Lijf & Lijn
alle pijlers
Over eten, sporten en je (schuld)gevoel daarover
zondag 7 februari 2010 om 19:00
Hey allemaal,
Mede naar aanleiding van het topic over sporten, lengte en gewicht wil ik hier wel eens jullie mening over horen. Het houdt mijzelf al een tijdje bezig en ik kom er niet helemaal uit.
Sinds 2,5 jaar sport ik vrij intensief en ben daardoor ook ongeveer 15 kilo kwijtgeraakt. Heel fijn natuurlijk, ben er erg blij mee en voel me stukken beter. Maar sinds ik dit succes heb bereikt, merk ik dat ik meer last krijg van mijn gevoel over sporten en eten, ik ben er steeds meer mee bezig. Wat mag wel, wat mag niet, het moeten sporten omdat ik anders met mijn schuldgevoel in de knoop kom. Wederom het schuldgevoel als ik wel besluit een keer een verjaardagstraktatie oid te nemen.
Begrijp me goed, ik ben niet obsessief en ik kan dit gevoel na bepaalde tijd ook weer wegzetten. Maar toch, ik kan niet besluiten een keertje sporten over te slaan, of echt genieten van iets lekkers, zonder dat toch dat stemmetje in mijn achterhoofd klinkt: zou je dat nou wel doen? Het kan alleen nog maar gepaard gaan met het voornemen dan een extra keertje te sporten of minstens 2 balansdagen te nemen. Het moet altijd weer gecompenseerd worden.
Bijvoorbeeld nu, ik weeg me ongeveer 1 keer in de zes weken (als ik bij mijn ouders ben) en sinds de vorige keer vlak voor kerst ben ik niet afgevallen. Dit terwijl ik toch extra veel gesport heb de afgelopen tijd. Het resultaat is niet heel ernstig, er was 6 ons bij en dat je gewicht af en toe wat schommelt is logisch. Maar toch, ik kan mijn baalgevoel dat niet aan de kant zetten. Dit terwijl ik qua gezondheid harstikke lekker bezig ben en ik ook altijd heb gezegd dat ik niet geobsedeerd wilde raken door de weegschaal.
Tweede voorbeeld: een paar weken geleden was het weer zodanig dat het niet verstandig was om naar de sportschool te gaan (sneeuw, ijs etc). Rationeel kon ik dat ook prima beargumenteren. Maar toch is dat onvoldane gevoel dat ik niet geweest ben nog de hele dag blijven hangen.
Hebben jullie ook last van (schuld)gevoel ten aanzien van eten en bewegen? Kun je het makkelijk laten schieten zonder daar last van te hebben? Hoe zet je dat van je af?
Voel je je ook schuldig als je een keer wat uitgebreider gegeten hebt? Compenseer je dat dan?
Oftewel: hoe is jullie gevoel over eten en sporten?
Mede naar aanleiding van het topic over sporten, lengte en gewicht wil ik hier wel eens jullie mening over horen. Het houdt mijzelf al een tijdje bezig en ik kom er niet helemaal uit.
Sinds 2,5 jaar sport ik vrij intensief en ben daardoor ook ongeveer 15 kilo kwijtgeraakt. Heel fijn natuurlijk, ben er erg blij mee en voel me stukken beter. Maar sinds ik dit succes heb bereikt, merk ik dat ik meer last krijg van mijn gevoel over sporten en eten, ik ben er steeds meer mee bezig. Wat mag wel, wat mag niet, het moeten sporten omdat ik anders met mijn schuldgevoel in de knoop kom. Wederom het schuldgevoel als ik wel besluit een keer een verjaardagstraktatie oid te nemen.
Begrijp me goed, ik ben niet obsessief en ik kan dit gevoel na bepaalde tijd ook weer wegzetten. Maar toch, ik kan niet besluiten een keertje sporten over te slaan, of echt genieten van iets lekkers, zonder dat toch dat stemmetje in mijn achterhoofd klinkt: zou je dat nou wel doen? Het kan alleen nog maar gepaard gaan met het voornemen dan een extra keertje te sporten of minstens 2 balansdagen te nemen. Het moet altijd weer gecompenseerd worden.
Bijvoorbeeld nu, ik weeg me ongeveer 1 keer in de zes weken (als ik bij mijn ouders ben) en sinds de vorige keer vlak voor kerst ben ik niet afgevallen. Dit terwijl ik toch extra veel gesport heb de afgelopen tijd. Het resultaat is niet heel ernstig, er was 6 ons bij en dat je gewicht af en toe wat schommelt is logisch. Maar toch, ik kan mijn baalgevoel dat niet aan de kant zetten. Dit terwijl ik qua gezondheid harstikke lekker bezig ben en ik ook altijd heb gezegd dat ik niet geobsedeerd wilde raken door de weegschaal.
