Overgewicht en ongemakken, taboe?

Ik heb 2 kinderen,de 1 is superslank en de ander is te dik.

Het superslanke kind eet 2 uur na het avond eten nog 4 boterhammen en drinkt nog een heel pak fruitmelk leeg , zijn broer drinkt dan alleen nog 1 glas melk.Het superslanke kind eet per dag veel meer dan zijn broer.Het verschil is dat superslanke zoon een snellere verbranding heeft.Sommigen kunnen nu eenmaal alles eten en komen geen gram aan terwijl een ander al dik wordt als die eigenlijk een gewoon eetpatroon heeft maar een trage verbranding heeft.Het heeft niet altijd met teveel eten te maken.Bij mij wel,ik ben koolhydraatverslaafd.Rooklucht vind ik vies dus ik heb nooit gerookt.Alcohol drink ik niet.Ik slik geen medicijnen,gebruik geen drugs.Naast mijn koolhydraatverslaving,die ongezond is ben ik verder heel gezond,een gewone bloeddruk,mijn ziektekostenverzekeraar houdt geld bij mij over want ik kost hun bijna nooit wat en nu ik 150 eigen bijdrage heb helemaal niets meer want de pil betaal ik zelf.Mijn kinderen zijn nooit ziek.Superslank kind heeft 1x mazelen gehad en kan niet tegen chloor(waar ik ook niet tegen kan) en zijn dikkere broer is zelfs nog NOOIT ziek geweest,geen kinderziektes ,geen griep NIETS.Hij kan zelfs tegen chloor...

Dus dat dikkeren meer ziek zijn en meer ziektekosten hebben,gaat in ons geval niet op.

Oh ik heb ook al in geen tijden een dokter gezien, behalve voor een fikse keelontsteking...ik kost geen cent.

Elle en Kip, het hoeft helemaal niet zo te zijn dat jullie persoonlijk en nú duurder zijn. Wat wel zo is, is dat mensen met overgewicht een groter risico lopen op gewrichtsslijtage, hartproblemen en andere nare problemen. Dat is gewoon een feit. Maar then again, rokers lopen een hoger risico op kanker, sporters een hoger risico op blessures en drinkers een hoger risico op kanker en leverproblemen. Sja.

Ook al snap ik wel wat FV dit topic wil zeggen vond ik de opmerking over sneller doodgaan smakeloos, het lijkt me persoonlijk beter die opmerking te negeren dan een 'ik ben lekker goedkoop' discussie te voeren... Sta erboven .

Oh, just for the record....

Ik was een mager kind. Een magere puber, dankzij het vetarme dieet waar ik op werd gezet om mijn acné tegen te gaan.

Een magere 20-er, dankzij veel beweging en de slechte kookkunsten van mijn moeder (die kookt zo slecht dat je vanzelf weinig eet).

En nu (30-er) ben ik te zwaar.

Doordat ik van een (studenten-)leven met veel beweging naar een zittend beroep ging. Geld ging verdienen en dus lekkere dingen kon kopen. Zelf ging koken, en ontdekte dat eten lekker is en ik van lekker hou Stopte met roken, waardoor mijn spijsvertering veranderde.



Ik snap dat Oprah iets weg te eten heeft, maar dat is bij mij zeker niet het geval. Ik eet omdat ik het lekker vind. Zo lekker dat ik teveel eet, en daar de verkeerde keuzes in maak (elke dag een stukje chocolade bij de koffie, ipv soms een stukje chocolade bij de koffie).

Het is in mijn ogen faliekante onzin om alle te zware mensen over één kam te scheren en te roepen dat ze allemaal een probleem weg zitten te eten want ik weet uit eigen ervaring dat dat niet zo is.



In mijn hoofd ben ik nog steeds dun. Heel erg onhandig, ik loop tegen dingen aan omdat ik gewoonweg een verkeerd lichaamsbeeld heb.

Ik het erg jammer dat ik niet alle kleding aan kan die ik leuk vind.

De belangrijkste reden om af te willen vallen is voor mij echter het feit dat er een (aangeboren, niet aan gewicht gerelateerde) aandoening is geconstateerd. Daardoor wil ik alle mogelijke risicofactoren tot een minimum beperken, en een gezond gewicht en een goede conditie horen daarbij.

