Kinderen
alle pijlers
Zoon is "anders", hoe gaan we daar het best mee om?
maandag 26 mei 2008 om 12:51
Mijn zoontje is geboren met een aantal aangeboren afwijkingen, en heeft daarvoor ook al een aantal operaties gehad in de afgelopen 2 jaar. Bij de eerste buikoperatie, direct na zijn geboorte, is zijn navel weggehaald omdat dit een mogelijke infectiebron kan zijn en ze dat wilden voorkomen. Zoon heeft dus geen navel; wel ongeveer op die plek een soort vouwtje waar het litteken begint dat naar zijn piemeltje loopt.
Toen ik hem vanmorgen aan het aankleden was, zag hij mijn navel. Dus ik vertelde dat dit de navel was. Hij op zijn buik kijken, en daar zag hij dus niks. Vervolgens keek hij zo beteuterd, dat ik eigenlijk niks anders wist te zeggen dan dat hij geen navel heeft omdat de dokter die weggehaald heeft.
Hoe kunnen we hier nu het beste mee om gaan, met zijn navel die ontbreekt, zijn piemeltje dat er wat anders uitziet, de andere littekens die hij heeft, dat hij misschien altijd luiers moet dragen omdat hij wellicht niet zindelijk kan worden (dit is nog niet bekend). Tot nu toe stelden wij het als een feit dat hij anders was, maar ik merk dat ik er steeds meer moeite mee krijg om hier op een "normale" manier mee om te gaan.
Wie heeft er tips, aanbevelingen of ervaring hiermee?
Toen ik hem vanmorgen aan het aankleden was, zag hij mijn navel. Dus ik vertelde dat dit de navel was. Hij op zijn buik kijken, en daar zag hij dus niks. Vervolgens keek hij zo beteuterd, dat ik eigenlijk niks anders wist te zeggen dan dat hij geen navel heeft omdat de dokter die weggehaald heeft.
Hoe kunnen we hier nu het beste mee om gaan, met zijn navel die ontbreekt, zijn piemeltje dat er wat anders uitziet, de andere littekens die hij heeft, dat hij misschien altijd luiers moet dragen omdat hij wellicht niet zindelijk kan worden (dit is nog niet bekend). Tot nu toe stelden wij het als een feit dat hij anders was, maar ik merk dat ik er steeds meer moeite mee krijg om hier op een "normale" manier mee om te gaan.
Wie heeft er tips, aanbevelingen of ervaring hiermee?
maandag 26 mei 2008 om 13:18
Ik heb ook een zoon met een "ziekehuis" verleden (en jammer genoeg toekomst). Wij zijn altijd open en eerlijk geweest van wat hij heeft. Je hoeft niet in details te treden. Maar wij hebben altijd verteld dat hij toen hij baby was ziek werd en dat de dokter hem in het ziekenhuis heeft geholpen om beter te worden. Zijn lidtekens noemden we ritsjes. Maar wij hebben nooit de term anders gebruikt, want wat een kind absoluut niet wil is anders dan anderen zijn.
maandag 26 mei 2008 om 13:24
Sarah en Annie, tnx 
Parsje, zijn de littekens van jouw zoon erg duidelijk te zien? Zoon heeft ook een longoperatie gehad, en heeft daardoor een flinke deuk in zijn borstkas. Als hij alleen een luier aanheeft, zie je dus al dat het er anders uitziet.
We hebben overigens nog nooit tegen zoon gezegd dat hij anders is, hij is gewoon heel bijzonder.
Parsje, zijn de littekens van jouw zoon erg duidelijk te zien? Zoon heeft ook een longoperatie gehad, en heeft daardoor een flinke deuk in zijn borstkas. Als hij alleen een luier aanheeft, zie je dus al dat het er anders uitziet.
We hebben overigens nog nooit tegen zoon gezegd dat hij anders is, hij is gewoon heel bijzonder.
maandag 26 mei 2008 om 13:28
Morrie, zoon is bij diverse specialisten onder behandeling, dat ik even het overzicht kwijt ben waar ik deze vraag het beste neer kan leggen. Vanmiddag moet ik sowieso bij de huisarts langs, daar kan ik de vraag in ieder geval stellen. En binnenkort moeten we weer naar de uroloog, wieweet weet hij het ook.
