Lijf & Lijn
alle pijlers
eetstoornis overwonnen?
maandag 13 februari 2012 om 23:18
Hee, Ik ben nu in de fase om mijn eetstoornis te overwinnen, maar ik vind aankomen echt verschrikkelijk lastig. Ik wil heel graag van mijn eetstoornis af, maar ik vroeg me af of hier misschien mensen zijn die hun eetstoornis hebben overwonnen. Zo ja zou je dan je verhaal kwijt willen? Misschien motiveert het en ik ben wel nieuwschierig naar ervaringen en hoe je het hebt overwonnen
maandag 27 februari 2012 om 14:49
@Lotte: Thanks!
@Pastel_Tulp: Tuurlijk mag je hier mee schrijven! Wat goed dat je al wat stappen hebt genomen om eruit te komen en inmiddels een gezond gewicht hebt bereikt! Uit je bericht merk ik op dat je er qua gedachten nog niet helemaal uit bent. Moeilijk is dat he? Mag ik je vragen hoe je de stap hebt genomen om aan je eetstoornis te gaan werken? Wat voor hulp heb je bijvoorbeeld gekregen (ambulant/deeltijd/klinisch) en hoe heb je het eten opgebouwd en hoe is het met aankomen gegaan? Ben je in een keer een lijst gaan volgen of heb je heel voorzichtig opgebouwd en hoe snel ging je gewicht omhoog en hoe heb je dat ervaren? Is het moeilijk om, nu je op een gezond gewicht zit, het stabiel te houden en kun je nu genieten van eten zonder je schuldig te voelen en kcal te tellen?
Voel je niet verplicht om op alle vragen te reageren hoor. Kan me voorstellen dat je dat niet allemaal wil vertellen. Ik zit nu zelf net aan het begin proces om er vanaf te komen en ben wel heel benieuwd hoe dat bij anderen is gegaan. Vandaar.
Tja, dat alles zo dubbel is herken ik maar al te goed. Aan de ene kant voel ik me sterk als ik weinig eet en afval en geeft het me een goed gevoel als kleren me te groot zijn en zo en blijft de drang om af te vallen aanwezig.
Aan de andere kant weet ik dat ik denk dat ik nu controle heb maar in feite ben ik alle controle juist kwijt. Ik zie nu in dat het toch nooit genoeg is qua afvallen. Ik bedenk elke keer wel weer een lager streefgewicht en zie nu in dat het toch nooit genoeg zal zijn. Probeer je te richten op wat wel belangrijk is en wel iets oplevert. Namelijk gezond zijn en goed voor jezelf zorgen. De drang naar afvallen en dun zijn zal misschien altijd aanwezig blijven maar onthoud dat het alleen meer ellende brengt en dat het niets oplevert.
@Pastel_Tulp: Tuurlijk mag je hier mee schrijven! Wat goed dat je al wat stappen hebt genomen om eruit te komen en inmiddels een gezond gewicht hebt bereikt! Uit je bericht merk ik op dat je er qua gedachten nog niet helemaal uit bent. Moeilijk is dat he? Mag ik je vragen hoe je de stap hebt genomen om aan je eetstoornis te gaan werken? Wat voor hulp heb je bijvoorbeeld gekregen (ambulant/deeltijd/klinisch) en hoe heb je het eten opgebouwd en hoe is het met aankomen gegaan? Ben je in een keer een lijst gaan volgen of heb je heel voorzichtig opgebouwd en hoe snel ging je gewicht omhoog en hoe heb je dat ervaren? Is het moeilijk om, nu je op een gezond gewicht zit, het stabiel te houden en kun je nu genieten van eten zonder je schuldig te voelen en kcal te tellen?
Voel je niet verplicht om op alle vragen te reageren hoor. Kan me voorstellen dat je dat niet allemaal wil vertellen. Ik zit nu zelf net aan het begin proces om er vanaf te komen en ben wel heel benieuwd hoe dat bij anderen is gegaan. Vandaar.
Tja, dat alles zo dubbel is herken ik maar al te goed. Aan de ene kant voel ik me sterk als ik weinig eet en afval en geeft het me een goed gevoel als kleren me te groot zijn en zo en blijft de drang om af te vallen aanwezig.
