'Stevig gebouwd' en de consequenties

Weet je Hertje, toen ik jouw bmi zag, ging heeel even de gedachte door mijn hoofd: die kan dan toch nooit stevig zijn, waar heeft ze het over?

Maar toen ik dus even na ging dat ik zelf ook dat bmi heb gehad, voelde ik me even heel dom haha.



Dat geeft maar weer aan zoals Geraldine ook al aangaf, dat ik er het ene moment volledig vrede mee heb en het volgende moment weer een beetje jaloers kan worden op mensen met een 'beter' gewicht of figuur. Het duurt dan weer even voor ik ga relativeren. En na een dag broeken passen en met niks thuis komen dan voel ik me ontzettend dik en baal ik en als ik dan een dag later in een goedzittende spijkerbroek voor de spiegel sta ben ik juist wel weer tevreden.



Raar!

Hoi dames,bedankt voor jullie antwoorden en wat een herkenning!Ik denk dat het gewoon vrouweigen is om af en toe kritisch te zijn over je figuur of wat anderen ervan vinden.Natuurlijk voel ik me niet gevleid als iemand mijn benen dik noemt of dat ik een grote kont heb.Maar ik zou mezelf daarom nooit gaan uithongeren of me suf gaan sporten om aan een ideal te voldoen.En soms heb ik van die momenten dat ik zou willen dat ik na een knopdruk maat 36 zou willen hebben,1,2,3 heupen versmallen en klaar is Kees.Maar aan de andere kant weet ik ook weer dat mijn figuur normaal is en ik me niet druk hoef te maken.Ik vind zelf dat ik al genoeg doe om mijn gewicht te houden.



Ik denk dat ik me in categorie C en d bevind al kan dat gevoelsmatig wisselen.Op sommige fotos trouwens,van dichtbij genomen,oog ik soms dikker en dat is best onhandig en deze laat ik ook niet zo graag zien aan mensen,alleen als het moet.Zou niet willen dat ze denken dat ik toch aardig mollig ben.Aan de andere kant denken ze misschien helemaal niets.Ik vraag zoiets ook nooit.Gelukkig zijn het dan maar fotos denk ik dan.Zoiets kan ik wel gelijk relativeren.



Simoon,de bmi is aan de ene kant een handige richtlijn maar houdt verder geen rekening met lichaamsbouw en met spieren.Sommige sporters hebben een bmi van 30 door de spieropbouw.De reden vanwege deze lijst trouwens gewoon omdat ik nieuwsgierig ernaar ben wat mensen stevig vinden en daar denk ik dat het voor iedereen anders is.En soms vergelijk ik me inderdaad met meiden die een superslank figuur hebben en zou ik dat aan de ene kant ook wel willen maar relativeer dan ook wel dat onder maat 38-40 niet haalbaar is voor mij.Ik heb trouwens naar deze 8 broeken wel een andere broek gevonden in andere winkel,in maat 40...zo zie je maar weer dat maten verschillen.



Hertje,interessant onderwerp!Dat zette me ook net aan het denken.Wel goed om daar een gesprek over aan te gaan.Dan weet je namelijk ook dat je niet de enige bent.



Bosaapje,mee eens met wat je zegt.Belangrijk is ook dat jij je lekker voelt met je maat.Hoe gaat het verder trouwens met je





Wat me vaak opvalt trouwens is dat vrouwen tegenover zichzelf kritischer zijn dan tegenover anderen,voor mij wel een beetje herkenbaar.

Goed topic.



