (ook al hoort dat er soms bij). Er zitten uiteraard ook veel leuke kanten aan, die ik misschien zelfs soms teveel voor lief neem, omdat ik dus die andere kant niet 'ken'. Kortom, er is geen goede en foute keuze, je weet nooit hoe het anders was gelopen.
Ik weet ook niet of ik het opnieuw zou doen. Voor iemand als ik die van vrijheid houdt, is het best veel inleveren. Daarnaast is je partner ineens ook mede-eigenaar is van de bv gezin, toch een heel andere rol dan je zonder kinderen als partners hebt. Verder gaan ze me zo aan het hart dat ik veel kritischer naar mezelf ben dan ik in andere situaties ben en vind ik het zwaar als een kind verdriet heeft (ook al hoort dat er soms bij). Er zitten uiteraard ook veel leuke kanten aan, die ik misschien zelfs soms teveel voor lief neem, omdat ik dus die andere kant niet 'ken'. Kortom, er is geen goede en foute keuze, je weet nooit hoe het anders was gelopen.
donderdag 26 oktober 2023 om 13:21
Sorry, maar echt, wtf!? Word gewoon zwanger en kijk eens hoe dat voor je voelt, want je kan er altijd nog vanaf?! Wat een absurd advies.RainyDays schreef: ↑25-10-2023 09:43Weggooien van de pil betekent niet meteen vastzitten aan een kind. Je kan kijken of je überhaupt zwanger wordt en hoe je je daar dan bij voelt. Als je zwanger bent en denkt: oké spannend maar toch wel zin in; top. Als je zwanger bent en denkt: nee dit wil ik toch niet, dan kan je er altijd nog vanaf. Als je maar niet zwanger wordt en je baalt daarvan, dan weet je ook dat je het eigenlijk wel wil. Dus misschien is het niet zozeer: knoop doorhakken en nu ja/nee kiezen wat betreft een kind. Maar meer: knoop doorhakken en we gaan nu echt uitzoeken of we inderdaad wel of niet een kind willen.
Ik ben absoluut niet tegen abortus, maar dit vind ik te idioot voor woorden.
donderdag 26 oktober 2023 om 13:23
Grappig, ik heb het juist andersom.Kartonnendoos schreef: ↑26-10-2023 10:02Misschien lees ik het verkeerd, maar dit vind ik juist weer een positiefs iets. Juist omdat je 'erbij' hoort ipv van het gevoel wat ik nu heb 'afwijkt'. Juist nu merk ik dat mensen toch een soort van wegvallen, vanwege kinderen (en daardoor andere behoeftes) en er niemand nieuw komt. Al is dit nog steeds geen reden en ook geen vast gegeven dat het werkelijk gebeurd als je aan kinderen begint. De wat ik in mijn OP schrijf, de angst om elkaar te verliezen. Het verliezen wat ik ook zie bij enkele kennissen/vrienden.
Ik had al heel jong een sterke kinderwens en ben ook erg jong moeder geworden.
In een volgend leven zou ik dat weer doen.
Maar in mijn omgeving is het krijgen van kinderen helemaal niet standaard, ik heb behoorlijk wat vrienden en familie zonder kinderen. Of mensen die juist laat kinderen hebben gekregen.
Ik heb best wel veel gemist omdat ik geen tijd, vrijheid en geld had om mee te kunnen doen. Dat vind ik wel een nadeel van kinderen, ik heb er veel voor moeten inleveren. Ik denk niet dat ik er uiteindelijk mensen door verloren ben, maar ik heb wel dingen gemist.
In tegenstelling tot veel anderen vond ik de babyfase juist fantastisch. Ik vond de communicatie toen juist makkelijker en intenser, alsof er iets van dat fysieke/mentale stukje verloren gaat zodra gesproken taal het communicatiemiddel wordt.
Imagine
donderdag 26 oktober 2023 om 13:32
Ik heb kinderen (baby's wat minder) altijd erg leuk gevonden. Maar alleen met een man en in een relatie waar alles verder 'klopt', zou denk ik mogelijk ook een kinderwens zijn ontstaan.
Ik had één vriendin die erg op mij in praatte, zelfs aanbood dat als ik alleenstaande moeder zou worden (dat heette toen nog BOM moeder), dat zij overdag mijn kind dan in haar gezin wilde opnemen; zeg maar gastouder zijn.
Er zijn nooit kinderen gekomen en ik vind dat helemaal prima.
In de loop der jaren -ook vanuit mijn werksituatie- leuke situaties gezien en gehoord (en dus mogelijk zelf gemist) maar ook veel ellende, (jonge) sterfgevallen, scheidingen, ziekte, familieruzies, verslavingen, etc.
