Zorgen om zoon van 22

05-07-2023 15:16 164 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik wilde eigenlijk reageren in het 'mijn puber wil niks' topic, maar het is zo'n verhaal dat ik toch maar een eigen topic open. Situatieschets: zoon, net 22, ADD diagnose (met kenmerken van ASS) staat nu al een paar jaar bijna stil. Achtergrond; altijd een lief, rustig kind geweest, probleemloze kindertijd. Op de basisschool al wel signalen dat ie dromerig was/niet gefocust/weinig aansluiting bij andere kinderen vond. Maar hij had altijd wel 1 of 2 vrienden en het was verder niet problematisch. Op de middelbare school ging het echter keihard mis. Liep compleet vast in de eerste klas, vond geen aansluiting, kortom, redelijk traumatisch geweest wat als ik er op terug kijk wel zijn sporen heeft achtergelaten. Zoon veranderde in een jaar van een zacht, open kind in een stuurse, wantrouwend puber die een enorme muur om zich heen bouwde. Oo zijn 14e kreeg hij de diagnose ADD, startte met medicatie (methylfenidaat, gebruikt ie nu nog steeds), dat hielp wel iets qua focus. Met veel vijven en zessen HAVO gehaald (na VMBO VAVO gedaan). Ernstig verlegen, heeft 1 vriend, daarnaast nog 1 of 2 contacten maar die ziet hij zelden, blowt veel, drinkt veel, studeert niet, werkt bij als fietskoerier (houdt zich perfect aan zijn verplichtingen, is altijd op tijd, nooit ziek, zal wel hyperfocus zijn), verder geen noemenswaardige hobby’s, is veel thuis, gaat zelden uit (kan slecht tegen prikkels en drukte), spreekt regelmatig met die ene vriend af (die op zichzelf woont). Hij heeft ook online contacten/dates maar deelt daar weinig over met ons.

Wil eigenlijk graag het huis uit maar neemt geen enkel initiatief, neemt eigenlijk nergens initiatief toe. Ik heb wel eens het idee dat hij een sociale angststoornis heeft, hij is zich altijd hyperbewust van alles en iedereen, denkt veel te veel na (want slim is hij wel). Dus hij zit vast, en ik en zijn vader dus ook. Hij ontwijkt ons zoveel mogelijk en leeft min of meer alleen op zijn kamer, een enkele keer (steeds minder) hebben we een goed gesprek. En dan zie ik een leuke slimme gast met humor en een mooie open blik en lach– alleen, dat laat ie dus bijna nooit zien. De meeste mensen om hem heen zien iemand die een enorme muur om zich heen bouwt, letterlijk, hij duikt weg achter capuchons en petten, praat binnensmonds en monotoon, straalt enorme afweer uit en durft mensen niet eens aan te kijken.

Hij probeert ons zoveel mogelijk te vermijden maar toch zitten we elkaar enorm in de weg. Ik erger me aan zijn gedrag en zijn passiviteit (en ben ook gewoon teleurgesteld over hoe en wie hij is geworden). Tot voor kort ‘bemoeide’ ik me nog met een aantal zaken (oriënteren op een opleiding, een woning zoeken) maar op een gegeven moment kreeg ik door; hij doet dit niet voor zichzelf, hij doet dit om mij een plezier te doen. Of in elk geval om van het gezeik af te zijn. Er werden telkens afspraken gemaakt die hij toch niet nakwam, het was eigenlijk trekken aan een dood paard. Dus vroeg ik mezelf af: voor wie doen we dit nu eigenlijk? Voor mij, zodat ik toch nog tegen beter weten in kan blijven hopen dat het goed komt/dat er iets gebeurt? Nouja, dat bleek het dus inderdaad te zijn. Want sinds ik dat uit mijn handen heb laten vallen, gebeurt er nog minder dan daarvoor (wat al bijna niets was). En het lijkt nu wel alsof alle hoop weg is. Mijn reserves zijn op. En dit drukt een grote stempel op hoe ik me voel en gedraag in mijn eigen huis. Vriend ontwijkt de situatie en vlucht in zijn werk, ik probeer dat ook te doen maar realiseer me ook dat we hier iets mee moeten. Vriend heeft ‘geen ruimte in zijn hoofd om er nu iets mee te doen’. En is dus niet emotioneel beschikbaar (herkenbaar patroon als het lastig wordt) Dus komt het blijkbaar op mij neer. Wat weer voor spanning zorgt tussen ons.