Ikzelf heb heel veel problemen met hoe ik eruit zie.Dat had ik overigens ook al toen ik heel slank was, dus dat heeft er niets mee te maken. IK trek me ook altijd heel erg aan wat anderen van me vinden. Daar hangt mijn hele zelfbeeld vanaf.Tot mijn 32e woog ik altijd 58-60 kilo bij een lengte van 1.70m, maar toen moest ik medicijnen gaan gebruiken waarvan je aankomt en ben toen zo'n 15 kilo aangekomen. Vreselijk, die opmerkingen die je van anderen krijgt, van heel mild van, je bent wat voller geworden, tot heel erg bot, je bent dik geworden, je bent een moeke geworden, leuk om te horen als je geen kinderen kan krijgen. Dat stoort mij nog het meest, de reacties van anderen. Hoe halen ze het in hun botte hersens om zulke dingen tegen je te zeggen! Ik voelde me doodongelukkig met mezelf. Mijn psychiater heeft mij doorverwezen naar een dietiste, niet omdat ze vond dat ik ernstig overgewicht had, maar omdat ik er zo op vastloop. Dat heeft wel geholpen, ik ben van 75 naar 68 kilo gegaan en mijn streefgewicht is 65 kilo. Ik ben ook heel gemotiveerd, en blij dat mijn probleem serieus genomen wordt. Ik heb ook een eetprobleem, ik heb geen eetbuien, maar gooi regelmatig mijn avondeten eruit, dus daar begeleidt ze mij ook mee. Maar nu weer zo'n voorbeeld, afgelopen woensdag durfde ik voor het eerst weer in bikini, en ik voelde me echt aantrekkelijk. Zijn we vrijdag bij mijn schoonouders (niet in bikini, zou ik bij hen ook nooit doen) en maakt mijn schoonmoeder een opmerking tegen mij dat ik meer spek op mijn kont heb dan mijn man. Ik klap dan helemaal dicht en ik voel me nu diep ellendig. Mijn man zegt dat ik me er niet druk over moet maken, en dan zeg ik ook tegen hem, nu ben ik 7 kilo afgevallen, nu krijg ik nog van die opmerkingen naar mijn kop geslingerd, ik vind het echt walgelijk.



Hoe gaan jullie hiermee om? Want ik zal vast de enige niet zijn.

Tazzy, er zullen helaas altijd mensen blijven, die ergens opmerkingen over maken. Het heeft niets met jou te maken, het heeft niets met je figuur te maken, het heeft alles met hén te maken. Als je dat voor ogen houdt, sta je een stuk sterker.



Weet je wat helpt? Gewoon iemand aankijken en zeggen: "Joh, waarom zeg jij eigenlijk zoiets? Voel je je daar beter bij?"

quote:tazzy schreef op 09 augustus 2009 @ 11:04:

Goed topic.



Ikzelf heb heel veel problemen met hoe ik eruit zie.Dat had ik overigens ook al toen ik heel slank was, dus dat heeft er niets mee te maken. IK trek me ook altijd heel erg aan wat anderen van me vinden. Daar hangt mijn hele zelfbeeld vanaf.Tot mijn 32e woog ik altijd 58-60 kilo bij een lengte van 1.70m, maar toen moest ik medicijnen gaan gebruiken waarvan je aankomt en ben toen zo'n 15 kilo aangekomen. Vreselijk, die opmerkingen die je van anderen krijgt, van heel mild van, je bent wat voller geworden, tot heel erg bot, je bent dik geworden, je bent een moeke geworden, leuk om te horen als je geen kinderen kan krijgen. Dat stoort mij nog het meest, de reacties van anderen. Hoe halen ze het in hun botte hersens om zulke dingen tegen je te zeggen! Ik voelde me doodongelukkig met mezelf. Mijn psychiater heeft mij doorverwezen naar een dietiste, niet omdat ze vond dat ik ernstig overgewicht had, maar omdat ik er zo op vastloop. Dat heeft wel geholpen, ik ben van 75 naar 68 kilo gegaan en mijn streefgewicht is 65 kilo. Ik ben ook heel gemotiveerd, en blij dat mijn probleem serieus genomen wordt. Ik heb ook een eetprobleem, ik heb geen eetbuien, maar gooi regelmatig mijn avondeten eruit, dus daar begeleidt ze mij ook mee. Maar nu weer zo'n voorbeeld, afgelopen woensdag durfde ik voor het eerst weer in bikini, en ik voelde me echt aantrekkelijk. Zijn we vrijdag bij mijn schoonouders (niet in bikini, zou ik bij hen ook nooit doen) en maakt mijn schoonmoeder een opmerking tegen mij dat ik meer spek op mijn kont heb dan mijn man. Ik klap dan helemaal dicht en ik voel me nu diep ellendig. Mijn man zegt dat ik me er niet druk over moet maken, en dan zeg ik ook tegen hem, nu ben ik 7 kilo afgevallen, nu krijg ik nog van die opmerkingen naar mijn kop geslingerd, ik vind het echt walgelijk.



Hoe gaan jullie hiermee om? Want ik zal vast de enige niet zijn.



