Kinderen
alle pijlers
Zorgen om zoon van 22
woensdag 5 juli 2023 om 15:16
Ik wilde eigenlijk reageren in het 'mijn puber wil niks' topic, maar het is zo'n verhaal dat ik toch maar een eigen topic open. Situatieschets: zoon, net 22, ADD diagnose (met kenmerken van ASS) staat nu al een paar jaar bijna stil. Achtergrond; altijd een lief, rustig kind geweest, probleemloze kindertijd. Op de basisschool al wel signalen dat ie dromerig was/niet gefocust/weinig aansluiting bij andere kinderen vond. Maar hij had altijd wel 1 of 2 vrienden en het was verder niet problematisch. Op de middelbare school ging het echter keihard mis. Liep compleet vast in de eerste klas, vond geen aansluiting, kortom, redelijk traumatisch geweest wat als ik er op terug kijk wel zijn sporen heeft achtergelaten. Zoon veranderde in een jaar van een zacht, open kind in een stuurse, wantrouwend puber die een enorme muur om zich heen bouwde. Oo zijn 14e kreeg hij de diagnose ADD, startte met medicatie (methylfenidaat, gebruikt ie nu nog steeds), dat hielp wel iets qua focus. Met veel vijven en zessen HAVO gehaald (na VMBO VAVO gedaan). Ernstig verlegen, heeft 1 vriend, daarnaast nog 1 of 2 contacten maar die ziet hij zelden, blowt veel, drinkt veel, studeert niet, werkt bij als fietskoerier (houdt zich perfect aan zijn verplichtingen, is altijd op tijd, nooit ziek, zal wel hyperfocus zijn), verder geen noemenswaardige hobby’s, is veel thuis, gaat zelden uit (kan slecht tegen prikkels en drukte), spreekt regelmatig met die ene vriend af (die op zichzelf woont). Hij heeft ook online contacten/dates maar deelt daar weinig over met ons.
Wil eigenlijk graag het huis uit maar neemt geen enkel initiatief, neemt eigenlijk nergens initiatief toe. Ik heb wel eens het idee dat hij een sociale angststoornis heeft, hij is zich altijd hyperbewust van alles en iedereen, denkt veel te veel na (want slim is hij wel). Dus hij zit vast, en ik en zijn vader dus ook. Hij ontwijkt ons zoveel mogelijk en leeft min of meer alleen op zijn kamer, een enkele keer (steeds minder) hebben we een goed gesprek. En dan zie ik een leuke slimme gast met humor en een mooie open blik en lach– alleen, dat laat ie dus bijna nooit zien. De meeste mensen om hem heen zien iemand die een enorme muur om zich heen bouwt, letterlijk, hij duikt weg achter capuchons en petten, praat binnensmonds en monotoon, straalt enorme afweer uit en durft mensen niet eens aan te kijken.
Hij probeert ons zoveel mogelijk te vermijden maar toch zitten we elkaar enorm in de weg. Ik erger me aan zijn gedrag en zijn passiviteit (en ben ook gewoon teleurgesteld over hoe en wie hij is geworden). Tot voor kort ‘bemoeide’ ik me nog met een aantal zaken (oriënteren op een opleiding, een woning zoeken) maar op een gegeven moment kreeg ik door; hij doet dit niet voor zichzelf, hij doet dit om mij een plezier te doen. Of in elk geval om van het gezeik af te zijn. Er werden telkens afspraken gemaakt die hij toch niet nakwam, het was eigenlijk trekken aan een dood paard. Dus vroeg ik mezelf af: voor wie doen we dit nu eigenlijk? Voor mij, zodat ik toch nog tegen beter weten in kan blijven hopen dat het goed komt/dat er iets gebeurt? Nouja, dat bleek het dus inderdaad te zijn. Want sinds ik dat uit mijn handen heb laten vallen, gebeurt er nog minder dan daarvoor (wat al bijna niets was). En het lijkt nu wel alsof alle hoop weg is. Mijn reserves zijn op. En dit drukt een grote stempel op hoe ik me voel en gedraag in mijn eigen huis. Vriend ontwijkt de situatie en vlucht in zijn werk, ik probeer dat ook te doen maar realiseer me ook dat we hier iets mee moeten. Vriend heeft ‘geen ruimte in zijn hoofd om er nu iets mee te doen’. En is dus niet emotioneel beschikbaar (herkenbaar patroon als het lastig wordt) Dus komt het blijkbaar op mij neer. Wat weer voor spanning zorgt tussen ons.
