Lijf & Lijn
alle pijlers
Over eten, sporten en je (schuld)gevoel daarover
zondag 7 februari 2010 om 19:00
Hey allemaal,
Mede naar aanleiding van het topic over sporten, lengte en gewicht wil ik hier wel eens jullie mening over horen. Het houdt mijzelf al een tijdje bezig en ik kom er niet helemaal uit.
Sinds 2,5 jaar sport ik vrij intensief en ben daardoor ook ongeveer 15 kilo kwijtgeraakt. Heel fijn natuurlijk, ben er erg blij mee en voel me stukken beter. Maar sinds ik dit succes heb bereikt, merk ik dat ik meer last krijg van mijn gevoel over sporten en eten, ik ben er steeds meer mee bezig. Wat mag wel, wat mag niet, het moeten sporten omdat ik anders met mijn schuldgevoel in de knoop kom. Wederom het schuldgevoel als ik wel besluit een keer een verjaardagstraktatie oid te nemen.
Begrijp me goed, ik ben niet obsessief en ik kan dit gevoel na bepaalde tijd ook weer wegzetten. Maar toch, ik kan niet besluiten een keertje sporten over te slaan, of echt genieten van iets lekkers, zonder dat toch dat stemmetje in mijn achterhoofd klinkt: zou je dat nou wel doen? Het kan alleen nog maar gepaard gaan met het voornemen dan een extra keertje te sporten of minstens 2 balansdagen te nemen. Het moet altijd weer gecompenseerd worden.
Bijvoorbeeld nu, ik weeg me ongeveer 1 keer in de zes weken (als ik bij mijn ouders ben) en sinds de vorige keer vlak voor kerst ben ik niet afgevallen. Dit terwijl ik toch extra veel gesport heb de afgelopen tijd. Het resultaat is niet heel ernstig, er was 6 ons bij en dat je gewicht af en toe wat schommelt is logisch. Maar toch, ik kan mijn baalgevoel dat niet aan de kant zetten. Dit terwijl ik qua gezondheid harstikke lekker bezig ben en ik ook altijd heb gezegd dat ik niet geobsedeerd wilde raken door de weegschaal.
Tweede voorbeeld: een paar weken geleden was het weer zodanig dat het niet verstandig was om naar de sportschool te gaan (sneeuw, ijs etc). Rationeel kon ik dat ook prima beargumenteren. Maar toch is dat onvoldane gevoel dat ik niet geweest ben nog de hele dag blijven hangen.
Hebben jullie ook last van (schuld)gevoel ten aanzien van eten en bewegen? Kun je het makkelijk laten schieten zonder daar last van te hebben? Hoe zet je dat van je af?
Voel je je ook schuldig als je een keer wat uitgebreider gegeten hebt? Compenseer je dat dan?
Oftewel: hoe is jullie gevoel over eten en sporten?
Mede naar aanleiding van het topic over sporten, lengte en gewicht wil ik hier wel eens jullie mening over horen. Het houdt mijzelf al een tijdje bezig en ik kom er niet helemaal uit.
Sinds 2,5 jaar sport ik vrij intensief en ben daardoor ook ongeveer 15 kilo kwijtgeraakt. Heel fijn natuurlijk, ben er erg blij mee en voel me stukken beter. Maar sinds ik dit succes heb bereikt, merk ik dat ik meer last krijg van mijn gevoel over sporten en eten, ik ben er steeds meer mee bezig. Wat mag wel, wat mag niet, het moeten sporten omdat ik anders met mijn schuldgevoel in de knoop kom. Wederom het schuldgevoel als ik wel besluit een keer een verjaardagstraktatie oid te nemen.
Begrijp me goed, ik ben niet obsessief en ik kan dit gevoel na bepaalde tijd ook weer wegzetten. Maar toch, ik kan niet besluiten een keertje sporten over te slaan, of echt genieten van iets lekkers, zonder dat toch dat stemmetje in mijn achterhoofd klinkt: zou je dat nou wel doen? Het kan alleen nog maar gepaard gaan met het voornemen dan een extra keertje te sporten of minstens 2 balansdagen te nemen. Het moet altijd weer gecompenseerd worden.