Hoi Tazzy,eerst een dikke knuf voor je! Wat rot dat jij zo met je zelfbeeld zit!Ik kan me voorstellen hoe jij je voelt.Als je niet stevig in je schoenen staat dan zal jij je de opmerkingen altijd meer aantrekken dan iemand die veel zelfvertrouwen heeft.Het is niet netjes als mensen zeggen dat je meer spek hebt dan je man of dat je voller bent geworden.



Ik kan me nog eraan herinneren,tijdens de bruiloft van mijn zus toen ik maat 44/46 had dat haar peettante tegen me zei dat er best iets vanaf mocht bij mij.Ik schot toen wel in verdediging.Ben inderdaad sindsdien 10 kilo kwijt en het lukt me om mijn gewicht te houden op een gezonde manier.Afgevallen ben ik trouwens voor mezelf en niet voor anderen.En als iemand iets zegt kan ik er meestal goed mee omgaan,leuk vind ik het niet maar ik zeg nu ook altijd iets terug en ben wat assertiever geworden.De keer dat het me wel raakt is als ik een baaldag heb.Dan lijkt het erger dan het is.Trouwens,met maat 44 ben ik dus wel stevig en zou ik dan 5 kilo te zwaar zijn.En toegegeven,dat is iets wat ik niet wil en dan zou ik ook gaan afvallen.Dat probeer ik dus te voorkomen en dat lukt me aardig.Bij deze dan bij mij ook deze marge,maat 38/40 of maat 40/42,dat is realistisch en prima zo.Bij maat 36 zou ik nog geen anorexiapatiente zijn maar zou ik wel nog meer mijn best moeten doen om dit gewicht te houden en heel streng voor mezelf moeten zijn en dat is iets wat ik evenmin wil dan een maat 44 of 46.



Ik hoop dat jij je snel beter gaat voelen,je beter om kunt gaan met opmerkingen en blijf hier gewoon meeschrijven zo kunnen we elkaar hier met zijn allen steunen daar is het topic voor.Dus als er iets is dan meld je heel snel op het forum.En zoals Melpomene al zegt zo zullen er inderdaad altijd mensen zijn die iets op te merken hebben aan andermans uiterlijk.Je bent of te dik of te dun of te breed noem maar op.Als je goed kijkt zo zijn die mensen die dat zeggen zelf ook niet volmaakt of willen zich misschien beter voelen doordat ze nare opmerkingen plaatsen naar anderen toe.Ik vind dit zelf geen stijl.Dat iemand zijn eigen voorkeur heeft dat vind ik prima,smaken verschillen nou eenmaal,maar laat iedereen in zijn waarde.

Ik heb een geschiedenis van medicatie (o.a. prednison), kan niet goed sporten wegens chronische ziekte, heb géén eetprobleem, maar heb een BMI van 38 (kom van 45).

Eten kan niet meer normaal bij mij. Extraatjes zetten direct aan. Ik heb jaren verkeerd gelijnd (te weinig gegeten) en mede door medicatie van vroeger is mijn stofwisseling volledig verprutst.



Met moeite is er nu 20 kilo af in 1 jaar. Ik hoop ooit mijn BMI onder de 30 te krijgen, dan ben ik al heel blij. Ik doe weight watchers en slik alli-pillen, verder sport ik op de Wii-fit.



Ik begin te leren dat zelfs ik er mag zijn. Sterker nog: er blijken mannen te bestaan die me nog steeds lekker vinden...!

Wat voor ziekte heb je dan Wench?En verder sterkte en succes met alles!Ik denk met je mee.

Hertje,bedankt voor je compliment,lief van je.Ik vind dit juist een hele goede topic waar wij goed ons ei kwijt kunnen.En juist mensen die met hun zelfbeeld worstelen zoals Tazzy kunnen hier veel steun ervaren (vind ook dat ze al erg ver is gekomen).Zelf help ik ook graag mijn medemensen.Vaak helpt het ook om die dingen gewoon van je af te schrijven.Het programma ''de naakte waarheid'' of ''how to look good naked'' ken ik en vind het een goed programma als herken ik mezelf er niet zo in omdat een baalmoment bij mij niet erg lang duurt.



Wench,ik sluit me ook bij Hertje aan.Ben ervan overtuigd dat je er best mag zijn.



