Lijf & Lijn
alle pijlers
eetstoornis overwonnen?
maandag 13 februari 2012 om 23:18
Hee, Ik ben nu in de fase om mijn eetstoornis te overwinnen, maar ik vind aankomen echt verschrikkelijk lastig. Ik wil heel graag van mijn eetstoornis af, maar ik vroeg me af of hier misschien mensen zijn die hun eetstoornis hebben overwonnen. Zo ja zou je dan je verhaal kwijt willen? Misschien motiveert het en ik ben wel nieuwschierig naar ervaringen en hoe je het hebt overwonnen
woensdag 15 februari 2012 om 11:17
quote:Tjoepertje schreef op 14 februari 2012 @ 22:42:
Het is niet erg om aan te komen. Het is goed om aan te komen. Als ik aankom voel ik me sterker en ben ik gezonder van lijf en geest. Aankomen is goed, een gezond lijf is mooi. Ik ben sterk als ik een gezond gewicht weet te bereiken en te behouden. Een mager lijf is lelijk. Mager blijven is slecht, dan zit er geen vooruitgang in mijn leven, dan ben ik alleen bezig met ziek zijn. Ik wil aankomen. Ik ga mijn best doen om aan te komen.
Heel erg goed gezegd...
Met inmiddels meer dan tien jaar anorexia 'op m'n CV', weet ik deze dingen natuurlijk maar al te goed.
Toch is het nooit verkeerd het weer even zwart op wit te zien staan. Bedankt daarvoor.
Het is niet erg om aan te komen. Het is goed om aan te komen. Als ik aankom voel ik me sterker en ben ik gezonder van lijf en geest. Aankomen is goed, een gezond lijf is mooi. Ik ben sterk als ik een gezond gewicht weet te bereiken en te behouden. Een mager lijf is lelijk. Mager blijven is slecht, dan zit er geen vooruitgang in mijn leven, dan ben ik alleen bezig met ziek zijn. Ik wil aankomen. Ik ga mijn best doen om aan te komen.
Heel erg goed gezegd...
Met inmiddels meer dan tien jaar anorexia 'op m'n CV', weet ik deze dingen natuurlijk maar al te goed.
Toch is het nooit verkeerd het weer even zwart op wit te zien staan. Bedankt daarvoor.
You don't have to fit into the format
woensdag 15 februari 2012 om 11:44
Hoi,
Ik heb mijn eetstoornis overwonnen door mezelf letterlijk te overtuigen dat ik gewoon weer moest gaan eten. En daar niet bij nadenken.
Later, toen ik voor iets anders bij de psycholoog zat, vertelde hij me dat ik de gevaarlijke eigenschap bezit om mezelf te kunnen laten geloven in mijn eigen waarheid, zelfs dat een rode vaas blauw is. En dat kun je in jouw geval ook ombuigen in je eigen straatje.
Dat trekje lijk jij namelijk ook te hebben als ik het zo lees, dus wellicht kan ik je hiermee een schop onder je vochtloze kont geven.
Goedbedoeld! Want wat jij doet is echt levensgevaarlijk.
ik heb mezelf toen als streefdoel gesteld dat ik maatje 36 wilde hebben, het maatje waar de wereld ( toen, dat had ik namelijk in mijn hoofd geprent) op zat te wachten en geweldig vond. En dat lukte. Ik ben toen binnen een halfjaar 12 kilo aangekomen en woog toen 50 kilo.
daarna ben ik geleidelijk aangekomen, tot een normaal gewicht en ben ik eten gewoon weer lekker gaan vinden.
Het blijft echter een hekel punt en een zwakke plek. Als ik in mijn leven een hindernis tegenkom, is dat het eerste dat de kop op steekt, in het kader van de controledwang.
Nog steeds kan ik obsessief bezig zijn met mijn lijf, als ik teveel aankom merk ik dat ik veel te streng ga lijnen om snel weer op gewicht te komen, maar ik heb dat geaccepteerd, ik weet dat ik daarna ook weer een normaal voedingspartoon kan volgen.
Ik sta nooit meer op de weegschaal, ik heb een broek die niet meetrekt, dat is mijn weegschaal. Cijfertjes vermijd ik dus, net als jij. Maar als t werkt, werkt t, en voor mij werkt dit al 15 jaar.
Als je je vocht weer op peil gaat brengen zul je aankomen ja, maar als je vocht weer op peil is, zul je daar niet meer van aankomen. Het zal dus eenmalig aankomen zijn , daarna verwerkt je lijf dat vocht gewoon. Ook jij zult misschien de cijfertjes moeten gaan vermijden, en afgaan op wat je broekriem je aangeeft. Want je komt in kilo's misschien aan, maar je broeken zullen van dat vocht niet strakker gaan zitten. Dat vocht wordt namelijk onmiddellijk door je organen opgeslurpt.
Als jij al zo lang zonder vocht leeft is het een kwestie van tijd voor je nieren ermee ophouden en je hersenen afsterven.
De keuze is aan jou. Verstand op nul, weegschaal kapot gooien, voelen hoe je lijf verbetert van zoveel vocht en hoe goed je je gaat voelen. Echt.
Ik heb mijn eetstoornis overwonnen door mezelf letterlijk te overtuigen dat ik gewoon weer moest gaan eten. En daar niet bij nadenken.
Later, toen ik voor iets anders bij de psycholoog zat, vertelde hij me dat ik de gevaarlijke eigenschap bezit om mezelf te kunnen laten geloven in mijn eigen waarheid, zelfs dat een rode vaas blauw is. En dat kun je in jouw geval ook ombuigen in je eigen straatje.
Dat trekje lijk jij namelijk ook te hebben als ik het zo lees, dus wellicht kan ik je hiermee een schop onder je vochtloze kont geven.
Goedbedoeld! Want wat jij doet is echt levensgevaarlijk.
ik heb mezelf toen als streefdoel gesteld dat ik maatje 36 wilde hebben, het maatje waar de wereld ( toen, dat had ik namelijk in mijn hoofd geprent) op zat te wachten en geweldig vond. En dat lukte. Ik ben toen binnen een halfjaar 12 kilo aangekomen en woog toen 50 kilo.
daarna ben ik geleidelijk aangekomen, tot een normaal gewicht en ben ik eten gewoon weer lekker gaan vinden.
Het blijft echter een hekel punt en een zwakke plek. Als ik in mijn leven een hindernis tegenkom, is dat het eerste dat de kop op steekt, in het kader van de controledwang.
Nog steeds kan ik obsessief bezig zijn met mijn lijf, als ik teveel aankom merk ik dat ik veel te streng ga lijnen om snel weer op gewicht te komen, maar ik heb dat geaccepteerd, ik weet dat ik daarna ook weer een normaal voedingspartoon kan volgen.
Ik sta nooit meer op de weegschaal, ik heb een broek die niet meetrekt, dat is mijn weegschaal. Cijfertjes vermijd ik dus, net als jij. Maar als t werkt, werkt t, en voor mij werkt dit al 15 jaar.
