Kinderen
alle pijlers
Zoon wil het leger in
maandag 14 januari 2008 om 22:24
Mijn zoon (17 jaar) wil al vanaf hele jonge leeftijd het leger in. Vorig jaar heeft hij zijn vmbo-t diploma gehaald en gekozen om nu zijn havo diploma te gaan halen, zodat hij straks naar de KMA (Koninklijke Militaire Academie) kan gaan. Het staat voor hem vast, hij wil en zal het leger in. Ik heb hem nog nooit zo gemotiveerd gezien, hij wil zo snel mogelijk zijn diploma halen, zodat hij eindelijk aan zijn droom kan beginnen.
Als moeder sta ik niet echt te springen, maar respecteer zijn keuze wel.
Ik heb al hele gesprekken met hem gehad, argumenten om hem te weerhouden van deze keuze. Hij begrijpt, weet dat hij straks zal worden uitgezonden. Ook nadat er nu weer 2 militairen om het leven zijn gekomen, zijn besluit staat vast, hij laat zich niet afschrikken.
Wie heeft er ook een zoon of dochter die het leger in wil? Welke gesprekken voeren jullie, welke argumenten hebben jullie om je zoon of dochter "tegen te houden"?
dubbelgevoel
Als moeder sta ik niet echt te springen, maar respecteer zijn keuze wel.
Ik heb al hele gesprekken met hem gehad, argumenten om hem te weerhouden van deze keuze. Hij begrijpt, weet dat hij straks zal worden uitgezonden. Ook nadat er nu weer 2 militairen om het leven zijn gekomen, zijn besluit staat vast, hij laat zich niet afschrikken.
Wie heeft er ook een zoon of dochter die het leger in wil? Welke gesprekken voeren jullie, welke argumenten hebben jullie om je zoon of dochter "tegen te houden"?
dubbelgevoel
maandag 14 januari 2008 om 22:31
Ik ben zelf een defensiekind, ook altijd bij defensie gewild, alleen door een rugblessure afgekeurd (damned). Nog steeds droom ik over een baan bij defensie, ookal ben ik te oud en afgekeurd.
Iemand die zo gemotiveerd is om bij defensie te gaan, ziet defensie niet als leuk mensjes neerknallen in oorlogstijd. Zo'n persoon staat voor zijn land, heeft hart voor zijn land, en ook voor het land waar hij is uitgezonden.
Ook al is het niet jouw keuze dat je zoon deze kant op wil, steunen zou ik hem wel.
Hij dient zijn land, en daar mag je best trots op zijn. Natuurlijk is uitzending gevaarlijk, maar is politie-agent niet net zo'n gevaarlijk beroep?
Iemand die zo gemotiveerd is om bij defensie te gaan, ziet defensie niet als leuk mensjes neerknallen in oorlogstijd. Zo'n persoon staat voor zijn land, heeft hart voor zijn land, en ook voor het land waar hij is uitgezonden.
Ook al is het niet jouw keuze dat je zoon deze kant op wil, steunen zou ik hem wel.
Hij dient zijn land, en daar mag je best trots op zijn. Natuurlijk is uitzending gevaarlijk, maar is politie-agent niet net zo'n gevaarlijk beroep?
maandag 14 januari 2008 om 22:33
Mijn ervaring is: niet proberen ervan af te praten! Dat heeft bij mijn broer ook niet geholpen, en als hij echt wil is het alleen maar teleurstellend dat zijn omgeving hem niet steunt. Voor mijn broer stond ook al vast dat het KMA zou worden. Het is een goede opleiding en uitdagend werk. Doordring hem wel van de risico's van uitgezonden worden (psychische trauma's), maar daar besteden ze in het leger tegenwoordig ook veel aandacht aan. Op dit moment zit hij in Afghanistan en het is niet altijd makkelijk, vooral dit afgelopen weekend niet, maar aan de andere kant doet hij wel wat hij mooi vindt en neemt beslissingen op momenten die er iets toe doen. Succes met je zoon!
maandag 14 januari 2008 om 22:39
Ik respecteer zijn keuze, ik steun hem hier ook in, zeker weten. Natuurlijk zijn er meer gevaarlijke beroepen.
Aan de ene kant vind ik het geweldig dat hij precies weet wat hij wil en daar ook volledig voor gaat, maar aan de andere kant beangstigd me zijn keuze wel, maar ja... daar ben je moeder voor.
Regelmatig praten we over zijn keuze, ik probeer hem een spiegel voor te houden, zodat hij ook de keerzijde ziet.
Aan de ene kant vind ik het geweldig dat hij precies weet wat hij wil en daar ook volledig voor gaat, maar aan de andere kant beangstigd me zijn keuze wel, maar ja... daar ben je moeder voor.
Regelmatig praten we over zijn keuze, ik probeer hem een spiegel voor te houden, zodat hij ook de keerzijde ziet.
maandag 14 januari 2008 om 22:39
Mijn broer heeft ook KMA gedaan
beviel hem zeer goed
en ik zag ook dat het hem goed deed.
