Lijf & Lijn
alle pijlers
Ik moest iets ondernemen #3 gastric bypass!
vrijdag 13 mei 2016 om 10:14
Omdat we het vorige topic vol gekletst hebben gaan we hier verder.
Over leven met een gastric bypass.
Oorspronkelijk opende ik dit topic bijna een jaar geleden. Bijna 130 kilo en gefrustreerd omdat het me met geen mogelijkheid lukte om definitief af te vallen.
Ik overwoog de keuze te maken voor een gastric bypass, een operatie die hopelijk definitief het tij zou keren.
Omdat ik wist dat ik op deze manier, met dit gewicht, de honderd niet zou halen. En dat was ik wel van plan.
Inmiddels is het bijna vijf maanden geleden dat ik geopereerd ben. 16 december 2015 kreeg ik mijn gastric bypass.
Inmiddels ben ik bijna 30 kilo lichter en verbaas ik me nog elke dag over hoeveel meer ik kan, dan toen.
Ik ben er nog niet, nog lang niet, maar ik ben op de goede weg.
Inmiddels groeide dit topic niet alleen uit tot een soort virtueel dagboek voor mij, maar wisselden we van gedachten met nog veel meer mensen in hetzelfde schuitje.
Ik hoop dat we daar hier mee verder kunnen gaan.
En omdat ik niet wil vergeten waar ik vandaan kom, hieronder mijn oorspronkelijke OP van het vorige topic, die ik schreef op 15 augustus 2015;
Oorspronkelijk had ik mijn topic van een jaar geleden geupdate, maar omdat er telkens reacties komen op de -niet meer zo relevante- OP is het misschien handiger toch een nieuw topic te openen.
De korte samenvatting; ik ben veel te dik. Morbide obesitas.
En ja, dat brengt klachten met zich mee. Ik ben net 30 geworden en ik slik pillen voor mijn hoge bloeddruk. Ik voel me slap en lusteloos. Ik heb een belachelijk slechte conditie, ik heb last van mijn gewrichten. En ik beweer altijd dat ik geen last heb van mijn overgewicht, maar dat is wel zo.
Dus, er moet iets gebeuren. En iets drastisch, iets dat werkt.
Want 39231 dieetpogingen later ben ik nog altijd gewoon veel te dik. Ik heb het met diëtistes geprobeerd, op eigen kracht, meer bewegen, gewoon gezond eten, maffe diëten.... Ik heb zelfs een paar maanden geleden dieetpillen gekocht. Wat uiteraard voor geen meter werkt, behalve dat je er stinkende scheten van laat.
Mijn huisarts heeft me doorgestuurd naar het ziekenhuis, naar de obesitaskliniek. Mijn huisarts denkt dat een gastric bypass de enige echte blijvende oplossing gaat zijn voor mij, dus we gaan het eens bekijken.
De laatste weken heb ik heel, heel veel na gedacht. Over mijn leven nu, over de impact van zo'n operatie, over hoe mijn leven er na de operatie uit zal zien.... Ik kan het me eigenlijk niet helemaal voorstellen.
Ik weet dat het geen wondermiddel is. Ik weet dat het slechts een hulpmiddel is. Ik weet dat ik nog steeds mijn levensstijl om moet gooien maar zoals ik het begrijp van mensen die een gastric bypass gehad hebben gaat dat na de operatie zoveel makkelijker zijn...
Anyhow, 24 augustus heb ik een informatiebijeenkomst in het ziekenhuis. Als ik dan door durf te zetten volgt een screeningsochtend en daarna een eventueel akkoord voor de operatie.
Wat ik dus in mijn vorige topic ook vroeg, waren ervaringen van mensen die eventueel een gastric bypass ondergaan hebben.
Zouden jullie het me aanraden of absoluut niet? In hoeverre heeft het je geholpen? En misschien zijn er ook mensen met een negatieve ervaring? Ook die zijn uiteraard welkom.
In het vorige topic heb ik al heel veel lieve, leuke fijne reacties gehad.
De reden dat ik dit topic toch opnieuw open is omdat ik zo heerlijk van me af kan schrijven, en ik heel veel heb aan de input van mensen die het traject al doorlopen hebben.
Dus bij deze gewoon een nieuw topic dat voortborduurt op het zelfde, omdat de OP van het vorige topic totaal niet up to date meer is.
Wat ik dus vooral wil met dit topic is ervaringen uitwisselen, en misschien gewoon af en toe een schop onder mijn kont of hart onder de riem
Over leven met een gastric bypass.
Oorspronkelijk opende ik dit topic bijna een jaar geleden. Bijna 130 kilo en gefrustreerd omdat het me met geen mogelijkheid lukte om definitief af te vallen.
Ik overwoog de keuze te maken voor een gastric bypass, een operatie die hopelijk definitief het tij zou keren.
Omdat ik wist dat ik op deze manier, met dit gewicht, de honderd niet zou halen. En dat was ik wel van plan.
Inmiddels is het bijna vijf maanden geleden dat ik geopereerd ben. 16 december 2015 kreeg ik mijn gastric bypass.