Trouwens is er een groot verschil tussen worstelen met je zelfbeeld of dat je zo nu en dan een baalmoment hebt en dan gelijk weer goed kunt relativeren.Zoals het vaak voorkomende broekenverhaal,heel typisch,en als een broek niet past terwijl er maat 40 of 42 in het label staat en ze geen grotere maat hebben zo ligt het ook niet aan de persoon zelf maar aan de broek die te klein valt(of te groot).En tot slot zo heeft iedereen zo nu en dan zijn onzekerheden.Als het niet overheerst dan is er niets aan de hand.Als ik me rot voel dan doe ik mijn mond open of ga ik sporten of muziek luisteren.Dit helpt dan gelijk.Meestal kan ik baalmomenten ook voorkomen behalve als ik een slechte dag heb.Verder heb ik niet veel reden tot klagen.Ik verzorg me goed,kleed me leuk,mijn maten zijn prima en mijn vriend houdt van me zoals ik ben.Dat heb ik allang in mijn oren geknoopt.

Ik begrijp niet dat men zo kan oordelen over het gewicht vanachter de pc. Ik bedoel, mij (mij ja) klinkt 70 kilo bij TO's lengte enorm zwaar omdat ik veel anders gebouwd ben. Een ander staat er prima mee. Maar als ik voor mezelf inbeeld dat ik 70 kilo zou wegen, dan zou ik daar totaal niet mee staan. En zij ongetwijfeld niet met mijn gewicht, terwijl dat gewicht (BMI van 18,6 ofzo) mij juist weer wel past. Afvallen hoeft niet per se maar TO kan zichzelf het best inschatten want zij ziet zichzelf in de spiegel, wij niet.

Oh en wat ik toch een beetje proef wil ik graag ontkrachten: het leven is niet perfect als je slank bent. Echt niet.

Dat oordelen vanachter de pc gebeurt idd vaak, ook de andere kant op.

Ik weeg ruim 80 kg bij een lengte van1.70. Kolosaal!

En als anderen dan al niet oordelen, doe ik het zelf wel... Als ik lees dat legio vrouwen van mijn lengte minder dan 60 kg wegen, kan ik me best 's een tikje olifanterig voelen.



Zo ook als ik met vriendengroep van Lief ben. Allemaal fanatieke sporters; lang, slank... met name de dames. En de kerels vinden dikke vrouwen hilarisch. Lachuh joh! Ze lachen niet om mij. Ze zeggen niet dat ze mij dik vinden. Ik weet feitelijk niet eens of ze mij dik vinden. Het doet er ook niet toe. Maar ik voel me dan dik. (Oja, en bier lurken en eten als bootwerkers, die slanke dames daar. Niet eerlijk.)

Dank je wel voor jullie lieve reacties. Ik vind dat jullie ook allemaal ontzettend jullie best doen, mijn complimenten. Het is ook allemaal zo herkenbaar. Mijn man is een afgetrainde wielrenner, broodmager, en krijgt herhaaldelijk te horen dat er wel wat bij mag, en in mijn beleving kijken ze dan naar mij als die dikke vrouw van hem. Niet dat ze dat dan zeggen, maar ik ben gewoon zo achterdochtig. Net als doornroosje zich zo bij de vriendenclub voelt. En Geraldine, die opmerking van die oudtante van jou, die vind ik echt niet kunnen. Je weet toch zelf ook wel hoe het met je gewicht zit, dat hoeft een ander je, en dan zeker niet (eigenlijk nergens) op de bruiloft van je zus, duidelijk te maken. Mensen kunnen zo hard en gevoelloos zijn. Hebben ze dan zelf geen gevoel of hebben ze een bord voor hun hoofd? Omdat ik zelf niet een van de meest zelfverzekerden ben, zal ik het niet in mijn hoofd halen om iemand te kwetsen, maar ja, dat heeft als gevolg dat je nooit wat tegen iemand durft te zeggen, ook geen kritiek. Ik heb vorig jaar een assertiviteitstraining gevolgd en het klinkt allemaal heel mooi, maarr in de praktijk..ho maar.

Lief dat je het vraagt Geraldine . Op zich gaat het wel beter met mij. Ik ben gestopt met fitness en ga, sinds 2 weken, 1 uur per week naar de body-balance.

Ik probeer zoveel mogelijk ritme en regelmaat te houden in het dagelijks leven om niet verder in de put te zinken en daat heb ik gelukkig steun van mijn vriend bij.

Volgende week komen mijn kinderen een weekje dus dat geeft afleiding, veel lol maar ook kost het erg veel energie dus ik zorg dat ik tussendoor even kan bijtanken door bijvoorbeeld een uurtje te lezen of zo.