Tweede voorbeeld: een paar weken geleden was het weer zodanig dat het niet verstandig was om naar de sportschool te gaan (sneeuw, ijs etc). Rationeel kon ik dat ook prima beargumenteren. Maar toch is dat onvoldane gevoel dat ik niet geweest ben nog de hele dag blijven hangen.
Hebben jullie ook last van (schuld)gevoel ten aanzien van eten en bewegen? Kun je het makkelijk laten schieten zonder daar last van te hebben? Hoe zet je dat van je af?
Voel je je ook schuldig als je een keer wat uitgebreider gegeten hebt? Compenseer je dat dan?
Oftewel: hoe is jullie gevoel over eten en sporten?
zondag 7 februari 2010 om 19:10
zondag 7 februari 2010 om 19:10
ja herkenbaar!
mijn week is pas helemaal goed als ik iig 2 keer per week in de sportschool ben geweest en daarbij een keer heb hardgelopen.
Anders voel ik me erg lui.
En als ik een dag slecht heb gegeten kan ik me daarna erg down voelen.
Jammer dat ik het mezelf niet makkelijk maak want heb helemaal geen overgewicht ofzo..
mijn week is pas helemaal goed als ik iig 2 keer per week in de sportschool ben geweest en daarbij een keer heb hardgelopen.
Anders voel ik me erg lui.
En als ik een dag slecht heb gegeten kan ik me daarna erg down voelen.
Jammer dat ik het mezelf niet makkelijk maak want heb helemaal geen overgewicht ofzo..
zondag 7 februari 2010 om 19:17
Ik herken het wel... Ik ben twee jaar geleden een kilo of 10 afgevallen door errug veel te sporten. Ik weet nog steeds uit m'n hoofd hoeveel calorieën allerlei voedingsmiddelen bevatten, en sport nog steeds minstens 4x per week. Sporten ben ik wel echt lekker gaan vinden, maar toch zit er ook echt compensatiegedrag bij.
Sinds een half jaartje ben ik een paar kilo zwaarder. Eerlijk gezegd weet ik wel dat dit een prachtig gewicht is, en dat dat eerdere gewicht gewoon iets te licht was. Maar toch kan ik het nog niet loslaten. Al wel beter dan een jaartje geleden, maar toch...
(ik ben trouwens met de sneeuw wel gaan hardlopen. Was héerlijk, vooral verse sneeuw)
Sinds een half jaartje ben ik een paar kilo zwaarder. Eerlijk gezegd weet ik wel dat dit een prachtig gewicht is, en dat dat eerdere gewicht gewoon iets te licht was. Maar toch kan ik het nog niet loslaten. Al wel beter dan een jaartje geleden, maar toch...
(ik ben trouwens met de sneeuw wel gaan hardlopen. Was héerlijk, vooral verse sneeuw)
zondag 7 februari 2010 om 19:25
Fijn om wat herkenning te lezen. Ik vraag mezelf gewoon af: hoort dit erbij, is het misschien iets vrouwelijks. En hoe anderen dit ervaren.
@ Zomerkind: ik besef me dat het zo overkomt. Het gaat ook niet altijd zo. Het bepaalt niet mijn leven. Ik maak ook duidelijke keuzes als het een keer niet uitkomt, soms ook voor sociale activiteiten. Ik zeg geen afspraken met goede vriendinnen af om maar te kunnen sporten oid. Ik ga me tijdens het kerstdiner niet extreem inhouden. Maar dat soort keuzen gaan dus altijd wel gepaard met een klein duivels stemmetje in mijn achterhoofd.
@ Zomerkind: ik besef me dat het zo overkomt. Het gaat ook niet altijd zo. Het bepaalt niet mijn leven. Ik maak ook duidelijke keuzes als het een keer niet uitkomt, soms ook voor sociale activiteiten. Ik zeg geen afspraken met goede vriendinnen af om maar te kunnen sporten oid. Ik ga me tijdens het kerstdiner niet extreem inhouden. Maar dat soort keuzen gaan dus altijd wel gepaard met een klein duivels stemmetje in mijn achterhoofd.
zondag 7 februari 2010 om 19:28
Ja en nee. Als ik in mijn 'ik voel me schuldig als ik teveel gegeten heb' mood ben, dan gaat 't met lijnen prima. Maar ik kan ook heeeeeel makkelijk schijt hebben aan de lijn en gewoon lekker doorbunkeren en hele ladingen snacks verstouwen. En dan gaat 't natuurlijk niet goed met de lijn. Op dit moment voel ik me trouwens al tevreden als ik 3 keer per week goed bezig ben geweest op de sportschool, al zou ik tevredener zijn als ik 4 keer was geweest.
zondag 7 februari 2010 om 19:29
Hoi Dignity,hoe komt het dat jij je de laatste tijd zo voelt?
