Wel of geen kinderen?

Anoniem_658ddd77de0ef dinsdag 24 oktober 2023 om 19:40

Hallo. Nieuw hier, maar lees al wel een periode mee op het forum. Lang getwijfeld voor een topic, maar hoop op herkenning.

Midden 30 en nooit echt een grote kinderwens gehad, maar sinds vrienden de eerste hebben gekregen of sommige in verwachting zijn, voel ik mij steeds meer een "vreemde eend".
We horen geregeld (vooral ik als vrouw), wanneer wij eens gaan beginnen van mensen. Misschien voel ik nu wel steeds meer de maatschappelijke druk, de verwachting van buiten, wat nog steeds normaal gevonden wordt. Al heb ik ook wel een beetje 'fear of missing out' lijkt wel. Hierdoor begin ik steeds meer te twijfelen. We hebben het er samen wel eens over, zijn antwoord 'ja het is misschien wel leuk', maar niet een directe 'ja'.

Als ik er aan denk krijg ik het alleen Spaans benauwd. Niet om de zwangerschap of bevalling, maar vooral het practische deel.
Als kind straks 4 jaar is al die verplichtingen met school, opvang, ons werk ernaast, niet meer vrij indeelbaar zijn qua vakantie (gedoe op werk want directe collega's hebben ook kinderen). Ik denk wel steeds meer wat als we het wel gewoon doen. Al is er ook angst, bij sommige bekenden zie ik dat zij elkaar als partners toch wel "verloren" zijn of vrij snel uit elkaar zijn gegaan (binnen 2j geboorte kind). Hier ben ik ook bang voor. Dat onze relatie heel anders wordt en ik we spijt van krijg.
Helaas met bekenden of vrienden kan ik dit niet bespreken, zij hadden uiteindelijk wel een kinderwens en schaam mij ook een beetje.
Gelukkig met vriend wel, maar we weten het beiden niet.
Mocht het plotseling gebeuren dan is het zeker gewenst (al is dit klein vanwege pil gebruik), maar vindt het ook gewoon raar om er zelf aan te beginnen. Ik zie mijzelf niet direct als moederfiguur. Al vindt ik mijn baby neefje wel heel leuk.

Zijn er meer dames die zich zo voel(en)(den) en er toch voor zijn gegaan of de maatschappelijke verwachting de kont gekeerd hebben en geen kinderen hebben gekregen?

anoniem_658ddd77de0ef wijzigde dit bericht op 24-10-2023 20:13
Reden: Toevoeging

10.72% gewijzigd

Sierlijk zondag 29 oktober 2023 om 13:13

Samarinde schreef: ↑
29-10-2023 12:31
Ik begrijp wel dat je dat zegt, maar voor best veel mensen (onder wie ikzelf) is dat overweldigende 'Ja!'-gevoel er gewoon niet. Er was bij mij twijfel, angst, onzekerheid, maar ook nieuwsgierigheid en - zoals ik al eerder zei - de overtuiging dat mensen meer op elkaar lijken dan ze denken, en dat ik dus hoogstwaarschijnlijk óók iemand was die kinderen wilde. Als ik ze eenmaal had. Want als abstract concept leken kinderen me niet leuk. En een grote belasting. Het probleem is dat je het eerst moet ervaren om te weten wat het werkelijk is, en betekent. Daarvoor moet je die sprong in het diepe wagen.

Anders gezegd: ik denk dat mensen die geen kinderen willen een overweldigend 'Nee!'-gevoel hebben, maar dat een groot deel van de mensen eerst terecht komt in het grijze, stuurloze gebied waarin TO bijvoorbeeld zit: waar begin ik aan, past het wel bij mij, wil ik mijn leven überhaupt een nieuwe draai geven, is deze man wel de perfecte vader, hoe moet dat straks met mijn werk en mijn vrijheid? Maar ook: wat als ik spijt krijg, wat als ik straks te oud ben, wat als mijn man stiekem tóch een kind wil, en hoe gaan mijn leven en mijn vriendschappen eruit zien als ik een afwijkende keuze maak? Enzovoort.

Die vragen zijn onderdeel van het proces. Er wordt vaak gezegd dat het belachelijk is dat iedereen zo maar kinderen op de wereld kan zetten, maar ik denk dat mensen er héél goed over nadenken. Het is misschien wel de grootste beslissing van je leven. Ik vind het niet zo gek dat sommige mensen vastlopen in dat proces. En ik denk niet dat dat per se betekent dat die mensen dus geen kinderen willen. Het betekent vooral dat ze hun toekomstige rol als ouder serieus nemen. En dan kan de uitkomst uiteraard ook zijn dat ze liever geen kinderen krijgen. Maar op zich zegt twijfel niet zo veel.

