Kinderen
alle pijlers
Zoon 10 zo negatief, weet het even niet meer
vrijdag 25 oktober 2024 om 08:48
Hoi lieve forumleden,
Ik weet het even niet meer. Zoon van 10 is heel regelmatig enorm negatief, eigenlijk over alles. Lijkt zelden enthousiast, heeft vaak slechte zin. Elke avond is het drama met avondeten want niks is lekker.
Gisteravond weer een meld down, huilen dat hij gepest is toen hij in groep 1 T/m 4 zat, door de hele klas volgens hem (nu in groep 7, en herken het niet wat hij zegt), dat hij nog steeds weinig vrienden heeft. Huilen, huilen.. dan breekt m’n moederhart..
Dat niemand van hem houdt. Ook ik niet, dat ik alleen van z’n broertje houd.
Hij kan niet tegen zn verlies met spelletjes, probeert de regels ter plekke te veranderen in zijn voordeel. En stormt weg als hij verliest dat soort dingen.
Hij heeft geen rem lijkt wel op dingen, als
Hij speelt kan hij mega wild spelen en ook anderen treiteren.
Op dit soort momenten weet ik
Het gewoon niet meer. Hij heeft al ooit eens een traject doorlopen want er waren vermoedens van gedragsproblemen maar daar kwam niets uit. Hem streng toespreken krijg ik vaak een grote mond, bij hem
Past beter de geweldloze opvoeding maar dat kost me soms in die momenten veel kruim.
Hij heeft eigenlijk twee kanten, een hele gevoelige kant, knuffel achtige kant en lief ook voor dieren en jonge kindjes.
en dan de negatieve kant waarin hij zichzelf echt omlaag praat en alles om
Hem heen zich tegen hem keert in zijn hoofd.
Kantttekening: z’n broertje is heel
Positief, vrolijk en heeft enorm veel vriendjes en is een populaire kind. En een andere kanttekeningen: z’n vader en ik zijn 1,5 jaar geleden gescheiden, daar heeft hij ook natuurlijk last van gehad.
Ik voel me soms ook lullig dat ik hem in mn hoofd ook onbewust zie als het lastige kind want ik merk gewoon dat ik van hem minder kan hebben. Ben me
Daar bewust van dus ik pak regelmatig 1:1 momentjes met hem
Om hem volledige aandacht te geven en elke dag zeg ik wel 10 keer dat ik van hem
Hou en ik knuffel hem
Plat. Maar op momenten dat hij druk en negatief is kan ik wel minder van hem
Hebben en dat is niet eerlijk natuurlijk voor hem. En wil daar graag vanaf.
Maar Hoe? En iemand tips of herkenning heeft, wil hem graag positiever leren denken want hij praat zichzelf soms echt de put in.
Ik weet het even niet meer. Zoon van 10 is heel regelmatig enorm negatief, eigenlijk over alles. Lijkt zelden enthousiast, heeft vaak slechte zin. Elke avond is het drama met avondeten want niks is lekker.
Gisteravond weer een meld down, huilen dat hij gepest is toen hij in groep 1 T/m 4 zat, door de hele klas volgens hem (nu in groep 7, en herken het niet wat hij zegt), dat hij nog steeds weinig vrienden heeft. Huilen, huilen.. dan breekt m’n moederhart..
Dat niemand van hem houdt. Ook ik niet, dat ik alleen van z’n broertje houd.
Hij kan niet tegen zn verlies met spelletjes, probeert de regels ter plekke te veranderen in zijn voordeel. En stormt weg als hij verliest dat soort dingen.
Hij heeft geen rem lijkt wel op dingen, als
Hij speelt kan hij mega wild spelen en ook anderen treiteren.
Op dit soort momenten weet ik
Het gewoon niet meer. Hij heeft al ooit eens een traject doorlopen want er waren vermoedens van gedragsproblemen maar daar kwam niets uit. Hem streng toespreken krijg ik vaak een grote mond, bij hem
Past beter de geweldloze opvoeding maar dat kost me soms in die momenten veel kruim.
Hij heeft eigenlijk twee kanten, een hele gevoelige kant, knuffel achtige kant en lief ook voor dieren en jonge kindjes.
en dan de negatieve kant waarin hij zichzelf echt omlaag praat en alles om
Hem heen zich tegen hem keert in zijn hoofd.
