Je lichaam leren accepteren

Ik weet eigenlijk nooit wat er bedoeld wordt met acceptatie. Ik heb problemen die ik hoe dan ook niet accepteren kan; ik zou echt niet weten hoe. Dat kan heel prima bestaan; sterker nog: ik heb geen keus. Maar fijn vind ik het niet.

Meauve01 schreef: ↑

15-03-2023 15:50

En zelf probeer ik het stemmetje van de kritische ouder in mijn hoofd bewust tegen te spreken. Laatst stond ik in een paskamer met twee spiegels en zag ik dat mijn billen en benen tegenwoordig zo in een Tefal-advertentie kunnen. Eerste gedachte: zie nu wel, ik moet meer sporten, het moet strakker. Zo wil en kan ik niet in bikini straks. Besloten toen te stoppen met broeken shoppen (dat is sowieso een hel) en lekker naar huis te gaan. Ik ben die kritische stem gaan tegenspreken door hele relativerende uitspraken in mijn hoofd te herhalen.

Mijn lichaam is sterk en gezond, het heeft twee sterke en gezonde kinderen gebaard. Het heeft tien jaar geleden een eetstoornis doorstaan en we zijn er nog. Deze benen vol putten zorgen ervoor dat ik kan wandelen in de zon, dat ik überhaupt kan bewegen. Het licht in de paskamer is vreselijk en doet niemand goed. Ik ben trots op hoe ik eruitzie.

En allemaal van dat soort. Het klinkt mega zweverig, maar de kritische stem moet tegengesproken, verjaagd worden. En daar bewust van zijn, is al een heel groot begin.

Oh, maar dat ligt aan die paskamers! Maar écht. Halogeenlicht van boven in combinatie met een spiegel op een halve meter afstand is de hel. Ik heb nooit begrepen waarom winkels dit doen. Niet om extra kleren te verkopen of tevreden klanten te zien, in elk geval. Dat ze bij de McDonalds vervelend licht hebben en nerveuze muziek draaien, snap ik nog wel, maar dit??

Niks van aantrekken. Kleren nooit in de winkel passen maar lekker thuis uitproberen in je eigen slaapkamer met mooi zacht licht, dan kun je gerust broeken kopen. Zelfs de strakste lichamen zien er in paskamers uit als het oppervlak van de Vesuvius. (Wáárom doen winkels dit??? )

Libelle44 schreef: ↑

15-03-2023 17:25

Ik vind het helemaal niet ongepast. Als dit TO dagelijks bezig houdt, vind ik dat ook niet gezond. Als ze zich er niet gelukkig bij voelt is het naast acceptatie ook altijd nog een optie om een paar kilo af te vallen hoor. Zoveel te zwaar is ze tenslotte niet, dus het lijkt me geen onhaalbare optie.
Maar goed het wordt hier allemaal al snel ongepast gevonden. Na ja..dan moet iedereen het ook maar zelf weten.

Overwegen af te vallen lijkt me mogelijk. Het is misschien niet zo makkelijk als geschetst.
Acceptatie lijkt me jezelf de moeite waard vinden en je de keuzes en levensstijl gunnen die bij jou passen, met bijpassend lichaam.
Dus niet keuzes of levensstijl door drang van anderen.

Ik vind mijn lichaam okay als het is. De meest bepalende factor voor mijn keuzes is denk ik mijn mentale gezondheid. Ik zou wel een iets meer afgetrainde buik en iets meer spiermassa willen maar mis de discipline nu om dat te onderhouden. Langzaam lukt het wel meer dat te doen. Voor mij is nadelig dat mijn buik snel uit vorm raakt tenminste voor mijn idee. Maar ik vergelijk me niet met anderen en dat helpt me erg.

tv-icoon schreef: ↑

15-03-2023 19:14

Ik weet eigenlijk nooit wat er bedoeld wordt met acceptatie. Ik heb problemen die ik hoe dan ook niet accepteren kan; ik zou echt niet weten hoe. Dat kan heel prima bestaan; sterker nog: ik heb geen keus. Maar fijn vind ik het niet.

Wellicht ben je dan (nog?)niet toe aan het accepteren? Dat kan ook een heel proces zijn?