In mijn eigen sociale kring zie ik dan gelukkig ook een paar gezinnen waar het allemaal leuk, gezellig, harmonieus verloopt. Maar ik zie ook dat daar vaak best wat inspanning in zit, vooral van de moeder van het gezin.
Maar als ik nu jong zou zijn, zou ik er denk ik hetzelfde in staan als toen: met een goede stabiele relatie en echt het gevoel dat kinderen méér dan welkom zouden zijn, Ja.
En bij twijfel: niet doen.
Ik had één vriendin die erg op mij in praatte, zelfs aanbood dat als ik alleenstaande moeder zou worden (dat heette toen nog BOM moeder), dat zij overdag mijn kind dan in haar gezin wilde opnemen; zeg maar gastouder zijn.
Er zijn nooit kinderen gekomen en ik vind dat helemaal prima.
In de loop der jaren -ook vanuit mijn werksituatie- leuke situaties gezien en gehoord (en dus mogelijk zelf gemist) maar ook veel ellende, (jonge) sterfgevallen, scheidingen, ziekte, familieruzies, verslavingen, etc.
In mijn eigen sociale kring zie ik dan gelukkig ook een paar gezinnen waar het allemaal leuk, gezellig, harmonieus verloopt. Maar ik zie ook dat daar vaak best wat inspanning in zit, vooral van de moeder van het gezin.
Maar als ik nu jong zou zijn, zou ik er denk ik hetzelfde in staan als toen: met een goede stabiele relatie en echt het gevoel dat kinderen méér dan welkom zouden zijn, Ja.
En bij twijfel: niet doen.
donderdag 26 oktober 2023 om 14:03
Helemaal eens. In mijn eentje was ik er nooit aan begonnen, daar was mijn kinderwens ook niet groot genoeg voor, maar sowieso denk ik dat ik het alleen niet had gekund. Ja, als het zo was gelopen door een scheiding of zo had ik me er vast wel doorheen geslagen, maar ik denk dat ik dan wel ongelukkig was geweest. Misschien denk ik dat ten onrechte, hoor. Maar zelf bewust kiezen voor het alleenstaand moederschap zou ik nooit hebben gedaan. Ik heb veel bewondering voor vrouwen die dat kunnen.Gebruna schreef: ↑26-10-2023 13:32Ik heb kinderen (baby's wat minder) altijd erg leuk gevonden. Maar alleen met een man en in een relatie waar alles verder 'klopt', zou denk ik mogelijk ook een kinderwens zijn ontstaan.
Ik had één vriendin die erg op mij in praatte, zelfs aanbood dat als ik alleenstaande moeder zou worden (dat heette toen nog BOM moeder), dat zij overdag mijn kind dan in haar gezin wilde opnemen; zeg maar gastouder zijn.
Er zijn nooit kinderen gekomen en ik vind dat helemaal prima.
In de loop der jaren -ook vanuit mijn werksituatie- leuke situaties gezien en gehoord (en dus mogelijk zelf gemist) maar ook veel ellende, (jonge) sterfgevallen, scheidingen, ziekte, familieruzies, verslavingen, etc.
In mijn eigen sociale kring zie ik dan gelukkig ook een paar gezinnen waar het allemaal leuk, gezellig, harmonieus verloopt. Maar ik zie ook dat daar vaak best wat inspanning in zit, vooral van de moeder van het gezin.
Maar als ik nu jong zou zijn, zou ik er denk ik hetzelfde in staan als toen: met een goede stabiele relatie en echt het gevoel dat kinderen méér dan welkom zouden zijn, Ja.
En bij twijfel: niet doen.
donderdag 26 oktober 2023 om 14:17
Ik zeg niet dat ze dat moet doen, het was bedoeld als het uiteenzetten van mogelijke scenario's. Zo van: stel TO besluit om het toch te proberen omdat ze zich niet goed voelt bij niét proberen, maar ze is bang dat ze nadien misschien tóch spijt krijgt. Dan kan het toch helpend zijn om te beseffen dat het niet acuut allemaal vast ligt? En dat een noodoplossing eventueel mogelijk is. Natuurlijk heeft dat niet de voorkeur, en als je uiteindelijk besluit om het te proberen lijkt de kans me vrij groot dat je er uiteindelijk blij mee bent. Maar stel dat je onverhoopt tóch spijt hebt, dan is er een noodoplossing. Ik zei dat omdat ik het idee kreeg dat TO het misschien zelf toch wel wil, maar tegelijkertijd ook bang is om zich vast te leggen omdat ze niet 100% zeker weet of ze het inderdaad wil.
Dat bedoelde ik. Het was maar een gedachtegang. Als het TO helpt: prima. Zo niet: mijn post lekker links laten liggen dan.