Ik kan me in veel van wat je schrijft wel vinden. Nadenken voor je kinderen krijgt is een goed ding, want het is niet niks, kinderen op de wereld zetten.
Het duidelijke 'nee' bij mensen die geen kinderen willen, klopt op zich wel. Al heb ik er heus serieus over nagedacht. Alles in mij zei 'nee', dus voor mij was het niet een lastig proces.

Dat twijfel bij het proces kan horen begrijp ik. Maar ik ben ervan overtuigd dat veel mensen ondanks hun twijfel er toch maar aan beginnen, en die groep zal groter zijn dan je denkt. Omdat de maatschappij erop ingericht is, omdat het verwacht wordt. Omdat mensen vragen aan je stellen. Omdat je duidelijk een andere keuze maakt dan de meerderheid, en mensen zijn toch groepsdieren. Die willen vaak doen wat de massa doet.
Uiteindelijk zal bijna iedereen van zijn kinderen houden als ze er eenmaal zijn, maar ik ken toch verschillende mensen die eerlijk hebben gezegd dat als ze alles hadden geweten, ze er niet aan begonnen waren. Ik wil er maar mee zeggen, mensen moeten echt kiezen voor een leven wat bij hun past, ongeacht wat de maatschappij verwacht.

Sierlijk zondag 29 oktober 2023 om 13:15

Dubois schreef: ↑
29-10-2023 12:51
Idem. Ik ga inmiddels richting de 60 maar van gewoon geen spijt hebben ben ik de afgelopen 10 jaar naar thank god dat ik ze niet heb gegaan. Wat een maatschappij en wat een nare toekomst gaan ze tegemoet als het geen hoogvliegers worden of als ze wat mankeren.

Overigens hoor ik juist wel eens van ouders dat ze er anno nu niet meer aan begonnen zouden zijn.

Erg herkenbaar. Dat gevoel wordt steeds sterker.

Anoniem_65e99d3b2a0d8 zondag 29 oktober 2023 om 13:19

Dubois schreef: ↑
29-10-2023 12:51
Idem. Ik ga inmiddels richting de 60 maar van gewoon geen spijt hebben ben ik de afgelopen 10 jaar naar thank god dat ik ze niet heb gegaan. Wat een maatschappij en wat een nare toekomst gaan ze tegemoet als het geen hoogvliegers worden of als ze wat mankeren.

Overigens hoor ik juist wel eens van ouders dat ze er anno nu niet meer aan begonnen zouden zijn.

Dat denk ik ook wel eens: als ik nú voor de keuze stond, zou ik misschien wel geen kinderen willen. Door de wereld om ons heen. Maar misschien word je met de jaren ook wat gevoeliger voor dat soort dingen. Vijfentwintig jaar geleden was ik ook inderdaad meer met mezelf bezig, en minder met het grotere verhaal.

Schriftje zondag 29 oktober 2023 om 13:47

Ik kom uit een fijn warm gezien maar riep toen ik 10 was al dat ik nooit kinderen wilde krijgen. Ik zag hoe hard mijn ouders er voor moesten werken en hoeveel tijd, geld en energie het kostte om ons zo fijn op te voeden als ze deden.
Daar ben ik niet geschikt voor!
Ik ben graag tante en vind sommige van mijn neefjes en nichtjes wel leuk, maar ik heb dus nooit een kinderwens gehad.
Mensen die (vroeger, nu ben ik te oud) naar vroegen, vroeg ik altijd waarom ze dat wilden weten. En dat het ze niks aanging.

Wissewis zondag 29 oktober 2023 om 15:51

Sierlijk schreef: ↑
29-10-2023 11:59
Vind je het vervelend dat ze dat vragen? Ik vind het namelijk vrij persoonlijk en ik zou nooit zoiets aan een ander vragen. Je weet nooit of er iets gevoeligs achter ligt en of je iemand kwetst.

Hangt ervan af wie het is. En de hoeveelste keer het is dat ze het vragen.

Ik heb vriendinnen die het de afgelopen 15 jaar wel 20 keer gevraagd hebben.
Omdat ze echt op hete kolen zaten voor die vriendjes voor hun kinderen.
Na de 5de keer ben je de vraag wel zat.