En in mijn beleving zit er nog een flinke kloof tussen acceptatie van het lichaam en 'fijn vinden' (zoals jij omschrijft)

Meauve01 schreef: ↑

15-03-2023 18:16

Helemaal mee eens. Voorheen ging ik altijd gezond eten en snacks vermijden omdat ik wilde afvallen. Nu vind ik het vooral belangrijk dat wat ik eet, hoofdzakelijk gezond is. Veel vitamines, de goede vetten, vezels etc. Niet met afvallen als dóel, maar mezelf fitter en fijner voelen. Ik snack alleen nog als ik het écht de moeite waard vind, omdat ik nu regelmatig voel wat die snacks met me doen. Dus het doel verandert, en dat afvallen een bijzaak wordt is mooi meegenomen.

Precies dit, mooie post!
En ook nog genieten van dingen, jezelf ook dingen gunnen.
Maar ook wat je in je andere post zegt, een sterk lijf is zoveel waard en gezond leven staat los van het getal op de weegschaal. Ik ben sporten/bewegen ook anders gaan zien de afgelopen jaren, ik denk vooral aan wat voor gezondheidsvoordelen er aan hangen, het grotere plaatje, dat is voor mij de motivatie en dat voelt zoveel fijner en liefdevoller ook.

Hoi Charlotte, jij hebt ooit een topic geopend over een papegaai, hoe is het daarmee afgelopen?

vaniteifear schreef: ↑

15-03-2023 15:09

Ik heb geen hele diepgaande adviezen, maar wat mij enorm heeft geholpen is kijken naar (veel) dikkere influencers die ook direct 10x mooier zijn dan ikzelf. Zodat ik zie dat dik ook mooi kan zijn. Enkele voorbeelden:

Courtney Mina
https://www.instagram.com/a_romantic_tale/

Loey Lane
https://www.instagram.com/loeybug/

LunaBex
https://www.instagram.com/luna_beex/

Ashley Graham (niet dikker dan ik, wel veel mooier natuurlijk)
https://www.instagram.com/ashleygraham/

Glitter and Lazers (zij is echt héél dik, maar ook heel actief. Best inspirerend)
https://www.instagram.com/glitterandlazers/

Dit. Ik ben een tijdje terug naar een concert van lizzo geweest en loop nu zonder twijfel of schaamte in strakkere kleding. Niet dat ik als haar door het leven ga maar ik vind mezelf toch weer net wat minder 'genant'.
Het helpt echt als je jezelf wat andere invloeden gunt.
Ik vind je maat trouwens niet groot klinken, ik ben kleiner en zwaarder.

Fijn topic! (Ook al is TO blijkbaar weer weg en moest er toch nog even iemand die plaat afspelen dat afvallen heel makkelijk is...)

Meauve01 schreef: ↑

15-03-2023 15:45

Ik vond dit boek heel fijn in de weg naar het accepteren van mijn lichaam:

https://www.bol.com/nl/nl/f/op-je-lijf- ... 101887132/

Dank voor de tip! Ik heb hem opgeslagen.

lilly1980 schreef: ↑

15-03-2023 15:58

Wat mij helpt is opletten hoe ik de ander zie. Ik merk dat ik zelf helemaal niet zo op een ander let, dus dat doet een ander dan waars ook niet bij mij. En ik vind vaak een ander helemaal niet snel te dik of niet mooi gekleed. Vaak ben ik naar mezelf kritischer dan naar een ander. En dan probeer ik mezelf door de ogen van anderen te kunnen zien.

Ja, dit merk ik ook. Ik kijk ook veel kritischer naar mezelf dan naar anderen. Heb weleens een foto gezien van een vrouw van achteren, die ik volledig neutraal registreerde. Totdat ik me realiseerde dat ik die vrouw was. Toen vond ik het opeens een vrouw met te brede heupen en stalpoten...

Ik merk ook dat het heel erg in jezelf zit. Ik vond mezelf ook al te stevig toen ik jong was en als ik nu die foto's zie, dan denk ik: wat zonde dat je toen niet wist hoe mooi je was... Ik kan inmiddels wel al milder naar foto's van mezelf kijken. Ik ben er nog lang niet, maar ik kan nu meer het totaalplaatje zien dan dat ik allerlei losse onderdelen loop te bekritiseren.

Ik heb weleens gelezen dat slechts 4% van de vrouwen zichzelf mooi vindt. Dat zegt wel een hoop...

Avena schreef: ↑

15-03-2023 21:55

Ja, dit merk ik ook. Ik kijk ook veel kritischer naar mezelf dan naar anderen. Heb weleens een foto gezien van een vrouw van achteren, die ik volledig neutraal registreerde. Totdat ik me realiseerde dat ik die vrouw was. Toen vond ik het opeens een vrouw met te brede heupen en stalpoten...

