Lijf & Lijn alle pijlers

Overgewicht en ongemakken, taboe?

31-08-2008 11:08 680 berichten
Alle reacties Link kopieren
In het topic 'tot welke maat pas je in attracties' viel het me op dat vragen over de bij overgewicht horende (lichamelijke) ongemakken niet echt op prijs worden gesteld.

Met ongemakken bedoel ik oa:

Schurende huid als je een rokje aan hebt en geen panty of legging

Bij ernstig overgewicht heb je naar ik begreep heel vaak gewoon pijn in je gewrichten

Je bent niet meer zo lenig

Je buik zit in de weg tijdens het neuken

Maar ook:

Vervelende opmerkingen naar je hoofd krijgen over je figuur, of als je op straat een patatje eet

Je lelijk voelen

Je schuldig voelen als je iets ongezonds eet

Het besef dat je (uitzonderingen daargelaten) zelf verantwoordelijk bent voor je gewicht. (Ieder pondje gaat door het mondje toch?)

etc

In het betreffende topic wordt door sommige mensen heel verontwaardigt gedaan,anderen negeren het totaal. Waarom?

Ik ben nu nog een kilo of 15 te zwaar, heb nu mt 44 en voel me als herboren als ik het vergelijk met voor ik 12 kilo was afgevallen.

(Kan je nagaan als die 15 kilo er ook nog af is )

Ik heb meer energie, betere conditie, kan zonder panty in een rokje (wel talkpoeder gebruiken, maar dat hielp eerst echt niet meer) zit beter in m'n vel etc.

Is het dan zo confronerend om er over te praten? Komt dat te dichtbij?

Mag je niet zeggen dat overgewicht vaak door je eigen gedrag komt? Dat overgewicht een hoop ongemak met zich mee brengt op lichamelijk, emotioneel, psychisch en sociaal gebied?

Waarom wel / niet?
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
Alle reacties Link kopieren
Dufty,



Grappig, ik ben ook rond de dertig kilo aangekomen tijdens mijn zwangerschap. Toch heb ik nooit gedacht dat ik altijd dik zou blijven. Is ook niet gebeurd, ik was binnen een jaar juist 10 kilo lichter dan voor mijn zwangerschap.



Ik vind het vooral fascinerend dus eigenlijk omdat ik persoonlijk me gewoon niet voor kan stellen dat ik ooit dik zou zijn, ik had het er laatst met een nog veel dunner vriendinnetje ook al over. Wij zijn in ons hoofd ook altijd dun, heel gek is dat. Ik heb dus het idee dat er kennelijk toch ergens een mentaal verschil moet zijn, wat dat precies is weet ik niet, maar het lijkt erop dat mensen die dik zijn, worden of blijven, zich daar ook mentaal bij neer kunnen leggen.
Am Yisrael Chai!
Alle reacties Link kopieren
quote:fashionvictim schreef op 31 augustus 2008 @ 13:32:

[...]





Thanks .



Nou ja, ik ben eigenlijk vooral benieuwd naar hoe zoiets zo ver komt, ik vind het heel erg fascinerend eigenlijk. Is het het gevoel dat "het toch niet meer uitmaakt"? Of "dat lukt me toch nooit"? Ik ben zo benieuwd naar wat er in iemands hoofd omgaat, maar aan de andere kant, als je dat zelf wist dan was het waarschijnlijk nooit zo ver gekomen, of wel?



Ik zat niet lekker in mijn vel, had teveel problemen gehad en zag geen uitweg meer, kon nergens troost vinden en ben gaan eten. En veel ook. Op dat moment dacht ik idd dat ik het niet waard was. En ja dan zitten al die kilo's er heel snel aan.

Sinds ik weet dat ik het wel waard ben doe ik er dan ook alles aan om er weer fatsoenlijk uit te gaan zien, maar ja dat is heel erg lastig. Iedereen die mijn voedings en bewegingspatroon ziet is verbaasd dat ik geen 60 kilo weeg om het zo maar te zeggen.