Als je je vocht weer op peil gaat brengen zul je aankomen ja, maar als je vocht weer op peil is, zul je daar niet meer van aankomen. Het zal dus eenmalig aankomen zijn , daarna verwerkt je lijf dat vocht gewoon. Ook jij zult misschien de cijfertjes moeten gaan vermijden, en afgaan op wat je broekriem je aangeeft. Want je komt in kilo's misschien aan, maar je broeken zullen van dat vocht niet strakker gaan zitten. Dat vocht wordt namelijk onmiddellijk door je organen opgeslurpt.
Als jij al zo lang zonder vocht leeft is het een kwestie van tijd voor je nieren ermee ophouden en je hersenen afsterven.
De keuze is aan jou. Verstand op nul, weegschaal kapot gooien, voelen hoe je lijf verbetert van zoveel vocht en hoe goed je je gaat voelen. Echt.
woensdag 15 februari 2012 om 12:16
quote:Geraldine schreef op 15 februari 2012 @ 10:28:
[...]
yazz,zou het ook kunnen dat je moeilijk om kunt gaan met die opmerkingen die je soms krijgt?Want zo te lezen ben je er ook gevoelig voor.Mensen plaatsen geregeld bepaalde opmerkingen zonder er iets mee te bedoelen maar ieder mens reageert er natuurlijk anders op.Ik kan me uiteraard voorstellen dat als je met een
eetstoornis worstelt je er anders op reageert en dit anders overkomt.
Ik hoop van harte dat dit ooit een keer gaat lukken voor je.Vaak is dit
ook deel van therapie om ermee om te leren gaan.
Fijn dat je colega's er rekening mee houden en ik zal voor je duimen dat je er weer uitkomt.Sterkte ermee!
Lief zeg, jouw reactie! Thanks!
Maar je hebt gelijk, ik ben er inderdaad gevoelig voor. Het lijkt wel alsof mijn hele leven in het teken staat van uiterlijk. Als kind had ik als bijnaam 'piekhaar' (ik heb dun en fijn haar), daarna was mijn bijnaam 'Jessus' (ik had heel veel last van acne) en toen ik make up begon te gebruiken om de acne te verdoezelen was ik ineens 'poederdoos'. Toen de acne weg was en ik extensions had en dacht dat eindelijk alles goed met me was, kwamen de volgende opmerkingen 'je begint wel een dikke kont te krijgen he?'
Dus ja, ik ben ontzettend gevoelig voor opmerkingen over uiterlijk. Hoewel ik er eigenlijk te oud voor ben.
Het typische is dat ik nu op mijn 40e heel veel complimenten krijg dat ik er zo goed uitzie, ze schatten me meestal een jaar of 33 en ik heb een dagelijks ochtend- en avondritueel van cremepjes en lotions. Ondanks dat heb ik toch moeite met negatieve opmerkingen. Dat is het probleem vaak, die duizend complimenten hoor je niet, die ene k*topmerking blijft echter weken hangen.
Het blijft dus een strijd...
[...]
yazz,zou het ook kunnen dat je moeilijk om kunt gaan met die opmerkingen die je soms krijgt?Want zo te lezen ben je er ook gevoelig voor.Mensen plaatsen geregeld bepaalde opmerkingen zonder er iets mee te bedoelen maar ieder mens reageert er natuurlijk anders op.Ik kan me uiteraard voorstellen dat als je met een
eetstoornis worstelt je er anders op reageert en dit anders overkomt.
Ik hoop van harte dat dit ooit een keer gaat lukken voor je.Vaak is dit
ook deel van therapie om ermee om te leren gaan.
Fijn dat je colega's er rekening mee houden en ik zal voor je duimen dat je er weer uitkomt.Sterkte ermee!
Lief zeg, jouw reactie! Thanks!
Maar je hebt gelijk, ik ben er inderdaad gevoelig voor. Het lijkt wel alsof mijn hele leven in het teken staat van uiterlijk. Als kind had ik als bijnaam 'piekhaar' (ik heb dun en fijn haar), daarna was mijn bijnaam 'Jessus' (ik had heel veel last van acne) en toen ik make up begon te gebruiken om de acne te verdoezelen was ik ineens 'poederdoos'. Toen de acne weg was en ik extensions had en dacht dat eindelijk alles goed met me was, kwamen de volgende opmerkingen 'je begint wel een dikke kont te krijgen he?'
Dus ja, ik ben ontzettend gevoelig voor opmerkingen over uiterlijk. Hoewel ik er eigenlijk te oud voor ben.
Het typische is dat ik nu op mijn 40e heel veel complimenten krijg dat ik er zo goed uitzie, ze schatten me meestal een jaar of 33 en ik heb een dagelijks ochtend- en avondritueel van cremepjes en lotions. Ondanks dat heb ik toch moeite met negatieve opmerkingen. Dat is het probleem vaak, die duizend complimenten hoor je niet, die ene k*topmerking blijft echter weken hangen.
Het blijft dus een strijd...
woensdag 15 februari 2012 om 12:22
Ja geheel overwonnen. Al zeker tien jaar. Ik weeg zo'n 60-62 kg bij 1.70 en heb dus een normaal gewicht. Ik heb veel behandelingen gedaan en het is met vallen en opstaan gegaan maar ik denk nu helemaal nooit meer na over te weinig of teveel eten zoals toen.
Wat mij hielp was een doel voor ogen houden. Iets wat ik graag wilde doen als ik gezond was en wat ik ziek niet zou kunnen doen.
Ik heb er zeven jaar van kunnen genieten gezond te zijn, toen kreeg ik ME. Ik weet niet of het verband houdt met elkaar.
PS ik haal dit bericht straks weg, want er staat teveel privacyinfo in voor mijn gevoel.
Wat mij hielp was een doel voor ogen houden. Iets wat ik graag wilde doen als ik gezond was en wat ik ziek niet zou kunnen doen.
Ik heb er zeven jaar van kunnen genieten gezond te zijn, toen kreeg ik ME. Ik weet niet of het verband houdt met elkaar.
PS ik haal dit bericht straks weg, want er staat teveel privacyinfo in voor mijn gevoel.
woensdag 15 februari 2012 om 12:28
quote:-yazz- schreef op 15 februari 2012 @ 12:16:
[...]
Lief zeg, jouw reactie! Thanks!
Maar je hebt gelijk, ik ben er inderdaad gevoelig voor. Het lijkt wel alsof mijn hele leven in het teken staat van uiterlijk. Als kind had ik als bijnaam 'piekhaar' (ik heb dun en fijn haar), daarna was mijn bijnaam 'Jessus' (ik had heel veel last van acne) en toen ik make up begon te gebruiken om de acne te verdoezelen was ik ineens 'poederdoos'. Toen de acne weg was en ik extensions had en dacht dat eindelijk alles goed met me was, kwamen de volgende opmerkingen 'je begint wel een dikke kont te krijgen he?'
Dus ja, ik ben ontzettend gevoelig voor opmerkingen over uiterlijk. Hoewel ik er eigenlijk te oud voor ben.
Het typische is dat ik nu op mijn 40e heel veel complimenten krijg dat ik er zo goed uitzie, ze schatten me meestal een jaar of 33 en ik heb een dagelijks ochtend- en avondritueel van cremepjes en lotions. Ondanks dat heb ik toch moeite met negatieve opmerkingen. Dat is het probleem vaak, die duizend complimenten hoor je niet, die ene k*topmerking blijft echter weken hangen.