En af en toe genieten mag heus wel hoor.Voor mezelf niet echt
herkenbaar,alleen als ik een off-day heb maar dan kan ik ook
niet zoveel hebben.Ik vind het ook jammer als ik een week niet
kan sporten maar dat is alleen omdat ik het sporten dan mis,gewoon simpelweg omdat ik het leuk vind.En nee,ik voel me dan ook niet schuldig,lig er verder niet wakker van en dat ik een of twee weeken niet kan sporten gebeurt niet vaak.Als ik op vakantie ga dan wandel en zwem ik en dat vind ik dan ook echt genoeg.En als ik ziek ben dan rust ik uit.Meestal kom ik altijd op minimaal 5-6 uur sporten/beweging per week.Als er een keer wordt getrakteerd dan neem ik natuurlijk wel een stuk taart en soms als tussendoortje dan alleen fruit,maar sla echt geen maatijden over en ga ook niet
bewegen als een gek.Ik wil op gewicht blijven en mijn motto
voor mezelf is sporten,gezond eten en af en toe iets lekkers te
nemen.Ik heb daar helemaal geen schuldgevoelens bij.
En af en toe genieten mag heus wel hoor.Voor mezelf niet echt
herkenbaar,alleen als ik een off-day heb maar dan kan ik ook
niet zoveel hebben.Ik vind het ook jammer als ik een week niet
kan sporten maar dat is alleen omdat ik het sporten dan mis,gewoon simpelweg omdat ik het leuk vind.En nee,ik voel me dan ook niet schuldig,lig er verder niet wakker van en dat ik een of twee weeken niet kan sporten gebeurt niet vaak.Als ik op vakantie ga dan wandel en zwem ik en dat vind ik dan ook echt genoeg.En als ik ziek ben dan rust ik uit.Meestal kom ik altijd op minimaal 5-6 uur sporten/beweging per week.Als er een keer wordt getrakteerd dan neem ik natuurlijk wel een stuk taart en soms als tussendoortje dan alleen fruit,maar sla echt geen maatijden over en ga ook niet
bewegen als een gek.Ik wil op gewicht blijven en mijn motto
voor mezelf is sporten,gezond eten en af en toe iets lekkers te
nemen.Ik heb daar helemaal geen schuldgevoelens bij.
zondag 7 februari 2010 om 19:35
zondag 7 februari 2010 om 19:44
Dignity, jouw post had de mijne kunnen zijn! Hoewel ik er de laatste tijd wel ietwat soepeler in geworden ben. Zo had ik vandaag een totale off day. Wel begonnen met sporten maar vervolgens vervolgd met veel ongezond voedsel. Beetje jammer maar ik probeer het ook gelijk te relativeren.
Sommigen vinden het obsessief en voor buitenstaanders is mijn gedrag dat misschien ook wel. Maar ik heb het ook nodig om me bewust te zijn van hoe ik leef. Ik kan echt enorm balen, chagrijnig worden en me onrustig voelen als ik een paar dagen niet heb gesport. Door een vervelend griepvirus heb ik ook twee weken niet kunnen sporten. Nou, ik stond weer te trappelen vanochtend!
Qua eten heb ik wel weer meer bewust zijn nodig. Heb heel lang heel consequent geleefd. Te consequent want in die periode werd het wel een obsessie. Daarom weet ik nu ook dat het niks obsessiefs is als ik in een restaurant een salade zonder dressing bestel. Ik weet heel goed waar de grens ligt en heb dat kleine beetje obsessie ook nodig om me aan mijn eigen regels te houden.
Iets anders wat in dit topic volgens mij wel thuis hoort, is de continue strijd tegen kleine pijntjes en blessuretjes. Niets heel ernstig maar wel zodanig dat een dagje rust goed zou kunnen zijn maar je dat eigenlijk niet wilt omdat je dan een les mist. Nu ik wat meer verschillende groepslessen doe, heb ik iets minder moeite met een avondje skippen omdat ik weet dat verderop in de week genoeg anders leuks wordt geboden waarmee ik m'n sportpeil op niveau kan houden.
