Kinderen
alle pijlers
Zorgen om zoon van 22
woensdag 5 juli 2023 om 15:16
Ik wilde eigenlijk reageren in het 'mijn puber wil niks' topic, maar het is zo'n verhaal dat ik toch maar een eigen topic open. Situatieschets: zoon, net 22, ADD diagnose (met kenmerken van ASS) staat nu al een paar jaar bijna stil. Achtergrond; altijd een lief, rustig kind geweest, probleemloze kindertijd. Op de basisschool al wel signalen dat ie dromerig was/niet gefocust/weinig aansluiting bij andere kinderen vond. Maar hij had altijd wel 1 of 2 vrienden en het was verder niet problematisch. Op de middelbare school ging het echter keihard mis. Liep compleet vast in de eerste klas, vond geen aansluiting, kortom, redelijk traumatisch geweest wat als ik er op terug kijk wel zijn sporen heeft achtergelaten. Zoon veranderde in een jaar van een zacht, open kind in een stuurse, wantrouwend puber die een enorme muur om zich heen bouwde. Oo zijn 14e kreeg hij de diagnose ADD, startte met medicatie (methylfenidaat, gebruikt ie nu nog steeds), dat hielp wel iets qua focus. Met veel vijven en zessen HAVO gehaald (na VMBO VAVO gedaan). Ernstig verlegen, heeft 1 vriend, daarnaast nog 1 of 2 contacten maar die ziet hij zelden, blowt veel, drinkt veel, studeert niet, werkt bij als fietskoerier (houdt zich perfect aan zijn verplichtingen, is altijd op tijd, nooit ziek, zal wel hyperfocus zijn), verder geen noemenswaardige hobby’s, is veel thuis, gaat zelden uit (kan slecht tegen prikkels en drukte), spreekt regelmatig met die ene vriend af (die op zichzelf woont). Hij heeft ook online contacten/dates maar deelt daar weinig over met ons.
Wil eigenlijk graag het huis uit maar neemt geen enkel initiatief, neemt eigenlijk nergens initiatief toe. Ik heb wel eens het idee dat hij een sociale angststoornis heeft, hij is zich altijd hyperbewust van alles en iedereen, denkt veel te veel na (want slim is hij wel). Dus hij zit vast, en ik en zijn vader dus ook. Hij ontwijkt ons zoveel mogelijk en leeft min of meer alleen op zijn kamer, een enkele keer (steeds minder) hebben we een goed gesprek. En dan zie ik een leuke slimme gast met humor en een mooie open blik en lach– alleen, dat laat ie dus bijna nooit zien. De meeste mensen om hem heen zien iemand die een enorme muur om zich heen bouwt, letterlijk, hij duikt weg achter capuchons en petten, praat binnensmonds en monotoon, straalt enorme afweer uit en durft mensen niet eens aan te kijken.
Hij probeert ons zoveel mogelijk te vermijden maar toch zitten we elkaar enorm in de weg. Ik erger me aan zijn gedrag en zijn passiviteit (en ben ook gewoon teleurgesteld over hoe en wie hij is geworden). Tot voor kort ‘bemoeide’ ik me nog met een aantal zaken (oriënteren op een opleiding, een woning zoeken) maar op een gegeven moment kreeg ik door; hij doet dit niet voor zichzelf, hij doet dit om mij een plezier te doen. Of in elk geval om van het gezeik af te zijn. Er werden telkens afspraken gemaakt die hij toch niet nakwam, het was eigenlijk trekken aan een dood paard. Dus vroeg ik mezelf af: voor wie doen we dit nu eigenlijk? Voor mij, zodat ik toch nog tegen beter weten in kan blijven hopen dat het goed komt/dat er iets gebeurt? Nouja, dat bleek het dus inderdaad te zijn. Want sinds ik dat uit mijn handen heb laten vallen, gebeurt er nog minder dan daarvoor (wat al bijna niets was). En het lijkt nu wel alsof alle hoop weg is. Mijn reserves zijn op. En dit drukt een grote stempel op hoe ik me voel en gedraag in mijn eigen huis. Vriend ontwijkt de situatie en vlucht in zijn werk, ik probeer dat ook te doen maar realiseer me ook dat we hier iets mee moeten. Vriend heeft ‘geen ruimte in zijn hoofd om er nu iets mee te doen’. En is dus niet emotioneel beschikbaar (herkenbaar patroon als het lastig wordt) Dus komt het blijkbaar op mij neer. Wat weer voor spanning zorgt tussen ons.
