Lijf & Lijn
alle pijlers
Intuïtief eten: schrijf mee
maandag 19 september 2022 om 20:41
In het begin van de zomer ben ik begonnen in het boek 'just eat it' door Laura Thomas. Het boek gaat over intuïtief eten. Sindsdien ben ik er lichtjes mee begonnen en ik voel me er eigenlijk wel heel erg goed bij. Ik had regelmatig last van eetbuien en voelde me vaak schuldig over wat ik at.
Ik bemerk bij mezelf wel een ontwikkeling hierin en het lijkt me fijn om dat hier op te schrijven en te lezen bij anderen.
Ik zou het fijn vinden als we geen discussie starten over effectiviteit of inhoud. Het lijkt me vooral leuk om de reis van anderen hierin te zien en voor mezelf ook bij te houden.
Ik bemerk bij mezelf wel een ontwikkeling hierin en het lijkt me fijn om dat hier op te schrijven en te lezen bij anderen.
Ik zou het fijn vinden als we geen discussie starten over effectiviteit of inhoud. Het lijkt me vooral leuk om de reis van anderen hierin te zien en voor mezelf ook bij te houden.
woensdag 25 januari 2023 om 21:50
De laatste dagen gaan super. De drie stappen vooruit na de twee stappen terug misschien?
Ik heb gevoelsmatig alles onder controle. Ik merk dat ik gewone maaltijden en tussendoortjes eet zonder behoefte aan snacks. Als ik dat wel heb, acteer ik er ook gewoon op. Maar minder snaaibehoefte.
Als lunch eet ik vaak iets van de avond ervoor, tussendoor boterhammen / fruit / griekse yoghurt 10%.. het bevalt me enorm goed. Lekkere dingen hoeven niet, waarschijnlijk met de gedachte dat ik altijd later nog mag. Warme chocomelk? Mwah, doe maar thee. Traktatie? Lekker! Bewaar ik voor later want nu geen trek. Verjaardag? Klein stukje taart aub, heb niet zoveel zin.
Ik denk dat ik door de feestdagen (al beginnend in de weken voor Sinterklaas) en de overvloed aan lekkere dingen in huis mezelf toch wat eetregels heb opgelegd en dat ik daar erg op reageerde.
Het voelt weer uitstekend. Hoewel ik niet onder stoelen of banken steek dat ik toch weer in mn favo jurk hoop te passen tegen de zomer. Maar dan wel omdat ik daar natuurlijk naartoe groei. Anders zal ik moeten investeren in een nieuwe favo jurk, soit!
Ook nog steeds dankbaar voor het uitblijven van eetbuien. Vanavond was man op pad en dat was normaliter reden om los te gaan. Nu iets lekkers gepakt want lekker alleen thuis een romantische comedy. Niet stiekem de voorraadkast geplunderd. Dat voelt zó veel beter.. ik ben zo opgelucht dat die drang weg is.
Hoe gaat het bij jullie?
Ik heb gevoelsmatig alles onder controle. Ik merk dat ik gewone maaltijden en tussendoortjes eet zonder behoefte aan snacks. Als ik dat wel heb, acteer ik er ook gewoon op. Maar minder snaaibehoefte.
Als lunch eet ik vaak iets van de avond ervoor, tussendoor boterhammen / fruit / griekse yoghurt 10%.. het bevalt me enorm goed. Lekkere dingen hoeven niet, waarschijnlijk met de gedachte dat ik altijd later nog mag. Warme chocomelk? Mwah, doe maar thee. Traktatie? Lekker! Bewaar ik voor later want nu geen trek. Verjaardag? Klein stukje taart aub, heb niet zoveel zin.
Ik denk dat ik door de feestdagen (al beginnend in de weken voor Sinterklaas) en de overvloed aan lekkere dingen in huis mezelf toch wat eetregels heb opgelegd en dat ik daar erg op reageerde.
Het voelt weer uitstekend. Hoewel ik niet onder stoelen of banken steek dat ik toch weer in mn favo jurk hoop te passen tegen de zomer. Maar dan wel omdat ik daar natuurlijk naartoe groei. Anders zal ik moeten investeren in een nieuwe favo jurk, soit!
Ook nog steeds dankbaar voor het uitblijven van eetbuien. Vanavond was man op pad en dat was normaliter reden om los te gaan. Nu iets lekkers gepakt want lekker alleen thuis een romantische comedy. Niet stiekem de voorraadkast geplunderd. Dat voelt zó veel beter.. ik ben zo opgelucht dat die drang weg is.
Hoe gaat het bij jullie?
donderdag 26 januari 2023 om 20:41
Vandaag had ik een studiedag, op een locatie met echt het meest geweldige aanbod in eten.
Ik heb zoveel kunnen laten staan, ik had zoveel rust, heb kleine hoeveelheden gepakt om goed mijn hongergevoel te kunnen bijhouden. Niks overgegeten en gewoon genoten van het heerlijke aanbod, waar ik met plezier gebruik van heb gemaakt.
Vooral de afwezigheid van stress of “het is nu of nooit” gevoel vond ik opvallen.
The only way is up!
Ik heb zoveel kunnen laten staan, ik had zoveel rust, heb kleine hoeveelheden gepakt om goed mijn hongergevoel te kunnen bijhouden. Niks overgegeten en gewoon genoten van het heerlijke aanbod, waar ik met plezier gebruik van heb gemaakt.
Vooral de afwezigheid van stress of “het is nu of nooit” gevoel vond ik opvallen.
The only way is up!
vrijdag 27 januari 2023 om 16:28
Leuk dat het hier weer een tijdje zo actief was! Heb niet veel geschreven, maar wel alles meegelezen. DrBrowns, supergoed bezig! Jantje, mooi om jouw perspectief te lezen, zoals jij eet ik grotendeels ook, dus fijn om te zien dat dat ook voor een ander goed werkt!
Acceptatie van m'n lichaam zoals het nu is, tja... daar ben ik ook nog niet helemaal. Het zit me niet ontzéttend dwars (ook omdat ik dikke winterkleren aan heb en door long covid bijna nergens kom, dat scheelt wel denk ik), maar dit voelt gewoon niet als mijn natuurlijke figuur. Ik ben niet te zwaar volgens BMI etc, maar wel volgens hoe mijn hele leven mijn gewicht figuur is geweest. Wel is het erg moeilijk om daar nu wat aan te doen, omdat ik dus erg weinig kan qua beweging, dus logischerwijs zou acceptatie (iig van dit als huidige situatie) beter zijn... maar ja, doe het maar eens!
Verder heb ik een nieuwe uitdaging qua intuitief eten, nl. dat ik ivm long covid en een complicatie die ik daardoor heb opgelopen, ook flink wat wijzigingen aan moet brengen qua eten en ook drinken:
- veel zout eten
- ruim eiwitten
- qua drinken vooral isotone dranken, dus bv ORS maar ook tomatensap, karnemelk, thee met melk en suiker. Voorheen dronk ik vrijwel alleen water en thee, nu zijn dus ook mijn dranken vullend, even zoeken naar een nieuwe balans!
- op de juiste momenten eten: juist wel voor inspanning, niet voor slapen (ik slaap nu ook begin van de middag altijd even, heb dat echt nodig), etc.
Dit alles maakt het wel lastig om nog ruimte te houden voor intuïtie! Ik doe mijn best, door bepaalde dingen te plannen en daaromheen dan meer intuïtief te eten/drinken, maar het is nog even een zoektocht!