Ik weet serieus niet wat te doen. Denk dat zoon professionele hulp nodig heeft, of in elk geval hulp, al is het maar van ons, maar zolang hij dat zelf niet accepteert kunnen wij ook niets. Ik voel woede, boosheid, frustratie, verdriet, alles door elkaar. Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil, ik snap dat er geen pasklare oplossing is. Maar het van me afschrijven helpt al, merk ik. En misschien zijn er ervaringsdeskundigen die toch nog een andere blik hierop hebben want ik loop inmiddels compleet vast.
Nothing happens for a reason
Alle reacties Link kopieren Quote
Juliette schreef:
05-07-2023 22:51
Mijn zoon inmiddels 31 jaar heeft autisme en heeft een zware depressie.
In de puberteit is dit bevestigd. Eigenlijk al vanaf jonge leeftijd in de hlpv gezeten.

(......_

Ik wil je niet ontmoedigen maar we hebben een zware taak. En ik ben soms ook echt kwaad op wat ik te verstouwen heb in dit leven .
Probeer het wat meer los te laten en het meer bij hem neer te leggen.
Je wilt niet nog meer spanning in huis. Daar komt ruzie en gedonder van. En ik weet hoe het nu bij jou thuis voelt, de spanningen het is killing.
Juliette :hug: klinkt als veel verdriet en zorgen. Heb je wel hulp voor jezelf (gehad) om hier mee te kunnen dealen?
Nothing happens for a reason
Alle reacties Link kopieren Quote
Suikerspinmuffin schreef:
05-07-2023 23:10
Sorry voor dit lange bericht.

Puur uit nieuwsgierigheid: Hoe is het contact tussen hem en zijn vader? Heeft hij een fijne band met zijn vader? Als ik het goed begrijp zijn jij en zijn vader gescheiden en je woont met je vriend en je zoon samen, klopt dat?

Soms kan een scheiding ook veel impact hebben op een kind. (De ouders van mijn vriend zijn bv gescheiden toen hij 12 was en dat was voor hem zo'n klap dat hij in de puberteit jaren depressief is geweest. Hij wilde toen ook geen hulp van therapeuten. Hij had destijds geen goede band met zijn vader en diens vriendin. Uiteindelijk is alles goed gekomen, maar de scheiding van zijn ouders blijft een soort pijnpunt)

De overgang van de basisschool naar de middelbare kan soms erg traumatisch zijn voor pubers. Zeker als hij moeilijk aansluiting kon vinden, in die levensfase kan dat erg pijnlijk zijn.

Wat sommigen schrijven: misschien heeft hij een trauma, daar zat ik ook aan te denken. Of misschien heeft hij een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis omdat hij verdovende middelen gebruikt en zoveel dingen vermijdt? Of sociale angst? Misschien wil hij wel meer contacten maar durft hij niet of weet hij niet hoe hij het aan moet pakken. Of een depressie? Omdat hij aangeeft het leven lastig te vinden en het gevoel te hebben dat hij hier niet past/hoort.

Ik zou proberen niet bestraffend te zijn maar proberen zoveel mogelijk gesprekken aan te gaan hoe het nou echt met hem gaat. Wat iemand zei, samen wandelen of samen een dagje uit helpt misschien om gespreksstof op gang te brengen (change of scenery). En wat iemand schreef vond ik een goede: irritatie proberen om te zetten naar mededogen. En toch proberen hem te motiveren naar de huisarts te gaan voor hulp (hij heeft zich ook ooit willen laten testen op ADD en daar therapie voor gehad?)

En ik zou ook voor jezelf therapie zoeken hiervoor bij de huisarts. Een verwijzing naar een psycholoog of de POH want het is voor jou ook heel zwaar. Veel sterkte.
Nee, zo zit het niet! Mijn vriend is ook de vader van mijn zoon, we zijn al meer dan 30 jaar samen maar nooit getrouwd, dus ik heb het nog steeds over 'mijn vriend' ipv 'mijn man' :) . De band tussen vader en zoon is op zich goed. Wel wat afstandelijk. Mijn vriend is nogal conflictvermijdend van aard (zoals ik al in de OP schreef) dus die gaat echt contact op dit moment nogal uit de weg - wat natuurlijk niet helpt. Denk dat zoon zich tov zijn vader heel erg tekort vindt schieten omdat ze in zoveel opzichten volstrekte tegenpolen zijn (vriend is bijv. supertechnisch, zoon heeft 2 linkerhanden). Verder ook nauwelijks gemeenschappelijke interesses. Gek genoeg lijken ze in veel opzichten juist weer (te) veel op elkaar.
Het is wel zo dat mijn vriend veel geduldiger en minder emotioneel is dan ik, bewaart altijd zijn kalmte in gesprekken etc. Heeft ook veel langer dan ik het vertrouwen gehouden dat het allemaal wel goed zou komen.
Nothing happens for a reason
Alle reacties Link kopieren Quote
bridge schreef:
05-07-2023 23:17
Misschien heb je genoeg gedaan?
Het is ook ok als je t even niet meer weet.

