Lijf & Lijn
alle pijlers
eetstoornis overwonnen?
maandag 13 februari 2012 om 23:18
Hee, Ik ben nu in de fase om mijn eetstoornis te overwinnen, maar ik vind aankomen echt verschrikkelijk lastig. Ik wil heel graag van mijn eetstoornis af, maar ik vroeg me af of hier misschien mensen zijn die hun eetstoornis hebben overwonnen. Zo ja zou je dan je verhaal kwijt willen? Misschien motiveert het en ik ben wel nieuwschierig naar ervaringen en hoe je het hebt overwonnen
maandag 13 februari 2012 om 23:50
Overwonnen geloof ik niet in en dat is mij ook verteld. Wil je niet teleurstellen, maar onder controle krijgen is het hoogst haalbare. Die eetstoornis kan ten alle tijden gewoon weer de kop op steken als er dingen in je leven veranderen bijvoorbeeld. Wel kan je er grip op krijgen en ik denk dat je daar vrede mee moet hebben.
maandag 13 februari 2012 om 23:59
Toch wel.
Flink anorectisch geweest, 46kg, jaar niet gemenstrueerd, kilometers skaten op een appel en dat soort dingen... niet gepurgeerd (trek ik slecht)
Tot ik dreigde vast te lopen met m'n studie... dat mocht nimmer nooit gebeuren. Besloten dat zo met die eetstoornis doorleven geen optie was, en dus 'de knop' radicaal om en van de ene op de andere dag mezelf als doel gesteld weer aan te komen.
Dóódeng... dat er op een gegeven moment weer vet op je benen komt. En je wordt me een partij ópgeblazen niet normaal, heel je vochthuishouding is ook verstoord. Ben naar 58kg gegaan (12 erbij dus, best veel eigenlijk) en later toen de balans weer terug was naar 52, waar ik nu nog steeds op zit, een gezond gewicht voor mij. En ik denk er nóóit meer over na en ben absoluut niet bezig met lijnen. Wel sport ik erg veel, om strak te blijven en fit. Dat zou je een beetje dwangmatig kunnen noemen, maar 3 weken niet sporten op vakantie gaat ook prima zonder dat ik freak.
Maar meid, het is het waard om weer te gaan eten. De dag dat ik voor het eerst weer kon lachen staat als een bijtel in mijn geheugen gegrift... dat had ik zo'n 3 jaar niet gedaan, was alleen maar obsessief bezig met mager blijven, en gewoonweg te móé en uitgeput om blij te kunnen zijn.
Ik kan nu wel janken als ik terugdenk aan die eerste lach na lange tijd. M'n broertje maakte me aan het lachen. God, wat moet mijn familie zich zorgen hebben gemaakt...
Menstruatie is ook weer terug en alles.
Sorry voor dit verhaal zo over mezelf, het komt ineens weer naar boven, ook al is het al zo'n 9 jaar geleden...
Sterkte met de weg die je te gaan hebt, het is moeilijk en heftig maar het is het waard! Het is de enige manier om jezelf echt gelukkig te maken.
Flink anorectisch geweest, 46kg, jaar niet gemenstrueerd, kilometers skaten op een appel en dat soort dingen... niet gepurgeerd (trek ik slecht)
Tot ik dreigde vast te lopen met m'n studie... dat mocht nimmer nooit gebeuren. Besloten dat zo met die eetstoornis doorleven geen optie was, en dus 'de knop' radicaal om en van de ene op de andere dag mezelf als doel gesteld weer aan te komen.
Dóódeng... dat er op een gegeven moment weer vet op je benen komt. En je wordt me een partij ópgeblazen niet normaal, heel je vochthuishouding is ook verstoord. Ben naar 58kg gegaan (12 erbij dus, best veel eigenlijk) en later toen de balans weer terug was naar 52, waar ik nu nog steeds op zit, een gezond gewicht voor mij. En ik denk er nóóit meer over na en ben absoluut niet bezig met lijnen. Wel sport ik erg veel, om strak te blijven en fit. Dat zou je een beetje dwangmatig kunnen noemen, maar 3 weken niet sporten op vakantie gaat ook prima zonder dat ik freak.
Maar meid, het is het waard om weer te gaan eten. De dag dat ik voor het eerst weer kon lachen staat als een bijtel in mijn geheugen gegrift... dat had ik zo'n 3 jaar niet gedaan, was alleen maar obsessief bezig met mager blijven, en gewoonweg te móé en uitgeput om blij te kunnen zijn.
Ik kan nu wel janken als ik terugdenk aan die eerste lach na lange tijd. M'n broertje maakte me aan het lachen. God, wat moet mijn familie zich zorgen hebben gemaakt...
Menstruatie is ook weer terug en alles.
Sorry voor dit verhaal zo over mezelf, het komt ineens weer naar boven, ook al is het al zo'n 9 jaar geleden...
Sterkte met de weg die je te gaan hebt, het is moeilijk en heftig maar het is het waard! Het is de enige manier om jezelf echt gelukkig te maken.
dinsdag 14 februari 2012 om 00:14
quote:Tjoepertje schreef op 13 februari 2012 @ 23:59:
Toch wel.
Flink anorectisch geweest, 46kg, jaar niet gemenstrueerd, kilometers skaten op een appel en dat soort dingen... niet gepurgeerd (trek ik slecht)
Tot ik dreigde vast te lopen met m'n studie... dat mocht nimmer nooit gebeuren. Besloten dat zo met die eetstoornis doorleven geen optie was, en dus 'de knop' radicaal om en van de ene op de andere dag mezelf als doel gesteld weer aan te komen.