Ik merk ook dat het heel erg in jezelf zit. Ik vond mezelf ook al te stevig toen ik jong was en als ik nu die foto's zie, dan denk ik: wat zonde dat je toen niet wist hoe mooi je was... Ik kan inmiddels wel al milder naar foto's van mezelf kijken. Ik ben er nog lang niet, maar ik kan nu meer het totaalplaatje zien dan dat ik allerlei losse onderdelen loop te bekritiseren.

Ik heb weleens gelezen dat slechts 4% van de vrouwen zichzelf mooi vindt. Dat zegt wel een hoop...

Precies dit! Toen ik 16 was zei mijn tante: als je later terug kijkt zie je hoe mooi je bent. Toen dacht ik dat ze uit haar nek lulde. Nu denk ik: ze had gelijk. Ben nu 42 en zeg tegen mijn 16 jarige dochter: over 20 jaar kijk je terug en zie je hoe mooi je bent.

Jumpingbean schreef: ↑

15-03-2023 22:03

Precies dit! Toen ik 16 was zei mijn tante: als je later terug kijkt zie je hoe mooi je bent. Toen dacht ik dat ze uit haar nek lulde. Nu denk ik: ze had gelijk. Ben nu 42 en zeg tegen mijn 16 jarige dochter: over 20 jaar kijk je terug en zie je hoe mooi je bent.

Ik probeer daarom nu het omgekeerde te doen: als ik later 80 ben, dan vind ik vast dat ik op mijn 50e nog best heel appetijtelijk was. Laat ik dat nu dan ook maar proberen te denken...

Ik voelde me beter toen ik slanker was, letterlijk lichter. Toch ben ik met de jaren wel anders gaan kijken.... Bijna altijd heel gezond, een grote zegen natuurlijk!
7 zwangerschappen, 7 jaar borstvoeding, mijn lichaam heeft haar dienst gedaan en verdient zorg en positieve aandacht, geen kritiek. Ze verdient het niet om 2 dimensionaal als showpony benaderd te worden.... Dat realiseer ik me nu.

Mijn lichaam is geweldig apparaat.. Het is ook een kompas. In mijn lichaam huist mijn gevoelsleven, mijn seksuele energie, mijn levenskracht. Wat verschrikkelijk toch dat we ons als vrouw daarvan laten afdwalen.
De kunst is om af te stemmen op hoe je je voelt en wat er in je leeft. Het schoonheidsideaal draagt daar nul in bij, sterker nog het leidt er van af.

En toch..... De praktijk is ook bij mij taai....het zit er zo in geramd....Ook nu ik zwaarder ben zie ik mezelf niet graag naakt.... Zo stom....

Avena schreef: ↑

15-03-2023 22:20

Ik probeer daarom nu het omgekeerde te doen: als ik later 80 ben, dan vind ik vast dat ik op mijn 50e nog best heel appetijtelijk was. Laat ik dat nu dan ook maar proberen te denken...

Dat doe ik nu dus ook

Zonde om nu mijn tijd te verspillen met zorgen maken over hoe ik eruit zie.

- De focus op andere dingen leggen dan je lichaam en uiterlijk. Zoals je werk, je gezin, je relatie, je hobbies, je waarden, vrijwilligerswerk, je vrienden enz.

- Waardeer je lichaam om andere factoren dan uiterlijk zoals functionaliteit (wat kán je allemaal met je lichaam, wat maakt het mogelijk, waartoe stelt het je in staat).

- Zinnen formuleren die de boodschap uitdragen waar je achter staat of waar je jezelf aan wil herinneren op moeilijke momenten en deze voor jezelf herhalen elke keer dat je een negatieve gedachten over je lijf hebt. De kracht hierin zit hem in herhalen. Voor elke gedachte van 'dat stemmetje' zal je 100 herhalingen nodig met een neutrale of positieve boodschap voordat er iets gaat veranderen in je gevoel.

- Wees kritisch op je taalgebruik en je gedachten over lichamen, van jezelf en van anderen. Geef geen complimenten over lichamen aan anderen. Maak van dik en dun weer neutrale woorden in plaats van woorden met een waarde.

- Je social media bubbel veranderen. Mensen volgen die met body neutrality of body positivity bezig zijn. Mensen met allerlei lichaamsvormen volgen die juist iets anders doen wat je leuk vindt. Jezelf blootstellen aan allerlei soorten lichamen en ook juist dikke lichamen om jezelf opnieuw te leren dat lichaamsvorm niet bepalend is voor hoe leuk/succesvol/goed mensen zijn.

- Stoppen met controleren hoe je lichaam eruit ziet, in de spiegel, onder de douche, in de sportschool, op de weegschaal.

