Kinderen
alle pijlers
Zoon 10 zo negatief, weet het even niet meer
vrijdag 25 oktober 2024 om 08:48
Hoi lieve forumleden,
Ik weet het even niet meer. Zoon van 10 is heel regelmatig enorm negatief, eigenlijk over alles. Lijkt zelden enthousiast, heeft vaak slechte zin. Elke avond is het drama met avondeten want niks is lekker.
Gisteravond weer een meld down, huilen dat hij gepest is toen hij in groep 1 T/m 4 zat, door de hele klas volgens hem (nu in groep 7, en herken het niet wat hij zegt), dat hij nog steeds weinig vrienden heeft. Huilen, huilen.. dan breekt m’n moederhart..
Dat niemand van hem houdt. Ook ik niet, dat ik alleen van z’n broertje houd.
Hij kan niet tegen zn verlies met spelletjes, probeert de regels ter plekke te veranderen in zijn voordeel. En stormt weg als hij verliest dat soort dingen.
Hij heeft geen rem lijkt wel op dingen, als
Hij speelt kan hij mega wild spelen en ook anderen treiteren.
Op dit soort momenten weet ik
Het gewoon niet meer. Hij heeft al ooit eens een traject doorlopen want er waren vermoedens van gedragsproblemen maar daar kwam niets uit. Hem streng toespreken krijg ik vaak een grote mond, bij hem
Past beter de geweldloze opvoeding maar dat kost me soms in die momenten veel kruim.
Hij heeft eigenlijk twee kanten, een hele gevoelige kant, knuffel achtige kant en lief ook voor dieren en jonge kindjes.
en dan de negatieve kant waarin hij zichzelf echt omlaag praat en alles om
Hem heen zich tegen hem keert in zijn hoofd.
Kantttekening: z’n broertje is heel
Positief, vrolijk en heeft enorm veel vriendjes en is een populaire kind. En een andere kanttekeningen: z’n vader en ik zijn 1,5 jaar geleden gescheiden, daar heeft hij ook natuurlijk last van gehad.
Ik voel me soms ook lullig dat ik hem in mn hoofd ook onbewust zie als het lastige kind want ik merk gewoon dat ik van hem minder kan hebben. Ben me
Daar bewust van dus ik pak regelmatig 1:1 momentjes met hem
Om hem volledige aandacht te geven en elke dag zeg ik wel 10 keer dat ik van hem
Hou en ik knuffel hem
Plat. Maar op momenten dat hij druk en negatief is kan ik wel minder van hem
Hebben en dat is niet eerlijk natuurlijk voor hem. En wil daar graag vanaf.
Maar Hoe? En iemand tips of herkenning heeft, wil hem graag positiever leren denken want hij praat zichzelf soms echt de put in.
Ik weet het even niet meer. Zoon van 10 is heel regelmatig enorm negatief, eigenlijk over alles. Lijkt zelden enthousiast, heeft vaak slechte zin. Elke avond is het drama met avondeten want niks is lekker.
Gisteravond weer een meld down, huilen dat hij gepest is toen hij in groep 1 T/m 4 zat, door de hele klas volgens hem (nu in groep 7, en herken het niet wat hij zegt), dat hij nog steeds weinig vrienden heeft. Huilen, huilen.. dan breekt m’n moederhart..
Dat niemand van hem houdt. Ook ik niet, dat ik alleen van z’n broertje houd.
Hij kan niet tegen zn verlies met spelletjes, probeert de regels ter plekke te veranderen in zijn voordeel. En stormt weg als hij verliest dat soort dingen.
Hij heeft geen rem lijkt wel op dingen, als
Hij speelt kan hij mega wild spelen en ook anderen treiteren.
Op dit soort momenten weet ik
Het gewoon niet meer. Hij heeft al ooit eens een traject doorlopen want er waren vermoedens van gedragsproblemen maar daar kwam niets uit. Hem streng toespreken krijg ik vaak een grote mond, bij hem
Past beter de geweldloze opvoeding maar dat kost me soms in die momenten veel kruim.
Hij heeft eigenlijk twee kanten, een hele gevoelige kant, knuffel achtige kant en lief ook voor dieren en jonge kindjes.
en dan de negatieve kant waarin hij zichzelf echt omlaag praat en alles om
Hem heen zich tegen hem keert in zijn hoofd.