Dóódeng... dat er op een gegeven moment weer vet op je benen komt. En je wordt me een partij ópgeblazen niet normaal, heel je vochthuishouding is ook verstoord. Ben naar 58kg gegaan (12 erbij dus, best veel eigenlijk) en later toen de balans weer terug was naar 52, waar ik nu nog steeds op zit, een gezond gewicht voor mij. En ik denk er nóóit meer over na en ben absoluut niet bezig met lijnen. Wel sport ik erg veel, om strak te blijven en fit. Dat zou je een beetje dwangmatig kunnen noemen, maar 3 weken niet sporten op vakantie gaat ook prima zonder dat ik freak.
Maar meid, het is het waard om weer te gaan eten. De dag dat ik voor het eerst weer kon lachen staat als een bijtel in mijn geheugen gegrift... dat had ik zo'n 3 jaar niet gedaan, was alleen maar obsessief bezig met mager blijven, en gewoonweg te móé en uitgeput om blij te kunnen zijn.
Ik kan nu wel janken als ik terugdenk aan die eerste lach na lange tijd. M'n broertje maakte me aan het lachen. God, wat moet mijn familie zich zorgen hebben gemaakt...
Menstruatie is ook weer terug en alles.
Sorry voor dit verhaal zo over mezelf, het komt ineens weer naar boven, ook al is het al zo'n 9 jaar geleden...
Sterkte met de weg die je te gaan hebt, het is moeilijk en heftig maar het is het waard! Het is de enige manier om jezelf echt gelukkig te maken.
bedankt voor het delen van je verhaal Ik vind het zo goed om te horen hoe je gewoon de controle kan overnemen en weer kan lachen! Maar hoe bedoel je de vochthuishouding in de war? Dronk je ook zo weinig dat je bijna geen vocht meer in je lichaam had of hield je gewoon in het begin veel vocht vast toen je ging aankomen? En mag ik ook vragen of je een eetlijst volgde en hoeveel je ongeveer per week aankwam?
Toch wel.
Flink anorectisch geweest, 46kg, jaar niet gemenstrueerd, kilometers skaten op een appel en dat soort dingen... niet gepurgeerd (trek ik slecht)
Tot ik dreigde vast te lopen met m'n studie... dat mocht nimmer nooit gebeuren. Besloten dat zo met die eetstoornis doorleven geen optie was, en dus 'de knop' radicaal om en van de ene op de andere dag mezelf als doel gesteld weer aan te komen.
Dóódeng... dat er op een gegeven moment weer vet op je benen komt. En je wordt me een partij ópgeblazen niet normaal, heel je vochthuishouding is ook verstoord. Ben naar 58kg gegaan (12 erbij dus, best veel eigenlijk) en later toen de balans weer terug was naar 52, waar ik nu nog steeds op zit, een gezond gewicht voor mij. En ik denk er nóóit meer over na en ben absoluut niet bezig met lijnen. Wel sport ik erg veel, om strak te blijven en fit. Dat zou je een beetje dwangmatig kunnen noemen, maar 3 weken niet sporten op vakantie gaat ook prima zonder dat ik freak.
Maar meid, het is het waard om weer te gaan eten. De dag dat ik voor het eerst weer kon lachen staat als een bijtel in mijn geheugen gegrift... dat had ik zo'n 3 jaar niet gedaan, was alleen maar obsessief bezig met mager blijven, en gewoonweg te móé en uitgeput om blij te kunnen zijn.
Ik kan nu wel janken als ik terugdenk aan die eerste lach na lange tijd. M'n broertje maakte me aan het lachen. God, wat moet mijn familie zich zorgen hebben gemaakt...
Menstruatie is ook weer terug en alles.
Sorry voor dit verhaal zo over mezelf, het komt ineens weer naar boven, ook al is het al zo'n 9 jaar geleden...
Sterkte met de weg die je te gaan hebt, het is moeilijk en heftig maar het is het waard! Het is de enige manier om jezelf echt gelukkig te maken.
bedankt voor het delen van je verhaal Ik vind het zo goed om te horen hoe je gewoon de controle kan overnemen en weer kan lachen! Maar hoe bedoel je de vochthuishouding in de war? Dronk je ook zo weinig dat je bijna geen vocht meer in je lichaam had of hield je gewoon in het begin veel vocht vast toen je ging aankomen? En mag ik ook vragen of je een eetlijst volgde en hoeveel je ongeveer per week aankwam?
dinsdag 14 februari 2012 om 06:59
WH: Ik dronk genoeg, maar nadat ik weer ging eten hield ik gewoon (door de extra zoutinname denk ik) heel veel vocht vast.
Eetlijst heb ik niet gevolgd, en ik ben denk ik in een jaar 12 kg aangekomen, dus 1kg/maand, dus 250 gram/week ofzo...
Jaimee: dankje. Dat doorzettingsvermogen is dus precies waar mensen met zo'n eetstoornis 'last' van hebben. Het kan enorm voor, maar dus ook tegen je werken.
Ik kan me idd echt niet meer vóórstellen dat ik mezelf dit opnieuw aan zou doen. Ik heb fysiek zó'n pijn gehad, al dat gesport op geen eten, en maar blijven bewegen, rondspringen in de kamer, zo gestoord als het nu klinkt zo fanatiek was ik toen. En het deed pijn aan m'n alles! Meerdere keren per nacht wakker worden, nachtzweten... superongezond allemaal.
K*tziekte is het.
Eetlijst heb ik niet gevolgd, en ik ben denk ik in een jaar 12 kg aangekomen, dus 1kg/maand, dus 250 gram/week ofzo...
Jaimee: dankje. Dat doorzettingsvermogen is dus precies waar mensen met zo'n eetstoornis 'last' van hebben. Het kan enorm voor, maar dus ook tegen je werken.