- Kleding dragen die goed past. Oude kleding waar je 'ooit nog hoopte in te passen' wegdoen.

- Stoppen met diëten.

Wat mij tot nu toe heel erg heeft geholpen is ipv de negatieve stem af te leren juist nieuw gedrag en gedachtes aanleren. Nieuwe stemmetjes die positief zijn, me in mijn kracht zetten en die vanuit liefde komen.

Door die te trainen worden ze steeds luider, waardoor het negatieve stemmetje ietsjes meer naar de achtergrond verdwijnt. If that makes sense?

Ik denk dat dat negatieve stemmetje ook een beetje verweven is met wie ik ben. Dan steek ik liever geen energie in het verwijderen van dat 'deel' van mij, maar focus ik op het creëren van lievere stemmen

sailship schreef: ↑

15-03-2023 22:59

- De focus op andere dingen leggen dan je lichaam en uiterlijk. Zoals je werk, je gezin, je relatie, je hobbies, je waarden, vrijwilligerswerk, je vrienden enz.

- Waardeer je lichaam om andere factoren dan uiterlijk zoals functionaliteit (wat kán je allemaal met je lichaam, wat maakt het mogelijk, waartoe stelt het je in staat).

- Zinnen formuleren die de boodschap uitdragen waar je achter staat of waar je jezelf aan wil herinneren op moeilijke momenten en deze voor jezelf herhalen elke keer dat je een negatieve gedachten over je lijf hebt. De kracht hierin zit hem in herhalen. Voor elke gedachte van 'dat stemmetje' zal je 100 herhalingen nodig met een neutrale of positieve boodschap voordat er iets gaat veranderen in je gevoel.

- Wees kritisch op je taalgebruik en je gedachten over lichamen, van jezelf en van anderen. Geef geen complimenten over lichamen aan anderen. Maak van dik en dun weer neutrale woorden in plaats van woorden met een waarde.

- Je social media bubbel veranderen. Mensen volgen die met body neutrality of body positivity bezig zijn. Mensen met allerlei lichaamsvormen volgen die juist iets anders doen wat je leuk vindt. Jezelf blootstellen aan allerlei soorten lichamen en ook juist dikke lichamen om jezelf opnieuw te leren dat lichaamsvorm niet bepalend is voor hoe leuk/succesvol/goed mensen zijn.

- Stoppen met controleren hoe je lichaam eruit ziet, in de spiegel, onder de douche, in de sportschool, op de weegschaal.

- Kleding dragen die goed past. Oude kleding waar je 'ooit nog hoopte in te passen' wegdoen.

- Stoppen met diëten.

Gewoon geen mensen meer volgen die bezig zijn met bodypositivity. Gewone mensen volgen die bezig zijn met andere leuke dingen.

En verder eens goed om je heenkijken in het dagelijks leven, naar normale mensen. Ik vind eigenlijk heel veel vrouwen mooi, ook onder de douche in de sportschool. Helpt me wel realiseren dat ik er ook mag zijn.

Ik ben langer, maar ook heel wat zwaarder dan jij, TO.
Ik vind mezelf een lekker wijf. Dat is een beetje gek, want ik heb een ongezond lichaamsgewicht. Ik moet dus wel afvallen, maar dan vanuit gezondheidsoverwegingen (ik heb nu geen klachten, maar daar kun je natuurlijk op wachten). Mijn overgewicht is een complexe zaak, maar het is ook niet wat mij definieert als mens. Ik ben veel meer dan een dikkie dikzak. Ik ben een lieve moeder, een goede lerares, een enorm hilarische forummer, een gemene heks en een zorgzame echtgenote.
Tegenwoordig huldig ik het simpele motto: "Iedereen heeft wel iets." Misschien is die slanke collega wel hartstikke verdrietig, of gemeen of onaardig. Of misschien ook niet en dan heeft ze alles perfect voor elkaar, maar goed, dat is dan toch alleen maar fijn.

Toen ik minder ging nadenken over afvallen en meer over gezond en sterk zijn, werd het veel makkelijker om fit te blijven.

Je wordt met name als vrouw vanaf jongs af aan geindoctrineerd om er op een bepaalde manier uit te zien.
In de jaren 90 was het ideaal ongeveer anorexia. Nu is een dikke kont weer een must. Het is nooit goed.

Mannen vinden het ook weer niet leuk als je te veel spieren hebt, maar daar trek ik me al helemaal niks van aan. Ik wil gewoon sterk zijn zonder dat mannengejank erover.