Maansa, is er bij jouw dochter ook qua uiterlijk iets te zien? Ik heb hier nog niet veel emoties gezien, behalve dan dat zoon beteuterd was dat hij niet ook zo'n mooi kuiltje had
Maansa, is er bij jouw dochter ook qua uiterlijk iets te zien? Ik heb hier nog niet veel emoties gezien, behalve dan dat zoon beteuterd was dat hij niet ook zo'n mooi kuiltje had
maandag 26 mei 2008 om 13:35
Hoe oud is jouw zoon dan? Ik heb het idee dat jonge kindjes niet beter weten dan dat ze er zo uit zien en dat als daar normaal over gedaan wordt dat het voor hen ook heel normaal is, ook al zien ze er iets anders uit.
Maar misschien is dat een verkeerde gedachte hoor.
Heb jij er zelf moeite mee, dat ie wat medische gebreken heeft of dat er iets aan hem te zien is?
Maar misschien is dat een verkeerde gedachte hoor.
Heb jij er zelf moeite mee, dat ie wat medische gebreken heeft of dat er iets aan hem te zien is?
maandag 26 mei 2008 om 13:38
Citronella, zoon is in februari 2 geworden.
Ik merk zelf wel dat ik er meer moeite mee ga krijgen. Niet dat hij anders is, als wel dat ik bang ben dat hij er mee gepest gaat worden als hij wat groter is. Plus dat ik in januari bevallen ben van een gezonde dochter, en nu dus ook meemaak hoe het kan zijn als je kind gezond is en je voor een verkoudheidje naar de dokter moet.
Zoon kan ik het verschil tussen een jongetje en een meisje heus wel uitleggen (want dat verschil zal hij ongetwijfeld gaan zien als hij straks met zijn zusje in bad zit). Maar wat ik hem moet vertellen als hij met zijn neefje bij opa en oma in bad zit, dat weet ik niet.
Ik merk zelf wel dat ik er meer moeite mee ga krijgen. Niet dat hij anders is, als wel dat ik bang ben dat hij er mee gepest gaat worden als hij wat groter is. Plus dat ik in januari bevallen ben van een gezonde dochter, en nu dus ook meemaak hoe het kan zijn als je kind gezond is en je voor een verkoudheidje naar de dokter moet.
Zoon kan ik het verschil tussen een jongetje en een meisje heus wel uitleggen (want dat verschil zal hij ongetwijfeld gaan zien als hij straks met zijn zusje in bad zit). Maar wat ik hem moet vertellen als hij met zijn neefje bij opa en oma in bad zit, dat weet ik niet.
maandag 26 mei 2008 om 13:44
maandag 26 mei 2008 om 13:57
Ook bij onze zoon zijn de lidtekens duidelijk zichtbaar als hij in zijn onderbroek loopt. Ik kan me jou gevoelens best voorstellen. Ook ik was bang voor pesten. Zoon zit inmiddels in groep 6 en heel de klas weet wat hij heeft en nog nooit heeft iemand hem erover gepest. Ook zwemt hij gewoon en als er kinderen zijn die vragen wat heb jij op je buik dan legt hij het gewoon uit.
maandag 26 mei 2008 om 13:58
In eerste instantie zal jouw kindje er waarschijnlijk vanuit gaan dat zijn neefje een "andere piemel" heeft, de zijne is immers zijn norm.
Ik merk het aan Mopsey, die kan echt verbaasd zijn over de lange benen van een ander kindje (dat is een lang kindje, hé mamma). Dat zij degene is die anders is, dat besef heeft ze vaak niet (al begint dit nu ze bijna vier is wel te komen).
Daarom probeer ik ook zo normaal mogelijk met haar afwijkingen om te gaan, eerlijk maar positief. Mopsey heeft korte beentjes, maar ik vind wel dat zij de mooiste beentjes heeft van alle Mopseys op de hele wereld. Ze is klein, maar groot van binnen. Vooralsnog vraagt ze niet meer dan deze bevestiging.