Ik weet serieus niet wat te doen. Denk dat zoon professionele hulp nodig heeft, of in elk geval hulp, al is het maar van ons, maar zolang hij dat zelf niet accepteert kunnen wij ook niets. Ik voel woede, boosheid, frustratie, verdriet, alles door elkaar. Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil, ik snap dat er geen pasklare oplossing is. Maar het van me afschrijven helpt al, merk ik. En misschien zijn er ervaringsdeskundigen die toch nog een andere blik hierop hebben want ik loop inmiddels compleet vast.
Wil eigenlijk graag het huis uit maar neemt geen enkel initiatief, neemt eigenlijk nergens initiatief toe. Ik heb wel eens het idee dat hij een sociale angststoornis heeft, hij is zich altijd hyperbewust van alles en iedereen, denkt veel te veel na (want slim is hij wel). Dus hij zit vast, en ik en zijn vader dus ook. Hij ontwijkt ons zoveel mogelijk en leeft min of meer alleen op zijn kamer, een enkele keer (steeds minder) hebben we een goed gesprek. En dan zie ik een leuke slimme gast met humor en een mooie open blik en lach– alleen, dat laat ie dus bijna nooit zien. De meeste mensen om hem heen zien iemand die een enorme muur om zich heen bouwt, letterlijk, hij duikt weg achter capuchons en petten, praat binnensmonds en monotoon, straalt enorme afweer uit en durft mensen niet eens aan te kijken.
Hij probeert ons zoveel mogelijk te vermijden maar toch zitten we elkaar enorm in de weg. Ik erger me aan zijn gedrag en zijn passiviteit (en ben ook gewoon teleurgesteld over hoe en wie hij is geworden). Tot voor kort ‘bemoeide’ ik me nog met een aantal zaken (oriënteren op een opleiding, een woning zoeken) maar op een gegeven moment kreeg ik door; hij doet dit niet voor zichzelf, hij doet dit om mij een plezier te doen. Of in elk geval om van het gezeik af te zijn. Er werden telkens afspraken gemaakt die hij toch niet nakwam, het was eigenlijk trekken aan een dood paard. Dus vroeg ik mezelf af: voor wie doen we dit nu eigenlijk? Voor mij, zodat ik toch nog tegen beter weten in kan blijven hopen dat het goed komt/dat er iets gebeurt? Nouja, dat bleek het dus inderdaad te zijn. Want sinds ik dat uit mijn handen heb laten vallen, gebeurt er nog minder dan daarvoor (wat al bijna niets was). En het lijkt nu wel alsof alle hoop weg is. Mijn reserves zijn op. En dit drukt een grote stempel op hoe ik me voel en gedraag in mijn eigen huis. Vriend ontwijkt de situatie en vlucht in zijn werk, ik probeer dat ook te doen maar realiseer me ook dat we hier iets mee moeten. Vriend heeft ‘geen ruimte in zijn hoofd om er nu iets mee te doen’. En is dus niet emotioneel beschikbaar (herkenbaar patroon als het lastig wordt) Dus komt het blijkbaar op mij neer. Wat weer voor spanning zorgt tussen ons.
Ik weet serieus niet wat te doen. Denk dat zoon professionele hulp nodig heeft, of in elk geval hulp, al is het maar van ons, maar zolang hij dat zelf niet accepteert kunnen wij ook niets. Ik voel woede, boosheid, frustratie, verdriet, alles door elkaar. Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil, ik snap dat er geen pasklare oplossing is. Maar het van me afschrijven helpt al, merk ik. En misschien zijn er ervaringsdeskundigen die toch nog een andere blik hierop hebben want ik loop inmiddels compleet vast.
Nothing happens for a reason
zaterdag 8 juli 2023 om 11:27
Goeie. Als ik er de puf voor heb probeer ik dat ook wel eens, maar als ik al die cynische blikken zie waaruit blijkt dat ze er niets van geloven, geef ik het maar weer op. Dus dan maar weer op de vlakte houden en me voorhouden dat de meeste mensen het goed bedoelen. en anderen het toch nooit zullen snappen. Mijn zendingsdrang is wat minder denk ikSolomio schreef: ↑08-07-2023 11:20Jaaaaa, die vragen.....