Inmiddels ben ik bijna 30 kilo lichter en verbaas ik me nog elke dag over hoeveel meer ik kan, dan toen.
Ik ben er nog niet, nog lang niet, maar ik ben op de goede weg.
Inmiddels groeide dit topic niet alleen uit tot een soort virtueel dagboek voor mij, maar wisselden we van gedachten met nog veel meer mensen in hetzelfde schuitje.
Ik hoop dat we daar hier mee verder kunnen gaan.
En omdat ik niet wil vergeten waar ik vandaan kom, hieronder mijn oorspronkelijke OP van het vorige topic, die ik schreef op 15 augustus 2015;
Oorspronkelijk had ik mijn topic van een jaar geleden geupdate, maar omdat er telkens reacties komen op de -niet meer zo relevante- OP is het misschien handiger toch een nieuw topic te openen.
De korte samenvatting; ik ben veel te dik. Morbide obesitas.
En ja, dat brengt klachten met zich mee. Ik ben net 30 geworden en ik slik pillen voor mijn hoge bloeddruk. Ik voel me slap en lusteloos. Ik heb een belachelijk slechte conditie, ik heb last van mijn gewrichten. En ik beweer altijd dat ik geen last heb van mijn overgewicht, maar dat is wel zo.
Dus, er moet iets gebeuren. En iets drastisch, iets dat werkt.
Want 39231 dieetpogingen later ben ik nog altijd gewoon veel te dik. Ik heb het met diëtistes geprobeerd, op eigen kracht, meer bewegen, gewoon gezond eten, maffe diëten.... Ik heb zelfs een paar maanden geleden dieetpillen gekocht. Wat uiteraard voor geen meter werkt, behalve dat je er stinkende scheten van laat.
Mijn huisarts heeft me doorgestuurd naar het ziekenhuis, naar de obesitaskliniek. Mijn huisarts denkt dat een gastric bypass de enige echte blijvende oplossing gaat zijn voor mij, dus we gaan het eens bekijken.
De laatste weken heb ik heel, heel veel na gedacht. Over mijn leven nu, over de impact van zo'n operatie, over hoe mijn leven er na de operatie uit zal zien.... Ik kan het me eigenlijk niet helemaal voorstellen.
Ik weet dat het geen wondermiddel is. Ik weet dat het slechts een hulpmiddel is. Ik weet dat ik nog steeds mijn levensstijl om moet gooien maar zoals ik het begrijp van mensen die een gastric bypass gehad hebben gaat dat na de operatie zoveel makkelijker zijn...
Anyhow, 24 augustus heb ik een informatiebijeenkomst in het ziekenhuis. Als ik dan door durf te zetten volgt een screeningsochtend en daarna een eventueel akkoord voor de operatie.
Wat ik dus in mijn vorige topic ook vroeg, waren ervaringen van mensen die eventueel een gastric bypass ondergaan hebben.
Zouden jullie het me aanraden of absoluut niet? In hoeverre heeft het je geholpen? En misschien zijn er ook mensen met een negatieve ervaring? Ook die zijn uiteraard welkom.
In het vorige topic heb ik al heel veel lieve, leuke fijne reacties gehad.
De reden dat ik dit topic toch opnieuw open is omdat ik zo heerlijk van me af kan schrijven, en ik heel veel heb aan de input van mensen die het traject al doorlopen hebben.
Dus bij deze gewoon een nieuw topic dat voortborduurt op het zelfde, omdat de OP van het vorige topic totaal niet up to date meer is.
Wat ik dus vooral wil met dit topic is ervaringen uitwisselen, en misschien gewoon af en toe een schop onder mijn kont of hart onder de riem
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 3 april 2018 om 16:37
Ok nu de serieuze reactie:
Ik heb zo ongeveer in de afgelopen 7 jaar alle diëten en pillen uitgeprobeerd.
Ik eet suiker omdat dit verslavend is en ik hou van de zoete smaak.
Wat ik veel lees en hoor van mensen die een maagverkleining hebben ondergaan is:
"oh, had ik dit maar járen eerder gedaan".
Om nu een maagverkleining te doen, vermijd ik een buikwandcorrectie,
verklein de kans op diabetes, hartkwalen, hoge bloeddruk en pijn in gewrichten door overgewicht.
Afvallen vind ik niet moeilijk.
De periode er na, op gewicht blijven is moeilijker dan alle diëten bij elkaar opgeteld.
Ik heb de afgelopen 9 jaar meer diëten uitgeprobeerd dan ooit.
Wat heeft het mij opgeleverd ?
Behalve frustratie over mijn gewicht en teleurstelling in mijzelf,
dat ik het gewichtsverlies niet kan behouden, helemaal niets.
Obesitas ziekte
Obesitas wordt door de medici beschouwd als ziekte.
Maar ze helpen in Nederland pas als je heel ziek bent.
Een beetje ziek zoals ik, is niet genoeg.
In België moet je voor een GBP minimaal een BMI van 31 hebben.
Ik heb zo ongeveer in de afgelopen 7 jaar alle diëten en pillen uitgeprobeerd.
Ik eet suiker omdat dit verslavend is en ik hou van de zoete smaak.