Misschien ben jij ook niet wat hij nu nodig heeft..
Is er iemand in de familie oid die hem eens een dagje uit neemt.... Of onder het mom van klussen/hulp een ander type contact biedt? Neven en nichten?
Kostgeld en taakjes zijn alweer vooruitgang.... Ook op kleine stapjes mag je trots zijn. Knap als hij dat doet
Misschien een x een weekend op een huis passen van een bekende? Als kleine stap naar zelfstandiger worden.?
Elk mens heeft zelf herstellend vermogen, ook jouw zoon. Blijf vertrouwen houden.
Ik mis wel de rol van vader hier.... Mannelijke energie is nu nodig om tot stappen te komen. Kan pa niet een
x mee naar zijn werk? Of meeblowen?
:proud: hier moet ik om lachen. Mijn vriend heeft vroeger ook veel geblowd, maar is ermee gestopt toen ie mij tegenkwam. Vader en zoon drinken af en toe nog wel een biertje samen.
En over die zelfstandigheid; we zijn regelmatig op vakantie (vorige maand nog) en dan is zoon gewoon thuis. Hij zorgt dan voor de katten, de planten en de tuin. Moet zeggen dat ie dat heel serieus neemt en dat dat ook heel goed gaat (vorige maand was het een paar dagen heel heet toen wij met vakantie waren en toen we terugkwamen stond de tuin er perfect bij). Dus ja, goed dat je zegt dat kleine stapjes natuurlijk ook belangrijk zijn en dat ik daar trots op mag/moet zijn. Lastige is dat ik dat inmiddels zo moeilijk nog kan of zie.
Nothing happens for a reason
juliet64 schreef:
06-07-2023 08:26
:proud: hier moet ik om lachen. Mijn vriend heeft vroeger ook veel geblowd, maar is ermee gestopt toen ie mij tegenkwam. Vader en zoon drinken af en toe nog wel een biertje samen.
En over die zelfstandigheid; we zijn regelmatig op vakantie (vorige maand nog) en dan is zoon gewoon thuis. Hij zorgt dan voor de katten, de planten en de tuin. Moet zeggen dat ie dat heel serieus neemt en dat dat ook heel goed gaat (vorige maand was het een paar dagen heel heet toen wij met vakantie waren en toen we terugkwamen stond de tuin er perfect bij). Dus ja, goed dat je zegt dat kleine stapjes natuurlijk ook belangrijk zijn en dat ik daar trots op mag/moet zijn. Lastige is dat ik dat inmiddels zo moeilijk nog kan of zie.


De lakse houding van hem kan ook te maken hebben met zijn ontwikkeling en is hij wat trager daarin. En we weten allemaal hoe lastig en irritant pubers kunnen zijn. Want dit klinkt toch wel als een enorme lieverd dat hij de tuin zo goed heeft bijgehouden voor jou.
Probeer daar eens meer naar te kijken en het 'lakse dat lijkt op pubergedrag wat meer los te laten. Laat het bij hem.
Ik zeg dit omdat ik bij mijn zoon er ook zo boven op zat en dat heeft onze relatie toch ook wel genekt, hoewel hij wel zegt dat ik mijn best heb gedaan en ondanks fouten gemaakt hij mij nu niets verwijt. Hoe dat later is is afwachten.


Als antwoord op je andere post ja ik heb hulp gehad maar dit komt nooit tot een oplossing en uiteindelijk ben ik ook wel klaar met praten en wil ik resultaat zien. Maar dat heb ik niet in de hand helaas.
Alle reacties Link kopieren Quote
Juliette schreef:
06-07-2023 09:46
De lakse houding van hem kan ook te maken hebben met zijn ontwikkeling en is hij wat trager daarin. En we weten allemaal hoe lastig en irritant pubers kunnen zijn. Want dit klinkt toch wel als een enorme lieverd dat hij de tuin zo goed heeft bijgehouden voor jou.
Probeer daar eens meer naar te kijken en het 'lakse dat lijkt op pubergedrag wat meer los te laten. Laat het bij hem.
Ik zeg dit omdat ik bij mijn zoon er ook zo boven op zat en dat heeft onze relatie toch ook wel genekt, hoewel hij wel zegt dat ik mijn best heb gedaan en ondanks fouten gemaakt hij mij nu niets verwijt. Hoe dat later is is afwachten.