Soms irriteert me dat mateloos, maar ik probeer maar te bedenken dat het interesse is.
Nu ben ik wel behept met een enorme zendingsdrang, dus juist als ik vermoed dat mensen (ver)oordelen ga ik eens even uitgebreid vertellen hoe moeilijk mijn kind het heeft.
In de hoop dat er ergens een kwartje valt.
Nothing happens for a reason
zaterdag 8 juli 2023 om 11:30
Oh en zendingsdrang heb ik al helemaal niet. 99% van de mensen snapt er vrij weinig van dus komt met irritante vragen of ongevraagd en zeer nutteloos advies.
Ik praat écht inhoudelijk over zoon en opvoeding alleen met m’n vriend, betrokken professionals en met een enkele vriendin.
Dat scheelt een hele hoop gedoe.
Ik praat écht inhoudelijk over zoon en opvoeding alleen met m’n vriend, betrokken professionals en met een enkele vriendin.
Dat scheelt een hele hoop gedoe.
•
zaterdag 8 juli 2023 om 11:30
[quote=juliet64 post_ k moet zeggen dat ik die eeuwige vragen over hoe het nu met zoon gaat ook echt vervelend vind. Het liefst zou ik het er niet over hebben maar als mensen gericht gaan vragen moet je er toch iets mee. In het begin probeerde ik de situatie vaak beter voor te stellen dan-ie was, of ik draaide er wat omheen. Zeker bij mensen bij wie je onuitgesproken de oordelen al hoort in de vraag. Hoe ga jij daar mee om?
[/quote]
Wat moker irritant zeg.. Hierbij mogelijke antwoorden:
Het gaat goed, het kabbelt door,zijn gangetje, hij werkt en draait mee in gezin, hij is zich aan het bezinnen, hij doet niemand kwaad, is niemand tot last, voor nu heeft hij hier genoeg aan. Onze band is goed daar ben ik blij om. Ik ben trots op hem, blij met hem. Etc etc
[/quote]
Wat moker irritant zeg.. Hierbij mogelijke antwoorden:
Het gaat goed, het kabbelt door,zijn gangetje, hij werkt en draait mee in gezin, hij is zich aan het bezinnen, hij doet niemand kwaad, is niemand tot last, voor nu heeft hij hier genoeg aan. Onze band is goed daar ben ik blij om. Ik ben trots op hem, blij met hem. Etc etc
zaterdag 8 juli 2023 om 11:31
Maar hoe reageer je daar dan op? Zeggen dat je het er niet over wil hebben? Of houd je je op de vlakte, zoals de voorbeelden die Youk gaf?Frizz schreef: ↑08-07-2023 11:30Oh en zendingsdrang heb ik al helemaal niet. 99% van de mensen snapt er vrij weinig van dus komt met irritante vragen of ongevraagd en zeer nutteloos advies.
Ik praat écht inhoudelijk over zoon en opvoeding alleen met m’n vriend, betrokken professionals en met een enkele vriendin.
Dat scheelt een hele hoop gedoe.
Nothing happens for a reason
zaterdag 8 juli 2023 om 11:32
Wat moker irritant zeg.. Hierbij mogelijke antwoorden:bridge schreef: ↑08-07-2023 11:30[quote=juliet64 post_ k moet zeggen dat ik die eeuwige vragen over hoe het nu met zoon gaat ook echt vervelend vind. Het liefst zou ik het er niet over hebben maar als mensen gericht gaan vragen moet je er toch iets mee. In het begin probeerde ik de situatie vaak beter voor te stellen dan-ie was, of ik draaide er wat omheen. Zeker bij mensen bij wie je onuitgesproken de oordelen al hoort in de vraag. Hoe ga jij daar mee om?
Het gaat goed, het kabbelt door,zijn gangetje, hij werkt en draait mee in gezin, hij is zich aan het bezinnen, hij doet niemand kwaad, is niemand tot last, voor nu heeft hij hier genoeg aan. Onze band is goed daar ben ik blij om. Ik ben trots op hem, blij met hem. Etc etc
[/quote]
Oh mooi wel. Dat is eigelijk ook gewoon zoals het is, maar dan vanuit een positieve invalshoek.
Nothing happens for a reason
zaterdag 8 juli 2023 om 11:37
Herkenbaar!