Acceptatie van m'n lichaam zoals het nu is, tja... daar ben ik ook nog niet helemaal. Het zit me niet ontzéttend dwars (ook omdat ik dikke winterkleren aan heb en door long covid bijna nergens kom, dat scheelt wel denk ik), maar dit voelt gewoon niet als mijn natuurlijke figuur. Ik ben niet te zwaar volgens BMI etc, maar wel volgens hoe mijn hele leven mijn gewicht figuur is geweest. Wel is het erg moeilijk om daar nu wat aan te doen, omdat ik dus erg weinig kan qua beweging, dus logischerwijs zou acceptatie (iig van dit als huidige situatie) beter zijn... maar ja, doe het maar eens!
Verder heb ik een nieuwe uitdaging qua intuitief eten, nl. dat ik ivm long covid en een complicatie die ik daardoor heb opgelopen, ook flink wat wijzigingen aan moet brengen qua eten en ook drinken:
- veel zout eten
- ruim eiwitten
- qua drinken vooral isotone dranken, dus bv ORS maar ook tomatensap, karnemelk, thee met melk en suiker. Voorheen dronk ik vrijwel alleen water en thee, nu zijn dus ook mijn dranken vullend, even zoeken naar een nieuwe balans!
- op de juiste momenten eten: juist wel voor inspanning, niet voor slapen (ik slaap nu ook begin van de middag altijd even, heb dat echt nodig), etc.
Dit alles maakt het wel lastig om nog ruimte te houden voor intuïtie! Ik doe mijn best, door bepaalde dingen te plannen en daaromheen dan meer intuïtief te eten/drinken, maar het is nog even een zoektocht!
azalea747 wijzigde dit bericht op 31-01-2023 21:22
2.25% gewijzigd
dinsdag 31 januari 2023 om 12:09
Ik moet even van me afschrijven.
Net was ik bij een kledingzaak, en ik maak het mezelf nou ook niet persé gemakkelijk want ik ga dus vaak naar tweedehands kledingzaken, waar je ook niet kunt zeggen "graag een maatje groter aub".
Ik denk dat ik nog steeds gewend ben aan mijn oude lichaam en mijn oude maat. Waar ik dan ook kleding voor uitzoek. Dat ik denk: ach, dat pas ik wel. Niet dus.
Ik walg dan zo van mijn lichaam. Mijn vieze rollen op mijn rug, mijn buik die zo uitsteekt. Ik zie gewoon de ronding in mijn hoge spijkerbroek. En ik moet eigenlijk nieuwe broeken, want degene die ik heb zijn haast doorgesleten bij de binnenkant van mijn bovenbenen. Ik vermoed dat ik nog nooit zo zwaar ben geweest als nu, zo dik als nu. Ik wil mezelf nog steeds niet wegen. Ik moet zelfs constateren dat ik een onderkin krijg.
Het is zo demotiverend, ten opzichte van hoe goed het gaat met mijn eetgedrag. Natuurlijk, het is niet perfect, maar ik ben mild naar mezelf en ik maak echt goede keuzes. Ik over-eet nog wel, maar het feit dat ik me daarvan bewust ben.. Nou, dat vind ik echt super. As we speak sta ik naast een bord pannekoeken waar ik geen zin in heb, dus ook niet ga eten.
Maar dat lijf.... dat lijf. Poe hee, daar heb ik écht moeite mee. Ik wil zo graag dat ik afval hierdoor. Het maakt me zenuwachtig en onrustig en dat wil ik helemaal niet. Ik wil niet dat deze onrust mijn goede eetgedrag saboteert. Nu dacht ik er laatst over om extra te gaan sporten. Maar dan raak ik weer in de war, want wil ik dat nu om af te vallen?? Die gedachtegang wil ik niet. Maar ik wil wel afvallen. Maar ik wil niet mijn eetgedrag beïnvloeden en mijn gedachtes daarover.
Ik kon wel huilen in de winkel.. En dan voel ik me ook zó niet mezelf. Ik heb recent een ontzettend mooi aanbod van mijn werk gekregen en dan voel ik me zo krachtig en succesvol.. om dan een week later bijna te staan janken in een paskamer omdat ik een broek niet pas.
Sorry hoor, het is een warrig verhaal maar ik vind het echt heel erg moeilijk. En al die stomme mensen die intuïtief eten promoten en super dun zijn, ook laatst weer een dietist gevonden, maar jahoor, zo'n slank lijntje.
Ik mis mijn oude lijf. Zonder buik, zonder rugvetkwabben, zonder onderkin, zonder veel te dikke benen. Dat ik kleding zag, en paste.
Laatst had ik broeken besteld op internet. Jahoor, grote maten. En dan nog zitten ze te strak. Het ging net, maar het was niet comfortabel. Het was een beetje zo'n shaping jeans. Bij één had ik al de kaartjes eraf gehaald, want het zag er zo mooi uit in de spiegel. Uiteindelijk toch terug in de zak gestopt, want het zat gewoon niet goed en ik was me heel erg bewust van mijn buik die ik er echt in moest proppen. Ik was toen erg trots op mezelf, ondanks een dubbel gevoel over mijn lijf. Maar nu moet ik erg diep gaan om het te vinden.
Sorry voor het lange, warrige verhaal. Ik moest het even kwijt.
Net was ik bij een kledingzaak, en ik maak het mezelf nou ook niet persé gemakkelijk want ik ga dus vaak naar tweedehands kledingzaken, waar je ook niet kunt zeggen "graag een maatje groter aub".
Ik denk dat ik nog steeds gewend ben aan mijn oude lichaam en mijn oude maat. Waar ik dan ook kleding voor uitzoek. Dat ik denk: ach, dat pas ik wel. Niet dus.
Ik walg dan zo van mijn lichaam. Mijn vieze rollen op mijn rug, mijn buik die zo uitsteekt. Ik zie gewoon de ronding in mijn hoge spijkerbroek. En ik moet eigenlijk nieuwe broeken, want degene die ik heb zijn haast doorgesleten bij de binnenkant van mijn bovenbenen. Ik vermoed dat ik nog nooit zo zwaar ben geweest als nu, zo dik als nu. Ik wil mezelf nog steeds niet wegen. Ik moet zelfs constateren dat ik een onderkin krijg.
Het is zo demotiverend, ten opzichte van hoe goed het gaat met mijn eetgedrag. Natuurlijk, het is niet perfect, maar ik ben mild naar mezelf en ik maak echt goede keuzes. Ik over-eet nog wel, maar het feit dat ik me daarvan bewust ben.. Nou, dat vind ik echt super. As we speak sta ik naast een bord pannekoeken waar ik geen zin in heb, dus ook niet ga eten.
Maar dat lijf.... dat lijf. Poe hee, daar heb ik écht moeite mee. Ik wil zo graag dat ik afval hierdoor. Het maakt me zenuwachtig en onrustig en dat wil ik helemaal niet. Ik wil niet dat deze onrust mijn goede eetgedrag saboteert. Nu dacht ik er laatst over om extra te gaan sporten. Maar dan raak ik weer in de war, want wil ik dat nu om af te vallen?? Die gedachtegang wil ik niet. Maar ik wil wel afvallen. Maar ik wil niet mijn eetgedrag beïnvloeden en mijn gedachtes daarover.
Ik kon wel huilen in de winkel.. En dan voel ik me ook zó niet mezelf. Ik heb recent een ontzettend mooi aanbod van mijn werk gekregen en dan voel ik me zo krachtig en succesvol.. om dan een week later bijna te staan janken in een paskamer omdat ik een broek niet pas.
Sorry hoor, het is een warrig verhaal maar ik vind het echt heel erg moeilijk. En al die stomme mensen die intuïtief eten promoten en super dun zijn, ook laatst weer een dietist gevonden, maar jahoor, zo'n slank lijntje.