Aan de andere kant weet ik dat ik denk dat ik nu controle heb maar in feite ben ik alle controle juist kwijt. Ik zie nu in dat het toch nooit genoeg is qua afvallen. Ik bedenk elke keer wel weer een lager streefgewicht en zie nu in dat het toch nooit genoeg zal zijn. Probeer je te richten op wat wel belangrijk is en wel iets oplevert. Namelijk gezond zijn en goed voor jezelf zorgen. De drang naar afvallen en dun zijn zal misschien altijd aanwezig blijven maar onthoud dat het alleen meer ellende brengt en dat het niets oplevert.
maandag 27 februari 2012 om 16:14
@ vicodin
Inderdaad, het heeft 2 kanten! De ene kant is het een fijn idee dat je kleren te groot zijn en dat je erin verdrinkt en elke keer een lager getal te zien op de weegschaal, maar aan de andere kant weetje dat het helemaal niet aantrekkelijk is en dat je eigenlijk een soort ''fantasie'' wereld ontwikkeld, waarin het goed is om dun te zijn en het alles is. Maar de werkelijkheid is in feite dat iedereen naar je kijkt alsof je een ernstige ziekte hebt en alsof ze iets van je aan hebben en denken ze eerder van: oh arm meisje wat zonde in plaats van: wat een gezond mooi meisje! En de getallen op de weegschaal kunnen wel lager en lager worden, maar levert het iets op? Het is allemaal een schijnwereld en in feite, hoe lager het gewicht hoe onwerkelijker je kijk op de wereld wordt.
En de controle die is er helemaal niet
Inderdaad, het heeft 2 kanten! De ene kant is het een fijn idee dat je kleren te groot zijn en dat je erin verdrinkt en elke keer een lager getal te zien op de weegschaal, maar aan de andere kant weetje dat het helemaal niet aantrekkelijk is en dat je eigenlijk een soort ''fantasie'' wereld ontwikkeld, waarin het goed is om dun te zijn en het alles is. Maar de werkelijkheid is in feite dat iedereen naar je kijkt alsof je een ernstige ziekte hebt en alsof ze iets van je aan hebben en denken ze eerder van: oh arm meisje wat zonde in plaats van: wat een gezond mooi meisje! En de getallen op de weegschaal kunnen wel lager en lager worden, maar levert het iets op? Het is allemaal een schijnwereld en in feite, hoe lager het gewicht hoe onwerkelijker je kijk op de wereld wordt.
En de controle die is er helemaal niet
vrijdag 2 maart 2012 om 18:01
quote:vicodin schreef op 27 februari 2012 @ 14:49:
@Pastel_Tulp: Tuurlijk mag je hier mee schrijven! Wat goed dat je al wat stappen hebt genomen om eruit te komen en inmiddels een gezond gewicht hebt bereikt! Uit je bericht merk ik op dat je er qua gedachten nog niet helemaal uit bent. Moeilijk is dat he? Mag ik je vragen hoe je de stap hebt genomen om aan je eetstoornis te gaan werken? Wat voor hulp heb je bijvoorbeeld gekregen (ambulant/deeltijd/klinisch) en hoe heb je het eten opgebouwd en hoe is het met aankomen gegaan? Ben je in een keer een lijst gaan volgen of heb je heel voorzichtig opgebouwd en hoe snel ging je gewicht omhoog en hoe heb je dat ervaren? Is het moeilijk om, nu je op een gezond gewicht zit, het stabiel te houden en kun je nu genieten van eten zonder je schuldig te voelen en kcal te tellen?
Voel je niet verplicht om op alle vragen te reageren hoor. Kan me voorstellen dat je dat niet allemaal wil vertellen. Ik zit nu zelf net aan het begin proces om er vanaf te komen en ben wel heel benieuwd hoe dat bij anderen is gegaan. Vandaar.
Dank je wel Vicodin.
Qua gedachten ben ik er inderdaad nog niet uit. Dat is toch het moeilijkste gedeelte. Ondanks dat 't eten zelf prima lijkt te gaan is het denken over eten en onderliggende (andere) issues nog lang niet goed! Dit laat ook weer zien dat een ES lang niet altijd (alleen maar) over eten gaat.