Toen ik 25 was, was ik 55 kg bij 172. Had altijd wat aan te merken op mijzelf. Nu zie ik foto’s en denk ik: wtf, ik was bloedmooi.

Inmiddels bijna 35 en 68/69 kg, met wat beginnende rimpels etc, maar ik zit veel beter in mijn vel en denk eigenlijk nooit meer negatief over mijzelf. Wel wil ik een paar kilo afvallen om mij fitter te voelen, maar nooit om “mooier” te worden of dagelijks een complex voelen om die paar “vetjes”.

Ik vind seks hebben met iemand, die jou echt mooi/aantrekkelijk vindt, altijd heel goed voor het zelfvertrouwen. Ergens ook weer “slecht”, want dan laat ik “het gevoel” weer van een ander afhangen. Echter heb ik 1 fwb die mij altijd op zo’n manier kan bekijken, dat ik mijzelf op dat moment, echt bloedmooi voel Dat zorgt er nadien voor, dat ik dat denk ik ook uitstraal en mijzelf dan ook beter aankleed en verzorg.

Verder vind ik een subtropisch zwembad op zondagochtend heel verfrissend. Veel jonge ouders, net als ik, met niet perfecte mooie lijven.

Ik ben ook te dik, al jaren. Vele diëten geprobeerd en heb het nu geaccepteerd dat ik niet slank ben en ook niet word.
Heb heel mooi haar en mooie ogen, kleed me goed, veel kleur en ook in de schoenen veel kleur.

Eerder dit jaar is een goede bekende overleden aan borstkanker, ik mag zo voor de mammo ihkv bevolkingsonderzoek. Heel gek, maar dan maak ik me echt niet meer druk om mijn maat maar vind mijn gezondheid veel belangrijker en leuke dingen kunnen doen.

Kortom. Er zijn wat mij betreft belangrijkere dingen in het leven.
Hoop niet dat dit als ongepaste post wordt gezien, dat is zeker niet de bedoeling.

Poespas schreef: ↑

15-03-2023 22:26

Ik voelde me beter toen ik slanker was, letterlijk lichter. Toch ben ik met de jaren wel anders gaan kijken.... Bijna altijd heel gezond, een grote zegen natuurlijk!
7 zwangerschappen, 7 jaar borstvoeding, mijn lichaam heeft haar dienst gedaan en verdient zorg en positieve aandacht, geen kritiek. Ze verdient het niet om 2 dimensionaal als showpony benaderd te worden.... Dat realiseer ik me nu.

Mijn lichaam is geweldig apparaat.. Het is ook een kompas. In mijn lichaam huist mijn gevoelsleven, mijn seksuele energie, mijn levenskracht. Wat verschrikkelijk toch dat we ons als vrouw daarvan laten afdwalen.
De kunst is om af te stemmen op hoe je je voelt en wat er in je leeft. Het schoonheidsideaal draagt daar nul in bij, sterker nog het leidt er van af.

Mooi gezegd!
Naast showpony probeer ik mijn lichaam ook vaak in een keurslijf te drukken en te laten gehoorzamen aan iets wat mijn hoofd bedacht heeft.

Accepteren dat het lichaam een eigen waarheid, behoeftes en voorkeuren heeft, helpt soms om hier meer naar te luisteren ipv het onderdrukken. Mijn lichaam is iets waar ik naar moet kijken, luisteren en (leren) begrijpen en verzorgen, mits ik een beetje gezond oud wil worden.

Verneukeratief is dat in je jonge jaren het vrij goed werkt, het africhten, onderdrukken, uithongeren van je lichaam. Pas later betaal je de prijs.