Het is zoals het is
zaterdag 8 juli 2023 om 11:40
Ik reageer doorgaans positief afwijzend;
- Oh dankjewel, wij zijn daar tevreden mee;
- Oh joh? Wij doen dat zo;
- Ach ja, iedereen bewandelt z’n eigen pad. Maar dankjewel hoor!
- Nee dankjewel, ik ben zelf goed ingelezen op dat onderwerp/dat zijn niet de algemeen geldende adviezen/dat gaat in deze niet op/etc.
En dan dooooooorrrrrr. Ik laat gewoon geen ruimte voor dergelijke gesprekken, waarom zou ik? Het levert mij namelijk niks op, en die ander vindt het anders toch maar irritant, omdat ik dan zo’n moeder ben die het niet snapt en/of die goede adviezen niet eens opvolgt. Of beter nog: dan ben ik een betweter.
Heel af en toe merk ik dat een buitenstaander echt interesse heeft, bv door echte open en geïnteresseerde vragen te stellen. Dan vertel ik wel een en ander hoor. Maar dat onderscheid kon ik minder goed maken toen ik zelf emotioneel en overvraagd was.
•
zaterdag 8 juli 2023 om 11:53
Niet alleen je zendingsdrang is minder (zo gigantisch als de mijne hoeft echt niet), maar de oordelen van andere triggeren jouw eigen onlustgevoelens en dan is het veel lastiger om dingen uit te leggen. Ik heb echt geen spoortje irritatie over mijn kind (wat ook een stuk makkelijker is omdat hij niet meer bij mij woont) en ook geen spoortje het gevoel dat het 'aan de opvoeding ligt'. Dat maakt het een stuk makkelijker om met de oordelende medemens te dealen.juliet64 schreef: ↑08-07-2023 11:27Goeie. Als ik er de puf voor heb probeer ik dat ook wel eens, maar als ik al die cynische blikken zie waaruit blijkt dat ze er niets van geloven, geef ik het maar weer op. Dus dan maar weer op de vlakte houden en me voorhouden dat de meeste mensen het goed bedoelen. en anderen het toch nooit zullen snappen. Mijn zendingsdrang is wat minder denk ik
Ik ga er echter altijd vanuit dat als mensen het niet snappen, dat ik het dan nog een keer (beter) moet uitleggen.
Maar mensen blijken het soms helemaal niet te willen begrijpen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 8 juli 2023 om 12:02
Ja, dat zeg je precies goed. Ik heb onbewust toch het gevoel dat ik me (of hem, of allebei) moet verdedigen.Solomio schreef: ↑08-07-2023 11:53Niet alleen je zendingsdrang is minder (zo gigantisch als de mijne hoeft echt niet), maar de oordelen van andere triggeren jouw eigen onlustgevoelens en dan is het veel lastiger om dingen uit te leggen. Ik heb echt geen spoortje irritatie over mijn kind (wat ook een stuk makkelijker is omdat hij niet meer bij mij woont) en ook geen spoortje het gevoel dat het 'aan de opvoeding ligt'. Dat maakt het een stuk makkelijker om met de oordelende medemens te dealen.
Ik ga er echter altijd vanuit dat als mensen het niet snappen, dat ik het dan nog een keer (beter) moet uitleggen.
Maar mensen blijken het soms helemaal niet te willen begrijpen.
En inderdaad, er zit een verschil tussen mensen die het weliswaar niet snappen, maar het wel goed bedoelen, en mensen die hun (negatieve) oordeel toch al klaar hebben, ongeacht wat je zegt.
Nothing happens for a reason
zaterdag 8 juli 2023 om 12:03
Die bovenste reacties zijn inderdaad prima geschikt als mensen met ongevraagd advies komen. Dat kan ik ook altijd nog wel afkappen. Maar lastiger vind ik het onuitgesproken oordeel wat blijkt uit suggestieve opmerkingen of vragen.Frizz schreef: ↑08-07-2023 11:40Ik reageer doorgaans positief afwijzend;
- Oh dankjewel, wij zijn daar tevreden mee;
- Oh joh? Wij doen dat zo;
- Ach ja, iedereen bewandelt z’n eigen pad. Maar dankjewel hoor!