Als andere mensen erover willen praten (ze valt nogal op als we bijvoorbeeld aan het winkelen zijn; mensen benaderen haar alsof ze een pratende baby zien), dan geef ik in principe gewoon antwoord omdat ik richting Mops het signaal wil afgeven dat zij zich nergens vor hoeft te schamen. Soms geeft Mopsey echter zelf aan dat ze al dat gedoe zo zat is ("ik bén geen baby hoor!") dat ik ook andere mensen afkap. Ik kan me namelijk ook voorstellen dat ze al die aandacht zo nu en dan spuugzat is, en dat mag ze ook zijn. Het bekijken kan je niet tegenhouden, maar ze is natuurlijk ook weer geen lopende informatiezuil voor dwerggroei.
Kortom; ik bekijk per moment hoe ik ermee omga, en probeer zoveel mogelijk de signalen van mijn kind op te pikken. Is ze onzeker, dan ondersteun ik haar, is ze nieuwsgierig, dan informeer ik haar, is ze angstig, dan begeleid ik haar, en is ze opstandig, dan bescherm ik haar.
Eigenlijk precies als je met een ander kind zou doen, alleen net even anders....
Volgens mij doe je het dus helemaal goed!
Ik merk het aan Mopsey, die kan echt verbaasd zijn over de lange benen van een ander kindje (dat is een lang kindje, hé mamma). Dat zij degene is die anders is, dat besef heeft ze vaak niet (al begint dit nu ze bijna vier is wel te komen).
Daarom probeer ik ook zo normaal mogelijk met haar afwijkingen om te gaan, eerlijk maar positief. Mopsey heeft korte beentjes, maar ik vind wel dat zij de mooiste beentjes heeft van alle Mopseys op de hele wereld. Ze is klein, maar groot van binnen. Vooralsnog vraagt ze niet meer dan deze bevestiging.
Als andere mensen erover willen praten (ze valt nogal op als we bijvoorbeeld aan het winkelen zijn; mensen benaderen haar alsof ze een pratende baby zien), dan geef ik in principe gewoon antwoord omdat ik richting Mops het signaal wil afgeven dat zij zich nergens vor hoeft te schamen. Soms geeft Mopsey echter zelf aan dat ze al dat gedoe zo zat is ("ik bén geen baby hoor!") dat ik ook andere mensen afkap. Ik kan me namelijk ook voorstellen dat ze al die aandacht zo nu en dan spuugzat is, en dat mag ze ook zijn. Het bekijken kan je niet tegenhouden, maar ze is natuurlijk ook weer geen lopende informatiezuil voor dwerggroei.
Kortom; ik bekijk per moment hoe ik ermee omga, en probeer zoveel mogelijk de signalen van mijn kind op te pikken. Is ze onzeker, dan ondersteun ik haar, is ze nieuwsgierig, dan informeer ik haar, is ze angstig, dan begeleid ik haar, en is ze opstandig, dan bescherm ik haar.
Eigenlijk precies als je met een ander kind zou doen, alleen net even anders....
Volgens mij doe je het dus helemaal goed!
Wat wilde ik nou toch typen?
maandag 26 mei 2008 om 14:16
Kortom; ik bekijk per moment hoe ik ermee omga, en probeer zoveel mogelijk de signalen van mijn kind op te pikken. Is ze onzeker, dan ondersteun ik haar, is ze nieuwsgierig, dan informeer ik haar, is ze angstig, dan begeleid ik haar, en is ze opstandig, dan bescherm ik haar.
Eigenlijk precies als je met een ander kind zou doen, alleen net even anders....
Volgens mij doe je het dus helemaal goed![/quote]
Ontzettend mooi geschreven en verwoord, kunnen alle ouders een voorbeeld aannemen!
Eigenlijk precies als je met een ander kind zou doen, alleen net even anders....
Volgens mij doe je het dus helemaal goed![/quote]
Ontzettend mooi geschreven en verwoord, kunnen alle ouders een voorbeeld aannemen!
maandag 26 mei 2008 om 14:35
Ik sluit mij helemaal aan bij Mimsey.
Mijn zoon is ook anders, maar dat is niet te zien. Hij is in zijn doen en laten anders. Hoe of wat weten wij ook nog niet precies. Hij noemt het een kriebel in zijn buik. Het is net een normaal kind en dat maakt het wel eens lastig, want anderen vinden mijn zoon een rot joch, en word bv. voor verjaardagen nooit uitgendigd.
