Kinderen
alle pijlers
Wel of geen kinderen?
dinsdag 24 oktober 2023 om 19:40
Hallo. Nieuw hier, maar lees al wel een periode mee op het forum. Lang getwijfeld voor een topic, maar hoop op herkenning.
Midden 30 en nooit echt een grote kinderwens gehad, maar sinds vrienden de eerste hebben gekregen of sommige in verwachting zijn, voel ik mij steeds meer een "vreemde eend".
We horen geregeld (vooral ik als vrouw), wanneer wij eens gaan beginnen van mensen. Misschien voel ik nu wel steeds meer de maatschappelijke druk, de verwachting van buiten, wat nog steeds normaal gevonden wordt. Al heb ik ook wel een beetje 'fear of missing out' lijkt wel. Hierdoor begin ik steeds meer te twijfelen. We hebben het er samen wel eens over, zijn antwoord 'ja het is misschien wel leuk', maar niet een directe 'ja'.
Als ik er aan denk krijg ik het alleen Spaans benauwd. Niet om de zwangerschap of bevalling, maar vooral het practische deel.
Als kind straks 4 jaar is al die verplichtingen met school, opvang, ons werk ernaast, niet meer vrij indeelbaar zijn qua vakantie (gedoe op werk want directe collega's hebben ook kinderen). Ik denk wel steeds meer wat als we het wel gewoon doen. Al is er ook angst, bij sommige bekenden zie ik dat zij elkaar als partners toch wel "verloren" zijn of vrij snel uit elkaar zijn gegaan (binnen 2j geboorte kind). Hier ben ik ook bang voor. Dat onze relatie heel anders wordt en ik we spijt van krijg.
Helaas met bekenden of vrienden kan ik dit niet bespreken, zij hadden uiteindelijk wel een kinderwens en schaam mij ook een beetje.
Gelukkig met vriend wel, maar we weten het beiden niet.
Mocht het plotseling gebeuren dan is het zeker gewenst (al is dit klein vanwege pil gebruik), maar vindt het ook gewoon raar om er zelf aan te beginnen. Ik zie mijzelf niet direct als moederfiguur. Al vindt ik mijn baby neefje wel heel leuk.
Zijn er meer dames die zich zo voel(en)(den) en er toch voor zijn gegaan of de maatschappelijke verwachting de kont gekeerd hebben en geen kinderen hebben gekregen?
Midden 30 en nooit echt een grote kinderwens gehad, maar sinds vrienden de eerste hebben gekregen of sommige in verwachting zijn, voel ik mij steeds meer een "vreemde eend".
We horen geregeld (vooral ik als vrouw), wanneer wij eens gaan beginnen van mensen. Misschien voel ik nu wel steeds meer de maatschappelijke druk, de verwachting van buiten, wat nog steeds normaal gevonden wordt. Al heb ik ook wel een beetje 'fear of missing out' lijkt wel. Hierdoor begin ik steeds meer te twijfelen. We hebben het er samen wel eens over, zijn antwoord 'ja het is misschien wel leuk', maar niet een directe 'ja'.
Als ik er aan denk krijg ik het alleen Spaans benauwd. Niet om de zwangerschap of bevalling, maar vooral het practische deel.
Als kind straks 4 jaar is al die verplichtingen met school, opvang, ons werk ernaast, niet meer vrij indeelbaar zijn qua vakantie (gedoe op werk want directe collega's hebben ook kinderen). Ik denk wel steeds meer wat als we het wel gewoon doen. Al is er ook angst, bij sommige bekenden zie ik dat zij elkaar als partners toch wel "verloren" zijn of vrij snel uit elkaar zijn gegaan (binnen 2j geboorte kind). Hier ben ik ook bang voor. Dat onze relatie heel anders wordt en ik we spijt van krijg.
Helaas met bekenden of vrienden kan ik dit niet bespreken, zij hadden uiteindelijk wel een kinderwens en schaam mij ook een beetje.
Gelukkig met vriend wel, maar we weten het beiden niet.
Mocht het plotseling gebeuren dan is het zeker gewenst (al is dit klein vanwege pil gebruik), maar vindt het ook gewoon raar om er zelf aan te beginnen. Ik zie mijzelf niet direct als moederfiguur. Al vindt ik mijn baby neefje wel heel leuk.
Zijn er meer dames die zich zo voel(en)(den) en er toch voor zijn gegaan of de maatschappelijke verwachting de kont gekeerd hebben en geen kinderen hebben gekregen?
anoniem_658ddd77de0ef wijzigde dit bericht op 24-10-2023 20:13
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
10.72% gewijzigd
zaterdag 28 oktober 2023 om 17:54
Dus eigenlijk wil je best uit het vliegtuig springen, maar iemand anders moet je het duwtje gevenKartonnendoos schreef: ↑25-10-2023 09:34Ik vind het niet erg mocht het ploteling gebeuren, maar nu de pil weggooien en er samen de keuze voor maken = buikpijn bij mij.
Denk dat het maatschappelijke verwachtingsdeel ook meer op mijzelf slaat. Is inderdaad niet echt juist verwoord voor algemene vraag.