Het blijft dus een strijd...
Graag gedaan meid!En nu snap ik je posting helemaal.Het ging dus
niet alleen maar over gewicht,maar ook over je huid,je haar etc...Mensen kunnen soms gemeen zijn.Ik vind mijn uiterlijk ook best
wel belangrijk en heb natuurlijk ook wel eens de een of andere
opmerking erover gekregen.Meestal maakt het me weinig uit maar als iemand bijzonder gemeen is of ik even een slechte dag heb (is
gelukkig niet vaak)dan raakt het me meer dan tijdens een ander
moment.Een beetje herkenbaar dus!Als een opmerking te erg is dan
zeg ik wel iets terug.Vroeger in mijn pubertijd pikkte ik alles,nu niet meer.Maar om zo ver te komen,dat heeft me wel moeite gekost.
Ik denk trouwens dat gevoeligzijn voor opmerkingen over uiterlijk niet
altijd met je leeftijd te maken hebben maar met hetgeen dat je mee
hebt gemaakt zoals bepaalde gebeurtenissen uit het verleden.Dat kan je soms ook op latere leeftijd achtervolgen zoals b.v.als er in je
omgeving de nadruk op slankzijn heel sterk aanwezig is.Dat kan je
ook gewoon beinvloeiden.
In mijn dikker tijd,heb nu een normaal gewicht,kreeg ik ooit een opmerking van een dronken excolega dat mijn vriend zeker ooit met
een slanke den ervandoor zou gaan.Ik was overstuur,vertelde dit aan mijn vriend en hij zei dat hij zoiets nooit zou doen.Hij is nog steeds bij
me en houdt van mij zoals ik ben.Ik heb de opmerking naast me
neer gelegd maar vergeten ben ik het nooit want toen heeft het me
ontzettend geraakt.
Ik hoop dus van harte dat het je ooit minder gaat raken.Zo te lezen mag je er best zijn en trots op jezelf zijn.Ieder kleine stap is er eentje.
Gewoon van je af blijven schrijven!
[...]
Lief zeg, jouw reactie! Thanks!
Maar je hebt gelijk, ik ben er inderdaad gevoelig voor. Het lijkt wel alsof mijn hele leven in het teken staat van uiterlijk. Als kind had ik als bijnaam 'piekhaar' (ik heb dun en fijn haar), daarna was mijn bijnaam 'Jessus' (ik had heel veel last van acne) en toen ik make up begon te gebruiken om de acne te verdoezelen was ik ineens 'poederdoos'. Toen de acne weg was en ik extensions had en dacht dat eindelijk alles goed met me was, kwamen de volgende opmerkingen 'je begint wel een dikke kont te krijgen he?'
Dus ja, ik ben ontzettend gevoelig voor opmerkingen over uiterlijk. Hoewel ik er eigenlijk te oud voor ben.
Het typische is dat ik nu op mijn 40e heel veel complimenten krijg dat ik er zo goed uitzie, ze schatten me meestal een jaar of 33 en ik heb een dagelijks ochtend- en avondritueel van cremepjes en lotions. Ondanks dat heb ik toch moeite met negatieve opmerkingen. Dat is het probleem vaak, die duizend complimenten hoor je niet, die ene k*topmerking blijft echter weken hangen.
Het blijft dus een strijd...
Graag gedaan meid!En nu snap ik je posting helemaal.Het ging dus
niet alleen maar over gewicht,maar ook over je huid,je haar etc...Mensen kunnen soms gemeen zijn.Ik vind mijn uiterlijk ook best
wel belangrijk en heb natuurlijk ook wel eens de een of andere
opmerking erover gekregen.Meestal maakt het me weinig uit maar als iemand bijzonder gemeen is of ik even een slechte dag heb (is
gelukkig niet vaak)dan raakt het me meer dan tijdens een ander
moment.Een beetje herkenbaar dus!Als een opmerking te erg is dan
zeg ik wel iets terug.Vroeger in mijn pubertijd pikkte ik alles,nu niet meer.Maar om zo ver te komen,dat heeft me wel moeite gekost.
Ik denk trouwens dat gevoeligzijn voor opmerkingen over uiterlijk niet
altijd met je leeftijd te maken hebben maar met hetgeen dat je mee
hebt gemaakt zoals bepaalde gebeurtenissen uit het verleden.Dat kan je soms ook op latere leeftijd achtervolgen zoals b.v.als er in je
omgeving de nadruk op slankzijn heel sterk aanwezig is.Dat kan je
ook gewoon beinvloeiden.
In mijn dikker tijd,heb nu een normaal gewicht,kreeg ik ooit een opmerking van een dronken excolega dat mijn vriend zeker ooit met
een slanke den ervandoor zou gaan.Ik was overstuur,vertelde dit aan mijn vriend en hij zei dat hij zoiets nooit zou doen.Hij is nog steeds bij
me en houdt van mij zoals ik ben.Ik heb de opmerking naast me
neer gelegd maar vergeten ben ik het nooit want toen heeft het me
ontzettend geraakt.
Ik hoop dus van harte dat het je ooit minder gaat raken.Zo te lezen mag je er best zijn en trots op jezelf zijn.Ieder kleine stap is er eentje.
Gewoon van je af blijven schrijven!
woensdag 15 februari 2012 om 12:29
quote:consuelabananahammok schreef op 15 februari 2012 @ 08:56:
Even ter illustratie.
Deze week heb ik weer testen afgelegd zodat aan de hand van de meting gezien kan worden hoe ik op aan aantal vlakken ervoor sta/vooruitgang boek.
Opmerkelijk was dat ik nu veel vooruitgang had geboekt op vermindering van lichamelijke klachten en depressieve gevoelens. Ook was ik optimistischer over de toekomst geworden.
Verschil tussen de meting hiervoor en deze....10 kilo( meer)
Het geeft voor mij aan dat ik dus helemaal niet blijer was van een laag gewicht, al dacht ik toen diep ongelukkig te gaan worden van een hoger gewicht.
En nee,makkelijk is het allemaal niet. Je hebt echt professionele hulp nodig.Dat herken ik wel. Ook hoe 'dikker' ik werd, hoe slanker ik mezelf vond. Net alsof alles weer een beetje in normale proporties wordt geschoven met het aankomen van de kilo's.
Even ter illustratie.
Deze week heb ik weer testen afgelegd zodat aan de hand van de meting gezien kan worden hoe ik op aan aantal vlakken ervoor sta/vooruitgang boek.
Opmerkelijk was dat ik nu veel vooruitgang had geboekt op vermindering van lichamelijke klachten en depressieve gevoelens. Ook was ik optimistischer over de toekomst geworden.
Verschil tussen de meting hiervoor en deze....10 kilo( meer)
Het geeft voor mij aan dat ik dus helemaal niet blijer was van een laag gewicht, al dacht ik toen diep ongelukkig te gaan worden van een hoger gewicht.