Ik weet serieus niet wat te doen. Denk dat zoon professionele hulp nodig heeft, of in elk geval hulp, al is het maar van ons, maar zolang hij dat zelf niet accepteert kunnen wij ook niets. Ik voel woede, boosheid, frustratie, verdriet, alles door elkaar. Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil, ik snap dat er geen pasklare oplossing is. Maar het van me afschrijven helpt al, merk ik. En misschien zijn er ervaringsdeskundigen die toch nog een andere blik hierop hebben want ik loop inmiddels compleet vast.
Wil eigenlijk graag het huis uit maar neemt geen enkel initiatief, neemt eigenlijk nergens initiatief toe. Ik heb wel eens het idee dat hij een sociale angststoornis heeft, hij is zich altijd hyperbewust van alles en iedereen, denkt veel te veel na (want slim is hij wel). Dus hij zit vast, en ik en zijn vader dus ook. Hij ontwijkt ons zoveel mogelijk en leeft min of meer alleen op zijn kamer, een enkele keer (steeds minder) hebben we een goed gesprek. En dan zie ik een leuke slimme gast met humor en een mooie open blik en lach– alleen, dat laat ie dus bijna nooit zien. De meeste mensen om hem heen zien iemand die een enorme muur om zich heen bouwt, letterlijk, hij duikt weg achter capuchons en petten, praat binnensmonds en monotoon, straalt enorme afweer uit en durft mensen niet eens aan te kijken.
Hij probeert ons zoveel mogelijk te vermijden maar toch zitten we elkaar enorm in de weg. Ik erger me aan zijn gedrag en zijn passiviteit (en ben ook gewoon teleurgesteld over hoe en wie hij is geworden). Tot voor kort ‘bemoeide’ ik me nog met een aantal zaken (oriënteren op een opleiding, een woning zoeken) maar op een gegeven moment kreeg ik door; hij doet dit niet voor zichzelf, hij doet dit om mij een plezier te doen. Of in elk geval om van het gezeik af te zijn. Er werden telkens afspraken gemaakt die hij toch niet nakwam, het was eigenlijk trekken aan een dood paard. Dus vroeg ik mezelf af: voor wie doen we dit nu eigenlijk? Voor mij, zodat ik toch nog tegen beter weten in kan blijven hopen dat het goed komt/dat er iets gebeurt? Nouja, dat bleek het dus inderdaad te zijn. Want sinds ik dat uit mijn handen heb laten vallen, gebeurt er nog minder dan daarvoor (wat al bijna niets was). En het lijkt nu wel alsof alle hoop weg is. Mijn reserves zijn op. En dit drukt een grote stempel op hoe ik me voel en gedraag in mijn eigen huis. Vriend ontwijkt de situatie en vlucht in zijn werk, ik probeer dat ook te doen maar realiseer me ook dat we hier iets mee moeten. Vriend heeft ‘geen ruimte in zijn hoofd om er nu iets mee te doen’. En is dus niet emotioneel beschikbaar (herkenbaar patroon als het lastig wordt) Dus komt het blijkbaar op mij neer. Wat weer voor spanning zorgt tussen ons.
Ik weet serieus niet wat te doen. Denk dat zoon professionele hulp nodig heeft, of in elk geval hulp, al is het maar van ons, maar zolang hij dat zelf niet accepteert kunnen wij ook niets. Ik voel woede, boosheid, frustratie, verdriet, alles door elkaar. Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil, ik snap dat er geen pasklare oplossing is. Maar het van me afschrijven helpt al, merk ik. En misschien zijn er ervaringsdeskundigen die toch nog een andere blik hierop hebben want ik loop inmiddels compleet vast.
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 16:20
dianaf schreef: ↑05-07-2023 15:50Maar ik begrijp het wel. Net als elke ouder hoopt ze dat kind gewoon normaal mee kan draaien in de maatschappij en een fijn leven heeft. Het leven dat zoon heeft, daar hoopt geen ouder op als ze aan kinderen beginnen. Ze mag best teleurgesteld zijn, dat het niet gelukt is om zoon zo'n normaal leven te geven. Ook niet met alle hulp mbt zijn stoornis/beperkingen. Dat ligt niet aan zoon of aan TO dat het niet gelukt is, maar de gecombineerde factoren. Ze is niet teleurgesteld in zoon als persoon, maar teleurgesteld dat ze zoveel meer voor hem wilde dan dit.
