Zwanger!!???? HELP!!! Wat nu!!?????

En ook eens met Alice hoor, ik ben wel voor keuzevrijheid, maar ben ook voor de keuzevrijheid om sommige vrouwen vreselijke dozen te vinden. En bepaalde denkwijzen onbegrijpelijk...

alice33 schreef op 25 september 2007 @ 20:45:

Dat is nu m.i. precies het punt, de een is de ander niet. Het is niet onze keuze, het is Bikkelientjes persoonlijke keuze. Hoe oneens of eens men het ook met haar standpunt is; die persoonlijke keuzevrijheid van iemand moet je respecteren. Daar is de hele abortuswetgeving op gebaseerd. Die keuzevrijheid vind ik persoonlijk een groot goed, dit ondanks het feit dat je het zelf misschien een andere keuze zou maken.

Helemaal mee eens, niks meer aan toe te voegen.

Oh, ik zie nu trouwens dat dat quoten niet gaat als je in de oorspronkelijke quote schrijft. Ik had dus jouw opmerking over de verwekking niet gelezen, Cinderelle. Niet dat ik het daarmee wel begrijp hoor, dat dan ook weer niet, maar ik vind het wel een soort van verzachtende omstandigheid. Maar goed, dan blijf ik dus tóch moeite houden met het feit dat je een half jaar later ineens wel een kind laat komen. Ik hoop dat ik verkeerd reken (weet natuurlijk niet hoe oud je kind is), maar zo op het oog lijkt het erop dat je alweer zwanger was nog voordat het eerste kind geboren zou zijn. Dan denk ik "als de omstandigheden zo snel wél ideaal genoeg voor een kind waren, waarom dan niet gewoon het eerste laten komen?" Want zoveel was er dus niet voor andere omstandigheden nodig.

alice33 schreef op 25 september 2007 @ 20:45:

Dat is nu m.i. precies het punt, de een is de ander niet. Het is niet onze keuze, het is Bikkelientjes persoonlijke keuze. Hoe oneens of eens men het ook met haar standpunt is; die persoonlijke keuzevrijheid van iemand moet je respecteren. Daar is de hele abortuswetgeving op gebaseerd. Die keuzevrijheid vind ik persoonlijk een groot goed, dit ondanks het feit dat je het zelf misschien een andere keuze zou maken.

Ik wil ook helemaal niet aan die keuzevrijheid tornen. Van mij mag iedereen zijn goddelijke gang gaan, ik hoef er toch niet mee te leven? Maar daarom kan je wel een oordeel hebben, of niet dan? Ieder mens oordeelt toch aan de lopende band? Over kleine en grote dingen?

Fash, 'omdat dat kindje op een heel vervelende manier is verwekt' geeft toch de indruk dat het om wat anders gaat dan praktische zaken bij Cinderella.

Het is niet alleen haar bloed -of jouw bloed, of het mijne- het is ook het bloed van de vader. En als je dat bloed niet vertrouwt/haat/er afkeer van hebt. Bij zo'n abortus kan ik me iets voorstellen.

Inad schreef op 25 september 2007 @ 20:46:

En ook eens met Alice hoor, ik ben wel voor keuzevrijheid, maar ben ook voor de keuzevrijheid om sommige vrouwen vreselijke dozen te vinden. En bepaalde denkwijzen onbegrijpelijk...

Dat zeg ik. Maar dan minder helder

nora_82 schreef op 25 september 2007 @ 20:21:

Ik heb net het hele topic doorgelezen en wil toch even kwijt dat ik sommige mensen echt ongelofelijk lomp vind!! Dit is het verhaal van Bikkelientje, een behoorlijk heftig verhaal. Wat een negatieve, aanvallende en ondoordachte reacties zijn hierop gekomen zeg...



Lekker makkelijk, anoniem via een forum je gal spuwen. Of reageren jullie in het echt ook zo lomp als een vriendin in een lastige situatie zit? Gelukkig zijn er ook veel mensen die wel echt meedenken en zich proberen in te leven in de situatie.



Bikkelientje, ik wens je veel sterkte!



X nora

Hou toch op. Ze is toch niet ongeneeselijk ziek?! Ze krijgt een kind en wat ik niet begrijp is dat het nu niet uitkomt maar later wel. Ik wil best meeleven met iemand die een abortus ondergaat, maar niet met iemand die vindt dat het nu niet uitkomt vanwege allerlei bijzaken en dan later kennelijk wel aan kinderen toe is en bovendien: TO komt helemaal niet over als iemand die met zichzelf in de knoop zit. Voor de rest wil ik er nog aan toevoegen dat ik vind dat ze helemaal niet goed over de zaak nagedacht heeft, maar dat ze maar 1 optie heeft bekeken en dat is abortus.