Als antwoord op je andere post ja ik heb hulp gehad maar dit komt nooit tot een oplossing en uiteindelijk ben ik ook wel klaar met praten en wil ik resultaat zien. Maar dat heb ik niet in de hand helaas.
Ja klopt hoor. Iemand anders schreef dat ook al, dat het klinkt alsof ie nog met één been in de puberteit staat. In sommige opzichten vind ik 'm ook nog erg kinderlijk en minder ver dan leeftijdsgenoten (en in andere opzichten weer veel slimmer). Dat maakt ook dat ie lastig aansluiting vindt. Dank voor je tips, ik neem ze mee. En nogmaals veel sterkte :redrose:. Het moeilijkste is natuurlijk accepteren dat er geen echte oplossing is. Wees niet te hard voor jezelf, je hebt het zo goed gedaan als je kon denk ik.
Nothing happens for a reason
Alle reacties Link kopieren Quote
Hoeveel uur werkt hij? Want een fietskoerier is een bijbaan toch?
Kun je met hem in gesprek over de keuze: of gaan werken min. 32 uur of een opleiding doen, of in de pauze modus blijven maar dan actief werken aan herstel?
Alle reacties Link kopieren Quote
bridge schreef:
07-07-2023 14:34
Hoeveel uur werkt hij? Want een fietskoerier is een bijbaan toch?
Kun je met hem in gesprek over de keuze: of gaan werken min. 32 uur of een opleiding doen, of in de pauze modus blijven maar dan actief werken aan herstel?
Hij werkt als fietskoerier bij PostNL, 5 dagen per week. Wel gebroken diensten (ochtend en middag), maar al met al zo'n 30 uur. Het is dus wel iets meer dan een bijbaan (hij heeft collega's die het gewoon als baan hebben, zeg maar. Nouja, hij eigenlijk ook, maar goed).
Nothing happens for a reason
Alle reacties Link kopieren Quote
Oh wauw, dat is meer dan ik dacht. Wat goed van hem!
En hij neemt op het huis passen ook serieus schrijf je. Ik zie echt wel positieve aanknopingspunten.

Ik denk dat het jou zou helpen om het de komende tijd wat meer zo te bekijken: wat doet hij wel. Is moeilijk hoor, maar denk wel dat het jullie allebei veel positiefs kan opleveren.

Zorgt hij voor zichzelf bijvoorbeeld (brood smeren, douchen), vertelt hij wel eens iets leuks, heeft hij ergens interesse in? Wat dan ook en hoe klein ook. Als je daarop gaat focussen zie je wat er wel is. Een flinke baan heeft hij dus al!
Het is zoals het is
Alle reacties Link kopieren Quote
Hou er rekening mee dat trauma ook serieus de ontwikkeling kan vertragen of doen stilstaan, dus het kan ook best zijn dat ie ook echt wat achterloopt in zijn ontwikkeling. Of gewoon echt heel moe is van alles wat hij heeft meegemaakt.
Am Yisrael Chai!
Alle reacties Link kopieren Quote
Youk79 schreef:
07-07-2023 21:20
Oh wauw, dat is meer dan ik dacht. Wat goed van hem!
En hij neemt op het huis passen ook serieus schrijf je. Ik zie echt wel positieve aanknopingspunten.

Ik denk dat het jou zou helpen om het de komende tijd wat meer zo te bekijken: wat doet hij wel. Is moeilijk hoor, maar denk wel dat het jullie allebei veel positiefs kan opleveren.

Zorgt hij voor zichzelf bijvoorbeeld (brood smeren, douchen), vertelt hij wel eens iets leuks, heeft hij ergens interesse in? Wat dan ook en hoe klein ook. Als je daarop gaat focussen zie je wat er wel is. Een flinke baan heeft hij dus al!
Ja, dat is waar. Ik weet rationeel dat je helemaal gelijk hebt. Als ik lees wat je schrijft schaam ik me bijna voor mijn geklaag. Maar op de een of andere manier lukt me niet om er zo - structureel - naar te kijken. Ik denk (weet) dat ik met mezelf aan de slag moet om tot een vorm van acceptatie te komen, want anders gaat dit niet goedkomen. En ben ik heel bang dat ik onze relatie blijvend beschadig.