Dat is helemaal niet zo gek wat je allemaal voelt. Die spreekwoordelijke sprong bewust maken is ook hartstikke eng en ik heb het idee dat dat je nog het meeste angst inboezemt. Het hardop uitspreken van ' nu gaan we ervoor" , want dat betekend dat je daar naar zou moeten handelen. Kijk het gewoon rustig aan. Op dit moment geloof je er gewoon niet in,mits het onverwacht gebeurd. Sta eerst achter die gedachte en laat de druk van buitenaf je niet raken. Wie weet hoe je er over een paar jaar over denkt.
zaterdag 28 oktober 2023 om 18:25
Als ik een partner zou hebben, en hij zou zijn been breken, dan zou ik natuurlijk voor hem zorgen indien nodig. Het verschil is alleen, dat je, zeker als de kinderen nog klein zijn, verantwoordelijk bent voor hun welzijn. Ik ben niet verantwoordelijk voor het welzijn van een eventuele partner. Dat is het verschil. Iemand helpen omdat het op dat moment nodig is, dat doe ik graag. Omdat je van iemand houdt. Maar dat is wat anders dan verantwoordelijk zijn voor iemand.Quincy2 schreef: ↑28-10-2023 13:58Doe je dan ook maar geen partner omdat hij wel eens zou kunnen vallen met de fiets en zijn been kan breken?
Natuurlijk kan er iets met je kind gebeuren en ben je tijdelijk even daar mee bezig, maar dat kan ook met je partner/ouders/broer gebeuren en op jou neerkomen. Dat vind ik geen sterke reden om er dan maar helemaal van af te zien, want misschien gebeurt zoiets wel helemaal nooit. Of je hebt pech en je hebt van een kind afgezien, maar je partner wordt structureel zwaar hulpbehoevend. Dan ben je verder van huis, lijkt mij. Meestal kun je de zorg voor een kind nog wel delen, maar bij je partner ben je in je eentje de sjaak. Dat moet je je wel realiseren.
Overigens was ik jarenlang mantelzorger voor mijn moeder, en is mijn ex-partner inderdaad structureel hulpbehoevend. En toch heb ik geen relatie meer met hem.
Aan je kinderen zit je vast, je kunt niet weglopen voor je verantwoordelijkheid. Ik weet even niet hoe ik het anders moet zeggen, het klinkt erg negatief, maar zo voel ik het wel.
Als je het spaans benauwd krijgt bij dat idee, voordat je kinderen hebt, moet je er absoluut niet aan beginnen!
zaterdag 28 oktober 2023 om 18:31
Eens. Ik zal vast iets geks zeggen, maar ik vind het hebben van kinderen - en met ze samenleven, meebewegen met hun levens - ook een vorm van persoonlijke ontwikkeling. Je leert enorm veel over jezelf (en over anderen). Je komt terecht in situaties die je je nooit had kunnen voorstellen. Je moet flexibel zijn, grenzen stellen, kunnen luisteren, adviseren, improviseren, plannen, overzicht houden. Je moet creatief zijn, en bestand tegen een stootje. Ik vind dat gewoon onder 'persoonlijke ontwikkeling' vallen, en het lijkt me leuker dan een cursus tantra of een weekend schilderen in de Ardennen (ik neem even aan dat dát onder 'persoonlijke ontwikkeling' valt). Maar goed, als je grotere kinderen hebt kun je al dat soort dingen gewoon doen, hooguit moet je even overleggen met het thuisfront. Daarnaast kun je altijd boeken lezen (de ultieme vorm van persoonlijke ontwikkeling, vind ik) dus ik zie het probleem niet zo.Tulpje22 schreef: ↑28-10-2023 11:48Wat bedoel je precies met persoonlijke ontwikkeling? Ik heb naast mn werk 2 avonden per week tijd om te sporten, echt iets wat ik voor mezelf doe. Mn man is dan thuis en zo niet, dan zijn de kinderen even alleen. 1 of 2 uurtjes kan prima. Mn man is s avonds ook vaak bezig met dingen voor een vereniging waar hij bij zit. En ik zit ook in een werkgroep waar ik bijv 1x p mnd vergadering of activiteiten van heb..
Persoonlijk ontwikking in de zin van cursussen ofzo heb ik geen behoefte aan, maar zou ik best kunnen combineren als dat nodig is. Welke dingen doen mensen zonder kinderen voor hun persoonlijke ontwikkeling? Ik zie genoeg ouders om me heen die naast werk nog dingen ondernemen. Misschien niet in de tropenjaren, maar dat blijft niet zo.
En ik kan op zich prima nu besluiten vrijdagavond iets te gaan drinken. Tuurlijk, lastiger met kinderen dan zonder. Maar het is echt wel te doen. Ik doe dat dus ook regelmatig met collega's, die ook kinderen hebben. Man is dan idd thuis maar daar voel ik me niet schuldig over hoor. Volgende keer kan hij weer. Hij vindt dat ook totaal geen probleem. Het is niet zo dat we 3 kinderen in de luiers hebben die hij allemaal nog in bad moet doen etc. Dan zou ik me misschien ook wat schuldig voelen. Maar ze blijven niet zo klein.
Ik denk dat 'persoonlijke ontwikkeling' in de context van dit topic vooral slaat op het fenomeen 'me-time', dus tijd die je echt exclusief aan jezelf besteedt en ja, dát wordt tijdelijk wat minder als je kinderen hebt. Maar veel mensen vinden dat juist fijn, of relativerend: eindelijk hoef je niet meer doorlopend met jezelf bezig te zijn en kun je je blik wat verbreden. Buiten jezelf ligt ook nog een hele wereld aan ervaringen, dat ontdekt je wel als je kinderen hebt.
