Intuïtief eten: schrijf mee

Haha ja ik dacht ook dat ik die ene idioot ben al leek het me sterk. We zijn ook maar gewoon mensen.
Wat een feesten van herkenning hier, bij mij ook.

@WMEC ik heb mezelf eens gediagnosticeerd als "quiet borderline" zoals ze dat in de VS mooi noemen. Officieel bestaat het niet en ik identificeer me er niet mee verder, maar in dat hokje paste ik wel. Ik heb een diagnose vermijdende persoonlijkheidsstoornis gekregen, dat zegt me ook niet veel en ik ben ook al niet meer de persoon die ik toen was. Het was toen nieuws omdat ik mezelf niet associeerde met persoonlijkheidsproblematiek. Maar meerdere vriendinnen/exen van verschillende van mijn exen hebben borderline, en die lijken zo ontzettend veel op mij, dat ik mezelf wel eens achter de oren kon krabben. Het naampje maakt me ook niet uit verder. Maar het geeft wel aan hoe tumultueus mijn binnenkant is, vol innerlijk conflict. Of was, de laatste jaren gaat het beter gelukkig.

@newspaper ik snap dat conflict zo goed. Ik heb ook een periode gehad dat ik me ongans at aan ongezond voedsel en ik ben toen 25kg aangekomen en zag er slecht uit. Maar het leek alsof ik die fase nodig had om uiteindelijk 'normaler' te worden. Ik kreeg een mooie wakeup call, ik werd ergens ontslagen door o.a. mijn gewicht en levensstijl. Absurd natuurlijk, maargoed, het was een baan waarin we mensen motiveerden om gezond te leven dus hoewel pijnlijk, op zich niet zo gek. Maar ik had niet eens door dat ik dik en futloos was. Dus dat was wel zo'n klap in mijn gezicht, dat ik van schrik acuut een fitbit heb aangeschaft en heel veel ben gaan wandelen en ben gaan afvallen. Op den duur ben ik ook gezonder gaan eten en heb ik beter leren koken. Ik vond er wat meer plezier in ook. Maar net als jij ben ik wars van alles wat met diëten en opgelegd "gezond" leven te maken heeft, als ik dat zo goed verwoord, dat ik er soms ook opstandig van word en dan kook ik weer periodes helemaal niet.

Wat ik wel fijn vond aan dat proces was dat het me zo'n goed inzicht gaf in waarom ik ongezond eet. Ik doe dat soms dus uit opstandigheid en boosheid tegen die regels in mijn hoofd. Alsof ik onder bewind van een dictator sta en zoek naar vrijheid. Troep eten is dan die vrijheid, naast dat het lekker en bevredigend is om bepaalde dingen te eten vanwege de smaak en structuur. Het zal wel een dopamineshot geven. En die dopamine zoek ik omdat ik niet tevreden ben met mijn leven. Omdat ik overwegend mijn manager ben in plaats van gewoon mezelf. Ik constateerde op enig moment dat ik heel weinig leuke dingen doe. Hoeft voor mij niet, te duur, te nieuw, te veel gedoe, ik verdien er niets mee, genoeg excuses. Ik heb geen creatieve hobby's bijvoorbeeld. Terwijl ik dagelijks verlang naar een creatieve hobby. In mijn hoofd schilder ik continu bijvoorbeeld, in het echt nooit. In mijn hoofd schrijf ik maar ik schrijf de zinnen nooit fysiek op. Dat is gek. Er zit misschien een blokkade. Die angst om mezelf te zijn, angst voor wat er gebeurt als ik mezelf ergens in verlies. Want in het verleden kwam het dan echt niet goed, ik heb echt dingen gedaan die me in benarde situaties brachten, ik ben zelfs zonder inkomen en onderdak komen te zitten daardoor en dat is pas 6 jaar geleden nu, toen was ik al een dertiger. Hoe vind ik het vertrouwen terug, dat ik mezelf ergens op kan storten en aan kan overgeven zonder dat ik ontspoor? Tegelijkertijd verlang ik daar zo naar.

Fijn om dit van me af te schrijven trouwens. Dan voel ik ook mijn angst en onmacht, hoe diep die zitten, en ik denk dat dat nodig is om er uiteindelijk los van te komen. Het grappige met creativiteit vind ik dat je het onmogelijk kan forceren. Het is er of het is er niet. En het is er alleen als ik loslaat, als het mij kan overnemen. Maar dat durf ik niet. Dus is het er niet.