Aanvulling; het is ook dat het me zo aan kan vliegen. Dat ik zie dat ie ongelukkig is vind ik verdrietig, dat vooral. Maar wat als het nou altijd zo blijft? Als ie nooit een opleiding gaat doen, blijft ie dus altijd in dit soort baantjes hangen. Als ie nooit ergens komt, leert ie nooit nieuwe mensen kennen. Of zich ontwikkelen. Dat zijn geen helpende gedachten, natuurlijk. En misschien ook wel heel pessimistisch. Maar het blijft als een soort donkere wolk boven alles hangen op het moment.
juliet64 wijzigde dit bericht op 07-07-2023 22:00
18.83% gewijzigd
Nothing happens for a reason
Alle reacties Link kopieren Quote
fashionvictim schreef:
07-07-2023 21:22
Hou er rekening mee dat trauma ook serieus de ontwikkeling kan vertragen of doen stilstaan, dus het kan ook best zijn dat ie ook echt wat achterloopt in zijn ontwikkeling. Of gewoon echt heel moe is van alles wat hij heeft meegemaakt.
Ja, en dit. Jeetje. Jullie geven me wel stof tot nadenken.
Nothing happens for a reason
Alle reacties Link kopieren Quote
Ooooooh.... Hij komt echt vanzelf op verandering echt waar.... Het blijft niet zo... Hij rijpt vanzelf.
Alle reacties Link kopieren Quote
Hij zal niet op z'n veertigste er nog zo bij zitten. Mijn broer was ook jarenlang passief, van vwo naar havo naar mbo niet afgemaakt en werken deed hij ook niet, iets in huis ook niet. Maar het is toch vanzelf goed gekomen met hem, heeft een goede baan, huis, vaste relatie.
Maar als het mijn kind was zou ik me ook zorgen maken, daarom wil ik geen kinderen, gevoelige kwetsbare wezens zijn het en je kan het onmogelijk goed doen of ze behoeden voor ongeluk en fouten. Ze moeten juist die fouten maken en consequenties ervaren. En ze houden jou een spiegel voor waar je dan weer wat mee moet, je moet ze loslaten, gedoe.
Hij klinkt als een geweldig mooie lieve en wijze jongeman, ik hoop dat je dat weer mag gaan zien en voelen en dat je het vertrouwen terug vindt. Dat heeft hij vooral nodig, dat iemand in hem gelooft, dat hebben we allemaal nodig.
Alle reacties Link kopieren Quote
bridge schreef:
07-07-2023 23:34
Ooooooh.... Hij komt echt vanzelf op verandering echt waar.... Het blijft niet zo... Hij rijpt vanzelf.
Of niet, en dat zal TO toch op de een of andere manier moeten gaan accepteren.

Ik ben verbaasd dat zoon 30 uur per week werkt, maar als je dat vergrlijkt met leeftijdgenoten zal het mss weinig lijken.

Mijn 22-jarige heeft een Wajong, komt 1x per week de deur uit om boodschappen te doen en dat is het.
En we staan met z'n allen om hem heen, klaar om te helpen als hij dat wil. Maar momenteel is dit het.

Wat ik zeggen wil: probeer niet te vergelijken met leeftijdsgenoten die het 'beter' doen. Wat betekent 'beter'?
Ik vind het, gezien zijn problemen, super knap dat ie werkt, dat ie verantwoordelijkheid neemt als ie voor huis en tuin moet zorgen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Alle reacties Link kopieren Quote
Vage schreef:
08-07-2023 00:02
Hij zal niet op z'n veertigste er nog zo bij zitten. Mijn broer was ook jarenlang passief, van vwo naar havo naar mbo niet afgemaakt en werken deed hij ook niet, iets in huis ook niet. Maar het is toch vanzelf goed gekomen met hem, heeft een goede baan, huis, vaste relatie.
Maar als het mijn kind was zou ik me ook zorgen maken, daarom wil ik geen kinderen, gevoelige kwetsbare wezens zijn het en je kan het onmogelijk goed doen of ze behoeden voor ongeluk en fouten. Ze moeten juist die fouten maken en consequenties ervaren. En ze houden jou een spiegel voor waar je dan weer wat mee moet, je moet ze loslaten, gedoe.
Hij klinkt als een geweldig mooie lieve en wijze jongeman, ik hoop dat je dat weer mag gaan zien en voelen en dat je het vertrouwen terug vindt. Dat heeft hij vooral nodig, dat iemand in hem gelooft, dat hebben we allemaal nodig.
Sorry hoor, maar wat een dooddoeners.

Niet iedereen leert van z'n fouten en sommige mensen blijven hun hele leven 'op een laag pitje'.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Alle reacties Link kopieren Quote
Solomio schreef:
08-07-2023 00:14
Of niet, en dat zal TO toch op de een of andere manier moeten gaan accepteren.

Inderdaad. Het kan zijn dat hij nu in een stagnatie zit en nog gaat doorontwikkelen naar 'meer'/'beter'/'geslaager' maar het kan ook zijn dat dit het is of dat dit zelfs teveel gaat blijken. Niemand die het weet of kan voorspellen, maar wat je wel weet is dat TO zelf iets moet gaan doen om met haar eigen oordelen en emoties om te leren gaan. En wat je ook weet is dat een ouder die teleurgesteld is in wie je bent zeker niet helpt. Dus TO, doe het voor jezelf maar ook voor je zoon en ga hulp voor jezelf zoeken om hiermee om te leren gaan. Dat zal ook de sfeer in huis ten goede komen.
Alle reacties Link kopieren Quote
juliet64 schreef:
07-07-2023 21:51
Ja, dat is waar. Ik weet rationeel dat je helemaal gelijk hebt. Als ik lees wat je schrijft schaam ik me bijna voor mijn geklaag. Maar op de een of andere manier lukt me niet om er zo - structureel - naar te kijken. Ik denk (weet) dat ik met mezelf aan de slag moet om tot een vorm van acceptatie te komen, want anders gaat dit niet goedkomen. En ben ik heel bang dat ik onze relatie blijvend beschadig.