En elke wildvreemde die ik niet of nauwelijks ken die het mij vraagt vind ik toch ook maar een vreemd gegeven.
Het lijkt bij sommigen een vreemd soort "opener van een koeien- en kalveren-gesprek".

Ik heb dan ook weer de andere kant meegemaakt.
Een (voormalige) tante die de eerste keer dat ze mijn partner zag uitriep op een familiefeest dat wij never nooit aan kinderen mochten beginnen.
Gezien mijn handicap en medische problemen.

"Uhm, liefste tante I., dat maken we zelf wel uit als we daar klaar voor zijn."
Ik was 24, 3 jaar samen en helemaal nog niet bezig met het onderwerp kinderen.

Het mens deed wel vaker rare uitspraken, maar van deze was zelfs haar partner (mijn oom en peter) niet echt gediend.
Het was één van de zovele druppels in de emmer om hun relatie te doen stranden

.
Ze zal dus nooit weten dat ik haar "goedbedoeld advies" wel degelijk heb opgevolgd

.

Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben

Sabeltandcavia zondag 29 oktober 2023 om 16:24

Wissewis schreef: ↑
28-10-2023 20:04

En ik ben sowieso uber-bezorgd, dat heb ik al met mijn kat. Een kind had ik gewoon onder een stolp gezet opdat er niets zou gebeuren .

Zo herkenbaar

Het is maar goed dat ik geen moeder ben, want wat zóu ik irritant zijn.

Ik kan me bijvoorbeeld niet voorstellen dat iemand mijn kippen niet leuk zou vinden. Andere kippen misschien, maar die zijn allemaal lang niet zo leuk, lief en bijzonder als die van mij. Met gierende banden naar de dierenarts als een kipje iets mankeert. Als er eentje zeurt, dan blijf ik net zo lang verschillende lekkere hapjes aandragen tot mevrouwtje tevreden is. De hele tuin kipvriendelijk inrichten en vertederd glimlachen als ze tóch de jonge slaplantjes soldaat hebben gemaakt. De druiven in kleine stukjes snijden zodat de lieverds zich niet verslikken. In de stromende regen ontbijt op stok brengen zodat ze niet naar buiten hoeven. Ik zou een draak van een moeder zijn.

Ik vind hier dingen van.

Tulpje22 zondag 29 oktober 2023 om 18:24

katkaatje schreef: ↑
29-10-2023 00:21

Ook omdat ik als kindvrije in zowel familie als vriendengroepen nog ongeveer de enige ben die wel onthoudt wanneer er chemo’s zijn van vriendinnen, er cadeautjes geregeld moeten worden voor grootouders, verjaardagen van buren zijn, proactief vragen hoe het met iemand gaat en al dat soort zaken. De mensen met jonge gezinnen vergeten dit soort dingen of kiezen er bewust voor geen tijd meer voor te maken. Dat vind ik soms best frustrerend en het tegenovergestelde van ‘een verbrede blik’. Dat zie je ook aan TO’s vriendinnen, die kunnen het alleen nog over kinderzaken hebben.

Dat vind ik wel erg bijzonder. Zijn dat dan allemaal mensen die pas bevallen zijn ofzo en nog in hun roze bubbel zitten? En voorheen waren zij wel altijd erg attent? Voor mij echt niet herkenbaar als ik naar de (jonge) gezinnen in mijn omgeving kijk. Die hebben echt nog wel een leven naast de kinderen en hebben gewoon oog voor anderen. Vraag me af of dat bij jouw vrienden/familie dan echt aan de kinderen ligt of dat die mensen misschien sowieso niet zo attent zijn. Ik heb een schoonzus met 3 kinderen, alledrie nog erg klein. Maar zij is juist degene in de familie die als eerste voor haar ouders klaarstaat en die het eerste een appje zal doen over het gezamenlijke cadeau voor verjaardag van opa.

Wissewis zondag 29 oktober 2023 om 18:33

Tulpje22 schreef: ↑
29-10-2023 18:24
Dat vind ik wel erg bijzonder. Zijn dat dan allemaal mensen die pas bevallen zijn ofzo en nog in hun roze bubbel zitten? En voorheen waren zij wel altijd erg attent? Voor mij echt niet herkenbaar als ik naar de (jonge) gezinnen in mijn omgeving kijk. Die hebben echt nog wel een leven naast de kinderen en hebben gewoon oog voor anderen. Vraag me af of dat bij jouw vrienden/familie dan echt aan de kinderen ligt of dat die mensen misschien sowieso niet zo attent zijn. Ik heb een schoonzus met 3 kinderen, alledrie nog erg klein. Maar zij is juist degene in de familie die als eerste voor haar ouders klaarstaat en die het eerste een appje zal doen over het gezamenlijke cadeau voor verjaardag van opa.