Ik heb wel vaak plezier in dingen die ik doe trouwens. Veel dingen in een mensenleven vergen een combinatie van moeten en creativiteit/eigen inbreng en dan heb ik daar wel schik in. Dat is een veilige manier om mezelf te zijn, binnen een kader. Maar het is allemaal op microniveau en dat geeft weinig voldoening. Ooit creëerde ik dingen waarvan ik zelf later dacht "huh heb ík dat gedaan?" en dat anderen ook zeiden huh, hoe dan. Niet dat die erkenning zo belangrijk is maar blijkbaar zit er meer in me dan er nu uitkomt.

Wat ik vervelend vind is dat ik aan het einde van mijn jonge jaren ben en dat het allemaal op is gegaan aan worstelen met mezelf en proberen te herstellen. Ik heb (ook) geen veilige jeugd gehad. Iets wat ik altijd normaal vond, dat was nu eenmaal zo, dat ik nu eenmaal altijd overal voor moet vechten in dit leven, bleek een pad naar eenzaamheid, ongezondheid en zelfdestructie te zijn. Dus het roer moest wel om. Je kan zo niet zijn, en dat het dan vanzelf goed komt. Met mijn ouders kwam het niet goed. Ik weet wel dat velen het er slechter vanaf brengen dan ik, en dat je niet alles kan bereiken in het leven. Maar ik ken best wel wat 'soortgenoten' met een onveilige jeugd en het gros is aan verdovende middelen of aan iets anders zoals werk of geld of status verslaafd geraakt of houdt hun hele leven die verborgen eetstoornis. Die komen zichzelf straks keihard tegen denk ik dan, dat kan wel eens een hele diepe levenscrisis worden rond hun 50e. Dat wil ik niet voor mezelf. Ik ben ook dikwijls afgegleden maar ook opgekrabbeld, mezelf bijgestuurd (ook kasten vol zelfhulpboeken hier, coaches en therapeuten bezocht), ik heb kansen gekregen en aangegrepen, waardoor ik er nu tamelijk florissant bij zit, zonder gezondheidsklachten of depressies.

Dat zijn allemaal goede dingen. Maar ook geeft het me een raar zelfbeeld. Mensen vinden mij heel erg normaal, slim, verstandig, succesvol over het algemeen. Een enkele ex of vriendin weet hoe diep mijn dalen zijn, verder niemand. Dat is waardevol maar tegelijkertijd een vloek want eigenlijk "klop" ik niet gezien hoeveel zelfmanagement ik ervoor heb moeten opbrengen en hoe weinig leuke ervaringen ik heb opgedaan in die 30 jaar. Momenten dat ik in mijn leven mezelf en ontspannen was, eigenlijk bijna nihil. Ik was altijd aan het zorgen dat er eten, een dak boven mijn hoofd en sociale steun in mijn leven was. En ik moest daarvoor vechten want er kwam vanzelf niets uit mijn handen. Altijd mezelf forceren. Ik vocht om liefde te krijgen, om gezien te worden, om alles altijd goed te doen, mezelf niet te laten afglijden, te herstellen van verbroken relaties want natuurlijk verloor ik continu de liefde. Het is nog helemaal niet zo lang geleden dat het me net lukte om voldoende te werken om mezelf te onderhouden en alle tijd daar omheen bracht ik moe en etend in bed door. Ik heb zelfs mijn bed in de woonkamer gezet omdat ik toch altijd in bed lag, dan was ik dichter bij de keuken en de tv. Ik lag dan vaak te rouwen om het gemis en verlangen naar de liefde van mijn ouders. Niemand wist daarvan.

En nu ligt dat grotendeels achter me en weet alsnog niemand ervan. Het doet er ook niet meer toe. Maar hoe ga ik verder vanaf hier? Wat nu te doen? Er is niets meer te rouwen of te leren, in ieder geval hoef ik er niet meer voor te vechten, ik voel me compleet. Voor het eerst in mijn leven ontstaan dingen (manifesteren is blijkbaar echt een ding?) vanzelf. Ik kan rusten in wat er is en het leven ligt gewoon simpelweg aan mijn voeten, het lacht me toe zou ik haast zeggen. Alle seinen staan op groen. Maar ik ben verlamd. Ik zet alleen maar heeeeele kleine stapjes. En dan automatisch een stapje terug, alsof ik aan een elastiek zit. Dan moet ik weer iets raars doen zoals een hele week alleen maar kroketten eten. Waarom, waarvoor??