Here am I in my little bubble
donderdag 26 oktober 2023 om 14:23
Klopt een kind is geen garantie op een lang en gelukkig leven, een fijne gezin of iets dergelijks. Daarnaast kun je als ouder ook nog genoeg gekke dingen doen of overkomen.Dubois schreef: ↑26-10-2023 12:42Mijn broer is geëmigreerd toen zijn oudste nog geen twee was. Niet naar de andere kant van de wereld gelukkig, maar het bleken de enige kleinkinderen van onze ouders te worden.
En in mijn inner circle heeft een jong volwassene vrij recent een eind aan zijn leven gemaakt. Zijn ouders en omgeving zagen dat totaal niet aankomen.
Ik merk om mij heen dat veel 50/60-ers nog steeds zorgen hebben om hun ruim volwassen kinderen. Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen blijkt toch vaak op te gaan.
Mijn ouders zijn dik in de 70 en maken zich nog altijd zorgen, terwijl al hun kinderen erg saai en verantwoordelijk zijn.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 26 oktober 2023 om 14:25
donderdag 26 oktober 2023 om 14:30
Dat mensen kinderen hebben wil toch niet zeggen dat je niet met ze kunt praten over jouw al dan niet aanwezige kinderwens...? Is er geen enkele vriendin met wie je dit eens kunt bespreken? Ik heb zelf kinderen, maar ik snap prima dat er ook mensen zijn die andere maken.
Als je er toch eens met iemand over wil praten, zou je ook een of meer gesprekken met een coach/therapeut/psycholoog kunnen doen. Dat helpt misschien om helder te krijgen wat je wil.
Als je er toch eens met iemand over wil praten, zou je ook een of meer gesprekken met een coach/therapeut/psycholoog kunnen doen. Dat helpt misschien om helder te krijgen wat je wil.
donderdag 26 oktober 2023 om 14:40
Niet iedereen staat open voor zo'n gesprek. Zelf ga ik sowieso niet snel dit gesprek aan, omdat ik juist geen zin heb mij te verantwoorden. Heb het wel eens geprobeerd hoor, maar dat wordt er heel apart gereageerd (eigenlijk geen reactie) en komt er een stilte. Die persoon is namelijk wel voor kinderen gegaan en ik wil een gesprek houden over geen kinderen of twijfel. Ik kan het wel met een direct familielid praten, maar dit is een man. Dat voelt toch wel anders.nansie schreef: ↑26-10-2023 14:30Dat mensen kinderen hebben wil toch niet zeggen dat je niet met ze kunt praten over jouw al dan niet aanwezige kinderwens...? Is er geen enkele vriendin met wie je dit eens kunt bespreken? Ik heb zelf kinderen, maar ik snap prima dat er ook mensen zijn die andere maken.
Als je er toch eens met iemand over wil praten, zou je ook een of meer gesprekken met een coach/therapeut/psycholoog kunnen doen. Dat helpt misschien om helder te krijgen wat je wil.
Bedankt voor de tip van coach/therapeut/psycholoog, maar hier heb ik in het verleden geen fijne ervaring mee (ging niet hierover) en vind ik ook niet zo nodig nu
. Het helpt al heel erg om verschillende verhalen en herkenning te lezen.
donderdag 26 oktober 2023 om 15:19
Dit vind ik wel interessant, want meestal is het omgekeerd en krijgen alle vrienden opeens kinderen, en eerlijk gezegd was dat voor mij inderdaad een eye-opener: oh, dus zó gaat dat… en vervolgens vond ik het opeens niet meer zo ondenkbaar om kinderen te krijgen, en nog weer wat later kreeg ik er zelf een.Rosanna1985 schreef: ↑26-10-2023 14:17Indien al je vrienden ervoor hadden gekozen om kinderloos te blijven, zou jij dan wel kinderen willen? Daar heb je je antwoord.
Is dat heel gek? Of heel volgzaam en niet-authentiek? Ik denk dat wij ons voortplanten omdat we biologisch zo geprogrammeerd zijn, en vaak speelt de omgeving daarin een ‘voorbeeld’-rol, maar de biologie weegt zwaarder.
Als geen van mijn vrienden kinderen had gekregen… dan had ik ze waarschijnlijk toch wel gekregen, hooguit wat later, omdat mijn ouders/het gezin waarin ik ben opgegroeid voor mij het ideaal vertegenwoordigden. Maar ik weet het natuurlijk niet zeker.
Trouwens, wat ik heb gedaan toen ik vond dat ik lang genoeg had getwijfeld over kinderen krijgen: inzien dat theorie en praktijk niets met elkaar gemeen hadden en beseffen dat ik vast niet zó anders was dan het gros van de mensen. Dat geloof ik echt. Mensen lijken meer op elkaar dan ze denken (en hopen).
donderdag 26 oktober 2023 om 15:30
Ja? Het moet ook wel in je zitten hoor en het is ook vaak gebaseerd op eigen ervaringen. Mijn vader maakt zich zorgen omdat ik niet iemand ben die graag alles onder controle heeft (en hij dat graag wel heeft) en mijn moeder maakt zich zorgen over of ik het financieel wel ga redden (ik ben single en zij komt zelf uit een armere omgeving).