Sommigen vinden het obsessief en voor buitenstaanders is mijn gedrag dat misschien ook wel. Maar ik heb het ook nodig om me bewust te zijn van hoe ik leef. Ik kan echt enorm balen, chagrijnig worden en me onrustig voelen als ik een paar dagen niet heb gesport. Door een vervelend griepvirus heb ik ook twee weken niet kunnen sporten. Nou, ik stond weer te trappelen vanochtend!
Qua eten heb ik wel weer meer bewust zijn nodig. Heb heel lang heel consequent geleefd. Te consequent want in die periode werd het wel een obsessie. Daarom weet ik nu ook dat het niks obsessiefs is als ik in een restaurant een salade zonder dressing bestel. Ik weet heel goed waar de grens ligt en heb dat kleine beetje obsessie ook nodig om me aan mijn eigen regels te houden.
Iets anders wat in dit topic volgens mij wel thuis hoort, is de continue strijd tegen kleine pijntjes en blessuretjes. Niets heel ernstig maar wel zodanig dat een dagje rust goed zou kunnen zijn maar je dat eigenlijk niet wilt omdat je dan een les mist. Nu ik wat meer verschillende groepslessen doe, heb ik iets minder moeite met een avondje skippen omdat ik weet dat verderop in de week genoeg anders leuks wordt geboden waarmee ik m'n sportpeil op niveau kan houden.
zondag 7 februari 2010 om 19:55
Klopt Liondevil, het heeft alles met bewustzijn en bewust leven te maken. Ik besef me maar al te goed waar ik vandaan kwam (maat 46) en wat ik nu heb (maat 40-42). Ik weet dat ik nooit meer terugmoet naar de oude situatie en ben dus erg gemotiveerd om dat te voorkomen. Ik ben daar dus heel bewust mee bezig, ook in de keuzes die ik maak. En de vraag is dan waar die grens ligt, daar ben ik nog mee aan het stoeien. Wat kan ik mezelf wel en niet toestaan, als je weet dat je makkelijk aankomt. En misschien heb ik daar dat schuldgevoel of geweten voor nodig. Dat vraag ik me dus af.
Je hebt gelijk als je daar ook blessures aan toe moet voegen. Vorig jaar heb ik de Nijmeegse Vierdaagse gelopen, en als je in de training net een wandeltocht van 40km gelopen hebt, moet je je spieren tot rust laten komen, ookal voel je niet meteen dat je vermoeid bent. Dat betekent ook rust pakken op een moment dat ik normaal gesproken zou zijn gaan sporten.
Je hebt gelijk als je daar ook blessures aan toe moet voegen. Vorig jaar heb ik de Nijmeegse Vierdaagse gelopen, en als je in de training net een wandeltocht van 40km gelopen hebt, moet je je spieren tot rust laten komen, ookal voel je niet meteen dat je vermoeid bent. Dat betekent ook rust pakken op een moment dat ik normaal gesproken zou zijn gaan sporten.
zondag 7 februari 2010 om 20:03
quote:Nijntje schreef op 07 februari 2010 @ 19:29:
Eens met Zomerkind.
Schuldgevoel na het eten vind ik een teken van een ongezonde relatie met eten en gewicht.
Je moet genieten van je eten. Als je veel sport raak je alles ook gewoon weer kwijt.Zolang je 't in balans weet te houden klopt dat idd, maar ik sla soms erg door in het genieten van eten.
Eens met Zomerkind.
Schuldgevoel na het eten vind ik een teken van een ongezonde relatie met eten en gewicht.
Je moet genieten van je eten. Als je veel sport raak je alles ook gewoon weer kwijt.Zolang je 't in balans weet te houden klopt dat idd, maar ik sla soms erg door in het genieten van eten.
zondag 7 februari 2010 om 20:03
Zomerkind en Nijntje, ik vermoed maar zo dat jullie het als obsessief zien omdat jullie zelf wellicht in een 'luxe positie' zitten waarin je niet zo hoeft na te denken over alles wat je nuttigt?