Ik mis mijn oude lijf. Zonder buik, zonder rugvetkwabben, zonder onderkin, zonder veel te dikke benen. Dat ik kleding zag, en paste.
Laatst had ik broeken besteld op internet. Jahoor, grote maten. En dan nog zitten ze te strak. Het ging net, maar het was niet comfortabel. Het was een beetje zo'n shaping jeans. Bij één had ik al de kaartjes eraf gehaald, want het zag er zo mooi uit in de spiegel. Uiteindelijk toch terug in de zak gestopt, want het zat gewoon niet goed en ik was me heel erg bewust van mijn buik die ik er echt in moest proppen. Ik was toen erg trots op mezelf, ondanks een dubbel gevoel over mijn lijf. Maar nu moet ik erg diep gaan om het te vinden.
Sorry voor het lange, warrige verhaal. Ik moest het even kwijt.
woensdag 1 februari 2023 om 21:21
Ik kom even een hart onder de riem steken. Wat rot dat je je zo voelt over je lijf! Ik snap het ook heel goed. Ook al ben ik een vergelijkbaar pad ingeslagen als jij, ik sta nog steeds absoluut niet graag voor de spiegel en schrik soms echt van mijn postuur.
Het beste antwoord dat ik voor mezelf heb is zelfliefde. Als ik me er rot over voel, dan neem ik dat gevoel serieus. Dat gevoel mag er zijn en dat is ook heel begrijpelijk. Maar ik probeer mijn lijf ook te omarmen. En er goed voor te zorgen. En dankbaar te zijn voor wat ik ermee kan.
Je bent het goede pad ingeslagen. Maar het is wel een lang en hobbelig pad.
Het beste antwoord dat ik voor mezelf heb is zelfliefde. Als ik me er rot over voel, dan neem ik dat gevoel serieus. Dat gevoel mag er zijn en dat is ook heel begrijpelijk. Maar ik probeer mijn lijf ook te omarmen. En er goed voor te zorgen. En dankbaar te zijn voor wat ik ermee kan.
Je bent het goede pad ingeslagen. Maar het is wel een lang en hobbelig pad.
woensdag 1 februari 2023 om 22:10
Bedankt voor jullie reacties!! Gisterenavond heb ik er nog een lange tijd met mijn man over gesproken en gelukkig voel ik me nu wat beter. Het is zo iets complex, gewicht en postuur.. het blijft moeilijk om “dik” zijn te accepteren.
Ik wil ook geduld hebben. Mezelf tijd gunnen.
Ik heb wel besloten lid te worden van de sportschool. Al langere tijd zou ik graag nog een keer extra in de week willen sporten. Dat ga ik nu gewoon doen. Mijn mantra: ik ben iemand die sport in de sportschool! (Was ik nooit namelijk.. haha)
Ik wil ook geduld hebben. Mezelf tijd gunnen.
Ik heb wel besloten lid te worden van de sportschool. Al langere tijd zou ik graag nog een keer extra in de week willen sporten. Dat ga ik nu gewoon doen. Mijn mantra: ik ben iemand die sport in de sportschool! (Was ik nooit namelijk.. haha)
zondag 7 mei 2023 om 12:59
Ik moest even bladeren voor dit topic, maar mooi dat deze er is. 
Zelf was ik ruim 20 jaar lang een lopende voedings- en dieet encyclopedie (ik ben begin-40). Het enige wat me dat gebracht heeft is ge-jojo, frustratie daarover, honger, me zwak voelen, het koud hebben en een hele boel lekkers niet gegeten.
Mijn laatste dieet was (hoe klassiek) voor mijn bruiloft begin 2020. Ik bereikte eindelijk mijn “streefgewicht” nadat ik daar ontzettend veel voor moest laten en me weer continu hongerig, zwak en koud voelde. Uiteraard vond ik dat ik dit na de bruiloft maar moest “volhouden”, wat natuurlijk echt niet te doen was en binnen no time zaten de verloren kilo’s er weer bij.
Dus maar weer op dieet hè, dacht ik. Aan de andere kant had ik daar heel geen zin in, want lichamelijk en mentaal voelde ik me geweldig, ik paste alleen niet meer in mijn oude kleren. Maar wat als ik nu eens grotere kleren kocht en mezelf ging accepteren? Maar hoe dan? Kan dat überhaupt?
Ik ging eens Googlen en kwam op centrumvoorintuitiefeten punt nl (ik weet niet of links plaatsen hier wel mag). Ik kocht het boek en kon me vinden in de principes, maar op een of andere manier sprak het toch nog niet echt tot me en ik had mijn volgende dieet onderhand al weer klaar staan.
Toen kwam ik op Instagram “The F*ck It Diet” (Caroline Dooner) tegen en las het boek. De meningen hierover zijn verdeeld, maar dit sprak mij dus ontzettend aan en het was alsof er een wereld voor me open ging.
Ik heb een hele reis gemaakt van alles vreten wat los en vast zit tot toch maar iets beter voor mezelf zorgen en alles daar tussen. Inmiddels ben ik heel ver gekomen: ik weet zeker dat ik nooit meer op dieet wil.
Maar ik merk ook dat sommige gewoontes erg hardnekkig ingesleten zitten. Zo merkte ik laatst dat ik een bakje yoghurt aan het afwegen was. Aan het afwegen, maar waarom? Zulke details kom ik dus nog wel eens tegen. Mezelf wegen vind ik ook lastig om compleet los te laten, ik merk dat ik toch nog wel eens op de weegschaal sta “puur uit nieuwsgierigheid/ voor informatie” maar wat wil ik daar dan mee hè…
Kortom, het blijft blijkbaar een reis, maar ik vind dat ik op de goede weg ben.
Edit: ik blijk nog een valkuil te hebben: diëtende mensen proberen over te halen om ook intuïtief te gaan eten en dan toch een soort teleurgesteld zijn dat ze het niet snappen.
Ik moet daar eigenlijk ook mee stoppen.
Zelf was ik ruim 20 jaar lang een lopende voedings- en dieet encyclopedie (ik ben begin-40). Het enige wat me dat gebracht heeft is ge-jojo, frustratie daarover, honger, me zwak voelen, het koud hebben en een hele boel lekkers niet gegeten.
Mijn laatste dieet was (hoe klassiek) voor mijn bruiloft begin 2020. Ik bereikte eindelijk mijn “streefgewicht” nadat ik daar ontzettend veel voor moest laten en me weer continu hongerig, zwak en koud voelde. Uiteraard vond ik dat ik dit na de bruiloft maar moest “volhouden”, wat natuurlijk echt niet te doen was en binnen no time zaten de verloren kilo’s er weer bij.
Dus maar weer op dieet hè, dacht ik. Aan de andere kant had ik daar heel geen zin in, want lichamelijk en mentaal voelde ik me geweldig, ik paste alleen niet meer in mijn oude kleren. Maar wat als ik nu eens grotere kleren kocht en mezelf ging accepteren? Maar hoe dan? Kan dat überhaupt?
Ik ging eens Googlen en kwam op centrumvoorintuitiefeten punt nl (ik weet niet of links plaatsen hier wel mag). Ik kocht het boek en kon me vinden in de principes, maar op een of andere manier sprak het toch nog niet echt tot me en ik had mijn volgende dieet onderhand al weer klaar staan.
Toen kwam ik op Instagram “The F*ck It Diet” (Caroline Dooner) tegen en las het boek. De meningen hierover zijn verdeeld, maar dit sprak mij dus ontzettend aan en het was alsof er een wereld voor me open ging.