Dat is overigens geen reden om dan maar kinderen te krijgen; iedereen moet doen wat-ie zelf wil. Ik vond de vergelijking, eerder in dit topic, met hondenbezitters wel treffend. Ik zou nooit een hond willen. Gedoe, steeds verplicht zo'n lullige wandeling, altijd stress met vakanties (waar gaat de hond naartoe?), overal in huis haren, en met een hond valt niet eens een zinnig gesprek te voeren. Ik snap niks van hondenliefhebbers. Maar ik vergeet voor het gemak even dat mensen zielsveel van hun hond houden. Dat de ware toevoeging in die liefde zit, en niet in al het werk dat ze hebben aan hun hond.
zaterdag 28 oktober 2023 om 18:45
Principessa schreef: ↑28-10-2023 18:25Als ik een partner zou hebben, en hij zou zijn been breken, dan zou ik natuurlijk voor hem zorgen indien nodig. Het verschil is alleen, dat je, zeker als de kinderen nog klein zijn, verantwoordelijk bent voor hun welzijn. Ik ben niet verantwoordelijk voor het welzijn van een eventuele partner. Dat is het verschil. Iemand helpen omdat het op dat moment nodig is, dat doe ik graag. Omdat je van iemand houdt. Maar dat is wat anders dan verantwoordelijk zijn voor iemand.
Overigens was ik jarenlang mantelzorger voor mijn moeder, en is mijn ex-partner inderdaad structureel hulpbehoevend. En toch heb ik geen relatie meer met hem.
Aan je kinderen zit je vast, je kunt niet weglopen voor je verantwoordelijkheid. Ik weet even niet hoe ik het anders moet zeggen, het klinkt erg negatief, maar zo voel ik het wel.
Als je het spaans benauwd krijgt bij dat idee, voordat je kinderen hebt, moet je er absoluut niet aan beginnen!
Precies.
Er kan gedaan worden of heb je met kinderen alle vrijheid, en fijn dat het zo ervaren wordt, Als ik vrijdags moe thuiskom, kan ik op de bank ploffen en hoef ik niets te doen. Alleen zorgen voor eten, wat mijn vriend ook kan doen.
Ook al zou ik de allerliefste, rustigste kinderen hebben, ze zullen toch de nodige aandacht moeten hebben. Maar het gaat er niet om wat de beste keuze is, het gaat erom dat TO kiest wat bij haar past.
Zo gaat het vaak in topics over kinderen. Zodra een kindvrije iets roept over vrijheid, buitelen mensen over elkaar heen om te vertellen dat ze alle vrijheid en tijd hebben.
In andere topics lees je dan weer hoe zwaar het is en dat mensen er volledig doorheen zitten.
zaterdag 28 oktober 2023 om 18:51
buitenshuis hebSierlijk schreef: ↑28-10-2023 18:45Precies.
Er kan gedaan worden of heb je met kinderen alle vrijheid, en fijn dat het zo ervaren wordt, Als ik vrijdags moe thuiskom, kan ik op de bank ploffen en hoef ik niets te doen. Alleen zorgen voor eten, wat mijn vriend ook kan doen.
Ook al zou ik de allerliefste, rustigste kinderen hebben, ze zullen toch de nodige aandacht moeten hebben. Maar het gaat er niet om wat de beste keuze is, het gaat erom dat TO kiest wat bij haar past.
Zo gaat het vaak in topics over kinderen. Zodra een kindvrije iets roept over vrijheid, buitelen mensen over elkaar heen om te vertellen dat ze alle vrijheid en tijd hebben.
In andere topics lees je dan weer hoe zwaar het is en dat mensen er volledig doorheen zitten.
Het is ook maar net waar je eigen behoeften liggen. Ik heb zelf een groot gezin,maar ben wel heel graag thuis , zonder dat ik veel hobby'buitenshuis heb. Als je een rijk sociaal leven hebt met veel feestjes en eigen hobby's waar je veel tijd aan wilt besteden, kan ik mij voorstellen dat kinderen je daarin kunnen" beperken" voor je gevoel.
zaterdag 28 oktober 2023 om 19:42
Van je kinderen hou je ook. En het grappige is: die verantwoordelijkheid voor het welzijn gaat vanzelf. Het kost me weinig denkwerk enzoPrincipessa schreef: ↑28-10-2023 18:25Als ik een partner zou hebben, en hij zou zijn been breken, dan zou ik natuurlijk voor hem zorgen indien nodig. Het verschil is alleen, dat je, zeker als de kinderen nog klein zijn, verantwoordelijk bent voor hun welzijn. Ik ben niet verantwoordelijk voor het welzijn van een eventuele partner. Dat is het verschil. Iemand helpen omdat het op dat moment nodig is, dat doe ik graag. Omdat je van iemand houdt. Maar dat is wat anders dan verantwoordelijk zijn voor iemand.
Overigens was ik jarenlang mantelzorger voor mijn moeder, en is mijn ex-partner inderdaad structureel hulpbehoevend. En toch heb ik geen relatie meer met hem.
Aan je kinderen zit je vast, je kunt niet weglopen voor je verantwoordelijkheid. Ik weet even niet hoe ik het anders moet zeggen, het klinkt erg negatief, maar zo voel ik het wel.
Als je het spaans benauwd krijgt bij dat idee, voordat je kinderen hebt, moet je er absoluut niet aan beginnen!
zaterdag 28 oktober 2023 om 19:46
Dat klopt niet. Ik heb net een behoorlijk lange post gedaan over hoeveel vrijheid ik heb ingeleverd sinds ik moeder benSierlijk schreef: ↑28-10-2023 18:45Precies.
Er kan gedaan worden of heb je met kinderen alle vrijheid, en fijn dat het zo ervaren wordt, Als ik vrijdags moe thuiskom, kan ik op de bank ploffen en hoef ik niets te doen. Alleen zorgen voor eten, wat mijn vriend ook kan doen.