Kantttekening: z’n broertje is heel
Positief, vrolijk en heeft enorm veel vriendjes en is een populaire kind. En een andere kanttekeningen: z’n vader en ik zijn 1,5 jaar geleden gescheiden, daar heeft hij ook natuurlijk last van gehad.
Ik voel me soms ook lullig dat ik hem in mn hoofd ook onbewust zie als het lastige kind want ik merk gewoon dat ik van hem minder kan hebben. Ben me
Daar bewust van dus ik pak regelmatig 1:1 momentjes met hem
Om hem volledige aandacht te geven en elke dag zeg ik wel 10 keer dat ik van hem
Hou en ik knuffel hem
Plat. Maar op momenten dat hij druk en negatief is kan ik wel minder van hem
Hebben en dat is niet eerlijk natuurlijk voor hem. En wil daar graag vanaf.
Maar Hoe? En iemand tips of herkenning heeft, wil hem graag positiever leren denken want hij praat zichzelf soms echt de put in.
vrijdag 25 oktober 2024 om 10:54
Ik zou kijken of je hem ergens in therapie kunt krijgen. Hij heeft last van zijn eigen gedachten, de gedachten die hij denkt dat anderen over hem hebben en waarschijnlijk een trauma van het pesten (neem dat serieus ook al herken je dat niet, kinderen kunnen dingen heeeeeel goed verborgen houden en hij merkt echt wel dat je hem niet serieus neemt hierin), hij zal ook wel worstelen met de scheiding. Dus neem zijn gevoelens serieus en zoek hulp voor hem en ook voor jou om hiermee om te leren gaan. En benader hem positief ipv meegaan in zijn negatieve spiraal, iedere negatieve opmerking moeten er minimaal tien positieve tegenover staan.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
vrijdag 25 oktober 2024 om 11:07
Ik denk dat het een hele goede stap is hulp voor hem/jullie te zoeken. Dit kan via het wijkteam of de huisarts. Hij heeft zo te lezen vervelende dingen meegemaakt waar hij op dit moment last van heeft. Of jij het herkent of niet, kinderen kunnen veel voor zich houden en zijn beleving is zoals het is.
Onderschat ook niet dat hij ook aanvoelt wat jij voelt, dus ook wat jij van hem vind.
Tussen de regels door lees ik een beetje over zijn (vervelende) gedrag. Ik zou het anders benaderen, want dat gedrag komt vaak ergens vandaan.
Dat hij niet goed in zijn vel zit is duidelijk, hulp zoeken is denk ik een hele goede stap.
Onderschat ook niet dat hij ook aanvoelt wat jij voelt, dus ook wat jij van hem vind.
Tussen de regels door lees ik een beetje over zijn (vervelende) gedrag. Ik zou het anders benaderen, want dat gedrag komt vaak ergens vandaan.
Dat hij niet goed in zijn vel zit is duidelijk, hulp zoeken is denk ik een hele goede stap.
vrijdag 25 oktober 2024 om 11:19
We hebben al eens een traject gelopen met hem. Daar kwam niets uit. Vandaar dat ik hoopte op adviezen van mensen die hun kind hier ook in herkend.
Een externe partij heeft hem toen meerdere malen geobserveerd op locatie met spellen, er zijn gesprekken geweest en iemand is meerdere keren thuis komen kijken hoe hij zich gedraagt.
Ik Maak me zorgen ook om zijn mentaliteit, vaak het slechtste verwachten. Ben bang dat z’n kijk op het leven zo is / wordt en dat het leven zwaar voor hem gaat worden.
Ik zal anders nog eens naar de huisarts gaan, moet zoon dan mee denk het wel?
Ik wil hem geen gevoel geven dat er iets mis met hem is. Want gevoel heeft hij al over zichzelf ( niemand vind me leuk, je houdt niet van me enz).
En ik heb overal toestemming nodig van zijn vader. Gebaseerd op eerdere medische adviezen van specialisten over ander zoontje.. Hem kennende vind het niet nodig.. en dan kan ik niets geloof ik als 1 ouder geen toestemming geeft?
Herkent iemand bovenstaande ook in z’n eigen gezin? En wat hielp jullie? Welke trajecten hebben jullie doorlopen?
Hoort dit bij de pre puberteit of moet ik me echt zorgen maken, ik weet het soms niet. Gun hem de wereld, en hou enorm van hem. Ik Zou willen dat alles lichter voelt voor hem.