Ik heb een hele reis gemaakt van alles vreten wat los en vast zit tot toch maar iets beter voor mezelf zorgen en alles daar tussen. Inmiddels ben ik heel ver gekomen: ik weet zeker dat ik nooit meer op dieet wil.
Maar ik merk ook dat sommige gewoontes erg hardnekkig ingesleten zitten. Zo merkte ik laatst dat ik een bakje yoghurt aan het afwegen was. Aan het afwegen, maar waarom? Zulke details kom ik dus nog wel eens tegen. Mezelf wegen vind ik ook lastig om compleet los te laten, ik merk dat ik toch nog wel eens op de weegschaal sta “puur uit nieuwsgierigheid/ voor informatie” maar wat wil ik daar dan mee hè…
Kortom, het blijft blijkbaar een reis, maar ik vind dat ik op de goede weg ben.
Edit: ik blijk nog een valkuil te hebben: diëtende mensen proberen over te halen om ook intuïtief te gaan eten en dan toch een soort teleurgesteld zijn dat ze het niet snappen.
Ik moet daar eigenlijk ook mee stoppen.
donderdag 25 mei 2023 om 10:53
Ik meld me hier ook maar weer eens. Ik ben nu het boek 'Just eat it' aan het lezen van Laura Thomas en word steeds meer fan van intuïtief eten. Ik ben nu bijna 5 maanden bezig met het verbeteren van mijn relatie met eten (vooral met het loskoppelen van emoties en eten). Dit topic (en mijn eigen topic) zijn altijd vrij stil gebleven, maar ik hoop toch dat er steeds meer mensen komen die afscheid willen nemen van de dieetcultuur.
@iets_perzik, ik herken die zendingsdrang hoor!
Het is ook de feminist in mij die zo graag zou willen dat meer vrouwen dat eeuwige juk van diëten, afvallen en weer aankomen, schuldgevoelens en altijd maar stressen over eten zouden kunnen loslaten.
@iets_perzik, ik herken die zendingsdrang hoor!
Het is ook de feminist in mij die zo graag zou willen dat meer vrouwen dat eeuwige juk van diëten, afvallen en weer aankomen, schuldgevoelens en altijd maar stressen over eten zouden kunnen loslaten.
zaterdag 8 juli 2023 om 08:48
Hallo allemaal! Ik heb dit topic een paar weken helemaal doorgelezen. Het bleef een beetje in m’n hoofd zitten omdat ik merk dat ik toch best behoefte heb aan contact met mensen die ook met intuïtief eten bezig zijn. Ik ben de naam van mn oude account kwijt (stond alweer jaren op de meeleesstand op Viva) dus heb even een nieuwe aangemaakt. Ik weet dat het topic niet heel actief is, maar ik heb net als Gaviota goede hoop.
Ik vertel jullie graag meer over m’n situatie, maar eerst maar eens kijken of er überhaupt nog iemand wil meeschrijven.
Ik vertel jullie graag meer over m’n situatie, maar eerst maar eens kijken of er überhaupt nog iemand wil meeschrijven.
zondag 9 juli 2023 om 12:29
O, en nog even iets anders: sommigen van jullie gaven aan het jammer te vinden dat er online weinig mensen te vinden zijn met een maatje meer die de principes van intuïtief eten uitdragen, maar ik kwam in mijn zoektocht “Heal with Kailin” tegen op YouTube, misschien hebben jullie er wat aan. Ik vind dat ze een heel fijne vibe heeft.
zondag 9 juli 2023 om 12:50
Ik weet er niet zo veel van, wat betreft hoe het werkt, maar vind intuïtief eten een mooi principe wat ik wel wil supporten.
Alleen ben ik liefst in gedachten weinig met eten bezig, waardoor ik niet weet of het zin heeft om erover mee te schrijven. Ik eet momenteel alleen maar waar ik zin in heb.
In het verleden is dat wel anders geweest, van jongs af aan had ik een verstoorde relatie met eten en ook ondergewicht gehad en overmatig gesport. En ik denk wel dat ik nog allerlei innerlijke overtuigingen heb over eten. Ik denk dagelijks wel een keer dat ik groente zou moeten eten bijvoorbeeld en ben bang dat ik darmkanker krijg als ik dat niet genoeg doe.
Nu ik dit schrijf verwacht ik ook dat mensen zullen reageren met "ja maar Vage je moet ook groente eten." Ik heb een hekel aan die hele gezond-eten-is-geweldig-cultuur en dat geram op groente en fruit eten, maar dat is waarschijnlijk iets kinderachtigs van mezelf.
Er zit bij mij wat boosheid en gevoelens van onbegrepen zijn rondom dit thema. Vanuit deze gevoelens heb ik wel eens een jaar lang alleen maar pizza's gegeten. Misschien moest dat een soort catharsis voorstellen ofzo.
Kortom ik ben wel nieuwsgierig maar weet niet of ik hier tussen pas ik zal het topic eens doorlezen.
Alleen ben ik liefst in gedachten weinig met eten bezig, waardoor ik niet weet of het zin heeft om erover mee te schrijven. Ik eet momenteel alleen maar waar ik zin in heb.
In het verleden is dat wel anders geweest, van jongs af aan had ik een verstoorde relatie met eten en ook ondergewicht gehad en overmatig gesport. En ik denk wel dat ik nog allerlei innerlijke overtuigingen heb over eten. Ik denk dagelijks wel een keer dat ik groente zou moeten eten bijvoorbeeld en ben bang dat ik darmkanker krijg als ik dat niet genoeg doe.
Nu ik dit schrijf verwacht ik ook dat mensen zullen reageren met "ja maar Vage je moet ook groente eten." Ik heb een hekel aan die hele gezond-eten-is-geweldig-cultuur en dat geram op groente en fruit eten, maar dat is waarschijnlijk iets kinderachtigs van mezelf.
Er zit bij mij wat boosheid en gevoelens van onbegrepen zijn rondom dit thema. Vanuit deze gevoelens heb ik wel eens een jaar lang alleen maar pizza's gegeten. Misschien moest dat een soort catharsis voorstellen ofzo.
Kortom ik ben wel nieuwsgierig maar weet niet of ik hier tussen pas
ik zal het topic eens doorlezen.
zondag 9 juli 2023 om 13:31
Ik ben 3jr geleden begonnen me te verdiepen in intuïtief eten en vooral het loskomen van de dieetcultuur. Mijn hele jeugd heb ik niks anders gezien dan dieten/te dik/te dun/en altijd ging het daarover. Mijn moeder, opa, tantes, gewoon iedereen. Ik wist niet beter dan dat slank goed was, dik zijn slecht. Mijn moeder ging van dik naar extreem mager. Ik heb een hele slechte relatie met eten gekregen, door stress en moeilijke situaties ging ik eten gebruiken. In groep 7 vroeg op een klasgenoot "je bent wel aangekomen he" en ik vergeet nooit meer dat dat het moment was dat ik heb aangenomen dat ik te dik was. (Als ik nu foto's zie van toen ben ik slank)
Achteraf vreselijk, ik had eten nodig als troost maar ik werd er dik van dus ging ik diëten. En dat hield ik nooit vol, dus vond ik mezelf een loser en ging ik van ellende weer eten. Elke dag ging dat riedeltje door.
3 jr geleden zat ik in therapie en leerde ik gevoelens te uiten. Ik kreeg daardoor ruimte om anders naar eten te kijken en toen ik kort daarvoor 18 kilo kwijt was ondervond ik aan den lijve dat ik daar helemaal niet gelukkiger van werd. Want ik was wel slank, en iedereen complimenteerde me, maar ik voelde me nog steeds rot en vind mezelf ook nog te dik. Toen besefte ik me dat ik vrede moest sluiten met mijn lijf. Ik leerde dat elk lijf anders is, dat er van alles meespeelt bij een getal op de weegschaal. De grootste ontdekking was dat ik ben opgegroeid in een dieetcultuur en hoe je dat aangeleerd krijgt.