En wat je ook zegt over dat ongelukkig zijn, dat ben ik helemaal met je eens. Ik ben dan wel niet ongelukkig om wie ik ben, maar wel om wat mijn lijf is. En ik weet wel dat ik ooit weer een gewoon gewicht heb als ik zo door blijf gaan, maar tot die tijd zal ik ongelukkig zijn met mijn lijf.



Als je nog meer vragen hebt lees ik het wel
Alle reacties Link kopieren
Moordwijf< ik heb eerlijk waar nog nooit een opmerking gehad.
Alle reacties Link kopieren
quote:Eowynn_ schreef op 31 augustus 2008 @ 13:31:

Moordwijf, dat is dan toch geen 'normaal' leven?Ik bedoel met een normaal leven leiden dat ze een gezin heeft en een baan en vrienden. Op die manier.
Alle reacties Link kopieren
quote:tiaraatje schreef op 31 augustus 2008 @ 13:39:

Moordwijf< ik heb eerlijk waar nog nooit een opmerking gehad.Oh heerlijk lijkt me dat!
Alle reacties Link kopieren
Wat is normaal,

lees eens rond op het forum, en je komt velen tegen met een gewoon gewicht, die ook niet in een gemene deler passen, die ook niet in een 'algemeen' plaatje passen, (en wie wil dat eigenlijk wel?)

Zelf denk ik wel, dat mensen die zo'n vreselijke haat liefde verhouding hebben met eten, (ik schaar voor het gemak ook de anorectische club hierbij), ik bedoel dus niet de mensen die gewoon wat zwaarder zijn door een bewust bourgondische levensstijl, maar de echte proppers, die 6 hamburgers naar binnen werken, dat soort werk, eigenlijk ook niet willen leven, of op zijn minst niet van het leven houden.

Eten is zo basaal, en kan zo ongelofelijk lekker zijn, maar het wil er bij mij niet in, dan mensen (die verder geen aandoening hebben waardoor ze zo zijn) van 200 kilo en meer gelukkig zijn, zulk excessief gedrag heeft een oorzaak,
Alle reacties Link kopieren
Ojeee, Moordwijf was met net voor, en heeft het zeer helder verwoord!
Alle reacties Link kopieren
Maar ik ben in mijn hoofd ook nog steeds dun, in mijn hoofd weeg ik nog 58 kilo bij 1.72 meter.
Alle reacties Link kopieren
Moordwijf, wat voor soort opmerkingen krijg jij dan? En hoe reageer je dan? Het lijkt me nl behoorlijk kwetsend.



Mensen schatten me niet 100+.Misschien komt dat door mn figuur. Ben meer een peer dan een appel. Behoorlijke borsten en heupen maar toch redelijk in verhouding.
Alle reacties Link kopieren
quote:Eowynn_ schreef op 31 augustus 2008 @ 13:34:

FV, niet iedereen weet hoe hij of zij goed voor zichzelf moet zorgen. Ik was al veel te zwaar toen ik uit huis ging, sport werd niet echt aangemoedigd (bij meisjes), het eetpatroon was niet gezond, mijn ouders waren ook te zwaar. Dus dat heeft niets met eigenwaarde te maken. Mijn eigenwaarde is eigenlijk altijd prima geweest, overgewicht of niet.Ik versta denk ik iets anders onder eigenwaarde (wederom, niet aanvallend bedoeld, ik probeer het gewoon te begrijpen). Ik versta daaronder dat je het allerbeste uit jezelf en je leven probeert te halen, binnen je mogelijkheden. Een slechte conditie hebben bijvoorbeeld, hoort daar dan in mijn ogen niet bij. Wat jij beschrijft komt meer over op mij alsof je vanuit een negatief vertrekpunt start, begrijp je wat ik bedoel? Alsof je zegt: ik vind mezelf altijd leuk, ONDANKS... waar ik zou zeggen: ik vind mezelf leuk, VANWEGE...
Am Yisrael Chai!
Alle reacties Link kopieren
Dat is mijn probleem juist ook. Ik zie mijzelf niet als dik in de spiegel. Het lijkt wel een soort omgekeerd anorexiabeeld.

Als ik in de spiegel kijk denk ik, o leuk, mooi figuur.