Hier gaat iedereen de eerste 3 jaar van een nieuwbakken kind toch ook gewoon in zijn eigen bubbel.
Nergens meer tijd voor, nergens meer interesse voor, ... hoogstens ben je nog welkom op de verjaardag van hun bloedjes.
Want er moeten natuurlijk wel foto's voor het nageslacht zijn én cadeaus voor die bloedjes.

Krijgt een gezin een kind of 3 ben je dus zo een jaar of 8 verder voor er misschien terug een beetje naar buiten gekeken wordt.
(Ook weer niet te hard, want "druk druk druk druk druk" met 2 jobs, 8* verschillende hobby's op alle mogelijke en onmogelijke tijden, school, ...)

Ik ben eerder verwonderd als het bij een gezin een keer niet of minder hard gebeurt

.
Die wel héél af en toe nog tijd hebben en opmerkzaamheid ondanks tropenjaren en jobs.

*3 kinderen, dat is dus een hobby of 2 per kind, plus nog eventueel een eigen hobby of sport van de ouders.

Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben

Sierlijk zondag 29 oktober 2023 om 19:25

Wissewis schreef: ↑
29-10-2023 15:51
Hangt ervan af wie het is. En de hoeveelste keer het is dat ze het vragen.

Ik heb vriendinnen die het de afgelopen 15 jaar wel 20 keer gevraagd hebben.
Omdat ze echt op hete kolen zaten voor die vriendjes voor hun kinderen.
Na de 5de keer ben je de vraag wel zat.

En elke wildvreemde die ik niet of nauwelijks ken die het mij vraagt vind ik toch ook maar een vreemd gegeven.
Het lijkt bij sommigen een vreemd soort "opener van een koeien- en kalveren-gesprek".

Raar van die vriendinnen, daar zou ik op een gegeven moment wat van gezegd hebben, want het is vragen naar de bekende weg. Net of wordt er dan gehoopt dat je toch een kind krijgt.

Mijn ervaring is dat vrouwen (nooit mannen) die vraag stellen als ze zelf moeder zijn, of bezig zijn om kinderen te vragen. Het waren altijd mensen die iets verder van mij af stonden, dus mensen die er helemaal niets mee te maken hadden. Mensen die dichtbij mij staan weten wel hoe weinig ik met kinderen heb, die hebben nooit zo'n vraag gesteld.

Yasminmax zondag 29 oktober 2023 om 20:31

Even een ordinaire TVP, want ik herken me erg in TO en zal op een later moment meelezen en schrijven!

Ik geef in elk geval twee lees- en luistertips: Het boek 'Soms wil ik een kind' van Jantine Jongebloed en de podcast 'Twijfelende Eierstokken'.

bijtie dinsdag 31 oktober 2023 om 11:33

Wissewis schreef: ↑
29-10-2023 15:51
Ik heb vriendinnen die het de afgelopen 15 jaar wel 20 keer gevraagd hebben.
Omdat ze echt op hete kolen zaten voor die vriendjes voor hun kinderen.
Na de 5de keer ben je de vraag wel zat.

Is dat echt zo, dat ze speelvriendjes willen voor hun kinderen, of is dat jouw interpretatie?

Indien serieus, dat kan je toch geen vriendinnen noemen.

Bij mij zouden ze niet eens de kans krijgen om dit meer dan drie keer te vragen, dan is de grens wel bereikt.

Iemands levenskeuzes respecteren is toch wel het absolute minimum wat je in een vriendschap mag verwachten. Feit is dat als je iets doet of wil wat afwijkt van de meerderheid, dat je daar soms vragen over krijgt, maar ik hoef mezelf niet te verantwoorden tegenover vrienden.

Los daarvan vind ik het belachelijk dat iemand probeert anderen te overtuigen dat ze kinderen zouden moeten krijgen. Zoiets fundamenteels mag je niet voor een ander beslissen of in adviseren vind ik. Maar daar ben ik misschien te kritisch of zwart-wit in.