Anyway, ik blijf het moeilijk vinden hoor. Ben er nog lang niet. Ik zit al lang in de fase van "boeien ik eet alles wat ik wil". M'n buik is dik, vind ik, en dan komen de onbewuste interne overtuigingen weer. En daar moet ik heel alert op zijn. Ik ben echt gestopt met diëten en ik luister veel meer naar mijn lijf. Maar het is mrt vallen en opstaan.
Ik ben boos, verdrietig en machteloos tegelijk. Ik wil helemaal niet bezig zijn met eten, maar als je dat altijd hebt geleerd is het moeilijk er van los te komen. Vriendinnen hebben het er ook vaak over, ze vergelijken elkaar met anderen, oordelen over anderen die dikker is geworden. Dat deed ik vroeger ook, maar nu weet ik wel beter. Ik vind het allemaal oppervlakkig, er is zoveel meer belangrijker dan je gewicht of uiterlijk. En tegelijkertijd oordeel ik nog steeds geregeld over mezelf.
Ik vind het leuk om hier te lezen. Wil ook wel meeschrijven ik en tegelijkertijd wil ik helemaal niet schrijven of praten over eten en alles wat ermee te maken heeft. Omdat ik m'n leven zo vermoeiend vond en vind toen dit altijd het thema was.
Volgen jullie me nog? Haha
Achteraf vreselijk, ik had eten nodig als troost maar ik werd er dik van dus ging ik diëten. En dat hield ik nooit vol, dus vond ik mezelf een loser en ging ik van ellende weer eten. Elke dag ging dat riedeltje door.
3 jr geleden zat ik in therapie en leerde ik gevoelens te uiten. Ik kreeg daardoor ruimte om anders naar eten te kijken en toen ik kort daarvoor 18 kilo kwijt was ondervond ik aan den lijve dat ik daar helemaal niet gelukkiger van werd. Want ik was wel slank, en iedereen complimenteerde me, maar ik voelde me nog steeds rot en vind mezelf ook nog te dik. Toen besefte ik me dat ik vrede moest sluiten met mijn lijf. Ik leerde dat elk lijf anders is, dat er van alles meespeelt bij een getal op de weegschaal. De grootste ontdekking was dat ik ben opgegroeid in een dieetcultuur en hoe je dat aangeleerd krijgt.
Anyway, ik blijf het moeilijk vinden hoor. Ben er nog lang niet. Ik zit al lang in de fase van "boeien ik eet alles wat ik wil". M'n buik is dik, vind ik, en dan komen de onbewuste interne overtuigingen weer. En daar moet ik heel alert op zijn. Ik ben echt gestopt met diëten en ik luister veel meer naar mijn lijf. Maar het is mrt vallen en opstaan.
Ik ben boos, verdrietig en machteloos tegelijk. Ik wil helemaal niet bezig zijn met eten, maar als je dat altijd hebt geleerd is het moeilijk er van los te komen. Vriendinnen hebben het er ook vaak over, ze vergelijken elkaar met anderen, oordelen over anderen die dikker is geworden. Dat deed ik vroeger ook, maar nu weet ik wel beter. Ik vind het allemaal oppervlakkig, er is zoveel meer belangrijker dan je gewicht of uiterlijk. En tegelijkertijd oordeel ik nog steeds geregeld over mezelf.
Ik vind het leuk om hier te lezen. Wil ook wel meeschrijven ik en tegelijkertijd wil ik helemaal niet schrijven of praten over eten en alles wat ermee te maken heeft. Omdat ik m'n leven zo vermoeiend vond en vind toen dit altijd het thema was.
Volgen jullie me nog? Haha
zondag 9 juli 2023 om 13:51
Ik begrijp je heel goed geloof ik.
Vind het nu ook opeens minder raar dat ik die opstandige gevoelens heb en een jaar pizza's at. Want die dieetcultuur is overal om ons heen en zit ook in onszelf. En je hebt dagelijks eten nodig, wat je allemaal zelf uitkiest dus je kan er nooit van ontsnappen. En het gaat niet alleen over uiterlijk maar ook over je gezondheid.
Misschien maakt dat me zo boos, dat gezond eten en sporten allemaal wordt gepromoot in de media en social media als "gezond" terwijl het vaak eigenlijk gaat om het uiterlijk.
En ondertussen is het dus vooral mijn eigen oordeel dat ik daarin hoor en zie, mijn eigen angst om ongezond, ziek en lelijk te worden als ik ouder word, mijn eigen interne conflicten over willen genieten en gezond/slank/mooi willen blijven. Anders zou het me wel aan mijn reet roesten allemaal.
Ik vind mezelf oprecht best mooi en kan alles aan mijn lichaam veel beter accepteren dan voorheen, maar zeker niet volledig. Gisteren hoorde ik mezelf nog tegen mijn dijen zeggen "dit kan eigenlijk niet hoor, zo slap als dit wordt." Zegt genoeg.
Vind het nu ook opeens minder raar dat ik die opstandige gevoelens heb en een jaar pizza's at. Want die dieetcultuur is overal om ons heen en zit ook in onszelf. En je hebt dagelijks eten nodig, wat je allemaal zelf uitkiest dus je kan er nooit van ontsnappen. En het gaat niet alleen over uiterlijk maar ook over je gezondheid.
Misschien maakt dat me zo boos, dat gezond eten en sporten allemaal wordt gepromoot in de media en social media als "gezond" terwijl het vaak eigenlijk gaat om het uiterlijk.
En ondertussen is het dus vooral mijn eigen oordeel dat ik daarin hoor en zie, mijn eigen angst om ongezond, ziek en lelijk te worden als ik ouder word, mijn eigen interne conflicten over willen genieten en gezond/slank/mooi willen blijven. Anders zou het me wel aan mijn reet roesten allemaal.
Ik vind mezelf oprecht best mooi en kan alles aan mijn lichaam veel beter accepteren dan voorheen, maar zeker niet volledig. Gisteren hoorde ik mezelf nog tegen mijn dijen zeggen "dit kan eigenlijk niet hoor, zo slap als dit wordt." Zegt genoeg.
zondag 9 juli 2023 om 16:03
Dat snap en herken ik wel, je eigen oordeel!
Tegelijkertijd is dat oordeel ook aangeleerd.
Intuïtief klinkt makkelijk, ik vind het moeilijk. Want als ik ging diëten dan was dat fruit/veel groente/kip/alles mager etc. Dat associeer ik met gezond eten en alles wat slecht is zijn de dingen die ik juist heel graag wil eten, omdat ik dat nooit mocht eten. Dat deed ik wel tijdens de eetbuien natuurlijk.
Momenteel wil ik heel graag slanker zijn, omdat ik me niet lekker voel in m'n lijf. Maar als ik heel gezond ga eten associeer ik dat met diëten en daar wil ik van wegblijven. En als ik intuïtief eet, eet ik veel meer ongezond voedsel omdat ik mezelf dat zo enorm gun.
Het slaat nergens op, want gezond eten is goed voor me. En toch zijn dat die interne stemmen die constant in conflict zijn met elkaar.
Luisteren naar je lichaam, dat vind ik zo ingewikkeld. Want ik heb m'n hele leven gegeten volgens plannen en eetregels en vanuit mn hoofd. Ik vraag me echt weleens af of ik dat ooit kwijtraak
Tegelijkertijd is dat oordeel ook aangeleerd.
