Kinderen
alle pijlers
Zoon 10 zo negatief, weet het even niet meer
vrijdag 25 oktober 2024 om 08:48
Hoi lieve forumleden,
Ik weet het even niet meer. Zoon van 10 is heel regelmatig enorm negatief, eigenlijk over alles. Lijkt zelden enthousiast, heeft vaak slechte zin. Elke avond is het drama met avondeten want niks is lekker.
Gisteravond weer een meld down, huilen dat hij gepest is toen hij in groep 1 T/m 4 zat, door de hele klas volgens hem (nu in groep 7, en herken het niet wat hij zegt), dat hij nog steeds weinig vrienden heeft. Huilen, huilen.. dan breekt m’n moederhart..
Dat niemand van hem houdt. Ook ik niet, dat ik alleen van z’n broertje houd.
Hij kan niet tegen zn verlies met spelletjes, probeert de regels ter plekke te veranderen in zijn voordeel. En stormt weg als hij verliest dat soort dingen.
Hij heeft geen rem lijkt wel op dingen, als
Hij speelt kan hij mega wild spelen en ook anderen treiteren.
Op dit soort momenten weet ik
Het gewoon niet meer. Hij heeft al ooit eens een traject doorlopen want er waren vermoedens van gedragsproblemen maar daar kwam niets uit. Hem streng toespreken krijg ik vaak een grote mond, bij hem
Past beter de geweldloze opvoeding maar dat kost me soms in die momenten veel kruim.
Hij heeft eigenlijk twee kanten, een hele gevoelige kant, knuffel achtige kant en lief ook voor dieren en jonge kindjes.
en dan de negatieve kant waarin hij zichzelf echt omlaag praat en alles om
Hem heen zich tegen hem keert in zijn hoofd.
Kantttekening: z’n broertje is heel
Positief, vrolijk en heeft enorm veel vriendjes en is een populaire kind. En een andere kanttekeningen: z’n vader en ik zijn 1,5 jaar geleden gescheiden, daar heeft hij ook natuurlijk last van gehad.
Ik voel me soms ook lullig dat ik hem in mn hoofd ook onbewust zie als het lastige kind want ik merk gewoon dat ik van hem minder kan hebben. Ben me
Daar bewust van dus ik pak regelmatig 1:1 momentjes met hem
Om hem volledige aandacht te geven en elke dag zeg ik wel 10 keer dat ik van hem
Hou en ik knuffel hem
Plat. Maar op momenten dat hij druk en negatief is kan ik wel minder van hem
Hebben en dat is niet eerlijk natuurlijk voor hem. En wil daar graag vanaf.
Maar Hoe? En iemand tips of herkenning heeft, wil hem graag positiever leren denken want hij praat zichzelf soms echt de put in.
Ik weet het even niet meer. Zoon van 10 is heel regelmatig enorm negatief, eigenlijk over alles. Lijkt zelden enthousiast, heeft vaak slechte zin. Elke avond is het drama met avondeten want niks is lekker.
Gisteravond weer een meld down, huilen dat hij gepest is toen hij in groep 1 T/m 4 zat, door de hele klas volgens hem (nu in groep 7, en herken het niet wat hij zegt), dat hij nog steeds weinig vrienden heeft. Huilen, huilen.. dan breekt m’n moederhart..
Dat niemand van hem houdt. Ook ik niet, dat ik alleen van z’n broertje houd.
Hij kan niet tegen zn verlies met spelletjes, probeert de regels ter plekke te veranderen in zijn voordeel. En stormt weg als hij verliest dat soort dingen.
Hij heeft geen rem lijkt wel op dingen, als
Hij speelt kan hij mega wild spelen en ook anderen treiteren.
Op dit soort momenten weet ik
Het gewoon niet meer. Hij heeft al ooit eens een traject doorlopen want er waren vermoedens van gedragsproblemen maar daar kwam niets uit. Hem streng toespreken krijg ik vaak een grote mond, bij hem
Past beter de geweldloze opvoeding maar dat kost me soms in die momenten veel kruim.
