Kinderen
alle pijlers
Zoon is "anders", hoe gaan we daar het best mee om?
maandag 26 mei 2008 om 12:51
Mijn zoontje is geboren met een aantal aangeboren afwijkingen, en heeft daarvoor ook al een aantal operaties gehad in de afgelopen 2 jaar. Bij de eerste buikoperatie, direct na zijn geboorte, is zijn navel weggehaald omdat dit een mogelijke infectiebron kan zijn en ze dat wilden voorkomen. Zoon heeft dus geen navel; wel ongeveer op die plek een soort vouwtje waar het litteken begint dat naar zijn piemeltje loopt.
Toen ik hem vanmorgen aan het aankleden was, zag hij mijn navel. Dus ik vertelde dat dit de navel was. Hij op zijn buik kijken, en daar zag hij dus niks. Vervolgens keek hij zo beteuterd, dat ik eigenlijk niks anders wist te zeggen dan dat hij geen navel heeft omdat de dokter die weggehaald heeft.
Hoe kunnen we hier nu het beste mee om gaan, met zijn navel die ontbreekt, zijn piemeltje dat er wat anders uitziet, de andere littekens die hij heeft, dat hij misschien altijd luiers moet dragen omdat hij wellicht niet zindelijk kan worden (dit is nog niet bekend). Tot nu toe stelden wij het als een feit dat hij anders was, maar ik merk dat ik er steeds meer moeite mee krijg om hier op een "normale" manier mee om te gaan.
Wie heeft er tips, aanbevelingen of ervaring hiermee?
Toen ik hem vanmorgen aan het aankleden was, zag hij mijn navel. Dus ik vertelde dat dit de navel was. Hij op zijn buik kijken, en daar zag hij dus niks. Vervolgens keek hij zo beteuterd, dat ik eigenlijk niks anders wist te zeggen dan dat hij geen navel heeft omdat de dokter die weggehaald heeft.
Hoe kunnen we hier nu het beste mee om gaan, met zijn navel die ontbreekt, zijn piemeltje dat er wat anders uitziet, de andere littekens die hij heeft, dat hij misschien altijd luiers moet dragen omdat hij wellicht niet zindelijk kan worden (dit is nog niet bekend). Tot nu toe stelden wij het als een feit dat hij anders was, maar ik merk dat ik er steeds meer moeite mee krijg om hier op een "normale" manier mee om te gaan.
Wie heeft er tips, aanbevelingen of ervaring hiermee?
maandag 26 mei 2008 om 23:06
dinsdag 27 mei 2008 om 03:04
Hoi Tieger,
Alleen ervaring van afstand. De vriendin van mijn zoon is met een groot aantal geboortedefecten geboren, zo heeft zij geen oor, maar wel een artificiele blaas en werken haar darmen niet. Plassen doet zij overdag via een tube die zij zelf via haar buikwand in de artificiele blaas prikt (en 's nachts heeft zij een luier om) en haar darmen worden 's nachts door haar ouders geleegd. Best heftig allemaal dus. Het meisje zit nu al een paar jaar op de lagere school en heeft inmiddels heel goed in de gaten dat dit niet "normaal" is. Het frappante is dat zij dit alles vrijwel zonder problemen accepteert (logisch, zij weet ook niet beter), alleen een tijd dwars heeft gelegen bij het zelfstandig legen van haar blaas. Eigenlijk een beetje zoals sommige kleuters die hardnekkig vertikken om zelf naar de wc te gaan. Van haar ouders weet ik dat zij altijd volstrekte openheid hebben gegeven - op haar niveau - wat er aan de hand is, wat er aan gedaan kan worden en wat ze simpelweg te "slikken" heeft, omdat het gewoon zo is. In de zin van sommige mensen hebben bruine ogen, sommige blauwe, sommige mensen twee oren en sommige maar een.
Het meisje kwam in de klas bij mijn zoontje toen hij 4 was en eigenlijk heeft hij haar net als alle andere kinderen van meet af aan totaal geaccepteerd zoals ze is. Hij vindt het inmiddels wel een beetje zielig dat ze niet "gewoon" kan plassen, maar aan de andere kant vindt en vond hij het ook heel gewoon. In zijn beleving was het een andere manier van plassen, die hij verder wel machtig interessant vond. Hij is verder ook weer niet overdreven meelevend (en houd ik af en toe mijn hart vast als hij al stoeiend aan haar artificiele oor trekt).
Wat ik je vanuit deze situatie als tip kan geven, is om je zoontje tezijnertijd gewoon naar school te sturen (met alleen een noodzakelijke uitleg aan de juf). Dat geeft je kind denk ik de kans om zelf vriendjes te maken, zonder dat ouders daar overdreven pusherig in doen "maar je hebt toch wel met Tom gespeeld?" omdat zij medelijden hebben met je kind. Die tip ken ik overigens ook van een vriendin die een lage verlamming heeft (en dus in een rolstoel zit). Als zij ergens nieuw binnenkomt, zal zij altijd de eerste keer op krukken "lopen", zodat mensen haar als "normaal mens" zien en pas de tweede keer in een rolstoel.
Verder denk ik dat je je bewust moet zijn van het feit dat je begrijpelijkerwijs wellicht wat beschermender bent. Zo heeft de moeder van dit meisje (overigens wel begrijpelijk hoor) er heel veel moeite mee gehad om haar bij anderen te laten spelen en te laten logeren - ook uit angst vervelende dingen te moeten overdragen aan ouders van vriendjes, terwijl die allemaal stuk voor stuk meer dan bereid zijn om in te springen.