Bijvoorbeeld nu, ik weeg me ongeveer 1 keer in de zes weken (als ik bij mijn ouders ben) en sinds de vorige keer vlak voor kerst ben ik niet afgevallen. Dit terwijl ik toch extra veel gesport heb de afgelopen tijd. Het resultaat is niet heel ernstig, er was 6 ons bij en dat je gewicht af en toe wat schommelt is logisch. Maar toch, ik kan mijn baalgevoel dat niet aan de kant zetten. Dit terwijl ik qua gezondheid harstikke lekker bezig ben en ik ook altijd heb gezegd dat ik niet geobsedeerd wilde raken door de weegschaal.
Tweede voorbeeld: een paar weken geleden was het weer zodanig dat het niet verstandig was om naar de sportschool te gaan (sneeuw, ijs etc). Rationeel kon ik dat ook prima beargumenteren. Maar toch is dat onvoldane gevoel dat ik niet geweest ben nog de hele dag blijven hangen.
Hebben jullie ook last van (schuld)gevoel ten aanzien van eten en bewegen? Kun je het makkelijk laten schieten zonder daar last van te hebben? Hoe zet je dat van je af?
Voel je je ook schuldig als je een keer wat uitgebreider gegeten hebt? Compenseer je dat dan?
Oftewel: hoe is jullie gevoel over eten en sporten?
dinsdag 9 februari 2010 om 18:10
quote:dignity schreef op 08 februari 2010 @ 19:30:
[...]
Niets bijzonders, ik heb geen nare dingen meegemaakt of bijzonder veel last van stress. Slechts het besef waar ik vandaan kom toen ik nog 15-20 kilo zwaarder was. En vandaar dus een beetje aan het stoeien met de vraag wat kan en wat niet, en in hoeverre mijn schuldgevoel me nu eerder in de weg zit, of dat ik juist dat bewustzijn nodig heb om de juiste keuzes te blijven maken. Ik weet dat ik gevoelig ben om aan te komen en ik heb nog een paar kilo te gaan voordat ik echt op een gezond gewicht ben.
Duidelijk!Zou het evtl.een idee zijn om doordeweeks gezond te eten en in het weekend wel iets lekkers te nemen?Dan heb je
namelijk ook iets om naar uit te kijken.Dat is in ieder geval de
manier waarop ik het doe en het werkt goed.Verder kan ik me wel
voorstellen hoe jij je voelt als het niet lukt om maat te houden.Ik
zou zeggen blijf gewoon van je afschrijven want dat lucht al enorm
op en je bent niet de enige die ermee worstelt.
[...]
Niets bijzonders, ik heb geen nare dingen meegemaakt of bijzonder veel last van stress. Slechts het besef waar ik vandaan kom toen ik nog 15-20 kilo zwaarder was. En vandaar dus een beetje aan het stoeien met de vraag wat kan en wat niet, en in hoeverre mijn schuldgevoel me nu eerder in de weg zit, of dat ik juist dat bewustzijn nodig heb om de juiste keuzes te blijven maken. Ik weet dat ik gevoelig ben om aan te komen en ik heb nog een paar kilo te gaan voordat ik echt op een gezond gewicht ben.
Duidelijk!Zou het evtl.een idee zijn om doordeweeks gezond te eten en in het weekend wel iets lekkers te nemen?Dan heb je
namelijk ook iets om naar uit te kijken.Dat is in ieder geval de
manier waarop ik het doe en het werkt goed.Verder kan ik me wel
voorstellen hoe jij je voelt als het niet lukt om maat te houden.Ik
zou zeggen blijf gewoon van je afschrijven want dat lucht al enorm
op en je bent niet de enige die ermee worstelt.
dinsdag 9 februari 2010 om 20:59
Omdat ik niet zo heel veel meer bezig ben met wel/niet eten, lees ik hier nog eigenlijk alleen maar af en toe mee en schrijf ik niet meer actief mee.
Maar de mij van 3 jaar geleden, herken ik ongelooflijk in jouw bovenstaande verhaal. Die was obsessief bezig met eten. Wel eten, niet eten, goed eten, slecht eten, verbranding van eten. Bij mij was het kortgezegd, overdreven veel sporten en voor die verbranding te weinig eten, Ik was boos op mezelf als ik meer dan 1200 kcal at. Ik hield bij wat ik at, moest van mezelf 5 a 6 keer per week sporten. Alleen viel niet af, want niemand kan maar 1200 kcal eten en veel sporten, want honger.. dus vreetbuien...