Kantttekening: z’n broertje is heel
Positief, vrolijk en heeft enorm veel vriendjes en is een populaire kind. En een andere kanttekeningen: z’n vader en ik zijn 1,5 jaar geleden gescheiden, daar heeft hij ook natuurlijk last van gehad.
Ik voel me soms ook lullig dat ik hem in mn hoofd ook onbewust zie als het lastige kind want ik merk gewoon dat ik van hem minder kan hebben. Ben me
Daar bewust van dus ik pak regelmatig 1:1 momentjes met hem
Om hem volledige aandacht te geven en elke dag zeg ik wel 10 keer dat ik van hem
Hou en ik knuffel hem
Plat. Maar op momenten dat hij druk en negatief is kan ik wel minder van hem
Hebben en dat is niet eerlijk natuurlijk voor hem. En wil daar graag vanaf.
Maar Hoe? En iemand tips of herkenning heeft, wil hem graag positiever leren denken want hij praat zichzelf soms echt de put in.
zaterdag 26 oktober 2024 om 10:30
Maar er hoeft natuurlijk niet per se een stempel uit te komen. Ik lees soms dat mensen er bijna standaard vanuit gaan dat hulp/onderzoek/diagnose altijd een label oplevert, maar ik ken hier in de omgeving best veel kinderen (eigenlijk moet ik zeggen, ik ken hun ouders) waarbij er geen label uit een diagnosetraject kwam.
In geval van jouw zoon kan het 2 kanten opwerken, een diagnose kan als excuus gebruikt worden, maar het kan ook zijn dat hij voorheen meer compenseerde (wat ook veel energie kost).
Bij ons kind zie ik dat het inzicht dat er meerdere kinderen/personen zijn die zo doen en in het leven staan als hij erg helpend is. Je kunt dat als ouders heel vaak vertellen, maar soms landt het pas echt als kinderen het zelf ervaren.
Onze situatie was overigens wel anders, omdat we wel helder hadden wat de grote stressor was, en dan kunnen professionals wel handig zijn om bepaalde aanpassingen te doen.
In geval van jouw zoon kan het 2 kanten opwerken, een diagnose kan als excuus gebruikt worden, maar het kan ook zijn dat hij voorheen meer compenseerde (wat ook veel energie kost).
Bij ons kind zie ik dat het inzicht dat er meerdere kinderen/personen zijn die zo doen en in het leven staan als hij erg helpend is. Je kunt dat als ouders heel vaak vertellen, maar soms landt het pas echt als kinderen het zelf ervaren.
Onze situatie was overigens wel anders, omdat we wel helder hadden wat de grote stressor was, en dan kunnen professionals wel handig zijn om bepaalde aanpassingen te doen.
zaterdag 26 oktober 2024 om 10:42
Hier zien we eigenlijk vanaf jonge leeftijd ander gedrag en andere intensiteit. Ik ben bekend met (soms heftige) puberteit van mijn oudere kinderen (met de bijbehorende dramatische buien), maar hier lijkt alles net wat heftiger en intensiever.Lucy schreef: ↑26-10-2024 10:21Hoe oud is je kind?
Dat negatieve zelfbeeld is door sterkamp en echt 80% gedraaid. We kregen een ander kind terug. Echt absurd.
En ja, soms is hulp nodig. Nogmaals: ik ben niet tegen. Maar soms helpt het echt al om te accepteren dat niet altijd alles pais en vree is. Dat een kind net een mens is, dat soms even niet blij is. Dat er coregulatie nodig is op gevoelens, en dat je dat als ouder ook kunt.
En dat tijd en rust ook echt wel helpend zijn. Soms is alles stom. Ook als je 11 bent. En juist de puberteit is een periode dat het leven kut is en je zelfbeeld een knauw oploopt. Niet om te bagetaliseren. Maar omdat het voor mijn gevoel net lijkt alsof alles maar gediagnosticeerd en geproblematiseerd moet worden.
Kinderen zijn het meest gebaat bij ouders die aanwezig zijn (niet als: altijd thuis, maar als: echte aandacht en je zien) en leren hoe je om kan gaan met emoties, en dat alles er mag zijn. Ook negativiteit en boosheid. Maar sat je dat ook weer kunt reguleren.
En soms moet je een kapotte plaat zijn.
En soms lukt het niet, om welke reden dan ook, en is het beter als er hulp komt. Omdat je ziet dat je kind afglijdt en jij het niet kunt helpen, omdat er dingen zijn waar traumatherapie bij nodig is, omdat er echt psychiatrische beelden spelen (zoals bv autisme) waardoor jouw hulp als ouder mogelijk ontoereikend is en je kind geschaadt kan worden zonder de juiste hulp.