Ik snap ook echt niet dat haar vriend daar in meegaat en niet zegt "meid, we hebben niet veel nodig en we redden het wel met zijn drietjes". Maar goed....wie ben ik....

mamzelle schreef op 25 september 2007 @ 20:54:

Fash, 'omdat dat kindje op een heel vervelende manier is verwekt' geeft toch de indruk dat het om wat anders gaat dan praktische zaken bij Cinderella.

Het is niet alleen haar bloed -of jouw bloed, of het mijne- het is ook het bloed van de vader. En als je dat bloed niet vertrouwt/haat/er afkeer van hebt. Bij zo'n abortus kan ik me iets voorstellen.

Ja, ik ook. Met mijn verstand. Maar met mijn gevoel niet en dat gevoel is hetgeen wat spreekt in de kwestie voor of tegen abortus. Met mijn gevoel kom ik gewoon altijd uit op "mijn kind" en zelfs als het ongeboren is is "mijn kind" het begin en het einde en maakt de rest geen reet uit. Een soort oerinstinct dat maakt dat "mijn kind" verdedigd moet worden tegen alle kwaad en dat "mijn kind" enkel omdat het van mij is nooit iets anders kan zijn dan iemand waar ik met elke vezel van hou.

Vind omstandigheden bij Cinderelle ook verzachtend trouwens..



Soms maken vrouwen het gewoon erg bont. Dan is kind verwekt door ene tijdelijke tot mislukken gedoemde relatie-man niet gewenst want relatie niet stabiel, maar volgende tot mislukken gedoemde relatie wordt dan tijdelijk wel even als stabiel ervaren en dan kan het ineens wel...paar maanden later. Dat zal ik nooit begrijpen.



De ene keer is zo'n kindje een levenloze klomp cellen zogenaamd en de andere keer sturen we blije emailtjes met echo fotos naar familie en vrienden en juichen we om een kloppend hartje. Dan moet je ergens van binnen toch denken: vreemd.

Liefde is voor een baby/kind nog een redelijk abstract begrip, behalve als het omgezet kan worden in 'daden' zoals tijd en aandacht op de momenten dat een kind dat nodig heeft.



Externe omstandigheden kunnen er toch voor zorgen dat die tijd/aandacht er met alle macht van de wereld niet is door voltijd te moeten werken en puin te ruimen. Kan toch, dat je dat je (ongeboren) kind niet gunt?

Inad,



Ik heb er naar aanleiding van een ander topic hier op het forum ( ongeveer zoals jij schrijft) ooit heel lang over nagedacht. En eigenlijk heb ik daarbij hetzelfde gevoel wat Evidenza beschreef. Ik geloof dan eigenlijk niet zo in de kinderwens, ik heb het gevoel dat er vrouwen zijn voor wie een kind niet meer is dan een soort verlengstuk van een relatie, zo van "dit is hem helemaal dus hier wil ik een kind van om dat aan de hele wereld te laten zien". Alsof het meer om de relátie gaat, dan om het kínd. Snap je een beetje wat ik bedoel?



Als je een kínd wil, gewoon omdat je dat kinds moeder wil zijn en omdat je een kínd wil zien opgroeien, dan zouden omstandigheden en zelfs partners volgens mij eventually niet zoveel uitmaken. Terwijl als je een bekroning op een relátie wil, dan maakt dat allemaal wel uit. Denk ik.

fashionvictim schreef op 25 september 2007 @ 21:07:

Alsof het meer om de relátie gaat, dan om het kínd. Snap je een beetje wat ik bedoel?

Snap wat je bedoelt ja, en dat idee krijg je dan. Het moet passen binnen bepaald plaatje, bepaald kader. Het enge vind ik dat dat zo'n effect heeft op de keuze voor liefde, alsof liefde zo maakbaar is, en ik vraag me af wat er met die vrouwen gebeurt op het moment dat zo'n relatie dan alsonog strand en alles minder perfect blijkt te zijn.



Bij mij gaan kinderen voor mannen geloof ik..

fashionvictim schreef op 25 september 2007 @ 21:07:

Als je een kínd wil, gewoon omdat je dat kinds moeder wil zijn en omdat je een kínd wil zien opgroeien, dan zouden omstandigheden en zelfs partners volgens mij eventually niet zoveel uitmaken. Terwijl als je een bekroning op een relátie wil, dan maakt dat allemaal wel uit. Denk ik.