Er staat toch echt dat ze teleurgesteld is in wie hij is, ik begrijp niet waarom je wil ontkennen dat dat er staat. Het is gewoon echt heel heftig om dat te voelen als kind hoor, zulke afwijzing.
TO, ik zou hulp voor jezelf zoeken. Hoe je hier zelf het beste mee om kunt gaan en of het beter is om zoon meer ruimte te geven (met de boodschap dat hij altijd bij je terecht kan) of dat iemand mee kan denken over een ingang.
woensdag 5 juli 2023 om 16:21
Ja, iemand anders opperde ook al depressiviteit. Ik sluit niks uit, zou zomaar kunnen. Maar wat moet je als een kind (we hebben het over een volwassen man van 22 hè) geen hulp accepteert? Fijn voor jouw zoon trouwens dat het zo heeft uitgepakt!fashionvictim schreef: ↑05-07-2023 16:18Ik herken best veel in je verhaal en vraag me daardoor af; weet je zeker dat je zoon ADD heeft? Bij mijn zoon is die diagnose ook ooit gesteld met allerlei gedoe als gevolg, terwijl hij in werkelijkheid ernstig getraumatiseerd was en daardoor depressief. Vanaf het moment dat hij traumatherapie en antidepressiva kreeg, kreeg ik mijn kind weer terug. Inmiddels is hij alweer een tijd met de antidepressiva gestopt, studeert, werkt, heeft vrienden en gaat regelmatig uit. Maar op dat punt was hij nooit gekomen als niet een oplettende psychologe voorbij het stuurse gedrag en de passiviteit en de diagnoses keek, en gewoon haar gevoel (en dat van mij) volgde. Ik ben haar nog steeds dankbaar.
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 16:21
Begrijp hieruit dat het nog moeilijk is maar toch ook wel steeds beter gaat. Klopt dat?sprankelend schreef: ↑05-07-2023 16:13Mijn zoon is iets jonger (20) en heeft op andere vlakken momenteel erg veel zorg, liefde en aandacht nodig. Dus ik wilde je even een hart onder de riem steken van een andere moeder die ook op haar tandvlees loopt.
Hier in Noord Holland val je tot en met je 23e onder de jeugd GGZ. Ik weet niet of dat landelijk zo is en of je zoon nog op tijd door de wachtlijsten komt, maar het is -vanuit mijn beperkte perspectief-wel méér dan de moeite waard om te proberen. Voor mijn zoon maken ze daar echt een wereld van verschil.
Ik hoop het voor jullie.
Het is zoals het is
woensdag 5 juli 2023 om 16:25
Niets. Afwachten
Is vreselijk!
Misschien komt het nog, later, dat hij wel wil
Hier ook goede ervaringen met traumatherapie trouwens.
Het is zoals het is
woensdag 5 juli 2023 om 16:27
Ga er vanuit dat hij zich ook niet zo wil voelen en dat het dus geen onwil maar onmacht is. Moeilijk, dat weet ik uit ervaring. Maar toch moet je proberen je eigen teleurstelling en wanhoop (ook al herkenbaar) van je af te schudden en toch weer die opening proberen te zoeken. Heb je een fijne huisarts? Ik heb heel veel aan de mijne gehad, mijn zoon was ook bang voor hulpverleners en peuten en uiteindelijk was het de huisarts van wie hij wel wilde aannemen dat hij nog 1 keer hulp moest accepteren. Wellicht omdat de huisarts het veel zakelijker, echt als een kwaal en niet als een gebrek van zoon, behandelde. Vergis je niet: als je zoon inderdaad depressief is vindt hij zichzelf al helemaal niks waard en versterkt hameren op hulp of wat hij verkeerd doet dat gevoel alleen maar. De insteek: het heeft misschien een lichamelijke oorzaak kan dan wellicht een beetje helpen.
Am Yisrael Chai!
woensdag 5 juli 2023 om 16:28
Ja, ik weet het. Maar intussen word ik gillend gek van de situatie, ook omdat we voortdurend op elkaars lip zitten. Zelfs als ie op zijn kamer zit, voel ik toch een bepaalde spanning.
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 16:31
woensdag 5 juli 2023 om 16:37
Ik weet niet hoe je het moet realiseren, maar ik denk dat het goed is als jullie wat meer afstand van elkaar nemen. Dat komt jullie relatie ten goede.