De reacties van FV streken bij mij ook tegen de haren in omdat, ondanks dat ze steeds schreef dikke mensen te willen begrijpen, ik er iets in proefde dat ze zich zat te verlekkeren aan al die vette losers waar zij lekker boven staat omdat zij niet zo is.

Waarschijnlijk is dat niet zo en lees ik dingen die er niet zijn, maar zo kwam het op mij over...

Ik vind het trouwens zeer storend als mensen zich met mijn gewicht menen te moeten bemoeien.

Ik wens géén commentaar als in "zou je dat dropje wel nemen?", "goh, jij bent wel flink geworden", etc.

Ik snap niet dat mensen denken dat je zoiets zomaar kunt zeggen. Waar bemoeien ze zich mee?!

Dat snap ik dus ook niet eigenlijk. Ik geef nooit ongevraagd mijn mening of advies. Ik heb het er wel eens met een vriendin over die zichzelf te dik vindt trouwens, maar da's eerder omdat zij erover begint.



Misschien komt het omdat ik vroeger aan de andere kant heb gestaan, de 'als het waait, waai je dan ook om' opmerkingen en de "goedbedoelde" 'heb je anorexia?' vraag...

En eeeh... JIJ kan het wel hebben!

Maar misschien wíl ik het wel helemaal niet eten!

oo Ja en van 'ach van 1 koekje word je heus niet dik hoor'



ik heb nog nooit opmerkingen naar iemand gemaakt en ook nog nooit ongevraagd advies gegeven aan iemand. Ik heb er zelf ook een hekel aan als mensen dat bij mij doen.

Mensen die zich met mijn eetgedrag of met mijn gewicht bemoeien of kritiek leveren krijgen met gelijke munt terug...dat ben ik wel zo zat!

@Shi, weet je dat lightfrisdrank enorm verslavend is? Ik ben ook zo'n verslaafde. Ik denk dat het gevoel dat je hebt dat je je dorst hebt gelest als je het hebt gedronken, niet meer is dan het onderdrukken van de ontwenningsverschijnselen van lightzoetstoffen. (rare zin, maar ben moe .)

Ik heb periodes dat ik verslaafd ben aan colalight. Als ik het een tijdje niet heb gedronken, is dat het enige wat mijn "dorst" kan stillen.

Het is me wel eens jaren gelukt ervan af te blijven. Ik had een paar weken nodig om te ontwennen, maar daarna taalde ik er niet meer naar en was water en thee genoeg.

quote:elleinspe schreef op 01 september 2008 @ 09:56:

[...]





Niet kwaad om worden MissC en Livre, alleen om zo'n zin al kun je nagaan dat zo iemand of contactgestoord is of niet volledig bij haar volle verstand.Dus daar moet je alleen een beetje medelijden mee hebben, dat is nl een afwijking,en daar betalen wij weer ziektekosten voor.





Dit noem ik nou olie op het vuur gooien terwijl HPL en ik proberen de discussie een beetje zuiver te houden. Ms. niet alles gelezen?

Praat het niet goed, zeer zeker niet! Begrijpelijk is het wel, als je getergd bent. Hou nou gewoon op met dit soort dingen, je schiet er niets mee op.....

Dat mensen zich bemoeien met je eetgedrag kun je denk ik niet echt voorkomen en is iets waar je je maar beter bij neer kunt leggen volgens mij. Ze doen het toch wel, commentaar leveren op wat dan ook.



Zelf ben ik niet te dik, zelfs het andere uiterste: Al mijn hele leven moet ik eerder moeite doen om op gewicht te blijven en niet teveel af te vallen dan andersom. En nee, dat ziet er inderdaad ook niet uit, zo'n heel mager figuur. Ik zie het direct: Zodra ik gespannen of anderszijds onprettig in mijn vel zit val ik kilo's achter elkaar af. Iets om echt in de gaten te houden.