Zij hebben hun eigen angsten en daar maken ze zich dan zorgen over of ik dat dan wel goed doe. Dus ik denk dat het belangrijk is om je als ouder te realiseren of je angst/zorg terecht is of dat je aan het projecteren ben. Daarnaast ook acceptatie dat een kind volwassen is en zelf keuzes maakt. Natuurlijk zijn die niet altijd goed of verstandig, maar hoe ver ben je gekomen met jouw keuzes waar jouw ouders misschien ook wel zorgen of twijfels over hadden.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 26 oktober 2023 om 15:37
Helemaal zwart/wit is het niet zo. Wat ik onderaan van Samarinde gequote heb klopt wel een beetje waarom mijn gevoel van twijfel er is.Rosanna1985 schreef: ↑26-10-2023 14:17Indien al je vrienden ervoor hadden gekozen om kinderloos te blijven, zou jij dan wel kinderen willen? Daar heb je je antwoord.
Vrienden/kennissen die ik vaker zie hebben ook veelal op >30 leeftijd kinderen gekregen (max. 3j geleden eerste kind). Hiervoor was die "vreemde eend" gevoel er ook veel minder en was ik er niet zo mee bezig. Toen was het 1 vriendin en was ik vooral verbaast, o zwanger (en leuk voor haar natuurlijk), maar later kwamen er meer hun zwangerschap aankondigen. Nu ben ik op dezelfde leeftijd dat ik er wel echt over nadenk van; 'hey, zij gaan nu ineens toch voor kinderen, waarom heb ik dat gevoel dan niet, toch gek'
Samarinde schreef: ↑26-10-2023 15:19Dit vind ik wel interessant, want meestal is het omgekeerd en krijgen alle vrienden opeens kinderen, en eerlijk gezegd was dat voor mij inderdaad een eye-opener: oh, dus zó gaat dat… en vervolgens vond ik het opeens niet meer zo ondenkbaar om kinderen te krijgen, en nog weer wat later kreeg ik er zelf een.
donderdag 26 oktober 2023 om 15:53
Nee, natuurlijk is het niet perse zwart-wit. Sommigen beginnen aan kinderen omdat ze dat heel graag willen, sommigen omdat iedereen het doet, sommigen omdat ze 'oeps' zwanger waren, sommigen kiezen voor geen kinderen ivm omstandigheden, sommigen hebben geen wens en dan weer wel, sommigen twijfelen, sommigen willen het gewoon niet.
Veel verschillen. Maar om eerlijk te zijn, als je het niet echt ziet zitten, maar er toch maar aan gaat beginnen, want hopelijk komt het goed, dat vind ik echt risicovol gokken. Met iets dat je niet terug kunt draaien als zo'n kind er nu eenmaal is.
Er is nooit een garantie dat het is wat je verwacht, maar als je er niet achter staat, is de kans veel groter dat het tegenvalt. Als je iets graag wilt, dan ben je vele meer bereid om de negatieve kanten te accepteren.
Veel verschillen. Maar om eerlijk te zijn, als je het niet echt ziet zitten, maar er toch maar aan gaat beginnen, want hopelijk komt het goed, dat vind ik echt risicovol gokken. Met iets dat je niet terug kunt draaien als zo'n kind er nu eenmaal is.
Er is nooit een garantie dat het is wat je verwacht, maar als je er niet achter staat, is de kans veel groter dat het tegenvalt. Als je iets graag wilt, dan ben je vele meer bereid om de negatieve kanten te accepteren.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 26 oktober 2023 om 16:08
Ik heb ook lang getwijfeld. Hecht erg aan mijn vrijheid. Heerlijk om lang uit te slapen, niet vast te zitten aan schoolvakanties, geen mega bedragen kwijt te zijn aan KDV, en nog een hoop van die dingen.
Een kind krijg je ook niet alleen. Opas en omas en nog meer familie die je kind regelmatig wil zien. Is natuurlijk ook erg leuk maar je wordt niet echt meer gezien als individu zoals voorheen, meer als "de moeder van". Het is zwaarder dan ik had verwacht maar zou mijn kind ook niet meer willen missen.
Als je denkt aan je toekomst, verlang je dan nog steeds naar alle voordelen zonder kinderen? Voor mij zou dat wat leeg aanvoelen.
Een kind krijg je ook niet alleen. Opas en omas en nog meer familie die je kind regelmatig wil zien. Is natuurlijk ook erg leuk maar je wordt niet echt meer gezien als individu zoals voorheen, meer als "de moeder van". Het is zwaarder dan ik had verwacht maar zou mijn kind ook niet meer willen missen.