Wij doen er zo normaal mogenlijk over, en soms geven we een extra dikke knuffel als hij dat nodig heeft.
Mijn zoon is ook anders, maar dat is niet te zien. Hij is in zijn doen en laten anders. Hoe of wat weten wij ook nog niet precies. Hij noemt het een kriebel in zijn buik. Het is net een normaal kind en dat maakt het wel eens lastig, want anderen vinden mijn zoon een rot joch, en word bv. voor verjaardagen nooit uitgendigd.
Wij doen er zo normaal mogenlijk over, en soms geven we een extra dikke knuffel als hij dat nodig heeft.
maandag 26 mei 2008 om 14:49
Mijn nichtje is heel klein en werd daar door een buurjongetje mee gepest. Ze kwam helemaal kwaad binnen (een jaar of vier was ze denk ik). Mijn nichtje vond zichzelf helemaal niet klein. Mijn tante heeft toen gezegd dat ze helemaal niet klein was, maar precies goed. Dat houden we er in de familie nu in. Jouw zoontje is ook precies goed zoals hij is toch?
Ik heb zelf geen kinderen en heb ook geen afwijkingen (weet even geen ander woord) waaruit ik nu ervaring kan putten. Maar mijn broer heeft een ongeluk gehad en zit nu in een rolstoel. Iedereen heeft er heel veel moeite mee om hem vragen te stellen en dergelijke, behalve jonge kinderen. Die vragen heel open en eerlijk wat er is, hoe het komt, of hij nog kan lopen, dat soort dingen. Ik denk dat kinderen juist op jonge leeftijf heel erg open staan voor dit soort informatie. Je hoeft hem nog niks uit te leggen wat hij nog niet snapt. Ik bedoel, het feit dat hij misschien nooit helemaal zindelijk wordt is nu nog niet van belang, over een jaar of twee wel. Dat hij een litteken(s) heeft en zijn neefje / buurjongetje / zusje niet is wel al te laten zien. Als hij vanaf het begin weet dat hij er anders uitziet is het gemakkelijker te accepteren.
(in de revalidatie zeggen ze altijd dat een grote aanpassing aan je uiterlijk vóór je puberteit positief (of in ieder geval niet negatief) is voor de ontwikkeling van je zelfbeeld, die ongeveer in die periode gevormd wordt. Jouw zoontje ziet zichzelf nu zo, die acceptatie komt dus vanzelf. Mocht je die aanpassing na je puberteit hebben, moet je jezelf opnieuw accepteren. Niet dat dit iets uitmaakt nu, maar het is misschien een verlichting in het toekomstbeeld)
Ik heb zelf geen kinderen en heb ook geen afwijkingen (weet even geen ander woord) waaruit ik nu ervaring kan putten. Maar mijn broer heeft een ongeluk gehad en zit nu in een rolstoel. Iedereen heeft er heel veel moeite mee om hem vragen te stellen en dergelijke, behalve jonge kinderen. Die vragen heel open en eerlijk wat er is, hoe het komt, of hij nog kan lopen, dat soort dingen. Ik denk dat kinderen juist op jonge leeftijf heel erg open staan voor dit soort informatie. Je hoeft hem nog niks uit te leggen wat hij nog niet snapt. Ik bedoel, het feit dat hij misschien nooit helemaal zindelijk wordt is nu nog niet van belang, over een jaar of twee wel. Dat hij een litteken(s) heeft en zijn neefje / buurjongetje / zusje niet is wel al te laten zien. Als hij vanaf het begin weet dat hij er anders uitziet is het gemakkelijker te accepteren.