Wat dat betreft kan ik me wel iets voorstellen bij de opmerkingen over eigenwaarde en gewicht. Als ik het tenminste doortrek naar mijn eigen situatie: Juist als ik me lekker voel, me zelfverzekerd voel, goed voor mezelf wil zorgen, ben ik in staat om mezelf te dwingen regelmatig te eten en op gewicht te blijven. Dan is dat ook helemaal geen grote opgave, omdat ik dan geniet van het goed voor mezelf zorgen, omdat ik dan blij word van mezelf goed behandelen. Voel ik me niet zo prettig, dan kan ik dat maar met heel veel moeite opbrengen. Sterker nog, ik zag er dan zelfs niet echt direct de waarde niet van in in moeilijke fases van mijn leven. Gewoon, omdat voor mezelf zorgen op sommige momenten in het verleden niet op de hoogste plek van mijn prioriteitenlijstje stond. Echt een kwestie van jezelf het waard vinden dus, eigenwaarde. Ik kan me goed voorstellen dat het andersom, bij dik zijn, net zo kan werken.



Of het bij mij ee nkwestie van stofwisseling is vraag ik me af. Ik denk eerder met gewoontes en smaak. Ik houd erg van eten en koken, maar niet van zoetigheid, van snoep (chemisch, juk), van vettigheid. Ik kan sowieso niet veel eten achter elkaar, maar kan me voorstellen dat dat gewenning kan zijn. Ik moet wel zorgen regelmatig kleine beetjes te eten, anders kan ik echt heel slap en beroerd worden, als ik te laat ben. En ja, ik krijg er ook regelmatig commentaar op:

"Water? Wil je water? Doe 's gezellig!" (Zo heb ik als kind spa rood en blauw leren kennen. Mensen schonken liever water uit een flesje. Blijkbaar was dat minder ongezellig. )

"Kom kom, neem maar gewoon een flink stuk taart, en opeten hoor! Je kunt het makkelijk hebben, wat meer vlees op je botten. Nee, niet zeggen dat je het niet wilt, dan doe je er maar de hele avond over, maar opeten zul je het!"



Nou ja, je snapt het idee.

Trouwens, nog even over kleding:



Ik denk dat ik het ook veel moeilijker zou vinden om kleding te kiezen als ik dikker zou zijn. Mijn smaak is gewoon heel erg toegespitst op een slank lijf en wat daar nou juist mooi bij staat, denk ik. Dus dan denk ik aan silhouetten met een smalle taille, uitwaaierende rokken, strakkere truitjes, dat idee. Dat merk ik nu tijdens mijn zwangerschappen al, dat ik het veel lastiger vind om me naar mijn smaak te kleden. Ik ben dan ook elke keer weer blij dat ik de kleding weer aan kan die ik mooi vind, een tijdje na de bevalling en zou het, denk ik, best lastig en helemaal niet leuk vinden als ik die dingen niet meer zou kunnen dragen en een andere stijl zou moeten zoeken, aangepast aan een ander lijf.

quote:Missdemeanor schreef op 01 september 2008 @ 12:55:

Dat mensen zich bemoeien met je eetgedrag kun je denk ik niet echt voorkomen en is iets waar je je maar beter bij neer kunt leggen volgens mij. Ze doen het toch wel, commentaar leveren op wat dan ook.



Zelf ben ik niet te dik, zelfs het andere uiterste: Al mijn hele leven moet ik eerder moeite doen om op gewicht te blijven en niet teveel af te vallen dan andersom. En nee, dat ziet er inderdaad ook niet uit, zo'n heel mager figuur. Ik zie het direct: Zodra ik gespannen of anderszijds onprettig in mijn vel zit val ik kilo's achter elkaar af. Iets om echt in de gaten te houden.



Wat dat betreft kan ik me wel iets voorstellen bij de opmerkingen over eigenwaarde en gewicht. Als ik het tenminste doortrek naar mijn eigen situatie: Juist als ik me lekker voel, me zelfverzekerd voel, goed voor mezelf wil zorgen, ben ik in staat om mezelf te dwingen regelmatig te eten en op gewicht te blijven. Dan is dat ook helemaal geen grote opgave, omdat ik dan geniet van het goed voor mezelf zorgen, omdat ik dan blij word van mezelf goed behandelen. Voel ik me niet zo prettig, dan kan ik dat maar met heel veel moeite opbrengen. Sterker nog, ik zag er dan zelfs niet echt direct de waarde niet van in in moeilijke fases van mijn leven. Gewoon, omdat voor mezelf zorgen op sommige momenten in het verleden niet op de hoogste plek van mijn prioriteitenlijstje stond. Echt een kwestie van jezelf het waard vinden dus, eigenwaarde. Ik kan me goed voorstellen dat het andersom, bij dik zijn, net zo kan werken.