Als je denkt aan je toekomst, verlang je dan nog steeds naar alle voordelen zonder kinderen? Voor mij zou dat wat leeg aanvoelen.
donderdag 26 oktober 2023 om 17:01
Goeie vraag. Voor mij zou dat inderdaad wat leeg aanvoelen, en mijn kinderen zijn al best oud (18-25) dus ik zit in een situatie waarin het veel minder om de kinderen draait (eentje woont nog thuis). Ook wel weer lekker om wat meer ruimte en rust te hebben, maar hoe veel ik ook van mijn man houd, ik kan me eigenlijk niet voorstellen hoe het zou zijn geweest als wij de afgelopen 25 jaar met ‘just the two of us’ waren geweest. Ja, we hadden meer geld gehad en minder zorgen. Maar ik realiseer me nu dat mijn wilde toekomstplannen van destijds (vooral op werkgebied) best onrealistisch waren, en ook mijn man is gaan inzien dat werken en geld verdienen hun magie een beetje verliezen als je ouder wordt. Natuurlijk zijn we blij met ons werk, maar als dat nou alles was geweest… dat was best leeg geweest. En stil. En saai.Merel90 schreef: ↑26-10-2023 16:08Ik heb ook lang getwijfeld. Hecht erg aan mijn vrijheid. Heerlijk om lang uit te slapen, niet vast te zitten aan schoolvakanties, geen mega bedragen kwijt te zijn aan KDV, en nog een hoop van die dingen.
Een kind krijg je ook niet alleen. Opas en omas en nog meer familie die je kind regelmatig wil zien. Is natuurlijk ook erg leuk maar je wordt niet echt meer gezien als individu zoals voorheen, meer als "de moeder van". Het is zwaarder dan ik had verwacht maar zou mijn kind ook niet meer willen missen.
Als je denkt aan je toekomst, verlang je dan nog steeds naar alle voordelen zonder kinderen? Voor mij zou dat wat leeg aanvoelen.
Ik vind de liefde van/voor vrienden ook echt van een totaal andere orde. Mijn eigen gezin (en familie) vormen toch de bodem van mijn geluk. Dat is veel waardevoller dan werk, reizen en wat je nog meer met je leven kunt doen als je met niemand rekening hoeft te houden.
donderdag 26 oktober 2023 om 17:14
Grappig al die verschillende invalshoeken. Ik vind juist het leven van ouders vaak best wel heel saai. Natuurlijk is er meer leven in huis, dat ervaar ik ook wel wanneer er netjes of nichtjes komen logeren, maar verder lijkt het op afstand een machine die volledig in het teken van de kinderen staat. In mijn omgeving zijn er maar weinig ouders die naast werken, sporten en voor de kinderen zorgen zelf nog iets ontwikkelen. De relatie wordt meer een samenwerking en persoonlijke ontwikkeling op het gebied van werk, interesses of hobbies staat nagenoeg stil. Een van de redenen dat ik het niet (meer) zou willen is dat het leven met kinderen me ook zo verschrikkelijk saai lijkt.
En ik vind het altijd wat pedant als mensen zeggen dat de liefde voor kinderen 'waardevoller' is dan al het andere. Natuurlijk is dat zo wanneer ze er zijn, maar mochten er nooit kinderen komen (gewenst of ongewenst) is de liefde voor familie, partner en vrienden gewoon het waardevolst.
En ik vind het altijd wat pedant als mensen zeggen dat de liefde voor kinderen 'waardevoller' is dan al het andere. Natuurlijk is dat zo wanneer ze er zijn, maar mochten er nooit kinderen komen (gewenst of ongewenst) is de liefde voor familie, partner en vrienden gewoon het waardevolst.
donderdag 26 oktober 2023 om 17:27
katkaatje schreef: ↑26-10-2023 17:14Grappig al die verschillende invalshoeken. Ik vind juist het leven van ouders vaak best wel heel saai. Natuurlijk is er meer leven in huis, dat ervaar ik ook wel wanneer er netjes of nichtjes komen logeren, maar verder lijkt het op afstand een machine die volledig in het teken van de kinderen staat. In mijn omgeving zijn er maar weinig ouders die naast werken, sporten en voor de kinderen zorgen zelf nog iets ontwikkelen. De relatie wordt meer een samenwerking en persoonlijke ontwikkeling op het gebied van werk, interesses of hobbies staat nagenoeg stil. Een van de redenen dat ik het niet (meer) zou willen is dat het leven met kinderen me ook zo verschrikkelijk saai lijkt.