Ik kan me idd echt niet meer vóórstellen dat ik mezelf dit opnieuw aan zou doen. Ik heb fysiek zó'n pijn gehad, al dat gesport op geen eten, en maar blijven bewegen, rondspringen in de kamer, zo gestoord als het nu klinkt zo fanatiek was ik toen. En het deed pijn aan m'n alles! Meerdere keren per nacht wakker worden, nachtzweten... superongezond allemaal.
K*tziekte is het.
dinsdag 14 februari 2012 om 08:03
Gewicht is iets wat sowieso vele mensen toch wel bezig blijft houden. Toch geloof ik wel dat je anorexia echt kunt overwinnen. Heb er van mijn 18de tot pakweg mijn 25ste echt mee geworsteld. Ook toen had ik nog ondergewicht en nog steed nooit gemenstrueerd. Had wel een kinderwens maar behandeling werd pas ingezet op het moment dat ik 53kilo woog. De 53 kilo heb ik nooit gered maar toen ik eenmaal op 50 kilo zat ben ik spontaan gaan menstrueren. Intussen waren we overigens weer wel 5 jaar verder dus het is wel een lange weg geweest. En toen de tijd daar was ook gelijk zwanger geraakt. Dus voor mij was die kinderwens de grote motivatiebron.
Daarna tijdens en rondom mijn daar opvolgende zwangerschappen altijd rond die 50kilo blijven schommelen zonder er echt mee bezig te zijn.
Nu fanatiek aan het sporten geslagen en ben nu weer bewust wat afgevallen. Maar niet om het afvallen op zich. ook niet om de controle er over te hebben maar puur prestatie gericht. En dat is voor mij ook gelijk een veilige afbakering voor niet te veel afvallen (hoewel het afvallen tegenwoordig helemaal zo gemakkelijk niet meer gaat-ben veel te veel van eten gaan houden). Want ondergewicht komt de prestatie ook niet te goede. Ben dus eigenijk meer bezig met gezond eten (zonder daad dan gelijk in door te slaan) dan met de hoeveelheden.
Daarna tijdens en rondom mijn daar opvolgende zwangerschappen altijd rond die 50kilo blijven schommelen zonder er echt mee bezig te zijn.
Nu fanatiek aan het sporten geslagen en ben nu weer bewust wat afgevallen. Maar niet om het afvallen op zich. ook niet om de controle er over te hebben maar puur prestatie gericht. En dat is voor mij ook gelijk een veilige afbakering voor niet te veel afvallen (hoewel het afvallen tegenwoordig helemaal zo gemakkelijk niet meer gaat-ben veel te veel van eten gaan houden). Want ondergewicht komt de prestatie ook niet te goede. Ben dus eigenijk meer bezig met gezond eten (zonder daad dan gelijk in door te slaan) dan met de hoeveelheden.
dinsdag 14 februari 2012 om 10:27
Heb je er therapie bij eigenlijk? Lijkt me erg moeilijk om het helemaal alleen te doen namelijk.
Ik vind het fijn dat je dit topic hebt geopend want ik zit precies in het zelfde schuitje en kan ook wel wat positieve verhalen gebruiken.
Zelf heb ik op mijn veertiende een eetstoornis ontwikkeld en hier ben ik uiteindelijk na zo'n vier jaar weer uitgekomen zonder hulp. Van het een op het andere moment was ik er echt helemaal klaar mee. Ik wilde weer leven en ervaren dat er belangrijkere dingen zijn dat het getal op de weegschaal. Ik ben toen dus weer gaan eten en de gedachten en de drang tot afvallen namen af naar mate ik aan kwam. Uiteindelijk kwam ik op een gezond gewicht en bleef hier jarenlang op zitten. Echt helemaal over is het nooit geweest maar ik kon er prima mee leven. Zelfbeeld was wel laag maar ik kon wel gewoon genieten van eten en kon accepteren dat ik een gezond gewicht had. Heel fijn.
Nu, op mijn 26ste is het toch terug gekomen en zit ik heel diep. Ik ben sinds vorige week begonnen met therapie en zit nu in de ziektewet omdat ik het even niet meer aan kan. Het frustreert me dat ik niet gewoon, net als de vorige keer, de knop om kan zetten. En ik heb nu wel spijt dat ik vroeger geen hulp heb gezocht zodat het misschien nu nooit was terug gekomen.
Is je omgeving op de hoogte van je problemen en heb je steun aan ze? Ik weet hoe moeilijk het is en wens je veel succes. Er zijn op internet zowel eetlijsten als aankom lijsten te vinden die je zou kunnen gaan volgen. Misschien zou je hulp kunnen inschakelen van een diëtist zodat je goede begeleiding krijgt bij het aankomen? Hier zit ik zelf ook aan te denken omdat ik zelf ook bang ben dat als ik begin met aankomen het niet meer stopt. Ik wil dit graag bespreken bij mijn aankomende therapie sessie.
Denk niet dat je misschien wat aan mijn verhaal hebt omdat ik er zelf ook midden in zit maar ik weet dat het mogelijk is om er weer uit te komen en dat de negatieve gedachten juist minder gaan worden als je meer gaat eten.
Ik hoop echt dat je hulp hebt ingeschakeld want ik denk dat het wel belangrijk is om de achterliggende oorzaak aan te pakken.
Heel veel succes de komende tijd.
Ik vind het fijn dat je dit topic hebt geopend want ik zit precies in het zelfde schuitje en kan ook wel wat positieve verhalen gebruiken.
Zelf heb ik op mijn veertiende een eetstoornis ontwikkeld en hier ben ik uiteindelijk na zo'n vier jaar weer uitgekomen zonder hulp. Van het een op het andere moment was ik er echt helemaal klaar mee. Ik wilde weer leven en ervaren dat er belangrijkere dingen zijn dat het getal op de weegschaal. Ik ben toen dus weer gaan eten en de gedachten en de drang tot afvallen namen af naar mate ik aan kwam. Uiteindelijk kwam ik op een gezond gewicht en bleef hier jarenlang op zitten. Echt helemaal over is het nooit geweest maar ik kon er prima mee leven. Zelfbeeld was wel laag maar ik kon wel gewoon genieten van eten en kon accepteren dat ik een gezond gewicht had. Heel fijn.