Maar dat zijn uiteindelijk de uitzonderingen. Niet omdat je kind een periode even wat meer tegen de wereld aanschopt. Toch?
En waar die grens ligt: dat bepaal je als ouder. Maar hier is al vastgesteld dat er geen psychiatrische stoornis aanwezig is: kind is al getest. Dus is het gedrag.
Ik denk dat de meeste ouders wel accepteren dat die buien er bij horen, en soms ook de beslissing maken om hulp in te roepen als ze het idee hebben dat er meer aan de hand is dan depressieve puberbuien. En soms kan het ook beter zijn om even niets te doen en er gewoon te zijn voor je kind.
zaterdag 26 oktober 2024 om 10:46
Wandelen of meefietsen werkt hier heel goed. Ik fiets met mijn gesloten kind bewust mee naar een activiteit aan de andere kant van de stad (en ga daar dan wandelen). Dan komen de verhalen los merk ik (en hoef ik alleen maar te luisteren).Lentemens schreef: ↑26-10-2024 09:13Ja dat vraag ik idd ook maar dan zegt hij dat ik het allemaal niet hoef te weten. Of ik wil het er niet over hebben mam’ .
Ook op een rustig moment kan hij dan zeggen ‘ mam ik ben nu aan het lezen nu niet!’
Hij is best een gesloten boek.
Misschien moet ik eens met hem gaan wandelen en het hem dan vragen..
Sowieso is het, zeker als kinderen ouder worden, een kwestie van momentum. Ze komen ineens iets vertellen (eigenlijk altijd op een niet passend tijdstip, bijvoorbeeld net als je doodmoe na een drukke dag naar bed wilt) en als je dan niet reageert, is het moment verloren.
zaterdag 26 oktober 2024 om 10:56
Dan staan we er toch hetzelfde in?
En ja, tuurlijk kan een diagnose handig zijn.
Qua "misbruik maken van" bedoelde ik meer: ik kan rekenen niet want ik heb autisme/ik kan mijn speelgoed niet delen want ik heb autisme/ik mag niet aangesproken worden op gedrag want ik heb autisme. Niet zozeer dat hij kon ontspannen.
Ik reageer ook vooral op alle reacties van "laat een diagnose stellen" en "zoek hulp bij een psycholoog". Vind het zo voorbarig nav dit verhaal.
En ik heb al een paar keer gezegd: als er echt meer aan de hand is, dan doe. Maar begin eens klein. Niet meteen alle toeters en bellen. Je mag zijn wie je bent. En niemand is altijd gelukkig en vrolijk. Nog een jaartje, dan gaat hij naar de middelbare. Ziet het leven er wellicht weer heel anders uit ...
En ja, tuurlijk kan een diagnose handig zijn.
Qua "misbruik maken van" bedoelde ik meer: ik kan rekenen niet want ik heb autisme/ik kan mijn speelgoed niet delen want ik heb autisme/ik mag niet aangesproken worden op gedrag want ik heb autisme. Niet zozeer dat hij kon ontspannen.
Ik reageer ook vooral op alle reacties van "laat een diagnose stellen" en "zoek hulp bij een psycholoog". Vind het zo voorbarig nav dit verhaal.
En ik heb al een paar keer gezegd: als er echt meer aan de hand is, dan doe. Maar begin eens klein. Niet meteen alle toeters en bellen. Je mag zijn wie je bent. En niemand is altijd gelukkig en vrolijk. Nog een jaartje, dan gaat hij naar de middelbare. Ziet het leven er wellicht weer heel anders uit ...
zaterdag 26 oktober 2024 om 11:21
Voor mijn kinderen (maar het zal voor andere kinderen ook positief kunnen uitpakken) was de overstap naar het vo heel ingrijpend en intensief. Dat zou een overweging kunnen zijn om nu al naar oplossingen (binnen of buiten gezin) te kunnen gaan kijken. Bij een 10-jarige jongen zou ik er voorzichtig mee zijn negativiteit meteen aan puberteit te linken, bij de meeste jongens komt dat pas wat later (uitzonderingen daargelaten).Lucy schreef: ↑26-10-2024 10:56Dan staan we er toch hetzelfde in?
En ja, tuurlijk kan een diagnose handig zijn.