Ik zit in dit proces, al 3 jaar ofzo. Mijn moeder was altijd aan het dieten, mijn tantes, opa en oma. Het ging ook altijd daar over, ik heb altijd aangenomen en geleerd dat gewicht en dik/slank zijn enorm belangrijk was in het leven. Vanaf groep 7 (ben nu 40) begon ik met dieten, omdat een klasgenootje op het schoolplein (ik weet het nog precies) aan mij vroeg "je bent wel aangekomen he". Ik was in shock, want ik bewoog toen al veel en ik had niet door dat ik dik was. En toen dacht ik "dat zal dan wel zo zijn". Ik ging naar mijn moeder en vroeg haar of het klopte en zij ontkende het niet, waardoor ik heb aangenomen dat ik dik was. En dat was het startpunt van een jarenlange strijd. Eetbuien, me lelijk voelen, dieten, dieten opgeven etc. Mijn hele zelfbeeld ging eraan, alles hing ik op aan mijn uiterlijk en gewicht. Ik was van 1 ding overtuigd jarenlang: als ik 10 kilo afval dan is alles goed, dán ben ik pas gelukkig, dán vallen mannen op mij, dán kan ik echt gaan leven want hoor ik er ook bij. Als ik nu foto's terugzie van mijn jeugd en jongvolwassen leven dan is er maar 1 conclusie, ik was never nooit dik. Ik ben lang, stevig gebouwd en alles in verhouding, ik was nooit dik.
Anyway, het lukte me 6 jaar geleden om af te vallen, 10 kilo, dat werd 15 en uiteindelijk 18 kilo. Ik had het gedaan, ik kon naar alle kledingwinkels, had geen xl/zwart meer nodig en nu hoorde ik heel vaak "wat zie je er goed uit, je bent slank". Geluk kon niet op zou je denken? Nou, ik voelde me geen haar beter dan met die 18 kilo erbij. Ik zag nog steeds hetzelfde in de spiegel, zag overal nog te veel vet, bleef ontevreden, werd ook vaker ziek en dat wow gevoel verdween al snel. Toen ik me besefte dat ik nog niet gelukig was (ondanks man, kinderen, een goed leven) en was ik het zat, zo zat! Ik ben naar de huisarts gegaan, verwijzing naar de ggz en ging een jaar in groepstherapie. Ik besefte me namelijk dat er veel meer zat onder mijn wens om slank te zijn en die eeuwige dieet strijd. Ook was mijn zelfbeeld nog steeds slecht en ik snapte toen dat dit niets met mijn gewicht te maken had. In therapie werden patronen zichtbaar, de rol van mijn moeder, een deels onveilige jeugd en eten als compensatie voor alle gevoelens die ik niet kwijt kon. Ik kreeg de stempel angstoornis en eetprobleem. Na de therapie heb ik nog 1 op 1 met een therapeut dingen aangepakt waaronder emdr. Toen ben ik me gaan verdiepen in intuitief eten en heb ik een online club/programma gevonden waar ik al ruim 2 jaar lid van ben. Ik heb geleerd dat wij leven in een dieetcultuur, dat veel afhangt van uiterlijk, dat ons lichaam er niet is om mooi gevonden te worden, maar dit ons lijf een instrument is om ons leven te leiden. Ik heb kinderen op de wereld gezet, mijn man vind mij mooi, dit lijf is van mij en is het enige wat altijd van mij is. Ik mag dat goed verzorgen, ik mag trots zijn dat mijn lijf het doet en elke dag in staat is om de dingen te doen die ik doe.

Nooit gedacht dat ik dit allemaal kon zeggen, want voorheen had ik iemand uitgelachen die dat tegen mij zou zeggen. Maar nu voel ik het. De allereerste stap die me heeft geholpen, naast mijn therapie uiteraard, is inzien wat de dieetcultuur en dieetmentaliteit is. Dat het overal is en je er bijna niet aan ontkomt. Dat mijn moeder dat ook had meegekregen en zij mijn rolmodel was, niet in goede zin wat lijf aceptatie betreft. Kwartjes gingen vallen en nu kan ik zeggen: "lekker boeien wat iemand anders van mijn lijf vindt. Heeft niemand iets mee te maken".
Mijn tante, waar ik heel gek mee was, overleed 2 jaar geleden veel te jong. Zij was haar hele leven aan het dieten geweest. En het kwartje dat bij mij viel: als je doodgaat is er niet 1 persoon die bij je uitvaart spreekt over het feit dat je misschien wel 10 kilo te zwaar was.

Ik zit nog middenin het proces hoor, ik ben nog altijd aan het leren en het gaat met vallen en opstaan. Eetbuien ben ik vanaf, omdat ik mezelf toesta om alles te eten, wanner ik wil en leer vooal luisteren naar de behoeftes van mijn lichaam. Dat klinkt simpel, is het niet, ik vind het moeilijk omdat ik nooit geleerd heb om te luisteren naar mijn lichaam. Ik at altijd volgens schema's, punten tellen, kcal tellen en voorgekouwde dieetregels. Ik wist exact wat elk voedinggsmiddel 'waard' was.
En dat kost zoveel energie! Dat verschil merk ik heel erg, het heeft me veel meer ruimte gegeven in mijn hoofd en meer rust. Ik geloof niet dat ik er ooit helemaal vanaf kom, maar dat dit een blijvend proces is, omdat afvallen en niet tevreden zijn zo geinternaliseerd is in mijn brein en lijf. Maar goed, al doende leert men
Ik acepteer mijn lijf niet elke dag 100%, maar respecteer het wel 100%. Nog steeds kan ik mezelf naar beneden halen, vooral als ik foto's zie van mezelf. Dan vind ik mezelf altijd te dik en is de 1e neiging altijd dat ik het moet fixen en moet afvallen. Maar nu kan ik dar even tijd overheen laten gaan en mijn gedachtes de tijd geven, om te besluiten dat er 1 ding zeker is: afvallen en een nieuw dieet brengt mij nooit wat ik zou willen. Het is in geen geval een oplossing, want als een dieet echt blijvend zou werken dan zou niemand meer dik zijn. En dat heeft niets met wilskracht of mentalieit te maken!