Hij heeft soms ook z’n goede dagen overigens. Het is niet 24/7 een zwaar op de hand liggend kind, echt niet. Lastig om het goed op papier te zetten.
Een externe partij heeft hem toen meerdere malen geobserveerd op locatie met spellen, er zijn gesprekken geweest en iemand is meerdere keren thuis komen kijken hoe hij zich gedraagt.
Ik Maak me zorgen ook om zijn mentaliteit, vaak het slechtste verwachten. Ben bang dat z’n kijk op het leven zo is / wordt en dat het leven zwaar voor hem gaat worden.
Ik zal anders nog eens naar de huisarts gaan, moet zoon dan mee denk het wel?
Ik wil hem geen gevoel geven dat er iets mis met hem is. Want gevoel heeft hij al over zichzelf ( niemand vind me leuk, je houdt niet van me enz).
En ik heb overal toestemming nodig van zijn vader. Gebaseerd op eerdere medische adviezen van specialisten over ander zoontje.. Hem kennende vind het niet nodig.. en dan kan ik niets geloof ik als 1 ouder geen toestemming geeft?
Herkent iemand bovenstaande ook in z’n eigen gezin? En wat hielp jullie? Welke trajecten hebben jullie doorlopen?
Hoort dit bij de pre puberteit of moet ik me echt zorgen maken, ik weet het soms niet. Gun hem de wereld, en hou enorm van hem. Ik Zou willen dat alles lichter voelt voor hem.
Hij heeft soms ook z’n goede dagen overigens. Het is niet 24/7 een zwaar op de hand liggend kind, echt niet. Lastig om het goed op papier te zetten.
vrijdag 25 oktober 2024 om 11:22
Wat een vervelende situatie! Het klinkt alsof je zoontje ook erg in de knoop zit met zichzelf en alsof hij zichzelf in de weg zit.
Ik denk dat het geen kwaad kan om een keer naar de huisarts te gaan en hier je zorgen te bespreken. En probeer het ook aan te geven op school. Voor sommige kinderen kan een (kort) traject bij de sociaal maatschappelijk werker al erg helpen!
Ik denk dat het geen kwaad kan om een keer naar de huisarts te gaan en hier je zorgen te bespreken. En probeer het ook aan te geven op school. Voor sommige kinderen kan een (kort) traject bij de sociaal maatschappelijk werker al erg helpen!
vrijdag 25 oktober 2024 om 11:45
Zie het niet als een lastig kind of dat jij het fout doet.
Je zoon zit niet goed in zijn vel, heeft moeite met zijn omgeving en vooral met zich zelf. Gun hem een traject / hulp zodat hij kan veranderen waardoor zijn leven weer leuker, waardevoller, perspectiefvol etc is.
Zoek hulp, maak een afspraak bij de huisarts. Hij komt nu in de leeftijd dat hormonen ook mee gaan spelen. Een periode die voor elk kind wat uitdagender is.
Heb je ook overleg hierover met zijn vader? wat vindt hij?
Je zoon zit niet goed in zijn vel, heeft moeite met zijn omgeving en vooral met zich zelf. Gun hem een traject / hulp zodat hij kan veranderen waardoor zijn leven weer leuker, waardevoller, perspectiefvol etc is.
Zoek hulp, maak een afspraak bij de huisarts. Hij komt nu in de leeftijd dat hormonen ook mee gaan spelen. Een periode die voor elk kind wat uitdagender is.
Heb je ook overleg hierover met zijn vader? wat vindt hij?
vrijdag 25 oktober 2024 om 11:51
Klinkt als een gevoelig jochie die iets dwars zit. Lastige leeftijd 10, hij heeft alles meegekregen van je relatieproblemen en scheiding maar niet het vermogen om het een plek te geven.
Paar gesprekken met hem en jou samen kan misschien ook al heel veel doen, om uit deze dynamiek te komen en weer in een opwaartse spiraal te komen.
Als ouder heb je je blinde vlekken en heb je dagelijks met het gedrag te maken, op den duur weet je ook niet meer waar je goed aan doet.
Je klinkt als een liefdevolle moeder die vertrouwen heeft in haar zoon maar het even niet meer weet, dat is het beste moment om er iets mee te doen. Straks wordt het een puber en is het een stuk lastiger.
Paar gesprekken met hem en jou samen kan misschien ook al heel veel doen, om uit deze dynamiek te komen en weer in een opwaartse spiraal te komen.