Nu, op mijn 26ste is het toch terug gekomen en zit ik heel diep. Ik ben sinds vorige week begonnen met therapie en zit nu in de ziektewet omdat ik het even niet meer aan kan. Het frustreert me dat ik niet gewoon, net als de vorige keer, de knop om kan zetten. En ik heb nu wel spijt dat ik vroeger geen hulp heb gezocht zodat het misschien nu nooit was terug gekomen.
Is je omgeving op de hoogte van je problemen en heb je steun aan ze? Ik weet hoe moeilijk het is en wens je veel succes. Er zijn op internet zowel eetlijsten als aankom lijsten te vinden die je zou kunnen gaan volgen. Misschien zou je hulp kunnen inschakelen van een diëtist zodat je goede begeleiding krijgt bij het aankomen? Hier zit ik zelf ook aan te denken omdat ik zelf ook bang ben dat als ik begin met aankomen het niet meer stopt. Ik wil dit graag bespreken bij mijn aankomende therapie sessie.
Denk niet dat je misschien wat aan mijn verhaal hebt omdat ik er zelf ook midden in zit maar ik weet dat het mogelijk is om er weer uit te komen en dat de negatieve gedachten juist minder gaan worden als je meer gaat eten.
Ik hoop echt dat je hulp hebt ingeschakeld want ik denk dat het wel belangrijk is om de achterliggende oorzaak aan te pakken.
Heel veel succes de komende tijd.
dinsdag 14 februari 2012 om 10:55
quote:vicodin schreef op 14 februari 2012 @ 10:27:
Heb je er therapie bij eigenlijk? Lijkt me erg moeilijk om het helemaal alleen te doen namelijk.
Ik vind het fijn dat je dit topic hebt geopend want ik zit precies in het zelfde schuitje en kan ook wel wat positieve verhalen gebruiken.
Zelf heb ik op mijn veertiende een eetstoornis ontwikkeld en hier ben ik uiteindelijk na zo'n vier jaar weer uitgekomen zonder hulp. Van het een op het andere moment was ik er echt helemaal klaar mee. Ik wilde weer leven en ervaren dat er belangrijkere dingen zijn dat het getal op de weegschaal. Ik ben toen dus weer gaan eten en de gedachten en de drang tot afvallen namen af naar mate ik aan kwam. Uiteindelijk kwam ik op een gezond gewicht en bleef hier jarenlang op zitten. Echt helemaal over is het nooit geweest maar ik kon er prima mee leven. Zelfbeeld was wel laag maar ik kon wel gewoon genieten van eten en kon accepteren dat ik een gezond gewicht had. Heel fijn.
Nu, op mijn 26ste is het toch terug gekomen en zit ik heel diep. Ik ben sinds vorige week begonnen met therapie en zit nu in de ziektewet omdat ik het even niet meer aan kan. Het frustreert me dat ik niet gewoon, net als de vorige keer, de knop om kan zetten. En ik heb nu wel spijt dat ik vroeger geen hulp heb gezocht zodat het misschien nu nooit was terug gekomen.
Is je omgeving op de hoogte van je problemen en heb je steun aan ze? Ik weet hoe moeilijk het is en wens je veel succes. Er zijn op internet zowel eetlijsten als aankom lijsten te vinden die je zou kunnen gaan volgen. Misschien zou je hulp kunnen inschakelen van een diëtist zodat je goede begeleiding krijgt bij het aankomen? Hier zit ik zelf ook aan te denken omdat ik zelf ook bang ben dat als ik begin met aankomen het niet meer stopt. Ik wil dit graag bespreken bij mijn aankomende therapie sessie.
Denk niet dat je misschien wat aan mijn verhaal hebt omdat ik er zelf ook midden in zit maar ik weet dat het mogelijk is om er weer uit te komen en dat de negatieve gedachten juist minder gaan worden als je meer gaat eten.
Ik hoop echt dat je hulp hebt ingeschakeld want ik denk dat het wel belangrijk is om de achterliggende oorzaak aan te pakken.
Heel veel succes de komende tijd.Heel veel succes bij jouw moedige strijd, Vicodin .
Heb je er therapie bij eigenlijk? Lijkt me erg moeilijk om het helemaal alleen te doen namelijk.
Ik vind het fijn dat je dit topic hebt geopend want ik zit precies in het zelfde schuitje en kan ook wel wat positieve verhalen gebruiken.
Zelf heb ik op mijn veertiende een eetstoornis ontwikkeld en hier ben ik uiteindelijk na zo'n vier jaar weer uitgekomen zonder hulp. Van het een op het andere moment was ik er echt helemaal klaar mee. Ik wilde weer leven en ervaren dat er belangrijkere dingen zijn dat het getal op de weegschaal. Ik ben toen dus weer gaan eten en de gedachten en de drang tot afvallen namen af naar mate ik aan kwam. Uiteindelijk kwam ik op een gezond gewicht en bleef hier jarenlang op zitten. Echt helemaal over is het nooit geweest maar ik kon er prima mee leven. Zelfbeeld was wel laag maar ik kon wel gewoon genieten van eten en kon accepteren dat ik een gezond gewicht had. Heel fijn.
Nu, op mijn 26ste is het toch terug gekomen en zit ik heel diep. Ik ben sinds vorige week begonnen met therapie en zit nu in de ziektewet omdat ik het even niet meer aan kan. Het frustreert me dat ik niet gewoon, net als de vorige keer, de knop om kan zetten. En ik heb nu wel spijt dat ik vroeger geen hulp heb gezocht zodat het misschien nu nooit was terug gekomen.
