Kinderen
alle pijlers
Zorgen om vriendschap kind
zaterdag 23 september 2023 om 17:08
Ik hoop echt om hier iets van geruststelling of tips te vinden.
Mijn zoon is 14 jaar, hij heeft een moeilijke tijd op de basisschool gehad. Hij zit nu in de tweede van de middelbare en we wonen ook nu 2 jaar in een nieuwe plaats. Hij kent hier veel mensen al via voetbal. Maar een vriendengroep heeft hij niet.
We wonen in een dorp en veel vriendschappen ontstaan op de basisschool of op voetbal. Hij zit nu sinds 2 maanden in een nieuw voetbalteam. Heeft het naar zijn zin en heeft zelf de stap gezet om 1 jongen te vragen of hij soms mee mag in de groep van die jongen. Dat is nog niet gebeurd. Maar hij heeft wel bijna elke week iets afgesproken; na school voetballen en 2 maal in de avond bleven een aantal jongens iets drinken bij zijn vader. (wij zijn gescheiden).
Elke zaterdag na de wedstrijd blijft hij ook 'hangen' op het voetbalveld met een aantal jongens van zijn team. Deze gaan vaak in de avond iets doen, hij durft niet te vragen of hij mee mag en ze vragen hem ook niet. Mijn zoon is onzeker, wantrouwend en verhult zijn onzekerheid soms door druk te doen of stoer. Dit doet hij niet bij deze jongens. Hij is er gefocust om het goed te doen. Hij zegt dat hij het niet erg vind hoe het nu gaat maar ik weet dat hij graag bij een groepje zou willen horen.
Hij is wel populair in de zin van dat ze allemaal met hem komen praten, hij is goed in voetbal, hij is sociaal, grappig. Maar door zijn basisschooltijd zijn er een aantal jongens die slecht over hem praten of niet leuk in elk geval. Hij is bang dat zijn nieuwe 'vrienden' hem daarom niet mee vragen.
Ik help hem door hem te wijzen op de positieve dingen die gebeuren; het wel afspreken, dat de jongens naar hem thuis komen, van de week is een van de jongens hier in huis geweest. Ik leg hem uit dat vriendschap moet groeien, ze hem moeten leren kennen.
Aan de andere kant die ik hem niet zeg maak ik me zorgen en vind ik het zo sneu voor hem. Hij is niet zielig hoor. Maar ik weet dat hij het leuker zou vinden als het anders zou zijn.
Aan (nog) een andere kant: toen ik 14 jaar was deed ik ook niet zoveel in het weekend in de avond.
Hoe zien jullie dit? Ik vind dat mijn zoon het goed doet. Maar hij moet het blijven vragen om mee te mogen. Ik zou het graag zien dat ze hem eens vragen voor zijn positieve ervaring vooral.
Krijgt hij nog zijn vrienden denken jullie? Ik wil hierin zelf ook rust vinden want ik maak me hier vaak te veel zorgen over.
Mijn zoon is 14 jaar, hij heeft een moeilijke tijd op de basisschool gehad. Hij zit nu in de tweede van de middelbare en we wonen ook nu 2 jaar in een nieuwe plaats. Hij kent hier veel mensen al via voetbal. Maar een vriendengroep heeft hij niet.
We wonen in een dorp en veel vriendschappen ontstaan op de basisschool of op voetbal. Hij zit nu sinds 2 maanden in een nieuw voetbalteam. Heeft het naar zijn zin en heeft zelf de stap gezet om 1 jongen te vragen of hij soms mee mag in de groep van die jongen. Dat is nog niet gebeurd. Maar hij heeft wel bijna elke week iets afgesproken; na school voetballen en 2 maal in de avond bleven een aantal jongens iets drinken bij zijn vader. (wij zijn gescheiden).
Elke zaterdag na de wedstrijd blijft hij ook 'hangen' op het voetbalveld met een aantal jongens van zijn team. Deze gaan vaak in de avond iets doen, hij durft niet te vragen of hij mee mag en ze vragen hem ook niet. Mijn zoon is onzeker, wantrouwend en verhult zijn onzekerheid soms door druk te doen of stoer. Dit doet hij niet bij deze jongens. Hij is er gefocust om het goed te doen. Hij zegt dat hij het niet erg vind hoe het nu gaat maar ik weet dat hij graag bij een groepje zou willen horen.
Hij is wel populair in de zin van dat ze allemaal met hem komen praten, hij is goed in voetbal, hij is sociaal, grappig. Maar door zijn basisschooltijd zijn er een aantal jongens die slecht over hem praten of niet leuk in elk geval. Hij is bang dat zijn nieuwe 'vrienden' hem daarom niet mee vragen.
Ik help hem door hem te wijzen op de positieve dingen die gebeuren; het wel afspreken, dat de jongens naar hem thuis komen, van de week is een van de jongens hier in huis geweest. Ik leg hem uit dat vriendschap moet groeien, ze hem moeten leren kennen.
Aan de andere kant die ik hem niet zeg maak ik me zorgen en vind ik het zo sneu voor hem. Hij is niet zielig hoor. Maar ik weet dat hij het leuker zou vinden als het anders zou zijn.
Aan (nog) een andere kant: toen ik 14 jaar was deed ik ook niet zoveel in het weekend in de avond.
Hoe zien jullie dit? Ik vind dat mijn zoon het goed doet. Maar hij moet het blijven vragen om mee te mogen. Ik zou het graag zien dat ze hem eens vragen voor zijn positieve ervaring vooral.
Krijgt hij nog zijn vrienden denken jullie? Ik wil hierin zelf ook rust vinden want ik maak me hier vaak te veel zorgen over.
dinsdag 26 september 2023 om 18:58
Mooie postRooss4.0 schreef: ↑26-09-2023 16:54Dit klinkt wellicht niet zo aardig maar ik bedoel het echt goed en ik speek ook uit ervaring.
Vaak willen we onze kinderen gelukkig zien omdat wij daar als ouders een lekker gevoel bij krijgen. Als onze kinderen gelukkig zijn zijn wij geslaagd als ouder, hoeven we ons niet schuldig te voelen en kunnen we een heleboel angsten overboord gooien.
Over dat gelukkig zijn hebben we ook de maatstaf al neergelegd, hij moet erbij horen, hij moet vrienden hebben en het liefste een vriendengroep, dan zijn wij namelijk geslaagd als ouder en hebben we het goed gedaan. Voor de goegemeente maar zéker voor onszelf.
Een ongelukkig, eenzaam kind, daar kun je niet mee thuiskomen, daar vertel je niet vol trots over, dat is iets om je voor te schamen en maakt dat je zelf een enorm faalgevoel ervaart.
Een kind mag ongelukkig zijn. En ook eenzaam. Hij mag zich vervelen en balen omdat zijn grote broer wél naar een feestje gaat.
Hij mag dat allemaal.
En jij hoeft daar helemaal niks mee, sterker nog, ik geloof heilig dat dat jouw taak niet is. Je hoeft m niet gerust te stellen, te zeggen dat het wel komt en balen van elke keer dat hij sociaal lijkt te falen. Het grootste cadeau dat je je zoon en jezelf kunt doen is hiermee stoppen.
Heb het vertrouwen dat hij een prima individu is zoals hij is, met of zonder vrienden, ook als hij zelf baalt van zijn non-vriendenkring.
Zie hem als goed genoeg, dat is jouw taak.
dinsdag 26 september 2023 om 19:04
Rooss4.0 schreef: ↑26-09-2023 16:54Dit klinkt wellicht niet zo aardig maar ik bedoel het echt goed en ik speek ook uit ervaring.
Vaak willen we onze kinderen gelukkig zien omdat wij daar als ouders een lekker gevoel bij krijgen. Als onze kinderen gelukkig zijn zijn wij geslaagd als ouder, hoeven we ons niet schuldig te voelen en kunnen we een heleboel angsten overboord gooien.
Over dat gelukkig zijn hebben we ook de maatstaf al neergelegd, hij moet erbij horen, hij moet vrienden hebben en het liefste een vriendengroep, dan zijn wij namelijk geslaagd als ouder en hebben we het goed gedaan. Voor de goegemeente maar zéker voor onszelf.
Een ongelukkig, eenzaam kind, daar kun je niet mee thuiskomen, daar vertel je niet vol trots over, dat is iets om je voor te schamen en maakt dat je zelf een enorm faalgevoel ervaart.
Een kind mag ongelukkig zijn. En ook eenzaam. Hij mag zich vervelen en balen omdat zijn grote broer wél naar een feestje gaat.
Hij mag dat allemaal.
En jij hoeft daar helemaal niks mee, sterker nog, ik geloof heilig dat dat jouw taak niet is. Je hoeft m niet gerust te stellen, te zeggen dat het wel komt en balen van elke keer dat hij sociaal lijkt te falen. Het grootste cadeau dat je je zoon en jezelf kunt doen is hiermee stoppen.
Heb het vertrouwen dat hij een prima individu is zoals hij is, met of zonder vrienden, ook als hij zelf baalt van zijn non-vriendenkring.
Zie hem als goed genoeg, dat is jouw taak.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