En nee,makkelijk is het allemaal niet. Je hebt echt professionele hulp nodig.Dat herken ik wel. Ook hoe 'dikker' ik werd, hoe slanker ik mezelf vond. Net alsof alles weer een beetje in normale proporties wordt geschoven met het aankomen van de kilo's.
woensdag 15 februari 2012 om 12:35
quote:Tjoepertje schreef op 14 februari 2012 @ 22:42:
De gedachtes 'van brood word ik dik, van water kom ik aan' moet je vervangen door:
Het is niet erg om aan te komen. Het is goed om aan te komen. Als ik aankom voel ik me sterker en ben ik gezonder van lijf en geest. Aankomen is goed, een gezond lijf is mooi. Ik ben sterk als ik een gezond gewicht weet te bereiken en te behouden. Een mager lijf is lelijk. Mager blijven is slecht, dan zit er geen vooruitgang in mijn leven, dan ben ik alleen bezig met ziek zijn. Ik wil aankomen. Ik ga mijn best doen om aan te komen.
Echt, pas als je deze gedachtes hebt en er ook helemaal achter staat, dan ben je er. Het IS niet erg om een halve kilo aan te komen als je water gedronken hebt... het geeft alleen maar aan dat je lijf die halve kilo blijkbaar nodig heeft. Je lijf is zelfregulerend, en als het een vochttekort heeft zal het proberen vocht vast te houden als het dat binnenkrijgt.
Je MOET aankomen TO. Het feit dat je bang bent en schrikt als je te veel gedronken hebt geeft aan dat je hulp nodig hebt.
Kijk anders maar eens op de site van de Ursula klinieken, in Leidschendam, hét eetstoornis-centrum van NL. Misschien herken je het een en ander, misschien is het wat om je via je huisarts daarnaar te laten verwijzen.Mooi verwoord en helemaal met je eens!
De gedachtes 'van brood word ik dik, van water kom ik aan' moet je vervangen door:
Het is niet erg om aan te komen. Het is goed om aan te komen. Als ik aankom voel ik me sterker en ben ik gezonder van lijf en geest. Aankomen is goed, een gezond lijf is mooi. Ik ben sterk als ik een gezond gewicht weet te bereiken en te behouden. Een mager lijf is lelijk. Mager blijven is slecht, dan zit er geen vooruitgang in mijn leven, dan ben ik alleen bezig met ziek zijn. Ik wil aankomen. Ik ga mijn best doen om aan te komen.
Echt, pas als je deze gedachtes hebt en er ook helemaal achter staat, dan ben je er. Het IS niet erg om een halve kilo aan te komen als je water gedronken hebt... het geeft alleen maar aan dat je lijf die halve kilo blijkbaar nodig heeft. Je lijf is zelfregulerend, en als het een vochttekort heeft zal het proberen vocht vast te houden als het dat binnenkrijgt.
Je MOET aankomen TO. Het feit dat je bang bent en schrikt als je te veel gedronken hebt geeft aan dat je hulp nodig hebt.
Kijk anders maar eens op de site van de Ursula klinieken, in Leidschendam, hét eetstoornis-centrum van NL. Misschien herken je het een en ander, misschien is het wat om je via je huisarts daarnaar te laten verwijzen.Mooi verwoord en helemaal met je eens!
woensdag 15 februari 2012 om 12:36
quote:Butterfly1989 schreef op 14 februari 2012 @ 21:00:
En verder.. durf je het aan om een eetlijst te gaan opbouwen? En de negatieve gedachtes proberen te negeren en om te zetten in betere gedachtes? Dus niet: 'Van 1 boterham kom ik meteen heel veel aan en dan word ik dik etc etc.', maar hier tegenover komt 'Van 1 boterham word ik niet dik, brood is heel normaal en andere mensen eten ook zo'n 5 bth op een dag en komen hier ook niet van aan.'
Goed dat je er iig aan wilt gaan werken. Goed gezegd! Hoe gaat het trouwens nu met je?Je had toch een hele tijd geleden ook eens een topic geopend over je eetstoornis?
En verder.. durf je het aan om een eetlijst te gaan opbouwen? En de negatieve gedachtes proberen te negeren en om te zetten in betere gedachtes? Dus niet: 'Van 1 boterham kom ik meteen heel veel aan en dan word ik dik etc etc.', maar hier tegenover komt 'Van 1 boterham word ik niet dik, brood is heel normaal en andere mensen eten ook zo'n 5 bth op een dag en komen hier ook niet van aan.'
Goed dat je er iig aan wilt gaan werken. Goed gezegd! Hoe gaat het trouwens nu met je?Je had toch een hele tijd geleden ook eens een topic geopend over je eetstoornis?
woensdag 15 februari 2012 om 13:21
quote:sabrina73 schreef op 15 februari 2012 @ 12:29:
[...]
Dat herken ik wel. Ook hoe 'dikker' ik werd, hoe slanker ik mezelf vond. Net alsof alles weer een beetje in normale proporties wordt geschoven met het aankomen van de kilo's.
Je lichaam komt ook meer in balans.
Kleding gaat mooier zitten met wat tits en ass en je ziet er veel vrouwelijker uit.
Hoewel ik met ondergewicht echt wel besefte dat ik te mager was, schrik nu van de foto's van die tijd.
Zo mager, zo'n ziekelijke uitstraling, ongelukkige blik, slechte huid.
Pfff... wat deed ik mijzelf aan.
Ik wil niet beweren dat ik er vanaf ben want de gedachtes treiteren mij nog elke dag en eten blijft lastig( maar wel makkelijker) , ik weet nu alleen dat mijn gewicht niet mijn geluk maakt.maar wel mijn gezondheid.
En ik ben een hardnekkige met een eetstoornis carriere van ruim 20 jaar inmiddels.
Sinds een paar weken ben ik van mijn verslaving aan laxeertabletten af.Iets waarvan ik dacht dat dat mij nooit meer zou lukken!
Dat gaat niet zonder slag of stoot , maar alles werkt in ieder geval weer op eigen kracht en dat vind ik een wonder!!
We kunnen hier overigens duizenden tips geven aan to,maar ik weet als geen ander dat je totaalniet vatbaar bent als je je lijf zo haat en zo weinig van jezelf houd
Ik hoop dat TO de juiste hulp kan vinden, wij kunnen dat niet geven.
[...]
Dat herken ik wel. Ook hoe 'dikker' ik werd, hoe slanker ik mezelf vond. Net alsof alles weer een beetje in normale proporties wordt geschoven met het aankomen van de kilo's.
Je lichaam komt ook meer in balans.
Kleding gaat mooier zitten met wat tits en ass en je ziet er veel vrouwelijker uit.
Hoewel ik met ondergewicht echt wel besefte dat ik te mager was, schrik nu van de foto's van die tijd.
Zo mager, zo'n ziekelijke uitstraling, ongelukkige blik, slechte huid.
Pfff... wat deed ik mijzelf aan.
Ik wil niet beweren dat ik er vanaf ben want de gedachtes treiteren mij nog elke dag en eten blijft lastig( maar wel makkelijker) , ik weet nu alleen dat mijn gewicht niet mijn geluk maakt.maar wel mijn gezondheid.
En ik ben een hardnekkige met een eetstoornis carriere van ruim 20 jaar inmiddels.
Sinds een paar weken ben ik van mijn verslaving aan laxeertabletten af.Iets waarvan ik dacht dat dat mij nooit meer zou lukken!