Gaat helemaal goed komen



Quote van Digi:

Oh en wat ik toch een beetje proef wil ik graag ontkrachten: het leven is niet perfect als je slank bent. Echt niet.



Helemaal mee eens Digi. Dik, dun, groot, klein, doof, blind..

We blijven mensen en kennen allemaal ups en downs in ons leven.

Digitalis,oordelen over gewicht achter de pc zal altijd gebeuren.70 kilo bij 1.70 vind ik persoonlijk niet dik maar het is aan de andere kant ook maar net bij wat voor gewicht jij je prettig voelt.De lichaamsbouw van iedereen is nou eenmaal anders.Het belangrijkste is dat jij je goed voelt met je gewicht en je maat en dat kan bij de een maat 34 of maat 46 etc...zijn.Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde anders zou de wereld gewoon saai zijn.



Doornroosje,ik begrijp je gevoel over jezelf dik voelen.Daar heb ik ook,alleen tijdens rotmomenten,last van maar kan dit vaak voorkomen.Trouwens,ik heb al vaker postings van je gelezen.Was je niet veel afgevallen?Ehem,en ze vinden dikke vrouwen hilarisch die mannen daar?Ik ben nog altijd van mening dat je iedereen,ongeacht je gewicht,in zijn waarde moet laten.Het zegt dan meer over hun dan over jou.



tazzy,graag gedaan,daar is het topic toch voor.Vind het knap van je dat je zo open en eerlijk over je probleem bent.Hoe ging het avondeten vanavond?Goed dat je dit hebt aangekaart bij je psych!Ik blijf duimen dat dit snel beter gaat.Kan me voorstellen dat jij achterdochtig bent in sommige gevallen.Een dikke knuf voor je!Mensen hebben inderdaad soms een bord voor hun kop.Ik pik dit soort dingen ook meestal niet.Dan heb ik zoiets van ''heb je niets beters te doen dan commentaar op het uiterlijk van anderen te leveren?''Niemand is tenslotte volmaakt.Natuurlijk hoort kritiek bij het leven en het is heus niet zo dat anderen helemaal niets mogen zeggen maar het is ook maar net hoe je het uit,bij wie en wanneer en of het gepast is.De toon maakt namelijk ook de muziek.Trouwens,de een kan er beter mee omgaan dan met de andere.Een feit is gewoon dat domme opmerkingen nooit leuk zijn.Maar het zegt ook meer over degene zelf dan over jou.Vaak doen ze het ook om zich verheven te voelen,best zielig als je geen andere manier kunt bedenken.Die opmerking van die peettante is een typisch voorbeeld dat ik noem als het om dit soort onderwerpen gaat.Verder met mijn gewicht alles ok.Weeg 72 kilo bij 1.75.



bosaapje,leuk om van je te horen!Hoop bij deze dan ook dat dit zo blijft.Meds heeft je ook goed advies gegeven toen bij dit ene topic (weet onderwerpsnaam niet meer).En natuurlijk komt het goed.Ga je nog leuke dingen doen met je kinderen zoals zwemmen of dagjes uit?Ik ben vandaag nog anderhalf uur wezen wandelen met mijn vriendje.Wat is de natuur toch zalig,genieten zeg!!!En ik sluit me aan bij je laatste zin.



Voor vandaag is ''Schluss'' ha ha ha...ga nu tv kijken.Van harte een fijne avond en tot snel weer hier op dit topic!

quote:Digitalis schreef op 09 augustus 2009 @ 19:14:

Ik begrijp niet dat men zo kan oordelen over het gewicht vanachter de pc. Ik bedoel, mij (mij ja) klinkt 70 kilo bij TO's lengte enorm zwaar omdat ik veel anders gebouwd ben. Een ander staat er prima mee. Maar als ik voor mezelf inbeeld dat ik 70 kilo zou wegen, dan zou ik daar totaal niet mee staan. En zij ongetwijfeld niet met mijn gewicht, terwijl dat gewicht (BMI van 18,6 ofzo) mij juist weer wel past. Afvallen hoeft niet per se maar TO kan zichzelf het best inschatten want zij ziet zichzelf in de spiegel, wij niet.