En ik vind het altijd wat pedant als mensen zeggen dat de liefde voor kinderen 'waardevoller' is dan al het andere. Natuurlijk is dat zo wanneer ze er zijn, maar mochten er nooit kinderen komen (gewenst of ongewenst) is de liefde voor familie, partner en vrienden gewoon het waardevolst.
Ja beiden mee eens
Ik zie veel ouders ook echt als een soort machines die het hele riedeltje school-werk-eten-slapen-clubjes-opa-oma ennnnnn weer opnieuw, week na week afdraaien. Weinig ruimte ook voor persoonlijke ontwikkeling
Wat mij altijd het meest heeft tegengestaan aan het idee van kinderen hebben, is het feit dat je voor iedere afspraak die jij wil maken, met je partner in overleg moet. Als jij vrije tijd claimt, legt dat namelijk automatisch beslag op de tijd van de ander.
Als ik nu met een vriendin besluit dat we vrijdag iets gaan drinken, dan hoef ik daar dus geen hele agenda bij te pakken of me bezwaard te voelen dat ik mijn vriend belast omdat hij dan dus automatisch aan huis gekluisterd zit.
Ik zou me dan de hele tijd schuldig voelen en tegelijkertijd ook geirriteerd dat ik voor iedere stap buitenshuis een soort opvangschema moet fixen.
En mensen die zeggen dat kinderen krijgen het meest waardevolle is in je leven...tsja, voor sommige mensen is dat mss ook zo.
Maar ik heb hele andere waardevolle dingen in mijn leven. En nee mss dan geen hysterische verliefde gevoelens (want dat krijg je dan vaak te horen, dat je dat dan allemaal moet missen want liefde voor je kind is zo anders dan voor wie dan ook), maar ik vraag me dan af: heb ik dat echt per se nodig voor een gelukkig leven? Plus: als je niet weet wat je mist, mis je het ook niet
De zorgen die je altijd zal hebben, lijken mij loodzwaar.
donderdag 26 oktober 2023 om 17:41
Wat ik zo van je lees, klinkt het voor mij alsof je sociaal netwerk gewoon niet zo leuk is en ik zou je mensen om je heen gunnen waar je wel gewoon gesprekken mee kunt hebben en zich in kunnen (en in willen) leven in jou. Zelf ben ik kindvrij en ik heb vrienden die twijfelen en vriendinnen die wel kinderen hebben. Gesprekken over dit onderwerp zijn gewoon mogelijk met hun allemaal en iedereen kan zich inleven in de ander en diverse invalshoeken en ervaringen zijn welkom. NIemand wordt veroordeeld en er is geen keuze die beter is, alleen keuzes die beter passen bij individuen. Ik heb het idee dat jouw angst om buiten de boten te vallen momenteel de enige factor is om hierover na te denken. Ik hoop dat je andere mensen om je heen kan verzamelen, die jou leuk vinden om wie jij bent en de keuzes die jij maakt voor jouw leven juist alleen maar aanmoedigen. Ik heb geen idee hoe je druk van de maatschappij (aka jouw vrienden, want in mijn bubbel wordt niemand afgerekend op de keuze wel of geen kinderen) naast je neer kan leggen, maar denk dat dat nodig is om te kunnen voelen wat je zelf zou willen.Kartonnendoos schreef: ↑26-10-2023 15:37Helemaal zwart/wit is het niet zo. Wat ik onderaan van Samarinde gequote heb klopt wel een beetje waarom mijn gevoel van twijfel er is.
Vrienden/kennissen die ik vaker zie hebben ook veelal op >30 leeftijd kinderen gekregen (max. 3j geleden eerste kind). Hiervoor was die "vreemde eend" gevoel er ook veel minder en was ik er niet zo mee bezig. Toen was het 1 vriendin en was ik vooral verbaast, o zwanger (en leuk voor haar natuurlijk), maar later kwamen er meer hun zwangerschap aankondigen. Nu ben ik op dezelfde leeftijd dat ik er wel echt over nadenk van; 'hey, zij gaan nu ineens toch voor kinderen, waarom heb ik dat gevoel dan niet, toch gek'
Hope for the best, plan for the worst - Jack Reacher
donderdag 26 oktober 2023 om 18:30
Ja, je hebt gelijk, ik beschreef het heel erg vanuit mijn perspectief. Als ik geen kinderen had gekregen, had ik ongetwijfeld meer geïnvesteerd in vrienden en dan waren die vriendschappen waardevoller geweest. Dat is ook logisch. Ik heb genoeg vrienden, ook echt heel goede, maar de tijd die ik gemiddeld met hen doorbreng, valt in het niet vergeleken met de jaren en jaren die ik 24-7 met mijn man en kinderen heb doorgebracht. Dat is voor mij daarom waardevoller. De band is veel hechter, we hebben elkaar onder zo'n beetje elke omstandigheid meegemaakt en dat kan ik van mijn vrienden niet zeggen. Omdát ik kinderen heb, denk ik.katkaatje schreef: ↑26-10-2023 17:14Grappig al die verschillende invalshoeken. Ik vind juist het leven van ouders vaak best wel heel saai. Natuurlijk is er meer leven in huis, dat ervaar ik ook wel wanneer er netjes of nichtjes komen logeren, maar verder lijkt het op afstand een machine die volledig in het teken van de kinderen staat. In mijn omgeving zijn er maar weinig ouders die naast werken, sporten en voor de kinderen zorgen zelf nog iets ontwikkelen. De relatie wordt meer een samenwerking en persoonlijke ontwikkeling op het gebied van werk, interesses of hobbies staat nagenoeg stil. Een van de redenen dat ik het niet (meer) zou willen is dat het leven met kinderen me ook zo verschrikkelijk saai lijkt.