Is je omgeving op de hoogte van je problemen en heb je steun aan ze? Ik weet hoe moeilijk het is en wens je veel succes. Er zijn op internet zowel eetlijsten als aankom lijsten te vinden die je zou kunnen gaan volgen. Misschien zou je hulp kunnen inschakelen van een diëtist zodat je goede begeleiding krijgt bij het aankomen? Hier zit ik zelf ook aan te denken omdat ik zelf ook bang ben dat als ik begin met aankomen het niet meer stopt. Ik wil dit graag bespreken bij mijn aankomende therapie sessie.
Denk niet dat je misschien wat aan mijn verhaal hebt omdat ik er zelf ook midden in zit maar ik weet dat het mogelijk is om er weer uit te komen en dat de negatieve gedachten juist minder gaan worden als je meer gaat eten.
Ik hoop echt dat je hulp hebt ingeschakeld want ik denk dat het wel belangrijk is om de achterliggende oorzaak aan te pakken.
Heel veel succes de komende tijd.Heel veel succes bij jouw moedige strijd, Vicodin .
dinsdag 14 februari 2012 om 11:02
Het belangrijkste en tevens het moeilijkste om van een eetstoornis af te komen is te leren tevreden te zijn met jezelf en je leven.
Gedrag is te veranderen, maar alleen als je jezelf het waard vind.
Daarom is er geen pasklaar antwoord hoe je van je eetstoornis af kan komen.
Het zijn een hoop factoren die maken dat het je gaat lukken.
Het begint met de regie weer terug willen/durven nemen.
Dat is de enige manier om de vicieuze cirkel te doorbreken.
Een eetstoornis is een hardnekkige parasiet.
Gedrag is te veranderen, maar alleen als je jezelf het waard vind.
Daarom is er geen pasklaar antwoord hoe je van je eetstoornis af kan komen.
Het zijn een hoop factoren die maken dat het je gaat lukken.
Het begint met de regie weer terug willen/durven nemen.
Dat is de enige manier om de vicieuze cirkel te doorbreken.
Een eetstoornis is een hardnekkige parasiet.
dinsdag 14 februari 2012 om 11:17
Ik heb boulimia gehad en dacht die overwonnen te hebben. Eén kleine opmerking van iemand ("Ah, wat zie ik nou, een buikje? Gefeliciteerd!!" maar nee, ik was niet zwanger) en ik merkte hoe dicht de eetstoornis aan de oppervlakte lag. En nog altijd ligt.
Eén kleine opmerking is genoeg om weer laxeermiddelen en de vinger in de keel te overwegen.
Ik heb eens een artikel gelezen waarin stond dat slechts 20% echt geneest van de eetstoornis. Bij meer dan 50% sluimert het in meer of mindere mate op de achtergrond verder.
Wat mij geholpen heeft is het te vertellen, zodat collega's of vrienden niet opnieuw dingen zouden zeggen die mij weer direct triggeren. Hierdoor maakten ze ook niet meer de zogenaamd lollige opmerkingen, die voor hen grappig waren, maar mij alleen maar aan overgeven en laxeermiddelen deden denken. Het vertellen aan anderen was een manier mezelf te beschermen.
Je moet je er altijd van bewust blijven en weten dat het altijd aan de oppervlakte ligt. Hoe meer je je daarvan bewust bent, hoe groter de kans dat je erboven kunt blijven staan.
Eén kleine opmerking is genoeg om weer laxeermiddelen en de vinger in de keel te overwegen.
Ik heb eens een artikel gelezen waarin stond dat slechts 20% echt geneest van de eetstoornis. Bij meer dan 50% sluimert het in meer of mindere mate op de achtergrond verder.
Wat mij geholpen heeft is het te vertellen, zodat collega's of vrienden niet opnieuw dingen zouden zeggen die mij weer direct triggeren. Hierdoor maakten ze ook niet meer de zogenaamd lollige opmerkingen, die voor hen grappig waren, maar mij alleen maar aan overgeven en laxeermiddelen deden denken. Het vertellen aan anderen was een manier mezelf te beschermen.
Je moet je er altijd van bewust blijven en weten dat het altijd aan de oppervlakte ligt. Hoe meer je je daarvan bewust bent, hoe groter de kans dat je erboven kunt blijven staan.
dinsdag 14 februari 2012 om 11:38
WannaHeaven: gezien je eerdere topic kan ik wel de conclusie trekken dat je helemáál nog niet in de fase zit dat je jee eetstoornis wil/kan overwinnen.
Je gedachtengang over aankomen van vocht etc. is nog steeds gestoord.
Het is wel herkenbaar overigens, maar je zit er duidelijk nog middenin.
Mijn advies: zoek hulp. Doe je dit allemaal in je eentje? Zijn er mensen die zich zorgen om je maken?
Ik zou als ik jou was langs de huisarts gaan en me door laten verwijzen, want je hebt echt een gevaarlijk laag gewicht en hele gevaarlijke eetgewoontes!
Je gedachtengang over aankomen van vocht etc. is nog steeds gestoord.
Het is wel herkenbaar overigens, maar je zit er duidelijk nog middenin.
Mijn advies: zoek hulp. Doe je dit allemaal in je eentje? Zijn er mensen die zich zorgen om je maken?
Ik zou als ik jou was langs de huisarts gaan en me door laten verwijzen, want je hebt echt een gevaarlijk laag gewicht en hele gevaarlijke eetgewoontes!
dinsdag 14 februari 2012 om 21:00
@Yazz: Wat herkenbaar! Opmerkingen over 'dik zijn' of iets in die trant raken mij ook nog steeds heel erg.. (Erg lastig als kinderen op je stage dit door hebben en dit dus opeens wel heel grappig vinden!)