Hij heeft er een goede baan nu
waar hij met plezier naar toe gaat.
Ook hij moet dit jaar naar Afghanistan
part of the job
Het is zoals het is.
Als je zoon dat wil is steun voor zijn keuzes waarschijnlijk belangrijker dan het gevoel dat jij hem er van af wil praten.
Natuurlijk mag hij best weten dat jij er niet om staat te juichen...
Heel veel succes
voor jou
en je zoon!
beviel hem zeer goed
en ik zag ook dat het hem goed deed.
Hij heeft er een goede baan nu
waar hij met plezier naar toe gaat.
Ook hij moet dit jaar naar Afghanistan
part of the job
Het is zoals het is.
Als je zoon dat wil is steun voor zijn keuzes waarschijnlijk belangrijker dan het gevoel dat jij hem er van af wil praten.
Natuurlijk mag hij best weten dat jij er niet om staat te juichen...
Heel veel succes
voor jou
en je zoon!
maandag 14 januari 2008 om 23:23
Hoi dubbelgevoel,
Mijn broer gaat over niet al te lange tijd voor de 3e keer naar Afghanistan. Hij was ook erg jong toen hij bij 't leger begon en is nu 22 jaar jong. Mijn ouders hebben 't altijd erg moeilijk als hij op uitzending is, maar deze last wordt verlicht doordat defensie een erg goede begeleiding biedt voor de thuisblijvers (tenminste, dat is onze ervaring).
Het enige wat ons erg tegen de borst stuit en stuitte is de reactie van mensen op situaties als die van bijv. afgelopen weekend "tja, ze kiezen zelf een gevaarlijk beroep, dat is 't risico van 't vak". Tuurlijk deze mensen hebben geen ongelijk, maar er spreekt geen respect uit. En respect is iets, ongeacht of je het wel of niet eens bent met deze oorlog, wat onze jongens absoluut verdienen. Zoals mooncatcher schrijft, onze jongens gaan met zo'n oprecht en eerlijk vaderlandsgevoel zo'n missie in, dat is echt prachtig om te zien. Als er vieze spelletjes worden gespeeld dan is dat op hoog politiek niveau.
Lieve dubbelgevoel, wees trots op je zoon en steun hem waar je kunt! Want de meeste van deze stoere jongens hebben een klein hartje en verlangen soms alleen maar naar een warme schouder van hun 'mams'.
Mijn broer gaat over niet al te lange tijd voor de 3e keer naar Afghanistan. Hij was ook erg jong toen hij bij 't leger begon en is nu 22 jaar jong. Mijn ouders hebben 't altijd erg moeilijk als hij op uitzending is, maar deze last wordt verlicht doordat defensie een erg goede begeleiding biedt voor de thuisblijvers (tenminste, dat is onze ervaring).
Het enige wat ons erg tegen de borst stuit en stuitte is de reactie van mensen op situaties als die van bijv. afgelopen weekend "tja, ze kiezen zelf een gevaarlijk beroep, dat is 't risico van 't vak". Tuurlijk deze mensen hebben geen ongelijk, maar er spreekt geen respect uit. En respect is iets, ongeacht of je het wel of niet eens bent met deze oorlog, wat onze jongens absoluut verdienen. Zoals mooncatcher schrijft, onze jongens gaan met zo'n oprecht en eerlijk vaderlandsgevoel zo'n missie in, dat is echt prachtig om te zien. Als er vieze spelletjes worden gespeeld dan is dat op hoog politiek niveau.
Lieve dubbelgevoel, wees trots op je zoon en steun hem waar je kunt! Want de meeste van deze stoere jongens hebben een klein hartje en verlangen soms alleen maar naar een warme schouder van hun 'mams'.
maandag 14 januari 2008 om 23:29
Mijn zoon ook. 19 jaar oud.
Ik steun hem maar vind het zelf verschrikkelijk. Vanavond nog weer een gesprek gehad maar er helpt geen lieve moedertje aan.
Temeer daar mijn vriend net na 14 jaar defensie eruit is gegaan. Da's niet zoon's vader, overigens.
Mijn ex man is ook niet blij, maar toch anders als ik.
Ik steun hem maar vind het zelf verschrikkelijk. Vanavond nog weer een gesprek gehad maar er helpt geen lieve moedertje aan.
Temeer daar mijn vriend net na 14 jaar defensie eruit is gegaan. Da's niet zoon's vader, overigens.
Mijn ex man is ook niet blij, maar toch anders als ik.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
dinsdag 15 januari 2008 om 10:23
Oeps nu maar hopen dat ik geen spellingsfouten ed maak !!
Het lijkt mij ook erg naar als onze zoon zou besluiten het leger in te gaan .Ben zelf van de flower power tijd en tataal nog steeds anti defensie .
Moeilijk om in deze keuze je zoon te steunen maar ik denk dat je dit niet uit zijn hoofd moet proberen te praten .