En ik vind het altijd wat pedant als mensen zeggen dat de liefde voor kinderen 'waardevoller' is dan al het andere. Natuurlijk is dat zo wanneer ze er zijn, maar mochten er nooit kinderen komen (gewenst of ongewenst) is de liefde voor familie, partner en vrienden gewoon het waardevolst.
Wat betreft de zelfontwikkeling en/of een leuke relatie als je kinderen hebt: dat ligt aan jezelf (en een beetje aan je bankrekening). Wij hebben altijd oppassen gehad, zodat we konden sporten, uiteten, naar de film, maar ook een lang weekend skiën (wat wij het allerliefst doen, maar graag zonder kleine kinderen). Onze oppassen waren studenten die wel eens een week bij ons in huis kwamen zitten, zodat ik eens met mijn man mee kon op zakenreis, bijvoorbeeld. De kinderen vonden het geweldig.
donderdag 26 oktober 2023 om 19:50
Klopt .
En dan komen er weer kleinkinderen bij waar je ook weer zorgen over hebt en waar je mee helpt zorgen.
Maar dat valt voor mij toch wel in het niet bij die leuke momenten die we met elkaar hebben.
Ik vind het idee dat het bij mij niet stopt toch ook wel heel fijn ; dat ik iets door heb kunnen geven, dat ik onderdeel ben van …ja, weet ik het : een soort keten ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 26 oktober 2023 om 20:00
Wat Samarinde ook al zei : geen idee eigenlijk hoe ik mijn leven naar tevredenheid had moeten invullen als ik geen gezin zou hebben gehad. Dan had ik echt niet ineens heel veel vakantiedagen gehad om vaak te kunnen reizen. Of de durf om een vliegbrevet oid te halen. En waarschijnlijk ook niet ineens het type mens zijn geworden om een moestuin te beginnen of een paar honden te nemen. Dan zou ik waarschijnlijk ook dezelfde baan als ik nu heb hebben gehad met zo’n beetje de helft van de vrienden die we nu hebben ( want dan niet leren kennen op schoolplein etc ) en dan meer mensen zonder kinderen om me heen hebben verzameld, lijkt mij. Misschien dat ik daar dan vaak mee opgetrokken zou zijn om in de weekenden leuke dingen mee te ondernemen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 26 oktober 2023 om 20:43
Bijzonder dat men altijd van mensen zonder kinderen denkt dat wij heel veel reizen of op vakantie gaan. Natuurlijk is weg gaan makkelijker zonder kinderen, maar als je je leven inricht rondom je vakanties doe je in het dagelijks leven iets niet goed. Ik ga minder vaak op vakantie dan mijn familie en vrienden met kinderen. Hmm…terwijl ik er zo over nadenk, zou dat misschien zijn omdat mijn leven in zijn geheel al relaxter is? Ik heb minder stress, meer tijd, slaap genoeg, heb ruimte voor leuk werk. Zou ik daarom minder behoefte aan vakantie hebben dan mijn leeftijdsgenoten met kinderen? Hardop denkend….
Maar het zit hem voor mij dus niet in reisjes of avondjes uit. Het zit hem in nog een opleiding kunnen doen, je talenten ontwikkelen, beter worden in je vakgebied, iets opzetten. Dingen waar je van groeit, zeg maar.
Ik vermoed dat je als ouder op een hele andere manier weer groeit, maar als ik van een afstand kijk, lijkt mij dat best weinig. Omdat je zoveel investeert in de groei van een ander wezen.
Juist kinderen zouden mij belemmeren om mijn leven naar tevredenheid in te vullen. Je geeft je eigen leven voor een groot deel op ten faveure van een ander leven. Dat lijkt mij een heel groot iets om op te geven.
Ik wéét dat je daar ook veel voor terugkrijgt hoor, die onvoorwaardelijke liefde enzo. Maar ja, die heb ik niet op die manier gehad dus die mis ik ook niet.