Dat je gillend gek wordt kan ik wel begrijpen. Het is ook een vicieuze cirkel waarin je zoon zit. Blowen maakt hem mogelijk angstig en depressief, maar het verdooft ook zijn trauma of onrust. Toch denk ik dat hij eerst aan zijn verslaving moet werken onder goede begeleiding en vervolgens aan zijn andere problemen. Maar dan moet hij wel willen.
Zoek hulp voor jezelf, dat kan ook bij een verslavingskliniek.
Dat je gillend gek wordt kan ik wel begrijpen. Het is ook een vicieuze cirkel waarin je zoon zit. Blowen maakt hem mogelijk angstig en depressief, maar het verdooft ook zijn trauma of onrust. Toch denk ik dat hij eerst aan zijn verslaving moet werken onder goede begeleiding en vervolgens aan zijn andere problemen. Maar dan moet hij wel willen.
Zoek hulp voor jezelf, dat kan ook bij een verslavingskliniek.
woensdag 5 juli 2023 om 16:40
Oh, dat is wel een belangrijke kanttekening die Dahlia maakt, daar had ik niet bij stilgestaan. Bij ons was en is middelengebruik totaal niet aan de orde, mijn zoon drinkt zelfs nauwelijks. Dat maakt jouw situatie wel een stuk gecompliceerder, maar biedt wellicht ook een ingang om toch het gesprek weer aan te gaan. Dat je je zorgen maakt om het blowen, of je daar afspraken met hem over kan maken is misschien een ingang? En dan doe je als afspraak dat hij nog 1 keer met de huisarts gaat praten over hoe hij zich voelt en als hij zich daar serieus voor inzet zeur jij niet meer over blowen / werken / eigen huis zoeken / wat dan ook. En dan je er ook aan houden natuurlijk.
Am Yisrael Chai!
woensdag 5 juli 2023 om 16:55
Brijder zou ik niet aanraden. Ik zou eerder Solutions of Yes we Can noemen, maar er zijn meer goede opties.Dahlia74 schreef: ↑05-07-2023 15:34Ik lees ook echte verslavingsproblematiek, klopt dit? Wellicht dat bijvoorbeeld Jellinek of Brijder jullie kan adviseren. Zij helpen ook omstanders van verslaafden. IK verwacht ook dat zij veel ervaring hebben met combinatie verslaving en ADD, hoogbegaafdheid e.d..
Is hij onder invloed als hij zijn werk uitvoert?
Ik denk dat hij zelf zal zeggen dat het blowen het probleem niet is. (En misschien dat het hem juist helpt).
Maar het is waarschijnlijk wel een groot onderdeel van het probleem, als ik de situatie lees
.
woensdag 5 juli 2023 om 17:17
Daar hebben ze misschien ook supportgroepen voor familie van verslaafden?impala schreef: ↑05-07-2023 16:55Brijder zou ik niet aanraden. Ik zou eerder Solutions of Yes we Can noemen, maar er zijn meer goede opties.
Ik denk dat hij zelf zal zeggen dat het blowen het probleem niet is. (En misschien dat het hem juist helpt).
Maar het is waarschijnlijk wel een groot onderdeel van het probleem, als ik de situatie lees
Het is zoals het is
woensdag 5 juli 2023 om 18:35
Ik heb alleen de OP gelezen, maar wat moeilijk, zeg. En herkenbaar, deels. Mijn zoon zat twee jaar geleden in zo'n zelfde situatie (ook ADD, ook lamlendig en nauwelijks aanspreekbaar), maar hij had wel een grote vriendengroep en hij is sociaalvaardig, dat is natuurlijk wel een verschil.
Hij bleek gestopt te zijn met zijn studie. Tegen ons had hij niks gezegd; hij zei sowieso weinig, vermoedelijk omdat hij aanvoelde dat wij teleurgesteld en bezorgd waren. Hij had voorafgaand aan die studie zo ongeveer alle scholen van Amsterdam gezien (zeven in totaal, uiteindelijk heeft hij zijn eindexamen op een privéschool gehaald) en hij dronk ook veel met uitgaan.
Tja, hoe kwam het uiteindelijk (een soort van) goed? Door hem los te laten. We hebben hem denk ik het vertrouwen gegeven - al meenden we dat niet, ik had nul vertrouwen in de goede afloop - dat hij een baan zou vinden, en een kamer, en een eigen leven zou krijgen. Ik vond het al zó vreselijk dat hij op die leeftijd (22, 23, dat weet ik niet meer precies) nog thuis woonde, en Corona kwam er nog bovenop, dus alles bij elkaar was het redelijk uitzichtloos.