Ook al zou ik de allerliefste, rustigste kinderen hebben, ze zullen toch de nodige aandacht moeten hebben. Maar het gaat er niet om wat de beste keuze is, het gaat erom dat TO kiest wat bij haar past.
Zo gaat het vaak in topics over kinderen. Zodra een kindvrije iets roept over vrijheid, buitelen mensen over elkaar heen om te vertellen dat ze alle vrijheid en tijd hebben.
In andere topics lees je dan weer hoe zwaar het is en dat mensen er volledig doorheen zitten.
zaterdag 28 oktober 2023 om 19:51
Volgens mij gaat het niet zo zeer om iets roepen over 'vrijheid'. Ik denk dat de meeste mensen aanslaan op die sterk overdreven horrorverhalen - een soort compilatie van worst case scenarios waarvan dan stellig wordt beweerd dat alle ouders daarin terecht gaan komen. Dat is natuurlijk niet zo. Sommige mensen krijgen er nooit mee te maken, of misschien met eentje,
Op zich wel logisch. Ergens moet je je eigen keuze rechtvaardigen en dat werkt het beste als je vooral focust op het allernegatiefste van wat je niet hebt gekozen. Maar realistisch is zo'n bij tig kennissen verzamelde opsomming natuurlijk niet.
zaterdag 28 oktober 2023 om 20:02
Dit! Behalve de zes kinderen... Ik denk dat ik in een ander leven ( met voorkennis) nog steeds dit ene lieve kind had gehad.... No extras needed hier... Ik had er alleen wat meer naar uitgekeken en elke dag gedacht: Oeh, als ik 37 ben, dan krijg ik T!!! Alsof je uitkijkt naar een verjaardag ofzoPositive_vibes schreef: ↑25-10-2023 10:43Ik had ook niet echt een kinderwens en zag vooral veel beren op de weg. Mijn man veel sterker. Uiteindelijk wel voor gegaan en nu ben ik echt een jubel moeder wiens kind de zon, maan en sterren is.
Dat betekent niet dat er geen lastige kanten zijn, en ook niet dat de zorgen die je kunt hebben om je kind me meevallen. Integendeel. Maar het mooie wat mijn kind mij heeft opgeleverd overtreft al het andere en ik ben oprecht heel dankbaar dat ik dit mee mag maken. In een ander leven had ik 6 kinderen gehad
Het kan dus alle kanten op.
zaterdag 28 oktober 2023 om 20:04
Ik vind kinderen geweldig. Buitenshuis.
Ik krijg al 15 jaar de vraag "wanneer wij eindelijk gaan beginnen" of "wanneer we eindelijk voor vriendjes voor hun kinderen gaan zorgen".
Wel ... Heel simpel ... Niet.
Man is 13 à 14 jaar ouder, dus op mijn 25 heb ik me voorgenomen dat de beslissing ten laatste op mijn 30 à 32 ging vallen.
Op mijn 30 had ik nog altijd geen kinderwens, giga medische problemen en een handicap die ik doorgeef én was ik nog altijd te veel gesteld op mijn vrijheid.
Ik ben intussen 39 en heb nog geen moment spijt van de beslissing.
De handicap en medische problemen zijn er nog altijd, een kind zou nog altijd onder andere ASS hebben en ik ben nog altijd vreselijk gesteld op mijn vrijheid en de onregelmatigheid qua leven viert hier hoogtij.
Man had ook geen wezenlijke kinderwens (als ze kwamen was het voor hem goed, als ze er niet kwamen ... ook goed) en liet mij beslissen.
Ik vind mijn neefjes en nichtjes dus geweldig. Maar ben wel heel blij als ik ze na een paar uur veilig en levend in handen van de ouders kan terugbezorgen.
En ik ben sowieso uber-bezorgd, dat heb ik al met mijn kat. Een kind had ik gewoon onder een stolp gezet opdat er niets zou gebeuren
.
Ik heb het heel lang overigens vaag gehouden. Dat we het nog niet wisten. Dat mijn medische issues teveel in de weg liepen.
Pas tegen mijn 34 ben ik open gaan verkondigen op elke vraag dat die kinderen er gewoon niet komen. Past niet in en bij mijn en ons leven.
Door mijn medische issues en handicap werk ik overigens 50 %. De helft van de mensen die mijn verhaal niet kennen denkt daarbij dat ik 3 kinderen thuis heb zitten. Die moet ik vaak ook weer teleurstellen als ze ernaar vragen.
Ik krijg al 15 jaar de vraag "wanneer wij eindelijk gaan beginnen" of "wanneer we eindelijk voor vriendjes voor hun kinderen gaan zorgen".
Wel ... Heel simpel ... Niet.
Man is 13 à 14 jaar ouder, dus op mijn 25 heb ik me voorgenomen dat de beslissing ten laatste op mijn 30 à 32 ging vallen.
Op mijn 30 had ik nog altijd geen kinderwens, giga medische problemen en een handicap die ik doorgeef én was ik nog altijd te veel gesteld op mijn vrijheid.
Ik ben intussen 39 en heb nog geen moment spijt van de beslissing.
De handicap en medische problemen zijn er nog altijd, een kind zou nog altijd onder andere ASS hebben en ik ben nog altijd vreselijk gesteld op mijn vrijheid en de onregelmatigheid qua leven viert hier hoogtij.
Man had ook geen wezenlijke kinderwens (als ze kwamen was het voor hem goed, als ze er niet kwamen ... ook goed) en liet mij beslissen.
Ik vind mijn neefjes en nichtjes dus geweldig. Maar ben wel heel blij als ik ze na een paar uur veilig en levend in handen van de ouders kan terugbezorgen.