En ik zou het niet leuk vinden wat het met de relatie doet. Aan de ene kant verdiept het waarschijnlijk (je hebt samen een mens gemaakt), maar aan de andere kant maakt het de relatie oppervlakkiger: je hebt immers veel minder tijd voor elkaar.
Zoals al in het begin van het topic gezegd: het is geen rationele keuze. En welke keuze je ook maakt, spijt krijgen gebeurt maar heel zelden. Zelfs mensen met kinderen die zeggen het niet nog een keer te doen, hebben geen spijt van de kinderen die er zijn. En mensen die ze niet hebben gekregen, zijn ook heel blij met hun leven. Je kunt het dus eigenlijk niet fout doen.
Maar het zit hem voor mij dus niet in reisjes of avondjes uit. Het zit hem in nog een opleiding kunnen doen, je talenten ontwikkelen, beter worden in je vakgebied, iets opzetten. Dingen waar je van groeit, zeg maar.
Ik vermoed dat je als ouder op een hele andere manier weer groeit, maar als ik van een afstand kijk, lijkt mij dat best weinig. Omdat je zoveel investeert in de groei van een ander wezen.
Juist kinderen zouden mij belemmeren om mijn leven naar tevredenheid in te vullen. Je geeft je eigen leven voor een groot deel op ten faveure van een ander leven. Dat lijkt mij een heel groot iets om op te geven.
Ik wéét dat je daar ook veel voor terugkrijgt hoor, die onvoorwaardelijke liefde enzo. Maar ja, die heb ik niet op die manier gehad dus die mis ik ook niet.
En ik zou het niet leuk vinden wat het met de relatie doet. Aan de ene kant verdiept het waarschijnlijk (je hebt samen een mens gemaakt), maar aan de andere kant maakt het de relatie oppervlakkiger: je hebt immers veel minder tijd voor elkaar.
Zoals al in het begin van het topic gezegd: het is geen rationele keuze. En welke keuze je ook maakt, spijt krijgen gebeurt maar heel zelden. Zelfs mensen met kinderen die zeggen het niet nog een keer te doen, hebben geen spijt van de kinderen die er zijn. En mensen die ze niet hebben gekregen, zijn ook heel blij met hun leven. Je kunt het dus eigenlijk niet fout doen.
donderdag 26 oktober 2023 om 21:03
Een goede vriend van mij heeft 2 kinderen en ik heb het hem wel eens gevraagd: "Ben jij nou in the end gelúkkiger geworden omdat je kinderen hebt?"
Want dat was voor mij 1 van de redenen dat ik heel erg twijfelde: bang om dat zogenaamde 'Grote Geluk' mis te lopen.
Zijn antwoord vond ik heel verhelderend eigenlijk.
Hij zei: "Er zijn zeker gebieden waar ik gelukkiger op ben geworden, je krijgt veel liefde van een kind. MAAR: ik ben op heel veel andere gebieden ook juist ongelukkiger geworden. Omdat ik mijn vrijheid mis, niet meer alles kan doen wat ik wil en soms echt ook tijd voor mezelf mis. Dus....als ik het op een weegschaal zou leggen, zou ik denk ik net zoveel gelukkiger als ongelukkiger geworden zijn en maakt het in de balans in the end dus niet uit"
Oftewel: je krijgt geluksmomenten terug voor het hebben van kinderen, maar op andere vlakken word je juist ongelukkiger.
Zijn antwoord gaf mij veel rust, omdat ik opeens inzag dat kinderen dus echt niet DE sleutel tot Geluk zijn, iets wat me door media en vrouwenbladen toch altijd wel een beetje was voorgehouden.
Want dat was voor mij 1 van de redenen dat ik heel erg twijfelde: bang om dat zogenaamde 'Grote Geluk' mis te lopen.
Zijn antwoord vond ik heel verhelderend eigenlijk.
Hij zei: "Er zijn zeker gebieden waar ik gelukkiger op ben geworden, je krijgt veel liefde van een kind. MAAR: ik ben op heel veel andere gebieden ook juist ongelukkiger geworden. Omdat ik mijn vrijheid mis, niet meer alles kan doen wat ik wil en soms echt ook tijd voor mezelf mis. Dus....als ik het op een weegschaal zou leggen, zou ik denk ik net zoveel gelukkiger als ongelukkiger geworden zijn en maakt het in de balans in the end dus niet uit"
Oftewel: je krijgt geluksmomenten terug voor het hebben van kinderen, maar op andere vlakken word je juist ongelukkiger.
Zijn antwoord gaf mij veel rust, omdat ik opeens inzag dat kinderen dus echt niet DE sleutel tot Geluk zijn, iets wat me door media en vrouwenbladen toch altijd wel een beetje was voorgehouden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