Ik kan je verder geen tips geven, maar wil je wel heel veel sterkte wensen.
Alleen ervaring van afstand. De vriendin van mijn zoon is met een groot aantal geboortedefecten geboren, zo heeft zij geen oor, maar wel een artificiele blaas en werken haar darmen niet. Plassen doet zij overdag via een tube die zij zelf via haar buikwand in de artificiele blaas prikt (en 's nachts heeft zij een luier om) en haar darmen worden 's nachts door haar ouders geleegd. Best heftig allemaal dus. Het meisje zit nu al een paar jaar op de lagere school en heeft inmiddels heel goed in de gaten dat dit niet "normaal" is. Het frappante is dat zij dit alles vrijwel zonder problemen accepteert (logisch, zij weet ook niet beter), alleen een tijd dwars heeft gelegen bij het zelfstandig legen van haar blaas. Eigenlijk een beetje zoals sommige kleuters die hardnekkig vertikken om zelf naar de wc te gaan. Van haar ouders weet ik dat zij altijd volstrekte openheid hebben gegeven - op haar niveau - wat er aan de hand is, wat er aan gedaan kan worden en wat ze simpelweg te "slikken" heeft, omdat het gewoon zo is. In de zin van sommige mensen hebben bruine ogen, sommige blauwe, sommige mensen twee oren en sommige maar een.
Het meisje kwam in de klas bij mijn zoontje toen hij 4 was en eigenlijk heeft hij haar net als alle andere kinderen van meet af aan totaal geaccepteerd zoals ze is. Hij vindt het inmiddels wel een beetje zielig dat ze niet "gewoon" kan plassen, maar aan de andere kant vindt en vond hij het ook heel gewoon. In zijn beleving was het een andere manier van plassen, die hij verder wel machtig interessant vond. Hij is verder ook weer niet overdreven meelevend (en houd ik af en toe mijn hart vast als hij al stoeiend aan haar artificiele oor trekt).
Wat ik je vanuit deze situatie als tip kan geven, is om je zoontje tezijnertijd gewoon naar school te sturen (met alleen een noodzakelijke uitleg aan de juf). Dat geeft je kind denk ik de kans om zelf vriendjes te maken, zonder dat ouders daar overdreven pusherig in doen "maar je hebt toch wel met Tom gespeeld?" omdat zij medelijden hebben met je kind. Die tip ken ik overigens ook van een vriendin die een lage verlamming heeft (en dus in een rolstoel zit). Als zij ergens nieuw binnenkomt, zal zij altijd de eerste keer op krukken "lopen", zodat mensen haar als "normaal mens" zien en pas de tweede keer in een rolstoel.
Verder denk ik dat je je bewust moet zijn van het feit dat je begrijpelijkerwijs wellicht wat beschermender bent. Zo heeft de moeder van dit meisje (overigens wel begrijpelijk hoor) er heel veel moeite mee gehad om haar bij anderen te laten spelen en te laten logeren - ook uit angst vervelende dingen te moeten overdragen aan ouders van vriendjes, terwijl die allemaal stuk voor stuk meer dan bereid zijn om in te springen.
Ik kan je verder geen tips geven, maar wil je wel heel veel sterkte wensen.
dinsdag 27 mei 2008 om 03:51
Hoi Tieger,
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar hier even mijn eigen ervaring. Mijn broertje is "anders" (motorische stoornis) en mijn ouders zijn daar altijd heel gewoon mee omgegaan. Op een gegeven moment ging hij van zijn vertrouwde dorps-lagere school naar de MAVO in een andere plaats en daar kende niemand hem. Liep hij daar te wiebelen op het schoolplein en werd gelijk de eerste dag al door een stoere 2de klasser omver geduwd.
Mijn moeder is toen naar school gegaan en is met mijn broer alle klassen langsgegaan om over zijn handicap te vertellen. Heel gewoon. "M kan alles gewoon doen maar hij wiebelt soms een beetje". Heel luchtig. Die 2de klasser heeft daarna een colaatje voor hem gekocht, sorry gezegd, en vanaf die dag werd hij geaccepteerd.
Daarna was het voor hem ook makkelijker om gelijk in nieuw gezelschap te zeggen wat hij heeft. Hij haalt zelf de angel eruit op die manier.
Succes meid, het is niet makkelijk denk ik.
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar hier even mijn eigen ervaring. Mijn broertje is "anders" (motorische stoornis) en mijn ouders zijn daar altijd heel gewoon mee omgegaan. Op een gegeven moment ging hij van zijn vertrouwde dorps-lagere school naar de MAVO in een andere plaats en daar kende niemand hem. Liep hij daar te wiebelen op het schoolplein en werd gelijk de eerste dag al door een stoere 2de klasser omver geduwd.
Mijn moeder is toen naar school gegaan en is met mijn broer alle klassen langsgegaan om over zijn handicap te vertellen. Heel gewoon. "M kan alles gewoon doen maar hij wiebelt soms een beetje". Heel luchtig. Die 2de klasser heeft daarna een colaatje voor hem gekocht, sorry gezegd, en vanaf die dag werd hij geaccepteerd.
Daarna was het voor hem ook makkelijker om gelijk in nieuw gezelschap te zeggen wat hij heeft. Hij haalt zelf de angel eruit op die manier.
Succes meid, het is niet makkelijk denk ik.
