Lijf & Lijn
alle pijlers
Ik heb een probleem met eten.
zondag 9 januari 2011 om 12:27
N.a.v. een ander topic waar ik eerder deze week voor het eerst toe heb durven geven dat ik niet goed met eten om ga, open ik dit topic.
Ik heb een probleem met eten. Ik ben zo geobserdeerd door mijn uiterlijk dat ik niet meer op een normale manier met eten om kan gaan.
Op een normale dag nuttig ik in principe alleen mijn avond eten, de rest van de dag leef ik op thee, waten, aanmaaklimonade en eventueel een ligakoek.
Sommige avonden, wanneer ik me echt niet meer in kan houden en van alles naar binnen prop, kan ik er helemaal down van zijn.
Ik sport elke dag minstens een uur. Ik zorg dat ik nooit stil lig, achter mijn bureau en in bed doe ik oefeningen.
Ik erken deze week voor het eerst dat ik een probleem heb met eten. Ik durf alleen niet naar een psychologe. Stom, maar ik durf het niet. Dan moet ik ook mijn ouders vertellen wat er aan de hand is, dat wil ik niet.
De stap is me nog even te groot. Bovendien wil ik afvallen. Ik ben ongeveer 25 kilo kwijt. Er moet nog een kilo of 20 af, het moet eraf. Hoe moet ik dat dan gaan doen als mijn ouders en een psycholoog op de hoogte zijn van mijn problemen. Zij laten me nooit op deze manier doorgaan, maar die kilo's moeten eraf!!
Ik heb een probleem met eten. Ik ben zo geobserdeerd door mijn uiterlijk dat ik niet meer op een normale manier met eten om kan gaan.
Op een normale dag nuttig ik in principe alleen mijn avond eten, de rest van de dag leef ik op thee, waten, aanmaaklimonade en eventueel een ligakoek.
Sommige avonden, wanneer ik me echt niet meer in kan houden en van alles naar binnen prop, kan ik er helemaal down van zijn.
Ik sport elke dag minstens een uur. Ik zorg dat ik nooit stil lig, achter mijn bureau en in bed doe ik oefeningen.
Ik erken deze week voor het eerst dat ik een probleem heb met eten. Ik durf alleen niet naar een psychologe. Stom, maar ik durf het niet. Dan moet ik ook mijn ouders vertellen wat er aan de hand is, dat wil ik niet.
De stap is me nog even te groot. Bovendien wil ik afvallen. Ik ben ongeveer 25 kilo kwijt. Er moet nog een kilo of 20 af, het moet eraf. Hoe moet ik dat dan gaan doen als mijn ouders en een psycholoog op de hoogte zijn van mijn problemen. Zij laten me nooit op deze manier doorgaan, maar die kilo's moeten eraf!!
zondag 9 januari 2011 om 13:12
Goed van je dat je inziet dat je een probleem hebt en dat je het uitspreekt voor jezelf.
Het is al gezegd, maar ga echt op zoek naar medische ondersteuning. Je kunt na een jaar van dit soort roofbouw op je lijf te hebben gepleegd niet zomaar terug naar een ander eetpatroon, zonder dat je daar professionele begeleiding bij krijgt. Het is al te ver om te kunnen verwachten dat je dit in je eentje op kunt lossen. En het is zeker geen schande om toe te geven dat je een probleem hebt dat je zelf niet op kunt lossen.
Sterkte.
Het is al gezegd, maar ga echt op zoek naar medische ondersteuning. Je kunt na een jaar van dit soort roofbouw op je lijf te hebben gepleegd niet zomaar terug naar een ander eetpatroon, zonder dat je daar professionele begeleiding bij krijgt. Het is al te ver om te kunnen verwachten dat je dit in je eentje op kunt lossen. En het is zeker geen schande om toe te geven dat je een probleem hebt dat je zelf niet op kunt lossen.
Sterkte.
zondag 9 januari 2011 om 13:14
quote:Cateautje schreef op 09 januari 2011 @ 12:36:
Ik denk dat je minder last hebt van twee boterhammen met kaas, dan met aanmaaklimonade, van dat laatste word je moddervet.Tactisch om dat tegen iemand te zeggen die begint toe te geven dat ze een eetstoornis heeft en obsessief bezig is met afvallen.
Ik denk dat je minder last hebt van twee boterhammen met kaas, dan met aanmaaklimonade, van dat laatste word je moddervet.Tactisch om dat tegen iemand te zeggen die begint toe te geven dat ze een eetstoornis heeft en obsessief bezig is met afvallen.
zondag 9 januari 2011 om 13:16
quote:Nici007 schreef op 09 januari 2011 @ 12:27:
N.a.v. een ander topic waar ik eerder deze week voor het eerst toe heb durven geven dat ik niet goed met eten om ga, open ik dit topic.
Ik heb een probleem met eten. Ik ben zo geobserdeerd door mijn uiterlijk dat ik niet meer op een normale manier met eten om kan gaan.
Op een normale dag nuttig ik in principe alleen mijn avond eten, de rest van de dag leef ik op thee, waten, aanmaaklimonade en eventueel een ligakoek.
Sommige avonden, wanneer ik me echt niet meer in kan houden en van alles naar binnen prop, kan ik er helemaal down van zijn.
Ik sport elke dag minstens een uur. Ik zorg dat ik nooit stil lig, achter mijn bureau en in bed doe ik oefeningen.
Ik erken deze week voor het eerst dat ik een probleem heb met eten. Ik durf alleen niet naar een psychologe. Stom, maar ik durf het niet. Dan moet ik ook mijn ouders vertellen wat er aan de hand is, dat wil ik niet.
De stap is me nog even te groot. Bovendien wil ik afvallen. Ik ben ongeveer 25 kilo kwijt. Er moet nog een kilo of 20 af, het moet eraf. Hoe moet ik dat dan gaan doen als mijn ouders en een psycholoog op de hoogte zijn van mijn problemen. Zij laten me nooit op deze manier doorgaan, maar die kilo's moeten eraf!!Meid toch, wat een paniek en angst lees ik in je tekst. Ik hoop zo dat je in gaat zien dat je dit niet in je eentje kunt oplossen.
N.a.v. een ander topic waar ik eerder deze week voor het eerst toe heb durven geven dat ik niet goed met eten om ga, open ik dit topic.
Ik heb een probleem met eten. Ik ben zo geobserdeerd door mijn uiterlijk dat ik niet meer op een normale manier met eten om kan gaan.
Op een normale dag nuttig ik in principe alleen mijn avond eten, de rest van de dag leef ik op thee, waten, aanmaaklimonade en eventueel een ligakoek.
Sommige avonden, wanneer ik me echt niet meer in kan houden en van alles naar binnen prop, kan ik er helemaal down van zijn.
Ik sport elke dag minstens een uur. Ik zorg dat ik nooit stil lig, achter mijn bureau en in bed doe ik oefeningen.
Ik erken deze week voor het eerst dat ik een probleem heb met eten. Ik durf alleen niet naar een psychologe. Stom, maar ik durf het niet. Dan moet ik ook mijn ouders vertellen wat er aan de hand is, dat wil ik niet.
De stap is me nog even te groot. Bovendien wil ik afvallen. Ik ben ongeveer 25 kilo kwijt. Er moet nog een kilo of 20 af, het moet eraf. Hoe moet ik dat dan gaan doen als mijn ouders en een psycholoog op de hoogte zijn van mijn problemen. Zij laten me nooit op deze manier doorgaan, maar die kilo's moeten eraf!!Meid toch, wat een paniek en angst lees ik in je tekst. Ik hoop zo dat je in gaat zien dat je dit niet in je eentje kunt oplossen.
zondag 9 januari 2011 om 13:27
Ik vind het moeilijk iets zinvols terug te zeggen. Jullie zullen me vast nog dommer vinden als ik typ want ik denk, maar het moet toch maar.
Ik schrik van jullie reacties. Ik erken dan wel dat ik een probleem heb, maar mijn inziens is mijn probleem niet zo groot als hoe jullie het nu zien. Dat kan natuurlijk aan mij liggen.
Ik schrik van jullie reacties. Ik erken dan wel dat ik een probleem heb, maar mijn inziens is mijn probleem niet zo groot als hoe jullie het nu zien. Dat kan natuurlijk aan mij liggen.
zondag 9 januari 2011 om 13:31
Niemand hier heeft je dom genoemd toch? Dus je idee dat men je dom of zelfs "nog dommer" zou vinden, zijn puur je eigen onzekerheid.
Een deel van je probleem zal zijn, dat je zelf niet inziet hoe groot het daadwerkelijk is, maar hopelijk zul je dit snel gaan beseffen: de dag doorkomen op maar 1 maaltijd, maar wel intensief sporten en daarnaast zelfs nog oefeningen doen op je werk en in je bed en verder alleen maar vocht tot je nemen, dat is echt heel ernstig.....
Meid, echt, zoek hulp.
Een deel van je probleem zal zijn, dat je zelf niet inziet hoe groot het daadwerkelijk is, maar hopelijk zul je dit snel gaan beseffen: de dag doorkomen op maar 1 maaltijd, maar wel intensief sporten en daarnaast zelfs nog oefeningen doen op je werk en in je bed en verder alleen maar vocht tot je nemen, dat is echt heel ernstig.....
Meid, echt, zoek hulp.
zondag 9 januari 2011 om 13:31
zondag 9 januari 2011 om 13:34
Zoals ik al schreef; ik heb daar ook gezeten...
Het is een wanhoopsdaad, maar dat besef je je pas later..
Op het moment dat je er middenin zit voelt het als je enige optie om af te vallen, om door te zetten met het doel wat je in je hoofd gezet hebt..
Maar er is een klein stemmetje, wat ook gehoord wil worden...
Dat kleine meisje in je, wat ooit gekwetst is mischien, of niet de warmte en liefde heeft gekregen waar ze op gehoopt had toen ze opgroeide, of dingen heeft gezien en meegemaakt die niet bij haar leeftijd passen..
Dat kleine meisje is mischien in paniek gaan eten, als vertrouwd baken, om even op adem te komen..Om even te vergeten...
Dat ben je nu aan het overschreeuwen...
Of zit ik er helemaal naast??
Het is een wanhoopsdaad, maar dat besef je je pas later..
Op het moment dat je er middenin zit voelt het als je enige optie om af te vallen, om door te zetten met het doel wat je in je hoofd gezet hebt..
Maar er is een klein stemmetje, wat ook gehoord wil worden...
Dat kleine meisje in je, wat ooit gekwetst is mischien, of niet de warmte en liefde heeft gekregen waar ze op gehoopt had toen ze opgroeide, of dingen heeft gezien en meegemaakt die niet bij haar leeftijd passen..
Dat kleine meisje is mischien in paniek gaan eten, als vertrouwd baken, om even op adem te komen..Om even te vergeten...
Dat ben je nu aan het overschreeuwen...
Of zit ik er helemaal naast??
zondag 9 januari 2011 om 13:55
Het is een beetje een herhaling van zetten, maar goed.
Heel goed dat je dit topic geopend hebt! Dat in de eerste plaats.
Je zit nu waarschijnlijk met een heel dubbel gevoel; je merkt dat dit niet goed is wat je doet, maar anderzijds blijft het gevoel bestaan dat je af 'moet' vallen en 'dus' op deze manier door moet gaan.
Hulp zoeken lijkt mij erg verstandig. Je hoeft het niet meten aan je ouders te vertellen hoor; je bent 24 en een psycholoog heeft geheimhoudingsplicht. Al is het op den duur natuurlijk goed om wat vertrouwelingen te hebben bij wie je je ei kwijt kunt (kunnen je ouders zijn maar ook een vriendin ofzo).
Een psycholoog is geen diëtist en zal dus (als het goed is) niet meteen roepen hoe het wel moet en dat je niet meer mag afvallen. Wat veel belangrijker is, en daar wordt in therapie naar gekeken, is te achterhalen waaróm jij het gevoel hebt dat je af moet vallen. Want inderdaad het klinkt erg wanhopig; waarom 'moet' je afvallen? Waarom heb je dat idee dat je nu niet goed genoeg bent? En wat kun je eraan doen om dat zelfvertrouwen te laten groeien. --> Dat zijn dus dingen om met een psycholoog mee aan de slag te gaan. In combi met een diëtist die je een verantwoord eetpatroon kan laten zien zou denk ik nog beter zijn.;
Oja, wat ik me nog afvroeg; je zegt 25kg kwijt te zijn. Hoe ben je die kwijtgeraakt? Met dit eetpatroon, of op een andere manier? Als het dat laatste is; wanneer is het veranderd? Waarom ben je van een 'gewoon dieet' (kan natuurlijk niet inschatten hoe dat eruit zag he) naar dit patroon gegaan; is er een aanleiding geweest etc etc? Wederom, geen vragen die je nu per se zo zou moeten kunnen beantwoorden, maar juist iets om met een professional te bespreken.
Heel goed dat je dit topic geopend hebt! Dat in de eerste plaats.
Je zit nu waarschijnlijk met een heel dubbel gevoel; je merkt dat dit niet goed is wat je doet, maar anderzijds blijft het gevoel bestaan dat je af 'moet' vallen en 'dus' op deze manier door moet gaan.
Hulp zoeken lijkt mij erg verstandig. Je hoeft het niet meten aan je ouders te vertellen hoor; je bent 24 en een psycholoog heeft geheimhoudingsplicht. Al is het op den duur natuurlijk goed om wat vertrouwelingen te hebben bij wie je je ei kwijt kunt (kunnen je ouders zijn maar ook een vriendin ofzo).
Een psycholoog is geen diëtist en zal dus (als het goed is) niet meteen roepen hoe het wel moet en dat je niet meer mag afvallen. Wat veel belangrijker is, en daar wordt in therapie naar gekeken, is te achterhalen waaróm jij het gevoel hebt dat je af moet vallen. Want inderdaad het klinkt erg wanhopig; waarom 'moet' je afvallen? Waarom heb je dat idee dat je nu niet goed genoeg bent? En wat kun je eraan doen om dat zelfvertrouwen te laten groeien. --> Dat zijn dus dingen om met een psycholoog mee aan de slag te gaan. In combi met een diëtist die je een verantwoord eetpatroon kan laten zien zou denk ik nog beter zijn.;
Oja, wat ik me nog afvroeg; je zegt 25kg kwijt te zijn. Hoe ben je die kwijtgeraakt? Met dit eetpatroon, of op een andere manier? Als het dat laatste is; wanneer is het veranderd? Waarom ben je van een 'gewoon dieet' (kan natuurlijk niet inschatten hoe dat eruit zag he) naar dit patroon gegaan; is er een aanleiding geweest etc etc? Wederom, geen vragen die je nu per se zo zou moeten kunnen beantwoorden, maar juist iets om met een professional te bespreken.
zondag 9 januari 2011 om 14:04
quote:baby_ernie80 schreef op 09 januari 2011 @ 13:16:
[...]
Meid toch, wat een paniek en angst lees ik in je tekst. Ik hoop zo dat je in gaat zien dat je dit niet in je eentje kunt oplossen.
Eerst wil ik zeggen dat ik het al knap vind dat je eht durft toe te geven
Dit ga je inderdaad niet alleen kunnen. Maar wat lees ik daar toch. Met het woordje moeten is nog nooit iemand iets opgeschoten. als jij vind dat je MOET afvallen heb je grote kans dat dat fout gaat. Daar leg je de lat veel te hoog mee.
Daarbij sport je elke dag. Als ik een ding wil heb geleerd in mijn pogingen tot afvallen is elke dag sporten absoluut niet goed. Sterker nog als jij te veel gaat doen kan je zelfs er van aankomen!
Ik hoop dat je een goede manier vind om hier vanaf te komen.
Daarbij lees ik wel dat iedereen hier toch die psycholoog aanraad. Die kan goed zijn. Maar als jij daar geen zin in hebt of denkt dat het toch niet gaaat werken kan je beter niet gaan want dan kan hij je inderdaad niet helpen. Dan vertel je hem/haar toch niet het werkelijke verhaal
succes
[...]
Meid toch, wat een paniek en angst lees ik in je tekst. Ik hoop zo dat je in gaat zien dat je dit niet in je eentje kunt oplossen.
Eerst wil ik zeggen dat ik het al knap vind dat je eht durft toe te geven
Dit ga je inderdaad niet alleen kunnen. Maar wat lees ik daar toch. Met het woordje moeten is nog nooit iemand iets opgeschoten. als jij vind dat je MOET afvallen heb je grote kans dat dat fout gaat. Daar leg je de lat veel te hoog mee.
Daarbij sport je elke dag. Als ik een ding wil heb geleerd in mijn pogingen tot afvallen is elke dag sporten absoluut niet goed. Sterker nog als jij te veel gaat doen kan je zelfs er van aankomen!
Ik hoop dat je een goede manier vind om hier vanaf te komen.
Daarbij lees ik wel dat iedereen hier toch die psycholoog aanraad. Die kan goed zijn. Maar als jij daar geen zin in hebt of denkt dat het toch niet gaaat werken kan je beter niet gaan want dan kan hij je inderdaad niet helpen. Dan vertel je hem/haar toch niet het werkelijke verhaal
succes
zondag 9 januari 2011 om 14:17
Beste Nici,
Ik ben nu zelf bijna een jaar in behandeling bij Human Concern, een instelling gespecialiseerd in eetstoornissen. Ze kijken niet eerst naar je gewicht, maar naar je echte problemen, waarom je op deze manier met eten omgaat.
Ik heb zelf nogal ernstig ondergewicht maar niemand dwingt mij om aan te komen voordat ik dat kán. Heel anders dan de reguliere GGZ waar ze vooral naar je gewicht kijken.
Misschien dat zij je kunnen helpen, dit kan ook helemaal anoniem en het wordt sinds kort ook vergoed door de verzekeringen.
www.humanconcern.nl
Ik ben nu zelf bijna een jaar in behandeling bij Human Concern, een instelling gespecialiseerd in eetstoornissen. Ze kijken niet eerst naar je gewicht, maar naar je echte problemen, waarom je op deze manier met eten omgaat.
Ik heb zelf nogal ernstig ondergewicht maar niemand dwingt mij om aan te komen voordat ik dat kán. Heel anders dan de reguliere GGZ waar ze vooral naar je gewicht kijken.
Misschien dat zij je kunnen helpen, dit kan ook helemaal anoniem en het wordt sinds kort ook vergoed door de verzekeringen.
www.humanconcern.nl
zondag 9 januari 2011 om 14:29
zondag 9 januari 2011 om 16:15
quote:Nici007 schreef op 09 januari 2011 @ 13:27:
Ik vind het moeilijk iets zinvols terug te zeggen. Jullie zullen me vast nog dommer vinden als ik typ want ik denk, maar het moet toch maar.
Niemand vind je dom.
Ik schrik van jullie reacties. Ik erken dan wel dat ik een probleem heb, maar mijn inziens is mijn probleem niet zo groot als hoe jullie het nu zien. Dat kan natuurlijk aan mij liggen.
Dat onderschatten van je eigen probleem hoort bij een eetstoornis. Maar een uur per dag sporten op 1 maaltijd is echt een heel groot probleem. Als je bij mij in de sportschool was en ik zou dat weten dan kwam je er niet meer in. het is namelijk volstrekt onverantwoordelijk. Een vrouw heeft ongeveer 1500 calorieen per dag minimaal nodig om in rust te kunnen functioneren. Krijg je minder binnen en verbruik je meer door te sporten dan zoekt je lichaam naar reserves. Jij denkt dat je lijf vet verbrandt, maar vet verbranden gaat heel langzaam en als jij niks eet en sport dan is er een directe crisis en voor snelle energie haalt je lichaam brandstoffen uit je spieren. Je hart is bijvoorbeeld zo'n spier.
Misschien denk je dat je alleen dood kan gaan als je ondergewicht hebt maar dat is niet zo. Als je maar lang genoeg hiermee doorgaat zal je ook zodanig verzwakkend dat het levensbedreigend kan worden ook al weeg je nog te zwaar. Zelf de knop omzetten gaat niet lukken, want je ziet het al, een deel van de ziekte is fundamentele ontkenning en bagatellisering van het probleem. Daarnaast doe je niks aan de oorzaak (controledwang tegen angst en onrust) je hebt echt psychologische hulp nodig. Liever vandaag dan morgen. Hoe langer je dit laat voortduren hoe kleiner de kans dat je zal genezen.
Ik vind het moeilijk iets zinvols terug te zeggen. Jullie zullen me vast nog dommer vinden als ik typ want ik denk, maar het moet toch maar.
Niemand vind je dom.
Ik schrik van jullie reacties. Ik erken dan wel dat ik een probleem heb, maar mijn inziens is mijn probleem niet zo groot als hoe jullie het nu zien. Dat kan natuurlijk aan mij liggen.
Dat onderschatten van je eigen probleem hoort bij een eetstoornis. Maar een uur per dag sporten op 1 maaltijd is echt een heel groot probleem. Als je bij mij in de sportschool was en ik zou dat weten dan kwam je er niet meer in. het is namelijk volstrekt onverantwoordelijk. Een vrouw heeft ongeveer 1500 calorieen per dag minimaal nodig om in rust te kunnen functioneren. Krijg je minder binnen en verbruik je meer door te sporten dan zoekt je lichaam naar reserves. Jij denkt dat je lijf vet verbrandt, maar vet verbranden gaat heel langzaam en als jij niks eet en sport dan is er een directe crisis en voor snelle energie haalt je lichaam brandstoffen uit je spieren. Je hart is bijvoorbeeld zo'n spier.
Misschien denk je dat je alleen dood kan gaan als je ondergewicht hebt maar dat is niet zo. Als je maar lang genoeg hiermee doorgaat zal je ook zodanig verzwakkend dat het levensbedreigend kan worden ook al weeg je nog te zwaar. Zelf de knop omzetten gaat niet lukken, want je ziet het al, een deel van de ziekte is fundamentele ontkenning en bagatellisering van het probleem. Daarnaast doe je niks aan de oorzaak (controledwang tegen angst en onrust) je hebt echt psychologische hulp nodig. Liever vandaag dan morgen. Hoe langer je dit laat voortduren hoe kleiner de kans dat je zal genezen.
zondag 9 januari 2011 om 16:18
quote:petit1968 schreef op 09 januari 2011 @ 14:29:
Waardeer het van jezelf dat je al 20 kilo kwijt bent, dat is al heel goed van je hoor! Dat lukt niet iedereen en probeer vanaf nu gewoon gezond te leven dan val je gelijdelijk nog af. Een goede dietist lijkt me beter dan een psycholoog!
Succes!
Alsjeblieft zeg.
Als je jezelf dit aandoet dan heb je echt niks aan een dietist.
Waardeer het van jezelf dat je al 20 kilo kwijt bent, dat is al heel goed van je hoor! Dat lukt niet iedereen en probeer vanaf nu gewoon gezond te leven dan val je gelijdelijk nog af. Een goede dietist lijkt me beter dan een psycholoog!
Succes!
Alsjeblieft zeg.
Als je jezelf dit aandoet dan heb je echt niks aan een dietist.
zondag 9 januari 2011 om 16:36
quote:Nici007 schreef op 09 januari 2011 @ 16:34:
Ik moet het denk ik allemaal een beetje laten bezinken.
Ik voel me onterecht een beetje aangevallen door jullie commentaar. Ik snap dat het allemaal goed bedoeld is, maar ik moet het even verwerken.Wat beschouw jij als een aanval? Ik denk dat de grootste bedreiging namelijk in jezelf zit
Ik moet het denk ik allemaal een beetje laten bezinken.
Ik voel me onterecht een beetje aangevallen door jullie commentaar. Ik snap dat het allemaal goed bedoeld is, maar ik moet het even verwerken.Wat beschouw jij als een aanval? Ik denk dat de grootste bedreiging namelijk in jezelf zit
zondag 9 januari 2011 om 16:42
Jah ik kan begrijpen dat het best een boel heftige reacties zijn, maar aan de andere kant hoop ik (denk dat ik wel kan spreken van 'we') dat je hierdoor wel gaat realiseren dat je zo echt niet langer door kan gaan met dit patroon. Dat klinkt misschien hard en aanvallend ('iedereen is het immers oneens met jouw manier van leven'), maar er moet gewoon wel echt iets gaan gebeuren, hard of niet.
Hopelijk neem je even de tijd om dit allemaal te verwerken, en blijf je wel lekker van je afschrijven hier. Niemand vind je dom of oppervlakkig (wat je op een ander topic zei). De eerste stap is gezet: erkenning. De volgende fase is de actiefase.
Succes met alles in ieder geval
Hopelijk neem je even de tijd om dit allemaal te verwerken, en blijf je wel lekker van je afschrijven hier. Niemand vind je dom of oppervlakkig (wat je op een ander topic zei). De eerste stap is gezet: erkenning. De volgende fase is de actiefase.
Succes met alles in ieder geval
zondag 9 januari 2011 om 16:46
zondag 9 januari 2011 om 16:51
Het is ook een hoop Nici, je steekt een heleboel tijd en energie in waar je nu mee bezig bent, en dan krijg je hier ineens tegengas op je manier van leven..
Ik hoop dat je kunt inzien dat iedereen het goed met je vooheeft en je wil behoeden voor verder afglijden..want dat is de wake-up call die hier in dit topic doorklinkt...
Meid; laat alles rustig bezinken...
En ik kan niet genoeg benadrukken; zoek hulp, zoek iemand die je vertrouwt...
Ik hoop dat je kunt inzien dat iedereen het goed met je vooheeft en je wil behoeden voor verder afglijden..want dat is de wake-up call die hier in dit topic doorklinkt...
Meid; laat alles rustig bezinken...
En ik kan niet genoeg benadrukken; zoek hulp, zoek iemand die je vertrouwt...
zondag 9 januari 2011 om 16:53
quote:Nici007 schreef op 09 januari 2011 @ 16:46:
Ik ben me er wel van bewust dat ik het niet zo moet ervaren, maar het is gewoon een helehoop in een keer.
Ik had niet verwacht dat iemand tegen me zou zeggen, meid ga lekker door. Maar het is even slikken dat het dus ernstiger is dan ik in wil zien.ja natuurlijk is het schrikken, daarom heb je ook hulp nodig. Zelf zie je dat niet. En je moet het ook aan je ouders vertellen. Je bent ziek.
Ik ben me er wel van bewust dat ik het niet zo moet ervaren, maar het is gewoon een helehoop in een keer.
Ik had niet verwacht dat iemand tegen me zou zeggen, meid ga lekker door. Maar het is even slikken dat het dus ernstiger is dan ik in wil zien.ja natuurlijk is het schrikken, daarom heb je ook hulp nodig. Zelf zie je dat niet. En je moet het ook aan je ouders vertellen. Je bent ziek.
zondag 9 januari 2011 om 17:09
Tuurlijk is het vervelend (en kan het zelfs bedreigend aanvoelen) als mensen je confronteren met hoe je leeft. Het is nogal wat om keer op keer te moeten lezen dat je gevaarlijk bezig bent. Jij wilt dat liever niet zien, dus dan is het ook niet leuk om te lezen. De vraag is: wat ga je met deze inzichten doen. Probeer daar echt bewust bij stil te staan, want op een dag is er geen weg meer terug. Je bent zelf niet objectief nu, want je bent in paniek. Het gewicht MOET eraf, je MOET afvallen van jezelf en je ouders MOGEN het niet weten, want dan MAG je NIET MEER zo doorgaan. Het feit dat je het voor je ouders verborgen wilt houden, vertelt mij dat je heeeeeeel diep van binnen zelf ook weet dat dit niet goed voor je is. Ook ik blijf het herhalen: zoek hulp. Alleen ga je dit niet redden...
zondag 9 januari 2011 om 17:24
Hey Nici,
Ik herken mij in jouw verhaal, ik heb ook een eetstoornis gehad. Gelukkig ben ik er inmiddels van genezen, maar ik heb me een tijd net zo gevoeld als jij. Heel goed dat je nu iig erkent dat je een probleem hebt met eten. Dat is de eerste stap. Ik snap best dat je af wil vallen, maar op deze manier word je er nooit gelukkig van. Waarschijnlijk denk je de hele dag aan eten en vind je al heel snel dat je te veel hebt gegeten. En dan heb je soms eetbuien waar je je dan weer voor schaamt en waar je flink van baalt. Bij mij begon het ook met lijnen omdat ik mezelf te dik vond. Het eindigde in anorexia. Later kreeg ik boulimia. Uit mijn ervaring weet ik dat het heel belangrijk is om hulp te zoeken, je kunt het niet alleen. Het is ook belangrijk om erover te gaan praten. Ikzelf heb heel veel gehad aan stichting Ziezo, die zit onder meer in nijmegen, Groningen, Zutphen en Enschede (zie: www.ziezo.eu). Alle werknemers van ziezo en alle vrijwilligers hebben zelf een eetstoornis gehad, ze weten dus precies hoe jij je voelt. Je kunt ook online in contact komen met een ervaringsdeskundige. Er zijn ook praatgroepen, ik heb hier heel veel aan gehad en het heeft mede geholpen om van de eetstoornis af te komen. Daarnaast heb ik professionele hulp gehad, zonder dat had ik het niet gered.
Geloof mij, het leven is zoveel leuker zonder eetstoornis dan met. En een eetstoornis is niet alleen willen afvallen op een verkeerde manier, het is ook een manier om met dingen om te gaan die je moeilijk vindt. Want al je te weinig eet of juist een eerbui hebt hoef je niet na te denken over andere dingen.
Achteraf gezien heb ik wel spijt dat ik ben gaan lijnen, omdat ik daardoor de eetstoornis heb ontwikkeld. Het is veel belangrijker om jezelf te accepteren zoals je bent, maar dat kun je alleen met hulp. Dus mijn advies: Zoek hulp, hoe langer je wacht hoe moeilijker het wordt om er weer vanaf te komen. Dus wacht niet langer. Ook jij kunt weer gelukkig worden!
Ik herken mij in jouw verhaal, ik heb ook een eetstoornis gehad. Gelukkig ben ik er inmiddels van genezen, maar ik heb me een tijd net zo gevoeld als jij. Heel goed dat je nu iig erkent dat je een probleem hebt met eten. Dat is de eerste stap. Ik snap best dat je af wil vallen, maar op deze manier word je er nooit gelukkig van. Waarschijnlijk denk je de hele dag aan eten en vind je al heel snel dat je te veel hebt gegeten. En dan heb je soms eetbuien waar je je dan weer voor schaamt en waar je flink van baalt. Bij mij begon het ook met lijnen omdat ik mezelf te dik vond. Het eindigde in anorexia. Later kreeg ik boulimia. Uit mijn ervaring weet ik dat het heel belangrijk is om hulp te zoeken, je kunt het niet alleen. Het is ook belangrijk om erover te gaan praten. Ikzelf heb heel veel gehad aan stichting Ziezo, die zit onder meer in nijmegen, Groningen, Zutphen en Enschede (zie: www.ziezo.eu). Alle werknemers van ziezo en alle vrijwilligers hebben zelf een eetstoornis gehad, ze weten dus precies hoe jij je voelt. Je kunt ook online in contact komen met een ervaringsdeskundige. Er zijn ook praatgroepen, ik heb hier heel veel aan gehad en het heeft mede geholpen om van de eetstoornis af te komen. Daarnaast heb ik professionele hulp gehad, zonder dat had ik het niet gered.
Geloof mij, het leven is zoveel leuker zonder eetstoornis dan met. En een eetstoornis is niet alleen willen afvallen op een verkeerde manier, het is ook een manier om met dingen om te gaan die je moeilijk vindt. Want al je te weinig eet of juist een eerbui hebt hoef je niet na te denken over andere dingen.
Achteraf gezien heb ik wel spijt dat ik ben gaan lijnen, omdat ik daardoor de eetstoornis heb ontwikkeld. Het is veel belangrijker om jezelf te accepteren zoals je bent, maar dat kun je alleen met hulp. Dus mijn advies: Zoek hulp, hoe langer je wacht hoe moeilijker het wordt om er weer vanaf te komen. Dus wacht niet langer. Ook jij kunt weer gelukkig worden!
zondag 9 januari 2011 om 17:31
Ik geloof dat ik vooral mezelf gewoon dom vind.
Iets meer dan een jaar geleden had ik nog maat 46 en het boeide me allemaal helemaal niets. Ik was helemaal niet onzeker. Qua kleding droeg ik gewoon alles wat ik aan wilde doen. Ik gaf niets om de mening van anderen.
Toen maakte mijn vriendje het uit voor een andere meid en kon ik van liefdesverdriet niet eten. Ik raakte de kilo's zo snel kwijt en iedereen was er zo enthousiast over, dat ik er daarna bewust mee door ben gegaan.
Nu leef ik op complimentjes van anderen. Nu leef ik voor iets wat me voorheen gestolen kon worden.
Iets meer dan een jaar geleden had ik nog maat 46 en het boeide me allemaal helemaal niets. Ik was helemaal niet onzeker. Qua kleding droeg ik gewoon alles wat ik aan wilde doen. Ik gaf niets om de mening van anderen.
Toen maakte mijn vriendje het uit voor een andere meid en kon ik van liefdesverdriet niet eten. Ik raakte de kilo's zo snel kwijt en iedereen was er zo enthousiast over, dat ik er daarna bewust mee door ben gegaan.
Nu leef ik op complimentjes van anderen. Nu leef ik voor iets wat me voorheen gestolen kon worden.