Tulpje22 dinsdag 31 oktober 2023 om 12:58

Ik vind het ook belachelijk dat ze dat 20x zouden vragen. Hoezo laat je het zover komen? Na 3x zou ik dan echt duidelijk zijn: nee, er komen geen kinderen hier. Of: ik vind het niet leuk dat je er steeds naar vraagt. Het ligt gevoelig. Of we weten het gewoon nog niet. Dus niet telkens naar vragen.
Blijven ze dat doen, dan zijn het toch geen echte vriendinnen?

Anoniem_654df3e0e10b5 dinsdag 31 oktober 2023 om 15:50

Wissewis schreef: ↑
29-10-2023 18:33
Hier gaat iedereen de eerste 3 jaar van een nieuwbakken kind toch ook gewoon in zijn eigen bubbel.
Nergens meer tijd voor, nergens meer interesse voor, ... hoogstens ben je nog welkom op de verjaardag van hun bloedjes.
Want er moeten natuurlijk wel foto's voor het nageslacht zijn én cadeaus voor die bloedjes.

Dit dus ze zien je verder niet staan je hoort er zelden wat van, maar je mag wel op kraamvisite komen en naar de kinderverjaardagen...nee dankje. Als dat dan einde vriendschap betekend, jammer dan had het zo moeten zijn.

Ik ga alleen nog naar (kinder)verjaardagen van mensen die echt in mijn binnenste kringen zitten, die me echt aan het hart liggen.

Anoniem_658ddd77de0ef woensdag 1 november 2023 om 09:02

bijtie schreef: ↑
31-10-2023 11:33
Is dat echt zo, dat ze speelvriendjes willen voor hun kinderen, of is dat jouw interpretatie?

Voor mij klinkt dit wel bekend. Moeders die roepen ohh! ja "pietje" en "klaasje" gaan later trouwen hoor, terwijl de kinderen 3 zijn.
Of tegen ons zeggen maar dat is zo leuk voor jullie hond..... (waarom?!) of voor een ander kind in de familie.

Al geloof ik best dat als je heel goede vriendinnen bent het extra leuk zou zijn als de kinderen het ook goed met elkaar kunnen vinden. Dit bijna eisen vind ik toch wel raar.

Ipstwee woensdag 1 november 2023 om 09:24

Ik werd pas laat moeder en heb dus vaak ‘het gesprek’ gevoerd. Met vriendinnen en met ‘vreemden’. Zo rond je 30e is dat nu eenmaal top of mind bij veel mensen. Want kinderen zijn inderdaad allesoverweldigend.

Als ik gevraagd werd naar mijn kinderwens gaf ik altijd eerlijk antwoord dat ik er niet aan moest denken, maar ik vond het wel altijd een mooi klankbord om eens te prikken bij een ander wat nu de beweegredenen waren en hoe het beviel nu ze eenmaal kinderen hadden. Waardevolle gesprekken als je twijfelt, die je misschien juist met je vriendinnen moet hebben.

Omdat bij mij opeens alle eierstokken gingen rammelen op m’n 35e heb ik inmiddels een kind en het was in de eerste periode zwaar. Ik bedoel ZWAAR.
Daarna (1-4 jaar) werd het net zo ZWAAR als dat het leuk was, en nu (kind is 7) vind ik het fantastisch.

Jij kijkt op tegen de periode dat het kind naar school moet, nou, geloof me, dat is de makkelijke fase

florence13 woensdag 1 november 2023 om 09:46

Ik heb "laat" een kind gekregen. Ik had eerder geen kinderwens, en toen die kwam duurde het eventjes voordat ik zwanger werd.

Wat ik eigenlijk het meest zwaarwegend vind, en wat ik van te voren niet wist is het volgende (en ik praat hier alleen voor mezelf, wellicht ervaren anderen het anders).

De praktische zaken kon ik me vooraf prima indenken, slaapgebrek, minder tijd voor jezelf, het verlies van vrijheid, alles moeten afstemmen etc. Dat had ik allemaal wel bedacht. Wat ik vooraf niet bedacht had is hoe IK zou veranderen. Dat dingen die ik eerder belangrijk vond opeens totaal onbelangrijk waren, dat dingen die ik eerder echt absoluut niet vond kunnen, opeens een optie waren. Dat ik me zo veel zorgen zou maken terwijl ik helemaal geen piekeraar of iets dergelijks ben. Dat de dingen waarvan je dacht 'ach is allemaal niet zo'n drama' toch wel echt een probleem waren waar je je oprecht zorgen over maakt.

