Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten en emoties
zaterdag 3 september 2011 om 16:16
Het valt me op dat veel onderwerpen gaan over wat je moet eten en hoe je moet bewegen. Dat is natuurlijk de basis van afvallen, maar ik mis de emotionele redenen voor overgewicht. Ik ben zelf 26 kilo afgevallen, alleen maar omdat ik de problemen die mijn eetverslaving veroorzaakten heb aangepakt. Zijn er meer mensen die hier mee bezig zijn? Ik wil graag jullie ervaringen horen. Wat doen jullie om te voorkomen dat je emoties weg eet?
zaterdag 3 september 2011 om 16:50
Ik ben persoonlijk niet bekend met het verschijnsel emotie-eten.Heb zelfs het tegenovergestelde, kan niet eten als de emoties mij dwars zitten. Dus een hoop shit over me heen krijgen is bij mij zeer goed voor de lijn.
Knap dat je dat hebt overwonnen en zo'n mooi aantal kilo's bent kwijtgeraakt.Je zult wel trots zijn op jezelf. Wiebel maar flink met dat achterwerk, heb je verdiend.
Knap dat je dat hebt overwonnen en zo'n mooi aantal kilo's bent kwijtgeraakt.Je zult wel trots zijn op jezelf. Wiebel maar flink met dat achterwerk, heb je verdiend.
zaterdag 3 september 2011 om 16:58
Ik denk dat er veel mensen zijn zonder echt overgewicht of die maar 5 of 10kg willen afvallen voor hen is sporten en aanpassing van eetgewoontes voldoende.
Ik ben er van overtuigt dat er wanneer er sprake is van overgewicht en het echt om 15kg + gaat dat er een andere oorzaak aan ten grondslag ligt. Heel vaak is dat emotioneel.
Knap hoor van je dat je zoveel bent afgevallen en dat je het bij de kern hebt aangepakt! Ik herken het helemaal. Ik eet uit straf of troost. Of moet eigenlijk zeggen "at" want het gaat de goede kant op,
Ik ben er van overtuigt dat er wanneer er sprake is van overgewicht en het echt om 15kg + gaat dat er een andere oorzaak aan ten grondslag ligt. Heel vaak is dat emotioneel.
Knap hoor van je dat je zoveel bent afgevallen en dat je het bij de kern hebt aangepakt! Ik herken het helemaal. Ik eet uit straf of troost. Of moet eigenlijk zeggen "at" want het gaat de goede kant op,
zaterdag 3 september 2011 om 17:10
Dank jullie wel voor de steun!
@cateautje: dat lijkt me ook heftig. Niet kunnen eten van de stress. Wat is eten toch ingewikkeld. Je kunt niet zonder, maar om er gezond mee om te gaan...
@kissthequeen: fijn dat het de goede kant op gaat. Wat gebeurt er dan als je eet als straf? Ik at wel eens heel veel omdat het toch niet uitmaakte, want ik was al dik en lelijk, dacht ik. Ik trok ook nooit mooie kleding aan. Is het bij jou ook zoiets?
@cateautje: dat lijkt me ook heftig. Niet kunnen eten van de stress. Wat is eten toch ingewikkeld. Je kunt niet zonder, maar om er gezond mee om te gaan...
@kissthequeen: fijn dat het de goede kant op gaat. Wat gebeurt er dan als je eet als straf? Ik at wel eens heel veel omdat het toch niet uitmaakte, want ik was al dik en lelijk, dacht ik. Ik trok ook nooit mooie kleding aan. Is het bij jou ook zoiets?
zaterdag 3 september 2011 om 17:18
Eigenlijk is het wel fijn als je de oorzaak van je overgewicht weet. Dan kun je er wat aan doen, zoals jij!! Ik vind het geweldig knap, 26 kilo. Helaas ben ik 30 kilo te zwaar, maar weet ik niet waarom. Ik eet eigenlijk al sinds 20 jaar gewoon normaal, geen eetbuien of zo. Ik sport 2 keer in de week ca. 1,5 uur en toch val ik geen grammetje af. Ik zou ook zo graag de oorzaak weten!
Eigenlijk ben ik dus gewoon jaloers op jou Goed hoor meid, ga zo door!
Eigenlijk ben ik dus gewoon jaloers op jou Goed hoor meid, ga zo door!
zaterdag 3 september 2011 om 17:56
zaterdag 3 september 2011 om 17:58
quote:elisevp schreef op 03 september 2011 @ 17:10:
Dank jullie wel voor de steun!