Intuïtief klinkt makkelijk, ik vind het moeilijk. Want als ik ging diëten dan was dat fruit/veel groente/kip/alles mager etc. Dat associeer ik met gezond eten en alles wat slecht is zijn de dingen die ik juist heel graag wil eten, omdat ik dat nooit mocht eten. Dat deed ik wel tijdens de eetbuien natuurlijk.
Momenteel wil ik heel graag slanker zijn, omdat ik me niet lekker voel in m'n lijf. Maar als ik heel gezond ga eten associeer ik dat met diëten en daar wil ik van wegblijven. En als ik intuïtief eet, eet ik veel meer ongezond voedsel omdat ik mezelf dat zo enorm gun.
Het slaat nergens op, want gezond eten is goed voor me. En toch zijn dat die interne stemmen die constant in conflict zijn met elkaar.
Luisteren naar je lichaam, dat vind ik zo ingewikkeld. Want ik heb m'n hele leven gegeten volgens plannen en eetregels en vanuit mn hoofd. Ik vraag me echt weleens af of ik dat ooit kwijtraak
zondag 9 juli 2023 om 16:30
Het interne conflict inderdaad. Best lastig en misschien zelfs energievretend.
En als je luistert naar je lichaam maar je hebt een suikerverslaving, wat dan? Of als je stress hebt, wat dan? Kan je dan intuïtief eten? Wat als je zelf niet weet dat je stress hebt?
Ik ben nu niet te zwaar. Is dat omdat ik intuïtief eet of juist omdat ik niet intuïtief eet maar er een rem op zet?
Ik vind het moeilijk om er iets positiefs en opbeurends over te denken of te zeggen, daarom geef ik mijn eetpatroon liefst weinig aandacht en eet ik meestal hetzelfde, in wisselende hoeveelheden. Ik heb ook geen zin in de rompslomp van dure boodschappen en koken voor één persoon. Stel dat ik heel veel zin heb in pindakaas, dan koop ik geen pot pindakaas want dan eet ik de hele pot (op den duur) leeg terwijl mijn huid er slecht op reageert.
Zo heb ik nog wel meer restricties aan wat ik eet, sowieso heb ik vrij veel leefregels wbt uitgaven en hoe ik mijn tijd besteed. Misschien zou die rem er nog wel wat meer af mogen. Dat weet ik eigenlijk wel zeker. "Intuïtief leven" dus eigenlijk, zou dat niet sowieso bij intuïtief eten moeten samengaan? Want als je in een strak keurslijf zit, hoezo zou je eten dan wel organisch kunnen verlopen?
Zomaar wat gedachten weer hoor, voel jullie vrij om het ter kennisgeving aan te nemen.
En als je luistert naar je lichaam maar je hebt een suikerverslaving, wat dan? Of als je stress hebt, wat dan? Kan je dan intuïtief eten? Wat als je zelf niet weet dat je stress hebt?
Ik ben nu niet te zwaar. Is dat omdat ik intuïtief eet of juist omdat ik niet intuïtief eet maar er een rem op zet?
Ik vind het moeilijk om er iets positiefs en opbeurends over te denken of te zeggen, daarom geef ik mijn eetpatroon liefst weinig aandacht en eet ik meestal hetzelfde, in wisselende hoeveelheden. Ik heb ook geen zin in de rompslomp van dure boodschappen en koken voor één persoon. Stel dat ik heel veel zin heb in pindakaas, dan koop ik geen pot pindakaas want dan eet ik de hele pot (op den duur) leeg terwijl mijn huid er slecht op reageert.
Zo heb ik nog wel meer restricties aan wat ik eet, sowieso heb ik vrij veel leefregels wbt uitgaven en hoe ik mijn tijd besteed. Misschien zou die rem er nog wel wat meer af mogen. Dat weet ik eigenlijk wel zeker. "Intuïtief leven" dus eigenlijk, zou dat niet sowieso bij intuïtief eten moeten samengaan? Want als je in een strak keurslijf zit, hoezo zou je eten dan wel organisch kunnen verlopen?
Zomaar wat gedachten weer hoor, voel jullie vrij om het ter kennisgeving aan te nemen.
zondag 9 juli 2023 om 19:42
Hé, wat fijn, jullie reacties!
@newspaper, je verhaal is heel herkenbaar. Mijn ouders waren altijd op dieet, en ik realiseerde me pas dat dat niet per se normaal was toen ik in m’n tienerjaren een vriendin maakte die toen ze dat hoorde verbaasd uitriep: “Maar waarom? Je ouders zijn toch hartstikke slank?!” Maar toch waren ze er veel mee bezig. En net als jij kan ik me ook nog de momenten herinneren waaruit ik als basisschoolkind de conclusie trok dat ik dik was, en dat gevoel is nooit meer weggegaan. Rond m’n 14e ging ik voor het eerst op dieet en dat werd al snel een eetstoornis, en hoewel ik dacht dat ik daarvan hersteld was, wist ik altijd ergens wel dat ik nog steeds een verstoorde relatie met eten had. Nu dat ik bezig met intuïtief eten realiseer ik me pas echt hoe enorm veel eetregels ik nog heb en hoe ik eigenlijk een gevangenis om mezelf heb heengebouwd daarmee. En ik herken ook de stress die jij beschrijft rondom het intuïtief eten en heen en weer gesmeten worden tussen niet meer willen diëten en die onverdraagzaamheid naar m’n eigen lichaam… ugh.
@Vage, grappig ik heb ook heel veel leefregels op andere gebieden zoals jij beschrijft. Ik maak zelfs vaak een todo lijst als ik vrije tijd heb zodat ik die vrije tijd wel zo nuttig mogelijk besteed (bijvoorbeeld dat ik dan minimaal twee uur aan m’n hobby moet, en yoga moet doen, want ja, ik zou die kostbare tijd eens verspillen met nutteloos op m’n telefoon scrollen!
).
Het heeft volgens mij ook iets te maken met controle, herken je dat?
@newspaper, je verhaal is heel herkenbaar. Mijn ouders waren altijd op dieet, en ik realiseerde me pas dat dat niet per se normaal was toen ik in m’n tienerjaren een vriendin maakte die toen ze dat hoorde verbaasd uitriep: “Maar waarom? Je ouders zijn toch hartstikke slank?!” Maar toch waren ze er veel mee bezig. En net als jij kan ik me ook nog de momenten herinneren waaruit ik als basisschoolkind de conclusie trok dat ik dik was, en dat gevoel is nooit meer weggegaan. Rond m’n 14e ging ik voor het eerst op dieet en dat werd al snel een eetstoornis, en hoewel ik dacht dat ik daarvan hersteld was, wist ik altijd ergens wel dat ik nog steeds een verstoorde relatie met eten had. Nu dat ik bezig met intuïtief eten realiseer ik me pas echt hoe enorm veel eetregels ik nog heb en hoe ik eigenlijk een gevangenis om mezelf heb heengebouwd daarmee. En ik herken ook de stress die jij beschrijft rondom het intuïtief eten en heen en weer gesmeten worden tussen niet meer willen diëten en die onverdraagzaamheid naar m’n eigen lichaam… ugh.
@Vage, grappig ik heb ook heel veel leefregels op andere gebieden zoals jij beschrijft. Ik maak zelfs vaak een todo lijst als ik vrije tijd heb zodat ik die vrije tijd wel zo nuttig mogelijk besteed (bijvoorbeeld dat ik dan minimaal twee uur aan m’n hobby moet, en yoga moet doen, want ja, ik zou die kostbare tijd eens verspillen met nutteloos op m’n telefoon scrollen!