Hij heeft eigenlijk twee kanten, een hele gevoelige kant, knuffel achtige kant en lief ook voor dieren en jonge kindjes.
en dan de negatieve kant waarin hij zichzelf echt omlaag praat en alles om
Hem heen zich tegen hem keert in zijn hoofd.
Kantttekening: z’n broertje is heel
Positief, vrolijk en heeft enorm veel vriendjes en is een populaire kind. En een andere kanttekeningen: z’n vader en ik zijn 1,5 jaar geleden gescheiden, daar heeft hij ook natuurlijk last van gehad.
Ik voel me soms ook lullig dat ik hem in mn hoofd ook onbewust zie als het lastige kind want ik merk gewoon dat ik van hem minder kan hebben. Ben me
Daar bewust van dus ik pak regelmatig 1:1 momentjes met hem
Om hem volledige aandacht te geven en elke dag zeg ik wel 10 keer dat ik van hem
Hou en ik knuffel hem
Plat. Maar op momenten dat hij druk en negatief is kan ik wel minder van hem
Hebben en dat is niet eerlijk natuurlijk voor hem. En wil daar graag vanaf.
Maar Hoe? En iemand tips of herkenning heeft, wil hem graag positiever leren denken want hij praat zichzelf soms echt de put in.
vrijdag 25 oktober 2024 om 12:50
Ik herken ook veel dingen. Kind is 11 en inmiddels lijkt het weer iets beter te gaan. Ze is ook wel aan het puberen (fysiek), dus ik denk dat de hormonen eea wel verergerd hebben.
[...] Wat hier werkt is vooral positief positief positief benaderen. Lukt me ook niet altijd even goed, maar boos/negatief heeft echt een averechts effect. Verder heeft ze een heel goede zelfreflectie, dus we kunnen het gesprek met haar goed aangaan en dat helpt weer voor de mindere momenten.
Als je kind hier echt veel last van heeft (dat pesten klinkt bv naar), zou ik toch kijken of je eens laagdrempelig advies kan inwinnen. Bv via de HA.
[...] Wat hier werkt is vooral positief positief positief benaderen. Lukt me ook niet altijd even goed, maar boos/negatief heeft echt een averechts effect. Verder heeft ze een heel goede zelfreflectie, dus we kunnen het gesprek met haar goed aangaan en dat helpt weer voor de mindere momenten.
Als je kind hier echt veel last van heeft (dat pesten klinkt bv naar), zou ik toch kijken of je eens laagdrempelig advies kan inwinnen. Bv via de HA.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 25-10-2024 15:52
Reden: Diagnose stellen.
Reden: Diagnose stellen.
9.06% gewijzigd
vrijdag 25 oktober 2024 om 12:57
Ik herken het ook. Herken mezelf in OP’s zoon toen ik jong was. Ben nu 20 jaar later gediagnosticeerd. Maar de zoon van OP heeft 1.5 jaar geleden een scheiding meegemaakt en dat kan veel (langdurig) effect hebben. Dus als het kan zou ik vooral samen naar hulp kijken zodat zoon beter in z’n vel gaat zitten. Want uiteindelijk zal hij dit ook niet fijn vinden.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 25-10-2024 15:50
Reden: Quote aangepast
Reden: Quote aangepast
7.89% gewijzigd
vrijdag 25 oktober 2024 om 12:57
Ik zou met simpele dingen beginnen, niet meteen met jeugdhulp.
Begin eens met elke avond 3 dingen laten noemen waar hij die dag trots op was of blij van werd. Het positieve benadrukken, zeker voor het slapen gaan.
Kijk wat hij leuk vindt en sluit daarbij aan: samen bakken, of koken, of voetballen, pf gamen.
Zit hij op een sport of hobby waar hij vrienden kan maken buiten school om?
En luister naar hem. Niet bagatelliseren, maar echt luisteren.
Wat ik ook echt aan kan raden, is sterkamp van stichting de Ster. Mijn zoon kwam er zoveel sterker uit en snapte zichzelf zoveel beter. Het is niet zo zwaar als therapie, want het is kamp en je doet leuke dingen. Maar tegelijkertijd is het wel een therapeutisch kinderkamp. De moeite waard om eens naar te kijken denk ik.