Of het bij mij ee nkwestie van stofwisseling is vraag ik me af. Ik denk eerder met gewoontes en smaak. Ik houd erg van eten en koken, maar niet van zoetigheid, van snoep (chemisch, juk), van vettigheid. Ik kan sowieso niet veel eten achter elkaar, maar kan me voorstellen dat dat gewenning kan zijn. Ik moet wel zorgen regelmatig kleine beetjes te eten, anders kan ik echt heel slap en beroerd worden, als ik te laat ben. En ja, ik krijg er ook regelmatig commentaar op:

"Water? Wil je water? Doe 's gezellig!" (Zo heb ik als kind spa rood en blauw leren kennen. Mensen schonken liever water uit een flesje. Blijkbaar was dat minder ongezellig. )

"Kom kom, neem maar gewoon een flink stuk taart, en opeten hoor! Je kunt het makkelijk hebben, wat meer vlees op je botten. Nee, niet zeggen dat je het niet wilt, dan doe je er maar de hele avond over, maar opeten zul je het!"



Nou ja, je snapt het idee.En waarom zou je je daar bij neerleggen? Zodat ze het de volgende verjaardag weer kunnen doen? Ik zal daar nooit mijn mond over houden. Ze hebben zich er niet mee te bemoeien, klaar. Toch weer doen? Gast minder.

Waar?

Is het in de helft (?) van de gevallen niet ook gewoon een kwestie van hoe je als mens in elkaar steekt? Mijn broer bijvoorbeeld is zwaar alcoholist geworden na de dood van een 'loved one', maar ontkent dit in alle toonaarden en áls iemand dan doorgaat over zijn alcoholmisbruik, grijpt hij terug naar smoesjes: "Ik heb het al zo zwaar, ben iemand verloren.." en zo leeft hij dan verder met zij slechte, vernietigende gewoontes. Ik ben diezelfde persoon verloren, maar verschuil me nooit achter smoezen, dat kan ik niet rijmen met wie ik ben. Ik zie zijn gedrag als zwakte en dat klinkt hard, maar zo voel ik het wel.

Mijn schoonmoeder hetzelfde verhaal, zij is heel zwaar geweest, ze was bijna dood, en heeft nu een maagbandje. Zij stopt zichzelf vol met alles wat slecht is (sauzen, overal moeten sauzen bij 'omdat dat beter glijdt, dan hoef ik niet te braken') en heeft daar een arsenaal aan excuses voor klaarliggen. Dit zijn twee mensen in mijn omgeving die wéten dat ze slecht bezig zijn, maar toch doorgaan met zichzelf vernietigen. Ik ken hen ook niet anders dan mensen die altijd medelijden hebben met zichzelf en niet doorzetten, die altijd en overal wel een excuus voor weten te verzinnen. Zo zitten zij gewoon in elkaar en dus zal de een niet van zijn alcoholprobleem afkomen en de ander niet van haar eetprobleem en beiden dus niet van hun ongezonde lichaam.

Mag ik erbij vermelden dat ik óók mensen ken die wel degelijk werken aan hun problemen (verschillende verslavingen), maar deze mensen waren voordat deze problemen de kop op staken óók al mensen die vooral zichzelf niet spaarden, die zichzelf en hun gedrag kritisch konden bekijken en ook kritiek van anderen op waarde wisten en durfden te schatten. Zij schieten niet in de verdediging en reageren niet aangebrand, omdat ze weten dat wat anderen zeggen, hout snijdt.

Je ziet het hier al, de reacties van een HPL (sorry, is even korter, eigenlijk moet ik je naam voluit typen, maar ik ben lui..) en een bijv. MissChicken zijn totáál verschillend, terwijl ze beiden kampen met overgewicht. Dat vind ik bijzonder..



Wat FV zegt over eigenwaarde, begrijp ik wel. Als je tempel heilig voor je is, doe je wat in je vermogen ligt om die gezond te houden. Dat is de strekking.

Vermogen zal eenieder vertalen naar wat voor hen van toepassing is en dáár zal dan - uitzonderingen daargelaten - uit blijken wat voor soort mens je bent. Durf je jezelf te bekritiseren of verschuil je je liever achter de zoveelste smoes?