).Het heeft volgens mij ook iets te maken met controle, herken je dat?
zondag 9 juli 2023 om 19:45
zondag 9 juli 2023 om 20:13
Ja waarschijnlijk controle. Ik kijk de laatste tijd overdag tv, heb zelfs een hele serie liggen bingen in twee dagen met de gordijnen dicht terwijl het mooi weer was. Normaal "mag" ik dat echt niet, ja ho, dan is het eind zoek en voor ik het weet lig ik depressief zonder eten in de goot.
Klinkt heel dom maar ik ben bang voor wie ik ben. Na al die jaren van mezelf binnen de perken houden. Bang voor hoe heftig mijn temperament is ook. Vroeger leek ik wel eens Gilles de la tourette te hebben, zo ongeremd was ik in mijn uitlatingen en uitspattingen, en dan lijdde ik ook nog aan depressies en wat leek op hypomane episodes. Het stomme is dat niemand het echt erg vond, integendeel zelfs, behalve ik, ik schaamde me voor al mijn domme dingen. En bepaalde mensen, die ik toen voor wijs aanzag (omdat ze autoriteiten waren dus op zich niet zo gek, mentor, leerplichtambtenaar, psycholoog) zeiden letterlijk dat het niet goed met me zou komen. Mijn latere vriend zei dat het niet goed met me zou komen en ik nog veel moest leren over het leven. Ik ben daarna ongeveer afgestudeerd op zelfmanagement. Al mijn intellect is in die stomme leefregels gaan zitten, om maar een zo goed mogelijk mens te zijn opdat ik maar nooit eenzaam, bang en verloren hoefde te zijn. Zinloos natuurlijk. Iemand zou mij moeten resetten naar fabrieksinstellingen. Of ik zou dat zelf gewoon moeten doen.
Ik weet de oplossing ook best wel. Gewoon loslaten en in het nu zijn met alles wat er is. Doen wat in me opkomt of gewoon niets doen. Ik heb het eerder gedaan en kan het ook. Het werkte zo goed, ik werd er bang van, ik werd ook weer heel hyper/soort van manisch en deed ook weer heel erg domme dingen, waar ik zelfs overspannen van raakte. En ook wel minder domme dingen, dingen waarvan ik nu achteraf denk he, eigenlijk was dat zo gek nog niet alleen waar kwam dat in godsnaam vandaan? Wie ben ik? Het is gewoon ook fijn om vast te houden aan iets vertrouwds, die zelfgemaakte gevangenis met eigen regels. Zitten we ergens niet allemaal in een gevangenis, als je erover nadenkt?
Maargoed intuïtief eten dus. Hebben jullie daar een bepaald plan of doel mee? Of is het eigenlijk net zoals met eetstoornissen, dat het dus juist niet over eten gaat maar over al het andere, zoals controle?
Gaviota die ergens hierboven heeft gepost kon hier ook mooi over schrijven in haar topic over emotie-eten. Vond ik erg inspirerend en herkenbaar.
Klinkt heel dom maar ik ben bang voor wie ik ben. Na al die jaren van mezelf binnen de perken houden. Bang voor hoe heftig mijn temperament is ook. Vroeger leek ik wel eens Gilles de la tourette te hebben, zo ongeremd was ik in mijn uitlatingen en uitspattingen, en dan lijdde ik ook nog aan depressies en wat leek op hypomane episodes. Het stomme is dat niemand het echt erg vond, integendeel zelfs, behalve ik, ik schaamde me voor al mijn domme dingen. En bepaalde mensen, die ik toen voor wijs aanzag (omdat ze autoriteiten waren dus op zich niet zo gek, mentor, leerplichtambtenaar, psycholoog) zeiden letterlijk dat het niet goed met me zou komen. Mijn latere vriend zei dat het niet goed met me zou komen en ik nog veel moest leren over het leven. Ik ben daarna ongeveer afgestudeerd op zelfmanagement. Al mijn intellect is in die stomme leefregels gaan zitten, om maar een zo goed mogelijk mens te zijn opdat ik maar nooit eenzaam, bang en verloren hoefde te zijn. Zinloos natuurlijk. Iemand zou mij moeten resetten naar fabrieksinstellingen. Of ik zou dat zelf gewoon moeten doen.
Ik weet de oplossing ook best wel. Gewoon loslaten en in het nu zijn met alles wat er is. Doen wat in me opkomt of gewoon niets doen. Ik heb het eerder gedaan en kan het ook. Het werkte zo goed, ik werd er bang van, ik werd ook weer heel hyper/soort van manisch en deed ook weer heel erg domme dingen, waar ik zelfs overspannen van raakte. En ook wel minder domme dingen, dingen waarvan ik nu achteraf denk he, eigenlijk was dat zo gek nog niet alleen waar kwam dat in godsnaam vandaan? Wie ben ik? Het is gewoon ook fijn om vast te houden aan iets vertrouwds, die zelfgemaakte gevangenis met eigen regels. Zitten we ergens niet allemaal in een gevangenis, als je erover nadenkt?
Maargoed intuïtief eten dus. Hebben jullie daar een bepaald plan of doel mee? Of is het eigenlijk net zoals met eetstoornissen, dat het dus juist niet over eten gaat maar over al het andere, zoals controle?
Gaviota die ergens hierboven heeft gepost kon hier ook mooi over schrijven in haar topic over emotie-eten. Vond ik erg inspirerend en herkenbaar.
zondag 9 juli 2023 om 20:14
Dat zou ik sowieso te gek vinden, ik heb namelijk dezelfde weerstand geloof ik.WithMyEyesClosed schreef: ↑09-07-2023 19:45O, en newspaper je schreef dat je hier enerzijds wil schrijven, maar anderzijds ook niet omdat je klaar bent met over eten l*llen. Misschien mag het net zo zijn als met intuïtief eten, dat je hier schrijft als je er behoefte aan hebt maar dat er geen verplichtingen en regels zijn.
maandag 10 juli 2023 om 11:06
@Vage, man man man wat herken ik ook veel bij jou, zeg. Ik heb jaren geleden de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis gekregen. Heel hard aan gewerkt in therapie en tegenwoordig heb ik de stempel niet meer omdat ik veel minder kenmerken vertoon. Maar toen ik die diagnose kreeg, reageerde mijn hele omgeving (familie, vrienden) vooral met "Maar dat kan echt niet, dat herkan ik totaal niet in jou!" Maar de reden daarvoor was dus dat ik mezelf als tiener al zoveel structuur heb opgelegd om de symptomen zoveel mogelijk te onderdrukken en zo "normaal mogelijk" over te komen. Net als jij heb ik het gevoel dat ik zoveel van m'n intellect (en creativiteit, en energie) verspil aan mezelf in een keurslijf houden, maar ik ben bang voor wat er gebeurt als ik dat niet doe. Jouw "ik ben afgestudeerd op zelfmanagement" klinkt ook zo herkenbaar, noem een zelfhulpboek en ik heb het hier waarschijnlijk in de kast staan.
Ik ben afgelopen jaren al bezig geweest met sommige delen van die zelfgemaakte gevangenis te onderzoeken en af te breken. Eten was nog altijd een spannend onderwerp maar ik geloof dat ik er klaar voor ben. Ik heb de afgelopen 5-6 jaar aan intermittent fasting gedaan waardoor ik nog steeds veel controle had, maar het ook gemakkelijk kon wegschrijven onder het mom van 'goed voor m'n gezondheid', bladiebladiebla. Afgelopen winter heel slecht voor mezelf gezorgd, waarbij ik bijna dagelijks 23 uur vastte en maar 1 uurtje nam om iets te eten, waardoor ik niet alleen fysiek maar ook mentaal heel weinig energie had en in een depressie belandde. Dat was wel een soort van wake-up call en nu gun ik mezelf een gezondere relatie met eten.