- Nee dankjewel, ik ben zelf goed ingelezen op dat onderwerp/dat zijn niet de algemeen geldende adviezen/dat gaat in deze niet op/etc.
En dan dooooooorrrrrr. Ik laat gewoon geen ruimte voor dergelijke gesprekken, waarom zou ik? Het levert mij namelijk niks op, en die ander vindt het anders toch maar irritant, omdat ik dan zo’n moeder ben die het niet snapt en/of die goede adviezen niet eens opvolgt. Of beter nog: dan ben ik een betweter.
Heel af en toe merk ik dat een buitenstaander echt interesse heeft, bv door echte open en geïnteresseerde vragen te stellen. Dan vertel ik wel een en ander hoor. Maar dat onderscheid kon ik minder goed maken toen ik zelf emotioneel en overvraagd was.
Nothing happens for a reason
zaterdag 8 juli 2023 om 12:12
Juliet, heb je zelf dingen waarvan je energie krijgt of waar je druk mee bent waardoor je ook niet zo gefocust bent op je zoon? En zo nee, kun je dat creëren voor jezelf? In mijn ervaring helpt letterlijke afstand door gewoon met iets anders heel druk te zijn ook vaak in hoe je de situatie beleeft.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 8 juli 2023 om 12:19
Ik denk eerder dat je last hebt van je eigen oordeel. En dat zit je in de weg bij deze gesprekken.
•
zaterdag 8 juli 2023 om 12:53
Zodra je zelf stopt met jezelf/je kind/gezin in je hoofd te veroordelen is er ook geen oordeel meer vanuit je omgeving. Ik weet niet precies waarom maar dat is echt zo.
Er is niets mis met jullie. Jullie zijn gewoon een normaal gezin met hele menselijke problemen. En ook die zullen overgaan, en dan komen er weer nieuwe, enz.
Er is niets mis met jullie. Jullie zijn gewoon een normaal gezin met hele menselijke problemen. En ook die zullen overgaan, en dan komen er weer nieuwe, enz.
zaterdag 8 juli 2023 om 12:57
Van een andere orde, bij een ouder- kind band speelt zoveel meer mee, wat al genoemd is in eerdere posts.
Mijn zus wijkt af van alles wat "zij zou moeten en kunnen doen", en van wat zij graag wil en niet lukt.
Op suggestieve vragen, met een ondertoon van "vind je ook niet ..." prijs ik haar de lucht in. Hoe een pracht mens ze is, zo creatief.
Er zouden meer mensen als haar moeten zijn.
Dan vallen mensen stil. En het triggert niet mijn eigen oordeel en zorgenissen. Heb daar wel op moeten oefenen, zie dat het lucht geeft.
Alles sal reg kom
zaterdag 8 juli 2023 om 13:00
Ik heb een leuke baan van 32 uur, een prima relatie en een normaal sociaal leven. Het is echt niet zo dat ik de hele dag met mijn zoon bezig ben hoor. Het lijkt misschien zo door dit topic, maarja, dat is nu eenmaal het onderwerp. Maar we wonen nu eenmaal wel samen in één huis waardoor ik er hoe dan ook steeds mee geconfronteerd word.fashionvictim schreef: ↑08-07-2023 12:12Juliet, heb je zelf dingen waarvan je energie krijgt of waar je druk mee bent waardoor je ook niet zo gefocust bent op je zoon? En zo nee, kun je dat creëren voor jezelf? In mijn ervaring helpt letterlijke afstand door gewoon met iets anders heel druk te zijn ook vaak in hoe je de situatie beleeft.
Nothing happens for a reason
zaterdag 8 juli 2023 om 15:50
Veel herkenning, TO. Mijn oudste heeft dan geen ADD maar wel ASS. Was ook jarenlang niet in beweging te krijgen.
Uiteindelijk enigszins gedwongen wel stappen kunnen zetten (hij woonde bij zijn vader, die ging verhuizen en bewust geen rekening meer met zoon hield qua kamers, dat ook medegedeeld. Zoon was toen 24 en heeft iets voor zichzelf gevonden).
Ik herken de boosheid, frustratie, wanhoop, zorgen, alles bij elkaar.
Belangrijk hier is goed voor jezelf zorgen. Er is hulp voor gezinsleden van, die is er niet voor niets.
En het blijft een zorg (voor mij althans wel, al is ie nu alweer een paar jaar ouder), maar met mijn hoofd bedenk ik dan het adagio dat ik jaren geleden notabene hier op dit forum eens oppikte: zijn definitie van geluk is vast heel anders dan de jouwe.
We hebben allemaal een ideaalplaatje, van gelukkige, blije kinderen met een baan, een leuk huis, dito gezin/relatie, met wie je gezellig aan tafel kunt zitten of kunt appen/bijkletsen.
Dat gaat niet met mijn zoon. Niets van dit rijtje. Maar ik heb wel het idee dat hij zijn plek in de wereld aan het vinden is. En ik wil niets liever dan dat hij gelukkig is. Hoe, dat maakt dan ook niet zoveel uit. Al is dat laatste bij vlagen nog steeds pijnlijk.
Dus hart onder de riem, pas goed op jezelf. Dikke knuffel.
Uiteindelijk enigszins gedwongen wel stappen kunnen zetten (hij woonde bij zijn vader, die ging verhuizen en bewust geen rekening meer met zoon hield qua kamers, dat ook medegedeeld. Zoon was toen 24 en heeft iets voor zichzelf gevonden).
Ik herken de boosheid, frustratie, wanhoop, zorgen, alles bij elkaar.
Belangrijk hier is goed voor jezelf zorgen. Er is hulp voor gezinsleden van, die is er niet voor niets.
En het blijft een zorg (voor mij althans wel, al is ie nu alweer een paar jaar ouder), maar met mijn hoofd bedenk ik dan het adagio dat ik jaren geleden notabene hier op dit forum eens oppikte: zijn definitie van geluk is vast heel anders dan de jouwe.
We hebben allemaal een ideaalplaatje, van gelukkige, blije kinderen met een baan, een leuk huis, dito gezin/relatie, met wie je gezellig aan tafel kunt zitten of kunt appen/bijkletsen.
Dat gaat niet met mijn zoon. Niets van dit rijtje. Maar ik heb wel het idee dat hij zijn plek in de wereld aan het vinden is. En ik wil niets liever dan dat hij gelukkig is. Hoe, dat maakt dan ook niet zoveel uit. Al is dat laatste bij vlagen nog steeds pijnlijk.
Dus hart onder de riem, pas goed op jezelf. Dikke knuffel.
zaterdag 8 juli 2023 om 17:41
Ik bedoelde het niet vervelend, meer als tip. Ik merkte bijvoorbeeld zelf dat ik het in de corona lockdowns allemaal veel somberder inzag en het tussen mij en mijn zoon ook best wel slecht ging. Dat verbeterde enorm toen ik zelf gewoon weer naar kantoor mocht en dus ook niet zo op zijn lip zat. Dat hielp de situatie niet. Dus ik vroeg me af of jij soms ook veel met hem geconfronteerd wordt in de zin dat je veel thuis bent als hij dat ook is.juliet64 schreef: ↑08-07-2023 13:00Ik heb een leuke baan van 32 uur, een prima relatie en een normaal sociaal leven. Het is echt niet zo dat ik de hele dag met mijn zoon bezig ben hoor. Het lijkt misschien zo door dit topic, maarja, dat is nu eenmaal het onderwerp. Maar we wonen nu eenmaal wel samen in één huis waardoor ik er hoe dan ook steeds mee geconfronteerd word.
Am Yisrael Chai!
zondag 9 juli 2023 om 17:10
Solomio schreef: ↑08-07-2023 11:53Niet alleen je zendingsdrang is minder (zo gigantisch als de mijne hoeft echt niet), maar de oordelen van andere triggeren jouw eigen onlustgevoelens en dan is het veel lastiger om dingen uit te leggen. Ik heb echt geen spoortje irritatie over mijn kind (wat ook een stuk makkelijker is omdat hij niet meer bij mij woont) en ook geen spoortje het gevoel dat het 'aan de opvoeding ligt'. Dat maakt het een stuk makkelijker om met de oordelende medemens te dealen.
Ik ga er echter altijd vanuit dat als mensen het niet snappen, dat ik het dan nog een keer (beter) moet uitleggen.
Maar mensen blijken het soms helemaal niet te willen begrijpen.
TO, ik herken mezelf heel erg in je zoon. Echt alles. Alleen begon ik iets later met blowen (toen ik op mezelf ging wonen op mijn 19de, toen ik thuis woonde had ik een fikse eetstoornis) Ik heb niet echt tips voor je. Ik snap je zorgen en machteloosheid. Je kunt hem niet dwingen tot therapie bijvb. Maar als ik aan mijzelf toentertijd denk had ik vooral een moeder gewild die er, ondanks dat ik me compleet terugtrok, er wel voor me was. Blijf hem laten voelen dat je er bent voor hem en dring je niet op. Maar volgens mij doe je het hartstikke goed. Sterkte.
zondag 9 juli 2023 om 17:53
Ik weet niet precies wat jouw zoon heeft, volgens mij iets van autisme toch.Solomio schreef: ↑08-07-2023 00:14Of niet, en dat zal TO toch op de een of andere manier moeten gaan accepteren.
Ik ben verbaasd dat zoon 30 uur per week werkt, maar als je dat vergrlijkt met leeftijdgenoten zal het mss weinig lijken.
Mijn 22-jarige heeft een Wajong, komt 1x per week de deur uit om boodschappen te doen en dat is het.
En we staan met z'n allen om hem heen, klaar om te helpen als hij dat wil. Maar momenteel is dit het.
Wat ik zeggen wil: probeer niet te vergelijken met leeftijdsgenoten die het 'beter' doen. Wat betekent 'beter'?
Ik vind het, gezien zijn problemen, super knap dat ie werkt, dat ie verantwoordelijkheid neemt als ie voor huis en tuin moet zorgen.
Woont hij begeleidt of krijgt hij ambulante begeleiding. Is er geen dagbesteding aangeboden of "verplicht" voor zover je iemand kan verplichten. Want dagbesteding hoe weinig dan ook is denk ik wenselijk toch in zijn situatie?
Het welzijnswerk waar ik heb gewerkt had een lijst van adressen waar huisbezoek nodig was. Obv gesprekken in de wijken werd gemonitord of er mensen waren die hulp nodig hadden maar ook werd gekeken naar bewoners die zich sociaal onttrokken. Daar ging heel veel aandacht naar uit. Omdat er juist heel veel zorgen zijn om mensen waar de voordeur zo weinig open gaat.
Hoe vaak zie jij je zoon? Ik ben echt serieus de wanhoop nabij vanwege het slechte contact nu. Ik heb alweer een tijd niets gehoord en de laatste keer ging het niet goed en wilde hij het liefst dood.
Vorige week ben ik langsgegaan maar doet de deur niet open. Ik app hem ca 1 x inde 3 a 4 weken en ga max 3x per jaar langs zijn huis. Meer moet ik ook niet doen want dat gaat tegenwerken.
zondag 9 juli 2023 om 18:09
Hoe kom je hierbij.Vage schreef: ↑08-07-2023 00:02Hij zal niet op z'n veertigste er nog zo bij zitten. Mijn broer was ook jarenlang passief, van vwo naar havo naar mbo niet afgemaakt en werken deed hij ook niet, iets in huis ook niet. Maar het is toch vanzelf goed gekomen met hem, heeft een goede baan, huis, vaste relatie.
Mijn moeder is haar hele leven depressief en mijn zoon nu de laatste 15 jaar. En ik vrees dat hij nooit meer van zijn depressie afkomt.
Dit is het, beter zal het niet worden. Ik vrees alleen maar erger.
zondag 9 juli 2023 om 18:29
Mijn zoon heeft idd autisme. Woont zelfstandig met (in theorie) intensieve ambulante begeleiding. In de praktijk betekent dat 1x per week boodschappen doen met begeleiding, omdat de supermarkt te ver is en hij dan met de auto kan.Juliette schreef: ↑09-07-2023 17:53Ik weet niet precies wat jouw zoon heeft, volgens mij iets van autisme toch.
Woont hij begeleidt of krijgt hij ambulante begeleiding. Is er geen dagbesteding aangeboden of "verplicht" voor zover je iemand kan verplichten. Want dagbesteding hoe weinig dan ook is denk ik wenselijk toch in zijn situatie?
Het welzijnswerk waar ik heb gewerkt had een lijst van adressen waar huisbezoek nodig was. Obv gesprekken in de wijken werd gemonitord of er mensen waren die hulp nodig hadden maar ook werd gekeken naar bewoners die zich sociaal onttrokken. Daar ging heel veel aandacht naar uit. Omdat er juist heel veel zorgen zijn om mensen waar de voordeur zo weinig open gaat.