Ja, denk ik ook. Maar ik ben dan ook iemand die voor een kind zou gaan zonder dat er een eventuele partner in beeld zou zijn. Dat liever dan een slechte relatie om het krijgen van een kind..

Ik geloof wel wat Intiem al schreef: als je geen moeder bent is de beslissing anders. Een kind is dan geen concrete zaak, dat was het in elk geval bij mij niet toen ik voor het eerst moeder werd. Zal er ook mee te maken hebben of je eerder in je leven dichtbij kinderen bent geweest of dat dat een ver-van-je-bed show was. Bij mij was het niet meer dan een roze wolk, dat houden van was er nog niet, ik vond het idee om een kind te krijgen te gek, maar het was niet meer dan dat, een idee.

Er zijn weinig mensen die een abortus ondergaan nadat ze eenmaal een kind hebben gekregen, hoe beroerd de omstandigheden ook zijn.



Ik zou niet weten hoe ik me zou voelen als mijn kind het produkt was van een verkrachting. Dat idee heb ik in elk geval bij het verhaal van Cinderelle. Aan de ene kant 'het is mijn kind' en aan de andere kant 'het is het kind van die vent die mij dat heeft aangedaan'. Ik weet niet naar welke kant de balans zou doorslaan.

dat betekent denk ik ook, maar 100% zeker kan ik dat uiteraard niet stellen want niet meegemaakt, dat ik een kind dat op nare manier (bijv. verkrachting) zou zijn verwekt ook zou houden en zou liefhebben..

kruis met mamzelle..toch denk ik (ben nu moeder) dat ik dat ook voor ik moeder werd al zou hebben gevonden.

---

quote:

Inad schreef op 25 september 2007 @ 20:46:

En ook eens met Alice hoor, ik ben wel voor keuzevrijheid, maar ben ook voor de keuzevrijheid om sommige vrouwen vreselijke dozen te vinden. En bepaalde denkwijzen onbegrijpelijk...

---

Fashionvictim:



Dat zeg ik. Maar dan minder helder

--------------------------------------------------------------------------------



Dat valt weer onder de vrijheid van meningsuiting etc. ieder z'n meug!

---

fashionvictim schreef op 25 september 2007 @ 20:44:

[...]





Wat jammer dat jouw liefde afhankelijk is van externe omstandigheden. Dat klinkt lullig maar ik bedoel het écht niet lullig, weet gewoon niet hoe ik dat anders moet zeggen.



ok.

Voor mij is het echt totaal onbegrijpelijk dat je voor je eigen vlees en bloed iets anders kan hebben dan onvoorwaardelijke liefde.



Misschien is dit een voorbeeld van 'je weet het pas als je het hebt meegemaakt'

Ik bedoel dit niet verkeerd maar zoals je kunt lezen was ik ook altijd anti abortus. Ik snapte absoluut niet hoe iemand het over z'n hart kon verkrijgen.

En toch... op het moment dat ik het wist stond het vast.



En ja, het voelt dus heel anders dan mijn afgelopen zwangerschap. Ik vond het absoluut niet leuk maar dat was gewoon omdat ik geen roze wolk had: vond het rot dat ik m'n veters nier meer kon strikken en meer van zulke stomme dingetjes. Ik wist wel zeker dat ik het wilde...

Ik snap jouw kant ook wel, ik snap dat het heel dubbel is en dat het inderdaad lijkt alsof ik mijn kindjes kies -sorry- maar geloof me!! Dat is echt niet zo.



Dat de liefde groeit met het banksaldo of met de grootte van het huis.



Ik weet niet zeker of ik je snap... bedoel je dat ik dat vind?

Dat is niet zo... ik heb nu veel minder te besteden en ons huisje is minder groot dan ik had maar wel veel meer een huis.





Ik ben het overigens echt niet eens met "korter is niet per definitie minder zeker".



omgekeerd dan... langer is niet zekerder?.

Inad schreef op 25 september 2007 @ 21:17:

dat betekent denk ik ook, maar 100% zeker kan ik dat uiteraard niet stellen want niet meegemaakt, dat ik een kind dat op nare manier (bijv. verkrachting) zou zijn verwekt ook zou houden en zou liefhebben..

Ja, dat denk ik dus ook. Ik dacht net heel primair "ik zou eerder die klootzak die me dat heeft aangedaan vermoorden dan mijn kind", dat was echt mijn eerste gedachte dus kennelijk wordt het ook dat hypothetische geval al direct mijn kind.