Ik ben zeker nog 15 kilo te zwaar en ik merk dat mijn lichaam niet gezond is. Ik kan op dit moment niet voldoende bewegen vanwege klote medicijnen die mijn spieren geweld aan hebben gedaan, maar ik beweeg wel áls het kan, helaas is het te weinig en ben ik onbalans. Daarnaast let ik heel erg op mijn voeding, maar dat heb ik altijd al gedaan, dus da's geen zware klus. Als ik dan zie hoe mensen (om mij heen dus, hè, waarvan ik weet uit eigen mond dat ze het doen) hun lichaam verkloten, word ik kwaad. Dat snap ik niet.



Ik ben kwijt wat ik nog meer wilde zeggen, dus laat ik het hier maar even bij...

Dat is niet in de verdediging schieten, dat is voor jezelf opkomen. En mensen erop wijzen dat ze ongewenst gedrag vertonen.

MissChicken, het boeit me niet als mensen wat willen zeggen over mijn eetgewoontes of gewicht. Ik heb niet de neiging om me te verdedigen of in de aanval te gaan en al helemaal niet om daarvoor een vriendschap 'op te zeggen' of niet meer langs te komen.



Zoals ik al zei: Mensen hebben overal wat over te zeggen. Over wat en hoe je eet. Over hoe je je kinderen opvoedt. Over hoe je je geld verdient en hoe je de taken thuis verdeelt. Over wat dan ook. Nou en? Ik geef zelf ook graag mijn mening Bovendien heb ik gemerkt: Zodra het me zodanig raakt dat ik in de verdediging wil schieten moet ik maar eens achter mijn oren krabben en nadenken over wat ik er eigenlijk zelf echt van vind. Want bijna altijd blijkt het gewoon een gevalletje gevoelige snaar te zijn waar ik eigenlijk gewoon wat mee moest doen.



Als kind was het irritant, toen trok ik me er wat van aan en dat heeft me af en toe tegen heug en meug iets laten opeten dat ik eigenlijk had willen en moeten laten staan. Daarom vind ik het ook zo belangrijk dat mijn kinderen leren hun eigen grenzen te kennen (qua eten, want daar hebben we het nu over, maar natuurlijk geldt dat ook voor andere gebieden) en te respecteren. En daarbij eventueel commentaar van anderen te zien als wat het is: De mening van een ander. Dat kun je naast je neerleggen of er wat mee doen als het je raakt. Simpel.

Ik vind het echt jammer dat het zo gegaan is.



Het was een fatsoenlijke discussie met vragen en antwoorden en het is gewoon overgegaan in een kinderachtige bekvechtruzie.



Ik vond de vragen van FV juist fijn, ze doet haar best om het te begrijpen en stelt geïnteresseerde vragen.



Sommige vrouwen met overgewicht reageren echt te overdreven naar mijn mening.

En dat overdreven reageren, roept bij mij dus de vraag op: Waarom?



Ik heb ook mensen in mijn omgeving die denken dat ben aangekomen, omdat ik te veel eet. Maar ik weet dat dat niet de oorzaak is van mijn overgewicht, dus doet het niks met me. Ik hecht daar geen waarde aan. Zo ook met een aantal andere dingen die speelden in mijn verleden (had niets met overgewicht te maken, maar met andere lastige zaken), waarover mensen hun mening klaar hadden liggen. Ze hadden het alleen bij het verkeerde eind, dus sja, boeien!

Als ik wél word geraakt, zegt dat in mijn geval bijna altijd dat er iets (of alles) van waarheid in zit. Maar dat ben ik, misschien werkt dat bij sommigen anders? Leg het me eens uit!...

zelf is mijn gewichts ietsjes hoog (4 kg te zwaar voor goed BMI), maar ik heb 1 vriendin die erg mager is en eentje die echt flink te zwaar is. Wat die wel niet te horen krijgen!

De magere:

-auschwitz is die kant op hoor!

-mens, eet alsjeblieft een patatje met

-je bent een slecht voorbeeld voor je leerlingen (ze is lerares)



de dikkere

-jij moet maar niet bukken in een groene jurk dan denken ze dat je de glasbak bent!

-groenten zijn niet giftig hoor

in de bus: -moet jij niet fietsen?



tja..mensen zijn zo lomp..en mager of dik, tis nooit goed.