@TO: Heb je al iets van therapie? Je zou eventueel ook 's kunnen kijken naar zelfhulp online. Dan krijg je opdrachten om te doen en je kunt mailen met een ervaringsdeskundige.
En verder.. durf je het aan om een eetlijst te gaan opbouwen? En de negatieve gedachtes proberen te negeren en om te zetten in betere gedachtes? Dus niet: 'Van 1 boterham kom ik meteen heel veel aan en dan word ik dik etc etc.', maar hier tegenover komt 'Van 1 boterham word ik niet dik, brood is heel normaal en andere mensen eten ook zo'n 5 bth op een dag en komen hier ook niet van aan.'
Goed dat je er iig aan wilt gaan werken.
@TO: Heb je al iets van therapie? Je zou eventueel ook 's kunnen kijken naar zelfhulp online. Dan krijg je opdrachten om te doen en je kunt mailen met een ervaringsdeskundige.
En verder.. durf je het aan om een eetlijst te gaan opbouwen? En de negatieve gedachtes proberen te negeren en om te zetten in betere gedachtes? Dus niet: 'Van 1 boterham kom ik meteen heel veel aan en dan word ik dik etc etc.', maar hier tegenover komt 'Van 1 boterham word ik niet dik, brood is heel normaal en andere mensen eten ook zo'n 5 bth op een dag en komen hier ook niet van aan.'
Goed dat je er iig aan wilt gaan werken.
dinsdag 14 februari 2012 om 21:24
Ik heb het nooit echt overwonnen. Ik ben gelukkig ook nooit op het punt gekomen dat mijn gezondheid in gevaar kwam (boulimia) en heb daarbij altijd een gezond gewicht gehad (hebben de meeste mensen met boulimia).
Daarna ben ik door gebrek aan zelfvertrouwen en bepaalde gebeurtenissen gaan eten als 'troost'. Met als gevolg dat ik nu wel te zwaar ben. Ik ben geen tientonner, maar 10 kilo kan er wel vanaf. Ik merk bij mezelf dat wanneer ik in mijn ogen iets slechts eet, ik mijzelf daar voor wil straffen door extra (zwaar) te gaan sporten. Soms val ik weer terug op het hebben van een eetbui, en daarna niks/amper eten om vervolgens weer een eetbui te krijgen.
Gelukkig zie ik zelf nu in dat ik dit gedrag weer vertoon, iets wat ik een aantal jaar geleden niet zag. Toch baal ik ervan dat 'het' niet volledig weg is.
Aangezien jouw beeld van realiteit totaal verstoord is (van water drinken kom je niet aan), denk ik dat je er nog niet bent. Je bent weliswaar op de goede weg wat betreft drinken, dat is al een hele stap, maar je gedachtengang moet ook veranderen.
Daarna ben ik door gebrek aan zelfvertrouwen en bepaalde gebeurtenissen gaan eten als 'troost'. Met als gevolg dat ik nu wel te zwaar ben. Ik ben geen tientonner, maar 10 kilo kan er wel vanaf. Ik merk bij mezelf dat wanneer ik in mijn ogen iets slechts eet, ik mijzelf daar voor wil straffen door extra (zwaar) te gaan sporten. Soms val ik weer terug op het hebben van een eetbui, en daarna niks/amper eten om vervolgens weer een eetbui te krijgen.
Gelukkig zie ik zelf nu in dat ik dit gedrag weer vertoon, iets wat ik een aantal jaar geleden niet zag. Toch baal ik ervan dat 'het' niet volledig weg is.
Aangezien jouw beeld van realiteit totaal verstoord is (van water drinken kom je niet aan), denk ik dat je er nog niet bent. Je bent weliswaar op de goede weg wat betreft drinken, dat is al een hele stap, maar je gedachtengang moet ook veranderen.
dinsdag 14 februari 2012 om 22:29
Dank jullie wel voor jullie verhalen Ik wil er echt vanaf en ik heb mensen om me heen die me steunen gelukkig! Maar soms heb ik van die dagen dat ik er tegen aan wil gaan en soms van die mindere dagen, maar ik wil meer goede dagen hebben en me goed voelen. Ik heb ook wel zoiets van dat ik geen hulp nodig heb, omdat ik me niet ernstig ziek voel of ik het het idee van: Het is niet ernstig genoeg voor hulp, maar ik weet dat elk gedrag in deze richting gevaarlijk is. Ik kijk ook niet heel erg naar me lichaam en ik focus puur op gewicht en mij doet het ook niks als iemand tegen me zegt dat ik mager ben etc. Ik heb zoiets van, het zal wel... Het geeft mij totaal geen voldoening, omdat ik een extreem dun lichaam helemaal niet mooi vind, maar de getallen bepalen alles. Dat is ook de rede waardoor ik soms wel 3000 kcal aan chocolade op een dag kan eten en zo weinig drink, omdat ik er gewoon niet van aankom. Ik weet dat het slecht is en ik wil de knop zo graag omdraaien en ik hoop echt dat het me lukt:) Ik ben al op de goede weg en vanavond ben ik uiteten geweest! Dus weer eens wat anders dan chocolade haha, alleen is het me niet geluk vandaag meer te drinken, omdat ik een halve kilo was aangekomen nadat ik eergisteren 1.3 liter ophad en daar erg van schrok. Ik wil mezelf morgen weer dwingen om meer te drinken en het ook gewoon te doen, want gewicht is maar een getal!
dinsdag 14 februari 2012 om 22:42
De gedachtes 'van brood word ik dik, van water kom ik aan' moet je vervangen door:
Het is niet erg om aan te komen. Het is goed om aan te komen. Als ik aankom voel ik me sterker en ben ik gezonder van lijf en geest. Aankomen is goed, een gezond lijf is mooi. Ik ben sterk als ik een gezond gewicht weet te bereiken en te behouden. Een mager lijf is lelijk. Mager blijven is slecht, dan zit er geen vooruitgang in mijn leven, dan ben ik alleen bezig met ziek zijn. Ik wil aankomen. Ik ga mijn best doen om aan te komen.
Echt, pas als je deze gedachtes hebt en er ook helemaal achter staat, dan ben je er. Het IS niet erg om een halve kilo aan te komen als je water gedronken hebt... het geeft alleen maar aan dat je lijf die halve kilo blijkbaar nodig heeft. Je lijf is zelfregulerend, en als het een vochttekort heeft zal het proberen vocht vast te houden als het dat binnenkrijgt.
Je MOET aankomen TO. Het feit dat je bang bent en schrikt als je te veel gedronken hebt geeft aan dat je hulp nodig hebt.
Kijk anders maar eens op de site van de Ursula klinieken, in Leidschendam, hét eetstoornis-centrum van NL. Misschien herken je het een en ander, misschien is het wat om je via je huisarts daarnaar te laten verwijzen.
Het is niet erg om aan te komen. Het is goed om aan te komen. Als ik aankom voel ik me sterker en ben ik gezonder van lijf en geest. Aankomen is goed, een gezond lijf is mooi. Ik ben sterk als ik een gezond gewicht weet te bereiken en te behouden. Een mager lijf is lelijk. Mager blijven is slecht, dan zit er geen vooruitgang in mijn leven, dan ben ik alleen bezig met ziek zijn. Ik wil aankomen. Ik ga mijn best doen om aan te komen.
Echt, pas als je deze gedachtes hebt en er ook helemaal achter staat, dan ben je er. Het IS niet erg om een halve kilo aan te komen als je water gedronken hebt... het geeft alleen maar aan dat je lijf die halve kilo blijkbaar nodig heeft. Je lijf is zelfregulerend, en als het een vochttekort heeft zal het proberen vocht vast te houden als het dat binnenkrijgt.
Je MOET aankomen TO. Het feit dat je bang bent en schrikt als je te veel gedronken hebt geeft aan dat je hulp nodig hebt.
Kijk anders maar eens op de site van de Ursula klinieken, in Leidschendam, hét eetstoornis-centrum van NL. Misschien herken je het een en ander, misschien is het wat om je via je huisarts daarnaar te laten verwijzen.
dinsdag 14 februari 2012 om 22:45
woensdag 15 februari 2012 om 08:56
Even ter illustratie.
Deze week heb ik weer testen afgelegd zodat aan de hand van de meting gezien kan worden hoe ik op aan aantal vlakken ervoor sta/vooruitgang boek.
Opmerkelijk was dat ik nu veel vooruitgang had geboekt op vermindering van lichamelijke klachten en depressieve gevoelens. Ook was ik optimistischer over de toekomst geworden.
Verschil tussen de meting hiervoor en deze....10 kilo( meer)
Het geeft voor mij aan dat ik dus helemaal niet blijer was van een laag gewicht, al dacht ik toen diep ongelukkig te gaan worden van een hoger gewicht.
En nee,makkelijk is het allemaal niet. Je hebt echt professionele hulp nodig.
Deze week heb ik weer testen afgelegd zodat aan de hand van de meting gezien kan worden hoe ik op aan aantal vlakken ervoor sta/vooruitgang boek.
Opmerkelijk was dat ik nu veel vooruitgang had geboekt op vermindering van lichamelijke klachten en depressieve gevoelens. Ook was ik optimistischer over de toekomst geworden.
Verschil tussen de meting hiervoor en deze....10 kilo( meer)
Het geeft voor mij aan dat ik dus helemaal niet blijer was van een laag gewicht, al dacht ik toen diep ongelukkig te gaan worden van een hoger gewicht.
En nee,makkelijk is het allemaal niet. Je hebt echt professionele hulp nodig.
woensdag 15 februari 2012 om 10:28
quote:-yazz- schreef op 14 februari 2012 @ 11:17:
Ik heb boulimia gehad en dacht die overwonnen te hebben. Eén kleine opmerking van iemand ("Ah, wat zie ik nou, een buikje? Gefeliciteerd!!" maar nee, ik was niet zwanger) en ik merkte hoe dicht de eetstoornis aan de oppervlakte lag. En nog altijd ligt.
Eén kleine opmerking is genoeg om weer laxeermiddelen en de vinger in de keel te overwegen.
Ik heb eens een artikel gelezen waarin stond dat slechts 20% echt geneest van de eetstoornis. Bij meer dan 50% sluimert het in meer of mindere mate op de achtergrond verder.
Wat mij geholpen heeft is het te vertellen, zodat collega's of vrienden niet opnieuw dingen zouden zeggen die mij weer direct triggeren. Hierdoor maakten ze ook niet meer de zogenaamd lollige opmerkingen, die voor hen grappig waren, maar mij alleen maar aan overgeven en laxeermiddelen deden denken. Het vertellen aan anderen was een manier mezelf te beschermen.
Je moet je er altijd van bewust blijven en weten dat het altijd aan de oppervlakte ligt. Hoe meer je je daarvan bewust bent, hoe groter de kans dat je erboven kunt blijven staan.
yazz,zou het ook kunnen dat je moeilijk om kunt gaan met die opmerkingen die je soms krijgt?Want zo te lezen ben je er ook gevoelig voor.Mensen plaatsen geregeld bepaalde opmerkingen zonder er iets mee te bedoelen maar ieder mens reageert er natuurlijk anders op.Ik kan me uiteraard voorstellen dat als je met een
eetstoornis worstelt je er anders op reageert en dit anders overkomt.