Antwoord op je vragen:
Ik ben aan de ES gaan werken nadat veel vriendinnen kritisch waren over mijn gewicht en eetpatroon. Terwijl ik mezelf gewoon heel gezond en sportief vond.
Als niet mijn beste vriendin me had volgepropt met eten had ik nu écht nog geen hulp gezocht. Ik heb dus eigenlijk in eerste instantie geen hulp gezocht, maar werd gedwongen om te eten. Ze kocht mijn favoriete ijs en schepte het op, bakken vol. Eigenlijk een behoorlijk ongezonde en rare manier om aan te komen, maarja. Ik at het op om haar gerust te stellen. Kan er niet tegen om mensen pijn te doen. Al heel snel besefte ik dat ik ook gezonde maaltijden kon gaan eten ipv snoep en ijs. En toen werd het langzaam beter.
Maar het gevoel dat een volle maag geeft als je dat zo lang niet gewend bent, is een van de rotste dingen die ik ooit mee heb gemaakt! Het is alsof er een bult zit, een gevulde, slechte bult in je lichaam. Een obstakel. Gelukkig is dat verschrikkelijke gevoel snel verdwenen en eet ik nu 'gewoon' gezond. Nadat ik meer begon te eten ben ik naar de huisarts gegaan en die heeft mij doorverwezen naar een psycholoog om weer 'beter' te worden. Met hem bespreek ik de voortgang. Eigenlijk heb ik 't eten niet heel langzaam opgebouwd. Maar vrij snel; vijf boterhammen per dag, normaal avondeten, een glas melk, fruit, yoghurt en soms iets lekkers. Dat is van een lijst van de dokter. Het klinkt zoveel en ik was bang dat ik reusachtig zou worden, maar dat gebeurt gelukkig niet. Blijkbaar moet je nóg veel meer eten om reusachtig te worden! Mijn gewicht ging vrij snel omhoog en lijkt nu stabiel te zijn. Ik ben trouwens ook veel minder gaan sporten.
Ik hoop dat dit jou helpt Vicodin. Onthoud alsjeblieft dat je écht niet zo snel aankomt als je meer gaat eten. Er zijn héél wat (ik geloof wel 9000) calorieën extra nodig (dus bovenop die 2000 die je nodig hebt!) voor een kilo er bij. Ik eet zoveel meer dan eerst, maar blijf toch stabiel, op een gezond gewicht! En ik heb nog steeds een klein maatje. (Maarja, eigenlijk moet ik dat denken over maten etc. natuurlijk helemaal loslaten... Maar dat is nog een stapje te ver denk ik.)
Maar ik geef het meteen toe: denken over eten blijft ook voor mij lastig. Ik kan er wel van genieten en heb er steeds minder moeite mee, maar heb nog steeds rare gewoontes, bijvoorbeeld dat ik nooit alles op 'mag' eten wat er op mijn bord ligt en dat ik het liefst alles wat ik eet met iemand wil delen.
Nog niet beter dus, maar op de goede weg! Heb jij ook zulke vreemde dingetjes? In ieder geval wil ik je veel sterkte wensen in het proces.
En Vicodin en Wannaheaven, jullie hebben helemaal gelijk. Op het moment dat je denkt dat de controle er volledig is, is ie er juist niet.
@Pastel_Tulp: Tuurlijk mag je hier mee schrijven! Wat goed dat je al wat stappen hebt genomen om eruit te komen en inmiddels een gezond gewicht hebt bereikt! Uit je bericht merk ik op dat je er qua gedachten nog niet helemaal uit bent. Moeilijk is dat he? Mag ik je vragen hoe je de stap hebt genomen om aan je eetstoornis te gaan werken? Wat voor hulp heb je bijvoorbeeld gekregen (ambulant/deeltijd/klinisch) en hoe heb je het eten opgebouwd en hoe is het met aankomen gegaan? Ben je in een keer een lijst gaan volgen of heb je heel voorzichtig opgebouwd en hoe snel ging je gewicht omhoog en hoe heb je dat ervaren? Is het moeilijk om, nu je op een gezond gewicht zit, het stabiel te houden en kun je nu genieten van eten zonder je schuldig te voelen en kcal te tellen?