Net als jij kwam ik voortdurend met actieplannen, ideeën enzovoort, maar dit werkte averechts.
Dus: loslaten. Hij is volwassen. Hij denkt er zelf ook over na. Hij maakt zich misschien wel meer zorgen dan jullie. Hij weet al járen dat er iets van hem verwacht wordt en dat hij het zelf moet gaan rooien. Onder die pet of die hoody zijn zijn hersens aan het malen, en geloof me: hij voelt zich mislukt en schuldig en kansloos. Wrijf dat er vooral niet in. Ja, ik zeg dit nu, maar op het moment zelf was ik in alle staten. (Gelukkig had ik een vriendin die psycholoog is en die steeds zei: het komt goed. Hij is een leuke, slimme jongen. Hij doet het ánders dan veel anderen, maar wat geeft dat? Hij mag best nog even piekeren en in zeven sloten lopen, hij heeft een goed vangnet en krijgt genoeg liefde, dus uiteindelijk komt het goed. Geef het tijd. Geef het méér tijd dan je wil, laat je frustraties los en vertrouw erop dat het goed met hem komt.) Daar denk ik nu nog vaak aan terug.
We hebben wel een deadline met hem afgesproken: binnen twee maanden moest hij met een concreet plan komen. Iets. Een baan, een kamer, het hoefde niet allemaal tegelijk maar we wilden weten hoe hij de toekomst ging invullen. We hebben ook afgesproken om er gedurende die twee maanden NIET over te praten, want dat kon hij helemaal niet aan. Vervolgens, na die twee maanden, lag er een soort halfbakken plan en hebben we hem opnieuw twee maanden gegeven om spijkers met koppen te slaan.
Ik geloof dat het nog wel iets langer heeft geduurd, maar hij vond op één en dezelfde dag een baan, een kamer (én een vriendin, maar dat hoorden wij pas veel later
)
Ik zou die verslaving even laten rusten. Geef hem nu even vertrouwen. Geef hem de tijd, maar baken die tijd wel af, zodat hij op zijn eigen manier aan de slag kan gaan met wat hij wil.
Geen kind (of ouder) is hetzelfde, dus misschien is het nutteloos advies, geen idee, maar ik hoop dat jullie eruit komen
Hij bleek gestopt te zijn met zijn studie. Tegen ons had hij niks gezegd; hij zei sowieso weinig, vermoedelijk omdat hij aanvoelde dat wij teleurgesteld en bezorgd waren. Hij had voorafgaand aan die studie zo ongeveer alle scholen van Amsterdam gezien (zeven in totaal, uiteindelijk heeft hij zijn eindexamen op een privéschool gehaald) en hij dronk ook veel met uitgaan.
Tja, hoe kwam het uiteindelijk (een soort van) goed? Door hem los te laten. We hebben hem denk ik het vertrouwen gegeven - al meenden we dat niet, ik had nul vertrouwen in de goede afloop - dat hij een baan zou vinden, en een kamer, en een eigen leven zou krijgen. Ik vond het al zó vreselijk dat hij op die leeftijd (22, 23, dat weet ik niet meer precies) nog thuis woonde, en Corona kwam er nog bovenop, dus alles bij elkaar was het redelijk uitzichtloos.
Net als jij kwam ik voortdurend met actieplannen, ideeën enzovoort, maar dit werkte averechts.
Dus: loslaten. Hij is volwassen. Hij denkt er zelf ook over na. Hij maakt zich misschien wel meer zorgen dan jullie. Hij weet al járen dat er iets van hem verwacht wordt en dat hij het zelf moet gaan rooien. Onder die pet of die hoody zijn zijn hersens aan het malen, en geloof me: hij voelt zich mislukt en schuldig en kansloos. Wrijf dat er vooral niet in. Ja, ik zeg dit nu, maar op het moment zelf was ik in alle staten. (Gelukkig had ik een vriendin die psycholoog is en die steeds zei: het komt goed. Hij is een leuke, slimme jongen. Hij doet het ánders dan veel anderen, maar wat geeft dat? Hij mag best nog even piekeren en in zeven sloten lopen, hij heeft een goed vangnet en krijgt genoeg liefde, dus uiteindelijk komt het goed. Geef het tijd. Geef het méér tijd dan je wil, laat je frustraties los en vertrouw erop dat het goed met hem komt.) Daar denk ik nu nog vaak aan terug.
