Kinderen
alle pijlers
Wie ervaring met wel/niet afbreken zwangerschap
vrijdag 14 maart 2008 om 15:35
Ik weet sinds kort dat ik zwanger ben van ons 3e kind. Dit was niet de bedoeling, ondanks anticonceptie is het toch gebeurd. Wat nu. Man ziet het absoluut niet zitten; ik durf het absoluut wel aan en ben er zelfs blij mee, hoewel ik me nu een emotioneel wrak voel. We staan zo lijnrecht tegenover elkaar. Volgende week naar een arts voor een volgende stap, maar hoe dit verder moet, ik heb echt geen idee. Wie o wie kan me helpen, heeft iets soortgelijks ook meegemaakt en hoe is het jou/jullie vergaan??
vrijdag 21 maart 2008 om 13:29
Sofia, hoe is het nu met je. Fijn dat je het aan een aantal vertrouwenspersonen verteld heb. Heb je een beetje steun gekregen?
Ik was benieuwd of je al bij de gyn. geweest was en wat die te vertellen had. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat hij een abortus wil doen bij een vrouw die er zo duidelijk niet aan toe is als jij.
Hoe is de situatie met je man nu. Is hij misschien al een klein beetje gewend aan het idee. Ik dacht dat als hij een echo zou zien bij de gyn. hij misschien meer zou beseffen dat het hier echt om een kindje van jullie samen gaat.
Ik hoop zo dat jullie er samen uit kunnen komen. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Liefs, Coosje
Ik was benieuwd of je al bij de gyn. geweest was en wat die te vertellen had. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat hij een abortus wil doen bij een vrouw die er zo duidelijk niet aan toe is als jij.
Hoe is de situatie met je man nu. Is hij misschien al een klein beetje gewend aan het idee. Ik dacht dat als hij een echo zou zien bij de gyn. hij misschien meer zou beseffen dat het hier echt om een kindje van jullie samen gaat.
Ik hoop zo dat jullie er samen uit kunnen komen. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Liefs, Coosje
vrijdag 21 maart 2008 om 22:06
Poeh... weer een week verder en wat een week was dat. Echt crisis, met alles erop en eraan. We zaten op verschillende planeten en dan is het lastig het 'samen' eens te worden - met die opdracht zijn we door de gyn weer op pad gestuurd... Ben nog maar heel pril zwanger, niet dat dat voor mij uitmaakt, maar 6 wk is voor mijn man dus echt een paar cellen zoals hij fijntjes zei. Denk ook dat hij het op die manier op afstand kan houden. Ik niet, er zit een kind in wording en tja.. ik ben dus ook maar vitaminen gaan slikken want ik vond dat ik zo goed als ik kan voor hem/haar moet zorgen; om aan te geven hoe onmogelijk het voor mij is om het weg te laten halen. De gyn was super, we kennen hem ook en hij sprak terecht over een duivels dilemma. Dagenlang hebben we elkaar gemeden en als we erop kwamen ging het giga mis. Zo ver dat we de optie scheiden gingen bespreken. En toen knapte ik. Waar zijn we nou helemaal mee bezig... Waarschijnlijk heb ik hem toch op het goede moment met iets weten te raken, want bijna wanhopig riep hij uit dat het dan maar moest, maar dat hij zo moe is en dat we daar iets mee moeten... Wat ik toen voelde is onbeschrijfelijk. Licht, lucht, ruimte. Sindsdien (paar dagen nu) hebben we het onderwerp laten rusten, is ook beter denk ik, het vervolg komt wel. Ik verwacht geen liefdevol gebaar op mijn buik, dat hoeft ook niet. Mijn liefde is voorlopig genoeg voor dit guppie, ik laat hem maar de tijd nemen die hij nodig heeft. Ik denk dat we er wel komen, maar dat zal de tijd leren. De man met de moker kwam ook langs, ik voelde me snel hierna gevloerd en uitgeput, maar ook blij en gelukkig. Vandaag zag ik van die dagboeken, nee nog niet gekocht, maar realiseerde me wel 'ineens' dat ik zwanger, zwanger!!!! ben. De laatste keer, dat moge duidelijk zijn. Nog geen happy end, maar wel op weg naar iets beters dan het was. Toch? Liefs! S.