Dat gaat niet zonder slag of stoot , maar alles werkt in ieder geval weer op eigen kracht en dat vind ik een wonder!!
We kunnen hier overigens duizenden tips geven aan to,maar ik weet als geen ander dat je totaalniet vatbaar bent als je je lijf zo haat en zo weinig van jezelf houd
Ik hoop dat TO de juiste hulp kan vinden, wij kunnen dat niet geven.
woensdag 15 februari 2012 om 13:55
Consuela(enz),
Daar heb je een punt. Misschien kunnen we wannaheaven wel wat moed inspreken, maar echt helpen is moeilijk. Zelf met professionele hulp blijft het een moeilijke opdracht om van je eetstoornis af te komen.
Wannaheaven ik hoop dat je de juiste hulp vind en voldoende moed om eraan te werken. Ieder stapje is er een. Verwacht niet dat je er in een keer vanaf bent. Maar het kan wel; je kunt ervan genezen of er op zijn minst beter mee leren omgaan.
Daar heb je een punt. Misschien kunnen we wannaheaven wel wat moed inspreken, maar echt helpen is moeilijk. Zelf met professionele hulp blijft het een moeilijke opdracht om van je eetstoornis af te komen.
Wannaheaven ik hoop dat je de juiste hulp vind en voldoende moed om eraan te werken. Ieder stapje is er een. Verwacht niet dat je er in een keer vanaf bent. Maar het kan wel; je kunt ervan genezen of er op zijn minst beter mee leren omgaan.
woensdag 15 februari 2012 om 15:32
Misschien een opsteker voor iedereen met eetproblemen: ik heb al jaren geleden (op mijn 17e) anorexia gehad maar ook al jaren nergens meer last van.
Ik woog nog 40 kilo bij 1.69 meter en was alleen maar bezig met de dag doorkomen op zo weinig mogelijk eten. Toen begon mijn haar uit te vallen en dat was voor mij het keerpunt. Ineens besefte ik dat dat niet gezond kon zijn en dat mijn eetgedrag mijn lichaam ziek maakte. Toen ben ik naar een dietist gegaan en stukje bij beetje meer gaan eten. Ik weet nog hoe doodeng ik dat vond. Ik was bang compleet de controle te verliezen en gigantisch dik te worden. Ik heb toen alsnog eetbuien gehad en overgegeven (deed ik daarvoor niet) omdat ik het zo moeilijk vond. En elke keer moest ik daarna mezelf weer oppakken en opnieuw beginnen met gezond eten.
Dat heeft al met al een jaar of 2 gekost, maar toen was ik op gezond gewicht en steeds minder bezig met eten. Zelfs zo weinig bezig met eten dat ik ongemerkt steeds een beetje aankwam en een jaar of 10 later ineens bemerkte dat ik maat 42/44 van kleding nodig had! Toen ben ik eens gaan kijken wat nu een gezonde manier van eten was op de site van het voedingscentrum. Sindsdien eet ik gezond (overdag brood met boter en beleg, 's avonds warm, tussendoor fruit en soms een koekje) en snoep ik alleen in het weekend af en toe en zit ik op een prima maatje 38. Calorieen heb ik me nooit meer mee bezig gehouden. Wel sta ik eens in de week of 2 week op de weegschaal om te zien of ik nog op gewicht ben (nu rond 61/62 kilo). Is dat een keertje iets meer, dan laat ik de koekjes een tijdje staan
Ik hoop voor iedereen die ook met gewichtproblemen worstelt, dat het jullie lukt om er vanaf te komen. Want de wereld heeft zoveel leukere dingen te bieden!
Ik woog nog 40 kilo bij 1.69 meter en was alleen maar bezig met de dag doorkomen op zo weinig mogelijk eten. Toen begon mijn haar uit te vallen en dat was voor mij het keerpunt. Ineens besefte ik dat dat niet gezond kon zijn en dat mijn eetgedrag mijn lichaam ziek maakte. Toen ben ik naar een dietist gegaan en stukje bij beetje meer gaan eten. Ik weet nog hoe doodeng ik dat vond. Ik was bang compleet de controle te verliezen en gigantisch dik te worden. Ik heb toen alsnog eetbuien gehad en overgegeven (deed ik daarvoor niet) omdat ik het zo moeilijk vond. En elke keer moest ik daarna mezelf weer oppakken en opnieuw beginnen met gezond eten.
Dat heeft al met al een jaar of 2 gekost, maar toen was ik op gezond gewicht en steeds minder bezig met eten. Zelfs zo weinig bezig met eten dat ik ongemerkt steeds een beetje aankwam en een jaar of 10 later ineens bemerkte dat ik maat 42/44 van kleding nodig had! Toen ben ik eens gaan kijken wat nu een gezonde manier van eten was op de site van het voedingscentrum. Sindsdien eet ik gezond (overdag brood met boter en beleg, 's avonds warm, tussendoor fruit en soms een koekje) en snoep ik alleen in het weekend af en toe en zit ik op een prima maatje 38. Calorieen heb ik me nooit meer mee bezig gehouden. Wel sta ik eens in de week of 2 week op de weegschaal om te zien of ik nog op gewicht ben (nu rond 61/62 kilo). Is dat een keertje iets meer, dan laat ik de koekjes een tijdje staan
Ik hoop voor iedereen die ook met gewichtproblemen worstelt, dat het jullie lukt om er vanaf te komen. Want de wereld heeft zoveel leukere dingen te bieden!
woensdag 15 februari 2012 om 21:03
quote:consuelabananahammok schreef op 14 februari 2012 @ 11:02:
Het belangrijkste en tevens het moeilijkste om van een eetstoornis af te komen is te leren tevreden te zijn met jezelf en je leven.
Gedrag is te veranderen, maar alleen als je jezelf het waard vind.
Daarom is er geen pasklaar antwoord hoe je van je eetstoornis af kan komen.
Het zijn een hoop factoren die maken dat het je gaat lukken.
Het begint met de regie weer terug willen/durven nemen.
Dat is de enige manier om de vicieuze cirkel te doorbreken.
Een eetstoornis is een hardnekkige parasiet.
Wat een goeie post!! Helemaal mee eens. Het gaat zeker om voor jezelf (durven) kiezen.
Kijk ook eens op www.stichting-jij.nl of www.ziezo.eu hier kun je in contact komen met mensen die hun eetstoornis hebben overwonnen. Beide organisaties bieden verschillende vormen van laagdrempelige, anonieme ondersteuning.
Het belangrijkste en tevens het moeilijkste om van een eetstoornis af te komen is te leren tevreden te zijn met jezelf en je leven.
Gedrag is te veranderen, maar alleen als je jezelf het waard vind.
Daarom is er geen pasklaar antwoord hoe je van je eetstoornis af kan komen.
Het zijn een hoop factoren die maken dat het je gaat lukken.
Het begint met de regie weer terug willen/durven nemen.
Dat is de enige manier om de vicieuze cirkel te doorbreken.
Een eetstoornis is een hardnekkige parasiet.
Wat een goeie post!! Helemaal mee eens. Het gaat zeker om voor jezelf (durven) kiezen.