(in de revalidatie zeggen ze altijd dat een grote aanpassing aan je uiterlijk vóór je puberteit positief (of in ieder geval niet negatief) is voor de ontwikkeling van je zelfbeeld, die ongeveer in die periode gevormd wordt. Jouw zoontje ziet zichzelf nu zo, die acceptatie komt dus vanzelf. Mocht je die aanpassing na je puberteit hebben, moet je jezelf opnieuw accepteren. Niet dat dit iets uitmaakt nu, maar het is misschien een verlichting in het toekomstbeeld)
maandag 26 mei 2008 om 16:36
Wow, wat ontzettend mooi omschreven. Het wezelijke van het ouderschap en wat is nu eigenlijk opvoeden in de dop. Mijn complimenten! (Ik ga dit kopieëren en opslaan, zoonlief drie heeft een afwijkende schedel en dat zal altijd zichtbaar blijven. We zullen waarschijnlijk dus nog wel op een punt komen waarbij zijn anders een rol gaat spelen.)
maandag 26 mei 2008 om 16:42
Zoon is inderdaad gewoon zoon, met al zijn knutselfoutjes, maar vooral met heel veel lol, wat dat betreft is het een geweldig ventje dat iedereen versteld doet staan
Ik vermoed zelf dat ik nu pas toe kom aan het verwerken van zijn eerste jaar, wat bij hem vol was van operaties, onderzoeken en onzekerheid, en wat bij dochter tot nu toe ontzettend relaxed is. En dat is wel iets waar we voor de bevalling al rekening mee gehouden hebben en de verloskundige ook over ingelicht hadden, maar wat ik nu wel lastig vind om mee om te gaan.
Maar fijn dat er al zoveel reacties zijn, en dat jullie de indruk hebben dat we het wel goed aanpakken
maandag 26 mei 2008 om 19:38
Lieve Tieg,
Je kleine mannetje zal er ongetwijfeld in de toekomst wel eens moeite mee gaan krijgen dat hij "anders" is. Maar wil je toch even meegeven dat het geen probleem hoeft te zijn....! Drie jaar geleden had ik een jongetje in de klas (groep 8) die met een open ruggetje is geboren en daardoor niet zindelijk, die volledig werd geaccepteerd door de rest van de groep. Het was een geweldig lief en stoer joch waar je van de "buitenkant" niks aan zag. Voor ik hem in de klas kreeg wist ik niet eens dat hij een "luier" aan had! Als je het niet weet, zie je dat écht niet. Zijn klasgenootjes wisten dit wel, maar gingen hier heel normaal mee om. Zij zijn van de kleutels af aan met dit jongetje, zijn "handicap", zijn operaties, zijn littekens opgegroeid. Ik denk zolang je als ouder heel eerlijk en open tegen je kind praat over zijn "knutselfoutjes", je je kind laat opgroeien tot een mannetje dat stevig in zijn schoenen staat en hier op zijn eigen manier mee om kan gaan. En ik denk dat je dit heel goed doet!!
Liefs Mondy
Je kleine mannetje zal er ongetwijfeld in de toekomst wel eens moeite mee gaan krijgen dat hij "anders" is. Maar wil je toch even meegeven dat het geen probleem hoeft te zijn....! Drie jaar geleden had ik een jongetje in de klas (groep 8) die met een open ruggetje is geboren en daardoor niet zindelijk, die volledig werd geaccepteerd door de rest van de groep. Het was een geweldig lief en stoer joch waar je van de "buitenkant" niks aan zag. Voor ik hem in de klas kreeg wist ik niet eens dat hij een "luier" aan had! Als je het niet weet, zie je dat écht niet. Zijn klasgenootjes wisten dit wel, maar gingen hier heel normaal mee om. Zij zijn van de kleutels af aan met dit jongetje, zijn "handicap", zijn operaties, zijn littekens opgegroeid. Ik denk zolang je als ouder heel eerlijk en open tegen je kind praat over zijn "knutselfoutjes", je je kind laat opgroeien tot een mannetje dat stevig in zijn schoenen staat en hier op zijn eigen manier mee om kan gaan. En ik denk dat je dit heel goed doet!!
Liefs Mondy
maandag 26 mei 2008 om 19:58
Ik denk dat eerlijk zijn en helder alles uitleggen, aansluitend bij wat hij begrijpt, het beste is. Zo kan hij het zelf ook gaan uitleggen aan andere kinderen. Mijn dochtertje is ouder (3) en begrijpt prima dat zij medicijnen nodig heeft, dit regelt ze zo'n beetje zelf op het kdv en ik heb nog nooit gehoord dat andere kinderen er raar op reageerden. Ze wil wel weten waarom haar neefje niet hoeft te puffen en is dan ook wel tevreden met het antwoord dat zijn longetjes niet ziek zijn. Haar oma zit in een rolstoel 'omdat oma's benen ziek zijn en ze daarom niet kan lopen', dus helpt ze juist goed mee met dingetjes oprapen etc. Andere rolstoelgebruikers vindt ze zo'n beetje het einde, dus daar staat ze vaak mee te kletsen.