zaterdag 22 maart 2008 om 00:22
Oh, ben zo blij dit te lezen. Tuurlijk zitten jullie niet meteen samen op een roze wolk maar de wil is er in ieder geval om er samen uit te komen. Ben zo blij voor je. "Gelukkig" duurt het nog even voor de baby komt. Jullie hebben dus nog even de tijd om samen aan het idee te wennen.
Ik hoop dat je een zeer voorspoedige zwangerschap hebt. Vond het toch wel bijzonder toen ik wist dat ik zwanger was van de derde en dat we de mijlpalen als eerste echo en eerste bewegingen enz. nog één keer mee zouden maken.
Liefs, Coosje
Ik hoop dat je een zeer voorspoedige zwangerschap hebt. Vond het toch wel bijzonder toen ik wist dat ik zwanger was van de derde en dat we de mijlpalen als eerste echo en eerste bewegingen enz. nog één keer mee zouden maken.
Liefs, Coosje
zaterdag 22 maart 2008 om 03:11
Hoi Sofia, hier spreekt een derde kind dat ook ongepland was. Je topic grijpt me daarom aan; ik identificeer me met het kindje in jouw buik.
Mijn ouders schrokken zich rot toen ik in de maak bleek te zijn, een kleine 30 jaar geleden. Hun hele leven (met 2 kinderen) werd overhoop gegooid. Maar ze zijn er samen voor gegaan en toen ik eenmaal geboren was waren ze allemaal zó blij met mij (en nog
).
Ik ben blij je laatste bericht te lezen, want zo te zien ben je op de goede weg. Gefeliciteerd met deze zwangerschap. Heel veel succes gewenst en we horen graag nog eens een update.
Mijn ouders schrokken zich rot toen ik in de maak bleek te zijn, een kleine 30 jaar geleden. Hun hele leven (met 2 kinderen) werd overhoop gegooid. Maar ze zijn er samen voor gegaan en toen ik eenmaal geboren was waren ze allemaal zó blij met mij (en nog
).Ik ben blij je laatste bericht te lezen, want zo te zien ben je op de goede weg. Gefeliciteerd met deze zwangerschap. Heel veel succes gewenst en we horen graag nog eens een update.
dinsdag 25 maart 2008 om 14:43
Hallo Sofia,
Ik ben zo blij voor je! Ik heb net met tranen in mijn ogen en zweet op mijn handen je laatste berichtje gelezen!
Het is natuurlijk nog niet helemaal wat het moet zijn, maar de eerste grote stap is gezet! Wat moet dat een ontzettende opluchting voor je geweest zijn!
Ik hoop dat je man over niet al te lange tijd een beetje toenadering zal zoeken richting 'ini-mini', maar je hebt gelukkig nog heel veel tijd!
Ik wens je het allerbeste en ik hoop dat je de tijd hebt om af en toe even een update te geven over hoe het met jou/jullie gaat!
Ik ben zo blij voor je! Ik heb net met tranen in mijn ogen en zweet op mijn handen je laatste berichtje gelezen!
Het is natuurlijk nog niet helemaal wat het moet zijn, maar de eerste grote stap is gezet! Wat moet dat een ontzettende opluchting voor je geweest zijn!
Ik hoop dat je man over niet al te lange tijd een beetje toenadering zal zoeken richting 'ini-mini', maar je hebt gelukkig nog heel veel tijd!