En ik ben sowieso uber-bezorgd, dat heb ik al met mijn kat. Een kind had ik gewoon onder een stolp gezet opdat er niets zou gebeuren
.Ik heb het heel lang overigens vaag gehouden. Dat we het nog niet wisten. Dat mijn medische issues teveel in de weg liepen.
Pas tegen mijn 34 ben ik open gaan verkondigen op elke vraag dat die kinderen er gewoon niet komen. Past niet in en bij mijn en ons leven.
Door mijn medische issues en handicap werk ik overigens 50 %. De helft van de mensen die mijn verhaal niet kennen denkt daarbij dat ik 3 kinderen thuis heb zitten
. Die moet ik vaak ook weer teleurstellen als ze ernaar vragen.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zaterdag 28 oktober 2023 om 23:19
Quincy2 schreef: ↑28-10-2023 19:51Volgens mij gaat het niet zo zeer om iets roepen over 'vrijheid'. Ik denk dat de meeste mensen aanslaan op die sterk overdreven horrorverhalen - een soort compilatie van worst case scenarios waarvan dan stellig wordt beweerd dat alle ouders daarin terecht gaan komen. Dat is natuurlijk niet zo. Sommige mensen krijgen er nooit mee te maken, of misschien met eentje,
Op zich wel logisch. Ergens moet je je eigen keuze rechtvaardigen en dat werkt het beste als je vooral focust op het allernegatiefste van wat je niet hebt gekozen. Maar realistisch is zo'n bij tig kennissen verzamelde opsomming natuurlijk niet.
Ik weet niet of het sterk overdreven horrorverhalen zijn, geen ervaring, maar ik lees hier genoeg topics van mensen die op hun tandvlees lopen, vooral als ze heel klein zijn. En dan krijgen ze verrassend veel bijval. Maar natuurlijk geldt dat niet voor iedereen. Gelukkig ook maar.
Over keuzes rechtvaardigen, dat herken ik niet zo. Ik heb de keuze gemaakt, en dat is 100 procent goed. Ik hoef niemand en mezelf niet te overtuigen. Maar ik geef toe dat als ik mensen het druk zie hebben met hun kinderen en weinig rust, dat ik erg blij ben dat ik ze niet heb.
zaterdag 28 oktober 2023 om 23:37
Wat balen dat je met een handicap zit.
Dit vind ik ook altijd zo rare gedachte met hoe je werkt. Ik had bij mijn eerste baan, leidinggevende gevraagd om 36u te gaan werken zodat ik 1x in 2 weken een extra dag vrij was. Allereerste vraag van een andere collega .. ben je zwanger??
Ik werk nu nog steeds 36u bij huidige bedrijf en heb nu vrijdagmiddag vrij. Het is maar 4u minder, maar dit maakt voor mij veel verschil. Lekker wandelen met de hond en alvast wat klusjes in huis. Niemand die het gek vindt. Genoeg collega's zonder kinderen die 32u ook prima vinden.
zondag 29 oktober 2023 om 00:21
Samarinde schreef: ↑28-10-2023 18:31
Ik denk dat 'persoonlijke ontwikkeling' in de context van dit topic vooral slaat op het fenomeen 'me-time', dus tijd die je echt exclusief aan jezelf besteedt en ja, dát wordt tijdelijk wat minder als je kinderen hebt. Maar veel mensen vinden dat juist fijn, of relativerend: eindelijk hoef je niet meer doorlopend met jezelf bezig te zijn en kun je je blik wat verbreden. Buiten jezelf ligt ook nog een hele wereld aan ervaringen, dat ontdekt je wel als je kinderen hebt.
Even hoor, meen je dit nu serieus?? Dit herken ik dus helemaal niet. Ja, op het gebied van het eigen gezin wordt de blik zeker verbreed, maar daarnaast niet in mijn ervaring. In onze familie zijn de gezinnen met de kinderen zijn te druk om verjaardagen te komen, ouders te bellen, oppassen op andermans kinderen, meehelpen klussen bij een tante, iets in de community te doen, maatje zijn voor iemand etc etc.
Leuk dat je meer weet over opvoeding, basisscholen, TikTok, kinderdingen, maar dat is allemaal in de cirkel van het eigen gezin. En dat eigen gezin gaat nog steeds over jou. Alleen heb je dat ‘jou’ uitgebreid met meer van jou, namelijk jouw kinderen. Ik zie juist dat de blik (tijdelijk) volledig naar binnen gaat, naar het gezin, en nauwelijks meer naar buiten.
Juist ouders worden tijdelijk egocentrischer, omdat ze geen tijd en energie meer hebben om prioriteit te geven aan iets anders dan eigen gezin. En als ze dat wel lukt, is het vaak tbv me-time (want die komen ze chronisch tekort).
Ik vond het een vriendelijk topic tot nu toe, met iedereen zo zijn eigen invalshoek. Maar dit soort opmerkingen schieten bij mij wel wat verkeerd. Ook omdat ik als kindvrije in zowel familie als vriendengroepen nog ongeveer de enige ben die wel onthoudt wanneer er chemo’s zijn van vriendinnen, er cadeautjes geregeld moeten worden voor grootouders, verjaardagen van buren zijn, proactief vragen hoe het met iemand gaat en al dat soort zaken. De mensen met jonge gezinnen vergeten dit soort dingen of kiezen er bewust voor geen tijd meer voor te maken. Dat vind ik soms best frustrerend en het tegenovergestelde van ‘een verbrede blik’. Dat zie je ook aan TO’s vriendinnen, die kunnen het alleen nog over kinderzaken hebben.