We hebben wel een deadline met hem afgesproken: binnen twee maanden moest hij met een concreet plan komen. Iets. Een baan, een kamer, het hoefde niet allemaal tegelijk maar we wilden weten hoe hij de toekomst ging invullen. We hebben ook afgesproken om er gedurende die twee maanden NIET over te praten, want dat kon hij helemaal niet aan. Vervolgens, na die twee maanden, lag er een soort halfbakken plan en hebben we hem opnieuw twee maanden gegeven om spijkers met koppen te slaan.
Ik geloof dat het nog wel iets langer heeft geduurd, maar hij vond op één en dezelfde dag een baan, een kamer (én een vriendin, maar dat hoorden wij pas veel later
)Ik zou die verslaving even laten rusten. Geef hem nu even vertrouwen. Geef hem de tijd, maar baken die tijd wel af, zodat hij op zijn eigen manier aan de slag kan gaan met wat hij wil.
Geen kind (of ouder) is hetzelfde, dus misschien is het nutteloos advies, geen idee, maar ik hoop dat jullie eruit komen
woensdag 5 juli 2023 om 18:48
Het ligt eraan hoeveel hij blowt, of je de verslaving kan laten. Als dat vrijwel elke dag is, zal het lastig worden om in actie te komen omdat blowen je motivatie wegneemt om actie te ondernemen. Wat dat betreft is het echt anders dan veel alcohol tijdens het stappen.
Zolang je blowt ben je helemaal tevreden met niks doen. Het knaagt af en toe wel natuurlijk, maar dat is zo opgelost met een jointje. En dan zit je weer lekker in je eigen wereldje en heb je geen zin meer meer om iets ondernemen. Ondertussen word je steeds depressiever en denk je dat je wiet nodig hebt om je weer beter te voelen. Of rust in je hoofd te krijgen.
TO zegt dat hij te veel blowt, maar hoeveel is te veel? En hoeveel zal hij toegeven?
Misschien valt het mee, maar ik zou deze factor niet onderschatten.
Probleem is natuurlijk wel dat hij alleen kan stoppen als hij dat zelf echt wil. Niet omdat z'n moeder dat verwacht.
Zolang je blowt ben je helemaal tevreden met niks doen. Het knaagt af en toe wel natuurlijk, maar dat is zo opgelost met een jointje. En dan zit je weer lekker in je eigen wereldje en heb je geen zin meer meer om iets ondernemen. Ondertussen word je steeds depressiever en denk je dat je wiet nodig hebt om je weer beter te voelen. Of rust in je hoofd te krijgen.
TO zegt dat hij te veel blowt, maar hoeveel is te veel? En hoeveel zal hij toegeven?
Misschien valt het mee, maar ik zou deze factor niet onderschatten.
Probleem is natuurlijk wel dat hij alleen kan stoppen als hij dat zelf echt wil. Niet omdat z'n moeder dat verwacht.
impala wijzigde dit bericht op 05-07-2023 18:55
15.49% gewijzigd
.
woensdag 5 juli 2023 om 18:54
Ik weet niet of ik die verslaving zou laten rusten. Raakt zo een beetje van de regen in de drup. Blowen en alcohol is een prachtige combinatie om stemmingsklachten te versterken en niet iedereen ziet in dat het vicieuze cirkel is.
Maar verder vind ik het een mooie aanpak Samarinde. Fijn dat het is goedgekomen.
Maar verder vind ik het een mooie aanpak Samarinde. Fijn dat het is goedgekomen.
This is not kosher!
woensdag 5 juli 2023 om 18:58
Oh, dat is vast waar; mijn kinderen hebben nooit geblowd, dus ik heb geen ervaring. Wel denk ik dat een 22-jarige die al ongelukkig en gefrustreerd is héél ongelukkig en gefrustreerd wordt als hij door zijn ouders naar de Jellinek wordt gestuurd. En waarschijnlijk ook heel opstandig. Dus ik zou het, tenzij het werkelijk de spuigaten uitloopt, even laten rusten.impala schreef: ↑05-07-2023 18:48Het ligt eraan hoeveel hij blowt, of je de verslaving kan laten. Als dat vrijwel elke dag is, zal het lastig worden om in actie te komen omdat blowen je motivatie wegneemt om actie te ondernemen. Wat dat betreft is het echt anders dan alcohol.