newspaper schreef: ↑

16-03-2023 11:00

Ik zit in dit proces, al 3 jaar ofzo. Mijn moeder was altijd aan het dieten, mijn tantes, opa en oma. Het ging ook altijd daar over, ik heb altijd aangenomen en geleerd dat gewicht en dik/slank zijn enorm belangrijk was in het leven. Vanaf groep 7 (ben nu 40) begon ik met dieten, omdat een klasgenootje op het schoolplein (ik weet het nog precies) aan mij vroeg "je bent wel aangekomen he". Ik was in shock, want ik bewoog toen al veel en ik had niet door dat ik dik was. En toen dacht ik "dat zal dan wel zo zijn". Ik ging naar mijn moeder en vroeg haar of het klopte en zij ontkende het niet, waardoor ik heb aangenomen dat ik dik was. En dat was het startpunt van een jarenlange strijd. Eetbuien, me lelijk voelen, dieten, dieten opgeven etc. Mijn hele zelfbeeld ging eraan, alles hing ik op aan mijn uiterlijk en gewicht. Ik was van 1 ding overtuigd jarenlang: als ik 10 kilo afval dan is alles goed, dán ben ik pas gelukkig, dán vallen mannen op mij, dán kan ik echt gaan leven want hoor ik er ook bij. Als ik nu foto's terugzie van mijn jeugd en jongvolwassen leven dan is er maar 1 conclusie, ik was never nooit dik. Ik ben lang, stevig gebouwd en alles in verhouding, ik was nooit dik.
Anyway, het lukte me 6 jaar geleden om af te vallen, 10 kilo, dat werd 15 en uiteindelijk 18 kilo. Ik had het gedaan, ik kon naar alle kledingwinkels, had geen xl/zwart meer nodig en nu hoorde ik heel vaak "wat zie je er goed uit, je bent slank". Geluk kon niet op zou je denken? Nou, ik voelde me geen haar beter dan met die 18 kilo erbij. Ik zag nog steeds hetzelfde in de spiegel, zag overal nog te veel vet, bleef ontevreden, werd ook vaker ziek en dat wow gevoel verdween al snel. Toen ik me besefte dat ik nog niet gelukig was (ondanks man, kinderen, een goed leven) en was ik het zat, zo zat! Ik ben naar de huisarts gegaan, verwijzing naar de ggz en ging een jaar in groepstherapie. Ik besefte me namelijk dat er veel meer zat onder mijn wens om slank te zijn en die eeuwige dieet strijd. Ook was mijn zelfbeeld nog steeds slecht en ik snapte toen dat dit niets met mijn gewicht te maken had. In therapie werden patronen zichtbaar, de rol van mijn moeder, een deels onveilige jeugd en eten als compensatie voor alle gevoelens die ik niet kwijt kon. Ik kreeg de stempel angstoornis en eetprobleem. Na de therapie heb ik nog 1 op 1 met een therapeut dingen aangepakt waaronder emdr. Toen ben ik me gaan verdiepen in intuitief eten en heb ik een online club/programma gevonden waar ik al ruim 2 jaar lid van ben. Ik heb geleerd dat wij leven in een dieetcultuur, dat veel afhangt van uiterlijk, dat ons lichaam er niet is om mooi gevonden te worden, maar dit ons lijf een instrument is om ons leven te leiden. Ik heb kinderen op de wereld gezet, mijn man vind mij mooi, dit lijf is van mij en is het enige wat altijd van mij is. Ik mag dat goed verzorgen, ik mag trots zijn dat mijn lijf het doet en elke dag in staat is om de dingen te doen die ik doe.