Ik hoop van harte dat dit ooit een keer gaat lukken voor je.Vaak is dit
ook deel van therapie om ermee om te leren gaan.
Fijn dat je colega's er rekening mee houden en ik zal voor je duimen dat je er weer uitkomt.Sterkte ermee!
Ik heb boulimia gehad en dacht die overwonnen te hebben. Eén kleine opmerking van iemand ("Ah, wat zie ik nou, een buikje? Gefeliciteerd!!" maar nee, ik was niet zwanger) en ik merkte hoe dicht de eetstoornis aan de oppervlakte lag. En nog altijd ligt.
Eén kleine opmerking is genoeg om weer laxeermiddelen en de vinger in de keel te overwegen.
Ik heb eens een artikel gelezen waarin stond dat slechts 20% echt geneest van de eetstoornis. Bij meer dan 50% sluimert het in meer of mindere mate op de achtergrond verder.
Wat mij geholpen heeft is het te vertellen, zodat collega's of vrienden niet opnieuw dingen zouden zeggen die mij weer direct triggeren. Hierdoor maakten ze ook niet meer de zogenaamd lollige opmerkingen, die voor hen grappig waren, maar mij alleen maar aan overgeven en laxeermiddelen deden denken. Het vertellen aan anderen was een manier mezelf te beschermen.
Je moet je er altijd van bewust blijven en weten dat het altijd aan de oppervlakte ligt. Hoe meer je je daarvan bewust bent, hoe groter de kans dat je erboven kunt blijven staan.
yazz,zou het ook kunnen dat je moeilijk om kunt gaan met die opmerkingen die je soms krijgt?Want zo te lezen ben je er ook gevoelig voor.Mensen plaatsen geregeld bepaalde opmerkingen zonder er iets mee te bedoelen maar ieder mens reageert er natuurlijk anders op.Ik kan me uiteraard voorstellen dat als je met een
eetstoornis worstelt je er anders op reageert en dit anders overkomt.
Ik hoop van harte dat dit ooit een keer gaat lukken voor je.Vaak is dit
ook deel van therapie om ermee om te leren gaan.
Fijn dat je colega's er rekening mee houden en ik zal voor je duimen dat je er weer uitkomt.Sterkte ermee!
woensdag 15 februari 2012 om 10:39
Hebben jullie al geloept?
wannaheaven,sorry dat ik hier even binnen kom vallen maar je
hebt in het andere topic van je ook tips gekregen,doe je er ook
iets mee?Ik weet namelijk niet hoe lang dat al speelt bij je maar
door vochttekort speel je met je leven en help jij je organen om zeep.Ik zou ook gelijk hulp gaan zoeken als ik jou was en geen tijd
meer gaan verspillen.Doe je het wel dat heb je het risico dat je steeds verder wegzakt en lichamelijke klachten krijgt zoals
moeheid,hartkloppingen etc...zoals in je vorige topic beschreven.
Ook al komen sommige postingen hard over in het andere topic
zo is dit gewoon meer uit bezorgdheid en goed bedoeld,dus niet
als aanval of dergelijke.Je hebt gewoon recht op een goed leven
en een gezond lichaam.Denk eens goed na,je hebt er maar een
en daar moet je goed voor zorgen en mee omgaan.Dat dit niet
1,2,3 gaat is logisch.Het is moeilijk en daar heb je gewoon hulp
voor nodig ook wat je eetpatroon betrefft.Van chocola kan je
niet leven,maar dat hoef ik verder niet uit te leggen.Een goed
eetpatroon bevat goede vetten,koolhydraten,vitamines,proteines
en eiwitten.Die krijg je uit olijfolie,30+ kaas,avocado,fruit,groente,
volkorenbrood etc...maar goed,ben geen ziekenhuis of arts en je moet het zelf doen.Dat kan niemand voor je doen,alleen jezelf.It's
all up to you.
Waarom ik dit zeg?Omdat ik in het andere topic je andere reacties heb gelezen.En ook ik bedoel het goed,niet als aanval.Ik maak me namelijk zorgen om je.Dus sterkte en niet opgeven!
wannaheaven,sorry dat ik hier even binnen kom vallen maar je
hebt in het andere topic van je ook tips gekregen,doe je er ook
iets mee?Ik weet namelijk niet hoe lang dat al speelt bij je maar
door vochttekort speel je met je leven en help jij je organen om zeep.Ik zou ook gelijk hulp gaan zoeken als ik jou was en geen tijd
meer gaan verspillen.Doe je het wel dat heb je het risico dat je steeds verder wegzakt en lichamelijke klachten krijgt zoals
moeheid,hartkloppingen etc...zoals in je vorige topic beschreven.
Ook al komen sommige postingen hard over in het andere topic
zo is dit gewoon meer uit bezorgdheid en goed bedoeld,dus niet
als aanval of dergelijke.Je hebt gewoon recht op een goed leven
en een gezond lichaam.Denk eens goed na,je hebt er maar een
en daar moet je goed voor zorgen en mee omgaan.Dat dit niet
1,2,3 gaat is logisch.Het is moeilijk en daar heb je gewoon hulp
voor nodig ook wat je eetpatroon betrefft.Van chocola kan je
niet leven,maar dat hoef ik verder niet uit te leggen.Een goed
eetpatroon bevat goede vetten,koolhydraten,vitamines,proteines
en eiwitten.Die krijg je uit olijfolie,30+ kaas,avocado,fruit,groente,
volkorenbrood etc...maar goed,ben geen ziekenhuis of arts en je moet het zelf doen.Dat kan niemand voor je doen,alleen jezelf.It's
all up to you.
Waarom ik dit zeg?Omdat ik in het andere topic je andere reacties heb gelezen.En ook ik bedoel het goed,niet als aanval.Ik maak me namelijk zorgen om je.Dus sterkte en niet opgeven!