Overigens 'dwing' ik mezelf op doordeweekse dagen een bepaalde hoeveelheid voeding te eten. Mijn valkuil van de laatste jaren is dat ik op te weinig voedsel teveel wil doen. Dus ik moet op een dag minimaal twee stuks fruit, vier tot zes boterhammen, een stevig avondmaal én een bak magere yoghurt met lijnzaad en zemelen eten. Het klinkt zo simpel maar voor mij kan het echt een martelgang zijn. Vooral het avondeten. Het voelt nog steeds zo tegennatuurlijk om toch te eten terwijl ik geen honger heb. Maar goed, mijn hongergevoel kan ik psychologisch heel goed sturen
Overigens 'dwing' ik mezelf op doordeweekse dagen een bepaalde hoeveelheid voeding te eten. Mijn valkuil van de laatste jaren is dat ik op te weinig voedsel teveel wil doen. Dus ik moet op een dag minimaal twee stuks fruit, vier tot zes boterhammen, een stevig avondmaal én een bak magere yoghurt met lijnzaad en zemelen eten. Het klinkt zo simpel maar voor mij kan het echt een martelgang zijn. Vooral het avondeten. Het voelt nog steeds zo tegennatuurlijk om toch te eten terwijl ik geen honger heb. Maar goed, mijn hongergevoel kan ik psychologisch heel goed sturen
zondag 7 februari 2010 om 20:04
zondag 7 februari 2010 om 20:05
ik heb het ook wel hoor... ook van 100kg naar 65kg gegaan, toen gestopt met roken weer 10kg erbij, en die nu er weer af zien te krijgen... ik ben er ook altijd mee bezig, terwijl bv collega's zeggen: je moet eens in de spiegel kijken je bent niet dik... en ik ben ook niet dik, maar wel bang om weer dik te worden... ik probeer ook bijna elke dag iets aan sport te doen.. wel afwisselend, en 1 dag doe ik niets... en ik ben echt op het fietsje door de sneeuw naar de sportschool gegaan hoor!! voor de rest eet ik in het weekend wel een bakje chips, of eet soms stuk cake of iets dergelijks.. maar ik let wel op dat ik niet meer terugval, en teveel ga eten. Ik denk dat het gewoon voortkomt uit angst dat je niet meer zo wilt zijn zoals je was... zo voel ik het tenminste!
zondag 7 februari 2010 om 21:25
Erg herkenbaar. (ik post heel weinig hier, ben meer een meelezer, maar heb een tijdje terug ook een topic over sporten en de grens tussen gezond ermee bezig zijn en obsessief geplaatst)
Ik denk dat het belangrijk is te beseffen dat de lijn tussen bewustzijn van en obsessief zijn soms erg dun kan zijn; helemaal als je fanatiek sport; je raakt je bewust van alle positieve gevolgen (fitheid, gewichtsverlies, conditie, endorfine die loskomt enz) en dat smaakt naar meer. Niks mis mee, maar het schuldig voelen mbt eten vind ik wel een teken aan de wand. Dat is toch niet helemaal normaal (ik denk trouwens dat heel veel vrouwen hier wel last van hebben in meer of mindere mate)
Met het gevaar te preken wil ik je toch waarschuwen. Ikzelf sport ook veel (ik ben van 6x per week naar 4x per week gegaan ivm dreigende overtraindheid) en heb nooit heel weinig gegeten, maar wel steeds iets te weinig (mijn onderhoud ligt ergens op 2200-2300 calorieen schat ik, terwijl ik er gemiddeld 1800, binnenkreeg) en dat resulteert zich nu in klachten die ik niet meer kan negeren: ik word niet meer ongesteld (BMI is 18, dus niet eens zo heel laag), mijn hart doet raar, ik herstel slecht op de krachttrainingen die ik doe (ook al neem ik voldoende rust!) en ipv mezelf fitter te voelen voel ik me vermoeider.
En ook al bouw ik nu op qua voeding, die klachten verdwijnen niet zomaar, en het gewicht komt er ook niet zomaar bij (en dat durf ik ook helemaal niet meer, ook al begon ik met sporten op een normaal gezond gewicht)
Sporten leert je ook te luisteren naar je lijf, en naar je grenzen. Het leert mij dat voeding brandstof is, dat je niet vooruit kunt gaan (spiergroei, sterker worden, conditie) als je niet genoeg eet.
Mijn instructeur zei laatst nog hoever realiteit en gevoel uit elkaar kunnen liggen, ook topsporters hebben hier last van; dat ze direct inkakken qua conditie als ze minder gaan trainen; of dat ze meteen in vet aankomen en spier verliezen als ze bijv een rustperiode hebben, noem het maar op...
Sport heeft mij een (nog) groter bewustzijn van mijn lichaam gegeven, en hoewel dat positief is voor veel mensen, loert daar dus ook een gevaar...
