Kinderen
alle pijlers
Zoon 10 zo negatief, weet het even niet meer
vrijdag 25 oktober 2024 om 08:48
Hoi lieve forumleden,
Ik weet het even niet meer. Zoon van 10 is heel regelmatig enorm negatief, eigenlijk over alles. Lijkt zelden enthousiast, heeft vaak slechte zin. Elke avond is het drama met avondeten want niks is lekker.
Gisteravond weer een meld down, huilen dat hij gepest is toen hij in groep 1 T/m 4 zat, door de hele klas volgens hem (nu in groep 7, en herken het niet wat hij zegt), dat hij nog steeds weinig vrienden heeft. Huilen, huilen.. dan breekt m’n moederhart..
Dat niemand van hem houdt. Ook ik niet, dat ik alleen van z’n broertje houd.
Hij kan niet tegen zn verlies met spelletjes, probeert de regels ter plekke te veranderen in zijn voordeel. En stormt weg als hij verliest dat soort dingen.
Hij heeft geen rem lijkt wel op dingen, als
Hij speelt kan hij mega wild spelen en ook anderen treiteren.
Op dit soort momenten weet ik
Het gewoon niet meer. Hij heeft al ooit eens een traject doorlopen want er waren vermoedens van gedragsproblemen maar daar kwam niets uit. Hem streng toespreken krijg ik vaak een grote mond, bij hem
Past beter de geweldloze opvoeding maar dat kost me soms in die momenten veel kruim.
Hij heeft eigenlijk twee kanten, een hele gevoelige kant, knuffel achtige kant en lief ook voor dieren en jonge kindjes.
en dan de negatieve kant waarin hij zichzelf echt omlaag praat en alles om
Hem heen zich tegen hem keert in zijn hoofd.
Kantttekening: z’n broertje is heel
Positief, vrolijk en heeft enorm veel vriendjes en is een populaire kind. En een andere kanttekeningen: z’n vader en ik zijn 1,5 jaar geleden gescheiden, daar heeft hij ook natuurlijk last van gehad.
Ik voel me soms ook lullig dat ik hem in mn hoofd ook onbewust zie als het lastige kind want ik merk gewoon dat ik van hem minder kan hebben. Ben me
Daar bewust van dus ik pak regelmatig 1:1 momentjes met hem
Om hem volledige aandacht te geven en elke dag zeg ik wel 10 keer dat ik van hem
Hou en ik knuffel hem
Plat. Maar op momenten dat hij druk en negatief is kan ik wel minder van hem
Hebben en dat is niet eerlijk natuurlijk voor hem. En wil daar graag vanaf.
Maar Hoe? En iemand tips of herkenning heeft, wil hem graag positiever leren denken want hij praat zichzelf soms echt de put in.
Ik weet het even niet meer. Zoon van 10 is heel regelmatig enorm negatief, eigenlijk over alles. Lijkt zelden enthousiast, heeft vaak slechte zin. Elke avond is het drama met avondeten want niks is lekker.
Gisteravond weer een meld down, huilen dat hij gepest is toen hij in groep 1 T/m 4 zat, door de hele klas volgens hem (nu in groep 7, en herken het niet wat hij zegt), dat hij nog steeds weinig vrienden heeft. Huilen, huilen.. dan breekt m’n moederhart..
Dat niemand van hem houdt. Ook ik niet, dat ik alleen van z’n broertje houd.
Hij kan niet tegen zn verlies met spelletjes, probeert de regels ter plekke te veranderen in zijn voordeel. En stormt weg als hij verliest dat soort dingen.
Hij heeft geen rem lijkt wel op dingen, als
Hij speelt kan hij mega wild spelen en ook anderen treiteren.
Op dit soort momenten weet ik
Het gewoon niet meer. Hij heeft al ooit eens een traject doorlopen want er waren vermoedens van gedragsproblemen maar daar kwam niets uit. Hem streng toespreken krijg ik vaak een grote mond, bij hem
Past beter de geweldloze opvoeding maar dat kost me soms in die momenten veel kruim.
Hij heeft eigenlijk twee kanten, een hele gevoelige kant, knuffel achtige kant en lief ook voor dieren en jonge kindjes.
en dan de negatieve kant waarin hij zichzelf echt omlaag praat en alles om
Hem heen zich tegen hem keert in zijn hoofd.
Kantttekening: z’n broertje is heel
Positief, vrolijk en heeft enorm veel vriendjes en is een populaire kind. En een andere kanttekeningen: z’n vader en ik zijn 1,5 jaar geleden gescheiden, daar heeft hij ook natuurlijk last van gehad.
Ik voel me soms ook lullig dat ik hem in mn hoofd ook onbewust zie als het lastige kind want ik merk gewoon dat ik van hem minder kan hebben. Ben me
Daar bewust van dus ik pak regelmatig 1:1 momentjes met hem
Om hem volledige aandacht te geven en elke dag zeg ik wel 10 keer dat ik van hem
Hou en ik knuffel hem
Plat. Maar op momenten dat hij druk en negatief is kan ik wel minder van hem
Hebben en dat is niet eerlijk natuurlijk voor hem. En wil daar graag vanaf.
Maar Hoe? En iemand tips of herkenning heeft, wil hem graag positiever leren denken want hij praat zichzelf soms echt de put in.
vrijdag 25 oktober 2024 om 19:39
Super lief dat je jouw account weer hebt geactiveerd! ‘ fijn’ de herkenning te lezen hoe dubbel dat ook klinkt want het moet voor jullie ook pittig zijn! Je wordt er gewoon zo onzeker van en je gunt hem het beste en het is gewoon shit omhadea1 schreef: ↑25-10-2024 12:17Ik heb speciaal voor dit topic mijn account maar weer eens geactiveerd. Want ik herken 90% van wat je schrijft (en ik denk dat dat best fijn is). Mijn zoon is inmiddels 2 jaar ouder, maar ik had toen hij 10 was hetzelfde kunnen schrijven als wat jij nu schrijft.
Wij hebben zoon nooit laten testen en dus geen trajecten doorgelopen of iets dergelijks. En wat werkt? Nou, eerlijk gezegd modderen we maar wat aan. Onze zoon is niet altijd zo negatief en momenteel zit hij weer beter in zijn vel. Maar een paar weken geleden had ik waarschijnlijk een vergelijkbaar topic kunnen openen als jij.
Wat een beetje werkt is negatief gedrag of gemopper begrenzen. Mijn man (wij zijn gelukkig nog bij elkaar) is daar beter in als ik. Daarmee bedoel ik niet straffen of iets dergelijks, want dat heeft inderdaad helemaal geen zin en werkt eerder averechts. Maar mijn man kapt hem wel af als zoon te lang doordraaft in negativiteit. We gaan dan even nergens op in laten hem in zijn sop gaar koken.
Echt vervelend gedrag (helaas ook herkenbaar) bespreken we wel uitvoerig en keuren we heel duidelijk af. En dan nemen we "ja, ik weet wel dat jullie mij stom vinden en dat X je lievelingskind is (ook herkenbaar)", maar even voor lief. We maken altijd onderscheid tussen persoon (geweldig) en gedrag (soms niet zo geweldig) en hopen maar dat het ooit aankomt.
En uiteraard benoemen we op andere momenten zijn kwaliteiten. Bij ons is het ook nog zo dat zijn "makkelijkere" broer ouder is, dus hij kijkt ook nog eens enorm tegen hem op. Dus we benoemen vooral dat hij goed is, zoals hij is en dat broer ook nog een hoop te leren had toen hij dezelfde leeftijd had (en nog steeds natuurlijk).
Voor wat betreft het "overal het negatieve in zien" (ook herkenbaar!), heb ik voor mezelf geconcludeerd dat mijn zoon niet van onzekerheid houdt. En dat hij daarom alvast maar van het ergste uit gaat. Bij ons speelt dat bijvoorbeeld als we op vakantie gaan. Hij heeft daar nooit zin in en bedenkt van tevoren allemaal redenen waarom het daar stom zal zijn. Ik ga zo min mogelijk de discussie aan, maar voer hem in aanloop naar de vakantie tussen neus en lippen door zoveel mogelijk informatie over de locatie, de bestemming, de reis etc. En ik geef hem, waar dat kan, inspraak op een aantal zaken. Want ik denk dat situaties waarin hij geen controle heeft ook lastig voor hem zijn.
Ik denk bij mijn zoon ook dat het een soort levenshouding is, die het hem niet altijd gemakkelijker zal maken. Maar heb er dan weer wel vertrouwen in dat hij ermee om leert gaan. Ze zijn nog erg jong he, er valt nog van alles te leren.
Voor wat betreft de pre-puberteit: dat zou best mee kunnen spelen. Mijn zoon is inmiddels volop puber, dus dat helpt niet mee. Maar eerlijk gezegd was hij als kleuter ook al niet de makkelijkste. En zoals gezegd is hij momenteel weer ontzettend gezellig.
Lang verhaal kort: ik heb de wijsheid niet in pacht, maar herken wel veel. Wellicht dat af en toe stoom afblazen, al helpt.
Hem zo te zien struggelen. Ik geef hem waar mogelijk ook de keuze en ik heb idd het idee dat hij wil weten wat hem te wachten staat. Waar mogelijk kan ik de dagplanning nog duidelijker met hem doornemen wellicht. (Hij Is niet flexibel als plannen onverwachts veranderen.) dank voor jouw reactie!
vrijdag 25 oktober 2024 om 19:42
Een diagnose (ADHD in haar geval en daardoor een depressie en laag zelfbeeld). Dat haar brein anders werkt en dat het niet haar schuld was. Dat we met een paar aanpassingen op school, therapie en psycho educatie er nu heel positief voor staan.
vrijdag 25 oktober 2024 om 19:43
Nee hoor, dat hoor je me niet zeggen. Ik Wil gewoon dat hij beter in zijn velLila-Linda schreef: ↑25-10-2024 12:20wat jullie zochten was een etiketje, en dat heb je niet gevonden.
Want er is wel degelijk IETS, dat beschrijf je namelijk hier
Komt te zitten en positiever in het leven kan staan zodat alles lichter aanvoelt.
vrijdag 25 oktober 2024 om 20:07
Dat kan natuurlijk ook. Dit probleem kan TO alleen niet zelf oplossen.
Wij hebben lang aangemodderd maar uiteindelijk barstte de bom alsnog op wat latere leeftijd en dat was heel erg lastig midden in de puberteit.
vrijdag 25 oktober 2024 om 20:13
Hebben jullie een oppas toevallig?
Anders zou ik er echt eentje zoeken, liefst een met heel veel ervaring. Die van ons heeft dat en is tegelijk heel anders in doen en laten dan wij. Qua praten ook. Soms vraag ik haar om eens bij hem na te gaan wat er speelde die week. Als het met praten niet lukt gaan ze iets creatiefs doen. In ieder geval is er dan even iemand anders met hem bezig en diegene kan ook helpen met een beter zelfbeeld kweken. Dat mama heel vaak ik hou van jou zegt is fijn natuurlijk maar als je erna in de gordijnen hangt verliest dat wat impact. Een heel nieuw iemand die iets zegt, of een oude vertrouwde komt altijd anders binnen dan 'mama weer'.
Dan kun jij ook eens wat vaker ontspannen want steeds maar gedrag verdragen of moeten sturen kost bakken met energie.
Anders zou ik er echt eentje zoeken, liefst een met heel veel ervaring. Die van ons heeft dat en is tegelijk heel anders in doen en laten dan wij. Qua praten ook. Soms vraag ik haar om eens bij hem na te gaan wat er speelde die week. Als het met praten niet lukt gaan ze iets creatiefs doen. In ieder geval is er dan even iemand anders met hem bezig en diegene kan ook helpen met een beter zelfbeeld kweken. Dat mama heel vaak ik hou van jou zegt is fijn natuurlijk maar als je erna in de gordijnen hangt verliest dat wat impact. Een heel nieuw iemand die iets zegt, of een oude vertrouwde komt altijd anders binnen dan 'mama weer'.
Dan kun jij ook eens wat vaker ontspannen want steeds maar gedrag verdragen of moeten sturen kost bakken met energie.
Lorem Ipsum
vrijdag 25 oktober 2024 om 20:17
Hij voetbalt en leest graag Donald Ducks en gamet graag. Stichting de ster ziet er fantastisch uit. Net even gekeken. Het ligt helaas te ver weg, hier in het zuiden van het land dus ik ga eens zoeken naar iets soortgelijks dichterbij.Lucy schreef: ↑25-10-2024 12:57Ik zou met simpele dingen beginnen, niet meteen met jeugdhulp.
Begin eens met elke avond 3 dingen laten noemen waar hij die dag trots op was of blij van werd. Het positieve benadrukken, zeker voor het slapen gaan.
Kijk wat hij leuk vindt en sluit daarbij aan: samen bakken, of koken, of voetballen, pf gamen.
Zit hij op een sport of hobby waar hij vrienden kan maken buiten school om?
En luister naar hem. Niet bagatelliseren, maar echt luisteren.
Wat ik ook echt aan kan raden, is sterkamp van stichting de Ster. Mijn zoon kwam er zoveel sterker uit en snapte zichzelf zoveel beter. Het is niet zo zwaar als therapie, want het is kamp en je doet leuke dingen. Maar tegelijkertijd is het wel een therapeutisch kinderkamp. De moeite waard om eens naar te kijken denk ik.
vrijdag 25 oktober 2024 om 20:46
Weet je toevallig nog hoe dat programma heette?Valtifest schreef: ↑25-10-2024 17:39Eens!
Mijn kind had hetzelfde gedrag, inclusief zichzelf gepest voelen, wat echt niet feitelijk aan de orde was.
Hij heeft via school een programma aangeboden gekregen toen hij jonger was, via de ggz. Dat bleek een groep kinderen te zijn met PRECIES dit gedrag. Prachtig wat die mensen wisten te bewerkstelligen, niet problematiseren maar heel praktische handvaten. Gevoelens leren benoemen, bedenken of het echt waar is of een 'spookgedachte'.
Wat echt heel leuk was, was dat dat begrip heel normaal werd in het taalgebruik. Ouders werden ook uitgenodigd en grote hilariteit toen een vader uitgebreid zijn spookgedachtes van die ochtend ter sprake bracht.
Kind heeft hier heel veel aan tot op de dag vandaag.
Wij hadden ook een happy journal gekocht en ook dat hielp om de dag goed af te sluiten.
die had hij stiekem meegenomen op een kamp waar hij nogal tegenop zag.
Op een avond kortgeleden hoorde ik enorm geschater. Zat hij met zus dat boek te lezen en een half jaar later lag hijzelf in een deuk om zijn eigen uitspraken in de trant van 'het eten was niet heel vies' 'tijdens de bonte avond niemand uitgelachen' 'gelukkig nog maar 1 dag'.
Als je je echt zorgen maakt is het wel goed om via de ggd of school hulp te vragen. Maar ik vond het voor kind en mezelf een opluchting dat die groep bestond en dat was gewoon op school.
vrijdag 25 oktober 2024 om 21:16
Mmm... omdat ik denk dat aan het begin van de puberteit dit soort gevoelens niet perse vreemd zijn. Omdat ik denk dat het samenhangt met leren reguleren van je gevoelens en leren kennen wie je bent, en dat je als ouder daar genoeg in kan betekenen. Omdat ik denk dat de jeugdhulp al zwaar overbelast is, en je ook het signaal kan afgeven aan je kind dat er iets mis is. Terwijl deze gevoelens niet perse abnormaal zijn als je in de prepuberteit zit. Omdat ik denk dat verbinding met je kind de wereld kan betekenen, in plaats van zodra het moeilijk wordt het kind bij een ander te stallen (even negatiefs gezegd) voor het leren van verbinding met jezelf. En omdat je je kind ook mag leren dat jet leven soms gewoon stom.is, maar niet het einde van de wereld. En het vertrouwen mag geven dat hij het zelf kan oplossen met hulp van lieve mensen om hem heen die van hem houden.
Juist in deze tijd is het leven met 11 jaar niet altijd makkelijk. Social media heeft een enorme invloed, druk is hoog, cito's waar gepresteerd moet worden, vrienden die druk leggen... het is soms moeilijk om je plek te vinden.
En ik heb niets tegen psychologen. Echt niet. Maat het is niet altijd nodig bij de eerste tegenslag. Als een kind suïcidaal wordt, als er trauma speelt, als er heftige dingen zijn gebeurd: een hulpverlener kan veel doen. Maar ik geloof in de kracht van verbinding en anders hulp zoeken als ouder. Niet het probleem bij kind neerleggen.
Maar dat ben ik
vrijdag 25 oktober 2024 om 21:20
Stichting de Ster geeft kampen. Geen kwestie van te ver weg denk ik? Want je brengt op zondag en haalt op op zaterdag (bv herfstvakantie, kerstvakantie, voorjaarsvakantie). Als je aanvullend verzekerd bent zijn er meerdere verzekeringen die vergoeden of gedeeltelijk vergoeden.
Het is dus geen wekelijkse therapie, maar echt een week kamp. En die kampen zijn op meerdere plaatsen in Nederland.
Mocht je er meer info over willen ofzo, mag je me ook pb-en
vrijdag 25 oktober 2024 om 22:46
En om zelf met meer compassie naar je kind te kunnen kijken, raad ik 'temperamentvolle kinderen' van Eva Bronsveld aan. Wel veel herhaling: na 2 hoofdstukken ging ik grasduinen naar de herkenbare stukjes maar ik vond het prettig.
Je hebt waarschijnlijk een hoogsensitief kind. Klinkt altijd wat jeukerig maar dat betekent dat alles - prikkels, negatief en positief- harder binnenkomt en verwerking dus wat meer tijd kost. De grootste knuffelkonten en de woeste schreeuwers.
Je hebt waarschijnlijk een hoogsensitief kind. Klinkt altijd wat jeukerig maar dat betekent dat alles - prikkels, negatief en positief- harder binnenkomt en verwerking dus wat meer tijd kost. De grootste knuffelkonten en de woeste schreeuwers.
vrijdag 25 oktober 2024 om 23:07
Ben overigens enorm bezig met verbinden met hem. Ik volg de podcast ‘ de geweldloze podcast - over opvoeden en zo’, daar heb ik ook al veel aan gehad maar toch zit ik regelmatig te balen van alles en zit dan met m’n handen in het haar omdat ik het soms gewoon even niet meer weet.
Onder het mom van extra verbinden met hem ben ik Laatst een weekend met hem weggegaan 1:1 en een hotel overnachting gedaan. Vond hij helemaal fantastisch! Praat ook elke dag 1:1 met de kinderen dan ga ik bij ze zitten en maak een praatje, dat soort dingen. Probeer interesse te tonen in hun game en huiswerk enz.
Soms denk ik ook wel dat de twee verschillende opvoed stijlen lastig zijn voor hem. Vul het in hoor, want ik kan me voorstellen dat hij het eea ook niet goed kan verwoorden. Vader is emotioneel afwezig. ( ook 1 van de redenen dat de relatie niet werkte) zit uren op z’n telefoon als ik de kinderen hoor, en heeft ze ‘‘s avonds in vijf min in bed, ik doe er zelf elke avond een uur over. Niet dat het perse goed en fout is maar er zijn wel duidelijke verschillen in de opvoeding tussen mij en ex.
Ik denk idd ook dat kind hoog gevoelig is. Ik heb laatst het boek gelezen ‘ het hooggevoelige kind met een sterke wil’ van Janneke van olphen, en ik herkende er enorm veel in.
Zelf ben ik ook zo’n gevoelige maar wel zonder die hele sterke eigen wil. Hij wordt vaak niet begrepen in z’n omgeving en is sociaal ook wat onhandig. Het is wel echt een schat maar met veel (brutale) buien, moeite met emoties reguleren en vaak dus in het extreem negatieve. Hij haat zijn leven zegt hij ook vaak. En ‘zie je wel elke dag gebeurt er iets kut in mn leven’..
Onder het mom van extra verbinden met hem ben ik Laatst een weekend met hem weggegaan 1:1 en een hotel overnachting gedaan. Vond hij helemaal fantastisch! Praat ook elke dag 1:1 met de kinderen dan ga ik bij ze zitten en maak een praatje, dat soort dingen. Probeer interesse te tonen in hun game en huiswerk enz.
Soms denk ik ook wel dat de twee verschillende opvoed stijlen lastig zijn voor hem. Vul het in hoor, want ik kan me voorstellen dat hij het eea ook niet goed kan verwoorden. Vader is emotioneel afwezig. ( ook 1 van de redenen dat de relatie niet werkte) zit uren op z’n telefoon als ik de kinderen hoor, en heeft ze ‘‘s avonds in vijf min in bed, ik doe er zelf elke avond een uur over. Niet dat het perse goed en fout is maar er zijn wel duidelijke verschillen in de opvoeding tussen mij en ex.
Ik denk idd ook dat kind hoog gevoelig is. Ik heb laatst het boek gelezen ‘ het hooggevoelige kind met een sterke wil’ van Janneke van olphen, en ik herkende er enorm veel in.