Mensen zeiden eerder wel eens dat ik me niet kon voorstellen wat een kind met zich meebrengt en dat geloofde ik nooit, want ik kon dat toch zeker zelf bedenken??? En qua praktische invulling kon ik dat ook heel aardig, maar deze zaken had ik gewoon echt niet voorzien.

Ik vind het echt een complete verandering, het is anders dan elke andere ingrijpende gebeurtenis, omdat je zelf veranderd, en niet alleen je omstandigheden.

Dat gezegd hebbende, ik ben er blij mee, ik vind mezelf een leuk mens en de verandering die ik heb doorgemaakt vind ik positief. Niet omdat ik mezelf eerder niet leuk vond, maar gewoon omdat ik dit ook leuk vind. En ik denk dat daar het punt zit. Je verandert door het worden van een ouder. En die verandering moet je willen. De praktische issues zijn tijdelijk en kun je voorzien, die verandering moet je ook gewoon willen. Het lijkt me vreselijk voor mensen die die verandering niet willen maar toch een kind krijgen, want je moet met jezelf leven voor de rest van je leven, ook al gaan die kinderen met 18 het huis uit (theoretisch) dan nog ben je veranderd. Ik denk dat als ik moest kiezen dat ik liever spijt zou hebben van geen kinderen dan van wel een kind.

Eowyn6 woensdag 1 november 2023 om 10:14

Kartonnendoos schreef: ↑
25-10-2023 09:34
Ik vind het niet erg mocht het ploteling gebeuren, maar nu de pil weggooien en er samen de keuze voor maken = buikpijn bij mij.
Denk dat het maatschappelijke verwachtingsdeel ook meer op mijzelf slaat. Is inderdaad niet echt juist verwoord voor algemene vraag.

Ik herken dit gevoel wel heel erg met een tweede kindje.
Ik had een extreem grote kinderwens begin 20. We hebben een dochter gekregen en daarna hebben wij heel veel mentaal meegemaakt zowel mijn partner als ik. Flinke burnout gehad, chronische vermoeidheid en heel snel flink overprikkeld. Partner depressief, adhd diagnose etc.
Ik zou mijn dochter niet meer kunnen missen maar het is niet zoals ik had gedacht van te voren. Ik dacht echt dat ik een oermoeder zou zijn omdat ik al zo lang een grote kinderwens had. Achteraf kun je dat dus echt niet bedenken van te voren.
Wij hebben dit dus nu bij een tweede. De kans is eigenlijk niet aanwezig maar als ik zwanger zou raken houden we het kindje absoluut. Maar het idee dat we er zelf nu aan zouden beginnen geeft me heel veel angst.
Ik weet ook niet meer of ik nou echt nog een kindje zou willen of dat het meer het idee is wat ik van te voren had, haar een broertje/zusje gun en meer de norm ofzo.
Ik heb mezelf nog 2024 gegeven om erover na te denken en daarna gaat het boek voor ons dicht.

Ipstwee woensdag 1 november 2023 om 10:49

Ik vind dus, in tegenstelling tot Florence, dat ik slecht kon inschatten wat de praktische veranderingen waren. Ik had een heel beperkt idee van wat het zou betekenen als een baby’tje volledig en voortdurend afhankelijk is van je. En ik bleek er dus heel slecht tegen te kunnen om 24/7 in dienst te staan van. Het slaapgebrek hielp ook niet natuurlijk maar toen wij onlangs een pup kregen, en ik maar steeds weer achtervolgd werd tot op de wc aan toe kreeg ik echt een flashback naar hoe stressvol ik het vond.

Je kunt natuurlijk boffen met een makkelijk kind maar ook dan is de impact enorm.

Anoniem_65e068ee4dfc8 woensdag 1 november 2023 om 11:00

Ik vond juist dat ik het goed heb ingeschat. De dingen waarvan ik had verwacht dat ze moeilijk, zwaar of heftig zouden worden, die werden dat ook. De dingen die ik dacht dat leuk, gezellig en aangenaam zouden worden, die werden dat ook. Voor zover dus geen inschattingsfout.

Maar ik denk wel dat als ze er niet waren geweest, en ik dus alleen in theorie had zitten fantaseren of visualiseren, dat ik het plaatje wel echt overgeromantiseerd had. Wétende dat ik het zat te idealiseren overigens. Maar omdat je het dan dus niet kan verifiëren, zou ik denk ik tot mijn dood hebben blijven nadenken: stel nou, ze waren er wel geweest. Hoe ver had ik ernaast gezeten?