Aanvulling; het is ook dat het me zo aan kan vliegen. Dat ik zie dat ie ongelukkig is vind ik verdrietig, dat vooral. Maar wat als het nou altijd zo blijft? Als ie nooit een opleiding gaat doen, blijft ie dus altijd in dit soort baantjes hangen. Als ie nooit ergens komt, leert ie nooit nieuwe mensen kennen. Of zich ontwikkelen. Dat zijn geen helpende gedachten, natuurlijk. En misschien ook wel heel pessimistisch. Maar het blijft als een soort donkere wolk boven alles hangen op het moment.
Het is helemaal niet mijn bedoeling je een rotgevoel te geven! En al helemaal geen schaamte. Ik snap je zorgen namelijk heel erg goed. Ik heb er 1 van vijftien waar ik me ook flink zorgen om kan maken. En acceptatie is vreselijk moeilijke, zeker mbt je kinderen.

Met betrekking tot het onderste: wat mij soms helpt is niet dit allemaal steeds te gaan weerleggen in een eindeloze kring (wat als het zo blijft, dat is vast niet zo, wat als het zo blijft, enz). Kijk het in plaats daarvan maar even aan. Stel het blijft zo. Dan is dat naar. Hij zal minder geld hebben en jij (geregeld) een rot/schuldgevoel. Dat is niet wat je gehoopt had.
En probeer dan de liefde voor hem ergens te vinden. Al is het maar door aan zijn babytijd te denken ofzo. Langzaam gaat het dan indalen. Zijn situatie is wel heel naar nu, maar er is mee te leven. En jij kunt het verdragen als hij zo leeft. En ondanks alles jullie band koesteren.

:hug: het is niet makkelijk!
Het is zoals het is
Alle reacties Link kopieren Quote
Solomio schreef:
08-07-2023 00:17
Sorry hoor, maar wat een dooddoeners.

Niet iedereen leert van z'n fouten en sommige mensen blijven hun hele leven 'op een laag pitje'.
Je verwacht serieus dat een intelligente gozer van 22 die werkt en z'n plichten nakomt zijn hele leven thuis blijft zitten blowen?

Wat een pessimisme. Zo veel jongeren hangen deze levensstijl aan en het is ook nog eens van alle tijden.

Hoe meer je als ouder er bovenop zit, hoe minder er uit het kind komt. Je zal ze toch moeten loslaten, ook al hebben ze diagnoses en problemen. Je taak als ouder houdt ergens op. Pijnlijk en moeilijk maar waar. Dit geldt ook voor verslavingen, eetstoornissen, motivatieproblemen enz. Als ouder kan je dat niet repareren. Het is juist ontstaan in jouw gezin dus je kan nog beter aan die context iets veranderen. Iets aan je eigen problemen/de relatie met jezelf of je partner doen, ook al gaat dat geheel tegen je intuïtie in en wil je de focus op je kind houden. Je kan ze niet beschermen, je kent hun gevoelswereld niet en ze zullen het toch zelf moeten gaan doen in de wereld. Met vallen en opstaan.

Geloof gewoon in de innerlijke kracht en veerkracht van een kind, dat het z'n weg wel vindt. Dat heeft ieder mens ten diepste nodig en kan je niet faken. Als je er als ouder al niet in gelooft, wie dan wel. En wat geef je je kind dan voor zelfbeeld mee.
Alle reacties Link kopieren Quote
Youk79 schreef:
08-07-2023 08:30
Het is helemaal niet mijn bedoeling je een rotgevoel te geven! En al helemaal geen schaamte. Ik snap je zorgen namelijk heel erg goed. Ik heb er 1 van vijftien waar ik me ook flink zorgen om kan maken. En acceptatie is vreselijk moeilijke, zeker mbt je kinderen.

Met betrekking tot het onderste: wat mij soms helpt is niet dit allemaal steeds te gaan weerleggen in een eindeloze kring (wat als het zo blijft, dat is vast niet zo, wat als het zo blijft, enz). Kijk het in plaats daarvan maar even aan. Stel het blijft zo. Dan is dat naar. Hij zal minder geld hebben en jij (geregeld) een rot/schuldgevoel. Dat is niet wat je gehoopt had.
En probeer dan de liefde voor hem ergens te vinden. Al is het maar door aan zijn babytijd te denken ofzo. Langzaam gaat het dan indalen. Zijn situatie is wel heel naar nu, maar er is mee te leven. En jij kunt het verdragen als hij zo leeft. En ondanks alles jullie band koesteren.