Al hoewel je hier eindeloos over kunt discussieren ,lastig om dat dan niet te doen
Ik begrijp je bezorgdheid .Je zoon is 17 en wil nog zijn HAVO halen .Misschien dat hij toch door dit diploma op andere gedachten komt omdat hij daarmee op elke HBO opleiding toegelaten kan worden .
Sterkte Yasmijn !
Het lijkt mij ook erg naar als onze zoon zou besluiten het leger in te gaan .Ben zelf van de flower power tijd en tataal nog steeds anti defensie .
Moeilijk om in deze keuze je zoon te steunen maar ik denk dat je dit niet uit zijn hoofd moet proberen te praten .
Al hoewel je hier eindeloos over kunt discussieren ,lastig om dat dan niet te doen
Ik begrijp je bezorgdheid .Je zoon is 17 en wil nog zijn HAVO halen .Misschien dat hij toch door dit diploma op andere gedachten komt omdat hij daarmee op elke HBO opleiding toegelaten kan worden .
Sterkte Yasmijn !
dinsdag 15 januari 2008 om 10:42
Ja, da's eigenlijk één van die dingen waarvan je niet wil dat je kinderen dat gaan doen. Ik heb geen kinderen, maar ik snap heel goed dat je dat als ouder in je hart niet wil, maar toch je best wil doen je kind in zijn doorm te steunen. Toch vind ik het ook iets om als ouder trots op te zijn, omdat je kind zo vreselijk bevlogen is. Zo bevlogen dat hij zelfs bereid is zijn leven ervoor te geven, mocht het ooit zover komen. Er zijn maar weinig mensen die dat soort bevlogenheid in zich hebben.
Mijn oom was net zoals jouw zoon trouwens. 100% zeker dat dat was wat hij wilde. Uiteraard stonden mijn oma en opa ook niet bepaald te springen en helaas is het ook helemaal misgegaan toen mijn oom op de militaire basis in Seedorf een ernstig ongeluk kreeg, in coma raakte, weken later uit coma kwam maar ernstig gehandicapt was. Het is nu meer dan twintig jaar geleden, maar het doet hem nog steeds verdriet dat hij nooit heeft kunnen doen wat hij zo graag wilde. Dat hij nu gehandicapt is en überhaupt bijna niks kan, deert hem minder dan dat hij zijn vak niet kan uitoefenen. Die kracht en gedrevenheid is heel mooi, maar in zijn geval ook weer dieptreurig.
Is trouwens niet bedoeld om je bang te maken hoor. Zijn ongeluk had niet eens zoveel met z'n werk te maken, het had overal kunnen gebeuren.
Mijn oom was net zoals jouw zoon trouwens. 100% zeker dat dat was wat hij wilde. Uiteraard stonden mijn oma en opa ook niet bepaald te springen en helaas is het ook helemaal misgegaan toen mijn oom op de militaire basis in Seedorf een ernstig ongeluk kreeg, in coma raakte, weken later uit coma kwam maar ernstig gehandicapt was. Het is nu meer dan twintig jaar geleden, maar het doet hem nog steeds verdriet dat hij nooit heeft kunnen doen wat hij zo graag wilde. Dat hij nu gehandicapt is en überhaupt bijna niks kan, deert hem minder dan dat hij zijn vak niet kan uitoefenen. Die kracht en gedrevenheid is heel mooi, maar in zijn geval ook weer dieptreurig.
Is trouwens niet bedoeld om je bang te maken hoor. Zijn ongeluk had niet eens zoveel met z'n werk te maken, het had overal kunnen gebeuren.
dinsdag 15 januari 2008 om 10:55
Grandioos vind ik het ook hoor en ondanks mijn dubbele gevoelens ben ik ook erg trots om een zoon te hebben die inderdaad bevlogen is, zo ontzettend gemotiveerd. Hij wil zelfs zijn ogen laten laseren, niets is hem teveel om zijn doel te bereiken.
Wat me opvalt als ik jullie verhalen lees, dat het wel lijkt alsof het in het bloed zit deze keuze. Stuk voor stuk allemaal gemotiveerd in hart en nieren.
Teleurstelling als het door wat voor oorzaak niet lukt om je droom waar te maken, hoe herkenbaar. Ik geloof ook zeker dat de wereld van onze zoon zou instorten als hij zijn droom niet waar zou kunnen maken.
Fijn om alle reacties te lezen! Bedankt!
Wat me opvalt als ik jullie verhalen lees, dat het wel lijkt alsof het in het bloed zit deze keuze. Stuk voor stuk allemaal gemotiveerd in hart en nieren.
Teleurstelling als het door wat voor oorzaak niet lukt om je droom waar te maken, hoe herkenbaar. Ik geloof ook zeker dat de wereld van onze zoon zou instorten als hij zijn droom niet waar zou kunnen maken.
Fijn om alle reacties te lezen! Bedankt!