En die stapjes worden groots toegejuigd hoor, mijn god wat kunnen mensen die om je geven gelukkig zijn met dat ene kleine stapje dat je zet. Zelfs al eet je daarna 20 kroketten. Dat schijnt niet erg te zijn. Dus dat zal wel gewoon zijn hoe het moet zijn nu, op dit moment. Ik kan ook niet echt zeggen dat het "moeilijk" is, maar toch, ik ben zo bang.

@Newspaper, en ik haakte juist weer in op iets wat Vage zei, interessant hoe we als internet strangers zo in ene allemaal vergelijkbare patronen in elkaar herkennen, dat zal vast geen toeval zijn! En ik snap je hoor, herkenning kan zo fijn zijn, gedeelde smart is halve smart enzo.

Want ik heb ook een zelfde soort jeugd gehad als jij, heel veel op m'n tenen lopen en heel veel aanpassen. Eigenwaarde is bij mij ook aan uiterlijk gekoppeld (want: tastbaar, en een afleiding van de binnenkant), en ik was ook een te dik/druk/uitbundig kind - tenminste, dat gevoel kreeg ik dan he? Altijd te veel zijn, letterlijk en figuurlijk. Ik ben onveilig gehecht, jij misschien ook wel als ik jouw verhaal lees? Wil geen aannames doen hoor, maar herken zoveel in je verhaal.

WithMyEyesClosed schreef: ↑

10-07-2023 19:12

@Newspaper, en ik haakte juist weer in op iets wat Vage zei, interessant hoe we als internet strangers zo in ene allemaal vergelijkbare patronen in elkaar herkennen, dat zal vast geen toeval zijn! En ik snap je hoor, herkenning kan zo fijn zijn, gedeelde smart is halve smart enzo.

Want ik heb ook een zelfde soort jeugd gehad als jij, heel veel op m'n tenen lopen en heel veel aanpassen. Eigenwaarde is bij mij ook aan uiterlijk gekoppeld (want: tastbaar, en een afleiding van de binnenkant), en ik was ook een te dik/druk/uitbundig kind - tenminste, dat gevoel kreeg ik dan he? Altijd te veel zijn, letterlijk en figuurlijk. Ik ben onveilig gehecht, jij misschien ook wel als ik jouw verhaal lees? Wil geen aannames doen hoor, maar herken zoveel in je verhaal.

Ik voel ook heel erg dat ik niet m'n leven ten volle leef ofzo. Dat kan ik niet tastbaar maken, want ik heb een fijn leven met gezonde man en kinderen. Daar ligt het niet aan. Ik heb me altijd in rollen geduwd, omdat de omgeving dat van me vroeg, omdat het de beste optie was op dat moment, om een eigen veiligheid te creëeren. Ik heb altijd alles gedaan uit ratio, mijn gevoel stopte ik weg en compenseerde ik met eten. Ik zou mijn leven helemaal om willen gooien, dat durf ik niet dus doe ik ook niet. Ik weet ook niet eens waarheen ik hem wil omgooien. Ik wil weg, uit de patronen stappen, uit de veiligheid stappen die ik gecreëerd heb. Wat het leven heel saai maakt, maar ook voorspelbaar en dat geeft me houvast.
Het eten is ook een houvast, een veilig stukje waar ik altijd op terug kan vallen, waarmee ik me heel even fijn voel.

@Vage, het zijn inderdaad maar labeltjes, maar het klinkt alsof je ook de nodige struggles in jezelf hebt moeten doorstaan. Eenzaam dat niemand van jouw verdriet wist, en ook weer herkenbaar. Wat fijn dat je nu je rust hebt gevonden, maar logisch dat het nog eng is.

@newspaper, het klinkt alsof er een rebel in jou zit die bevrijd wil worden, dat keurslijf uit. Heb je weleens onderzocht welke dingen jou dan die “spark” geven? Wel eng he, om dan buiten je comfortzone te gaan zoeken.

O en trouwens over intuïtief eten (want ik zou bijna vergeten dat het topic daarover gaat ).. Ik vind het op dit moment vooral heel spannend om m’n regels rondom eettijden te breken. Na jarenlang alleen ‘s avonds te hebben gegeten (ivm intermittent fasting) ben ik helemaal van slag als ik probeer overdag te eten. Nu ik er weer mee ben begonnen merk ik dat de honger er zeker is, na al die jaren van beperking. Maar het is mentaal zo’n uitdaging om me niet schuldig te voelen nu ik niet meer vast. Ik voel wel dat ik daar voorzichtig mee moet omgaan, want ik wil mezelf niet afschrikken en het hele verhaal meteen weer overboord gooien uit angst.