@cateautje: dat lijkt me ook heftig. Niet kunnen eten van de stress. Wat is eten toch ingewikkeld. Je kunt niet zonder, maar om er gezond mee om te gaan...
@kissthequeen: fijn dat het de goede kant op gaat. Wat gebeurt er dan als je eet als straf? Ik at wel eens heel veel omdat het toch niet uitmaakte, want ik was al dik en lelijk, dacht ik. Ik trok ook nooit mooie kleding aan. Is het bij jou ook zoiets?Ik ben gelukkig geen stresskipje, dus het komt maar zelden voor.
Dank jullie wel voor de steun!
@cateautje: dat lijkt me ook heftig. Niet kunnen eten van de stress. Wat is eten toch ingewikkeld. Je kunt niet zonder, maar om er gezond mee om te gaan...
@kissthequeen: fijn dat het de goede kant op gaat. Wat gebeurt er dan als je eet als straf? Ik at wel eens heel veel omdat het toch niet uitmaakte, want ik was al dik en lelijk, dacht ik. Ik trok ook nooit mooie kleding aan. Is het bij jou ook zoiets?Ik ben gelukkig geen stresskipje, dus het komt maar zelden voor.
zaterdag 3 september 2011 om 17:58
o en als ik een bui voel aankomen eet ik niet ongezond maar pak bijv. een appel of wortel. Ik probeer bewust te worden van de negatieve gedachte en vraag me af waarom ik dat denk op dat moment, dan stel je het eten al uit.. Daarna vraag ik me af of ik met echt beter voel met een zak chips in mijn maag.. NEe dus.. dus pak ik een appel, wortel of maak ik een soepje.. En dat is een proces hoor, gaat niet van dag 1 op dag 2.. maar oefening baart kunst
zaterdag 3 september 2011 om 20:25
Elise ik denk dat je de spijker op zijn kop slaat. Wat moet je doen om niet bij een emotie (positief of negatief) te gaan eten? Ik denk dat je heel rijk kan worden als je daar HET antwoord op weet. Ik heb de 7 sleutels van dr Phil geprobeerd. Maar helaas nog zonder succes. Super dat je al zoveel bent afgevallen! Gefeliciteerd! Hoe heb je dat dan gedaan?
zaterdag 3 september 2011 om 22:23
Precies wat je zegt!
De "straf" gedachte dat ik toch dik (en dus) lelijk en een vies vet varken zou zijn, niet waardig genoeg om als iets beters dan dat gezien te worden.
Nu ik het opschrijf klinkt het me vreemd... Toch is het mijn dagelijkse realiteit geweest voor meer dan 20 jaar. Deze negatieve gedachte heeft er voor gezorgd dat ik in de loop der jaren het postuur heb ontwikkeld wat ik tussen mijn oren had.
Op school werd ik wel uitgemaakt voor dik omdat ik eerder in de pubertijd raakte en vroeger vrouwelijke rondingen ontwikkelde dan mijn leeftijdgenoten.
Ik was helemaal niet dik toen ik 12 was (zie ik nu op fotos en weet ik uit de cijfers) maar ik voelde me een moddervet gedrocht. In deze periode ontwikkelde ik in eerste instantie boulemia nervosa wat later overging in Binge Eating Disorder.
Ach, ja c'est la vie...
De "straf" gedachte dat ik toch dik (en dus) lelijk en een vies vet varken zou zijn, niet waardig genoeg om als iets beters dan dat gezien te worden.
Nu ik het opschrijf klinkt het me vreemd... Toch is het mijn dagelijkse realiteit geweest voor meer dan 20 jaar. Deze negatieve gedachte heeft er voor gezorgd dat ik in de loop der jaren het postuur heb ontwikkeld wat ik tussen mijn oren had.
Op school werd ik wel uitgemaakt voor dik omdat ik eerder in de pubertijd raakte en vroeger vrouwelijke rondingen ontwikkelde dan mijn leeftijdgenoten.
Ik was helemaal niet dik toen ik 12 was (zie ik nu op fotos en weet ik uit de cijfers) maar ik voelde me een moddervet gedrocht. In deze periode ontwikkelde ik in eerste instantie boulemia nervosa wat later overging in Binge Eating Disorder.
Ach, ja c'est la vie...
zondag 4 september 2011 om 09:45
@kissthequeen: heftig om te lezen en helaas ook herkenbaar. Ik denk dat mijn overgewicht een symptoom was van hoe ik me voelde, terwijl ik dacht dat het de oorzaak was.