Als ouder heb je je blinde vlekken en heb je dagelijks met het gedrag te maken, op den duur weet je ook niet meer waar je goed aan doet.
Je klinkt als een liefdevolle moeder die vertrouwen heeft in haar zoon maar het even niet meer weet, dat is het beste moment om er iets mee te doen. Straks wordt het een puber en is het een stuk lastiger.
vrijdag 25 oktober 2024 om 11:52
Ik zou hem op een rustig moment, als hij niet in dat super negatieve zit, het bespreekbaar maken. Dat het je opvalt dat hij het moeilijk heeft. En dan vragen of hij dat ook vindt. Dat dit kan komen door dingen die hij heeft meegemaakt (pesten bv). en dat meer mensen dat hebben en dat je daar hulp voor kan krijgen. Dat hij het niet alleen hoeft te doen. Zo ging dat destijds bij onze dochter. Inmiddels heeft ze een verklaring en therapie. Gestart toen ze ruim 10 was, we zijn nu 3 jaar verder en het is een heel tevreden kind (meestal dan want de puberteit is ook gaande).
vrijdag 25 oktober 2024 om 11:53
Zit hij niet gewoon heel erg met zichzelf in de knoop in de zin van de pubertijd komt eraan, zoveel veranderingen, nog even en dan moet hij naar de middelbare. Misschien heeft hij nog steeds moeite met de scheiding en vind hij het lastig dat zijn broertje altijd vrolijk is en veel vrienden heeft en hij niet?
vrijdag 25 oktober 2024 om 12:09
Ik zou er op een rustig moment met hem over praten. Onze 10 jarige zoon kan erg boos worden: hij krijst enorm hard en is niet bereikbaar. Hij roept dan ook dat hij een kogel door zijn kop wil schieten. Op een gegeven moment was ik door wanhoop zelf enorm boos geworden. Toen we allebei rustig waren, zijn we gaan wandelen en legde ik uit dat ik het erg moeilijk vind om hem te helpen. Dat ik merk dat hem iets dwars zit, maar hij vertelt niet wat er aan de hand is. En dat ik er daardoor niets mee kan. Dat ik daardoor, door de frustratie en wanhoop, boos was geworden. Dat begreep hij wel. Hij vertelde dat hij zelf niet wist wat hij voelde. Dat leek me erg lastig voor hem en dat bevestigde hij ook. Hij wilde op zo'n moment echt dood. Dat gevoel had hij regelmatig zei hij, als hij zo boos was. Ik vroeg of hij daar hulp bij wilde en dat wilde hij. Een week later zaten we bij de huisarts en we hebben nu de intake gehad bij een zorginstelling die de hulpvraag op gaat pakken.
Wij hebben ook al veel trajecten gehad (op advies van school, niet van ons). Die leverden niks op. In gesprek met mij, durfde hij uiteindelijk te zeggen wat er was. En vanuit daar, hulp te zoeken. Vertrouw op je gevoel.
Wij hebben ook al veel trajecten gehad (op advies van school, niet van ons). Die leverden niks op. In gesprek met mij, durfde hij uiteindelijk te zeggen wat er was. En vanuit daar, hulp te zoeken. Vertrouw op je gevoel.
vrijdag 25 oktober 2024 om 12:17
Ik heb speciaal voor dit topic mijn account maar weer eens geactiveerd. Want ik herken 90% van wat je schrijft (en ik denk dat dat best fijn is). Mijn zoon is inmiddels 2 jaar ouder, maar ik had toen hij 10 was hetzelfde kunnen schrijven als wat jij nu schrijft.
Wij hebben zoon nooit laten testen en dus geen trajecten doorgelopen of iets dergelijks. En wat werkt? Nou, eerlijk gezegd modderen we maar wat aan. Onze zoon is niet altijd zo negatief en momenteel zit hij weer beter in zijn vel. Maar een paar weken geleden had ik waarschijnlijk een vergelijkbaar topic kunnen openen als jij.
Wat een beetje werkt is negatief gedrag of gemopper begrenzen. Mijn man (wij zijn gelukkig nog bij elkaar) is daar beter in als ik. Daarmee bedoel ik niet straffen of iets dergelijks, want dat heeft inderdaad helemaal geen zin en werkt eerder averechts. Maar mijn man kapt hem wel af als zoon te lang doordraaft in negativiteit. We gaan dan even nergens op in laten hem in zijn sop gaar koken.
