Kinderen
alle pijlers
Zorgen om zoon van 22
woensdag 5 juli 2023 om 15:16
Ik wilde eigenlijk reageren in het 'mijn puber wil niks' topic, maar het is zo'n verhaal dat ik toch maar een eigen topic open. Situatieschets: zoon, net 22, ADD diagnose (met kenmerken van ASS) staat nu al een paar jaar bijna stil. Achtergrond; altijd een lief, rustig kind geweest, probleemloze kindertijd. Op de basisschool al wel signalen dat ie dromerig was/niet gefocust/weinig aansluiting bij andere kinderen vond. Maar hij had altijd wel 1 of 2 vrienden en het was verder niet problematisch. Op de middelbare school ging het echter keihard mis. Liep compleet vast in de eerste klas, vond geen aansluiting, kortom, redelijk traumatisch geweest wat als ik er op terug kijk wel zijn sporen heeft achtergelaten. Zoon veranderde in een jaar van een zacht, open kind in een stuurse, wantrouwend puber die een enorme muur om zich heen bouwde. Oo zijn 14e kreeg hij de diagnose ADD, startte met medicatie (methylfenidaat, gebruikt ie nu nog steeds), dat hielp wel iets qua focus. Met veel vijven en zessen HAVO gehaald (na VMBO VAVO gedaan). Ernstig verlegen, heeft 1 vriend, daarnaast nog 1 of 2 contacten maar die ziet hij zelden, blowt veel, drinkt veel, studeert niet, werkt bij als fietskoerier (houdt zich perfect aan zijn verplichtingen, is altijd op tijd, nooit ziek, zal wel hyperfocus zijn), verder geen noemenswaardige hobby’s, is veel thuis, gaat zelden uit (kan slecht tegen prikkels en drukte), spreekt regelmatig met die ene vriend af (die op zichzelf woont). Hij heeft ook online contacten/dates maar deelt daar weinig over met ons.
Wil eigenlijk graag het huis uit maar neemt geen enkel initiatief, neemt eigenlijk nergens initiatief toe. Ik heb wel eens het idee dat hij een sociale angststoornis heeft, hij is zich altijd hyperbewust van alles en iedereen, denkt veel te veel na (want slim is hij wel). Dus hij zit vast, en ik en zijn vader dus ook. Hij ontwijkt ons zoveel mogelijk en leeft min of meer alleen op zijn kamer, een enkele keer (steeds minder) hebben we een goed gesprek. En dan zie ik een leuke slimme gast met humor en een mooie open blik en lach– alleen, dat laat ie dus bijna nooit zien. De meeste mensen om hem heen zien iemand die een enorme muur om zich heen bouwt, letterlijk, hij duikt weg achter capuchons en petten, praat binnensmonds en monotoon, straalt enorme afweer uit en durft mensen niet eens aan te kijken.
Hij probeert ons zoveel mogelijk te vermijden maar toch zitten we elkaar enorm in de weg. Ik erger me aan zijn gedrag en zijn passiviteit (en ben ook gewoon teleurgesteld over hoe en wie hij is geworden). Tot voor kort ‘bemoeide’ ik me nog met een aantal zaken (oriënteren op een opleiding, een woning zoeken) maar op een gegeven moment kreeg ik door; hij doet dit niet voor zichzelf, hij doet dit om mij een plezier te doen. Of in elk geval om van het gezeik af te zijn. Er werden telkens afspraken gemaakt die hij toch niet nakwam, het was eigenlijk trekken aan een dood paard. Dus vroeg ik mezelf af: voor wie doen we dit nu eigenlijk? Voor mij, zodat ik toch nog tegen beter weten in kan blijven hopen dat het goed komt/dat er iets gebeurt? Nouja, dat bleek het dus inderdaad te zijn. Want sinds ik dat uit mijn handen heb laten vallen, gebeurt er nog minder dan daarvoor (wat al bijna niets was). En het lijkt nu wel alsof alle hoop weg is. Mijn reserves zijn op. En dit drukt een grote stempel op hoe ik me voel en gedraag in mijn eigen huis. Vriend ontwijkt de situatie en vlucht in zijn werk, ik probeer dat ook te doen maar realiseer me ook dat we hier iets mee moeten. Vriend heeft ‘geen ruimte in zijn hoofd om er nu iets mee te doen’. En is dus niet emotioneel beschikbaar (herkenbaar patroon als het lastig wordt) Dus komt het blijkbaar op mij neer. Wat weer voor spanning zorgt tussen ons.
Ik weet serieus niet wat te doen. Denk dat zoon professionele hulp nodig heeft, of in elk geval hulp, al is het maar van ons, maar zolang hij dat zelf niet accepteert kunnen wij ook niets. Ik voel woede, boosheid, frustratie, verdriet, alles door elkaar. Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil, ik snap dat er geen pasklare oplossing is. Maar het van me afschrijven helpt al, merk ik. En misschien zijn er ervaringsdeskundigen die toch nog een andere blik hierop hebben want ik loop inmiddels compleet vast.
Wil eigenlijk graag het huis uit maar neemt geen enkel initiatief, neemt eigenlijk nergens initiatief toe. Ik heb wel eens het idee dat hij een sociale angststoornis heeft, hij is zich altijd hyperbewust van alles en iedereen, denkt veel te veel na (want slim is hij wel). Dus hij zit vast, en ik en zijn vader dus ook. Hij ontwijkt ons zoveel mogelijk en leeft min of meer alleen op zijn kamer, een enkele keer (steeds minder) hebben we een goed gesprek. En dan zie ik een leuke slimme gast met humor en een mooie open blik en lach– alleen, dat laat ie dus bijna nooit zien. De meeste mensen om hem heen zien iemand die een enorme muur om zich heen bouwt, letterlijk, hij duikt weg achter capuchons en petten, praat binnensmonds en monotoon, straalt enorme afweer uit en durft mensen niet eens aan te kijken.
Hij probeert ons zoveel mogelijk te vermijden maar toch zitten we elkaar enorm in de weg. Ik erger me aan zijn gedrag en zijn passiviteit (en ben ook gewoon teleurgesteld over hoe en wie hij is geworden). Tot voor kort ‘bemoeide’ ik me nog met een aantal zaken (oriënteren op een opleiding, een woning zoeken) maar op een gegeven moment kreeg ik door; hij doet dit niet voor zichzelf, hij doet dit om mij een plezier te doen. Of in elk geval om van het gezeik af te zijn. Er werden telkens afspraken gemaakt die hij toch niet nakwam, het was eigenlijk trekken aan een dood paard. Dus vroeg ik mezelf af: voor wie doen we dit nu eigenlijk? Voor mij, zodat ik toch nog tegen beter weten in kan blijven hopen dat het goed komt/dat er iets gebeurt? Nouja, dat bleek het dus inderdaad te zijn. Want sinds ik dat uit mijn handen heb laten vallen, gebeurt er nog minder dan daarvoor (wat al bijna niets was). En het lijkt nu wel alsof alle hoop weg is. Mijn reserves zijn op. En dit drukt een grote stempel op hoe ik me voel en gedraag in mijn eigen huis. Vriend ontwijkt de situatie en vlucht in zijn werk, ik probeer dat ook te doen maar realiseer me ook dat we hier iets mee moeten. Vriend heeft ‘geen ruimte in zijn hoofd om er nu iets mee te doen’. En is dus niet emotioneel beschikbaar (herkenbaar patroon als het lastig wordt) Dus komt het blijkbaar op mij neer. Wat weer voor spanning zorgt tussen ons.
Ik weet serieus niet wat te doen. Denk dat zoon professionele hulp nodig heeft, of in elk geval hulp, al is het maar van ons, maar zolang hij dat zelf niet accepteert kunnen wij ook niets. Ik voel woede, boosheid, frustratie, verdriet, alles door elkaar. Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil, ik snap dat er geen pasklare oplossing is. Maar het van me afschrijven helpt al, merk ik. En misschien zijn er ervaringsdeskundigen die toch nog een andere blik hierop hebben want ik loop inmiddels compleet vast.
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 19:39
woensdag 5 juli 2023 om 19:55
Wij hebben ook vaak deadlines gesteld, werkte inderdaad niet. Maar er komt een punt waarop je geen andere opties meer hebt. Tenzij je wilt dwingen, straffen, uit huis zetten, maar zo klinkt het bij jullie niet.
Het verschil met mijn zoon was dat al zijn vrienden het wél voor elkaar hadden, in elk geval beter dan hij. Jongens van die leeftijd zijn daar gevoelig voor. Achteraf denk ik dat dát voor hem de grootste stok achter de deur was: niet willen achterblijven bij de rest, erbij willen horen, mee kunnen betalen (en praten)… Ik denk eigenlijk dat wij, zijn ouders, maar heel weinig gewicht in de schaal legden. Zijn vrienden waren de grootste motivatie om óók op eigen benen te willen staan, niet wij.
Jouw zoon heeft die ene vriend, daar moet hij het waarschijnlijk niet van hebben. Misschien weten anderen welke andere externe motivaties er op die leeftijd kunnen zijn?
woensdag 5 juli 2023 om 20:04
Dat zou zomaar kunnen. Blowen is echt onderbelicht, op de gevaren en effecten van alcohol wordt flink gewezen, op blowen niet. Als je meer bewust bent van de effecten van blowen helpt het je misschien wel een stap verder om iets aan de verslaving te doen. Dat werkt voor de ene persoon natuurlijk beter dan voor de andere.impala schreef: ↑05-07-2023 19:22Het helpt misschien wel als die jongen gewoon meer informatie krijgt over wat blowen echt met je doet. Ik heb dat nooit beseft en ik las en hoorde er ook eigenlijk nooit iets over. Het werd altijd gebracht als vrij onschuldig en zelfs niet verslavend. Als ik meer info had gehad, ervaringsverhalen, was ik wellicht eerder gestopt.
Laatst vroeg iemand aan mij of ik weer 23 wilde zijn. Ik zei ja, dan zou ik op die leeftijd al stoppen met blowen. (met de kennis die ik nu heb).
Heelveel mensen realiseren ook niet dat na het blowen je zo gemiddeld 6-8 uur niet mag autorijden bijvoorbeeld. Als je regelmatig blowt duurt het 8 uur tot 40 uur bij extreem blowen. Vandaar ook mijn vraag aan TO of zoon wel nuchter is als hij aan het werk is.
https://www.cbr.nl/nl/onveilig-rijgedra ... g%20rijden.
woensdag 5 juli 2023 om 20:07
Nou, het gekke is dat die ene vriend inmiddels niet meer blowt, nauwelijks meer drinkt, eindelijk - na 12 ambachten 13 ongelukken - met een studie gaat beginnen waar ie auditie voor heeft moeten doen etc. En ook z'n andere vrienden/contacten zijn allemaal op hun manier wel goed bezig. Dus je zou denken dat dat juist een positieve invloed op 'm zou moeten hebben. Maar ik heb eerder het idee dat ie zich daardoor nóg minderwaardiger voelt.samarinde schreef: ↑05-07-2023 19:55Wij hebben ook vaak deadlines gesteld, werkte inderdaad niet. Maar er komt een punt waarop je geen andere opties meer hebt. Tenzij je wilt dwingen, straffen, uit huis zetten, maar zo klinkt het bij jullie niet.
Het verschil met mijn zoon was dat al zijn vrienden het wél voor elkaar hadden, in elk geval beter dan hij. Jongens van die leeftijd zijn daar gevoelig voor. Achteraf denk ik dat dát voor hem de grootste stok achter de deur was: niet willen achterblijven bij de rest, erbij willen horen, mee kunnen betalen (en praten)… Ik denk eigenlijk dat wij, zijn ouders, maar heel weinig gewicht in de schaal legden. Zijn vrienden waren de grootste motivatie om óók op eigen benen te willen staan, niet wij.
Jouw zoon heeft die ene vriend, daar moet hij het waarschijnlijk niet van hebben. Misschien weten anderen welke andere externe motivaties er op die leeftijd kunnen zijn?
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 20:19
Ja, precies zo bedoel ik inderdaad. Ik hoop dat het lukt. Succes!juliet64 schreef: ↑05-07-2023 19:29Ja, goeie. Ik kan me ook voorstellen dat als ik voor mezelf naar de huisarts ga omdat ik me zorgen maak, hij vervolgens bereid zou zijn om ook nog een keer het gesprek aan te gaan - omdat ie het dan voor míj zou doen, niet (alleen) voor zichzelf (want ondanks alles weet ik 100% zeker dat ie heel veel van mij en zijn vader houdt - ergens ver weg verstopt zit het gewoon allemaal goed). Dus wie weet, het proberen waard.
Am Yisrael Chai!
woensdag 5 juli 2023 om 20:27
Nouja, dat is dan ook niet het grootste probleem. Heb je mijn OP wel gelezen?
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 20:33
Ik pik deze er nog even uit. Hij doet (te) weinig in huis. Ook wel eens geprobeerd hier concrete afspraken over te maken, maar zoals met zoveel dingen; hij belooft dat hij het gaat doen, het gaat een week goed, en vervolgens gebeurt het niet meer. Over dat koken; klinkt in theorie als een heel goed idee. Maar hij raakt al in een soort paniek/kramp als hij alleen maar een ui moet snijden. Bovendien, samen aan tafel eten is sinds een tijdje ook een gepasseerd station. Hij wilde dat zelf niet meer (en eerlijk gezegd scheelt het mij ergernis omdat ie 9 van de 10 keer toch niet lust wat ik kook).sneeuwwitje80 schreef: ↑05-07-2023 16:19Maar hij woont dus nu onder jullie dak dus jij mag best wel wat regels stellen. Ik heb nu het idee dat hij zijn dagen dus op zijn kamer doorbrengt en zeker niet als hij dan zit te blowen en gaat drinken. Als hij daar blijkbaar genoeg geld voor heeft dat levert hij maar een deel in als kostgeld. En hij is inderdaad volwassen. Dus hij kan ook een aantal taken doen in het huis als gelijkwaardige volwassenen. 2 keer per week koken bijvoorbeeld. Kun jij hem complimenteren met zijn kookkunsten en je hebt gelijk een gespreksonderwerp. En uiteraard haalt hij en betaalt hij de boodschappen zelf. Dat lijkt mij een goeie eerste stap. Jongen je bent 22 en ik dacht er aan dat jij vanaf nu op de maandag en de donderdag kookt. En blowen en drinken doen we alleen nog in het weekend. Laat hem maar flink boos worden, weglopen doet hij toch niet.
Kostgeld vind ik wel een goed idee, dat stelde een familielid onlangs ook nog voor. Komt op het bespreeklijstje. Hij doet het grootste deel van zijn boodschappen al zelf trouwens.
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 20:41
Kunnen jullie kijken of z’n medicijnen wel goed vallen? Sommige ADHD medicijnen kunnen vervelende bijwerkingen hebben en dan kan je beter wisselen. Zo te lezen heeft hij nog steeds flink last van z’n ADHD en dat is ook erg vervelend voor hem.
Ik ben ook net gediagnosticeerd en als het niet goed gaat dan heb ik ook de neiging om meer te drinken want dat verdoofd wat (ik ben alleen in de 30 dus ik weet dat van mezelf). Als het niet goed gaat dan zijn simpele taken erg lastig en word ik angstig.
Blowen is trouwens wel wat gebruikelijker onder mensen met ADD/ADHD omdat het je brein wat uitzet. Het probleem is alleen dat het verslavende gedeelte, de THC, ook angst kan opwekken. Daardoor zijn dingen als CBD beter, doordat dat niet het verslavende spul bevat. Dat is THC. Je bent daardoor ook niet onder invloed.
Ik zou wel uitkijken met de tips als heel streng zijn en veel regels stellen, aangezien het vaak niet een kwestie van niet willen is maar mentaal niet kunnen. Dus harde regels stellen kan dan juist angst opwekken. Ik zou met hem kijken of hij toch professionele hulp wil hebben voor het angstig zijn en met hem erover hebben wat hij precies voelt. Ik geloof namelijk niet dat hij het fijn vindt hoe hij zich nu voelt.
Ik ben ook net gediagnosticeerd en als het niet goed gaat dan heb ik ook de neiging om meer te drinken want dat verdoofd wat (ik ben alleen in de 30 dus ik weet dat van mezelf). Als het niet goed gaat dan zijn simpele taken erg lastig en word ik angstig.
Blowen is trouwens wel wat gebruikelijker onder mensen met ADD/ADHD omdat het je brein wat uitzet. Het probleem is alleen dat het verslavende gedeelte, de THC, ook angst kan opwekken. Daardoor zijn dingen als CBD beter, doordat dat niet het verslavende spul bevat. Dat is THC. Je bent daardoor ook niet onder invloed.
Ik zou wel uitkijken met de tips als heel streng zijn en veel regels stellen, aangezien het vaak niet een kwestie van niet willen is maar mentaal niet kunnen. Dus harde regels stellen kan dan juist angst opwekken. Ik zou met hem kijken of hij toch professionele hulp wil hebben voor het angstig zijn en met hem erover hebben wat hij precies voelt. Ik geloof namelijk niet dat hij het fijn vindt hoe hij zich nu voelt.
anoniem_6742c523ae899 wijzigde dit bericht op 05-07-2023 21:03
44.33% gewijzigd
woensdag 5 juli 2023 om 20:56
Ja excuus beetje snel op reactie plaatsen geduwd. Ik zal wat uitgebreider uitleggen waarom ik niet zo aansla. Hij heeft het een hele poos heel moeilijk gehad op school begrijp ik... dat valt iedereen zwaar. Daar mag hij dan ook nog wel last van hebben. Misschien is dat wel een understatement maar hij klinkt ergens ook gewoon als iemand die nog met een been in de puberteit hinkelt. Misschien heeft hij dat nog even nodig. Ik lees dat hij ook heel veel dingen wel kan en doet. Alleen niet wat op jouw planning staat. Als je er heel erg droog naar kijkt lijkt zijn gedrag ook wel wat op dat van je partner, dat vermijdende en emotioneel afsluiten. Dus ook weer niet zo gek. Je zou kunnen kijken wat er gebeurd als je hem een jaar echt met rust laat. Die rust is voor iedereen heel belangrijk, acceptatie ook. Misschien is het jammer en zou hij inderdaad gelukkiger kunnen zijn of daar in ieder geval naar onderweg lijken te zijn maar hij is bij jullie tenminste veilig. Toch? Kostgeld is een top idee, dat moet hem lukken met zijn baan en geeft vast iedereen meer voldoening maar koken en richting geven zou ik laten varen. Zat jongeren wonen lang thuis en zo heb je nog een beetje zicht op zijn leven. Sommige mensen bewegen met stappen naar voren en stapjes terug, prima toch, het is geen race.... en al helemaal geen wedstrijd wie het voor zijn 23e allemaal bruisend voor elkaar moet hebben. Je hebt het niet slecht gedaan hoor TO.
Lorem Ipsum
woensdag 5 juli 2023 om 21:51
Hij ziet zelf natuurlijk geen uitweg uit zijn situatie. En als je geen hoop hebt op dat het anders kan, beter kan, waarom zou je dan hulp accepteren?
Ik kan me goed voorstellen dat dat trauma oNbehandeld is gebleven en ontzettend veel klachten geeft die mogelijk ten onrechte zijn aangezien voor ADD.
Verkeerde diagnose -> verkeerde behandeling -> helpt niks -> geen vertrouwen in hulpverlening noch zichzelf -> geen oplossingen.
Als die hypothese klopt is dat natuurlijk heel erg sneu voor hem. Hij kan er niets aan doen dat zijn situatie is zoals deze is, er zit trauma in de weg waardoor zijn ontwikkeling is gestagneerd.
Zou deze wetenschap hem mogelijk wat ruimte bieden anders te gaan kijken naar z’n situatie?
Ik kan me goed voorstellen dat dat trauma oNbehandeld is gebleven en ontzettend veel klachten geeft die mogelijk ten onrechte zijn aangezien voor ADD.
Verkeerde diagnose -> verkeerde behandeling -> helpt niks -> geen vertrouwen in hulpverlening noch zichzelf -> geen oplossingen.
Als die hypothese klopt is dat natuurlijk heel erg sneu voor hem. Hij kan er niets aan doen dat zijn situatie is zoals deze is, er zit trauma in de weg waardoor zijn ontwikkeling is gestagneerd.
Zou deze wetenschap hem mogelijk wat ruimte bieden anders te gaan kijken naar z’n situatie?
•
woensdag 5 juli 2023 om 22:00
Eerlijk gezegd vind ik deze klachten aardig kloppend met ADD. Het is voor mij in ieder geval erg herkenbaar, ook dat je niet weet hoe je eruit moet komen. Een trauma kan de klachten natuurlijk wel flink verergeren.Frizz schreef: ↑05-07-2023 21:51Hij ziet zelf natuurlijk geen uitweg uit zijn situatie. En als je geen hoop hebt op dat het anders kan, beter kan, waarom zou je dan hulp accepteren?
Ik kan me goed voorstellen dat dat trauma oNbehandeld is gebleven en ontzettend veel klachten geeft die mogelijk ten onrechte zijn aangezien voor ADD.
Verkeerde diagnose -> verkeerde behandeling -> helpt niks -> geen vertrouwen in hulpverlening noch zichzelf -> geen oplossingen.
Als die hypothese klopt is dat natuurlijk heel erg sneu voor hem. Hij kan er niets aan doen dat zijn situatie is zoals deze is, er zit trauma in de weg waardoor zijn ontwikkeling is gestagneerd.
Zou deze wetenschap hem mogelijk wat ruimte bieden anders te gaan kijken naar z’n situatie?
woensdag 5 juli 2023 om 22:08
Ja, dat denk ik ook hoor. Er zijn echt zoveel kenmerken die hij heeft, die bij de diagnose passen dat ik echt wel geloof dat dat klopt. Wat niet wegneemt dat daarbovenop ook nog traumatische klachten een rol kunnen spelen inderdaad.
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 22:10
Ja, dat dus, we typten tegelijk. Probleem is dat ie nu gewoon niet openstaat voor alles wat maar neigt naar hulpverlening/trajecten/therapie/etc.
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 22:47
Moeilijke situatie …. . Vooral omdat hij geen hulp accepteert en je niet tot hem door kunt dringen. Zijn er mss anderen die dat wel kunnen?
Neem zelf stappen, begin bijv. met kostgeld vragen. Zorg er ook voor dat hij voor een sociale huurwoning staat ingeschreven, mocht dat nog niet zo zijn. Motiveer hem om bijv. te gaan sporten. Probeer toch met hem in gesprek over zijn toekomst te gaan of te blijven … jij of iemand anders …
Neem zelf stappen, begin bijv. met kostgeld vragen. Zorg er ook voor dat hij voor een sociale huurwoning staat ingeschreven, mocht dat nog niet zo zijn. Motiveer hem om bijv. te gaan sporten. Probeer toch met hem in gesprek over zijn toekomst te gaan of te blijven … jij of iemand anders …
woensdag 5 juli 2023 om 22:51
Mijn zoon inmiddels 31 jaar heeft autisme en heeft een zware depressie.
In de puberteit is dit bevestigd. Eigenlijk al vanaf jonge leeftijd in de hlpv gezeten.
Hij woont sinds een jaar of 10 op een kamer in een studentenflat. Hij zat hier ook vnl op zijn kamer en de spanning thuis was te snijden dus is hij op zichzelf gaan wonen.
Hij heeft een baan, 32 uur per week. Arbeidsvermogend ca 50 %, uwv betaalt voor de helft zijn salaris, hij voelt zich een zero, niets waard. Anderen hebben op hun 20e al meer bereikt dan hij nu op zijn 31e vindt hij.
Hij ziet ook in dat hij traumas heeft en dat is hij de laatste jaren nog meer gaan beseffen
Ons contact is klote. Als ik niets laat horen, is het stil. De kloof lijkt de laatste jaren steeds groter te worden
Aan de andere kant heeft hij mij nu wel een keer of 3 gevraagd om mee te gaan naar therapie omdat er vragen waren over zijn kinder en pubertijd. Dus daar betrekt hij mij dan weer wel bij.
Maar spontaniteit, of een appje of iets afspreken wil hij vaak niet. Dit jaar heb ik hem 2x gezien.
Ik heb het er ook moeilijk mee. En de teleurstelling herken ik. Zeker als je geconfronteerd wordt met andere ouders die een goede band hebben met de kinderen. Op vakantie gaan of een verjaardag of de feestdagen vieren. Dat is bij mij niet zo. Dat stukje moeder zijn ben ik de laatste jaren ook kwijtgeraakt en dat doet veel pijn.
De teleurstelling heb ik om weten te zetten in teleurgesteld zijn in het leven omdat hij er ook niets aan kan doen.
Hij heeft er niet om gevraagd geboren te worden met autisme. Dingen mee te maken die traumas hebben opgeleverd ( afwijzing en teleurstelling). En al helemaal niet gevraagd om een depressie. Het is zielig. Aan de andere kant besef ik dat het nu een man is die keuzes maakt. En die zijn voor hem niet makkelijk maar als ik vraag om naar de film te gaan of ergens wat te gaan drinken maar hij kiest er voor om in bed te blijven dan kan ik er niets mee.
Dit geldt ook voor jouw zoon. Hij maakt nu ook keuzes terwijl jij hem daar in wilt ondersteunen. Het is aan hem om het aan te pakken of niet.
Ik wil je niet ontmoedigen maar we hebben een zware taak. En ik ben soms ook echt kwaad op wat ik te verstouwen heb in dit leven .
Probeer het wat meer los te laten en het meer bij hem neer te leggen.
Je wilt niet nog meer spanning in huis. Daar komt ruzie en gedonder van. En ik weet hoe het nu bij jou thuis voelt, de spanningen het is killing.
In de puberteit is dit bevestigd. Eigenlijk al vanaf jonge leeftijd in de hlpv gezeten.
Hij woont sinds een jaar of 10 op een kamer in een studentenflat. Hij zat hier ook vnl op zijn kamer en de spanning thuis was te snijden dus is hij op zichzelf gaan wonen.
Hij heeft een baan, 32 uur per week. Arbeidsvermogend ca 50 %, uwv betaalt voor de helft zijn salaris, hij voelt zich een zero, niets waard. Anderen hebben op hun 20e al meer bereikt dan hij nu op zijn 31e vindt hij.
Hij ziet ook in dat hij traumas heeft en dat is hij de laatste jaren nog meer gaan beseffen
Ons contact is klote. Als ik niets laat horen, is het stil. De kloof lijkt de laatste jaren steeds groter te worden
Aan de andere kant heeft hij mij nu wel een keer of 3 gevraagd om mee te gaan naar therapie omdat er vragen waren over zijn kinder en pubertijd. Dus daar betrekt hij mij dan weer wel bij.
Maar spontaniteit, of een appje of iets afspreken wil hij vaak niet. Dit jaar heb ik hem 2x gezien.
Ik heb het er ook moeilijk mee. En de teleurstelling herken ik. Zeker als je geconfronteerd wordt met andere ouders die een goede band hebben met de kinderen. Op vakantie gaan of een verjaardag of de feestdagen vieren. Dat is bij mij niet zo. Dat stukje moeder zijn ben ik de laatste jaren ook kwijtgeraakt en dat doet veel pijn.
De teleurstelling heb ik om weten te zetten in teleurgesteld zijn in het leven omdat hij er ook niets aan kan doen.
Hij heeft er niet om gevraagd geboren te worden met autisme. Dingen mee te maken die traumas hebben opgeleverd ( afwijzing en teleurstelling). En al helemaal niet gevraagd om een depressie. Het is zielig. Aan de andere kant besef ik dat het nu een man is die keuzes maakt. En die zijn voor hem niet makkelijk maar als ik vraag om naar de film te gaan of ergens wat te gaan drinken maar hij kiest er voor om in bed te blijven dan kan ik er niets mee.
Dit geldt ook voor jouw zoon. Hij maakt nu ook keuzes terwijl jij hem daar in wilt ondersteunen. Het is aan hem om het aan te pakken of niet.
Ik wil je niet ontmoedigen maar we hebben een zware taak. En ik ben soms ook echt kwaad op wat ik te verstouwen heb in dit leven .
Probeer het wat meer los te laten en het meer bij hem neer te leggen.
Je wilt niet nog meer spanning in huis. Daar komt ruzie en gedonder van. En ik weet hoe het nu bij jou thuis voelt, de spanningen het is killing.
woensdag 5 juli 2023 om 22:55
Bij de woningbouwvereniging staat ie al ingeschreven sinds ie 18 is. Maarja, Randstad, dus dat kan nog wel even duren (nog los van het feit dat ie gewoon nooit op die site kijkt naar het aanbod). En ja we hebben echt steeds geprobeerd om in contact/gesprek te blijven. Juist met het idee dat als we dat loslieten, het er alleen maar slechter op zou worden. Maar het lukt me steeds minder goed.Boogschutter10 schreef: ↑05-07-2023 22:47Moeilijke situatie …. . Vooral omdat hij geen hulp accepteert en je niet tot hem door kunt dringen. Zijn er mss anderen die dat wel kunnen?
Neem zelf stappen, begin bijv. met kostgeld vragen. Zorg er ook voor dat hij voor een sociale huurwoning staat ingeschreven, mocht dat nog niet zo zijn. Motiveer hem om bijv. te gaan sporten. Probeer toch met hem in gesprek over zijn toekomst te gaan of te blijven … jij of iemand anders …
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 22:59
fashionvictim schreef: ↑05-07-2023 16:18Ik herken best veel in je verhaal en vraag me daardoor af; weet je zeker dat je zoon ADD heeft? Bij mijn zoon is die diagnose ook ooit gesteld met allerlei gedoe als gevolg, terwijl hij in werkelijkheid ernstig getraumatiseerd was en daardoor depressief. Vanaf het moment dat hij traumatherapie en antidepressiva kreeg, kreeg ik mijn kind weer terug. Inmiddels is hij alweer een tijd met de antidepressiva gestopt, studeert, werkt, heeft vrienden en gaat regelmatig uit. Maar op dat punt was hij nooit gekomen als niet een oplettende psychologe voorbij het stuurse gedrag en de passiviteit en de diagnoses keek, en gewoon haar gevoel (en dat van mij) volgde. Ik ben haar nog steeds dankbaar.
Misschien is het te prive maar wil je hier iets meer over vertellen?
Mijn zoon erkent nu ook dat hij traumas heeft en dat heeft de depressie nog groter gemaakt. Hij heeft ambulante begeleiding en elk jaar wel een ander traject wb psychische hulp want zelfs deze weten niet meer hoe hem te helpen.
Hoe heeft jouw zoon het voor elkaar gekregen om ondanks de depressie mee te werken. Heeft hij na de psychologe nog een andere vorm van therapie gehad?
Er wordt hier nu gesproken over opname en mijn zoon staat daar wel voor open.
woensdag 5 juli 2023 om 23:03
Ja dit is herkenbaar. Ik ken een aantal gezinnen met kinderen met issues (autisme) en die ervaren hetzelfde.
Je leeft onder 1dak maar langs elkaar heen. Je weet ws nog meer van de buurvrouw... 6 straten verderop dan van je eigen kind.
Ik voelde me zo gefaald als moeder.
woensdag 5 juli 2023 om 23:08
Dahlia74 schreef: ↑05-07-2023 16:37Ik weet niet hoe je het moet realiseren, maar ik denk dat het goed is als jullie wat meer afstand van elkaar nemen. Dat komt jullie relatie ten goede.
Dat je gillend gek wordt kan ik wel begrijpen. Het is ook een vicieuze cirkel waarin je zoon zit. Blowen maakt hem mogelijk angstig en depressief, maar het verdooft ook zijn trauma of onrust. Toch denk ik dat hij eerst aan zijn verslaving moet werken onder goede begeleiding en vervolgens aan zijn andere problemen. Maar dan moet hij wel willen.
Zoek hulp voor jezelf, dat kan ook bij een verslavingskliniek.
Daarom ligt mijn zoon vaak op bed. Sowieso vanwege overprikkeling.
Maar door op bed te liggen verdooft hij ook de pijn en kan hij traumas wegstoppen.
Mijn moeder is ook depressief en als kind waren bij ons thuis altijd de gordijnen dicht en lag ze op bed. Ze kon het leven gewoon niet aan elke dag was een marteling.
woensdag 5 juli 2023 om 23:10
Sorry voor dit lange bericht.
Puur uit nieuwsgierigheid: Hoe is het contact tussen hem en zijn vader? Heeft hij een fijne band met zijn vader? Als ik het goed begrijp zijn jij en zijn vader gescheiden en je woont met je vriend en je zoon samen, klopt dat?
Soms kan een scheiding ook veel impact hebben op een kind. (De ouders van mijn vriend zijn bv gescheiden toen hij 12 was en dat was voor hem zo'n klap dat hij in de puberteit jaren depressief is geweest. Hij wilde toen ook geen hulp van therapeuten. Hij had destijds geen goede band met zijn vader en diens vriendin. Uiteindelijk is alles goed gekomen, maar de scheiding van zijn ouders blijft een soort pijnpunt)
De overgang van de basisschool naar de middelbare kan soms erg traumatisch zijn voor pubers. Zeker als hij moeilijk aansluiting kon vinden, in die levensfase kan dat erg pijnlijk zijn.
Wat sommigen schrijven: misschien heeft hij een trauma, daar zat ik ook aan te denken. Of misschien heeft hij een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis omdat hij verdovende middelen gebruikt en zoveel dingen vermijdt? Of sociale angst? Misschien wil hij wel meer contacten maar durft hij niet of weet hij niet hoe hij het aan moet pakken. Of een depressie? Omdat hij aangeeft het leven lastig te vinden en het gevoel te hebben dat hij hier niet past/hoort.
Ik zou proberen niet bestraffend te zijn maar proberen zoveel mogelijk gesprekken aan te gaan hoe het nou echt met hem gaat. Wat iemand zei, samen wandelen of samen een dagje uit helpt misschien om gespreksstof op gang te brengen (change of scenery). En wat iemand schreef vond ik een goede: irritatie proberen om te zetten naar mededogen. En toch proberen hem te motiveren naar de huisarts te gaan voor hulp (hij heeft zich ook ooit willen laten testen op ADD en daar therapie voor gehad?)
En ik zou ook voor jezelf therapie zoeken hiervoor bij de huisarts. Een verwijzing naar een psycholoog of de POH want het is voor jou ook heel zwaar. Veel sterkte.
Puur uit nieuwsgierigheid: Hoe is het contact tussen hem en zijn vader? Heeft hij een fijne band met zijn vader? Als ik het goed begrijp zijn jij en zijn vader gescheiden en je woont met je vriend en je zoon samen, klopt dat?
Soms kan een scheiding ook veel impact hebben op een kind. (De ouders van mijn vriend zijn bv gescheiden toen hij 12 was en dat was voor hem zo'n klap dat hij in de puberteit jaren depressief is geweest. Hij wilde toen ook geen hulp van therapeuten. Hij had destijds geen goede band met zijn vader en diens vriendin. Uiteindelijk is alles goed gekomen, maar de scheiding van zijn ouders blijft een soort pijnpunt)
De overgang van de basisschool naar de middelbare kan soms erg traumatisch zijn voor pubers. Zeker als hij moeilijk aansluiting kon vinden, in die levensfase kan dat erg pijnlijk zijn.
Wat sommigen schrijven: misschien heeft hij een trauma, daar zat ik ook aan te denken. Of misschien heeft hij een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis omdat hij verdovende middelen gebruikt en zoveel dingen vermijdt? Of sociale angst? Misschien wil hij wel meer contacten maar durft hij niet of weet hij niet hoe hij het aan moet pakken. Of een depressie? Omdat hij aangeeft het leven lastig te vinden en het gevoel te hebben dat hij hier niet past/hoort.
Ik zou proberen niet bestraffend te zijn maar proberen zoveel mogelijk gesprekken aan te gaan hoe het nou echt met hem gaat. Wat iemand zei, samen wandelen of samen een dagje uit helpt misschien om gespreksstof op gang te brengen (change of scenery). En wat iemand schreef vond ik een goede: irritatie proberen om te zetten naar mededogen. En toch proberen hem te motiveren naar de huisarts te gaan voor hulp (hij heeft zich ook ooit willen laten testen op ADD en daar therapie voor gehad?)
En ik zou ook voor jezelf therapie zoeken hiervoor bij de huisarts. Een verwijzing naar een psycholoog of de POH want het is voor jou ook heel zwaar. Veel sterkte.
woensdag 5 juli 2023 om 23:17
Misschien heb je genoeg gedaan?
Het is ook ok als je t even niet meer weet.
Misschien ben jij ook niet wat hij nu nodig heeft..
Is er iemand in de familie oid die hem eens een dagje uit neemt.... Of onder het mom van klussen/hulp een ander type contact biedt? Neven en nichten?
Kostgeld en taakjes zijn alweer vooruitgang.... Ook op kleine stapjes mag je trots zijn. Knap als hij dat doet
Misschien een x een weekend op een huis passen van een bekende? Als kleine stap naar zelfstandiger worden.?
Elk mens heeft zelf herstellend vermogen, ook jouw zoon. Blijf vertrouwen houden.
Ik mis wel de rol van vader hier.... Mannelijke energie is nu nodig om tot stappen te komen. Kan pa niet een
x mee naar zijn werk? Of meeblowen?
Het is ook ok als je t even niet meer weet.
Misschien ben jij ook niet wat hij nu nodig heeft..
Is er iemand in de familie oid die hem eens een dagje uit neemt.... Of onder het mom van klussen/hulp een ander type contact biedt? Neven en nichten?
Kostgeld en taakjes zijn alweer vooruitgang.... Ook op kleine stapjes mag je trots zijn. Knap als hij dat doet
Misschien een x een weekend op een huis passen van een bekende? Als kleine stap naar zelfstandiger worden.?
Elk mens heeft zelf herstellend vermogen, ook jouw zoon. Blijf vertrouwen houden.
Ik mis wel de rol van vader hier.... Mannelijke energie is nu nodig om tot stappen te komen. Kan pa niet een
x mee naar zijn werk? Of meeblowen?
woensdag 5 juli 2023 om 23:54
Maar dat is logisch hè, hij heeft nul hoop dat hem dat iets oplevert. Daarom kan het helpen een zaadje te planten mbt een andere invalshoek, zoals ik in m’n andere post omschreef.
•
donderdag 6 juli 2023 om 08:12
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