Zolang je blowt ben je helemaal tevreden met niks doen. Het knaagt af en toe wel natuurlijk, maar dat is zo opgelost met een jointje. En dan zit je weer lekker in je eigen wereldje en heb je geen zin meer meer om iets ondernemen. Ondertussen word je steeds depressiever en denk je dat je wiet nodig hebt om je weer beter te voelen. Of rust in je hoofd te krijgen.
TO zegt dat hij te veel blowt, maar hoeveel is te veel? En hoeveel zal hij toegeven?
Misschien valt het mee, maar ik zou deze factor niet onderschatten.
Overigens nog iets wat wij deden in die periode van lethargie en impasse: mijn man ging twee keer per week met hem tennissen (kan hij goed, vindt hij leuk, maar vooral om een beetje plezier te maken) en ik ging af en toe met hem wandelen. Dan komen de gesprekken wel op gang, meestal.
woensdag 5 juli 2023 om 19:00
Klopt. Zelfs hulpverleners nemen het soms niet echt serieus. Toen ik voor add en ass bij de ggz terecht kwam, noemde ik het blowen wel als probleem, maar dat werd een beetje weggewuifd omdat ik volgens hen maar weinig rookte (maar wel elke dag). Terwijl het een groot deel van mijn klachten veroorzaakte. Dat merkte ik pas toen ik stopte. En pas toen ik ging lezen.op reddit/leaves ontdekte ik dat ontzettend veel blowers precies dezelfde problemen hadden gekregen, vooral voortkomend uit een gebrek aan motivatie. Zoveel mensen die jaren van hun leven hebben verloren, en zich niet ontwikkeld hebben en kansen hebben laten lopen , omdat ze liever met een jointje op de bank zaten. Lethargie gaat niet vanzelf over als je veel blowt.
TO zegt: spreekt regelmatig met die ene vriend af (die op zichzelf woont).
Dikke kans dat hij daar zit te blowen.
.
woensdag 5 juli 2023 om 19:16
Het effect van blowen wordt inderdaad vaak onderschat met grote gevolgen.
Dat deze jongen ongelukkig en gefrustreerd is komt waarschijnlijk ook o.a. door dat blowen. Dus zeker wel een reden om hiermee aan de slag te gaan. De jongen zelf moet het inzicht krijgen, maar ja hij wil niet. Het is dus goed als de ouders bij verslavingszorg hulp zoeken voor zichzelf. Om de eigen grenzen te bewaken en te leren de verslaving niet te faciliteren.
Als ouders hoef je natuurlijk niet je kind gelijk naar de afkickkliniek te sturen, maar als jezelf veel beter weet wat het effect van blowen is kan je als ouders mogelijk wel zelf iets mee en dat kan weer effect hebben op het kind.
Dat deze jongen ongelukkig en gefrustreerd is komt waarschijnlijk ook o.a. door dat blowen. Dus zeker wel een reden om hiermee aan de slag te gaan. De jongen zelf moet het inzicht krijgen, maar ja hij wil niet. Het is dus goed als de ouders bij verslavingszorg hulp zoeken voor zichzelf. Om de eigen grenzen te bewaken en te leren de verslaving niet te faciliteren.
Als ouders hoef je natuurlijk niet je kind gelijk naar de afkickkliniek te sturen, maar als jezelf veel beter weet wat het effect van blowen is kan je als ouders mogelijk wel zelf iets mee en dat kan weer effect hebben op het kind.
woensdag 5 juli 2023 om 19:22
Het helpt misschien wel als die jongen gewoon meer informatie krijgt over wat blowen echt met je doet. Ik heb dat nooit beseft en ik las en hoorde er ook eigenlijk nooit iets over. Het werd altijd gebracht als vrij onschuldig en zelfs niet verslavend. Als ik meer info had gehad, ervaringsverhalen, was ik wellicht eerder gestopt.Dahlia74 schreef: ↑05-07-2023 19:16Het effect van blowen wordt inderdaad vaak onderschat met grote gevolgen.
Dat deze jongen ongelukkig en gefrustreerd is komt waarschijnlijk ook o.a. door dat blowen. Dus zeker wel een reden om hiermee aan de slag te gaan. De jongen zelf moet het inzicht krijgen, maar ja hij wil niet. Het is dus goed als de ouders bij verslavingszorg hulp zoeken voor zichzelf. Om de eigen grenzen te bewaken en te leren de verslaving niet te faciliteren.