:hug: het is niet makkelijk!
Hier schiet ik wel een beetje vol van. Want ik bedacht me laatst dat ik niet eens meer op een prettige manier op zijn kindertijd kon terugkijken. Wat des te meer bevestigt dat ik er echt iets mee moet. En wat je zegt over het niet eindeloos blijven weerleggen, is zeker ook waar. Dat eeuwige malen, het heeft geen enkel nut. Maarja. Ik weet het allemaal wel. Nu nog toepassen.
Nothing happens for a reason
Alle reacties Link kopieren Quote
Solomio schreef:
08-07-2023 00:14
Of niet, en dat zal TO toch op de een of andere manier moeten gaan accepteren.

Ik ben verbaasd dat zoon 30 uur per week werkt, maar als je dat vergrlijkt met leeftijdgenoten zal het mss weinig lijken.

Mijn 22-jarige heeft een Wajong, komt 1x per week de deur uit om boodschappen te doen en dat is het.
En we staan met z'n allen om hem heen, klaar om te helpen als hij dat wil. Maar momenteel is dit het.

Wat ik zeggen wil: probeer niet te vergelijken met leeftijdsgenoten die het 'beter' doen. Wat betekent 'beter'?
Ik vind het, gezien zijn problemen, super knap dat ie werkt, dat ie verantwoordelijkheid neemt als ie voor huis en tuin moet zorgen.
Yep. Ik weet dat het grootste probleem op dit moment bij mezelf ligt. Dat is bovendien het enige waar ik invloed op heb. En vergelijken heeft inderdaad geen enkele zin. Maar ik moet wel eens slikken als ik zie dat kinderen van vriendinnen inmiddels hun vervolgopleiding al hebben afgerond. Of gaan backpacken, of zelfs maar gewoon een weekje op vakantie gaan.
Ik moet zeggen dat ik die eeuwige vragen over hoe het nu met zoon gaat ook echt vervelend vind. Het liefst zou ik het er niet over hebben maar als mensen gericht gaan vragen moet je er toch iets mee. In het begin probeerde ik de situatie vaak beter voor te stellen dan-ie was, of ik draaide er wat omheen. Zeker bij mensen bij wie je onuitgesproken de oordelen al hoort in de vraag. Hoe ga jij daar mee om?
Nothing happens for a reason
Alle reacties Link kopieren Quote
juliet64 schreef:
08-07-2023 10:39
Hier schiet ik wel een beetje vol van. Want ik bedacht me laatst dat ik niet eens meer op een prettige manier op zijn kindertijd kon terugkijken. Wat des te meer bevestigt dat ik er echt iets mee moet. En wat je zegt over het niet eindeloos blijven weerleggen, is zeker ook waar. Dat eeuwige malen, het heeft geen enkel nut. Maarja. Ik weet het allemaal wel. Nu nog toepassen.
Wat goed dat je dat inziet! Is ook mega lastig om te gaan doen.