Nooit gedacht dat ik dit allemaal kon zeggen, want voorheen had ik iemand uitgelachen die dat tegen mij zou zeggen. Maar nu voel ik het. De allereerste stap die me heeft geholpen, naast mijn therapie uiteraard, is inzien wat de dieetcultuur en dieetmentaliteit is. Dat het overal is en je er bijna niet aan ontkomt. Dat mijn moeder dat ook had meegekregen en zij mijn rolmodel was, niet in goede zin wat lijf aceptatie betreft. Kwartjes gingen vallen en nu kan ik zeggen: "lekker boeien wat iemand anders van mijn lijf vindt. Heeft niemand iets mee te maken".
Mijn tante, waar ik heel gek mee was, overleed 2 jaar geleden veel te jong. Zij was haar hele leven aan het dieten geweest. En het kwartje dat bij mij viel: als je doodgaat is er niet 1 persoon die bij je uitvaart spreekt over het feit dat je misschien wel 10 kilo te zwaar was.

Ik zit nog middenin het proces hoor, ik ben nog altijd aan het leren en het gaat met vallen en opstaan. Eetbuien ben ik vanaf, omdat ik mezelf toesta om alles te eten, wanner ik wil en leer vooal luisteren naar de behoeftes van mijn lichaam. Dat klinkt simpel, is het niet, ik vind het moeilijk omdat ik nooit geleerd heb om te luisteren naar mijn lichaam. Ik at altijd volgens schema's, punten tellen, kcal tellen en voorgekouwde dieetregels. Ik wist exact wat elk voedinggsmiddel 'waard' was.
En dat kost zoveel energie! Dat verschil merk ik heel erg, het heeft me veel meer ruimte gegeven in mijn hoofd en meer rust. Ik geloof niet dat ik er ooit helemaal vanaf kom, maar dat dit een blijvend proces is, omdat afvallen en niet tevreden zijn zo geinternaliseerd is in mijn brein en lijf. Maar goed, al doende leert men
Ik acepteer mijn lijf niet elke dag 100%, maar respecteer het wel 100%. Nog steeds kan ik mezelf naar beneden halen, vooral als ik foto's zie van mezelf. Dan vind ik mezelf altijd te dik en is de 1e neiging altijd dat ik het moet fixen en moet afvallen. Maar nu kan ik dar even tijd overheen laten gaan en mijn gedachtes de tijd geven, om te besluiten dat er 1 ding zeker is: afvallen en een nieuw dieet brengt mij nooit wat ik zou willen. Het is in geen geval een oplossing, want als een dieet echt blijvend zou werken dan zou niemand meer dik zijn. En dat heeft niets met wilskracht of mentalieit te maken!

Wauw wat een journey en wat ben je op de goede weg! Alle succes daarmee, je verdient het zó

Kingsqueen schreef: ↑

16-03-2023 12:11

Wauw wat een journey en wat ben je op de goede weg! Alle succes daarmee, je verdient het zó

Wat lief
Dank je wel!

*Niet alles gelezen*

Toen mijn dochter een tiener was, keek ze vaak naar 'what not to wear' (TLC).

Ik keek soms mee. Ik heb daar een paar dingen van opgestoken:

* Niemand kan álles dragen. Wat jouw vriendin, moeder, oma, buurvrouw of dochter superleuk staat, kan bij jou compleet miskleunen. Zijn je benen drie cm langer dan die van een ander kan een kledingstuk al compleet anders vallen. Dus: passen passen passen passen passen.

* Het heeft geen zin om te denken: als ik maar ... grotere/kleinere tieten had, langere/kortere benen, een grotere/kleinere buik/kont, dikker/dunner/steiler/krullender haar... whatever. Dit is wat het is en hier moet je het beste van maken.

* Wie denk je dat er beter uitziet: een vrouw in een zwarte vuilniszak of een vrouw in een prachtige jurk??

En uiteindelijk stond elke vrouw die meedeed glunderend voor de spiegel. Want de fout die de meesten maken is toch: als ik nou straks anderhalve kilo afval, dán ga ik shoppen. Terwijl dat in veel gevallen eigenlijk helemaal niet nodig is. Ik ben iets zwaarder dan jij en ook iets langer. Ik heb intussen passende kleding en ja, uren geïnvesteerd in passen en proberen. Ik weet intussen wat ik vooral niet moet kopen en als ik een perfect kledingstuk vind, koop ik het heel vaak nog een keer, al dan niet in een andere kleur (met name jeans, ziet echt geen mens, maar ik heb ook een colbertje in 4 verschillende kleuren).

Blijf kritisch naar kleding toe, want vaak genoeg past maat 44, maar als je het nog eens bestelt in een andere kleur kan het zomaar zijn dat de pasvorm compleet anders is. Voel je niet bezwaard en stuur het terug.