Wat ik veel lees en hoor van mensen die een maagverkleining hebben ondergaan is:
"oh, had ik dit maar járen eerder gedaan".
Om nu een maagverkleining te doen, vermijd ik een buikwandcorrectie,
verklein de kans op diabetes, hartkwalen, hoge bloeddruk en pijn in gewrichten door overgewicht.
Afvallen vind ik niet moeilijk.
De periode er na, op gewicht blijven is moeilijker dan alle diëten bij elkaar opgeteld.
Ik heb de afgelopen 9 jaar meer diëten uitgeprobeerd dan ooit.
Wat heeft het mij opgeleverd ?
Behalve frustratie over mijn gewicht en teleurstelling in mijzelf,
dat ik het gewichtsverlies niet kan behouden, helemaal niets.
Obesitas ziekte
Obesitas wordt door de medici beschouwd als ziekte.
Maar ze helpen in Nederland pas als je heel ziek bent.
Een beetje ziek zoals ik, is niet genoeg.
In België moet je voor een GBP minimaal een BMI van 31 hebben.
dinsdag 3 april 2018 om 16:42
Ik snap het wel, frustrerend als je niet aan de voorwaarden voldoet. Alleen, die voorwaarden zijn er niet voor niks denk ik. Je kunt natuurlijk de screening doen bij de NOK, dan kom je er vanzelf achter of je geholpen kan worden. Overgewicht is klote, vooral als je al zoveel geprobeerd hebt.
Ik leg de lat lekker hoog. Dan kan ik er makkelijker onderdoor.
dinsdag 3 april 2018 om 17:15
De voorwaarden verschillen per land.
In België zijn de voorwaarden niet zo streng.
Ik heb geen zware psychologische hulp nodig. Maar als ik moet wachten tot ik 120 kilo weeg na nog tig diëten, teleurstellingen, verwijten en noem de hele rattaplan maar op, geloof ik dat ik best een psycholoog kan gebruiken.
Ik vind het na 7 jaar diëten wel best zo. Ik hoef niet nog meer de grond in te zakken. Ik wil niet wachten op gezondheidsklachten.
En na 2 delen Marels (ik ben nu op pagina 18 van dit deel) en vele andere internet-facebook info, geloof ik dat dit ZEKER NIET de makkelijkste oplossing is.
Ik weet alleen geen andere meer.
In België zijn de voorwaarden niet zo streng.
Ik heb geen zware psychologische hulp nodig. Maar als ik moet wachten tot ik 120 kilo weeg na nog tig diëten, teleurstellingen, verwijten en noem de hele rattaplan maar op, geloof ik dat ik best een psycholoog kan gebruiken.
Ik vind het na 7 jaar diëten wel best zo. Ik hoef niet nog meer de grond in te zakken. Ik wil niet wachten op gezondheidsklachten.
En na 2 delen Marels (ik ben nu op pagina 18 van dit deel) en vele andere internet-facebook info, geloof ik dat dit ZEKER NIET de makkelijkste oplossing is.
Ik weet alleen geen andere meer.
dinsdag 3 april 2018 om 17:23
Luister, het is geen kritiek he, je moet vooral doen wat je denkt dat kan. Voor mij hoef je niet uit te leggen hoor.
"Al 7 jaar overgewicht" is nog niet zo lang, ik heb mijn hele leven al overgewicht, vanaf de pubertijd zo'n beetje. Ik heb in therapie gezeten ervoor zelfs, omdat ik depressief was.
Ik wil alleen maar zeggen, zoek het ook eens in die hoek. Drang naar zoet is vaak omdat je iets compenseert. En zolang je daar niet achter bent, zal je dat na een operatie ook niet afleren.
"Al 7 jaar overgewicht" is nog niet zo lang, ik heb mijn hele leven al overgewicht, vanaf de pubertijd zo'n beetje. Ik heb in therapie gezeten ervoor zelfs, omdat ik depressief was.
Ik wil alleen maar zeggen, zoek het ook eens in die hoek. Drang naar zoet is vaak omdat je iets compenseert. En zolang je daar niet achter bent, zal je dat na een operatie ook niet afleren.
Ik leg de lat lekker hoog. Dan kan ik er makkelijker onderdoor.
dinsdag 3 april 2018 om 18:19
Er gaan stemmen op om een GBP mogelijk te maken vanaf een BMI van 30 als er sprake is van bijkomende klachten.
Nu ligt die grens op 35.
Mss goed om dat uit te zoeken.
Of heb je geen bijkomende klachten (hoge bloeddruk, (pré-)diabetes, slaapapneu)?
De groep waar jij inzit (te laag BMI voor een GBP, te hoog voor succesvol afvallen) valt tussen wal en schip en moet eigenlijk gewoon dooreten totdat hun BMI hoog genoeg is.
Hopelijk worden die richtlijnen aangepast.
Nu ligt die grens op 35.
Mss goed om dat uit te zoeken.
Of heb je geen bijkomende klachten (hoge bloeddruk, (pré-)diabetes, slaapapneu)?
De groep waar jij inzit (te laag BMI voor een GBP, te hoog voor succesvol afvallen) valt tussen wal en schip en moet eigenlijk gewoon dooreten totdat hun BMI hoog genoeg is.