Voel je je dan alleen schuldig naar jezelf? Ik heb zelf bijvoorbeeld heel vaak rondom eten en aankomen, de stem van mijn moeder in m'n hoofd. Van haar heb ik dat gekke eetgedrag en ontevreden zijn geleerd, dat neem ik haar niet kwalijk want zij wist ook niet beter. Schuldgevoel, tja waarvoor eigenlijk....dat je eigen keuzes maakt die voor jou goed voelen? Is dit ook geen aangeleerd gedrag? Dat wanneer je je eetgedrag niet controleert met allerlei regels, dat je dan niet voldoet aan wat ons is aangeleerd door de maatschappij?

Ik merk dat ik helemaal niet intuïtief keuzes kan maken als ik spanning in m'n lijf heb. Dat heb ik vaak.

Hmm ja goede vraag, newspaper. Ik voel denk ik vooral angst om de controle te verliezen. Maar het hangt zeker samen met wat ik heb meegekregen vroeger (niet per se het intermittent fasting, maar wel de krampachtigheid rondom eten). Ik heb trouwens het Werkboek Intuïtief Eten aangeschaft, en was toevallig gister in het hoofdstuk bezig dat ging over waar die dieetgedachten vandaan komen. Mijn ouders waren altijd op dieet, mijn moeder keek altijd in de spiegel naar haar lichaam (op een niet heel "body positive" manier, laat ik het zo maar even zeggen ), en ze vergeleek zich ook altijd met anderen. Ze ging dan aan ons als kinderen vragen: "Ben ik net zo dik als die vrouw daar?" En m'n vader had altijd commentaar op m'n lichaam, ik was als kind een beetje mollig en hij noemde me "liefkozend" miss piggie... Met de volwassen bril van nu zie ik echt wel hoe toxisch het is om je als ouders zo op te stellen tegenover je kinderen. Ik denk wel oprecht dat zij niet beter wisten. Eigenlijk precies zoals jij naar je moeder kijkt, Newspaper.

Door jaren therapie heb ik wel geleerd dat het 'niet kwalijk nemen want ze wisten niet beter' en het 'boos zijn om wat je is aangedaan' ook naast elkaar mag staan. Geef jij jezelf ruimte om boos en verdrietig te zijn over wat je hebt meegekregen en hoe dat jou heeft beschadigd?

En ja, het is inderdaad zo spannend om die regels los te laten, je slaat de spijker op z'n kop, het voelt gewoon alsof eten nooit goed kan gaan als je geen raamwerk van regels hebt.

Ik snap trouwens dat het lastig is om intuïtieve keuzes te maken als je gespannen bent, want dan voel je waarschijnlijk ook veel minder verbinding met je lichaamssignalen? In dat werkboek gaat het ook heel erg over 'selfcare' (= genoeg slapen, genoeg ontspannen, etc.) en er staat ook een stukje uitleg over hoe selfcare rondom voeding werkt wanneer je je lijf niet zo voelt, dat je toch iets meer je ratio erbij moet betrekken, en jezelf vragen kan stellen als: Wat kan ik nu eten dat me zal voeden maar wat me niet te veel tijd kost om klaar te maken? Of dat je voor jezelf een soort noodplan maakt, een lijstje met een aantal maaltijden/snacks die voedzaam zijn maar je ook voldoening geven, die je kunt afhalen/snel bereiden zodat je op momenten dat 't leven even niet zo soepel loopt daarop kunt teruggrijpen.

ik weet natuurlijk niet oud iedereen is, maar behalve een moeder met een eetstoornis, had de hele media een eetstoornis
Van Bridget Jones tot Dokter van der Ploeg
De topmodellen hadden volstrekt onhaalbare figuren etc

Ik snap best waar mijn kromme relatie met eten vandaan komt. En ben blij dat ik het (grootdeels) heb weten los te laten

Hoi Lila-Linda, ja, dat klopt echt wel. Het was (en is nog steeds) zo genormaliseerd, alleen waar het vroeger echt diëten werd genoemd gaat het nu meer over "lifestyle", gezondheid, etc. Maar inhoudelijk is het nog steeds dezelfde b*llshit, i.m.o.