Als ouders hoef je natuurlijk niet je kind gelijk naar de afkickkliniek te sturen, maar als jezelf veel beter weet wat het effect van blowen is kan je als ouders mogelijk wel zelf iets mee en dat kan weer effect hebben op het kind.
Laatst vroeg iemand aan mij of ik weer 23 wilde zijn. Ik zei ja, dan zou ik op die leeftijd al stoppen met blowen. (met de kennis die ik nu heb).
impala wijzigde dit bericht op 05-07-2023 19:28
13.75% gewijzigd
.
woensdag 5 juli 2023 om 19:23
Deze moet je hebben, TO.sprankelend schreef: ↑05-07-2023 16:13Mijn zoon is iets jonger (20) en heeft op andere vlakken momenteel erg veel zorg, liefde en aandacht nodig. Dus ik wilde je even een hart onder de riem steken van een andere moeder die ook op haar tandvlees loopt.
Hier in Noord Holland val je tot en met je 23e onder de jeugd GGZ. Ik weet niet of dat landelijk zo is en of je zoon nog op tijd door de wachtlijsten komt, maar het is -vanuit mijn beperkte perspectief-wel méér dan de moeite waard om te proberen. Voor mijn zoon maken ze daar echt een wereld van verschil.
Get on, boogie, turnin' me on
(Shine up, shine up) - Doris D And the Pins
(Shine up, shine up) - Doris D And the Pins
woensdag 5 juli 2023 om 19:29
Ja, goeie. Ik kan me ook voorstellen dat als ik voor mezelf naar de huisarts ga omdat ik me zorgen maak, hij vervolgens bereid zou zijn om ook nog een keer het gesprek aan te gaan - omdat ie het dan voor míj zou doen, niet (alleen) voor zichzelf (want ondanks alles weet ik 100% zeker dat ie heel veel van mij en zijn vader houdt - ergens ver weg verstopt zit het gewoon allemaal goed). Dus wie weet, het proberen waard.fashionvictim schreef: ↑05-07-2023 16:40Oh, dat is wel een belangrijke kanttekening die Dahlia maakt, daar had ik niet bij stilgestaan. Bij ons was en is middelengebruik totaal niet aan de orde, mijn zoon drinkt zelfs nauwelijks. Dat maakt jouw situatie wel een stuk gecompliceerder, maar biedt wellicht ook een ingang om toch het gesprek weer aan te gaan. Dat je je zorgen maakt om het blowen, of je daar afspraken met hem over kan maken is misschien een ingang? En dan doe je als afspraak dat hij nog 1 keer met de huisarts gaat praten over hoe hij zich voelt en als hij zich daar serieus voor inzet zeur jij niet meer over blowen / werken / eigen huis zoeken / wat dan ook. En dan je er ook aan houden natuurlijk.
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 19:29
Ja, maar zoon wil geen hulp.
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 19:34
Nee, dat is geen optie natuurlijk. Een kind (man) van 22 laat zich niet meer 'sturen'. En wat betreft dingen samen doen; af en toe doen we samen boodschappen, gaan naar de markt, kijken voetbal - of hij stuur me maffe reels etc. En dan lijkt er niks aan de hand. Zolang het allemaal vooral maar niet over hemzelf gaat.samarinde schreef: ↑05-07-2023 18:58Oh, dat is vast waar; mijn kinderen hebben nooit geblowd, dus ik heb geen ervaring. Wel denk ik dat een 22-jarige die al ongelukkig en gefrustreerd is héél ongelukkig en gefrustreerd wordt als hij door zijn ouders naar de Jellinek wordt gestuurd. En waarschijnlijk ook heel opstandig. Dus ik zou het, tenzij het werkelijk de spuigaten uitloopt, even laten rusten.
Overigens nog iets wat wij deden in die periode van lethargie en impasse: mijn man ging twee keer per week met hem tennissen (kan hij goed, vindt hij leuk, maar vooral om een beetje plezier te maken) en ik ging af en toe met hem wandelen. Dan komen de gesprekken wel op gang, meestal.
Ik las ook je eerdere post. Dank voor je verhaal! Fijn dat het nu beter gaat met je zoon. Deadlines stellen hebben we ook al eens geprobeerd. Werkt helaas niet.
Nothing happens for a reason
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