Hopelijk worden die richtlijnen aangepast.
Onsterfelijk Verheven
dinsdag 3 april 2018 om 18:25
Wat mij betreft mag het idee dat eten, of drang naar zoet, iets compenseert zo langzamerhand wel in de prullenbak.SmoesDePoes schreef: ↑03-04-2018 17:23Luister, het is geen kritiek he, je moet vooral doen wat je denkt dat kan. Voor mij hoef je niet uit te leggen hoor.
"Al 7 jaar overgewicht" is nog niet zo lang, ik heb mijn hele leven al overgewicht, vanaf de pubertijd zo'n beetje. Ik heb in therapie gezeten ervoor zelfs, omdat ik depressief was.
Ik wil alleen maar zeggen, zoek het ook eens in die hoek. Drang naar zoet is vaak omdat je iets compenseert. En zolang je daar niet achter bent, zal je dat na een operatie ook niet afleren.
Het zal heus voor sommigen zo werken, maar na een intensieve therapie was bij mij de conclusie vooral dat ik niks wegat of compenseerde, maar die drang naar zoet is er nog steeds.
Ik bekijk het zelf meer vanuit een ander perspectief: evolutionair gezien is de behoefte aan zoet, en het overeten in tijden van overvloed, heel goed te verklaren, namelijk als voorbereiding op de periode van schaarste. En zoet is meestal calorierijk, wat toen dus extra goed was.
Helaas hebben we tegenwoordig geen schaarste meer en is nog lang niet iedereen daarop afgesteld.
Ik wil nog steeds graag zoet, maar door mijn GBP kan ik daar nog maar beperkt aan toegeven. Een psycholoog had ik daar niet bij nodig.
Onsterfelijk Verheven
woensdag 4 april 2018 om 09:39
Maar jij hebt dat dus wel uitgezocht, dus je kan achteraf makkelijk zeggen dat het niet klopt. De drang naar zoet is voor jou iets vanuit de oertijd, maar dat geldt niet voor iedereen. Daarom zeg ik, probeer dat eens uit te zoeken.Solomio schreef: ↑03-04-2018 18:25Wat mij betreft mag het idee dat eten, of drang naar zoet, iets compenseert zo langzamerhand wel in de prullenbak.
Het zal heus voor sommigen zo werken, maar na een intensieve therapie was bij mij de conclusie vooral dat ik niks wegat of compenseerde, maar die drang naar zoet is er nog steeds.
Ik bekijk het zelf meer vanuit een ander perspectief: evolutionair gezien is de behoefte aan zoet, en het overeten in tijden van overvloed, heel goed te verklaren, namelijk als voorbereiding op de periode van schaarste. En zoet is meestal calorierijk, wat toen dus extra goed was.
Helaas hebben we tegenwoordig geen schaarste meer en is nog lang niet iedereen daarop afgesteld.
Ik wil nog steeds graag zoet, maar door mijn GBP kan ik daar nog maar beperkt aan toegeven. Een psycholoog had ik daar niet bij nodig.
Ik heb het ook uitgezocht, en ik ben gewoon gek op chocola, hoe hard de gedragstherapeut me ook in het hokje emotie-eten wilde drukken.
Afijn, ik proefde uit de woorden van Sweetchilli dat ze het wel een makkelijke oplossing vond, veroordeeld door haar eerste bericht. Als ik ernaar vraag, komt er een sarcastische "Nee nooit iets aan dieten gedaan" Tja, dan kun je dat dus beter eerst eens proberen, denk ik dan.
Ik leg de lat lekker hoog. Dan kan ik er makkelijker onderdoor.
woensdag 4 april 2018 om 09:44
Prima om uit te zoeken, maar ik vind dat er erg makkelijk beweerd wordt dat overeten, of behoefte aan zoet, een dieperliggende oorzaak heeft.SmoesDePoes schreef: ↑04-04-2018 09:39Maar jij hebt dat dus wel uitgezocht, dus je kan achteraf makkelijk zeggen dat het niet klopt. De drang naar zoet is voor jou iets vanuit de oertijd, maar dat geldt niet voor iedereen. Daarom zeg ik, probeer dat eens uit te zoeken.
Ik heb het ook uitgezocht, en ik ben gewoon gek op chocola, hoe hard de gedragstherapeut me ook in het hokje emotie-eten wilde drukken.
Afijn, ik proefde uit de woorden van Sweetchilli dat ze het wel een makkelijke oplossing vond, veroordeeld door haar eerste bericht. Als ik ernaar vraag, komt er een sarcastische "Nee nooit iets aan dieten gedaan" Tja, dan kun je dat dus beter eerst eens proberen, denk ik dan.
Ik heb er geen onderzoek naar gedaan, maar het zou mij niet verbazen als blijkt dat dat eigenlijk maar zelden het geval is.
Eten en emoties zijn met elkaar verbonden, maar niet alleen bij dikke mensen. Maar die krijgen dat wel aangepraat, dat daar hun probleem ligt.
Onsterfelijk Verheven
woensdag 4 april 2018 om 11:18
Dank je Solomio.