Trouwens, toen ik zwanger was van mijn zoon hebben verschillende vriendinnen tegen mij gezegd "van zo'n man wíl je toch niet eens een kind?" maar ook toen had ik altijd het gevoel dat ik hém inderdaad niet meer wilde maar dat het nog altijd MIJN kind was. Ben ik overigens wel blij om dat ik dat toen zo voelde, want het monster dat ik zijn vader toen vond is inmiddels weer gewoon een meneer waar ik ooit gek op was en waar ik met geamuseerde affectie aan terug denk. Wat dat betreft is een kind voor mij gelukkig erg helend gebleken. Kan me overigens voorstellen dat dat bij een verkrachting anders is, hoor, daar wil ik het niet mee vergelijken verder.



(offtopic even: ik las laatst in een ander topic een opmerking van jou waaruit ik dacht te concluderen dat jij ook single bent, klopt dat?)

Jep, dat klopt Fash, nog niet zo lang, maar tegelijkertijd al langer dan ik het officieel werd gevoelsmatig al (lekkere flutformulering )

Maar ex en ik hebben nog hele goede verstandhouding gelukkig en we zijn (nu, ) nog vrienden.



Wat mooi hoe de liefde voor je zoontje de blik op zijn vader verzacht heeft..

Jammer Inad, jullie dochter is nog niet zo oud, toch? Hopen dat de vriendschap nu dus maar gewoon een vriendschap voor altijd blijft. Maar verder heb ik er geen enkele twijfel over dat jij je prima redt als single moeder, ik vind je er eigenlijk wel een type voor .

Ik geloof trouwens ook niet dat mensen van nature slecht zijn. Dat is een eeuwigdurende nurture nature discussie natuurlijk, maar ik denk dat een kind meer gevormd wordt door nurture dan door genen en dat er niet zoiets is als een slecht kind vanwege slechte (in zin van schier evil) moeder of vader..

oh kruispost..



dank je Fash!



Ze is net twee. Voor haar is dit trouwens beter. Ex en ik zijn erg leuk samen als we elkaar weinig zien, als we samen wonen slachten we elkaar al snel af.. Ze vindt het nu trouwens volkomen normaal dat papa een eigen huisje heeft, ze is niet anders gewend.



Ik denk dat je Prinsje een prima man wordt later. Dat kan niet anders met zo'n mama.



Zo, veren zijn weer uitgedeeld. Mijn kont zit helemaal vol, de jouwe ook?

En anders breek ik gewoon zijn benen, als ie dat niet wordt. En de veren zitten heerlijk. Thanks!

Bikkelientje (verkeerde nick... vind je nou niet bepaald een Bikkel),

Waarom lees ik alleen maar over FIOM en nergens meer over VBOK? Die zijn er juist om (jonge) moeders in jullie omstandigheden te helpen!!!

fashionvictim schreef op 25 september 2007 @ 20:36:

[...]





Hier snij je precies een van de dingen aan die ik echt totaal onbegrijpelijk vind. Ik probeer me echt wel te verplaatsen in de vrouwen die vertellen een abortus gehad te hebben en daarna weer kinderen hebben gekregen, of in de vrouwen die een abortus van plan zijn. Maar dat lukt me echt niet. Zelfs als ik "het" reduceer tot een klompje cellen, kom ik onherroepelijk uit op het punt dat dat klompje cellen zonder die inmenging je eerste kind wordt. Je eigen vlees en bloed. Dat op jou lijkt, dat een mens wordt met een karakter. En dat dus de oudste wordt, de grote broer of zus.

Ik stel me dus ook voor dat je volledig je gevoel moet uitschakelen, dat je wellicht zelfs gewoon moet doen alsof dat klompje cellen nooit bestaan heeft. Anders word je toch gek? Zou dat dan het geheim zijn? Dat je gewoon moet doen alsof het nooit gebeurd is en er niet teveel over na moet denken?



Ik probeer het me écht voor te stellen, maar het lukt me niet.

FV, In reactie op jouw idee dat je je gevoel moet uitschakelen en ook in reactie op wat jij emotioneel ervaart bij de gedachte aan een kind, wil ik je even mijn beleving vertellen. Niet om je van gedachten te doen veranderen, want je mag vinden wat je vindt. Maar alleen om aan te kaarten dat hoe de wereld beleeft wordt niet voor iedereen hetzelfde is en je daardoor andere keuzes maakt. Soms dan iig.