Zelf ben ik ook zo’n gevoelige maar wel zonder die hele sterke eigen wil. Hij wordt vaak niet begrepen in z’n omgeving en is sociaal ook wat onhandig. Het is wel echt een schat maar met veel (brutale) buien, moeite met emoties reguleren en vaak dus in het extreem negatieve. Hij haat zijn leven zegt hij ook vaak. En ‘zie je wel elke dag gebeurt er iets kut in mn leven’..
vrijdag 25 oktober 2024 om 23:25
En kun je dat ook omdraaien met hem? Zeggen: inderdaad, elke dag gebeuren er in iedereens leven dingen die niet leuk zijn. Maar iedere dag gebeuren er ook dingen in ieders leven die wel leuk zijn. Vertel me eens 3 dingen die vandaag wel echt leuk waren?
Niet bahrtaliseren wat niet leuk was, maar laten ervaren dat je je ook op het positieve kunt richten.
Of met hem opschrijven.
wat was er zo enorm kut?
Welke gedachten had je erbij?
Wat voelde je daarbij?
Zijn die gevoelens echt, verifieerbaar, waar?
Zou je er ook op wen andere manier over kunnen denken?
Welk gevoel geeft je dat?
Zo kun je leren je gevoelens te reguleren, maar ook leren dat je je gedachten niet altijd zo serieus hoeft te nemen
.
Niet bahrtaliseren wat niet leuk was, maar laten ervaren dat je je ook op het positieve kunt richten.
Of met hem opschrijven.
wat was er zo enorm kut?
Welke gedachten had je erbij?
Wat voelde je daarbij?
Zijn die gevoelens echt, verifieerbaar, waar?
Zou je er ook op wen andere manier over kunnen denken?
Welk gevoel geeft je dat?
Zo kun je leren je gevoelens te reguleren, maar ook leren dat je je gedachten niet altijd zo serieus hoeft te nemen
.
vrijdag 25 oktober 2024 om 23:32
En weet je lentemens, soms is opvoeden gewoon even best wel een zoektocht. Meestal is het een fase. Net als vroeger het sprongetje.
Mijn zoon is nu 18. Maar we hebben een enorme zoektocht gehad. Toen hij een jaar of 9 was, voelde hij zich enorm verloren en was boos op de wereld. Toen hij naar de middelbare ging, had hij veel moeite om.zijn plek op een nieuwe school te vinden, met alle bijbehorende prikkels en nieuwe omgangsvormen. Toen hij 14 was ging hij sociaal wenselijke antwoorden geven (lees: liegen).
Ondertussen us het fijne, zelfbewuste, sociale jong volwassene die volgende week op kamers gaat en studeert.
Je kunt niet alle hobbels weghalen bij je kinderen. Je kunt ze serieus nemen en naast ze gaan staan, ze leren dat ze bij je terecht kunnen en dat je altijd met ze mee wil lopen. Maar deze fase hoort ook bij jezelf ontdekken. En het soms ongelofelijk lastig om te zien dat je kind het moeilijk heeft. Maar dst hoort ook bij het leven: leren dat het soms moeilijk is en dat het daarna ook weer beter kan gaan.
Mijn zoon is nu 18. Maar we hebben een enorme zoektocht gehad. Toen hij een jaar of 9 was, voelde hij zich enorm verloren en was boos op de wereld. Toen hij naar de middelbare ging, had hij veel moeite om.zijn plek op een nieuwe school te vinden, met alle bijbehorende prikkels en nieuwe omgangsvormen. Toen hij 14 was ging hij sociaal wenselijke antwoorden geven (lees: liegen).
Ondertussen us het fijne, zelfbewuste, sociale jong volwassene die volgende week op kamers gaat en studeert.
Je kunt niet alle hobbels weghalen bij je kinderen. Je kunt ze serieus nemen en naast ze gaan staan, ze leren dat ze bij je terecht kunnen en dat je altijd met ze mee wil lopen. Maar deze fase hoort ook bij jezelf ontdekken. En het soms ongelofelijk lastig om te zien dat je kind het moeilijk heeft. Maar dst hoort ook bij het leven: leren dat het soms moeilijk is en dat het daarna ook weer beter kan gaan.
vrijdag 25 oktober 2024 om 23:37
Ik ben het deels met je eens. Verbinding is altijd het eerste waar je aan moet werken. Op de momenten dat je daar niet verder mee komt kan het wel nuttig zijn om verder te gaan zoeken. Al is het maar om te horen dat je het goed doet en dat niet alles maakbaar is.Lucy schreef: ↑25-10-2024 21:16Mmm... omdat ik denk dat aan het begin van de puberteit dit soort gevoelens niet perse vreemd zijn. Omdat ik denk dat het samenhangt met leren reguleren van je gevoelens en leren kennen wie je bent, en dat je als ouder daar genoeg in kan betekenen. Omdat ik denk dat de jeugdhulp al zwaar overbelast is, en je ook het signaal kan afgeven aan je kind dat er iets mis is. Terwijl deze gevoelens niet perse abnormaal zijn als je in de prepuberteit zit. Omdat ik denk dat verbinding met je kind de wereld kan betekenen, in plaats van zodra het moeilijk wordt het kind bij een ander te stallen (even negatiefs gezegd) voor het leren van verbinding met jezelf. En omdat je je kind ook mag leren dat jet leven soms gewoon stom.is, maar niet het einde van de wereld. En het vertrouwen mag geven dat hij het zelf kan oplossen met hulp van lieve mensen om hem heen die van hem houden.