Het sarcastische "nee, nooit iets aan diëten gedaan" moest er even uit.
Ik denk namelijk echt niet dat het gemakkelijk gaat worden.
Ik zal niet meer kunnen snaaien, me vol kunnen proppen met fudge of witte chocolade.
Maar dat zie ik juist als voordeel. Dat het niet meer KAN.
En tuurlijk ieder uur een hapje pizza is op het einde van de dag een hele pizza.
Ik heb mensen gezien die dag deden en weer alles terug zijn aangekomen.
Ik zal mijn geliefde koolzuur moeten bannen. En ja ik weet, ik mag best wel "een crystal clear peach" na de operatie. Maar niet de eerste 6 maanden, en zeker niet een liter per dag.
Gelukkig heb ik een sportieve, gezonde man thuis die mij in alles steunt.
Voor hem zal het ook niet makkelijk worden.
Ik heb hem wel eens verweten dat hij mijn dikke ik niet meer mooi vond en daarom op gezond eten hamerde.
Zijn antwoord was niet wat ik had verwacht: "klopt, ik vond je slankere ik mooier, dat geef ik toe, maar daarom zeg ik het niet, ik wil samen met jou oud worden, maar als jij elk jaar 2 of 4 kilo aankomt, word jij niet oud, samen met mij ...."
Ik heb me nu zo ingelezen dat ik mij zelf nu een wandelende encyclopedie voel.
Het sarcastische "nee, nooit iets aan diëten gedaan" moest er even uit.
Ik denk namelijk echt niet dat het gemakkelijk gaat worden.
Ik zal niet meer kunnen snaaien, me vol kunnen proppen met fudge of witte chocolade.
Maar dat zie ik juist als voordeel. Dat het niet meer KAN.
En tuurlijk ieder uur een hapje pizza is op het einde van de dag een hele pizza.
Ik heb mensen gezien die dag deden en weer alles terug zijn aangekomen.
Ik zal mijn geliefde koolzuur moeten bannen. En ja ik weet, ik mag best wel "een crystal clear peach" na de operatie. Maar niet de eerste 6 maanden, en zeker niet een liter per dag.
Gelukkig heb ik een sportieve, gezonde man thuis die mij in alles steunt.
Voor hem zal het ook niet makkelijk worden.
Ik heb hem wel eens verweten dat hij mijn dikke ik niet meer mooi vond en daarom op gezond eten hamerde.
Zijn antwoord was niet wat ik had verwacht: "klopt, ik vond je slankere ik mooier, dat geef ik toe, maar daarom zeg ik het niet, ik wil samen met jou oud worden, maar als jij elk jaar 2 of 4 kilo aankomt, word jij niet oud, samen met mij ...."
Ik heb me nu zo ingelezen dat ik mij zelf nu een wandelende encyclopedie voel.
woensdag 4 april 2018 om 11:21
vrijdag 6 april 2018 om 09:32
Ik ben afgewezen. Mijn BMI was net onder de 40. Mijn schrijven van fysio en huisarts over mijn klachten was niet voldoende. Ik ben er echt even van slag van geweest. Mijn huisarts noemde mij een prima kandidaat. Ik heb mijn ziel en zaligheid blootgelegd in de toegestuurde vragenlijst van een paar kantjes. Toen kreeg ik een telefoontje: je komt niet in aanmerking, je voldoet niet aan de Europese richtlijnen. Die hakte er even in.
vrijdag 6 april 2018 om 13:07
Is je bmi de reden dat je afgewezen bent? Of waren er nog andere factoren?noaber schreef: ↑06-04-2018 09:32Ik ben afgewezen. Mijn BMI was net onder de 40. Mijn schrijven van fysio en huisarts over mijn klachten was niet voldoende. Ik ben er echt even van slag van geweest. Mijn huisarts noemde mij een prima kandidaat. Ik heb mijn ziel en zaligheid blootgelegd in de toegestuurde vragenlijst van een paar kantjes. Toen kreeg ik een telefoontje: je komt niet in aanmerking, je voldoet niet aan de Europese richtlijnen. Die hakte er even in.
Kan me voorstellen dat je erdoor van slag bent.
Onsterfelijk Verheven
vrijdag 6 april 2018 om 13:38
Jeetje, er net onder, plus 2 professionals die je besluit ondersteunen.
En het dan raar vinden als patienten denken "dan eet ik die rest er nog wel even bij".
Zo help je mensen toch niet ?
Pats-boem onder de 40 doen we niets.
Wie weet kun je wel terecht in een ziekenhuis of kliniek iets verder uit de buurt ?
En het dan raar vinden als patienten denken "dan eet ik die rest er nog wel even bij".
Zo help je mensen toch niet ?
Pats-boem onder de 40 doen we niets.
Wie weet kun je wel terecht in een ziekenhuis of kliniek iets verder uit de buurt ?
vrijdag 6 april 2018 om 13:49
vrijdag 6 april 2018 om 15:00
Mee eens. Net als in jouw geval, BMI 'te laag' en dan niet geholpen worden.SweetChilliSauce schreef: ↑06-04-2018 13:38Jeetje, er net onder, plus 2 professionals die je besluit ondersteunen.