Ik ben lang van stof
Ik denk dat het belangrijk is te beseffen dat de lijn tussen bewustzijn van en obsessief zijn soms erg dun kan zijn; helemaal als je fanatiek sport; je raakt je bewust van alle positieve gevolgen (fitheid, gewichtsverlies, conditie, endorfine die loskomt enz) en dat smaakt naar meer. Niks mis mee, maar het schuldig voelen mbt eten vind ik wel een teken aan de wand. Dat is toch niet helemaal normaal (ik denk trouwens dat heel veel vrouwen hier wel last van hebben in meer of mindere mate)
Met het gevaar te preken wil ik je toch waarschuwen. Ikzelf sport ook veel (ik ben van 6x per week naar 4x per week gegaan ivm dreigende overtraindheid) en heb nooit heel weinig gegeten, maar wel steeds iets te weinig (mijn onderhoud ligt ergens op 2200-2300 calorieen schat ik, terwijl ik er gemiddeld 1800, binnenkreeg) en dat resulteert zich nu in klachten die ik niet meer kan negeren: ik word niet meer ongesteld (BMI is 18, dus niet eens zo heel laag), mijn hart doet raar, ik herstel slecht op de krachttrainingen die ik doe (ook al neem ik voldoende rust!) en ipv mezelf fitter te voelen voel ik me vermoeider.
En ook al bouw ik nu op qua voeding, die klachten verdwijnen niet zomaar, en het gewicht komt er ook niet zomaar bij (en dat durf ik ook helemaal niet meer, ook al begon ik met sporten op een normaal gezond gewicht)
Sporten leert je ook te luisteren naar je lijf, en naar je grenzen. Het leert mij dat voeding brandstof is, dat je niet vooruit kunt gaan (spiergroei, sterker worden, conditie) als je niet genoeg eet.
Mijn instructeur zei laatst nog hoever realiteit en gevoel uit elkaar kunnen liggen, ook topsporters hebben hier last van; dat ze direct inkakken qua conditie als ze minder gaan trainen; of dat ze meteen in vet aankomen en spier verliezen als ze bijv een rustperiode hebben, noem het maar op...
Sport heeft mij een (nog) groter bewustzijn van mijn lichaam gegeven, en hoewel dat positief is voor veel mensen, loert daar dus ook een gevaar...
Ik ben lang van stof
maandag 8 februari 2010 om 14:02
Ik heb een obsessief pieker-brein, dus ik kan me helemaal verliezen in wat ik moet/mag eten en hoeveel ik moet sporten. Omdat ik nu aan het revalideren ben, kan ik me soms ook onrustig voelen. Aan de ene kant heb ik veel spierpijn (vooral in die grote quadriceps, die best wat verbruiken) en denk ik dat ik daarom wel een heleboel verbrand, maar ik zie toch nog steeds vetjes op plekken waar ze niet zaten voordat ik ziek werd. Toen had ik maat 34, woog ongeveer 51 kilo (bij een lengte van 1.68 m), dat ik bereikt had door alles wat ik lekker vond van mijn menu te schrappen en zo vaak mogelijk te sporten (terwijl ik helemaal niet zo sportief ben, maar ik deed alles voor het resultat). Nu kan ik af en toe echt genieten van een bord lasagne. Iets dat ik mezelf eerst helemaal niet meer gunde.
maandag 8 februari 2010 om 18:08
quote:Liondevil76 schreef op 07 februari 2010 @ 20:03:
Zomerkind en Nijntje, ik vermoed maar zo dat jullie het als obsessief zien omdat jullie zelf wellicht in een 'luxe positie' zitten waarin je niet zo hoeft na te denken over alles wat je nuttigt?
Als je bedoelt dat ik slank blijf terwijl ik alles kan eten, dan kan ik je uit de droom helpen.
Ik ben al jaren 5 kilo te zwaar. En dat wil ik vooral zo houden. Ik eet wat ik wil, sjips, wijn, taart, alles zonder schuldgevoel. Het is gewoon lekker. Heel af en toe hou ik me een beetje in, of neem ik expres een banaan ipv een chocolaatje. En ik ben net weer begonnen met hardlopen.
Verder maak ik aan mijn gewicht geen gedachten vuil. Ik zie er prima uit vind ik zelf, ook MET zwembandje. Enjoy life baby.
Zomerkind en Nijntje, ik vermoed maar zo dat jullie het als obsessief zien omdat jullie zelf wellicht in een 'luxe positie' zitten waarin je niet zo hoeft na te denken over alles wat je nuttigt?
Als je bedoelt dat ik slank blijf terwijl ik alles kan eten, dan kan ik je uit de droom helpen.
Ik ben al jaren 5 kilo te zwaar. En dat wil ik vooral zo houden. Ik eet wat ik wil, sjips, wijn, taart, alles zonder schuldgevoel. Het is gewoon lekker. Heel af en toe hou ik me een beetje in, of neem ik expres een banaan ipv een chocolaatje. En ik ben net weer begonnen met hardlopen.
