Zorgen om zoon van 22

Ik wilde eigenlijk reageren in het 'mijn puber wil niks' topic, maar het is zo'n verhaal dat ik toch maar een eigen topic open. Situatieschets: zoon, net 22, ADD diagnose (met kenmerken van ASS) staat nu al een paar jaar bijna stil. Achtergrond; altijd een lief, rustig kind geweest, probleemloze kindertijd. Op de basisschool al wel signalen dat ie dromerig was/niet gefocust/weinig aansluiting bij andere kinderen vond. Maar hij had altijd wel 1 of 2 vrienden en het was verder niet problematisch. Op de middelbare school ging het echter keihard mis. Liep compleet vast in de eerste klas, vond geen aansluiting, kortom, redelijk traumatisch geweest wat als ik er op terug kijk wel zijn sporen heeft achtergelaten. Zoon veranderde in een jaar van een zacht, open kind in een stuurse, wantrouwend puber die een enorme muur om zich heen bouwde. Oo zijn 14e kreeg hij de diagnose ADD, startte met medicatie (methylfenidaat, gebruikt ie nu nog steeds), dat hielp wel iets qua focus. Met veel vijven en zessen HAVO gehaald (na VMBO VAVO gedaan). Ernstig verlegen, heeft 1 vriend, daarnaast nog 1 of 2 contacten maar die ziet hij zelden, blowt veel, drinkt veel, studeert niet, werkt bij als fietskoerier (houdt zich perfect aan zijn verplichtingen, is altijd op tijd, nooit ziek, zal wel hyperfocus zijn), verder geen noemenswaardige hobby’s, is veel thuis, gaat zelden uit (kan slecht tegen prikkels en drukte), spreekt regelmatig met die ene vriend af (die op zichzelf woont). Hij heeft ook online contacten/dates maar deelt daar weinig over met ons.

Wil eigenlijk graag het huis uit maar neemt geen enkel initiatief, neemt eigenlijk nergens initiatief toe. Ik heb wel eens het idee dat hij een sociale angststoornis heeft, hij is zich altijd hyperbewust van alles en iedereen, denkt veel te veel na (want slim is hij wel). Dus hij zit vast, en ik en zijn vader dus ook. Hij ontwijkt ons zoveel mogelijk en leeft min of meer alleen op zijn kamer, een enkele keer (steeds minder) hebben we een goed gesprek. En dan zie ik een leuke slimme gast met humor en een mooie open blik en lach– alleen, dat laat ie dus bijna nooit zien. De meeste mensen om hem heen zien iemand die een enorme muur om zich heen bouwt, letterlijk, hij duikt weg achter capuchons en petten, praat binnensmonds en monotoon, straalt enorme afweer uit en durft mensen niet eens aan te kijken.

Hij probeert ons zoveel mogelijk te vermijden maar toch zitten we elkaar enorm in de weg. Ik erger me aan zijn gedrag en zijn passiviteit (en ben ook gewoon teleurgesteld over hoe en wie hij is geworden). Tot voor kort ‘bemoeide’ ik me nog met een aantal zaken (oriënteren op een opleiding, een woning zoeken) maar op een gegeven moment kreeg ik door; hij doet dit niet voor zichzelf, hij doet dit om mij een plezier te doen. Of in elk geval om van het gezeik af te zijn. Er werden telkens afspraken gemaakt die hij toch niet nakwam, het was eigenlijk trekken aan een dood paard. Dus vroeg ik mezelf af: voor wie doen we dit nu eigenlijk? Voor mij, zodat ik toch nog tegen beter weten in kan blijven hopen dat het goed komt/dat er iets gebeurt? Nouja, dat bleek het dus inderdaad te zijn. Want sinds ik dat uit mijn handen heb laten vallen, gebeurt er nog minder dan daarvoor (wat al bijna niets was). En het lijkt nu wel alsof alle hoop weg is. Mijn reserves zijn op. En dit drukt een grote stempel op hoe ik me voel en gedraag in mijn eigen huis. Vriend ontwijkt de situatie en vlucht in zijn werk, ik probeer dat ook te doen maar realiseer me ook dat we hier iets mee moeten. Vriend heeft ‘geen ruimte in zijn hoofd om er nu iets mee te doen’. En is dus niet emotioneel beschikbaar (herkenbaar patroon als het lastig wordt) Dus komt het blijkbaar op mij neer. Wat weer voor spanning zorgt tussen ons.

Ik weet serieus niet wat te doen. Denk dat zoon professionele hulp nodig heeft, of in elk geval hulp, al is het maar van ons, maar zolang hij dat zelf niet accepteert kunnen wij ook niets. Ik voel woede, boosheid, frustratie, verdriet, alles door elkaar. Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil, ik snap dat er geen pasklare oplossing is. Maar het van me afschrijven helpt al, merk ik. En misschien zijn er ervaringsdeskundigen die toch nog een andere blik hierop hebben want ik loop inmiddels compleet vast.

Juliette schreef: ↑

09-07-2023 21:56

Maar mis jij je zoon niet? Bij de meeste gezinnen is er regelmatig contact, worden verjaardagen gevierd, uitjes onderling, bos bloemen met moederdag. Okee het laatste bedoel ik wat sarcastisch want liever spontane bezoekjes dan verplicht.

Maar wat ik bedoel is, de kloof die er nu ontstaat of er al is wordt toch steeds groter, mis jij niets. Dat kind van toen en je nu volwassen zoon?
Of bedoel je dat je je erbij hebt neergelegd?
Omdat je zegt dat je het zo wel prima vindt.


Ik bedoel het niet vervelend hè. Het is belangstelling of nieuwsgierigheid omdat ik het heel vervelend en lastig vind allemaal. En ik kan er ook geen rust in vinden. Ik ben mijn zoon kwijt en dat doet pijn.

Misschien is het niet de bedoeling om hierover in dit topic te praten. Omdat dit niet mijn topic is en het misschien niet handig is om negatieve reacties te plaatsen.

Ik heb zelf weinig tot geen mensen om mij heen die mij begrijpen omdat in hun gezin alles 'goed' gaat.

Wat mij betreft kun je hier schrijven wat je wilt hoor. Ik vind alle reacties waardevol om te lezen en als anderen ook iets aan dit topic hebben is dat alleen maar fijn. En , ik heb met je te doen.

Cherry-3 schreef: ↑

11-07-2023 08:01

Als hij niet wilt dan niet natuurlijk, maar als buitenstaanders op voorhand zeggen "beter niet" vind ik wel beetje gek. Misschien is er wel iets dat hij heel graag zou willen doen (op een racecircuit rijden, een dag mee op een zeilboot, ik noem maar iets). De enige die dat kan inschatten is TO.

Goed bedoeld hoor, maar één van de problemen is dus dat ie zo enorm passief is. Hij wil niks en doet niks (behalve zijn baantje dan). en met zijn ouders als helemaal niet. En daar zullen vast allerlei angsten en belemmeringen achter zitten, maar zolang hij die zelf niet erkent kunnen wij niet zoveel. Hij wil vooral met rust gelaten worden. En zolang we dat doen gaat het redelijk. Dus tja, ik laat het op dit moment even - ben wel bezig met oriëntatie voor gesprekken/coaching/hulp oid voor mezelf. Acceptatie, dat is het enige waar ik op dit moment invloed op heb.