Ik kijk toevallig wéleens in Hertjes spiegel. Maar het BMI is natuurlijk uitgevogeld om juist wel objectief naar de combinatie gewicht en lengte te kijken. Ieders bouw is anders en de verdeling van gewicht ook. Maar ik denk dat dat niet veel BMI-punten hoeft te schelen. Het punt hier is volgens mij vooral dat een BMI laag in de curve voor sommigen een natuurlijk gewicht-punt is en voor anderen een strijd die bijna niet te voeren is.



Dun zijn is natuurlijk niet zaligmakend, maar het is wel heel makkelijk als het geen al te groot issue is in je leven. Ik heb dan ook veel respect voor al jullie verhalen dames. Zowel voor wat jullie schrijven over gezond leven en afvallen, als over acceptatie van de dingen waar je moeite mee hebt.

Tuurlijk is het voor de een een strijd en zit daar een pijnpunt Ann Liv. Ik begrijp dat goed (vandaar mijn berichtje). Maar soms heb ik het idee zielsgelukkig te moeten zijn want slank poppetje met rondingen. Helaas bood het me helemaal niets. Er is veel meer om je gelukkig te voelen en er is ook veel meer om je ongelukkig over te voelen. Maar ok, als je jezelf mooi vindt (en da's persoonlijk uiteraard) dan is het allemaal wel een stuk makkelijker. Mits de rest niet uitermate kut is, natuurlijk.



Ik haat gewoon de mensen die mij hebben uitgelachen omdat ik met mijn uiterlijk niet ongelukkig (rete-suicidaal) zou kunnen zijn. En ik wilde eigenlijk zeggen dat het niet de oplossing is, dun zijn. Je kunt jezelf prima haten maar een mooie vrouw zijn vanbuiten. Nahja, beetje warrig, maar ik snap de strijd als je moeilijker afvalt of sneller verdikt en ik snap de wens om slank te zijn.

quote:Digitalis schreef op 09 augustus 2009 @ 22:21:

Tuurlijk is het voor de een een strijd en zit daar een pijnpunt Ann Liv. Ik begrijp dat goed (vandaar mijn berichtje). Maar soms heb ik het idee zielsgelukkig te moeten zijn want slank poppetje met rondingen. Helaas bood het me helemaal niets. Er is veel meer om je gelukkig te voelen en er is ook veel meer om je ongelukkig over te voelen. Maar ok, als je jezelf mooi vindt (en da's persoonlijk uiteraard) dan is het allemaal wel een stuk makkelijker. Mits de rest niet uitermate kut is, natuurlijk.



Ik haat gewoon de mensen die mij hebben uitgelachen omdat ik met mijn uiterlijk niet ongelukkig (rete-suicidaal) zou kunnen zijn. En ik wilde eigenlijk zeggen dat het niet de oplossing is, dun zijn. Je kunt jezelf prima haten maar een mooie vrouw zijn vanbuiten. Nahja, beetje warrig, maar ik snap de strijd als je moeilijker afvalt of sneller verdikt en ik snap de wens om slank te zijn.



Ik snap ook zeker wel wat je al eerder schreef, wilde alleen wel aanstippen dat als jouw lijf en gewicht óók nog een probleem voor je waren geweest, dat dit je extra uit balans zou hebben gebracht. Het werkt door op allerlei gebieden, zoals je ongetwijfeld weet. En als je uiterlijk objectief gezien perfect is, wil dit nog steeds niet zeggen dat je tevreden bent met jezelf, daar heb je gelijk in.



Mensen die naar je uiterlijk kijken en zich dan niet kunnen voorstellen dat je ongelukkig bent, tja. Dat soort kortzichtigheid hoort sowieso geen aandacht te krijgen.

Ik heb een bmi van 17,8, ja te licht blabla, maar NOG heb ik brede heupen en varkenspootjes, gezegend met de hollandse heupen, zelfs als ik enkel uit skelet bestond zou ik nog niet in zaligmakende maatje 34 passen. Ik ben volgens de bmi te licht en toch ben ik breder dan de meeste slanke dames. Bmi zegt dus geen ruk...

quote:Hertje1981 schreef op 09 augustus 2009 @ 23:06:

Hee Ann Liv! Wat ben je toch lief! Ik weet nooit hoe ik dat knuffel-icoontje moet krijgen, maar het zou hier dus moeten staan. Je hebt een motto, wauw! (en btw, we zitten in Z deze week. In het weekend komen A&H langs, denk zingende homo, maar als je ergens de rest van de week een dagje of wat wilt komen, ff bellen, goede codetaal dit hè)



Als je quote kun je kiezen voor smileys in dat regeltje daarboven. Voor mijn motto: zie het fans-topic op entertainment, je lacht je krom.