Hoe vaak zie jij je zoon? Ik ben echt serieus de wanhoop nabij vanwege het slechte contact nu. Ik heb alweer een tijd niets gehoord en de laatste keer ging het niet goed en wilde hij het liefst dood.
Vorige week ben ik langsgegaan maar doet de deur niet open. Ik app hem ca 1 x inde 3 a 4 weken en ga max 3x per jaar langs zijn huis. Meer moet ik ook niet doen want dat gaat tegenwerken.
En 1x per maand een gesprekje met zijn behandelaar.
Geen dagbesteding.
Ik zie hem 1 of 2x per jaar (zijn en mijn verjaardag). Niet omdat hij daar behoefte aan heeft, maar omdat ik dat graag wil.
Ik ben nog bewindvoerder, dus soms moeten we even overleggen over geld.
Hij heeft een hekel aan appen en bellen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 9 juli 2023 om 18:39
Solomio schreef: ↑09-07-2023 18:29Mijn zoon heeft idd autisme. Woont zelfstandig met (in theorie) intensieve ambulante begeleiding. In de praktijk betekent dat 1x per week boodschappen doen met begeleiding, omdat de supermarkt te ver is en hij dan met de auto kan.
En 1x per maand een gesprekje met zijn behandelaar.
Geen dagbesteding.
Ik zie hem 1 of 2x per jaar (zijn en mijn verjaardag). Niet omdat hij daar behoefte aan heeft, maar omdat ik dat graag wil.
Ik ben nog bewindvoerder, dus soms moeten we even overleggen over geld.
Hij heeft een hekel aan appen en bellen.
Hier hetzelfde. Ook een paar keer per jaar bezoek, 1 tot nou misschien 3x per jaar en ook nog eens verplicht. Ik vind het zo moeilijk om mee om te gaan.
Verjaardagen, feestdagen nooit samen. Nooit eens spontaan naar de film.
zondag 9 juli 2023 om 19:34
Bedankt voor je verhaal Theemok. Het is helpend en troostrijk om dit soort ervaringen te lezen. Jij ook sterkte, want zo te horen is het ook voor jou nog steeds niet makkelijk, al gaat het beter.
Nothing happens for a reason
zondag 9 juli 2023 om 19:37
Ik vatte het ook niet persoonlijk op hoor. Misschien kwam mijn reactie wat te verdedigend over. Maar gezien de omstandigheden zitten we gewoon teveel op elkaar lip. In coronatijd was het gek genoeg allemaal wat makkelijker. Toen stond zo'n beetje de hele wereld stil, dus viel het niet zo op dat zoon 'anders' was.fashionvictim schreef: ↑08-07-2023 17:41Ik bedoelde het niet vervelend, meer als tip. Ik merkte bijvoorbeeld zelf dat ik het in de corona lockdowns allemaal veel somberder inzag en het tussen mij en mijn zoon ook best wel slecht ging. Dat verbeterde enorm toen ik zelf gewoon weer naar kantoor mocht en dus ook niet zo op zijn lip zat. Dat hielp de situatie niet. Dus ik vroeg me af of jij soms ook veel met hem geconfronteerd wordt in de zin dat je veel thuis bent als hij dat ook is.
Nothing happens for a reason
zondag 9 juli 2023 om 19:39
Dankjewel! Akelig om te horen dat je moeder er niet voor je was. Dat is inderdaad wel mijn angst, dat onze relatie verslechtert - maarja, vandaar ook dit topic. Gaat het inmiddels weer goed met je?Mazzelo schreef: ↑09-07-2023 17:10
TO, ik herken mezelf heel erg in je zoon. Echt alles. Alleen begon ik iets later met blowen (toen ik op mezelf ging wonen op mijn 19de, toen ik thuis woonde had ik een fikse eetstoornis) Ik heb niet echt tips voor je. Ik snap je zorgen en machteloosheid. Je kunt hem niet dwingen tot therapie bijvb. Maar als ik aan mijzelf toentertijd denk had ik vooral een moeder gewild die er, ondanks dat ik me compleet terugtrok, er wel voor me was. Blijf hem laten voelen dat je er bent voor hem en dring je niet op. Maar volgens mij doe je het hartstikke goed. Sterkte.
Nothing happens for a reason
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