Kijk ook eens op www.stichting-jij.nl of www.ziezo.eu hier kun je in contact komen met mensen die hun eetstoornis hebben overwonnen. Beide organisaties bieden verschillende vormen van laagdrempelige, anonieme ondersteuning.
woensdag 15 februari 2012 om 22:10
Ik heb maandag een gesprek met psychologe/dietiste die gespecialiseerd is in eetstoornisen Maar ik heb het nu even echt heel moeilijk, het is me gelukt om vandaag 1250 ml te drinken dus daar ben ik erg blij mee maar ik heb nu erg last van een harde buik en erg opgeblazen en ik weet dat ik morgen in de 50 kilo zit, de stap van 49 naar 50 is voor mij zo lastig en lijken net 10 kilo's.. Ik voel me nu zo slecht en ik wil zo graag weer even de motivatie krijgen om vol te houden en niet zo erg na denken over de 50
woensdag 15 februari 2012 om 23:05
Elke kilo méér moet je zien als een stap vooruit. Elke kilo méér moet je BLIJ maken... Want je bent te mager, en bent niet gezond.
Echt, je wordt niet DIK van water drinken... Je onderhoudt je lijf ermee en je gezondheid. Al het overtollige water wat je lijf niet nodig heeft plas je weer uit, al drink je TIEN liter water... En als je op de 51 kilo blijft zitten, is dat wat nu op dit moment bij je lijf past. So be it. Maak je niet druk, je gaat niet dood, je gaat je alleen langzamerhand steeds beter voelen
sterkte en wat goed dat je naar een psych gaat!
Echt, je wordt niet DIK van water drinken... Je onderhoudt je lijf ermee en je gezondheid. Al het overtollige water wat je lijf niet nodig heeft plas je weer uit, al drink je TIEN liter water... En als je op de 51 kilo blijft zitten, is dat wat nu op dit moment bij je lijf past. So be it. Maak je niet druk, je gaat niet dood, je gaat je alleen langzamerhand steeds beter voelen
sterkte en wat goed dat je naar een psych gaat!
woensdag 15 februari 2012 om 23:35
Wannaheaven Daar zit maar 1 ding op: morgen niet op de weegschaal gaan staan. Waarom zou je er wel op gaan staan, je weet dat als het verkeerde getal er staat, dat je in de ratsmedee schiet. Doe dat dus niet dan!
Buig het " kop in t zand steken " om naar wat voor jou goed werkt, en dat is dus kop in t zand voor de kilo's. Wat je niet ziet, is er niet. Dus geen weegschaal=geen getal=geen paniek. Klinkt simpel, maar zorg dat dit je mantra wordt.
De pijn in je buik/darmen is normaal en kan wel even aanhouden.....
Weet dat je goed bezig bent, met het verzorgen van je lijf door het vocht te geven.
Buig het " kop in t zand steken " om naar wat voor jou goed werkt, en dat is dus kop in t zand voor de kilo's. Wat je niet ziet, is er niet. Dus geen weegschaal=geen getal=geen paniek. Klinkt simpel, maar zorg dat dit je mantra wordt.
De pijn in je buik/darmen is normaal en kan wel even aanhouden.....
Weet dat je goed bezig bent, met het verzorgen van je lijf door het vocht te geven.
donderdag 16 februari 2012 om 13:08
Wat een fijn topic zeg. Het is heel fijn om te lezen over mensen die dit hebben overwonnen. Verstandelijk weet je wel dat als je gaat aankomen en meer gaat eten de gedachten minder worden en je je weer beter gaat voelen. Maar het nemen van de echte stappen is zo eng en moeilijk. Ik merk bij mezelf wel dat er wel veel in mijn hoofd aan het gebeuren is en dat ik er weer vaker aan denk dat ik er echt voor wil gaan. Dat is al een hele verandering. Toch blijft het echte doen heel moeilijk en ik heb er echt wat aan om de positieve kanten hiervan te lezen zodat ik telkens voor voor ogen kan halen dat mijn leven juist alleen maar beter zal gaan worden als ik weer meer ga eten.
TO: Heel goed dat je de stap hebt genomen om hulp te zoeken. Als ik je berichten lees denk ik dat je veel baat zult gaan hebben bij een diëtist omdat je een heel erg vertekend beeld hebt van wat goed voor je is. Ik ben blij dat je het drinken weer hebt opgepakt want zonder vocht wordt het allemaal nog gevaarlijker hoor. Ik wens je veel succes en hoop dat je er wat aan gaat hebben. Laat je nog even weten hoe je eerste afspraak is verlopen?
TO: Heel goed dat je de stap hebt genomen om hulp te zoeken. Als ik je berichten lees denk ik dat je veel baat zult gaan hebben bij een diëtist omdat je een heel erg vertekend beeld hebt van wat goed voor je is. Ik ben blij dat je het drinken weer hebt opgepakt want zonder vocht wordt het allemaal nog gevaarlijker hoor. Ik wens je veel succes en hoop dat je er wat aan gaat hebben. Laat je nog even weten hoe je eerste afspraak is verlopen?
donderdag 16 februari 2012 om 14:49
quote:vicodin schreef op 16 februari 2012 @ 13:08:
Wat een fijn topic zeg. Het is heel fijn om te lezen over mensen die dit hebben overwonnen. Verstandelijk weet je wel dat als je gaat aankomen en meer gaat eten de gedachten minder worden en je je weer beter gaat voelen. Maar het nemen van de echte stappen is zo eng en moeilijk. Ik merk bij mezelf wel dat er wel veel in mijn hoofd aan het gebeuren is en dat ik er weer vaker aan denk dat ik er echt voor wil gaan. Dat is al een hele verandering. Toch blijft het echte doen heel moeilijk en ik heb er echt wat aan om de positieve kanten hiervan te lezen zodat ik telkens voor voor ogen kan halen dat mijn leven juist alleen maar beter zal gaan worden als ik weer meer ga eten.
TO: Heel goed dat je de stap hebt genomen om hulp te zoeken. Als ik je berichten lees denk ik dat je veel baat zult gaan hebben bij een diëtist omdat je een heel erg vertekend beeld hebt van wat goed voor je is. Ik ben blij dat je het drinken weer hebt opgepakt want zonder vocht wordt het allemaal nog gevaarlijker hoor. Ik wens je veel succes en hoop dat je er wat aan gaat hebben. Laat je nog even weten hoe je eerste afspraak is verlopen?Heb jij ook last van een eetstoornis en ben je nu ook bezig om weer beter te worden? Je situatie lijkt heel erg op de mijne namelijk! Ik denk erlke keer dat het allemaal veel beter is als ik weer beter ben, maar de echte stappen zetten is nog zo moeilijk. Hoe graag ik het ook wil, heb je toch soms van die dagen waarop alles even tegen zit. Ik vind het ook fijn om al deze verhalen te lezen en hier te schrijven, omdat ik beter het positieve erin kan blijven houden en me omringen met mensen die ook positief in het leven staan en ook beter willen worden
Wat een fijn topic zeg. Het is heel fijn om te lezen over mensen die dit hebben overwonnen. Verstandelijk weet je wel dat als je gaat aankomen en meer gaat eten de gedachten minder worden en je je weer beter gaat voelen. Maar het nemen van de echte stappen is zo eng en moeilijk. Ik merk bij mezelf wel dat er wel veel in mijn hoofd aan het gebeuren is en dat ik er weer vaker aan denk dat ik er echt voor wil gaan. Dat is al een hele verandering. Toch blijft het echte doen heel moeilijk en ik heb er echt wat aan om de positieve kanten hiervan te lezen zodat ik telkens voor voor ogen kan halen dat mijn leven juist alleen maar beter zal gaan worden als ik weer meer ga eten.