Juist in deze tijd is het leven met 11 jaar niet altijd makkelijk. Social media heeft een enorme invloed, druk is hoog, cito's waar gepresteerd moet worden, vrienden die druk leggen... het is soms moeilijk om je plek te vinden.
En ik heb niets tegen psychologen. Echt niet. Maat het is niet altijd nodig bij de eerste tegenslag. Als een kind suïcidaal wordt, als er trauma speelt, als er heftige dingen zijn gebeurd: een hulpverlener kan veel doen. Maar ik geloof in de kracht van verbinding en anders hulp zoeken als ouder. Niet het probleem bij kind neerleggen.
Maar dat ben ik
Zeker bij TO kan (maar het hoeft niet) de scheiding een rol spelen en dan kun je vanwege een loyaliteitsconflict niet altijd bij je ouders terecht en dan kan het fijn zijn je verhaal aan een ander te doen. Iemand van wie je ook zeker weet dat diegene objectief en discreet is.
De gevoelens die je noemt kunnen bij de puberteit horen. Maar ik proef ook een beetje uit de woorden van TO, dat zoon al langer is zoals hij is. (Aankomende) puberteit kan de problemen wel versterken uiteraard.
vrijdag 25 oktober 2024 om 23:45
Maar begin dan eens klein. Vraag de leraar op school om eens een gesprekje aan te knopen. Of oma. Iemand die vertrouwd is, maar niet meteen het stempel geeft dat je gefixed moet worden.
Tenzij, nogmaals, als er aantoonbaar trauma is, bijvoorbeeld door een scheiding. Als je het vermoeden hebt op lotaliteitsconflicten: vraag eens tips als ouders hoe je hiermee om.kunt gaan, hoe je je kind weer vertrouwen kan geven.
Probeer eerst als ouders bij te leren en te kijken wat je kunt doen. In plaats van het kind "het probleem" te maken. Een kind is een spiegel. En men, wat vond ik die spiegel soms moeilijk en lastig... maar durf het te zien.
Tenzij, nogmaals, als er aantoonbaar trauma is, bijvoorbeeld door een scheiding. Als je het vermoeden hebt op lotaliteitsconflicten: vraag eens tips als ouders hoe je hiermee om.kunt gaan, hoe je je kind weer vertrouwen kan geven.
Probeer eerst als ouders bij te leren en te kijken wat je kunt doen. In plaats van het kind "het probleem" te maken. Een kind is een spiegel. En men, wat vond ik die spiegel soms moeilijk en lastig... maar durf het te zien.
zaterdag 26 oktober 2024 om 00:06
Ik ben het grotendeels met je eens hoor. Ik ben alleen niet per se tegen hulp inroepen. Onze hulpvraag was vooral: "Zitten wij als ouders op de goede weg of maken we het alleen maar erger (de spiegel)? en hoe gaan we met ons kind om en de druk op het gezin die steeds groter wordt". Verbinden, vertrouwen, begrenzen, helpen en loslaten. En dan vooral de verdeling hiervan, daar ben ik nog steeds enorm mee aan het worstelen, vooral met de factor begrenzen.Lucy schreef: ↑25-10-2024 23:45Maar begin dan eens klein. Vraag de leraar op school om eens een gesprekje aan te knopen. Of oma. Iemand die vertrouwd is, maar niet meteen het stempel geeft dat je gefixed moet worden.
Tenzij, nogmaals, als er aantoonbaar trauma is, bijvoorbeeld door een scheiding. Als je het vermoeden hebt op lotaliteitsconflicten: vraag eens tips als ouders hoe je hiermee om.kunt gaan, hoe je je kind weer vertrouwen kan geven.
Probeer eerst als ouders bij te leren en te kijken wat je kunt doen. In plaats van het kind "het probleem" te maken. Een kind is een spiegel. En men, wat vond ik die spiegel soms moeilijk en lastig... maar durf het te zien.
zaterdag 26 oktober 2024 om 07:17
Maar dan heb je toch hulp ingeroepen voor jou, als ouder? Niet voor het kind?
Ik ben ook niet perse tegen hulp inroepen. Maar bij heel veel dingen is niet perse hulp nodig, denk ik. Negatieve gevoelens horen er ook bij en hoeven niet altijd weggenomen te worden. Die mogen ook de ruimte krijgen. Of samen omgedacht worden. En de wetenschap dat elke ouder maar wat aanrommelt, dat opvoeden niet altijd makkelijk is en dat elk kind recht heeft op zijn eigen trauma (je kan het als ouder nooit perfect doen) hebben mij ook wel geholpen.
Ik ben ook niet perse tegen hulp inroepen. Maar bij heel veel dingen is niet perse hulp nodig, denk ik. Negatieve gevoelens horen er ook bij en hoeven niet altijd weggenomen te worden. Die mogen ook de ruimte krijgen. Of samen omgedacht worden. En de wetenschap dat elke ouder maar wat aanrommelt, dat opvoeden niet altijd makkelijk is en dat elk kind recht heeft op zijn eigen trauma (je kan het als ouder nooit perfect doen) hebben mij ook wel geholpen.
zaterdag 26 oktober 2024 om 07:25
Haak daar eens op in als hij dat zegt en niet met de woordenMama houdt heel veel van je en dat is niet waar maar meer met de vraag "Waarom denk je dat" en dan blijven vragen. Wanneer hij zegt dat hij gepest is vraag hem dan : Wil je daar iets over vertellen? En laat hem vertellen tot hij zelf uitverteld is. Luster naar hem en vraag daar op door maar geef hem niet de indruk dat jij het niet herkent of dat het allemaal wel meevalt.