Gewoon als start: kun je twee of drie kleine positieve dingen over je zoon vertellen? Vroeger of nu, maakt niet uit.
Het is zoals het is
Alle reacties Link kopieren Quote
juliet64 schreef:
08-07-2023 10:54
Yep. Ik weet dat het grootste probleem op dit moment bij mezelf ligt. Dat is bovendien het enige waar ik invloed op heb. En vergelijken heeft inderdaad geen enkele zin. Maar ik moet wel eens slikken als ik zie dat kinderen van vriendinnen inmiddels hun vervolgopleiding al hebben afgerond. Of gaan backpacken, of zelfs maar gewoon een weekje op vakantie gaan.
Ik moet zeggen dat ik die eeuwige vragen over hoe het nu met zoon gaat ook echt vervelend vind. Het liefst zou ik het er niet over hebben maar als mensen gericht gaan vragen moet je er toch iets mee. In het begin probeerde ik de situatie vaak beter voor te stellen dan-ie was, of ik draaide er wat omheen. Zeker bij mensen bij wie je onuitgesproken de oordelen al hoort in de vraag. Hoe ga jij daar mee om?
Ik vind dit heel herkenbaar en lastig. Eigenlijk kan ik alleen met mijn man echt over zoon praten, dan mogen zowel de positieve als de negatieve dingen er zijn.
Het kan wel helpen om een zin te bedenken om mensen wat af te houden: nog ongeveer hetzelfde, daar wil ik het nu even niet over hebben, ach gaat wel enz
Het is zoals het is
Alle reacties Link kopieren Quote
juliet64 schreef:
08-07-2023 10:54
Yep. Ik weet dat het grootste probleem op dit moment bij mezelf ligt. Dat is bovendien het enige waar ik invloed op heb. En vergelijken heeft inderdaad geen enkele zin. Maar ik moet wel eens slikken als ik zie dat kinderen van vriendinnen inmiddels hun vervolgopleiding al hebben afgerond. Of gaan backpacken, of zelfs maar gewoon een weekje op vakantie gaan.
Ik moet zeggen dat ik die eeuwige vragen over hoe het nu met zoon gaat ook echt vervelend vind. Het liefst zou ik het er niet over hebben maar als mensen gericht gaan vragen moet je er toch iets mee. In het begin probeerde ik de situatie vaak beter voor te stellen dan-ie was, of ik draaide er wat omheen. Zeker bij mensen bij wie je onuitgesproken de oordelen al hoort in de vraag. Hoe ga jij daar mee om?
Jaaaaa, die vragen.....
Soms irriteert me dat mateloos, maar ik probeer maar te bedenken dat het interesse is.
Nu ben ik wel behept met een enorme zendingsdrang, dus juist als ik vermoed dat mensen (ver)oordelen ga ik eens even uitgebreid vertellen hoe moeilijk mijn kind het heeft.
In de hoop dat er ergens een kwartje valt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Alle reacties Link kopieren Quote
Youk79 schreef:
08-07-2023 11:06
Ik vind dit heel herkenbaar en lastig. Eigenlijk kan ik alleen met mijn man echt over zoon praten, dan mogen zowel de positieve als de negatieve dingen er zijn.
Het kan wel helpen om een zin te bedenken om mensen wat af te houden: nog ongeveer hetzelfde, daar wil ik het nu even niet over hebben, ach gaat wel enzn
Ja, zoiets zeg ik ook inderdaad. Met mijn vriend kan ik het bespreken (hoewel moeizaam, zoals ik al eerder schreef) , en verder heb ik nog één vriendin die het echt snapt. Anderen bedoelen het goed, maar hebben echt geen idee, en schieten meteen in de oplossingsmodus ('ja, hij zou eigenlijk dit, of dat moeten doen'. 'Maar kun je niet dit of dat proberen?'). En dan heb ik het nog niet over sommige familieleden die mijn zoon maar een vreemde vogel vinden; stuurs, onbenaderbaar, tegen het onvriendelijke aan. Dat roept bij mij tegelijkertijd een verdedigende als een beschaamde reactie op, merk ik. Omdat ik het deels ook wel begrijp, want zo komt ie ook gewoon over. Maar ja, het is wel mijn kind, en ik weet dat het maar een façade is.
Nothing happens for a reason
Alle reacties Link kopieren Quote
juliet64 schreef:
08-07-2023 10:54
Yep. Ik weet dat het grootste probleem op dit moment bij mezelf ligt. Dat is bovendien het enige waar ik invloed op heb. En vergelijken heeft inderdaad geen enkele zin. Maar ik moet wel eens slikken als ik zie dat kinderen van vriendinnen inmiddels hun vervolgopleiding al hebben afgerond. Of gaan backpacken, of zelfs maar gewoon een weekje op vakantie gaan.
Ik moet zeggen dat ik die eeuwige vragen over hoe het nu met zoon gaat ook echt vervelend vind. Het liefst zou ik het er niet over hebben maar als mensen gericht gaan vragen moet je er toch iets mee. In het begin probeerde ik de situatie vaak beter voor te stellen dan-ie was, of ik draaide er wat omheen. Zeker bij mensen bij wie je onuitgesproken de oordelen al hoort in de vraag. Hoe ga jij daar mee om?

Heel andere situatie hier, maar mijn kind ontwikkelt zich zeker ook niet gemiddeld.
Hoe je daarover in gesprek bent met andere reflecteert heel duidelijk je eigen gevoelens.
Terugkijkend heb ik echt wel een fase gehad waarin ik zo overvraagd was dat ik zelf ook wat klagerig/slachtofferig deed.
Maar als je zelf weer met meer mildheid kan kijken naar de situatie zal je ook anders reageren op anderen, dan zou je vertellen;
- Hij werkt hartstikke hard, in een baan met veel werkdruk;
- Hij is zo goed in tuinonderhoud;
- Het is zo fijn dat jullie met een gerust hart op vakantie kunnen;
- We kunnen zo met elkaar lachen af en toe;
- etc.

Baal ik dan nooit dat wij niet eens gewoon met kind naar een feestje kunnen, of iets anders wat voor anderen zo normaal is?
Natuurlijk wel. Maar als ik zelf goed in m’n vel zit en weer positief kan denken is het balen, ipv teleurstelling en pijn.
frizz wijzigde dit bericht op 08-07-2023 11:27
1.28% gewijzigd

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven