Zorgen om zoon van 22

Ik wilde eigenlijk reageren in het 'mijn puber wil niks' topic, maar het is zo'n verhaal dat ik toch maar een eigen topic open. Situatieschets: zoon, net 22, ADD diagnose (met kenmerken van ASS) staat nu al een paar jaar bijna stil. Achtergrond; altijd een lief, rustig kind geweest, probleemloze kindertijd. Op de basisschool al wel signalen dat ie dromerig was/niet gefocust/weinig aansluiting bij andere kinderen vond. Maar hij had altijd wel 1 of 2 vrienden en het was verder niet problematisch. Op de middelbare school ging het echter keihard mis. Liep compleet vast in de eerste klas, vond geen aansluiting, kortom, redelijk traumatisch geweest wat als ik er op terug kijk wel zijn sporen heeft achtergelaten. Zoon veranderde in een jaar van een zacht, open kind in een stuurse, wantrouwend puber die een enorme muur om zich heen bouwde. Oo zijn 14e kreeg hij de diagnose ADD, startte met medicatie (methylfenidaat, gebruikt ie nu nog steeds), dat hielp wel iets qua focus. Met veel vijven en zessen HAVO gehaald (na VMBO VAVO gedaan). Ernstig verlegen, heeft 1 vriend, daarnaast nog 1 of 2 contacten maar die ziet hij zelden, blowt veel, drinkt veel, studeert niet, werkt bij als fietskoerier (houdt zich perfect aan zijn verplichtingen, is altijd op tijd, nooit ziek, zal wel hyperfocus zijn), verder geen noemenswaardige hobby’s, is veel thuis, gaat zelden uit (kan slecht tegen prikkels en drukte), spreekt regelmatig met die ene vriend af (die op zichzelf woont). Hij heeft ook online contacten/dates maar deelt daar weinig over met ons.

Wil eigenlijk graag het huis uit maar neemt geen enkel initiatief, neemt eigenlijk nergens initiatief toe. Ik heb wel eens het idee dat hij een sociale angststoornis heeft, hij is zich altijd hyperbewust van alles en iedereen, denkt veel te veel na (want slim is hij wel). Dus hij zit vast, en ik en zijn vader dus ook. Hij ontwijkt ons zoveel mogelijk en leeft min of meer alleen op zijn kamer, een enkele keer (steeds minder) hebben we een goed gesprek. En dan zie ik een leuke slimme gast met humor en een mooie open blik en lach– alleen, dat laat ie dus bijna nooit zien. De meeste mensen om hem heen zien iemand die een enorme muur om zich heen bouwt, letterlijk, hij duikt weg achter capuchons en petten, praat binnensmonds en monotoon, straalt enorme afweer uit en durft mensen niet eens aan te kijken.

Hij probeert ons zoveel mogelijk te vermijden maar toch zitten we elkaar enorm in de weg. Ik erger me aan zijn gedrag en zijn passiviteit (en ben ook gewoon teleurgesteld over hoe en wie hij is geworden). Tot voor kort ‘bemoeide’ ik me nog met een aantal zaken (oriënteren op een opleiding, een woning zoeken) maar op een gegeven moment kreeg ik door; hij doet dit niet voor zichzelf, hij doet dit om mij een plezier te doen. Of in elk geval om van het gezeik af te zijn. Er werden telkens afspraken gemaakt die hij toch niet nakwam, het was eigenlijk trekken aan een dood paard. Dus vroeg ik mezelf af: voor wie doen we dit nu eigenlijk? Voor mij, zodat ik toch nog tegen beter weten in kan blijven hopen dat het goed komt/dat er iets gebeurt? Nouja, dat bleek het dus inderdaad te zijn. Want sinds ik dat uit mijn handen heb laten vallen, gebeurt er nog minder dan daarvoor (wat al bijna niets was). En het lijkt nu wel alsof alle hoop weg is. Mijn reserves zijn op. En dit drukt een grote stempel op hoe ik me voel en gedraag in mijn eigen huis. Vriend ontwijkt de situatie en vlucht in zijn werk, ik probeer dat ook te doen maar realiseer me ook dat we hier iets mee moeten. Vriend heeft ‘geen ruimte in zijn hoofd om er nu iets mee te doen’. En is dus niet emotioneel beschikbaar (herkenbaar patroon als het lastig wordt) Dus komt het blijkbaar op mij neer. Wat weer voor spanning zorgt tussen ons.

Ik weet serieus niet wat te doen. Denk dat zoon professionele hulp nodig heeft, of in elk geval hulp, al is het maar van ons, maar zolang hij dat zelf niet accepteert kunnen wij ook niets. Ik voel woede, boosheid, frustratie, verdriet, alles door elkaar. Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil, ik snap dat er geen pasklare oplossing is. Maar het van me afschrijven helpt al, merk ik. En misschien zijn er ervaringsdeskundigen die toch nog een andere blik hierop hebben want ik loop inmiddels compleet vast.

sneeuwwitje80 schreef: ↑

05-07-2023 15:53

Ik vind dat je hier wel gewoon eerlijk mag zijn en ook moet kunnen zijn. Daar is een forum toch voor. Dat je de dingen eens hier kan opschrijven in alle veiligheid. Dat alleen al lucht misschien op en dat is al mooi meegenomen.

Is er in je omgeving niet een club/vereniging o.i.d. waar hij zich kan aansluiten en gelijkgestemden kan ontmoeten?

Vast wel, maar dat wil hij niet. Ik las hier ook al iets over samen een paar dagen weg oid. Maar ook dat wil hij niet. Of beter gezegd; ik denk dat ie best van alles zou willen, maar dat hij verlamd is door allerlei factoren (uitstelgedrag door ADD, faalangst. etc.) waardoor er niks gebeurt.

Doreia* schreef: ↑

05-07-2023 15:53

Je hebt het dan opgegeven, dat vind ik echt verdrietig om te lezen. Zo fijn, bah, hij is mislukt. En als zijn eigen moeder hem al niet neemt voor wie hij is, naast hem kan staan en kan kijken waar ze de verbinding weer met hem kan maken en hem weer wat horizon kan geven..... Waar zou hij het dan nog voor doen?

Ik snap dat je even het niet meer weet. Maar dan nog zul je moeten kijken wat je nog als moeder voor hem kan doen.
Enne.. diagnoses kunnen er ook naast zitten he? Er is veel overlap met hb en add en adhd en ass. Just saying.
Sta jij nog open voor je kind en heb jij nog puf om hem uit de put te trekken?

Nouja het probleem is dus dat ik niks KAN doen, omdat ie geen hulp accepteert. Hij wil alleen maar met rust gelaten worden.

impala schreef: ↑

05-07-2023 16:03

En het blowen.

Ja, dat zal ook meespelen.

sneeuwwitje80 schreef: ↑

05-07-2023 16:05

Hoe ziet hij eigenlijk zijn toekomst voor zich? Want met deze baan gaat hij natuurlijk nooit het huis uit kunnen. Dat is onbetaalbaar. Waar wil jij eigenlijk heen met zijn leven?

Ja, goeie vraag. Hij heeft het lang volgehouden om alle beslissingen voor zich uit te schuiven. Afgelopen jaren heeft ie een paar halfslachtige loopbaan-/studiekeuzetrajecten gedaan, en wat open dagen bezocht. Dat was nog in de tijd dat ik me er tegenaan bemoeide. Inmiddels hebben we het stadium bereikt waarin we ruzie krijgen als de toekomst ter sprake komt. Dan zitten we teveel op zijn nek voor zijn gevoel.

Youk79 schreef: ↑

05-07-2023 16:10

Ik denk dat dit inderdaad zou helpen, maar ik zou dat zelf ook moeilijk vinden.

Daarom zou ik denk ik beginnen met hulp voor jou, om er beter mee om te kunnen gaan. Liefst iemand met ervaring met dit soort jongvolwassenen die mee kan denken en jou (en vriend, zoons vader?) kan helpen om anders tegenover zoon te gaan staan

Ja, precies. Ik worstel eigenlijk al jaren met de acceptatie en het lijkt eerder moeilijker te worden dan makkelijker, omdat ik altijd nog wel een soort hoop had dat het beter zou gaan. En nu moet ik mijn verwachtingen bijstellen, en dat lukt me gewoon niet. Dus ja, professionele hulp voor mezelf is denk ik geen gek idee. Hoe zou ik dat aan moeten pakken? Gewoon rondje huisarts?

sprankelend schreef: ↑

05-07-2023 16:13

Mijn zoon is iets jonger (20) en heeft op andere vlakken momenteel erg veel zorg, liefde en aandacht nodig. Dus ik wilde je even een hart onder de riem steken van een andere moeder die ook op haar tandvlees loopt.

Hier in Noord Holland val je tot en met je 23e onder de jeugd GGZ. Ik weet niet of dat landelijk zo is en of je zoon nog op tijd door de wachtlijsten komt, maar het is -vanuit mijn beperkte perspectief-wel méér dan de moeite waard om te proberen. Voor mijn zoon maken ze daar echt een wereld van verschil.

Ja, maar hij wil dus geen professionele hulp. Gewoon niet.

madamecannibale schreef: ↑

05-07-2023 16:15

Dat lijkt me moeilijk om te horen, dat hij zelf het leven lastig vind. Ik denk ook dat het middelengebruik best een grote rol kan spelen. Werkt hij al lang als fietskoerier? En heeft hij daarvoor wel interesse in een opleiding gehad?

Inmiddels een jaar of 3. En nee, nooit interesse in een specifieke opleiding gehad, wel bepaalde richtingen die hij leuk vindt. Maar denk dat ie ook gewoon niet (meer) durft. Met dank aan een traumatisch middelbare schoolverleden. En weet je, dat is allemaal prima. Ik verwacht allang niet meer dat ie een reguliere MBO/HBO ofzoiets gaat doen. Op dit moment zou ik met elk klein, minimaal stapje al blij zijn (voor hem).