Eerst de beleving "ik wil kinderen"

Vroeger wilde ik als kind nooit kinderen. Ik ben als meisje opgevoed met het idee dat kinderen eigenlijk alleen maar afbreuk doen aan de ontwikkeling als vrouw. Als je ze dan tóch krijgt, zorg dan iig dat je ouder bent dan 30. Jarenlang heb ik niet anders gekund dan kinderen en een heleboel andere aspecten in/uit het leven puur rationeel te beleven. Gevoel was iig ver te zoeken!



Toen het er een lange tijd naar uitzag dat ik met mijn vriend geen kinderen zou kunnen krijgen, nooit niet, begon er inene iets te leven in mij. De kwestie geen kinderen werd daardoor zo definitief, dat dat maakte (erg moeilijke persoonlijke ontwikkeling kan ik je vertellen) dat ik naar mezelf moest kijken en er kwam iets van emotie bij los die steeds heftiger werd.



Toen mijn vriend en ik ongepland zwanger werden (wegens vermeende onvruchtbaarheid) juichte iets in mij. Wij konden een kind krijgen. Maar toendertijd was ik nog steeds half ratio en half emotie. Ratio met onze toendertijd aanwezige situatie in ogenschouw genomen, werd de keuze voor een abortus erg rationeel genomen. Immers, ik was nog geen moeder en die gevoelens kon ik nog niet voelen. Ik voelde en meende dat mijn keuze de enige juiste was, maar had er desondanks verschrikkelijk verdriet van.



Ik heb de dagen ervoor en erna veel gehuild en afscheid genomen van het 'kindje', gevraagd of het me vergeven kon en of hij/zij als zieltje later in mijn leven terug wilde komen als ik er wel klaar voor was en wij het als ouders aankonden. Niet zozeer in de fysieke gedaante, maar in de wil om te geloven in een meer spirituele benadering. Omdat dat voor mij dé manier was om er mee om te kunnen gaan. Ten tijde van de daadwerkelijke abortus stond mijn gevoel uit. En of je het gelooft of niet, dat kán. En als ik dat kan, dan kunnen meer vrouwen dat.



Toen mijn zwangerschapswens daarna steeds concreter werd (misschien juist ook door wat er gebeurt was, ik had iets ervaren wat ik daarvoor nog nooit ervaren had) en ik meer en meer op weg was mijn psychische gesteldheid onder controle te krijgen, hebben mijn vriend en ik een termijn afgesproken om kinderen proberen te krijgen (de onvruchtbaarheidskwestie speelde gelukkig geen rol meer). Toen ik dan daadwerkelijk zwanger wás (iets eerder dan gepland, maar na mijn eerste abortus was ik wel 100% overtuigd nooit meer een abortus te willen, dat kon ik niet meer over mijn hart verkrijgen), toen...heb ik alleen maar lopen huilen en huilen. Ik was zo verschrikkelijk van de kaart en overstuur dat ik zwanger was. Ik vond het verschrikkelijk. En ik vond het zoooo erg dat ik dit voelde. Ondanks mijn nooit meer abortus wens, ondanks mijn ik wil graag een kindje wens, ondanks dat alles heb ik er toch aan getwijfels of ik dit kindje wel moest krijgen. Je mag er alles van vinden en krom en dom en stom, maar mijn gevoel deed met mij wat het wilde! Dan kun je er nog zo hard van te voren over denken wat je ervan vindt, op dat moment draaide mijn wereld 180 graden en leek ik mezelf kwijt.



Even een heel ander verhaal van een goeie vriendin van mij. Zij werd ongepland zwanger (spiraaltje) van een man waar zij een slechte relatie mee had en die zij wilde verbreken. Het idee om door dit kind (het was echt nog erg vroeg in de zwangerschap, dus wat mij betreft mág het dan nog beschouwd worden als klompje cellen) eeuwig aan deze man vast te moeten zitten. Die vriendin wilde zoooo graag kinderen, maar het psychische aspect maakte letterlijk dat ze moest overgeven van ellende(ze was niet misselijk). Zo verschrikkelijk vond ze het idee om gevangen te zitten in een leven dat ze niet wilde leven. Deze angst oversteeg het idee van een kind. Het kind was alleen een donker en naargeestig toekomstbeeld, geen schattig babietje. Als je iets zó tegenstaat, dan kan alles anders voelen dan je onder andere omstandigeheden zou voelen. Zij heeft juist niet lang willen wikken en wegen om te kijken of het anders eruit zou komen te zien. Zij wilde in een zo vroeg mogelijk stadium van de zwangerschap af. Ik kan me nog heel goed herinneren hoe ze daarna maandenlang liep te zuchten van opluchting!