Echt vervelend gedrag (helaas ook herkenbaar) bespreken we wel uitvoerig en keuren we heel duidelijk af. En dan nemen we "ja, ik weet wel dat jullie mij stom vinden en dat X je lievelingskind is (ook herkenbaar)", maar even voor lief. We maken altijd onderscheid tussen persoon (geweldig) en gedrag (soms niet zo geweldig) en hopen maar dat het ooit aankomt.
En uiteraard benoemen we op andere momenten zijn kwaliteiten. Bij ons is het ook nog zo dat zijn "makkelijkere" broer ouder is, dus hij kijkt ook nog eens enorm tegen hem op. Dus we benoemen vooral dat hij goed is, zoals hij is en dat broer ook nog een hoop te leren had toen hij dezelfde leeftijd had (en nog steeds natuurlijk).
Voor wat betreft het "overal het negatieve in zien" (ook herkenbaar!), heb ik voor mezelf geconcludeerd dat mijn zoon niet van onzekerheid houdt. En dat hij daarom alvast maar van het ergste uit gaat. Bij ons speelt dat bijvoorbeeld als we op vakantie gaan. Hij heeft daar nooit zin in en bedenkt van tevoren allemaal redenen waarom het daar stom zal zijn. Ik ga zo min mogelijk de discussie aan, maar voer hem in aanloop naar de vakantie tussen neus en lippen door zoveel mogelijk informatie over de locatie, de bestemming, de reis etc. En ik geef hem, waar dat kan, inspraak op een aantal zaken. Want ik denk dat situaties waarin hij geen controle heeft ook lastig voor hem zijn.
Ik denk bij mijn zoon ook dat het een soort levenshouding is, die het hem niet altijd gemakkelijker zal maken. Maar heb er dan weer wel vertrouwen in dat hij ermee om leert gaan. Ze zijn nog erg jong he, er valt nog van alles te leren.
Voor wat betreft de pre-puberteit: dat zou best mee kunnen spelen. Mijn zoon is inmiddels volop puber, dus dat helpt niet mee. Maar eerlijk gezegd was hij als kleuter ook al niet de makkelijkste. En zoals gezegd is hij momenteel weer ontzettend gezellig.
Lang verhaal kort: ik heb de wijsheid niet in pacht, maar herken wel veel. Wellicht dat af en toe stoom afblazen, al helpt.
Wij hebben zoon nooit laten testen en dus geen trajecten doorgelopen of iets dergelijks. En wat werkt? Nou, eerlijk gezegd modderen we maar wat aan. Onze zoon is niet altijd zo negatief en momenteel zit hij weer beter in zijn vel. Maar een paar weken geleden had ik waarschijnlijk een vergelijkbaar topic kunnen openen als jij.
Wat een beetje werkt is negatief gedrag of gemopper begrenzen. Mijn man (wij zijn gelukkig nog bij elkaar) is daar beter in als ik. Daarmee bedoel ik niet straffen of iets dergelijks, want dat heeft inderdaad helemaal geen zin en werkt eerder averechts. Maar mijn man kapt hem wel af als zoon te lang doordraaft in negativiteit. We gaan dan even nergens op in laten hem in zijn sop gaar koken.
Echt vervelend gedrag (helaas ook herkenbaar) bespreken we wel uitvoerig en keuren we heel duidelijk af. En dan nemen we "ja, ik weet wel dat jullie mij stom vinden en dat X je lievelingskind is (ook herkenbaar)", maar even voor lief. We maken altijd onderscheid tussen persoon (geweldig) en gedrag (soms niet zo geweldig) en hopen maar dat het ooit aankomt.
En uiteraard benoemen we op andere momenten zijn kwaliteiten. Bij ons is het ook nog zo dat zijn "makkelijkere" broer ouder is, dus hij kijkt ook nog eens enorm tegen hem op. Dus we benoemen vooral dat hij goed is, zoals hij is en dat broer ook nog een hoop te leren had toen hij dezelfde leeftijd had (en nog steeds natuurlijk).