zondag 29 oktober 2023 om 09:44
Oh zo had ik het helemaal niet gelezen.... Wij hebben 1 kind en zijn daardoor juist meer afhankelijk van anderen. Met een kind kan je niet op je eigen gezinseiland gaan zitten. Wij hebben een zeer sociaal en lief kind met leuke vrienden, dus oppassen doen we juist graag en we hebben veel stellen vrienden met kinderen waarmee we regelmatig afspreken ( kinderen blijven dan slapen) de kinderen van onze vrienden en ons kind groeien op als een soort neefjes en nichtjes. Naast deze gezamenlijke vrienden, heb ik mijn eigen vriendinnengroep, waarvan er vier geen kinderen hebben. Merk je niks van... Mijn man heeft zijn eigen vrienden waarvan er twee geen kinderen hebben.katkaatje schreef: ↑29-10-2023 00:21Even hoor, meen je dit nu serieus?? Dit herken ik dus helemaal niet. Ja, op het gebied van het eigen gezin wordt de blik zeker verbreed, maar daarnaast niet in mijn ervaring. In onze familie zijn de gezinnen met de kinderen zijn te druk om verjaardagen te komen, ouders te bellen, oppassen op andermans kinderen, meehelpen klussen bij een tante, iets in de community te doen, maatje zijn voor iemand etc etc.
Leuk dat je meer weet over opvoeding, basisscholen, TikTok, kinderdingen, maar dat is allemaal in de cirkel van het eigen gezin. En dat eigen gezin gaat nog steeds over jou. Alleen heb je dat ‘jou’ uitgebreid met meer van jou, namelijk jouw kinderen.
Juist ouders worden tijdelijk egocentrischer, omdat ze geen tijd en energie meer hebben om prioriteit te geven aan iets anders dan eigen gezin. En als ze dat wel lukt, is het vaak tbv me-time (want die komen ze chronisch tekort).
Ik ervaar verschillende gradaties van naar binnen kijken in mijn omgeving. Ik heb ook een vriendin die regelmatig ' iets met het gezin' gaat doen... Als iemand mij belt met: kan je vandaag? En we hebben al iets met zijn drieën bedacht, dan mag diegene gewoon mee of wordt het een date met twee gezinnen...
Over die persoonlijke ontwikkeling: ik ervaar juist veel ontwikkeling. Door mijn kind op de basisschool, ben ik meer gaan tekenen. Ook mijn hoofdrekenen is sterk verbeterd en ik lees meer boeken ( voor) dan ooit. Mijn topografische kennis is weer up to date en dankzij Nieuwsbegrip, ben ik wat meer op de hoogte van dingen die gebeuren in de wereld. Kleine dingen, maar heel leuk! Ook weet ik nu wat van Minecraft ( best wel leuk) en helaas ook van Fortnite
Volgend jaar gaat kind naar de middelbare en ik kan niet wachten om mijn wiskunde, talen en biologie weer wat op te takelen...
zondag 29 oktober 2023 om 10:42
Ja, ik meen het serieuskatkaatje schreef: ↑29-10-2023 00:21Even hoor, meen je dit nu serieus?? Dit herken ik dus helemaal niet. Ja, op het gebied van het eigen gezin wordt de blik zeker verbreed, maar daarnaast niet in mijn ervaring. In onze familie zijn de gezinnen met de kinderen zijn te druk om verjaardagen te komen, ouders te bellen, oppassen op andermans kinderen, meehelpen klussen bij een tante, iets in de community te doen, maatje zijn voor iemand etc etc.
Leuk dat je meer weet over opvoeding, basisscholen, TikTok, kinderdingen, maar dat is allemaal in de cirkel van het eigen gezin. En dat eigen gezin gaat nog steeds over jou. Alleen heb je dat ‘jou’ uitgebreid met meer van jou, namelijk jouw kinderen. Ik zie juist dat de blik (tijdelijk) volledig naar binnen gaat, naar het gezin, en nauwelijks meer naar buiten.
Juist ouders worden tijdelijk egocentrischer, omdat ze geen tijd en energie meer hebben om prioriteit te geven aan iets anders dan eigen gezin. En als ze dat wel lukt, is het vaak tbv me-time (want die komen ze chronisch tekort).
Ik vond het een vriendelijk topic tot nu toe, met iedereen zo zijn eigen invalshoek. Maar dit soort opmerkingen schieten bij mij wel wat verkeerd. Ook omdat ik als kindvrije in zowel familie als vriendengroepen nog ongeveer de enige ben die wel onthoudt wanneer er chemo’s zijn van vriendinnen, er cadeautjes geregeld moeten worden voor grootouders, verjaardagen van buren zijn, proactief vragen hoe het met iemand gaat en al dat soort zaken. De mensen met jonge gezinnen vergeten dit soort dingen of kiezen er bewust voor geen tijd meer voor te maken. Dat vind ik soms best frustrerend en het tegenovergestelde van ‘een verbrede blik’. Dat zie je ook aan TO’s vriendinnen, die kunnen het alleen nog over kinderzaken hebben.