TO: Heel goed dat je de stap hebt genomen om hulp te zoeken. Als ik je berichten lees denk ik dat je veel baat zult gaan hebben bij een diëtist omdat je een heel erg vertekend beeld hebt van wat goed voor je is. Ik ben blij dat je het drinken weer hebt opgepakt want zonder vocht wordt het allemaal nog gevaarlijker hoor. Ik wens je veel succes en hoop dat je er wat aan gaat hebben. Laat je nog even weten hoe je eerste afspraak is verlopen?Heb jij ook last van een eetstoornis en ben je nu ook bezig om weer beter te worden? Je situatie lijkt heel erg op de mijne namelijk! Ik denk erlke keer dat het allemaal veel beter is als ik weer beter ben, maar de echte stappen zetten is nog zo moeilijk. Hoe graag ik het ook wil, heb je toch soms van die dagen waarop alles even tegen zit. Ik vind het ook fijn om al deze verhalen te lezen en hier te schrijven, omdat ik beter het positieve erin kan blijven houden en me omringen met mensen die ook positief in het leven staan en ook beter willen worden
donderdag 16 februari 2012 om 16:36
Ik vind het echt heel erg om te lezen dat er zóveel meiden zijn met deze problematiek Zóveel meiden bij wie er in het leven iets gebeurd is dat gezorgd heeft dat ze ontspoord zijn...
Ik ben er allang overheen, maar vind het zo terugkijkend ook zó zielig voor het meisje wat ik toen was! Die geheel NIET van zichzelf hield, en zich uithongerde en uitputte en pijn leed en er niet mocht zijn van zichzelf.
De sleutel is jezelf het waard vinden om weer te gaan leven. Pas als je jezelf genoeg waard vindt, genoeg van jezelf houdt, vind je die motivatie om voor JEZELF beter te worden, voor jezelf te zorgen, voor je eigen geluk en een gezonde toekomst te kiezen...
Ik vind het erg voor jullie, meiden, dat je er nog zo middenin zit. Want ik weet als geen ander hoe diep jullie zitten, en dat jullie gewoon lijden, en er is zóveel meer geluk mogelijk dan hoe jullie leven er nu uitziet!
Ik heb ooit een interview met Portia de Rossi gezien, door Oprah, en het ging over haar anorectische periode. Ook een lieve prachtige vrouw die zichzelf compleet de vernieling in hielp tijdens haar ziekte. Ik heb zitten kijken terwijl de tranen over m'n wangen rolden...
Wel de pijn bij een ander kunnen voelen, meevoelen, maar ik had ten tijde van de ziekte niet genoeg compassie met mezelf om beter te worden.
Meiden, kom op! Jullie zijn het waard!
Ik ben er allang overheen, maar vind het zo terugkijkend ook zó zielig voor het meisje wat ik toen was! Die geheel NIET van zichzelf hield, en zich uithongerde en uitputte en pijn leed en er niet mocht zijn van zichzelf.
De sleutel is jezelf het waard vinden om weer te gaan leven. Pas als je jezelf genoeg waard vindt, genoeg van jezelf houdt, vind je die motivatie om voor JEZELF beter te worden, voor jezelf te zorgen, voor je eigen geluk en een gezonde toekomst te kiezen...
Ik vind het erg voor jullie, meiden, dat je er nog zo middenin zit. Want ik weet als geen ander hoe diep jullie zitten, en dat jullie gewoon lijden, en er is zóveel meer geluk mogelijk dan hoe jullie leven er nu uitziet!
Ik heb ooit een interview met Portia de Rossi gezien, door Oprah, en het ging over haar anorectische periode. Ook een lieve prachtige vrouw die zichzelf compleet de vernieling in hielp tijdens haar ziekte. Ik heb zitten kijken terwijl de tranen over m'n wangen rolden...
Wel de pijn bij een ander kunnen voelen, meevoelen, maar ik had ten tijde van de ziekte niet genoeg compassie met mezelf om beter te worden.
Meiden, kom op! Jullie zijn het waard!
donderdag 16 februari 2012 om 16:38
quote:vicodin schreef op 16 februari 2012 @ 13:08:
Maar het nemen van de echte stappen is zo eng en moeilijk. Ik merk bij mezelf wel dat er wel veel in mijn hoofd aan het gebeuren is en dat ik er weer vaker aan denk dat ik er echt voor wil gaan. Dat is al een hele verandering. Toch blijft het echte doen heel moeilijk en ik heb er echt wat aan om de positieve kanten hiervan te lezen zodat ik telkens voor voor ogen kan halen dat mijn leven juist alleen maar beter zal gaan worden als ik weer meer ga eten.
Zo ontzéttend herkenbaar!!
Als ik 's avonds in bed lig, fantaseer ik over het leven wat ik zou kunnen hebben met een gezond gewicht. Ik functioneer nu al heel aardig vergeleken met een paar jaar geleden, maar heb door de anorexia nog zoveel beperkingen (alleen nog de middagen kunnen werken, niet mee kunnen met personeelsuitjes, geen energie om op wintersport te gaan, wat ik zo graag zou willen, niet kunnen en mogen sporten).
Ik lig dan bijna te stuiteren in bed, omdat ik zo'n zin heb om er de volgende dag VOL tegenaan te gaan met eten. Omdat ik mezelf zo graag gezond wil maken, en me ook realiseer dat ik dat kán.
Maar als het dan eenmaal ochtend is, en de dag weer voor me ligt, vind ik het allemaal zo ontzettend eng. En kies ik toch weer voor twee, in plaats van drie boterhammen tussen de middag. En een mandarijn, in plaats van een banaan. En een half glaasje melk, in plaats van een heel.
Tussen weten, willen en doen zit een gigantische kloof.
Maar het nemen van de echte stappen is zo eng en moeilijk. Ik merk bij mezelf wel dat er wel veel in mijn hoofd aan het gebeuren is en dat ik er weer vaker aan denk dat ik er echt voor wil gaan. Dat is al een hele verandering. Toch blijft het echte doen heel moeilijk en ik heb er echt wat aan om de positieve kanten hiervan te lezen zodat ik telkens voor voor ogen kan halen dat mijn leven juist alleen maar beter zal gaan worden als ik weer meer ga eten.
Zo ontzéttend herkenbaar!!
Als ik 's avonds in bed lig, fantaseer ik over het leven wat ik zou kunnen hebben met een gezond gewicht. Ik functioneer nu al heel aardig vergeleken met een paar jaar geleden, maar heb door de anorexia nog zoveel beperkingen (alleen nog de middagen kunnen werken, niet mee kunnen met personeelsuitjes, geen energie om op wintersport te gaan, wat ik zo graag zou willen, niet kunnen en mogen sporten).