Sterkte
zaterdag 26 oktober 2024 om 08:52
Hier ook heel herkenbaar! Zoon is ook 10 en veel vergelijkbaar.. Hij maakt regelmatig de opmerking dat ik zijn zusje (van 4) liever zou vinden, dat zij niet naar haar kamer zou hoeven etc. Voelt zich heel vaak achtergesteld, wat ik ook doe. En ook opmerkingen over 'ik haat het leven', is herkenbaar. Hij kan hier vrij ver in doorgaan, op een moment dat hij erg boos/verdrietig is.
Ik herken ook wel dat zijn leven een stuk moeilijker is dan bij zijn zusje, bij haar gaat alles gewoon een stuk soepeler. Meer vriendinnetjes, plezier op school, ziet overal het positieve in. En hij heeft t echt niet naar z'n zin op school, heeft maar 1 vriendje in de klas.
Ik denk soms dat er misschien iets mee speelt bij hem, qua autisme bijv. Maar de stap om echt voor een diagnose te gaan, wil ik nog niet echt, maar 't zit wel in m'n hoofd en zou denk ik ook een hoop verklaren.
Ik maak mij vooral soms zorgen over de opmerkingen qua 'ik haat het leven'. Maar tegelijk denk ik ook dat kinderen nu anders over dood denken door alle games bijv en wat ze daarin zien.
Ik herken ook wel dat zijn leven een stuk moeilijker is dan bij zijn zusje, bij haar gaat alles gewoon een stuk soepeler. Meer vriendinnetjes, plezier op school, ziet overal het positieve in. En hij heeft t echt niet naar z'n zin op school, heeft maar 1 vriendje in de klas.
Ik denk soms dat er misschien iets mee speelt bij hem, qua autisme bijv. Maar de stap om echt voor een diagnose te gaan, wil ik nog niet echt, maar 't zit wel in m'n hoofd en zou denk ik ook een hoop verklaren.
Ik maak mij vooral soms zorgen over de opmerkingen qua 'ik haat het leven'. Maar tegelijk denk ik ook dat kinderen nu anders over dood denken door alle games bijv en wat ze daarin zien.
zaterdag 26 oktober 2024 om 09:13
Ja dat vraag ik idd ook maar dan zegt hij dat ik het allemaal niet hoef te weten. Of ik wil het er niet over hebben mam’ .Theeleutje schreef: ↑26-10-2024 07:25Wanneer hij zegt dat hij gepest is vraag hem dan : Wil je daar iets over vertellen? En laat hem vertellen tot hij zelf uitverteld is. Luster naar hem en vraag daar op door maar geef hem niet de indruk dat jij het niet herkent of dat het allemaal wel meevalt.
Sterkte
Ook op een rustig moment kan hij dan zeggen ‘ mam ik ben nu aan het lezen nu niet!’
Hij is best een gesloten boek.
Misschien moet ik eens met hem gaan wandelen en het hem dan vragen..
zaterdag 26 oktober 2024 om 09:20
zaterdag 26 oktober 2024 om 09:47
Klopt, maar ook voor ons kind. In ons geval was er overigens wel meer aan de hand dan negatieve gevoelens.Lucy schreef: ↑26-10-2024 07:17Maar dan heb je toch hulp ingeroepen voor jou, als ouder? Niet voor het kind?
Ik ben ook niet perse tegen hulp inroepen. Maar bij heel veel dingen is niet perse hulp nodig, denk ik. Negatieve gevoelens horen er ook bij en hoeven niet altijd weggenomen te worden. Die mogen ook de ruimte krijgen. Of samen omgedacht worden. En de wetenschap dat elke ouder maar wat aanrommelt, dat opvoeden niet altijd makkelijk is en dat elk kind recht heeft op zijn eigen trauma (je kan het als ouder nooit perfect doen) hebben mij ook wel geholpen.
Ik heb er lang over nagedacht (had eerst meer jouw visie op dit gebied), maar uiteindelijk hadden we het gevoel dat er meer nodig was (al vind ik het nog steeds heel lastig ivm negatief zelfbeeld van het kind).
zaterdag 26 oktober 2024 om 10:06
Een stempel krijgen kan helpend zijn, maar bedenk wel wat je met het stempel wil en wat het je oplevert tov wat het je kost. Je kind wordt er tenslotte niet anders van. Dus: loopt hij zo hard vast en jullie als ouders ook: doen. Want autisme kan echt moeilijk zijn. Voor beide. Helpt het om veel structuur te bieden en uitleg te geven en heeft hij niet echt beperkingen? Zou ik het niet doen.
Mijn zoon heeft de stempel autisme gekregen. Was op dat moment absoluut helpend: wij hebben thuis coaching gekregen als ouders hoe we beter met hem om konden gaan. Hij heeft middels de vorm huiswerkbegeleiding indirect begeleiding gekregen op zijn autisme, waardoor hij zichzelf beter heeft leren kennen en heeft leren omgaan met zijn beperkingen (bij hem zit het vooral op prikkelverwerking, een grote discrepantie op verbaal en performaal iq en op kunnen inleven in emoties van anderen). Dus zijn diagnose heeft absoluut iets opgeleverd.