Vier jaar geleden heb ik een burn-out gehad en toen begreep ik dat er iets moest veranderen. Heel veel therapie volgde en ik probeer nog steeds te achterhalen wat nou precies de omslag was. Het belangrijkste was denk ik dat ik op een bepaald moment besloot dat ik er gewoon mocht zijn. Dat mijn enthousiasme, geklets, woeste creativiteit en maffe invallen niet iets waren om me voor te schamen. Dat niet iedereen me leuk hoefde te vinden. Dat ik ook niet iedereen leuk hoefde te vinden en dat ik ook niet alles hoef te kunnen. Ik ging op zoek naar een omgeving die bij me paste in plaats van te proberen om mezelf overal maar in te passen.
Ik probeer mijn ervaringen ook op te schrijven, in de hoop dat ik mensen hier mee kan helpen. Het raakt me echt als ik denk aan alle vrouwen die zich net zo miserabel voelen als ik me jarenlang gevoeld heb.
Ik heb ook een weblog, maar ik zeg er alvast bij dat het geen professionele weblog is en ook nog niet af. www.pluistijd.nl
Ik probeer daar alle lessen die ik heb geleerd op te schrijven.
@poldervrouw: 23 kilo, supergoed! Ja, die negatieve gedachten, daar gaat het inderdaad om. Het helpt mij vaak om ze even op te schrijven. Ik zorg ook dat gezond eten voor het grijpen ligt en ongezond eten niet. Toen het even heel slecht ging zaten de koekjes in een kist met een slot er op. Toen moest ik wel de confrontatie aangaan met mezelf, want mijn 'kalmeringsmiddel' was niet voor handen.
Vier jaar geleden heb ik een burn-out gehad en toen begreep ik dat er iets moest veranderen. Heel veel therapie volgde en ik probeer nog steeds te achterhalen wat nou precies de omslag was. Het belangrijkste was denk ik dat ik op een bepaald moment besloot dat ik er gewoon mocht zijn. Dat mijn enthousiasme, geklets, woeste creativiteit en maffe invallen niet iets waren om me voor te schamen. Dat niet iedereen me leuk hoefde te vinden. Dat ik ook niet iedereen leuk hoefde te vinden en dat ik ook niet alles hoef te kunnen. Ik ging op zoek naar een omgeving die bij me paste in plaats van te proberen om mezelf overal maar in te passen.
Ik probeer mijn ervaringen ook op te schrijven, in de hoop dat ik mensen hier mee kan helpen. Het raakt me echt als ik denk aan alle vrouwen die zich net zo miserabel voelen als ik me jarenlang gevoeld heb.
Ik heb ook een weblog, maar ik zeg er alvast bij dat het geen professionele weblog is en ook nog niet af. www.pluistijd.nl
Ik probeer daar alle lessen die ik heb geleerd op te schrijven.
@poldervrouw: 23 kilo, supergoed! Ja, die negatieve gedachten, daar gaat het inderdaad om. Het helpt mij vaak om ze even op te schrijven. Ik zorg ook dat gezond eten voor het grijpen ligt en ongezond eten niet. Toen het even heel slecht ging zaten de koekjes in een kist met een slot er op. Toen moest ik wel de confrontatie aangaan met mezelf, want mijn 'kalmeringsmiddel' was niet voor handen.
dinsdag 6 september 2011 om 09:55
Hier door verandering van omstandigheden. Na mijn studie voor het eerst een baan waar ik in het diepe werd gegooid en totaal geen begeleiding kreeg. Werd niet eens fatsoenlijk ingewerkt. Voelde me erg ongelukking met mijn baan, maar moest wel van mezelf doorzetten.
Baan was ver reizen dus zat tijdelijk bij mijn vriend op kamers die in die stad woonde. Met zijn tweeen op een studentenkamer (gelukkig wel groot) was niet echt geweldig en mijn vriend was zoveel mogelijk weg (ik denk om mij). Dus als ik thuis kwam dan ging ik eerst langs de super om eten te halen. De hele avond in mijn eentje zitten eten en vervelen! At dus puur uit verveling, frustratie en eenzaamheid. Toen ongeveer 15 kilo aangekomen.
Uiteindelijk eigen plekje, hometrainer gekocht en ben ik 23 kilo afgevallen. Denk omdat ik het toen op orde had!
Nog een keer gebeurd toen ik weer van baan veranderde, verhuisde naar een andere stad en een eigen huisje kreeg. Weer 13 kilo aangekomen en u alles weer op orde is, is het er weer zo goed als af.
Baan was ver reizen dus zat tijdelijk bij mijn vriend op kamers die in die stad woonde. Met zijn tweeen op een studentenkamer (gelukkig wel groot) was niet echt geweldig en mijn vriend was zoveel mogelijk weg (ik denk om mij). Dus als ik thuis kwam dan ging ik eerst langs de super om eten te halen. De hele avond in mijn eentje zitten eten en vervelen! At dus puur uit verveling, frustratie en eenzaamheid. Toen ongeveer 15 kilo aangekomen.
Uiteindelijk eigen plekje, hometrainer gekocht en ben ik 23 kilo afgevallen. Denk omdat ik het toen op orde had!
Nog een keer gebeurd toen ik weer van baan veranderde, verhuisde naar een andere stad en een eigen huisje kreeg. Weer 13 kilo aangekomen en u alles weer op orde is, is het er weer zo goed als af.
I see said the blind man as he picked up his hammer en saw.
dinsdag 6 september 2011 om 13:17
@kissthequeen: dank je wel! Dat doet me echt goed om te horen. Dat is ook waarom ik schrijf. Er zijn zo veel vrouwen die dezelfde problemen hebben als ik.
@karen28 Ik vind het nog steeds moeilijk om te bedenken wat het beste voor mij is. Ik moet altijd stoer en sterk zijn en alles kunnen hebben. Bij mij was de verkeerde baan ook aanleiding om heel ongelukkig te worden. Uiteindelijk kwam ik ziek thuis te zitten, maar dat was wel het keerpunt. Soms moet je gewoon even ergens doorheen. Fijn dat het bij jou ook weer goed is gekomen.
@karen28 Ik vind het nog steeds moeilijk om te bedenken wat het beste voor mij is. Ik moet altijd stoer en sterk zijn en alles kunnen hebben. Bij mij was de verkeerde baan ook aanleiding om heel ongelukkig te worden. Uiteindelijk kwam ik ziek thuis te zitten, maar dat was wel het keerpunt. Soms moet je gewoon even ergens doorheen. Fijn dat het bij jou ook weer goed is gekomen.
dinsdag 6 september 2011 om 13:57
Vind het heel moeilijk om te erkennen dat ik eetverslaafd ben. Ondanks mijn 50 kg gewichtsverlies (ben nu 1 kg af van een gezond bmi) bleef ik obsessief bezig met eten. Het vergalt mijn leven, staat tussen mij en mijn vrienden, tussen mij en een evt. carriere, tussen mij en het gevoel vrij mens te zijn.
Heb al een hoop therapie gehad, maar na een sessie had ik altijd nog mijn vriendje eten. Nu ik dat ook aanpak heb ik het emotioneel heel zwaar.
Het voelt leeg. Heb het idee dat ik weinig te bieden heb, er met mij niet te lachen valt.
Ik doe wat ik moet doen qua herstel van die dwangmatigheid tov eten, en dat is al heel wat. Het kost me veel energie, brengt me in verwarring. Niet overeten maakt dat ik van alles en nog wat voel. Hoe maak ik dan contact, hoe zorg ik goed voor mezef, wat zijn realistische verwachtingen?
Oordelen over mezelf heb ik te over. En daar stuit ik op. Emoties ervaren maakt dat ik ´honger!´ voel. Uitvergroot. Me wil verstoppen, en bij verstoppen hoort eten. Ik vind dingen eng, ik ben boos op mezelf, teleurgesteld dat mijn leven anders loopt dan ik had gewild. Na heel veel jaren het onnoemelijk zwaar te hebben gehad ligt de wereld voor me open, en ik stuit op mijn eigen kleine eetverslaafde zelf die mijn weg verspert.
Vooral in de avond, als het bedtijd wordt, ga ik liever eten en op de bank zappen dan op tijd mijn bed in. Een heel hardnekkig iets. Maar waarom? Merk vooral dat ik wil vermijden.
Herkenbaar Elise?
Heb al een hoop therapie gehad, maar na een sessie had ik altijd nog mijn vriendje eten. Nu ik dat ook aanpak heb ik het emotioneel heel zwaar.
Het voelt leeg. Heb het idee dat ik weinig te bieden heb, er met mij niet te lachen valt.
Ik doe wat ik moet doen qua herstel van die dwangmatigheid tov eten, en dat is al heel wat. Het kost me veel energie, brengt me in verwarring. Niet overeten maakt dat ik van alles en nog wat voel. Hoe maak ik dan contact, hoe zorg ik goed voor mezef, wat zijn realistische verwachtingen?
Oordelen over mezelf heb ik te over. En daar stuit ik op. Emoties ervaren maakt dat ik ´honger!´ voel. Uitvergroot. Me wil verstoppen, en bij verstoppen hoort eten. Ik vind dingen eng, ik ben boos op mezelf, teleurgesteld dat mijn leven anders loopt dan ik had gewild. Na heel veel jaren het onnoemelijk zwaar te hebben gehad ligt de wereld voor me open, en ik stuit op mijn eigen kleine eetverslaafde zelf die mijn weg verspert.
Vooral in de avond, als het bedtijd wordt, ga ik liever eten en op de bank zappen dan op tijd mijn bed in. Een heel hardnekkig iets. Maar waarom? Merk vooral dat ik wil vermijden.
Herkenbaar Elise?
dinsdag 6 september 2011 om 15:08
Heel herkenbaar Hanke!
Die "auto boycot modus" zoals ik het noem zit zooo diep! Hoe leer je onvoorwaardelijk van jezelf te houden? Hoe leer je jezelf het beste te gunnen? Zoals je ook anderen het beste gunt. Hoe leer je te vertrouwen op jezelf?
(Ik heb m'n TV om die reden de deur uitgezet ik werd zo moe van mezelf... Ik kon dat kreng gewoon niet uitzetten... Voor mijn gewicht heeft het weinig verschil gemaakt, maar het heeft me een hoop rust gegeven....)
Die "auto boycot modus" zoals ik het noem zit zooo diep! Hoe leer je onvoorwaardelijk van jezelf te houden? Hoe leer je jezelf het beste te gunnen? Zoals je ook anderen het beste gunt. Hoe leer je te vertrouwen op jezelf?
(Ik heb m'n TV om die reden de deur uitgezet ik werd zo moe van mezelf... Ik kon dat kreng gewoon niet uitzetten... Voor mijn gewicht heeft het weinig verschil gemaakt, maar het heeft me een hoop rust gegeven....)
woensdag 7 september 2011 om 14:53
@hanke321 &kissthequeen: Zeer herkenbaar. Soms denk ik nog steeds wel eens: 'Ik weet gewoon niet hoe ik moet leven. Hoe doen andere mensen dat, gelukkig zijn?' Het is zo moeilijk om die gevoelens gewoon maar toe te laten. Maar juist het onderdrukken van die gevoelens zorgt er voor dat ik me zo voel. Gaan zitten en voelen wat ik voel kost zo veel energie.
Maar het is wel zo dat ik, nu ik eenmaal geleerd heb mijn gevoel te onderzoeken en toe te laten, ook meer goede dingen voel. Ik was een soort etende zombie, die inderdaad alleen maar tv keek. Nu voel ik me soms hartverscheurend verdrietig, maar ook heel vaak ongelofelijk gelukkig, terwijl vroeger alles mat was.
Ik heb heel veel aan het boek 'Illusies' van Ingeborg Bosch gehad en aan 'the artist's way van Julia Cameron (eigenlijk voorvastgelopen kunstenaars). Ik ben nu 'the writers diet' aan het lezen van Julia Cameron, die is ook heel goed.
Het kost gewoon heel veel tijd en je blijft er altijd mee bezig, maar als ik jullie zo hoor zijn jullie al heel goed op weg, ook al doet het nu even pijn. Alles beter dan net niet leven en alles wegstoppen.
Ik wens jullie heel veel sterkte en liefde toe.
Maar het is wel zo dat ik, nu ik eenmaal geleerd heb mijn gevoel te onderzoeken en toe te laten, ook meer goede dingen voel. Ik was een soort etende zombie, die inderdaad alleen maar tv keek. Nu voel ik me soms hartverscheurend verdrietig, maar ook heel vaak ongelofelijk gelukkig, terwijl vroeger alles mat was.
Ik heb heel veel aan het boek 'Illusies' van Ingeborg Bosch gehad en aan 'the artist's way van Julia Cameron (eigenlijk voorvastgelopen kunstenaars). Ik ben nu 'the writers diet' aan het lezen van Julia Cameron, die is ook heel goed.
Het kost gewoon heel veel tijd en je blijft er altijd mee bezig, maar als ik jullie zo hoor zijn jullie al heel goed op weg, ook al doet het nu even pijn. Alles beter dan net niet leven en alles wegstoppen.
Ik wens jullie heel veel sterkte en liefde toe.