Wellicht geldt dit in mindere mate ook wel voor de fantasie de andere kant op hoor. Had mijn woonkamer er dan echt uitgezien als een Engelse bibliotheek en had ik dit weekend spontaan besloten een trip naar Schotland of Wenen te boeken? Misschien was het leven ook gezapiger geweest en idealiseer ik nu ook wel het één en ander. Verschil is: het kán in theorie wel makkelijker: van alles doen wat je wil en desnoods over een halfjaar weer anders. Nu zit er meer een lijn in die door alledaagse verplichtingen wordt bepaald.

dianaf woensdag 1 november 2023 om 11:05

Florence13, sowieso is het altijd makkelijker om van de zijlijn instructies te roepen. De beste stuurlui staan aan wal en zo.

Genoeg mensen die zeggen; als mijn partner zoent met een ander, dan gaat hij eruit. Maar als het werkelijk zo is, zullen er genoeg niet de relatie opbreken voor een zoen. Omdat ze de gevolgen toch te groot vinden voor zoiets.

Dat is natuurlijk ook zo als je kinderen hebt/krijgt, dan zit je ineens in de situatie en dan kijk je heel anders tegen de zaken aan.
Daarnaast als je zwanger bent, dan hebben al die hormonen ook echt veel invloed op jouw hersenen. Want de hersenen van een zwangere vrouw veranderen ook werkelijk.
Oa in dit artikel:
Zwangerschap verandert je brein

Die veranderingen moeten je voorbereiden op het moederschap. Maar ze zijn vergelijkbaar met wat je doormaakt in de pubertijd. Dus het is niet zo raar dat er een groot verschil is tussen de pre-zwangerschap-jij en de post-zwangerschap-jij.

Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.

Anoniem_66f1068fbefb8 woensdag 1 november 2023 om 11:08

En daarnaast verander je ook gewoon door de jaren heen. Ook zonder kinderen ben ik de afgelopen 10 jaar veranderd op een manier die ik nooit had kunnen bedenken. Dingen die ooit heel belangrijk voor me waren, interesseren me nu minder (of zelfs nauwelijks). Andere dingen zijn juist heel belangrijk geworden. En dat is wel van een ander niveau dan of ik stappen nog leuk vind ofzo. Meer op waarden-niveau.

Ik kan me voorstellen dat je met kinderen nog meer verandert, ook hormonaal. Maar het is niet zo dat je zonder altijd maar dezelfde persoon blijft.

florence13 woensdag 1 november 2023 om 11:09

dianaf schreef: ↑
01-11-2023 11:05
Florence13, sowieso is het altijd makkelijker om van de zijlijn instructies te roepen. De beste stuurlui staan aan wal en zo.

Genoeg mensen die zeggen; als mijn partner zoent met een ander, dan gaat hij eruit. Maar als het werkelijk zo is, zullen er genoeg niet de relatie opbreken voor een zoen. Omdat ze de gevolgen toch te groot vinden voor zoiets.

Dat is natuurlijk ook zo als je kinderen hebt/krijgt, dan zit je ineens in de situatie en dan kijk je heel anders tegen de zaken aan.
Daarnaast als je zwanger bent, dan hebben al die hormonen ook echt veel invloed op jouw hersenen. Want de hersenen van een zwangere vrouw veranderen ook werkelijk.
Oa in dit artikel:
Zwangerschap verandert je brein

Die veranderingen moeten je voorbereiden op het moederschap. Maar ze zijn vergelijkbaar met wat je doormaakt in de pubertijd. Dus het is niet zo raar dat er een groot verschil is tussen de pre-zwangerschap-jij en de post-zwangerschap-jij.

dat wist ik ook wel, maar toch had ik, als ik terug kijk, het niet zo verwacht als dat het zou zijn. Begrijp me niet verkeerd, met de kennis die ik nu heb had ik het weer gedaan, want ik vind het heel erg leuk, maar ik had dat gewoon niet zo verwacht. Maar ik denk dus dat als mensen kinderen krijgen terwijl ze dat niet wilden die verandering als iets negatiefs zien, ze zijn iemand die ze niet hadden willen zijn, en dat is anders als dingen moeten doen die je niet wilde doen, want die dingen (luierfase, slaapgebrek etc) gaan over, die verandering niet.

florence13 woensdag 1 november 2023 om 11:11

katkaatje schreef: ↑
01-11-2023 11:08
En daarnaast verander je ook gewoon door de jaren heen. Ook zonder kinderen ben ik de afgelopen 10 jaar veranderd op een manier die ik nooit had kunnen bedenken. Dingen die ooit heel belangrijk voor me waren, interesseren me nu minder (of zelfs nauwelijks). Andere dingen zijn juist heel belangrijk geworden. En dat is wel van een ander niveau dan of ik stappen nog leuk vind ofzo. Meer op waarden-niveau.