Als ik mijzelf dan op een foto zie of, nog erger, op een film dan val ik zowat flauw...
Alle reacties Link kopieren
quote:Livre schreef op 31 augustus 2008 @ 13:43:

Maar ik ben in mijn hoofd ook nog steeds dun, in mijn hoofd weeg ik nog 58 kilo bij 1.72 meter.Ja, maar als ik door ziekte dik zou worden zou dat bij mij denk ik ook zo werken, dat werkte tijdens mijn zwangerschap al zo. Ik was vaak serieus verbaasd als ik dan weer mijn lijf in de spiegel zag. Dus ik kan me dat heel goed voorstellen, beter voorstellen zelfs dan dat je in je hoofd ook dik bent.
Am Yisrael Chai!
Alle reacties Link kopieren
quote:tiaraatje schreef op 31 augustus 2008 @ 13:44:

Dat is mijn probleem juist ook. Ik zie mijzelf niet als dik in de spiegel. Het lijkt wel een soort omgekeerd anorexiabeeld.

Als ik in de spiegel kijk denk ik, o leuk, mooi figuur.

Als ik mijzelf dan op een foto zie of, nog erger, op een film dan val ik zowat flauw...Achgossie... het is grappig om te lezen maar kan me voorstellen dat dat voor jezelf heel rot is.
Am Yisrael Chai!
Alle reacties Link kopieren
Dat kan inderdaad verschil uitmaken. Maar het blijft een rare gewaarwording, om in je hoofd slank te zijn en in werkelijkheid erg dik.
Alle reacties Link kopieren
quote:MysticAngel schreef op 31 augustus 2008 @ 13:40:

Wat is normaal,

lees eens rond op het forum, en je komt velen tegen met een gewoon gewicht, die ook niet in een gemene deler passen, die ook niet in een 'algemeen' plaatje passen, (en wie wil dat eigenlijk wel?)

Zelf denk ik wel, dat mensen die zo'n vreselijke haat liefde verhouding hebben met eten, (ik schaar voor het gemak ook de anorectische club hierbij), ik bedoel dus niet de mensen die gewoon wat zwaarder zijn door een bewust bourgondische levensstijl, maar de echte proppers, die 6 hamburgers naar binnen werken, dat soort werk, eigenlijk ook niet willen leven, of op zijn minst niet van het leven houden.

Eten is zo basaal, en kan zo ongelofelijk lekker zijn, maar het wil er bij mij niet in, dan mensen (die verder geen aandoening hebben waardoor ze zo zijn) van 200 kilo en meer gelukkig zijn, zulk excessief gedrag heeft een oorzaak,Ja, dat is ook wat ik bedoelde, wat jij hier schrijft.
Am Yisrael Chai!
Alle reacties Link kopieren
quote:fashionvictim schreef op 31 augustus 2008 @ 13:37:

Dufty,



Grappig, ik ben ook rond de dertig kilo aangekomen tijdens mijn zwangerschap. Toch heb ik nooit gedacht dat ik altijd dik zou blijven. Is ook niet gebeurd, ik was binnen een jaar juist 10 kilo lichter dan voor mijn zwangerschap.



Ik vind het vooral fascinerend dus eigenlijk omdat ik persoonlijk me gewoon niet voor kan stellen dat ik ooit dik zou zijn, ik had het er laatst met een nog veel dunner vriendinnetje ook al over. Wij zijn in ons hoofd ook altijd dun, heel gek is dat. Ik heb dus het idee dat er kennelijk toch ergens een mentaal verschil moet zijn, wat dat precies is weet ik niet, maar het lijkt erop dat mensen die dik zijn, worden of blijven, zich daar ook mentaal bij neer kunnen leggen.



Misschien blijven zij in hun hoofd ook wel dun? Of een ander referentiekader?

Althans, ik ben in mijn hoofd ook dikker dan de buitenwereld roept. Als puber was ik mollig en in vergelijking met andere pubers gewoon dik. In mijn hoofd ook. Nu ik 32 ben, is het allemaal een beetje omgedraaid. Mijn oud klasgenoten zijn bijna allemaal aangekomen, ik afgevallen. Ik zie mezelf nog steeds als dat meisje met de dikke billen en dikke benen (en die heb ik in verhouding echt nog steeds hoor). Terwijl ik van de buitenwereld hoor dat ik zo petit ben, of rank als een hinde.....