Maar dat was niet het enige waar ik een control-freak in was, ook hoe ik deed en hoe ik was op school, bij vrienden en bij mensen probeerde ik te controleren. Gelukkig kwam ik er zelf op tijd genoeg achter, toen voor mij de maat vol was. Ik wist dat ik niet goed bezig was.
Ik heb hulp bij een dieetiste gezocht omdat ik niet meer wist wat normale porties waren en wat nou wel goed was voor mijn lijf en leefpatroon ( Ik heb een Diplan-coach daarvoor gebruikt) . Maar het zit vooral in je kop, waarom voel je je schuldig, vergaat de wereld als je eens een keertje niet sport, word je dan meteen een maat groter?
Daarvoor heb ik hulp gezocht bij een psychotherapeute. Bij mij bleek het vooral in onzekerheid te zitten, ik was veel te veel bezig met mijn omgeving, was voor anderen aan het denken, vond dat ik aan een bepaald beeld moest voldoen en dat bij dat behorende beeld die gelukkige gevoelens hoorden.
Onzin, weet ik nu. Ik ben wie ik ben. Ik kan niet alles eten zonder aan te komen, ik hou van sporten maar het heeft lang geduurd voordat ik met het overslaan van een keer ( al was ik ziek) mezelf niet schuldig voelde. Ik weet nog steeds hoeveel ik verbrand met een bepaalde tijd aan sport en hoeveel calorien etenswaren bevatten, maar het verdwijnt naar de achtergrond. Ik ben goed wie ik ben, mensen kunnen heel goed voor zichzelf denken dat hoef ik niet te doen. Ik heb maar een paar sessies gehad,maar daar nog steeds heel veel plezier van. Zoek wel iemand,mocht je besluiten hulp te zoeken, met wie het klikt.
Heel veel succes en mocht je nog vragen hebben, dan beantwoord ik ze graag.
Maar de mij van 3 jaar geleden, herken ik ongelooflijk in jouw bovenstaande verhaal. Die was obsessief bezig met eten. Wel eten, niet eten, goed eten, slecht eten, verbranding van eten. Bij mij was het kortgezegd, overdreven veel sporten en voor die verbranding te weinig eten, Ik was boos op mezelf als ik meer dan 1200 kcal at. Ik hield bij wat ik at, moest van mezelf 5 a 6 keer per week sporten. Alleen viel niet af, want niemand kan maar 1200 kcal eten en veel sporten, want honger.. dus vreetbuien...
Maar dat was niet het enige waar ik een control-freak in was, ook hoe ik deed en hoe ik was op school, bij vrienden en bij mensen probeerde ik te controleren. Gelukkig kwam ik er zelf op tijd genoeg achter, toen voor mij de maat vol was. Ik wist dat ik niet goed bezig was.
Ik heb hulp bij een dieetiste gezocht omdat ik niet meer wist wat normale porties waren en wat nou wel goed was voor mijn lijf en leefpatroon ( Ik heb een Diplan-coach daarvoor gebruikt) . Maar het zit vooral in je kop, waarom voel je je schuldig, vergaat de wereld als je eens een keertje niet sport, word je dan meteen een maat groter?
Daarvoor heb ik hulp gezocht bij een psychotherapeute. Bij mij bleek het vooral in onzekerheid te zitten, ik was veel te veel bezig met mijn omgeving, was voor anderen aan het denken, vond dat ik aan een bepaald beeld moest voldoen en dat bij dat behorende beeld die gelukkige gevoelens hoorden.
Onzin, weet ik nu. Ik ben wie ik ben. Ik kan niet alles eten zonder aan te komen, ik hou van sporten maar het heeft lang geduurd voordat ik met het overslaan van een keer ( al was ik ziek) mezelf niet schuldig voelde. Ik weet nog steeds hoeveel ik verbrand met een bepaalde tijd aan sport en hoeveel calorien etenswaren bevatten, maar het verdwijnt naar de achtergrond. Ik ben goed wie ik ben, mensen kunnen heel goed voor zichzelf denken dat hoef ik niet te doen. Ik heb maar een paar sessies gehad,maar daar nog steeds heel veel plezier van. Zoek wel iemand,mocht je besluiten hulp te zoeken, met wie het klikt.
Heel veel succes en mocht je nog vragen hebben, dan beantwoord ik ze graag.
dinsdag 9 februari 2010 om 21:45
Lunatik, dank voor je verhaal. Zover als jij toen was, ben ik gelukkig niet. Ik eet in principe normaal (niet overdreven weinig) en na vier keer sporten in de week is het gelukkig ook goed. Normaal gesproken sport ik 3 keer in de week zo'n 1,5 uur. Een keertje extra is fijn, maar niet perse nodig.
Waar het bij mij met name in zit, is dat ik dus nog heel erg op zoek ben naar een balans in wat ik wel en niet kan en gezien de resultaten die ik nu bereikt heb qua conditie en gewicht, ben ik erg bang om die weer te verliezen. En daar komt dus denk ik dat schuldgevoel ook vandaan, als ik een keer niet ga, betekent dat dat ik dan meteen weer aankom? Rationeel weet ik van niet, maar ik ben heel bang weer terug te vallen in mijn oude patroon van niet sporten en ongezond eten. En daarom hou ik met alle macht mijn huidige patroon in stand en kan ik daar moeilijk vanaf stappen. Dat control freak achtige herken ik dus goed.
En ik weet niet of het gewoon tijd kost en dat ik dan vanzelf weer in balans kom en beter kan aanvoelen wat wel en wat niet kan. Want ik weet nu eenmaal dat ik altijd zal moeten oppassen. Ik ben helaas niet gezegend met een lijf met maatje 34 en alles kunnen eten wat maar langskomt. Sporten is daarmee een heel belangrijk onderdeel van mijn leven geworden, ik vind het ook lekker, maar ik weet niet of ik het ook net zo lekker zou vinden als het niet nodig zou zijn.
Nou ja, ingewikkeld verhaal dus en ik hoor nog steeds graag jullie verhalen en ervaringen. Dank voor jullie reacties tot zover.
Waar het bij mij met name in zit, is dat ik dus nog heel erg op zoek ben naar een balans in wat ik wel en niet kan en gezien de resultaten die ik nu bereikt heb qua conditie en gewicht, ben ik erg bang om die weer te verliezen. En daar komt dus denk ik dat schuldgevoel ook vandaan, als ik een keer niet ga, betekent dat dat ik dan meteen weer aankom? Rationeel weet ik van niet, maar ik ben heel bang weer terug te vallen in mijn oude patroon van niet sporten en ongezond eten. En daarom hou ik met alle macht mijn huidige patroon in stand en kan ik daar moeilijk vanaf stappen. Dat control freak achtige herken ik dus goed.
En ik weet niet of het gewoon tijd kost en dat ik dan vanzelf weer in balans kom en beter kan aanvoelen wat wel en wat niet kan. Want ik weet nu eenmaal dat ik altijd zal moeten oppassen. Ik ben helaas niet gezegend met een lijf met maatje 34 en alles kunnen eten wat maar langskomt. Sporten is daarmee een heel belangrijk onderdeel van mijn leven geworden, ik vind het ook lekker, maar ik weet niet of ik het ook net zo lekker zou vinden als het niet nodig zou zijn.
Nou ja, ingewikkeld verhaal dus en ik hoor nog steeds graag jullie verhalen en ervaringen. Dank voor jullie reacties tot zover.
donderdag 18 februari 2010 om 12:44
Lena, dat is ook een goeie voor mij: om voedsel niet alleen te zien als calorieën die ik z.s.m. moet verbranden, maar als brandstof.
Ik probeer wel heel bewust goed te eten en niet teveel van de slechte dingen.
Sporten doe ik niet zozeer voor mijn lol, maar voor het resultaat. En velen met mij denk ik, want sportscholen hangen niet voor niks vol met beeldschermen, anders houden maar weinigen die saaie oefeningen vol denk ik.
Ik probeer wel heel bewust goed te eten en niet teveel van de slechte dingen.
Sporten doe ik niet zozeer voor mijn lol, maar voor het resultaat. En velen met mij denk ik, want sportscholen hangen niet voor niks vol met beeldschermen, anders houden maar weinigen die saaie oefeningen vol denk ik.