Qua "misbruik maken van" bedoelde ik meer: ik kan rekenen niet want ik heb autisme/ik kan mijn speelgoed niet delen want ik heb autisme/ik mag niet aangesproken worden op gedrag want ik heb autisme. Niet zozeer dat hij kon ontspannen.
Ik reageer ook vooral op alle reacties van "laat een diagnose stellen" en "zoek hulp bij een psycholoog". Vind het zo voorbarig nav dit verhaal.
En ik heb al een paar keer gezegd: als er echt meer aan de hand is, dan doe. Maar begin eens klein. Niet meteen alle toeters en bellen. Je mag zijn wie je bent. En niemand is altijd gelukkig en vrolijk. Nog een jaartje, dan gaat hij naar de middelbare. Ziet het leven er wellicht weer heel anders uit ...
zaterdag 26 oktober 2024 om 12:49
De mensen die ik ken maken echt geen “misbruik” van hun diagnose. De meesten vertellen het niet eens aan anderen vanwege het stigma. Het eerste wat mijn familie zei toen ik zei dat ik ADHD bleek te hebben was: “je gaat het nu niet als excuus gebruiken toch”. Terwijl het wel een verklaring voor bepaalde dingen is. Er wordt vaak gezegd dat iedereen zichzelf moet zijn, maar in praktijk is dat echt niet zo.Lucy schreef: ↑26-10-2024 10:56Dan staan we er toch hetzelfde in?
En ja, tuurlijk kan een diagnose handig zijn.
Qua "misbruik maken van" bedoelde ik meer: ik kan rekenen niet want ik heb autisme/ik kan mijn speelgoed niet delen want ik heb autisme/ik mag niet aangesproken worden op gedrag want ik heb autisme. Niet zozeer dat hij kon ontspannen.
Ik reageer ook vooral op alle reacties van "laat een diagnose stellen" en "zoek hulp bij een psycholoog". Vind het zo voorbarig nav dit verhaal.
En ik heb al een paar keer gezegd: als er echt meer aan de hand is, dan doe. Maar begin eens klein. Niet meteen alle toeters en bellen. Je mag zijn wie je bent. En niemand is altijd gelukkig en vrolijk. Nog een jaartje, dan gaat hij naar de middelbare. Ziet het leven er wellicht weer heel anders uit ...
zaterdag 26 oktober 2024 om 13:27
Ik zeg dat mijn zoon het als excuus ging gebruiken en dat ik dat zag.
Ik denk zeker dat dat bij kinderen vaker gebeurt: o, ik heb nu een diagnose dus ik kan mijn gedrag daarop afschuiven (onbewust hé, niet bewust). En misschien gebeurt dat door volwassenen naar kinderen ook. Terwijl een diagnose een verklaring is voor, geen excuus.
Maar misschien leg ik het niet goed uit.
Denk dat als je als volwassene een diagnose krijgt, het anders is. Je bent al zolang aan het struggelen (vaak) dat je al overlevingsstrategieen hebt ontwikkeld
En mijn kind gebruikt het allang niet meer als excuus, ook omdat wij dat nooit geaccepteerd hebben. Hij weet precies wat hij wel en niet kan en waar zijn beperkingen liggen. En soms wordt hij daar verdrietig van (hij heeft veel last van prikkelverwerking, dus concerten zijn bv al snel teveel. Terwijl hij dolgraag met vrienden mee zou gaan), en dat is naar om te zien.
Ik denk zeker dat dat bij kinderen vaker gebeurt: o, ik heb nu een diagnose dus ik kan mijn gedrag daarop afschuiven (onbewust hé, niet bewust). En misschien gebeurt dat door volwassenen naar kinderen ook. Terwijl een diagnose een verklaring is voor, geen excuus.
Maar misschien leg ik het niet goed uit.
Denk dat als je als volwassene een diagnose krijgt, het anders is. Je bent al zolang aan het struggelen (vaak) dat je al overlevingsstrategieen hebt ontwikkeld
En mijn kind gebruikt het allang niet meer als excuus, ook omdat wij dat nooit geaccepteerd hebben. Hij weet precies wat hij wel en niet kan en waar zijn beperkingen liggen. En soms wordt hij daar verdrietig van (hij heeft veel last van prikkelverwerking, dus concerten zijn bv al snel teveel. Terwijl hij dolgraag met vrienden mee zou gaan), en dat is naar om te zien.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