Ik kan me voorstellen dat je met kinderen nog meer verandert, ook hormonaal. Maar het is niet zo dat je zonder altijd maar dezelfde persoon blijft.

helemaal eens, maar wat mij opviel (en ik praat voor mezelf) dat normaal die veranderingen langzaam gaan, het slijt erin, en toen ik een kind kreeg ging dat heel snel. Ik denk dat dat ook het punt van TO is, het zich een vreemde eend voelen. Het gaat niet alleen dat je over bepaalde dingen niet mee kunt praten, of dat je bepaalde activiteiten niet meedoet, maar meer omdat iedereen om haar heen met kinderen veranderd is, op een tempo en in een richting die anders is dan zij.

dianaf woensdag 1 november 2023 om 11:27

florence13 schreef: ↑
01-11-2023 11:11
helemaal eens, maar wat mij opviel (en ik praat voor mezelf) dat normaal die veranderingen langzaam gaan, het slijt erin, en toen ik een kind kreeg ging dat heel snel. Ik denk dat dat ook het punt van TO is, het zich een vreemde eend voelen. Het gaat niet alleen dat je over bepaalde dingen niet mee kunt praten, of dat je bepaalde activiteiten niet meedoet, maar meer omdat iedereen om haar heen met kinderen veranderd is, op een tempo en in een richting die anders is dan zij.

Dat zeg je mooi. Maar ook eens. Iedereen beweegt ineens een andere richting op dan TO. Dat kan heel eng en ook wel eenzaam zijn. Soms neem je dan beslissingen om ook die richting op te gaan, omdat je eigenlijk ook die richting op wilt, dus waarom niet nu. Soms omdat je bang bent om achter te blijven...

Op je eerdere reactie: Ik bedoelde ook te zeggen dat je door die enorme hormonale verandering ook niet in kunt schatten hoe je zult veranderen. Ik zie het in mijn omgeving, sommige vrouwen worden juist relaxter door het moederschap, sommigen juist neurotischer enz. En je kunt niet echt voorspellen welke kant je op gaat. Genoeg super lieve kinderen die tijdens de pubertijd draken worden en vervolgens na hun 25 weer normale mensen lijken te worden. En sommigen worden weer rustiger enz.
Hormonen zijn heel heftig.

Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.

Tijgeroog woensdag 1 november 2023 om 12:05

florence13 schreef: ↑
01-11-2023 11:11
helemaal eens, maar wat mij opviel (en ik praat voor mezelf) dat normaal die veranderingen langzaam gaan, het slijt erin, en toen ik een kind kreeg ging dat heel snel. Ik denk dat dat ook het punt van TO is, het zich een vreemde eend voelen. Het gaat niet alleen dat je over bepaalde dingen niet mee kunt praten, of dat je bepaalde activiteiten niet meedoet, maar meer omdat iedereen om haar heen met kinderen veranderd is, op een tempo en in een richting die anders is dan zij.

Ik heb dat ook wel ervaren toen ik in de 30 was.
Een aantal jaren kabbelt het leven verder zonder grote veranderingen.

Niet enkel de komst van kinderen zorgen voor scharniermomenten in het leven.
Dat kan evengoed een scheiding of nieuwe partner zijn die er voor zorgen dat de relatie tussen jou en je vrienden(groep) verandert.
En dat kan er allemaal voor zorgen dat je een gevoel hebt "er niet bij te horen".

Ik heb lang gedacht dat kinderen misschien "iets voor later" was en de vraag werd ook vaak gesteld. Ik voelde mij er altijd verveeld mee, alsof ik mij moest verantwoorden omdat ik het niet "voelde".

Ondertussen ben ik 40+ en ik heb dat wat los gelaten. Ik voel mij goed zonder kinderen.

A cat is a lion in a jungle of small bushes.

Actieve topics