Nadeel: hij ging zich meer gedragen naar de diagnose (klinkt stom misschien, maar hij bad de neiging om het bij alles als excuus in te zetten. Waar wij voor zijn gaan liggen, want je kan alles, je moet er alleen harder voor werken). En het staat voor de rest van je leven in je medisch dossier. Ondanks dat hij een normale middelbare school heeft doorlopen en een havo diploma heeft, zal er wel een psychiatrisch rapport (zelf betalen: katsjingggg) moeten komen als je je rijbewijs wil halen. Scholen behandelen hem bij voorbaat al anders, dus je zal als ouders harder moeten strijden tegen vooroordelen. Bij een sollicitatie is het iets dat je in principe moet melden.
Dus ja: als je kind echt vastloopt en er hulp ingezet moet worden: doen. Maar als het eigenlijk best te handelen is en met wat aanpassingen in structuur aangepast kan worden...
Want nogmaals: een stempel maakt een kind niet anders. Je krijgt alleen handvatten wat je kunt doen om je kind beter te begeleiden.
Mijn zoon heeft de stempel autisme gekregen. Was op dat moment absoluut helpend: wij hebben thuis coaching gekregen als ouders hoe we beter met hem om konden gaan. Hij heeft middels de vorm huiswerkbegeleiding indirect begeleiding gekregen op zijn autisme, waardoor hij zichzelf beter heeft leren kennen en heeft leren omgaan met zijn beperkingen (bij hem zit het vooral op prikkelverwerking, een grote discrepantie op verbaal en performaal iq en op kunnen inleven in emoties van anderen). Dus zijn diagnose heeft absoluut iets opgeleverd.
Nadeel: hij ging zich meer gedragen naar de diagnose (klinkt stom misschien, maar hij bad de neiging om het bij alles als excuus in te zetten. Waar wij voor zijn gaan liggen, want je kan alles, je moet er alleen harder voor werken). En het staat voor de rest van je leven in je medisch dossier. Ondanks dat hij een normale middelbare school heeft doorlopen en een havo diploma heeft, zal er wel een psychiatrisch rapport (zelf betalen: katsjingggg) moeten komen als je je rijbewijs wil halen. Scholen behandelen hem bij voorbaat al anders, dus je zal als ouders harder moeten strijden tegen vooroordelen. Bij een sollicitatie is het iets dat je in principe moet melden.
Dus ja: als je kind echt vastloopt en er hulp ingezet moet worden: doen. Maar als het eigenlijk best te handelen is en met wat aanpassingen in structuur aangepast kan worden...
Want nogmaals: een stempel maakt een kind niet anders. Je krijgt alleen handvatten wat je kunt doen om je kind beter te begeleiden.
zaterdag 26 oktober 2024 om 10:21
Hoe oud is je kind?Lento schreef: ↑26-10-2024 09:47Klopt, maar ook voor ons kind. In ons geval was er overigens wel meer aan de hand dan negatieve gevoelens.
Ik heb er lang over nagedacht (had eerst meer jouw visie op dit gebied), maar uiteindelijk hadden we het gevoel dat er meer nodig was (al vind ik het nog steeds heel lastig ivm negatief zelfbeeld van het kind).
Dat negatieve zelfbeeld is door sterkamp en echt 80% gedraaid. We kregen een ander kind terug. Echt absurd.
En ja, soms is hulp nodig. Nogmaals: ik ben niet tegen. Maar soms helpt het echt al om te accepteren dat niet altijd alles pais en vree is. Dat een kind net een mens is, dat soms even niet blij is. Dat er coregulatie nodig is op gevoelens, en dat je dat als ouder ook kunt.
En dat tijd en rust ook echt wel helpend zijn. Soms is alles stom. Ook als je 11 bent. En juist de puberteit is een periode dat het leven kut is en je zelfbeeld een knauw oploopt. Niet om te bagetaliseren. Maar omdat het voor mijn gevoel net lijkt alsof alles maar gediagnosticeerd en geproblematiseerd moet worden.
Kinderen zijn het meest gebaat bij ouders die aanwezig zijn (niet als: altijd thuis, maar als: echte aandacht en je zien) en leren hoe je om kan gaan met emoties, en dat alles er mag zijn. Ook negativiteit en boosheid. Maar sat je dat ook weer kunt reguleren.
En soms moet je een kapotte plaat zijn.
En soms lukt het niet, om welke reden dan ook, en is het beter als er hulp komt. Omdat je ziet dat je kind afglijdt en jij het niet kunt helpen, omdat er dingen zijn waar traumatherapie bij nodig is, omdat er echt psychiatrische beelden spelen (zoals bv autisme) waardoor jouw hulp als ouder mogelijk ontoereikend is en je kind geschaadt kan worden zonder de juiste hulp.
Maar dat zijn uiteindelijk de uitzonderingen. Niet omdat je kind een periode even wat meer tegen de wereld aanschopt. Toch?
En waar die grens ligt: dat bepaal je als ouder. Maar hier is al vastgesteld dat er geen psychiatrische stoornis aanwezig is: kind is al getest. Dus is het gedrag.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