Als jij er normaal overdoet, dan neemt je kind dat wel over (denk ik).
Als jij er normaal overdoet, dan neemt je kind dat wel over (denk ik).
maandag 26 mei 2008 om 22:29
Ook hier een moeder van een 'bijzondere' zoon. Aan de buitenkant zie je niet direct iets, maar als je even een tijdje met hem samenbent, merk je 't wel: z'n eten moet gewogen worden en berekend, hij heeft een insulinepompje vastzitten aan z'n lichaam, hij kan zich anders (zeurderig, niet te bereiken, 'agressief') gedragen door een te hoge of te lage bloedsuiker. Hij is drie, en kinderen merken 't wel op. Ik had stiekem gehoopt dat ze 't zó gewoon zouden vinden dat ze 't niet eens zouden zien. Maar 't valt ze op, ze vragen ernaar, en daarna spelen ze weer verder.
Onze benadering is misschien wat 'onorthodox', maar wij maken vooral heel veel grapjes over z'n aandoening, en doen bij tijd en wijle ook alsof het hebben van diabetes het grootste privilege ter wereld is. Zo hopen we dat hij, mocht hij ooit eens een negatieve opmerking erover krijgen, deze zelfverzekerd kan weerleggen.
Verder kan ik me alleen maar aansluiten bij mijn voorgangsters: zo open en gewoon mogelijk over doen, We zijn allemaal anders, en iedereen heeft in 't leven zo z'n eigen dingetjes.
Onze benadering is misschien wat 'onorthodox', maar wij maken vooral heel veel grapjes over z'n aandoening, en doen bij tijd en wijle ook alsof het hebben van diabetes het grootste privilege ter wereld is. Zo hopen we dat hij, mocht hij ooit eens een negatieve opmerking erover krijgen, deze zelfverzekerd kan weerleggen.
Verder kan ik me alleen maar aansluiten bij mijn voorgangsters: zo open en gewoon mogelijk over doen, We zijn allemaal anders, en iedereen heeft in 't leven zo z'n eigen dingetjes.
maandag 26 mei 2008 om 23:04
:
[...]
Zoon is inderdaad gewoon zoon, met al zijn knutselfoutjes, maar vooral met heel veel lol, wat dat betreft is het een geweldig ventje dat iedereen versteld doet staan
Ik vermoed zelf dat ik nu pas toe kom aan het verwerken van zijn eerste jaar, wat bij hem vol was van operaties, onderzoeken en onzekerheid, en wat bij dochter tot nu toe ontzettend relaxed is. En dat is wel iets waar we voor de bevalling al rekening mee gehouden hebben en de verloskundige ook over ingelicht hadden, maar wat ik nu wel lastig vind om mee om te gaan.
Maar fijn dat er al zoveel reacties zijn, en dat jullie de indruk hebben dat we het wel goed aanpakken
Ik kan me heel goed voorstellen dat je nu pas toe komt aan de verwerking en dat je dat nu opeens als "lastig" ervaart.
Misschien niet helemaal vergelijkbaar maar ik heb na de geboorte van dochter voor mezelf ziekenhuis in en uit gelopen en daardoor veel met haar gemist. Maar op dat moment is dat zo en ga je gewoon door in de mallemolen van alledag. En nu zoon geboren is en het wel allemaal "normaal" gaat krijg je opeens een soort terugblik, van; zo had het ook kunnen zijn, toen dochter geboren was, maar dat was het niet. Nou ja, een omslachtig verhaal maar wat ik wilde zeggen, heel begrijpelijk dat je er nu over na gaat denken en gaat verwerken.
En verder heb ik dus geen ervaring met kinderen die anders zijn of knutselfoutjes hebben, dus wat dat betreft. Ik heb zelf een (voor dochter) in het oog springend litteken en laat haar daar gewoon lekker aan friemelen en naar vragen en leg het heel simpel uit en klaar. Gewoon over doen en dan is het ook gewoon.