Dat jij dit topic na mijn post niet meer vriendelijk vindt, kan ik dan weer niet volgen. Wat raakt je zo?
zondag 29 oktober 2023 om 11:25
Oh, ik ben blij dat je dit topic opent, haha. Ik zit met exact hetzelfde 'probleem': het werkelijk gewoon nog niet weten. Ik word continu heen en weer geslingerd tussen de 'ja, we gaan ervoor' en 'nee, toch maar niet' - kant. Eigenlijk bevind ik het steeds in het midden van de lijn, en heb ik het gevoel dat zowel partner als ik die (drastische) beslissing gewoon nog uitstellen... Ik ben nu 33 en ik vind het soms jammer van mezelf dat het nog steeds geen uitgemaakte zaak is... Ik had vroeger nooit een kinderwens, maar stond er eventueel wel nog voor open na mijn 30ste, indien ik een stabiele relatie zou hebben. Dit heb ik nu, maar intussen zijn we jaren verder en ik ben nog steeds niet 100% overtuigd :/. Ik had altijd gehoopt dat ik het intussen wél zou weten (ja of nee), en daardoor voel ik me soms teleurgesteld in mezelf. Mijn partner is er ook nog niet echt uit en heeft dezelfde twijfels als ik, dus raak ik voorlopig ook niet wijzer uit.
Ook hier wegen de praktische beslommeringen die erbij komen kijken het meest door. Daarnaast ook wel schrik voor het financiële plaatje, maar toch voornamelijk de angst om geen tijd meer te hebben voor jezelf, je vrienden, je relatie,... kortom: gewoon rust. Die rust vind ik nu zo belangrijk. Ik heb een intense baan, sta hiervoor elke dag op om 5.30u en ben op het einde van de week altijd doodmoe. Daarnaast werk ik ook vaak door in het weekend. Dan vraag ik me af: hoe ga ik dit ooit combineren met een kind? Dat is toch niet mogelijk? Wanneer ik hieraan denk, kom ik vaak tot de conclusie: nee, dit is geen leven voor jou, dit gaat gewoon niet.
Anderzijds ben ik bang dat ik later spijt ga hebben dat we er niet voor zijn gegaan en dat ik het als een enorm gemis zal ervaren. Dat hoor ik mensen die geen kinderen hebben ook wel eens zeggen. Ik blijf het dus ontzettend moeilijk vinden...
Ook hier wegen de praktische beslommeringen die erbij komen kijken het meest door. Daarnaast ook wel schrik voor het financiële plaatje, maar toch voornamelijk de angst om geen tijd meer te hebben voor jezelf, je vrienden, je relatie,... kortom: gewoon rust. Die rust vind ik nu zo belangrijk. Ik heb een intense baan, sta hiervoor elke dag op om 5.30u en ben op het einde van de week altijd doodmoe. Daarnaast werk ik ook vaak door in het weekend. Dan vraag ik me af: hoe ga ik dit ooit combineren met een kind? Dat is toch niet mogelijk? Wanneer ik hieraan denk, kom ik vaak tot de conclusie: nee, dit is geen leven voor jou, dit gaat gewoon niet.
Anderzijds ben ik bang dat ik later spijt ga hebben dat we er niet voor zijn gegaan en dat ik het als een enorm gemis zal ervaren. Dat hoor ik mensen die geen kinderen hebben ook wel eens zeggen. Ik blijf het dus ontzettend moeilijk vinden...
zondag 29 oktober 2023 om 11:29
Dat ligt dan toch aan jouw omgeving denk ik. Ik herken dat niet in ons netwerk en ik onthou zelf ook al deze dingen ookal zit ik midden in de tropenjaren met kinderenkatkaatje schreef: ↑29-10-2023 00:21Even hoor, meen je dit nu serieus?? Dit herken ik dus helemaal niet. Ja, op het gebied van het eigen gezin wordt de blik zeker verbreed, maar daarnaast niet in mijn ervaring. In onze familie zijn de gezinnen met de kinderen zijn te druk om verjaardagen te komen, ouders te bellen, oppassen op andermans kinderen, meehelpen klussen bij een tante, iets in de community te doen, maatje zijn voor iemand etc etc.
Leuk dat je meer weet over opvoeding, basisscholen, TikTok, kinderdingen, maar dat is allemaal in de cirkel van het eigen gezin. En dat eigen gezin gaat nog steeds over jou. Alleen heb je dat ‘jou’ uitgebreid met meer van jou, namelijk jouw kinderen. Ik zie juist dat de blik (tijdelijk) volledig naar binnen gaat, naar het gezin, en nauwelijks meer naar buiten.
Juist ouders worden tijdelijk egocentrischer, omdat ze geen tijd en energie meer hebben om prioriteit te geven aan iets anders dan eigen gezin. En als ze dat wel lukt, is het vaak tbv me-time (want die komen ze chronisch tekort).
Ik vond het een vriendelijk topic tot nu toe, met iedereen zo zijn eigen invalshoek. Maar dit soort opmerkingen schieten bij mij wel wat verkeerd. Ook omdat ik als kindvrije in zowel familie als vriendengroepen nog ongeveer de enige ben die wel onthoudt wanneer er chemo’s zijn van vriendinnen, er cadeautjes geregeld moeten worden voor grootouders, verjaardagen van buren zijn, proactief vragen hoe het met iemand gaat en al dat soort zaken. De mensen met jonge gezinnen vergeten dit soort dingen of kiezen er bewust voor geen tijd meer voor te maken. Dat vind ik soms best frustrerend en het tegenovergestelde van ‘een verbrede blik’. Dat zie je ook aan TO’s vriendinnen, die kunnen het alleen nog over kinderzaken hebben.
zondag 29 oktober 2023 om 11:35
Lieveheersbeestje90 schreef: ↑29-10-2023 11:25Anderzijds ben ik bang dat ik later spijt ga hebben dat we er niet voor zijn gegaan en dat ik het als een enorm gemis zal ervaren. Dat hoor ik mensen die geen kinderen hebben ook wel eens zeggen. Ik blijf het dus ontzettend moeilijk vinden...