Ik je codetaal, ben deze week (di-woe-do) aan het werk, dus een dagje langskomen is lastig denk ik, maar hoe lang ben je in hiding? Misschien het weekend daarop?

BMI zegt weinig. Je moet kijken naar bouw en vetpercentage. Ik ben 1.73 m, en weeg 71 kg. Toch is mijn vetpercentage 18/%. Dat is voor een vrouw (zeker van mijn leeftijd) laag. Mijn BMI is 23,72.

Redelijk, maar niet laag.

Geraldine, dat is toch een prima gewicht!!!!



Ik loop bij een dietiste en mijn streefgewicht is 65 kg. Ik heb nogal de neiging om de lat heel hoog te leggen, dus weer 58 kg te gaan wegen en mss nog wel minder, en ik moet het mijzelf ook niet onmogelijk gaan maken. Mijn dietiste zegt ook dat ik op de lange termijn moet denken en ander eetgedrag aan moet leren. Ik heb zelf nogal een hekel aan sporten, maar ga toch 2x in de week een les volgen of fitnessen. Als ik eenmaal geweest ben, ben ik heel tevreden maar voordat ik erheen moet, yeggh. En dan spreek ik ook nog heel veel mensen daar die zowat elke dag komen sporten, ik moet er niet aan denken, maar ik laat me er toch door opjutten. Mijn dietiste zegt dat het prima is dat ik 2x per week sport, ik probeer de andere dagen ook nog wel wat te fietsen en te wandelen (half uur beweging per dag wordt aanbevolen), maar red dat vooral in de winter niet altijd. Ik ben wel eens 3x per week wezen sporten, maar dan ging ik daarna gelijk 2 weken niet, dus dat zet ook geen zoden aan de dijk. Dan kun je beter 2x per week continu gaan, dan dat laatste. Volgens mij hebben heel veel vrouwen dit ook, klopt dat, zitten jullie ook zo te worstelen wat nu een goede combinatie van eetgedrag en beweging voor jullie is?



Vanavond gaan we wokken, probeer niet zoveel te eten maar ik vind het allemaal zo lekker, maar ik wil ook niet overgeven daarna. Bah, dat kost me ook zoveel energie, maar goed, probeer maar te genieten van wat ik wel eet.

Ik herken de verhalen hier wel heel erg. Ik ben 1.75m lang, sta nooit op een weegschaal, heb maat 38 (broekmaat 30) en een platte buik. Toch ben ik een echt "peer-model". Mijn familie is broodmager, allemaal bezemstelen en mijn moeder kreeg op mijn leeftijd (25) regelmatig de vraag of ze last had van anorexia (en dat vertelt ze altijd vol trots). Ze heeft vaak kritiek gehad op mijn figuur toen ik een mollige puber was. Hierdoor ben ik gaan diëten en daarmee heb ik mijn stofwisseling helemaal aan gort geholpen want op de lange termijn ben ik er alleen maar dikker van geworden.



Anderhalf jaar geleden ben ik van maat 42/44 teruggegaan naar maat 38 en het gewicht is al meer dan een jaar eraf, maar nog steeds voel ik me niet lekker. Ik sta nooit op een weegschaal omdat ik dan weer doorsla in lijnen. Als het aan mij lag, had ik net zo'n figuur als de rest van mijn familie (lees: zoiets als het lijf van Avril Lavigne), maar het is gewoon niet haalbaar. Ik sport nu drie a vier keer per week (al anderhalf jaar, doe aan yoga, cardio en vechtsport). Vriendjes hebben me altijd prachtig gevonden, ik word vaak nagefloten en krijg complimenten over mijn billen. En nog steeds heb ik op mijn 25e het idee dat ik er niet mag zijn omdat ik de enige in de familie ben met heupen...

P.S. Overigens ben ik laatst een weekend met mijn moeder weggeweest en we misten bijna het vliegtuig dus we moesten heel hard over Schiphol rennen. Mijn moeder kon het niet aan en schreeuwde dat ik maar naar de gate moest om te zeggen dat ze eraan kwam. Hijgend kwam ze later aandribbelen, terwijl ik al met de stewardess stond te praten en nauwelijks buiten adem was. Dat was wel een fijn moment, want hoewel ik niet zo slank/mager ben als zij, ben ik qua conditie echt in topvorm...