Fijn dat jij het hebt kunnen loslaten. Ik was de laatste tijd wat topics aan het doorlezen op deze pijler en kwam hier en daar wat leuke berichtjes van jou tegen, ik zei dat jij mensen soms probeert te wijzen op hoe een bepaalde uitspraak/gedachte rondom eten eigenlijk nogal verstoord is, maar ik zie ook dat veel mensen er niet zo ontvankelijk voor zijn.

WithMyEyesClosed schreef: ↑

19-07-2023 11:00

Hoi Lila-Linda, ja, dat klopt echt wel. Het was (en is nog steeds) zo genormaliseerd, alleen waar het vroeger echt diëten werd genoemd gaat het nu meer over "lifestyle", gezondheid, etc. Maar inhoudelijk is het nog steeds dezelfde b*llshit, i.m.o.

Fijn dat jij het hebt kunnen loslaten. Ik was de laatste tijd wat topics aan het doorlezen op deze pijler en kwam hier en daar wat leuke berichtjes van jou tegen, ik zei dat jij mensen soms probeert te wijzen op hoe een bepaalde uitspraak/gedachte rondom eten eigenlijk nogal verstoord is, maar ik zie ook dat veel mensen er niet zo ontvankelijk voor zijn.

We worden vergiftigd, nog steeds, door de dieet-industrie. Er valt meer geld te verdienen aan mensen die willen afvallen, dan mensen die hun lichaam accepteren. En het geld dat zit achter ons wijsmaken, dat we geen koolhydraten mogen eten etc is enorm

Lila-Linda schreef: ↑

19-07-2023 11:57

We worden vergiftigd, nog steeds, door de dieet-industrie. Er valt meer geld te verdienen aan mensen die willen afvallen, dan mensen die hun lichaam accepteren. En het geld dat zit achter ons wijsmaken, dat we geen koolhydraten mogen eten etc is enorm

Ik ben een tijdje bezig geweest met het Lazyfitgirl programma en dit was een van de dingen waar zij mij meer bewust van heeft gemaakt. En hoe f***** up het is: grote bedrijven die je zowel continu bestoken met chocoladerepen terwijl ze anderzijds ook van die afslankshakes maken. Ons slechte zelfbeeld is gewoon een verdienmodel voor hen.

Koffieleut123 schreef: ↑

19-07-2023 12:08

Ik ben een tijdje bezig geweest met het Lazyfitgirl programma en dit was een van de dingen waar zij mij meer bewust van heeft gemaakt. En hoe f***** up het is: grote bedrijven die je zowel continu bestoken met chocoladerepen terwijl ze anderzijds ook van die afslankshakes maken. Ons slechte zelfbeeld is gewoon een verdienmodel voor hen.

en Influencers die ons vertellen 'schoon' te moeten eten en wel hun pillen en poeders pushen

Lila-Linda schreef: ↑

19-07-2023 09:05

ik weet natuurlijk niet oud iedereen is, maar behalve een moeder met een eetstoornis, had de hele media een eetstoornis
Van Bridget Jones tot Dokter van der Ploeg

Uit zeg 'ns aaa? Had die een eetstoornis?

kweepeer schreef: ↑

19-07-2023 13:35

Uit zeg 'ns aaa? Had die een eetstoornis?

ik heb laatst wat afleveringen teruggekeken en ze bleek iedere aflevering aan het lijnen
of haar jurk zat te strak
of ze moest nodig een brood-dieet doen

was me vroeger nooit opgevallen, en nu was het schrijnend

Op die manier. Er wordt inderdaad wel vaak gedaan alsof het (voor vrouwen met name) normaal is om altijd aan de lijn te zijn, ja.

Mijn dochter van 15 keek pas voor het eerst Bridget Jones. Ze vond het wel leuk maar al die opmerkingen over dat ze te dik zou zijn etc vond ze echt bizar en ook niet altijd grappig. En dan te bedenken dat Renee Zellweger 20 kilo moest aankomen voor die rol. Ik kijk er nu ook anders naar dan toen ik jonger was merk ik. Het maakt vrouwen ook zo stereotype of je bent dik en grappig/gezellig of je bent slank en slim. Het is ook aangetoond dat mensen slanke mensen slimmer inschatten. Het zit er zo ingebakken.