Ik wens je het allerbeste en ik hoop dat je de tijd hebt om af en toe even een update te geven over hoe het met jou/jullie gaat!
zondag 30 maart 2008 om 21:13
Het beetje licht en ruimte wat ik eerder even voelde is er sindsdien niet meer geweest... wat een zegen dat het nog zo lang duurt voor deze baby er zal zijn, ik vermoed dat we (hij!) die tijd echt wel nodig gaan hebben. Als 'verrassing' zal ik alleen bij de arts... toch een vreemde gewaarwording dat hij gewoon niet is komen opdagen. 's Ochtends vroeg 'ie al wel waarom hij daar eigenlijk naartoe moest, maar ik had met deze actie geen rekening gehouden. Verdrietig was ik zeker, maar ik laat me niet kisten, dat is mijn stellige houding en ik denk ook de enige manier waarop ik dit ga volhouden. Het knabbelt wel aan de liefde voor mijn man hoor, laat ik dat eerlijk zeggen. Zo nu en dan haat ik hem uit de grond van mijn hart. Maar een kat in het nauw maakt rare sprongen, laten we het daar voorlopig maar op houden. Toch? liefs S
woensdag 2 april 2008 om 21:33
Ik las net je laaste berichtje. Wat rot voor je dat het toch zo gaat. Jammer ook, dat je alleen bij de arts zat. Het is nu net of het alleen jouw "probleem" is terwijl dat natuurlijk niet zo is.
Blijkbaar was hij er al van overtuigd dat het geen zin zou hebben om mee te gaan omdat je toch niet op andere gedachten te brengen was.
Het moet inderdaad een moeilijk gevoel zijn voor je. Het is ook de vader van je andere twee kinderen. En nu veranderd je gevoel voor hem door deze zwangerschap en zijn opstelling daarbij. Ik denk dat ik ook niet blij zou zijn met mijn man, om maar eens een understeadment te gebruiken. Heb je wel het gevoel dat jullie verder kunnen samen. Dat het wel beter gaat worden als hij er wat aangewend is? Het lijkt me anders een onhoudbare situatie worden. Accepteert hij het ondertussen wel dat jullie samen nog een kindje krijgen?
Ik hoop zo dat je er met mensen in je omgeving over kunt praten want als je alles alleen moet doen lijkt het me een hele zware tijd worden. Fijn om te lezen dat je nog stees zo standvastig bent.
Sterkte maar weer!!!!
Coosje
Blijkbaar was hij er al van overtuigd dat het geen zin zou hebben om mee te gaan omdat je toch niet op andere gedachten te brengen was.
Het moet inderdaad een moeilijk gevoel zijn voor je. Het is ook de vader van je andere twee kinderen. En nu veranderd je gevoel voor hem door deze zwangerschap en zijn opstelling daarbij. Ik denk dat ik ook niet blij zou zijn met mijn man, om maar eens een understeadment te gebruiken. Heb je wel het gevoel dat jullie verder kunnen samen. Dat het wel beter gaat worden als hij er wat aangewend is? Het lijkt me anders een onhoudbare situatie worden. Accepteert hij het ondertussen wel dat jullie samen nog een kindje krijgen?
Ik hoop zo dat je er met mensen in je omgeving over kunt praten want als je alles alleen moet doen lijkt het me een hele zware tijd worden. Fijn om te lezen dat je nog stees zo standvastig bent.
Sterkte maar weer!!!!
Coosje
donderdag 3 april 2008 om 14:54
Sofia,
Ontzettend jammer van je man dat hij zo doet. Je zou toch verwachten dat als hij zegt 'Nou, dan moet het maar' dat hij zich er toch bij neer gaat leggen...hopelijk is het een kwestie van tijd...
Hoe voel je je verder (behalve de toestand rond je man), lichamelijk etc.? Hoe ver ben je nu?
Hou vol, meis. Je weet waar je het voor doet! En die man van jou: een flinke schop onder z'n kont heeft ie nodig! Het is geen draak wat eraan komt, het is een baby! Dat kan toch niet zò erg zijn! Heel begrijpelijk dat je moeite met hem krijgt!
Kan je wel je verhalen een beetje kwijt hier of daar?
Ik denk aan je!