Voel je niet verplicht om op alle vragen te reageren hoor. Kan me voorstellen dat je dat niet allemaal wil vertellen. Ik zit nu zelf net aan het begin proces om er vanaf te komen en ben wel heel benieuwd hoe dat bij anderen is gegaan. Vandaar.
Dank je wel Vicodin.
Qua gedachten ben ik er inderdaad nog niet uit. Dat is toch het moeilijkste gedeelte. Ondanks dat 't eten zelf prima lijkt te gaan is het denken over eten en onderliggende (andere) issues nog lang niet goed! Dit laat ook weer zien dat een ES lang niet altijd (alleen maar) over eten gaat.
Antwoord op je vragen:
Ik ben aan de ES gaan werken nadat veel vriendinnen kritisch waren over mijn gewicht en eetpatroon. Terwijl ik mezelf gewoon heel gezond en sportief vond.
Als niet mijn beste vriendin me had volgepropt met eten had ik nu écht nog geen hulp gezocht. Ik heb dus eigenlijk in eerste instantie geen hulp gezocht, maar werd gedwongen om te eten. Ze kocht mijn favoriete ijs en schepte het op, bakken vol. Eigenlijk een behoorlijk ongezonde en rare manier om aan te komen, maarja. Ik at het op om haar gerust te stellen. Kan er niet tegen om mensen pijn te doen. Al heel snel besefte ik dat ik ook gezonde maaltijden kon gaan eten ipv snoep en ijs. En toen werd het langzaam beter.
Maar het gevoel dat een volle maag geeft als je dat zo lang niet gewend bent, is een van de rotste dingen die ik ooit mee heb gemaakt! Het is alsof er een bult zit, een gevulde, slechte bult in je lichaam. Een obstakel. Gelukkig is dat verschrikkelijke gevoel snel verdwenen en eet ik nu 'gewoon' gezond. Nadat ik meer begon te eten ben ik naar de huisarts gegaan en die heeft mij doorverwezen naar een psycholoog om weer 'beter' te worden. Met hem bespreek ik de voortgang. Eigenlijk heb ik 't eten niet heel langzaam opgebouwd. Maar vrij snel; vijf boterhammen per dag, normaal avondeten, een glas melk, fruit, yoghurt en soms iets lekkers. Dat is van een lijst van de dokter. Het klinkt zoveel en ik was bang dat ik reusachtig zou worden, maar dat gebeurt gelukkig niet. Blijkbaar moet je nóg veel meer eten om reusachtig te worden! Mijn gewicht ging vrij snel omhoog en lijkt nu stabiel te zijn. Ik ben trouwens ook veel minder gaan sporten.
Ik hoop dat dit jou helpt Vicodin. Onthoud alsjeblieft dat je écht niet zo snel aankomt als je meer gaat eten. Er zijn héél wat (ik geloof wel 9000) calorieën extra nodig (dus bovenop die 2000 die je nodig hebt!) voor een kilo er bij. Ik eet zoveel meer dan eerst, maar blijf toch stabiel, op een gezond gewicht! En ik heb nog steeds een klein maatje. (Maarja, eigenlijk moet ik dat denken over maten etc. natuurlijk helemaal loslaten... Maar dat is nog een stapje te ver denk ik.)
Maar ik geef het meteen toe: denken over eten blijft ook voor mij lastig. Ik kan er wel van genieten en heb er steeds minder moeite mee, maar heb nog steeds rare gewoontes, bijvoorbeeld dat ik nooit alles op 'mag' eten wat er op mijn bord ligt en dat ik het liefst alles wat ik eet met iemand wil delen.
Nog niet beter dus, maar op de goede weg! Heb jij ook zulke vreemde dingetjes? In ieder geval wil ik je veel sterkte wensen in het proces. En Vicodin en Wannaheaven, jullie hebben helemaal gelijk. Op het moment dat je denkt dat de controle er volledig is, is ie er juist niet.