Voor wat betreft het "overal het negatieve in zien" (ook herkenbaar!), heb ik voor mezelf geconcludeerd dat mijn zoon niet van onzekerheid houdt. En dat hij daarom alvast maar van het ergste uit gaat. Bij ons speelt dat bijvoorbeeld als we op vakantie gaan. Hij heeft daar nooit zin in en bedenkt van tevoren allemaal redenen waarom het daar stom zal zijn. Ik ga zo min mogelijk de discussie aan, maar voer hem in aanloop naar de vakantie tussen neus en lippen door zoveel mogelijk informatie over de locatie, de bestemming, de reis etc. En ik geef hem, waar dat kan, inspraak op een aantal zaken. Want ik denk dat situaties waarin hij geen controle heeft ook lastig voor hem zijn.
Ik denk bij mijn zoon ook dat het een soort levenshouding is, die het hem niet altijd gemakkelijker zal maken. Maar heb er dan weer wel vertrouwen in dat hij ermee om leert gaan. Ze zijn nog erg jong he, er valt nog van alles te leren.
Voor wat betreft de pre-puberteit: dat zou best mee kunnen spelen. Mijn zoon is inmiddels volop puber, dus dat helpt niet mee. Maar eerlijk gezegd was hij als kleuter ook al niet de makkelijkste. En zoals gezegd is hij momenteel weer ontzettend gezellig.
Lang verhaal kort: ik heb de wijsheid niet in pacht, maar herken wel veel. Wellicht dat af en toe stoom afblazen, al helpt.
vrijdag 25 oktober 2024 om 12:20
wat jullie zochten was een etiketje, en dat heb je niet gevonden.
Want er is wel degelijk IETS, dat beschrijf je namelijk hier
vrijdag 25 oktober 2024 om 12:25
Misschien een tip over het eten. Wij hebben een gezin met allemaal goede eters, behalve onze zoon van 10 jaar.
We hebben dit losgelaten en hij mag zelf bepalen wat hij eet, we gaan hier geen strijd meer over aan.
Dit scheelt veel stress voor hem en ons.
We hebben dit losgelaten en hij mag zelf bepalen wat hij eet, we gaan hier geen strijd meer over aan.
Dit scheelt veel stress voor hem en ons.
utrechtsevrouw wijzigde dit bericht op 25-10-2024 16:12
1.38% gewijzigd
vrijdag 25 oktober 2024 om 12:25
Precies. Ik zou niet inzetten op een diagnose maar op hulp en ondersteuning voor zoon.Lila-Linda schreef: ↑25-10-2024 12:20wat jullie zochten was een etiketje, en dat heb je niet gevonden.
Want er is wel degelijk IETS, dat beschrijf je namelijk hier
Pesten kan enorme impact hebben op iemands zelfbeeld, ook als jou als ouder niet echt iets opvalt. Ik heb er decennia later nog altijd last van.
vrijdag 25 oktober 2024 om 12:27
Ik ben zelf veel gepest en was daardoor ook vaak negatief over mezelf en de toekomst. Misschien met je zoon bespreken of hij liever naar een andere school/klas wilt gaan zodat hij uit de pest situatie gehaald kan worden?
En natuurlijk via je huisarts hulp voor je zoon!
Sterkte, ik vind het rot voor hem en voor jou.
En natuurlijk via je huisarts hulp voor je zoon!
Sterkte, ik vind het rot voor hem en voor jou.
vrijdag 25 oktober 2024 om 12:27
Je kind heeft hulp nodig en dan doe je er als ouder alles aan om te zorgen dat deze hulp er ook komt. Ook als vader niet mee wil werken, er zijn meer wegen die naar Rome leiden. Ook zonder een diagnose kunnen kinderen hulp en ondersteuning nodig hebben. Heel fijn dat er geen specifieke diagnose aan verbonden is maar dat betekent nog altijd niet dat er niet vanalles in zijn bolletje gebeurt waar je iets mee moet. Dus ik zou naar de huisarts gaan, alles op tafel gooien en om hulp vragen. Ik zou de eerste afspraak wel even zonder kind doen.Lentemens schreef: ↑25-10-2024 11:19We hebben al eens een traject gelopen met hem. Daar kwam niets uit. Vandaar dat ik hoopte op adviezen van mensen die hun kind hier ook in herkend.
Een externe partij heeft hem toen meerdere malen geobserveerd op locatie met spellen, er zijn gesprekken geweest en iemand is meerdere keren thuis komen kijken hoe hij zich gedraagt.
Ik Maak me zorgen ook om zijn mentaliteit, vaak het slechtste verwachten. Ben bang dat z’n kijk op het leven zo is / wordt en dat het leven zwaar voor hem gaat worden.