Begin eens met elke avond 3 dingen laten noemen waar hij die dag trots op was of blij van werd. Het positieve benadrukken, zeker voor het slapen gaan.
Kijk wat hij leuk vindt en sluit daarbij aan: samen bakken, of koken, of voetballen, pf gamen.
Zit hij op een sport of hobby waar hij vrienden kan maken buiten school om?
En luister naar hem. Niet bagatelliseren, maar echt luisteren.
Wat ik ook echt aan kan raden, is sterkamp van stichting de Ster. Mijn zoon kwam er zoveel sterker uit en snapte zichzelf zoveel beter. Het is niet zo zwaar als therapie, want het is kamp en je doet leuke dingen. Maar tegelijkertijd is het wel een therapeutisch kinderkamp. De moeite waard om eens naar te kijken denk ik.
vrijdag 25 oktober 2024 om 13:53
Terug naar de huisarts, een ergotherapeut of toch nog eerst orthopedagoog voor ondersteuning zonder een etiket kan gewoon.
Ook voor jullie als ouders lijkt me wat hulp m.b.t. opbouwende opvoeding/meer begrip mbt zijn behoeftes (die anders lijken dan jullie gewend zijn) lijkt me misschien iets waar zij in kunnen adviseren?
Je kan prima zonder kind naar huisarts ( of eerste gesprekken bij hulpverleners) gaan, lijkt me ook zeer wenselijk, soms is zonder kind zulke dingen openlijk bespreken echt beter voor kind.
Ook voor jullie als ouders lijkt me wat hulp m.b.t. opbouwende opvoeding/meer begrip mbt zijn behoeftes (die anders lijken dan jullie gewend zijn) lijkt me misschien iets waar zij in kunnen adviseren?
Je kan prima zonder kind naar huisarts ( of eerste gesprekken bij hulpverleners) gaan, lijkt me ook zeer wenselijk, soms is zonder kind zulke dingen openlijk bespreken echt beter voor kind.
vrijdag 25 oktober 2024 om 14:12
Lucy schreef: ↑25-10-2024 12:57Ik zou met simpele dingen beginnen, niet meteen met jeugdhulp.
Begin eens met elke avond 3 dingen laten noemen waar hij die dag trots op was of blij van werd. Het positieve benadrukken, zeker voor het slapen gaan.
Kijk wat hij leuk vindt en sluit daarbij aan: samen bakken, of koken, of voetballen, pf gamen.
Zit hij op een sport of hobby waar hij vrienden kan maken buiten school om?
En luister naar hem. Niet bagatelliseren, maar echt luisteren.
Wat ik ook echt aan kan raden, is sterkamp van stichting de Ster. Mijn zoon kwam er zoveel sterker uit en snapte zichzelf zoveel beter. Het is niet zo zwaar als therapie, want het is kamp en je doet leuke dingen. Maar tegelijkertijd is het wel een therapeutisch kinderkamp. De moeite waard om eens naar te kijken denk ik.
Waarom niet? Toen onze dochter zich zo voelde kon ze zonder wachtlijst meteen terecht bij een psycholoog en die heeft haar echt wel tools gegeven om met haar gevoelens om te gaan. Ik zou zeker naar de huisarts gaan, met of zonder hem.
vrijdag 25 oktober 2024 om 14:46
Dat is denk ik wel een uitzondering hoor. Hier enorme wachtlijsten, voor zo'n beetje elke vorm van hulp/therapie. Je moet er een vrij lange adem voor hebben.
vrijdag 25 oktober 2024 om 14:47
je kunt altijd therapie zelf inkopen
afhankelijk van je verzekering, wordt het ook zonder doorverwijzing 50% vergoed
vrijdag 25 oktober 2024 om 14:52
Dat hangt af van waar je woont ja. Wij hadden geluk (in Amsterdam nota bene) dat er in de eerste lijn (Ouder Kind centrum) geen wachtlijsten waren.