Verder maak ik aan mijn gewicht geen gedachten vuil. Ik zie er prima uit vind ik zelf, ook MET zwembandje. Enjoy life baby.
maandag 8 februari 2010 om 18:11
Ik vind dat inderdaad soms lastig. Niet de kleine dingen hoor, dat ene koekje bij de koffie of een extra tussendoortje omdat je s middags toch wat meer honger had op je werk. Maar wel de grote dingen, een groot stuk taart, een avondje doorzakken met frituurborrelhapjes erbij. Een keertje lekker ongezond avondeten met friet en een lik mayonaise. Ik kan daar niet zo goed van genieten, omdat ik er vaak een groot schuldgevoel van krijg. Ik weet rationeel dat dat echt wel een keertje kan, zolang het niet te vaak of structureel is. Maar gevoelsmatig kan ik dat maar moeilijk loslaten.
Heeft er ook mee te maken dat ik moeilijk een grens kan houden. Als ik chocola in huis heb, moet het ook meteen allemaal op. Ik kan niet een stukje nemen en de rest wegleggen. Ik haal dan ook uit zelfbescherming nooit koekjes of chocola in huis. Maar dat maakt de situatie mbt gevoel over eten ook niet makkelijker. Het is een alles of niets verhaal. En omdat ik met het alles zo weer terugzit op maatje 46, is het dus blijkbaar niets. Maar dat is niet de makkelijkste weg.
Heeft er ook mee te maken dat ik moeilijk een grens kan houden. Als ik chocola in huis heb, moet het ook meteen allemaal op. Ik kan niet een stukje nemen en de rest wegleggen. Ik haal dan ook uit zelfbescherming nooit koekjes of chocola in huis. Maar dat maakt de situatie mbt gevoel over eten ook niet makkelijker. Het is een alles of niets verhaal. En omdat ik met het alles zo weer terugzit op maatje 46, is het dus blijkbaar niets. Maar dat is niet de makkelijkste weg.
maandag 8 februari 2010 om 18:19
dignity,wat is dan de oorzak van je schuldgevoelens?Heb je iets
bepaalds meegemaakt of sta je vaak onder stres?
Ik kan meestal wel genieten zonder schuldgevoel.Ik sport 10 uur per week,eet gezond en snoep met mate (neem dan in
het weekend iets lekkers).Ik let dan wel op mijn gewicht omdat
ik maat 40/42 bij 1.75 wil houden maar zorg ook ervoor dat ik
genoeg eet.Ik moet ook wel aangezien ik zoveel beweeg.Alleen
als ik een off-day heb dan kan ik minder genieten maar dat heeft iedereen wel eens.Ik vind aan de ene kant mijn lijn belangrijk maar vind het ook belangrijk om te genieten.Ik ontzeg
mezelf niets.Ik hou evenveel van gezond eten als ook van iets
lekkers in het weekend.Van wandelen geniet ik ook.Je ziet
zoveel onderweg en dan lekker samen met mijn vriendje.
bepaalds meegemaakt of sta je vaak onder stres?
Ik kan meestal wel genieten zonder schuldgevoel.Ik sport 10 uur per week,eet gezond en snoep met mate (neem dan in
het weekend iets lekkers).Ik let dan wel op mijn gewicht omdat
ik maat 40/42 bij 1.75 wil houden maar zorg ook ervoor dat ik
genoeg eet.Ik moet ook wel aangezien ik zoveel beweeg.Alleen
als ik een off-day heb dan kan ik minder genieten maar dat heeft iedereen wel eens.Ik vind aan de ene kant mijn lijn belangrijk maar vind het ook belangrijk om te genieten.Ik ontzeg
mezelf niets.Ik hou evenveel van gezond eten als ook van iets
lekkers in het weekend.Van wandelen geniet ik ook.Je ziet
zoveel onderweg en dan lekker samen met mijn vriendje.
maandag 8 februari 2010 om 18:58
quote:Nijntje schreef op 08 februari 2010 @ 18:08:
[...]
Ik ben al jaren 5 kilo te zwaar. En dat wil ik vooral zo houden. Ik eet wat ik wil, sjips, wijn, taart, alles zonder schuldgevoel. Het is gewoon lekker. Heel af en toe hou ik me een beetje in, of neem ik expres een banaan ipv een chocolaatje. En ik ben net weer begonnen met hardlopen.
Verder maak ik aan mijn gewicht geen gedachten vuil. Ik zie er prima uit vind ik zelf, ook MET zwembandje. Enjoy life baby.