In vergelijking met mijn collega's misschien, maar niet in vergelijking met jou denk ik.
Alle reacties Link kopieren
quote:dufty schreef op 31 augustus 2008 @ 13:28:

Ik heb altijd netjes 70 kilo gewogen, zag er goed uit en werd ook zo benaderd. Nu er in de afgelopen 10 jaar 30 kilo is bijgekomen merk ik dat mensen je toch anders benaderen. Niet dat ze onaardig zijn, maar er wordt niet meer zo maar een deur voor me opengehouden door een leuke kerel en nagefloten word ik ook veel minder vaak. Toch voel ik mezelf nog steeds mooi, al zie ik er, logisch ook, heel anders uit dan 5 jaar geleden, bijvoorbeeld. Lichamelijk heb ik ook veel meer klachten dan voorheen, ik merk het voornamelijk aan mijn conditie. Ik zie nu veel sneller paars bij een zware lichamelijke inspanning dan voorheen :-). Ik kan wel gewoon rokjes aan, geen last van schuurplekken gelukkig. Ook kleed ik me goed, ben fan van winkels als Claudia Strater, dus ik vind dat ik er altijd stijlvol uitzie en krijg vaak complimenten, ondanks mijn overgewicht. Ik merk vnl dat vooral vrouwen nog wel eens neerbuigend kunnen zijn over mijn extra kilo's, zijn ronduit verbaasd als ze zien dat ik een hele knappe vriend heb die me regelmatig knuffelt en public en zegt dat hij me mooi vind. Dan voel ik me wel erg stoer eigenlijk, hoe kinderachtig ook. In ieder geval wil ik wel een aantal kilo's kwijt omdat ik graag een 2e kindje wil. Ik denk dat een zwangerschap met mijn huidige gewicht anders best zwaar zal zijn. Ook heb ik een hoge bloeddruk met mijn overgewicht, al had ik daar 10 jaar geleden ook al last van, weliswaar in mindere mate, maar blijkbaar toch een familiekwaal.



Ik ondervind dus wel ongemakken. Ben sneller moe, heb een slechte conditie, ik kan niet zomaar alles meer aan, laarsen krijg ik vaak niet dicht en ik schijn ook soms te snurken (iiieks!).



Grappig, ik heb het dus andersom. Ik werd bijna nooit aangesproken, maar nu veel vaker. Door vreemde mensen maar ook door mensen op mijn werk. Alsof ze je nú opeens wel zien staan.



Tweede punt merk ik ook. Ook negatief. "Je stopt toch wel met afvallen nu he? Je wordt zo mager anders!" Nou, 75 kilo bij 1,81 lijkt me gewoon gezond, toch?
Alle reacties Link kopieren
FV, het klinkt ook wel grappig idd.

Maar aan de andere kant heb ik er daardoor blijkbaar ook zo goed als geen last van omdat ik mijzelf toch haast nooit op beeldmateriaal zie..



Deze 100 kilo is voor mij eigenlijk wel de grens. Ik geloof dat als ik nog zwaarder ga worden, me ook ongelukkiger ga voelen.

Gewoon puur ongelukkig met mn lijf en met het feit dat ik qua kleding dan helemaal niet meer kan kopen wat ik wil.
Alle reacties Link kopieren
quote:Heyjij schreef op 31 augustus 2008 @ 13:07:

ik heb ook een vraagje, beetje een rare maar ik ben toch nieuwsgierig.

Zijn de personen met flink overgewicht bang om eerder te sterven?



Ja. Bang om te sterven ben ik sowieso, en ik weet dat die extra 25 kilo aan mijn lijf super ongezond zijn en het risico vergroten.

Dat is voor mij nu de hoofdreden om te gaan lijnen, bewuster te gaan eten.

Wat ook vervelend is, is dat ik er uit zie ofdat ik 6 maanden zwanger ben, dus die vraag krijg ik geregeld.