Koffieleut123 schreef: ↑

19-07-2023 15:15

Mijn dochter van 15 keek pas voor het eerst Bridget Jones. Ze vond het wel leuk maar al die opmerkingen over dat ze te dik zou zijn etc vond ze echt bizar en ook niet altijd grappig. En dan te bedenken dat Renee Zellweger 20 kilo moest aankomen voor die rol. Ik kijk er nu ook anders naar dan toen ik jonger was merk ik. Het maakt vrouwen ook zo stereotype of je bent dik en grappig/gezellig of je bent slank en slim. Het is ook aangetoond dat mensen slanke mensen slimmer inschatten. Het zit er zo ingebakken.

Dit doet mij denken aan Friends en het gegeven dat Monica vroeger zo dik was en hoe dat belachelijk wordt gemaakt. Kan nu gelukkig echt niet meer en vindt mijn kind dan ook niet grappig.

Kingsqueen schreef: ↑

19-07-2023 16:20

Dit doet mij denken aan Friends en het gegeven dat Monica vroeger zo dik was en hoe dat belachelijk wordt gemaakt. Kan nu gelukkig echt niet meer en vindt mijn kind dan ook niet grappig.

“Echt cringe” zegt zij dan

kweepeer schreef: ↑

19-07-2023 14:03

Op die manier. Er wordt inderdaad wel vaak gedaan alsof het (voor vrouwen met name) normaal is om altijd aan de lijn te zijn, ja.

Bizar he, ik ben zo opgegroeid. Mijn moeder ken ik niet anders dan op dieet. Echt alles wat er is op dat gebied kwam voorbij. Mijn oma, opa, tantes, buurvrouw, iedereen was ermee bezig. Mijn moeder was dik en ging na een streng dieet naar maatje zero. Ze zag er zo eng uit, maar ze voelde zich vooral trots dat ze het bereikt had. Echt bizar als je eraan terugdenkt. Ik weet niet beter dan dat het altijd en overal over lijnen ging.

Het was in mijn omgeving eigenlijk niet zo'n 'ding', dat lijnen. Mijn moeder ging wekelijks op de weegschaal staan en als het getal haar te hoog werd (of als haar kleren te strak gingen zitten), dan snoepte ze die week niet, maar ze at verder wel normaal. Ze lette dus wel op haar gewicht, maar op een manier die me gewoon wel verstandig lijkt. Er was weleens een tante of een buurvrouw die een ingewikkeld dieet volgde een tijdje (ik herinner me iets met grapefruits), maar de meesten deden dat toch niet.

Het idee dat vrouwen altijd aan de lijn zijn, is voor mij een seksistisch cultureel idee, net zoals het idee dat mannen hun sokken niet in de was zouden doen of dat mannen zich aan zouden stellen als ze ziek zijn - ook dingen die ik in mijn omgeving eigenlijk helemaal niet terug zie.

kweepeer schreef: ↑

20-07-2023 06:16

Het was in mijn omgeving eigenlijk niet zo'n 'ding', dat lijnen. Mijn moeder ging wekelijks op de weegschaal staan en als het getal haar te hoog werd (of als haar kleren te strak gingen zitten), dan snoepte ze die week niet, maar ze at verder wel normaal. Ze lette dus wel op haar gewicht, maar op een manier die me gewoon wel verstandig lijkt. Er was weleens een tante of een buurvrouw die een ingewikkeld dieet volgde een tijdje (ik herinner me iets met grapefruits), maar de meesten deden dat toch niet.

Het idee dat vrouwen altijd aan de lijn zijn, is voor mij een seksistisch cultureel idee, net zoals het idee dat mannen hun sokken niet in de was zouden doen of dat mannen zich aan zouden stellen als ze ziek zijn - ook dingen die ik in mijn omgeving eigenlijk helemaal niet terug zie.

Ik hoop echt, dat wat jij als normaal ziet, ook steeds meer normaal wordt
Mijn volwassen dochters hebben al een veel gezondere kijk op eten en normale lichamen, dan wat ik van vroeger herken

Het gaat hier met vallen en opstaan, maar volgens mij hoort dat erbij. Ik moet er ook voor waken dat ik niet ook het intuïtief eten aangrijp als een soort obsessie en een methode die ik perfect moet kunnen doen, want dan verschilt het natuurlijk geen drol van een dieet.

Toch jammer dat er hier altijd meer dan genoeg afvaltopics zijn, maar dat topics over een gezonde relatie met eten en je lijf altijd doodbloeden. Terwijl er eindeloos veel meer over te schrijven valt dan over wat je vandaag hebt gegeten en hoeveel calorieën dat bij elkaar was.