Dat heb ik eigenlijk alleen gehoord van mensen die hebben gekozen voor geen kinderen omdat ze dan een ziekte zouden doorgeven. Van mensen die geen kinderen willen, heb ik dat nooit gehoord.
zondag 29 oktober 2023 om 11:52
Lieveheersbeestje90 schreef: ↑29-10-2023 11:25Anderzijds ben ik bang dat ik later spijt ga hebben dat we er niet voor zijn gegaan en dat ik het als een enorm gemis zal ervaren. Dat hoor ik mensen die geen kinderen hebben ook wel eens zeggen. Ik blijf het dus ontzettend moeilijk vinden...
Van hoeveel mensen hoor je dit soort dingen? Ik ben bewust kindvrij en van al die mensen, die ik ken of gekend heb, die om bewuste redenen geen kinderen hebben, heb ik werkelijk van niemand gehoord dat die spijt had.
Een kind krijgen omdat je het graag wil is natuurlijk prima, maar om er nou aan te binnen omdat je bang bent dat je iets mist, lijkt me een foute reden. Als je ze wil, moet je het oprecht willen. Dat is het eerlijkst tegenover je toekomstige kind.
zondag 29 oktober 2023 om 11:59
Vind je het vervelend dat ze dat vragen? Ik vind het namelijk vrij persoonlijk en ik zou nooit zoiets aan een ander vragen. Je weet nooit of er iets gevoeligs achter ligt en of je iemand kwetst.
zondag 29 oktober 2023 om 12:31
Ik begrijp wel dat je dat zegt, maar voor best veel mensen (onder wie ikzelf) is dat overweldigende 'Ja!'-gevoel er gewoon niet. Er was bij mij twijfel, angst, onzekerheid, maar ook nieuwsgierigheid en - zoals ik al eerder zei - de overtuiging dat mensen meer op elkaar lijken dan ze denken, en dat ik dus hoogstwaarschijnlijk óók iemand was die kinderen wilde. Als ik ze eenmaal had. Want als abstract concept leken kinderen me niet leuk. En een grote belasting. Het probleem is dat je het eerst moet ervaren om te weten wat het werkelijk is, en betekent. Daarvoor moet je die sprong in het diepe wagen.Sierlijk schreef: ↑29-10-2023 11:52Van hoeveel mensen hoor je dit soort dingen? Ik ben bewust kindvrij en van al die mensen, die ik ken of gekend heb, die om bewuste redenen geen kinderen hebben, heb ik werkelijk van niemand gehoord dat die spijt had.
Een kind krijgen omdat je het graag wil is natuurlijk prima, maar om er nou aan te binnen omdat je bang bent dat je iets mist, lijkt me een foute reden. Als je ze wil, moet je het oprecht willen. Dat is het eerlijkst tegenover je toekomstige kind.
Anders gezegd: ik denk dat mensen die geen kinderen willen een overweldigend 'Nee!'-gevoel hebben, maar dat een groot deel van de mensen eerst terecht komt in het grijze, stuurloze gebied waarin TO bijvoorbeeld zit: waar begin ik aan, past het wel bij mij, wil ik mijn leven überhaupt een nieuwe draai geven, is deze man wel de perfecte vader, hoe moet dat straks met mijn werk en mijn vrijheid? Maar ook: wat als ik spijt krijg, wat als ik straks te oud ben, wat als mijn man stiekem tóch een kind wil, en hoe gaan mijn leven en mijn vriendschappen eruit zien als ik een afwijkende keuze maak? Enzovoort.
Die vragen zijn onderdeel van het proces. Er wordt vaak gezegd dat het belachelijk is dat iedereen zo maar kinderen op de wereld kan zetten, maar ik denk dat mensen er héél goed over nadenken. Het is misschien wel de grootste beslissing van je leven. Ik vind het niet zo gek dat sommige mensen vastlopen in dat proces. En ik denk niet dat dat per se betekent dat die mensen dus geen kinderen willen. Het betekent vooral dat ze hun toekomstige rol als ouder serieus nemen. En dan kan de uitkomst uiteraard ook zijn dat ze liever geen kinderen krijgen. Maar op zich zegt twijfel niet zo veel.
zondag 29 oktober 2023 om 12:45
Maar goed, dat is wel tijdelijk he. Die periode duurt geen 20 jaar. Als je kinderen klein zijn kan je idd niet op de bank ploffen en niks doen. Maar mijn kinderen zijn nu 10 en 12 en als ik op vrijdagavond moe ben, dan kan ik gerust op de bank hangen met een boek ofzo. De kinderen vermaken zichzelf, of we kijken samen relaxt tv. Dus dat gaat prima. Heb dan echt niet veel werk aan ze.
zondag 29 oktober 2023 om 12:51
Idem. Ik ga inmiddels richting de 60 maar van gewoon geen spijt hebben ben ik de afgelopen 10 jaar naar thank god dat ik ze niet heb gegaan. Wat een maatschappij en wat een nare toekomst gaan ze tegemoet als het geen hoogvliegers worden of als ze wat mankeren.Sierlijk schreef: ↑29-10-2023 11:52Van hoeveel mensen hoor je dit soort dingen? Ik ben bewust kindvrij en van al die mensen, die ik ken of gekend heb, die om bewuste redenen geen kinderen hebben, heb ik werkelijk van niemand gehoord dat die spijt had.
Een kind krijgen omdat je het graag wil is natuurlijk prima, maar om er nou aan te binnen omdat je bang bent dat je iets mist, lijkt me een foute reden. Als je ze wil, moet je het oprecht willen. Dat is het eerlijkst tegenover je toekomstige kind.
Overigens hoor ik juist wel eens van ouders dat ze er anno nu niet meer aan begonnen zouden zijn.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