Maar dan sla je toch de spijker op z'n kop? Je bent standaard vijf kilo te zwaar maar eet wel alles wat je wilt. Dan ben je dus heerlijk stabiel en in mijn ogen is dat toch wel heel erg ideaal. Ik ben nog niet eens vijf kilo of minder van mijn ideale gewicht (uitgaande van een gezond BMI) verwijderd en als ik alles ondoordacht zou eten, zou mijn gewicht echt als een raket naar boven schieten.
Ik kan me enorm voorstellen dat jij van het leven geniet, daar heb je ook alle recht toe. Maar ik geniet op mijn eigen - precies tegenovergestelde - manier ook enorm. Afgelopen zaterdag had ik een feestje. Wat er allemaal niet voor handen was: taart, nootjes, alcohol, tapas en ga zo maar door. Maar wat liep ik trots de deur uit met twee Spa blauw achter de kiezen. Op dat soort momenten geniet ik ook zeker wel.
[...]
Ik ben al jaren 5 kilo te zwaar. En dat wil ik vooral zo houden. Ik eet wat ik wil, sjips, wijn, taart, alles zonder schuldgevoel. Het is gewoon lekker. Heel af en toe hou ik me een beetje in, of neem ik expres een banaan ipv een chocolaatje. En ik ben net weer begonnen met hardlopen.
Verder maak ik aan mijn gewicht geen gedachten vuil. Ik zie er prima uit vind ik zelf, ook MET zwembandje. Enjoy life baby.
Maar dan sla je toch de spijker op z'n kop? Je bent standaard vijf kilo te zwaar maar eet wel alles wat je wilt. Dan ben je dus heerlijk stabiel en in mijn ogen is dat toch wel heel erg ideaal. Ik ben nog niet eens vijf kilo of minder van mijn ideale gewicht (uitgaande van een gezond BMI) verwijderd en als ik alles ondoordacht zou eten, zou mijn gewicht echt als een raket naar boven schieten.
Ik kan me enorm voorstellen dat jij van het leven geniet, daar heb je ook alle recht toe. Maar ik geniet op mijn eigen - precies tegenovergestelde - manier ook enorm. Afgelopen zaterdag had ik een feestje. Wat er allemaal niet voor handen was: taart, nootjes, alcohol, tapas en ga zo maar door. Maar wat liep ik trots de deur uit met twee Spa blauw achter de kiezen. Op dat soort momenten geniet ik ook zeker wel.
maandag 8 februari 2010 om 19:30
quote:Geraldine schreef op 08 februari 2010 @ 18:19:
dignity,wat is dan de oorzak van je schuldgevoelens?Heb je iets
bepaalds meegemaakt of sta je vaak onder stres?
Niets bijzonders, ik heb geen nare dingen meegemaakt of bijzonder veel last van stress. Slechts het besef waar ik vandaan kom toen ik nog 15-20 kilo zwaarder was. En vandaar dus een beetje aan het stoeien met de vraag wat kan en wat niet, en in hoeverre mijn schuldgevoel me nu eerder in de weg zit, of dat ik juist dat bewustzijn nodig heb om de juiste keuzes te blijven maken. Ik weet dat ik gevoelig ben om aan te komen en ik heb nog een paar kilo te gaan voordat ik echt op een gezond gewicht ben.
dignity,wat is dan de oorzak van je schuldgevoelens?Heb je iets
bepaalds meegemaakt of sta je vaak onder stres?
Niets bijzonders, ik heb geen nare dingen meegemaakt of bijzonder veel last van stress. Slechts het besef waar ik vandaan kom toen ik nog 15-20 kilo zwaarder was. En vandaar dus een beetje aan het stoeien met de vraag wat kan en wat niet, en in hoeverre mijn schuldgevoel me nu eerder in de weg zit, of dat ik juist dat bewustzijn nodig heb om de juiste keuzes te blijven maken. Ik weet dat ik gevoelig ben om aan te komen en ik heb nog een paar kilo te gaan voordat ik echt op een gezond gewicht ben.
dinsdag 9 februari 2010 om 10:02
Ik herken mezelf hier ook enorm in. Als ik een keer niet kan sporten voel ik me echt schuldig en de volgende ochtend word ik dan echt niet tevreden wakker. Ook ik kan het wel rationeel benaderen maar het onrustige gevoel blijft toch. Ik eet ook erg verantwoord doordeweeks. Alleen het weekend mag ik meer van mezelf maar ik zal doordeweeks echt nooit chips of patat eten.