Ik zal anders nog eens naar de huisarts gaan, moet zoon dan mee denk het wel?
Ik wil hem geen gevoel geven dat er iets mis met hem is. Want gevoel heeft hij al over zichzelf ( niemand vind me leuk, je houdt niet van me enz).
En ik heb overal toestemming nodig van zijn vader. Gebaseerd op eerdere medische adviezen van specialisten over ander zoontje.. Hem kennende vind het niet nodig.. en dan kan ik niets geloof ik als 1 ouder geen toestemming geeft?
Herkent iemand bovenstaande ook in z’n eigen gezin? En wat hielp jullie? Welke trajecten hebben jullie doorlopen?
Hoort dit bij de pre puberteit of moet ik me echt zorgen maken, ik weet het soms niet. Gun hem de wereld, en hou enorm van hem. Ik Zou willen dat alles lichter voelt voor hem.
Hij heeft soms ook z’n goede dagen overigens. Het is niet 24/7 een zwaar op de hand liggend kind, echt niet. Lastig om het goed op papier te zetten.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
vrijdag 25 oktober 2024 om 12:35
Als je hulp zoekt hoef je hem niet het gevoel te geven dat er wat mis met hem is. Ga met hem in gesprek, neem hem serieus en geef hem aan dat je naar de huisarts gaat om dit eens te bespreken omdat je het vervelend voor hem vind dat hij zo rot inzijn vel zit en wil overleggen met de huisarts wat jullie eraan kunnen doen dat hij wat minder somber wordt.Lentemens schreef: ↑25-10-2024 11:19We hebben al eens een traject gelopen met hem. Daar kwam niets uit. Vandaar dat ik hoopte op adviezen van mensen die hun kind hier ook in herkend.
Een externe partij heeft hem toen meerdere malen geobserveerd op locatie met spellen, er zijn gesprekken geweest en iemand is meerdere keren thuis komen kijken hoe hij zich gedraagt.
Ik Maak me zorgen ook om zijn mentaliteit, vaak het slechtste verwachten. Ben bang dat z’n kijk op het leven zo is / wordt en dat het leven zwaar voor hem gaat worden.
Ik zal anders nog eens naar de huisarts gaan, moet zoon dan mee denk het wel?
Ik wil hem geen gevoel geven dat er iets mis met hem is. Want gevoel heeft hij al over zichzelf ( niemand vind me leuk, je houdt niet van me enz).
En ik heb overal toestemming nodig van zijn vader. Gebaseerd op eerdere medische adviezen van specialisten over ander zoontje.. Hem kennende vind het niet nodig.. en dan kan ik niets geloof ik als 1 ouder geen toestemming geeft?
Herkent iemand bovenstaande ook in z’n eigen gezin? En wat hielp jullie? Welke trajecten hebben jullie doorlopen?
Hoort dit bij de pre puberteit of moet ik me echt zorgen maken, ik weet het soms niet. Gun hem de wereld, en hou enorm van hem. Ik Zou willen dat alles lichter voelt voor hem.
Hij heeft soms ook z’n goede dagen overigens. Het is niet 24/7 een zwaar op de hand liggend kind, echt niet. Lastig om het goed op papier te zetten.
Dat er toen uit onderzoeken niks is gekomen zegt dat er geen labeltje op je zoon geplakt is maar dat wil niet zeggen dat kinderen die geen label hebben, niet ongelukkig kunnen zijn en hulp nodig kunnen hebben.
Ik herken het en bij ons zat er wel degelijk iets achter, de scheiding, communicatie tussen ouders beginnende puberteit en dat kun je echt niet zelf oplossen daar was professionele hulp bij nodig.
vrijdag 25 oktober 2024 om 12:36
Wat lastig klinkt dit! Vooral voor hem, hij klinkt erg in de knoop, maar ook voor jou! Zat dit altijd al in hem of is het sinds kort (sinds de scheiding?)?
Ook jongens kunnen vroeg in de puberteit komen, dat kan wellicht meespelen, maar als hij altijd al wel zo is geweest, dan is een andere aanpak helpender.
Sterkte ermee, niet leuk
Ook jongens kunnen vroeg in de puberteit komen, dat kan wellicht meespelen, maar als hij altijd al wel zo is geweest, dan is een andere aanpak helpender.
Sterkte ermee, niet leuk
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