Ontzettend jammer van je man dat hij zo doet. Je zou toch verwachten dat als hij zegt 'Nou, dan moet het maar' dat hij zich er toch bij neer gaat leggen...hopelijk is het een kwestie van tijd...
Hoe voel je je verder (behalve de toestand rond je man), lichamelijk etc.? Hoe ver ben je nu?
Hou vol, meis. Je weet waar je het voor doet! En die man van jou: een flinke schop onder z'n kont heeft ie nodig! Het is geen draak wat eraan komt, het is een baby! Dat kan toch niet zò erg zijn! Heel begrijpelijk dat je moeite met hem krijgt!
Kan je wel je verhalen een beetje kwijt hier of daar?
Ik denk aan je!
vrijdag 4 april 2008 om 11:38
Sofia, ikzelf heb net ontdekt dat ik onverwachts zwanger ben van nummer 4 en ik was bang dezelfde reactie van mijn man te krijgen die jij dus ook kreeg (nummer drie was ook al ongepland, dus ik moet echt aan een ander voorbehoedsmiddel straks). Hier ook aanvankelijk een grote schok en het idee dat er dan maar een abortus moest komen (bij man dan, niet bij mij). Maar gelukkig ging hij al snel overstag. Ik hoop dat jouw man ook snel gaat zien dat het toch echt wel goed komt. Sterk hoe jij voor jullie kindje vecht! Heel veel sterkte, want dat het knaagt aan je gevoel voor je man kan ik me helemaal voorstellen.
zaterdag 5 april 2008 om 14:29
Rabobank, goed dat je man sneller bijtrekt dan hier het geval is.. want zo is het een slopende situatie. Het lukt me aardig om "de verstandigste" te zijn, dus niet te reageren op onredelijke/onaardige opmerkingen, niet te letten op zijn botheid, kin hoog te houden en alles zo goed mogelijk het hoofd te bieden. Ik sta er echt zelf van te kijken hoe sterk ik me voel. Als ik me voorstel dat ik anders nu de abortus had te verwerken, dan is er alleen maar opluchting en blijdschap- al is dit echt geen fijne tijd. Maar gisteravond knapte ik toch. Ik kreeg voor mijn voeten geworpen dat "niemand mijn beslissing begrijpt". Hij heeft er kennelijk met wat mensen over gepraat, met dit als bericht voor mij. Wat heb ik er gvd mee te maken wat anderen vinden, ik moet met mezelf verder... en toen knalde ik eruit -fout, want ik vergreep me aan het verwijt wat ik hem maakte- dat ik tegen hem toch ook niet heb gezegd hoeveel mensen zijn houding onvoorstelbaar wreed vinden. Hij wilde natuurlijk weten wie dat dan waren, "streng gelovigen zeker". Ach, hij snapt het echt niet, hij blijft (uit zelfbehoud?) in zijn klompje cellen theorie hangen. Snel daarna was ik weer bij zinnen. Hij had de auto al bijna omgedraaid (op weg naar een etentje, he ja, leuk) maar gelukkig konden we het even opzij zetten en hebben we best een leuke avond gehad. Aan het eind (paar biertjes verder, nee niet voor mij natuurlijk) vroeg hij zowaar hoever ik nou was.. ik heb het maar heel kort en luchtig gehouden.. Pff wat een gedoe zeg. Ja, ik heb een paar mensen in mijn omgeving met wie ik erover kan praten en verder heb ik een heel drukke baan waardoor ik er soms even minder mee bezig ben; ook fijn! Volgende week weer controle, wel fijn dat ze dat vaker doen dan bij een 'gewone' zwangerschap, ik kan er dan toch even bewust mee bezig zijn en dan hoef ik me even niet sterk te houden... Ik merk dat ik zo ontzettend ongerust ben of het allemaal wel goed en gezond is... veel meer dan in mijn vorige zwangerschappen. Want als we dat nou ook nog voor onze kiezen krijgen.. Nou ja, maar even bij de dag blijven. Dank voor jullie berichten terug, prettig hoor! S.
woensdag 9 april 2008 om 11:38