Ik ben afgelopen jaren al bezig geweest met sommige delen van die zelfgemaakte gevangenis te onderzoeken en af te breken. Eten was nog altijd een spannend onderwerp maar ik geloof dat ik er klaar voor ben. Ik heb de afgelopen 5-6 jaar aan intermittent fasting gedaan waardoor ik nog steeds veel controle had, maar het ook gemakkelijk kon wegschrijven onder het mom van 'goed voor m'n gezondheid', bladiebladiebla. Afgelopen winter heel slecht voor mezelf gezorgd, waarbij ik bijna dagelijks 23 uur vastte en maar 1 uurtje nam om iets te eten, waardoor ik niet alleen fysiek maar ook mentaal heel weinig energie had en in een depressie belandde. Dat was wel een soort van wake-up call en nu gun ik mezelf een gezondere relatie met eten.
maandag 10 juli 2023 om 11:11
Ik denk als ik eerlijk ben, dat ik intuitief eten ook gebruik als een soort dieet of eet plan. Ik heb mezelf door intuitief te eten toestemming gegeven om alles te eten wat ik wil. Dat heeft me enerzijds veel vrijheid gegeven, want ik weeg niet meer af, ik hoef niet meer na te denken over hoeveel vet/kcal/suiker erin zit etc. Maar anderzijds eet ik nu veel meer en teveel ongezonde dingen. Dat heeeft ook te maken met het feit ik mezelf het gun om die toestemming te hebben, ik heb het mezelf zolang ontzegd dat ik het nu mag inhalen ofzo.
En dat geeft overgewicht, en ook weer enerzijds boeit me dat niet want het bepaalt niet meer mijn eigenwaarde. Grootste winst van dit traject! Ik heb mijn eigenwaarde/zelfbeeld altijd gekoppeld aan mijn gewicht en uiterlijk. Dat doe ik niet meer. Alleen nu voelt mn lijf niet fijn, ik vind mn buik niet te dik omdat ik daarmee lelijk ben ofzo, maar omdat het niet fijn voelt. Ik voel me energieloos, niet fit. Ik denk dat dit te maken heeft met de suikers die ik binnenkrijg.
En dan komt het moeilijke voor mij: ga ik suikers minderen dan is dat dieten (terwijl ik weet dat het gezonder is). En eet ik teveel suikers dan is dat mezelf toestemming geven.
Het is soms te zot voor woorden, die gedachtengang van mij. Hoevaak ik mezelf toch heb gezegd dat ik moet doorzetten, niet moet piepen. ''het is toch niet goed voor je al dat eten''. Nee ik weet het en toch gebeurt het.
@Vage, jouw laatste reactie las ik gisteravond en dat hield me bezig. Het bang zijn voor wie je bent. Die zin raakte me, omdat ik mezelf daar in herkende en daar heb ik nooit zo over nagedacht. Ik heb mezelf vroeger heel vaak anders voorgedaan dan ik was, uit veiligheid (instabiele situatie thuis). Er werd door mijn omgeving juist wel gereageerd op mijn ware zelf, want ik was altijd te dik, te lomp, te uitbundig. Ik moest rustig doen, niet zo veel praten, niet teveel eten. Mijn thuissituatie hielp ook niet echt hoor, daar heb ik veel op mn tenen gelopen met teveel verantwoordelijkheden. Eten was zo'n fijne afleiding.
En dat geeft overgewicht, en ook weer enerzijds boeit me dat niet want het bepaalt niet meer mijn eigenwaarde. Grootste winst van dit traject! Ik heb mijn eigenwaarde/zelfbeeld altijd gekoppeld aan mijn gewicht en uiterlijk. Dat doe ik niet meer. Alleen nu voelt mn lijf niet fijn, ik vind mn buik niet te dik omdat ik daarmee lelijk ben ofzo, maar omdat het niet fijn voelt. Ik voel me energieloos, niet fit. Ik denk dat dit te maken heeft met de suikers die ik binnenkrijg.
En dan komt het moeilijke voor mij: ga ik suikers minderen dan is dat dieten (terwijl ik weet dat het gezonder is). En eet ik teveel suikers dan is dat mezelf toestemming geven.
Het is soms te zot voor woorden, die gedachtengang van mij. Hoevaak ik mezelf toch heb gezegd dat ik moet doorzetten, niet moet piepen. ''het is toch niet goed voor je al dat eten''. Nee ik weet het en toch gebeurt het.
@Vage, jouw laatste reactie las ik gisteravond en dat hield me bezig. Het bang zijn voor wie je bent. Die zin raakte me, omdat ik mezelf daar in herkende en daar heb ik nooit zo over nagedacht. Ik heb mezelf vroeger heel vaak anders voorgedaan dan ik was, uit veiligheid (instabiele situatie thuis). Er werd door mijn omgeving juist wel gereageerd op mijn ware zelf, want ik was altijd te dik, te lomp, te uitbundig. Ik moest rustig doen, niet zo veel praten, niet teveel eten. Mijn thuissituatie hielp ook niet echt hoor, daar heb ik veel op mn tenen gelopen met teveel verantwoordelijkheden. Eten was zo'n fijne afleiding.
maandag 10 juli 2023 om 11:15
Hier ga ik echt op aan! Wat een verademing om dit te lezen, sorry want ik gun dit jou niet, maar ik herken mezelf erin. En ik dacht echt dat ik de enige idioot was die dit hadWithMyEyesClosed schreef: ↑10-07-2023 11:06@Vage, man man man wat herken ik ook veel bij jou, zeg. Ik heb jaren geleden de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis gekregen. Heel hard aan gewerkt in therapie en tegenwoordig heb ik de stempel niet meer omdat ik veel minder kenmerken vertoon. Maar toen ik die diagnose kreeg, reageerde mijn hele omgeving (familie, vrienden) vooral met "Maar dat kan echt niet, dat herkan ik totaal niet in jou!" Maar de reden daarvoor was dus dat ik mezelf als tiener al zoveel structuur heb opgelegd om de symptomen zoveel mogelijk te onderdrukken en zo "normaal mogelijk" over te komen. Net als jij heb ik het gevoel dat ik zoveel van m'n intellect (en creativiteit, en energie) verspil aan mezelf in een keurslijf houden, maar ik ben bang voor wat er gebeurt als ik dat niet doe. Jouw "ik ben afgestudeerd op zelfmanagement" klinkt ook zo herkenbaar, noem een zelfhulpboek en ik heb het hier waarschijnlijk in de kast staan.
Ik ben afgelopen jaren al bezig geweest met sommige delen van die zelfgemaakte gevangenis te onderzoeken en af te breken. Eten was nog altijd een spannend onderwerp maar ik geloof dat ik er klaar voor ben. Ik heb de afgelopen 5-6 jaar aan intermittent fasting gedaan waardoor ik nog steeds veel controle had, maar het ook gemakkelijk kon wegschrijven onder het mom van 'goed voor m'n gezondheid', bladiebladiebla. Afgelopen winter heel slecht voor mezelf gezorgd, waarbij ik bijna dagelijks 23 uur vastte en maar 1 uurtje nam om iets te eten, waardoor ik niet alleen fysiek maar ook mentaal heel weinig energie had en in een depressie belandde. Dat was wel een soort van wake-up call en nu gun ik mezelf een gezondere relatie met eten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