Maar als je het kan betalen, zou ik gewoon op zoek gaan naar een vrijgevestigde psycholoog.
vrijdag 25 oktober 2024 om 14:55
Maar dan moet je nog van te voren weten of je naar een psycholoog, een orthopedagoog of een andere therapeut weet. Wij hadden met ons kind echt geen flauw idee.
vrijdag 25 oktober 2024 om 15:03
Je kunt deze mensen altijd even bellen en advies inwinnen. Ze kunnen je eventueel verwijzen naar passende hulp in hun netwerk.
vrijdag 25 oktober 2024 om 15:07
Misschien is paardrijden wat voor hem. Lekker veel buiten. Groot beest om voor te zorgen en als je er op zit kijk je over iedereen heen.
Die hele mallemolen van hulpverleners en testjes en opdrachtjes en wachtkamers lijkt me buitengewoon deprimerend voor een kind. Zou ik alleen doen als er écht niks anders helpt. Impopulaire mening waarschijnlijk
Die hele mallemolen van hulpverleners en testjes en opdrachtjes en wachtkamers lijkt me buitengewoon deprimerend voor een kind. Zou ik alleen doen als er écht niks anders helpt. Impopulaire mening waarschijnlijk
If you need a hug, give it to someone else.
vrijdag 25 oktober 2024 om 15:12
In mijn regio hebben die ook bijna allemaal een aanmeldstop, op een wachtlijst komen is tegenwoordig al een luxe.Lila-Linda schreef: ↑25-10-2024 14:47je kunt altijd therapie zelf inkopen
afhankelijk van je verzekering, wordt het ook zonder doorverwijzing 50% vergoed
Ik herken mezelf niet eens
vrijdag 25 oktober 2024 om 15:14
Nee hoor, dat ben ik helemaal met je eens. Alleen soms weet je het echt niet meer en weet je niet meer waar je als ouder goed aan doet en kom je in een soort negatieve spiraal. Dan is hulp van een deskundige welkom en soms zelfs nodig. Het fijne in ons geval was, dat er ook veel aanpassingen op school mogelijk waren, na overleg (ook dingen, waar we als ouders niet meteen aan gedacht hadden).Zaramorad schreef: ↑25-10-2024 15:07Misschien is paardrijden wat voor hem. Lekker veel buiten. Groot beest om voor te zorgen en als je er op zit kijk je over iedereen heen.
Die hele mallemolen van hulpverleners en testjes en opdrachtjes en wachtkamers lijkt me buitengewoon deprimerend voor een kind. Zou ik alleen doen als er écht niks anders helpt. Impopulaire mening waarschijnlijk
vrijdag 25 oktober 2024 om 15:28
Niet per se een impopulaire mening, m’n ouders hadden dezelfde mening, en paardrijden kan zeker goed zijn. Ik heb het heel veel gedaan op die leeftijd. Alleen de problemen bleven en paardrijden was meer een afleiding. Ik had liever gehad dat ik wel de juiste hulp had gehad.Zaramorad schreef: ↑25-10-2024 15:07Misschien is paardrijden wat voor hem. Lekker veel buiten. Groot beest om voor te zorgen en als je er op zit kijk je over iedereen heen.
Die hele mallemolen van hulpverleners en testjes en opdrachtjes en wachtkamers lijkt me buitengewoon deprimerend voor een kind. Zou ik alleen doen als er écht niks anders helpt. Impopulaire mening waarschijnlijk
vrijdag 25 oktober 2024 om 15:37
Ook een vrijgevestigde psycholoog kan een contract hebben en dus gewoon vergoed worden.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
vrijdag 25 oktober 2024 om 16:05
Des te meer reden om nu al hulp te zoeken bij de huisarts zodat je zo snel mogelijk op een wachtlijst kunt indien nodig.
[...]
kia・ora wijzigde dit bericht op 25-10-2024 18:43
Reden: Verkeerde persoon voor me.
Reden: Verkeerde persoon voor me.
35.97% gewijzigd
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
vrijdag 25 oktober 2024 om 17:39
Eens!Lucy schreef: ↑25-10-2024 12:57Ik zou met simpele dingen beginnen, niet meteen met jeugdhulp.
Begin eens met elke avond 3 dingen laten noemen waar hij die dag trots op was of blij van werd. Het positieve benadrukken, zeker voor het slapen gaan.
Kijk wat hij leuk vindt en sluit daarbij aan: samen bakken, of koken, of voetballen, pf gamen.
Zit hij op een sport of hobby waar hij vrienden kan maken buiten school om?
En luister naar hem. Niet bagatelliseren, maar echt luisteren.
Wat ik ook echt aan kan raden, is sterkamp van stichting de Ster. Mijn zoon kwam er zoveel sterker uit en snapte zichzelf zoveel beter. Het is niet zo zwaar als therapie, want het is kamp en je doet leuke dingen. Maar tegelijkertijd is het wel een therapeutisch kinderkamp. De moeite waard om eens naar te kijken denk ik.
Mijn kind had hetzelfde gedrag, inclusief zichzelf gepest voelen, wat echt niet feitelijk aan de orde was.
Hij heeft via school een programma aangeboden gekregen toen hij jonger was, via de ggz. Dat bleek een groep kinderen te zijn met PRECIES dit gedrag. Prachtig wat die mensen wisten te bewerkstelligen, niet problematiseren maar heel praktische handvaten. Gevoelens leren benoemen, bedenken of het echt waar is of een 'spookgedachte'.
Wat echt heel leuk was, was dat dat begrip heel normaal werd in het taalgebruik. Ouders werden ook uitgenodigd en grote hilariteit toen een vader uitgebreid zijn spookgedachtes van die ochtend ter sprake bracht.
Kind heeft hier heel veel aan tot op de dag vandaag.
Wij hadden ook een happy journal gekocht en ook dat hielp om de dag goed af te sluiten.
die had hij stiekem meegenomen op een kamp waar hij nogal tegenop zag.
Op een avond kortgeleden hoorde ik enorm geschater. Zat hij met zus dat boek te lezen en een half jaar later lag hijzelf in een deuk om zijn eigen uitspraken in de trant van 'het eten was niet heel vies' 'tijdens de bonte avond niemand uitgelachen' 'gelukkig nog maar 1 dag'.
Als je je echt zorgen maakt is het wel goed om via de ggd of school hulp te vragen. Maar ik vond het voor kind en mezelf een opluchting dat die groep bestond en dat was gewoon op school.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
vrijdag 25 oktober 2024 om 18:50
patchouli_ schreef: ↑25-10-2024 11:29Kun je er met hem over praten op zijn betere dagen? Wat er in zijn hoofd gebeurt als hij zo boos en verdrietig is?
Wat zegt zijn vader er van? Herkent hij het?
Zoon klapt dicht als ik er over begin. Zegt dan jajaaaaa of blablaaaa. Als ik vertel dat ik er voor hem ben en hem graag wil hebben dan knikt hij soms en trekt zich weer terug. Laatst dacht ik dat hij wat wilde delen maar uiteindelijk kwam eruit ‘ dat hoef je allemaal niet te weten’.
Ik denk dat hij zich schaamt.
Ik heb de meest recente uitbarsting nog niet besproken met zijn vader.
vrijdag 25 oktober 2024 om 18:56
bijtie schreef: ↑25-10-2024 11:51Klinkt als een gevoelig jochie die iets dwars zit. Lastige leeftijd 10, hij heeft alles meegekregen van je relatieproblemen en scheiding maar niet het vermogen om het een plek te geven.
Paar gesprekken met hem en jou samen kan misschien ook al heel veel doen, om uit deze dynamiek te komen en weer in een opwaartse spiraal te komen.
Als ouder heb je je blinde vlekken en heb je dagelijks met het gedrag te maken, op den duur weet je ook niet meer waar je goed aan doet.
Je klinkt als een liefdevolle moeder die vertrouwen heeft in haar zoon maar het even niet meer weet, dat is het beste moment om er iets mee te doen. Straks wordt het een puber en is het een stuk lastiger.
Dank je wel voor de lieve woorden. Iedereen eigenlijk bedankt! Zo fijn even te kunnen ventileren en adviezen te krijgen.
vrijdag 25 oktober 2024 om 18:58
Dank je wel voor je reactie. Dat geeft hoop! Wat bedoel je precies met een verklaring eigenlijk?reckless schreef: ↑25-10-2024 11:52Ik zou hem op een rustig moment, als hij niet in dat super negatieve zit, het bespreekbaar maken. Dat het je opvalt dat hij het moeilijk heeft. En dan vragen of hij dat ook vindt. Dat dit kan komen door dingen die hij heeft meegemaakt (pesten bv). en dat meer mensen dat hebben en dat je daar hulp voor kan krijgen. Dat hij het niet alleen hoeft te doen. Zo ging dat destijds bij onze dochter. Inmiddels heeft ze een verklaring en therapie. Gestart toen ze ruim 10 was, we zijn nu 3 jaar verder en het is een heel tevreden kind (meestal dan want de puberteit is ook gaande).
vrijdag 25 oktober 2024 om 18:59
Misschien wil hij het niet met je bespreken of durft hij het niet. Grote kans nl dat de scheiding en jullie contact met elkaar ook een oorzaak kan zijn en dan wil je dit niet met 1 van je ouders bespreken.Lentemens schreef: ↑25-10-2024 18:50Zoon klapt dicht als ik er over begin. Zegt dan jajaaaaa of blablaaaa. Als ik vertel dat ik er voor hem ben en hem graag wil hebben dan knikt hij soms en trekt zich weer terug. Laatst dacht ik dat hij wat wilde delen maar uiteindelijk kwam eruit ‘ dat hoef je allemaal niet te weten’.
Ik denk dat hij zich schaamt.
Ik heb de meest recente uitbarsting nog niet besproken met zijn vader.
vrijdag 25 oktober 2024 om 19:15
Even een terugvindpost. Heel herkenbaar, alleen is zoon hier inmiddels 14 en is het veel erger geworden. Loop vaak op eieren in mijn eigen huis. Jaren lang therapie gehad en inmiddels weigert hij want er is niets aan de hand. Zo gesloten als een oester. Zal dit weekend langer reageren met wat hier de afgelopen jaren wel en niet gewerkt heeft, en met waar ik zelf de fout ben ingegaan…
vrijdag 25 oktober 2024 om 19:15
Mijn kind had letterlijk de woorden niet. Enorme gevoelens en kon er niks over kwijt. Die groep die ik eerder benoemde gaf daar een training in. Gevoelens benoemen. Was heel behulpzaam.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
vrijdag 25 oktober 2024 om 19:26
Wat mooi dat hij zich kan openstellen bij je en dat de hulpvraag wordt opgepakt. Hier ook vaker uitspraken van ‘ ik haat mijn leven!’webs03 schreef: ↑25-10-2024 12:09Ik zou er op een rustig moment met hem over praten. Onze 10 jarige zoon kan erg boos worden: hij krijst enorm hard en is niet bereikbaar. Hij roept dan ook dat hij een kogel door zijn kop wil schieten. Op een gegeven moment was ik door wanhoop zelf enorm boos geworden. Toen we allebei rustig waren, zijn we gaan wandelen en legde ik uit dat ik het erg moeilijk vind om hem te helpen. Dat ik merk dat hem iets dwars zit, maar hij vertelt niet wat er aan de hand is. En dat ik er daardoor niets mee kan. Dat ik daardoor, door de frustratie en wanhoop, boos was geworden. Dat begreep hij wel. Hij vertelde dat hij zelf niet wist wat hij voelde. Dat leek me erg lastig voor hem en dat bevestigde hij ook. Hij wilde op zo'n moment echt dood. Dat gevoel had hij regelmatig zei hij, als hij zo boos was. Ik vroeg of hij daar hulp bij wilde en dat wilde hij. Een week later zaten we bij de huisarts en we hebben nu de intake gehad bij een zorginstelling die de hulpvraag op gaat pakken.
Wij hebben ook al veel trajecten gehad (op advies van school, niet van ons). Die leverden niks op. In gesprek met mij, durfde hij uiteindelijk te zeggen wat er was. En vanuit daar, hulp te zoeken. Vertrouw op je gevoel.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