En het dan raar vinden als patienten denken "dan eet ik die rest er nog wel even bij".
Zo help je mensen toch niet ?
Pats-boem onder de 40 doen we niets.
Wie weet kun je wel terecht in een ziekenhuis of kliniek iets verder uit de buurt ?
Ik leg de lat lekker hoog. Dan kan ik er makkelijker onderdoor.
woensdag 11 april 2018 om 12:56
Het ging idd om het BMI wat net te laag was. Deze professionals waren niet 'zwaar' genoeg om het te ondersteunen. Dan moest toch echt een reumatoloog of een orthopeed mij verwijzen. Ik wil niet gaan rondshoppen. Ik heb steeds gezegd: 'ik ga er naartoe met mijn eerlijke verhaal'. Die laatste paar kilo erbij eten wil ik daarom ook niet, vind ik ook niet eerlijk. Maar voel me wel in de kou gezet. Ik heb echt goede redenen vind ik, maar verder dan een vragenlijst invullen ben ik niet gekomen terwijl ik me blauw betaal aan zorgpremie.
woensdag 11 april 2018 om 13:21
Vorig jaar (of mss nog wel eerder) was er op tv een programma waarin o.a. een huisarts aan het woord kwam over dat ze eigenlijk maar heel weinig te bieden hebben voor mensen met een bmi tussen pakweg 30 en 40.noaber schreef: ↑11-04-2018 12:56Het ging idd om het BMI wat net te laag was. Deze professionals waren niet 'zwaar' genoeg om het te ondersteunen. Dan moest toch echt een reumatoloog of een orthopeed mij verwijzen. Ik wil niet gaan rondshoppen. Ik heb steeds gezegd: 'ik ga er naartoe met mijn eerlijke verhaal'. Die laatste paar kilo erbij eten wil ik daarom ook niet, vind ik ook niet eerlijk. Maar voel me wel in de kou gezet. Ik heb echt goede redenen vind ik, maar verder dan een vragenlijst invullen ben ik niet gekomen terwijl ik me blauw betaal aan zorgpremie.
Het overgewicht is dan vaak te veel om nog opgelost te kunnen worden met leefstijlaanpassingen, maar dus te weinig voor de rigoureuzere aanpak.
Sindsdien komt daar volgens mij wel een beetje beweging in, maar dat gaat wel langzaam.
Onsterfelijk Verheven
vrijdag 13 april 2018 om 08:59
Ik weet niet hoeveel kilo je te kort kwam, maar als ik heel eerlijk ben...
Als het minder dan 10 is zou ik ze er bij eten.
En je dan over een paar maanden weer melden.
Of na een paar maanden melden bij een ander ZH.
Ik zou er dan 30 bij moeten eten, dus dat lijkt me niet aan de orde.
Ik heb het geluk dat ik een spaarrekening heb en manlief het er mee eens is dat we daarvan 6000 euro gaan uitgeven voor mij.
Als het minder dan 10 is zou ik ze er bij eten.
En je dan over een paar maanden weer melden.
Of na een paar maanden melden bij een ander ZH.
Ik zou er dan 30 bij moeten eten, dus dat lijkt me niet aan de orde.
Ik heb het geluk dat ik een spaarrekening heb en manlief het er mee eens is dat we daarvan 6000 euro gaan uitgeven voor mij.
donderdag 19 april 2018 om 02:10
Heb een hele tijd niets geschreven. Werd (weer) afgewezen in hetzelfde ziekenhuis als een paar jaar geleden. Durf er niet teveel over uit te wijden i.v.m. herkenning, maar wat een kl**tz*k van een arts was het. Hij had overal een weerwoord op en het kwam er op neer dat ik eigenlijk alles al had moeten doen zoals na de operatie. Alleen dan ben je een geschikte kandidaat. 
Al mijn moed bij elkaar geraapt en nu voor een second opinion. Pas de info-middag gehad en hun insteek lijkt tot nu toe anders. Ik heb weer wat hoop, maar ben oh zo bang om weer teleurgesteld te worden. Hun traject loopt ook anders en ik weet pas over zo'n 2 man waar ik aan toe ben.
Waar ik verbaasd over was, was dat dit ziekenhuis zegt dat het effect van een Sleeve en een GBP hetzelfde is. Terwijl het vorige ziekenhuis zei dat een GBP meer effect heeft. Ook gaf het vorige ziekenhuis aan juist bij een BMI boven de 50 een GBP te willen doen terwijl dit ziekenhuis dan liever eerst een Sleeve doet en later een GBP.
Ben nu in de war. Wat hebben ze tegen jullie gezegd?
Al mijn moed bij elkaar geraapt en nu voor een second opinion. Pas de info-middag gehad en hun insteek lijkt tot nu toe anders. Ik heb weer wat hoop, maar ben oh zo bang om weer teleurgesteld te worden. Hun traject loopt ook anders en ik weet pas over zo'n 2 man waar ik aan toe ben.
Waar ik verbaasd over was, was dat dit ziekenhuis zegt dat het effect van een Sleeve en een GBP hetzelfde is. Terwijl het vorige ziekenhuis zei dat een GBP meer effect heeft. Ook gaf het vorige ziekenhuis aan juist bij een BMI boven de 50 een GBP te willen doen terwijl dit ziekenhuis dan liever eerst een Sleeve doet en later een GBP.
Ben nu in de war. Wat hebben ze tegen jullie gezegd?
donderdag 19 april 2018 om 07:13
Mij werd verteld dat de sleeve gewoon nog te kort wordt uitgevoerd om iets zinnigs te kunnen zeggen over de gevolgen op de langere termijn, maar dat de indruk was dat ongeveer een kwart van de mensen met een sleeve later alsnog een gbp nodig heeft.
Dat was voor mij genoeg reden om maar direct voor een gbp te gaan.
Wel frustrerend als je steeds wordt afgewezen trouwens.
Ik lees wel eens commentaar dat ziekenhuizen te makkelijk mensen een gbp geven.
In 'mijn' ziekenhuis vond ik het ook best makkelijk gaan, hoewel er echt wel een uitgebreid voortraject was.
Maar sommige eisen vind ik ook weer erg betuttelend en ik had mijn ziekenhuis mede uitgekozen op de verhalen van anderen, dat het er niet zo betuttelend was.
Hopelijk gaat die second opinion je wat opleveren.
Dat was voor mij genoeg reden om maar direct voor een gbp te gaan.
Wel frustrerend als je steeds wordt afgewezen trouwens.
Ik lees wel eens commentaar dat ziekenhuizen te makkelijk mensen een gbp geven.
In 'mijn' ziekenhuis vond ik het ook best makkelijk gaan, hoewel er echt wel een uitgebreid voortraject was.
Maar sommige eisen vind ik ook weer erg betuttelend en ik had mijn ziekenhuis mede uitgekozen op de verhalen van anderen, dat het er niet zo betuttelend was.
Hopelijk gaat die second opinion je wat opleveren.
Onsterfelijk Verheven
donderdag 19 april 2018 om 07:58
Zoals ik begrepen heb (ook door ervaringen van sleevers, heb zelf een mini GBP) is dat de GBP vooral in het begin 'extra' werkt omdat je door de darmomleiding, de bypass, dus minder opneemt van wat je eet.
Daardoor is de 'reset' van je spijsverteringsysteem sterker.
Bij een sleeve maken ze alleen de maag kleiner maar behoud je je maagklep en blijven je darmen onaangetast.
Volgens mij kunnen de bypassers op den duur wel iets meer eten dan de sleevers omdat voedsel zonder maagklep sneller doorstroomt naar de darmen.
En bij een bmi boven de 50 eerst een sleeve doen ze soms geloof ik ivm de risico's van het verplaatsten van de darmen en bij hele zware patiënten (vooral met veel buikvet) kunnen ze er vaak simpelweg niet bij.
In dat programma van tlc, my 600lbs life ook wel eens gezien, dat er tijdens de operatie toch een sleeve wordt gedaan omdat er (nog) geen ruimte is om bij de darmen te komen. Maar daar liggen de bmi's nog wel een stukje hoger dan 50.
Dus misschien dat sommige ziekenhuizen dat al als 'voorzorg' doen??
Niet alle ziekenhuizen doen een mini bypass (heeft maar één darmomleiding en de reguliere GBP heeft er twee) maar toen ik in het traject zat gaf de mini het hoogste percentage voor het beste resultaat dus voor mij was de keuze ook makkelijk.
Ik had trouwens geen last van maagzuur, want dan doen ze de mini niet.
Succes nachtvlinder met het andere ziekenhuis
Daardoor is de 'reset' van je spijsverteringsysteem sterker.
Bij een sleeve maken ze alleen de maag kleiner maar behoud je je maagklep en blijven je darmen onaangetast.
Volgens mij kunnen de bypassers op den duur wel iets meer eten dan de sleevers omdat voedsel zonder maagklep sneller doorstroomt naar de darmen.
En bij een bmi boven de 50 eerst een sleeve doen ze soms geloof ik ivm de risico's van het verplaatsten van de darmen en bij hele zware patiënten (vooral met veel buikvet) kunnen ze er vaak simpelweg niet bij.
In dat programma van tlc, my 600lbs life ook wel eens gezien, dat er tijdens de operatie toch een sleeve wordt gedaan omdat er (nog) geen ruimte is om bij de darmen te komen. Maar daar liggen de bmi's nog wel een stukje hoger dan 50.
Dus misschien dat sommige ziekenhuizen dat al als 'voorzorg' doen??
Niet alle ziekenhuizen doen een mini bypass (heeft maar één darmomleiding en de reguliere GBP heeft er twee) maar toen ik in het traject zat gaf de mini het hoogste percentage voor het beste resultaat dus voor mij was de keuze ook makkelijk.
Ik had trouwens geen last van maagzuur, want dan doen ze de mini niet.
Succes nachtvlinder met het andere ziekenhuis
maandag 23 april 2018 om 20:59
Wat fijn SmoesDePoes, nu gaat het echte werk beginnen.
Je hoort zoveel wisselende verhalen over het verschil tussen sleeve en GBP. Ikzelf zat wat BMI echt precies op de 50 bij de screening maar goed eronder toen ik eenmaal bij de arts was. Toen ik aangaf te twijfelen maar wel echt het maximale eruit wilde halen besloot hij dat we dan voor een GBP zouden gaan. Volgens mijn arts behaalde je rond de 5% minder gewichtsverlies met een sleeve.
Verder gaat het wat bewegen betreft echt goed. 3 keer per week sporten, 2 keer per week zwemmen en afgelopen 3 weken ruim 400 km gefietst.
Wel is er vorige week bij mij astma geconstateerd. Ik krijg hier puffers voor waar prednison in zit. De longarts heeft wel een zo laag mogelijke dosis gegeven zodat de kans klein is dat het mijn afvaltraject in de weg gaat zitten. Wel spannend. Maar het zou wel heel heel fijn zijn als ik straks minder benauwd ben.
Heb gelijk de NOK op de hoogte gesteld en hun gaven aan dat ik, zodra ik merk dat mijn eetpatroon veranderd door de puffers ik contact met hun op moet nemen voor persoonlijk overleg.
Wat eten betreft geen verbetering. De ei en kaas komt mijn neus uit inmiddels. Ik probeer soms wel koolhydrate arme recepten met veel eiwitten maar ja het blijft groenten met kaas en/of ei.
Klachten met groenten, vooral rauw, en gisteren met rode peper terwijl dat vorige keren prima ging.
Ik heb een soort veilig voedsel lijst wat ik eet als ik elders ben en thuis probeer ik wel wat nieuwe dingen uit. Helaas dump ik nog steeds op alles waar ik direct al op dumpde.
Ik hoop en verwacht nog steeds wel dat dit in de toekomst gaat veranderen.
Gisteren was ik op een markt allerlei lekkere kraampjes van stroopwafels, patat enz enz. Deed me allemaal niets maar toen we langs een kraampje met heerlijk vers brood liepen kon ik wel janken. Wat zou ik graag een stukje brood willen eten. Of een cracker is ook al iets maar ja helaas das het risico he.
Heb altijd gezegd dat als ik moest kiezen tussen nooit meer brood of nooit meer warm eten dan zeg ik makkelijk dag dag tegen het warme eten. Voor nu is anders besloten.
Sowieso geniet ik nog maar zelden van eten. Als ik het nooit meer zou hoeven zou ik blij zijn ik drink wel wat dat is zat voor mij. Uiteraard doe ik dat niet maar vaak is het echt nog mijzelf dwingen om te eten.
Je hoort zoveel wisselende verhalen over het verschil tussen sleeve en GBP. Ikzelf zat wat BMI echt precies op de 50 bij de screening maar goed eronder toen ik eenmaal bij de arts was. Toen ik aangaf te twijfelen maar wel echt het maximale eruit wilde halen besloot hij dat we dan voor een GBP zouden gaan. Volgens mijn arts behaalde je rond de 5% minder gewichtsverlies met een sleeve.
Verder gaat het wat bewegen betreft echt goed. 3 keer per week sporten, 2 keer per week zwemmen en afgelopen 3 weken ruim 400 km gefietst.
Wel is er vorige week bij mij astma geconstateerd. Ik krijg hier puffers voor waar prednison in zit. De longarts heeft wel een zo laag mogelijke dosis gegeven zodat de kans klein is dat het mijn afvaltraject in de weg gaat zitten. Wel spannend. Maar het zou wel heel heel fijn zijn als ik straks minder benauwd ben.
Heb gelijk de NOK op de hoogte gesteld en hun gaven aan dat ik, zodra ik merk dat mijn eetpatroon veranderd door de puffers ik contact met hun op moet nemen voor persoonlijk overleg.
Wat eten betreft geen verbetering. De ei en kaas komt mijn neus uit inmiddels. Ik probeer soms wel koolhydrate arme recepten met veel eiwitten maar ja het blijft groenten met kaas en/of ei.
Klachten met groenten, vooral rauw, en gisteren met rode peper terwijl dat vorige keren prima ging.
Ik heb een soort veilig voedsel lijst wat ik eet als ik elders ben en thuis probeer ik wel wat nieuwe dingen uit. Helaas dump ik nog steeds op alles waar ik direct al op dumpde.
Ik hoop en verwacht nog steeds wel dat dit in de toekomst gaat veranderen.
Gisteren was ik op een markt allerlei lekkere kraampjes van stroopwafels, patat enz enz. Deed me allemaal niets maar toen we langs een kraampje met heerlijk vers brood liepen kon ik wel janken. Wat zou ik graag een stukje brood willen eten. Of een cracker is ook al iets maar ja helaas das het risico he.
Heb altijd gezegd dat als ik moest kiezen tussen nooit meer brood of nooit meer warm eten dan zeg ik makkelijk dag dag tegen het warme eten. Voor nu is anders besloten.
Sowieso geniet ik nog maar zelden van eten. Als ik het nooit meer zou hoeven zou ik blij zijn ik drink wel wat dat is zat voor mij. Uiteraard doe ik dat niet maar vaak is het echt nog mijzelf dwingen om te eten.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