Ik lig dan bijna te stuiteren in bed, omdat ik zo'n zin heb om er de volgende dag VOL tegenaan te gaan met eten. Omdat ik mezelf zo graag gezond wil maken, en me ook realiseer dat ik dat kán.
Maar als het dan eenmaal ochtend is, en de dag weer voor me ligt, vind ik het allemaal zo ontzettend eng. En kies ik toch weer voor twee, in plaats van drie boterhammen tussen de middag. En een mandarijn, in plaats van een banaan. En een half glaasje melk, in plaats van een heel.
Tussen weten, willen en doen zit een gigantische kloof.
You don't have to fit into the format
donderdag 16 februari 2012 om 17:02
quote:Lotte35 schreef op 16 februari 2012 @ 16:38:
[...]
Maar als het dan eenmaal ochtend is, en de dag weer voor me ligt, vind ik het allemaal zo ontzettend eng. En kies ik toch weer voor twee, in plaats van drie boterhammen tussen de middag. En een mandarijn, in plaats van een banaan. En een half glaasje melk, in plaats van een heel.
Tussen weten, willen en doen zit een gigantische kloof.Inderdaad zo herkenbaar! Je fantaseert over hoe goed het leven zou zijn zonder een eetstoornis en constant overal rekening mee te moeten houden en je krijgt een goed gevoel om de dag te beginnen! Ik stel mezelf wel eens van ik wil vandaag dat en dat nemen en drinken en als het moment erop aankomt kies je toch voor de veilige kant, want je weet niet wat er gaat gebeuren als je het wel neemt en dat is zo jammer, het is gewoon een kwestie van gedachten opzij zetten en denken dit is goed voor je. Helaas is het makkelijker gezegd dan gedaan
[...]
Maar als het dan eenmaal ochtend is, en de dag weer voor me ligt, vind ik het allemaal zo ontzettend eng. En kies ik toch weer voor twee, in plaats van drie boterhammen tussen de middag. En een mandarijn, in plaats van een banaan. En een half glaasje melk, in plaats van een heel.
Tussen weten, willen en doen zit een gigantische kloof.Inderdaad zo herkenbaar! Je fantaseert over hoe goed het leven zou zijn zonder een eetstoornis en constant overal rekening mee te moeten houden en je krijgt een goed gevoel om de dag te beginnen! Ik stel mezelf wel eens van ik wil vandaag dat en dat nemen en drinken en als het moment erop aankomt kies je toch voor de veilige kant, want je weet niet wat er gaat gebeuren als je het wel neemt en dat is zo jammer, het is gewoon een kwestie van gedachten opzij zetten en denken dit is goed voor je. Helaas is het makkelijker gezegd dan gedaan
donderdag 16 februari 2012 om 17:18
Pfff.. nooit gedacht dat ik dit ooit als advies zou geven, want het zou als eetgestoorde mijn nekhaar overeind zetten.
Maar het is ook echt besluiten het gewoon te gaan doen en door je angst heen te rammen.
Als je gaat wachten tot je durft, het makkelijker gaat, je geen angsten zal hebben( of geen grote) je je niet dik gaat voelen,je het wel oke vind, kan je dus letterlijk wachten tot je een ons weegt.
Dat gaat gewoon niet gebeuren. Wil je veranderen dan moet je het doen( en ook echt doen!!!) en voor lief nemen dat het kut zal zijn.
Mijn gedrag is veranderd, mijn eetpatroon ook, en ja het gaat makkelijker worden naarmate de gewenning optreed maar vrij van eetstoornisgedachte zal ik niet worden, ik moet er mee dealen maar dat moest ik ook toen ik 15 kilo minder woog. Alleen nu ben ik geen gevaar meer voor mijn gezondheid, dus ja... toch wel een winst.
Maar het is ook echt besluiten het gewoon te gaan doen en door je angst heen te rammen.
Als je gaat wachten tot je durft, het makkelijker gaat, je geen angsten zal hebben( of geen grote) je je niet dik gaat voelen,je het wel oke vind, kan je dus letterlijk wachten tot je een ons weegt.
Dat gaat gewoon niet gebeuren. Wil je veranderen dan moet je het doen( en ook echt doen!!!) en voor lief nemen dat het kut zal zijn.
Mijn gedrag is veranderd, mijn eetpatroon ook, en ja het gaat makkelijker worden naarmate de gewenning optreed maar vrij van eetstoornisgedachte zal ik niet worden, ik moet er mee dealen maar dat moest ik ook toen ik 15 kilo minder woog. Alleen nu ben ik geen gevaar meer voor mijn gezondheid, dus ja... toch wel een winst.
donderdag 16 februari 2012 om 18:15
Het is idd vooral een kwestie van angst. Het vertrouwde, de eetstoornis, lijkt zo veilig... en elke verandering roept doodsangsten op.
Maar toch, je moet jezelf en je leven de moeite waard vinden om zoals consuela hierboven zegt, dwars door die angst heen te rammen... het vergt moed, heldenmoed. Maar het is het waard!
Maar toch, je moet jezelf en je leven de moeite waard vinden om zoals consuela hierboven zegt, dwars door die angst heen te rammen... het vergt moed, heldenmoed. Maar het is het waard!
donderdag 16 februari 2012 om 18:55
quote:Tjoepertje schreef op 16 februari 2012 @ 18:15:
het vergt moed, heldenmoed.
Zo dan...
Ik lees dit zinnetje, en zit opeens te janken.
Er zijn zo weinig mensen die begrijpen dat er inderdaad zoveel moed voor nodig is.
Daarom is dit topic ook zo goed.
Het begrip is erg fijn.
het vergt moed, heldenmoed.
Zo dan...
Ik lees dit zinnetje, en zit opeens te janken.
Er zijn zo weinig mensen die begrijpen dat er inderdaad zoveel moed voor nodig is.
Daarom is dit topic ook zo goed.
Het begrip is erg fijn.
You don't have to fit into the format
donderdag 16 februari 2012 om 18:57
quote:consuelabananahammok schreef op 16 februari 2012 @ 17:18:
Maar het is ook echt besluiten het gewoon te gaan doen en door je angst heen te rammen.
Als je gaat wachten tot je durft, het makkelijker gaat, je geen angsten zal hebben( of geen grote) je je niet dik gaat voelen,je het wel oke vind, kan je dus letterlijk wachten tot je een ons weegt.
Dat gaat gewoon niet gebeuren. Wil je veranderen dan moet je het doen( en ook echt doen!!!) en voor lief nemen dat het kut zal zijn.
Heel, heel, héél erg mee eens!
Maar het is ook echt besluiten het gewoon te gaan doen en door je angst heen te rammen.
Als je gaat wachten tot je durft, het makkelijker gaat, je geen angsten zal hebben( of geen grote) je je niet dik gaat voelen,je het wel oke vind, kan je dus letterlijk wachten tot je een ons weegt.
Dat gaat gewoon niet gebeuren. Wil je veranderen dan moet je het doen( en ook echt doen!!!) en voor lief nemen dat het kut zal zijn.
Heel, heel, héél erg mee eens!
You don't have to fit into the format