Verder vind ik kleding in grote maten altijd minder leuk eruit zien. Zonder een rol erover heen staat een spijkerbroek echt mooier, en een strak truitje vraagt een strak pannetje.

Maargoed, ik ben verder gezegend met een mooi hoofd en een goed stel hersens. Dus daar ben ik wle heel erg blij mee.
quote:fashionvictim schreef op 31 augustus 2008 @ 13:17:

[...]





Wat voor aanname dan? Dat zo iemand heel erg ongelukkig moet zijn? Tja, sorry, het is niet beledigend bedoeld, maar ik kan me serieus niet voorstellen dat iemand die gelukkig is zo ongelooflijk veel gaat wegen.



Ik moet eerlijk zeggen dat ik alles boven de 100 kilo al als ongelooflijk veel beschouw, ik kan me er gewoon echt niets bij voorstellen, als ik zo'n getal zie staan dan valt mijn bek open, bij wijze van spreken. Maar hier op het forum lees ik dat er behoorlijk veel mensen zijn die boven de 100 kilo wegen, dus dat ziet er aan de buitenkant kennelijk nog niet eens als zoveel uit. Als ik bijvoorbeeld zou moeten schatten hoeveel een vrouw weegt die laten we zeggen maat 50 heeft, dan zou ik denken dat dat iets van 85 a 90 kilo is ofzo, omdat ik dat al zoveel vind klinken. 100 is weer een stap verder, maar 200! Man, ik zou niet eens 200 kilo kunnen tillen, 100 trouwens ook niet, daar zou ik onder bezwijken.



Voor jouw beeldvorming: ik weeg nu 109,5 kilo en heb maat 50/52.

Toen ik 91 woog had ik maat 46/48.
Alle reacties Link kopieren
Thanks, Branwen! (Al moet ik eerlijk zeggen dat ik ook geen idee heb hoe groot een broek in maat 52 eruit ziet, hoor, ik stel me daarbij vast ook weer iets verkeerds voor, ik vind het moeilijk om daar een plaatje bij te maken.)
Am Yisrael Chai!
Alle reacties Link kopieren
@tiaraatje; Vooral in de sportschool krijg ik van alles naar mijn hoofd geslingerd.



''dat heeft toch geen nut bij jou''

''kom we gaan naast haar fietsen, zien we er goed uit''

''dit is een mooie mensen sportschool hoor''

''hahaha als die dikke wil lopen heeft ze 2 loopbanden nodig''



zulk soort dingen.
Alle reacties Link kopieren
quote:fashionvictim schreef op 31 augustus 2008 @ 14:04:

Thanks, Branwen! (Al moet ik eerlijk zeggen dat ik ook geen idee heb hoe groot een broek in maat 52 eruit ziet, hoor, ik stel me daarbij vast ook weer iets verkeerds voor, ik vind het moeilijk om daar een plaatje bij te maken.)leg 2 broeken in maat 36 naast elkaar.
Alle reacties Link kopieren
quote:Moordwijf schreef op 31 augustus 2008 @ 14:04:

@tiaraatje; Vooral in de sportschool krijg ik van alles naar mijn hoofd geslingerd.



''dat heeft toch geen nut bij jou''

''kom we gaan naast haar fietsen, zien we er goed uit''

''dit is een mooie mensen sportschool hoor''

''hahaha als die dikke wil lopen heeft ze 2 loopbanden nodig''



zulk soort dingen.





Echt? Zeggen mensen dat? Wat afschuwelijk!



Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf ook wel altijd iets dénk, maar ik denk meestal dingen in de trant van "och vrouw toch, hoe heb je het zo ver kunnen laten komen?". In de sportschool zou ik eerder denken: good for you, dat je er wat aan doet.



Ik vind het eigenlijk meestal zielig voor die mensen, het lijkt me zo rot.
Am Yisrael Chai!
Alle reacties Link kopieren
Ik was in de sportschool ook altijd geneigd om dikke mensen heel erg te gaan helpen, maar dat zal ook wel niet op prijs gesteld worden, gok ik.
Am Yisrael Chai!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven