Raad en geruststelling voor borst operatie (opvulling/lift)

Hoi iedereen,

Ik ben een vrouw van 28 en overweeg om me te laten opereren aan mijn borsten. Sinds mijn 19de heb ik last van Hashimoto, een auto-imuun ziekte die de schildklier aanvalt en dewelke zich gemiddeld pas begint te manifesteren vanaf middelbare leeftijd. Omdat deze ziekte pas geconstateerd werd op mijn 26ste, heeft deze ruim de tijd gehad om veel schade aan te richten aan mijn lichaam... Waar ik vroeger als tiener best een mooi lichaam had (maatje 38, 58-60 kilo, grote cup B enzoverder), was dit op mijn 26ste wel helemaal anders, mijn lichaam was haast onherkenbaar door de vele kilo's die erbij zijn gekomen (ik woog op m'n zwaarst 96 kilo en had een cup E/F).

Na medicatie zijn we ondertussen bijna 3 jaar en 26 kilo (minder) verder, ik begin zowat weer een mooie taille te krijgen enzo, maar helaas zijn mijn borsten leeggelopen als ballonnetjes en hangen deze enorm door. Voor mezelf is alles zo geleidelijk aan gebeurd, dat ik hier zelf eigenlijk niet echt iets van door heb gehad en voor mijn ex was dit ook allemaal geen probleem. In mijn nieuwe relatie blijkt dit echter wel problematisch te zijn omdat hij een borstenman is... Hij ziet me op zich graag zoals ik ben, innerlijk ben ik volgens hem perfect en qua figuur (mits nog wat inspanning van mijn kant) ben ik ook helemaal zijn ding, maar die borsten blijken (tot onzer beider spijt) een groot probleem te vormen.

Daarom zijn de termen borstvergroting en borstlift hier al meermaals gevallen. Ik heb hier echter wel heel wat problemen mee door meerdere redenen:

• Ik had mezelf ondertussen geaccepteerd zoals ik ben, maar nu begint die strijd weer helemaal van voren af aan.

• Ik heb operaties aan de borsten (als die niet uit puur medische overwegingen gedaan wordt, zoals borstreconstructie na kanker en dergelijke) altijd als pure ijdelheid gezien en iets voor bimbo's, skanks, porno actrices en dergelijke en heb ergens ook wel de vrees om hiermee geassocieerd te worden als ik deze ingreep zou laten doen. Ik wil hier niemand mee tegen de "borst" stoten, ik ben gewoon heel erg ongeïnformeerd en heb me hierdoor nooit aangesproken gevoeld. Volgens mijn vriend pas ik dan weer wel in het rijtje "wegens medische redenen".

• Dan is er nog het financiële, want zo'n operatie is niet goedkoop

• Ik ben als de dode voor naalden en moet er niet van weten dat er iemand met een mes in me loopt te snijden...

• Ik heb enorme schrik voor mogelijke complicaties zoals het afsterven van de tepel of de keuze niet meer kunnen hebben om borstvoeding te geven als het zover is... of een geknapte of doorgezakte implantaat

• De littekens zie ik ook niet zitten, vooral die rond de tepels zijn in mijn ogen onoverkomelijk, nog een reden dat ik liever niet heb dat ze daaraan zitten... met de andere kan ik wel leven

• Reacties van buitenaf kan ik ook missen als kiespijn, de negatieve maar in bepaalde mate ook de positieve.

En zo kan ik nog wel even verder...

Het is daarom dat ik wel raad kan gebruiken. Raad, ervaringen met dokters en ziekenhuizen, eigen ervaringen of belevingen, eventuele referenties,  enzoverder, want ondertussen heeft heel deze toestand best wat schade aangericht aan mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen, iets waar ik sowieso al veel problemen mee heb, en ik ben het beu om me steeds zo ellendig en onaantrekkelijk te voelen. Ik ervaar lichamelijke problemen waar normale mensen pas op latere leeftijd mee in aanraking komen en wanneer deze problemen er ook niet zoveel meer toe doen, maar op mijn leeftijd zijn deze alles behalve wenselijk.

Alvast bedankt.

knijster1973 schreef: ↑

16-03-2019 21:28

Je moet sowieso geen operatie doen voor een ander. Als je het al doet moet het voor jezelf zijn.

Maar hoe lang is het geleden dat je zoveel bent afgevallen? Ik ben zelf 45 kg afgevallen en mijn borsten waren eerst ook echt lege theezakjes. Na verloop van tijd (een jaar denk ik) is dit toch nog een heel stuk bijgetrokken. Ze hangen wel en ik kan ook echt niet zonder BH naar buiten (maar na 3 zwangerschappen, borstvoeding en zoveel kg afgevallen is dat niet zo gek) maar het zijn geen lege theezakjes meer.

Sowieso moet het voor mezelf zijn. Ik weet dat het allemaal heel negatief overkomt over mijn vriend, maar zo is het echt niet in realiteit hoor. Maar goed.

Waarom ik zelf de operatie WEL zou willen doen (+ eventueel een tummy tuck) is omdat ik toch steeds van mezelf walg als ik in de spiegel kijk... De eens zo mooie borsten waar ik vroeger trots op was hebben al hun glorie verloren en hangen er maar triest bij... en het loshangende vel aan mijn buik laat ook een hele lelijke schaduw achter... feitelijk heb ik nu het lichaam van een 50-jarige die al enkele kinderen heeft gehad ofzo terwijl ik nog geen kinderen heb... niet echt bevorderlijk voor eender welke situatie waarin ik zit. Ik schaam me toch wel als ik een spannende t-shirt aanheb of een bikini draag. Vanuit mijn oogpunt als ik naar beneden kijk ziet het er allemaal wel redelijk OK uit, maar eens ik mezelf volledig in de spiegel bekijk dan moet ik mijn mening toch drastisch herzien.

Wat dat afvallen betreft, sinds ik mijn medicatie neem ben ik in het eerste jaar ongeveer 15 kilo afgevallen. Daarna heb ik een jaartje rond de 81 kilo gezeten en daarna is er in record tempo nog eens 14 kilo vanaf gegaan... (stress, zware job, hartbreuk, amper slapen of eten, etc.)
Nu zit ik toch alweer verschillende maanden rond de 70 kilo en de bedoeling is om toch nog 5-10 kilo af te vallen.

Fayan schreef: ↑

16-03-2019 21:50

Maar in de OP staat dat je jezelf al helemaal geaccepteerd had. Dan is deze walging toch mede aangewakkerd door vriend die je niet aantrekkelijk genoeg vind? Stel je zou een vriend hebben die je wel 100% sexy vond, had je dan nog die operatie overwogen? Had je de operatie überhaupt al (serieus) overwogen voordat hij in beeld kwam? Het klinkt nu namelijk alsof je helemaal oké met hem was totdat hij even zijn ontevredenheid uitte.

Voordat hij in beeld kwam en ik nog aan het afvallen was, had ik al wel eens de bedenking dat mijn borsten wel heel slap geworden waren en natuurlijk vond ik dat wel erg, maar ik zat er niet zo mee omdat ik toen niet dacht of realiseerde dat dat een probleem vormde. Ik heb een regelrechte haat voor foto's van mezelf en spiegels, dus heb mezelf al heel wat jaren niet meer goed bekeken. Nu achteraf gebleken blijkt het toch wat ernstiger te zijn dan ik dacht (wederom, het beeld van bovenaf is heel anders dan het beeld in de spiegel)... Voor mezelf zou het ook veel makkelijker en prettiger zijn als mijn borsten niet telkens weer uit die verrekte BH floepen... en ook ik zou een mooie décolte voor de eerste keer in mijn leven wel kunnen appreciëren, of bloesjes kunnen aandoen die me anders niet zouden flatteren...

Ja, ik had mezelf geaccepteerd zoals ik was en die walging heeft hij zeker aangewakkerd, maar ik was toen ook alles behalve bewust met mezelf bezig, iets wat ik tegenwoordig dus wel doe. Uiteindelijk is die walging er altijd wel geweest hoor, zelfs als tiener, iets waar deze 28-jarige ikke nu heel hard om moet lachen, want er gaat geen dag voorbij waarop ik niet denk dat ik dat lichaam terug zou willen, dat lichaam van voordat de ziekte toesloeg.

SjaanRoeispaan schreef: ↑

16-03-2019 22:09

OT: Mijn vriend doet stom.
Meerdere posts: het is een lul, ga bij hem weg
OT: maarrr hij is heel liefff en ikhouvannum en hij meentutniet enz enz enz

Totaal overbodige reactie.
Er is een reden dat ik daar niet op inga.

Uiteindelijk ben ik de enige hier die hem kent voor wie hij is en ik ben zelf verstandig genoeg om voor mezelf uit te maken wat ik ermee doe. Ik ben hier voor informatie omtrent een ingreep die ik al dan niet (naar eigen keuze) laat uitvoeren, niet voor relatietherapie

Lalize schreef: ↑

16-03-2019 22:26

Een ander model of merk bh kan er ook voor zorgen dat je borsten er niet uit 'floepen'
Voor je vriend misschien niet goed genoeg maar kan jezelf in t dagelijkse leven wel veel bieden.

Qua BH's heb ik al vanalles geprobeerd, push up, klassiek, sport BH, goedkope, dure en enkel bij sport BH's blijft het ongemak beperkt. Maar ja, een sport BH kan je dan weer niet onder alle soort kleding dragen.

En zolang de kleren aanblijven is hij best tevreden hoor. Met een mooie BH, eventueel wat shapewear, een t-shirtje en een skinny broek is hij zelfs heel blij. Hij geeft me trouwens ook geregeld complimentjes over hoe ik eruit zie, mooie taille, lekkere poep, soms zie je het kwijl bij wijze van spreken eruit lopen en zie je wel dat hij zin heeft, maar wanneer de kleren uitgaan verdwijnt dat als sneeuw voor de zon. Hij is heel specifiek in zijn goestingskes en laten hangtieten nu eenmaal een enorme turn-off zijn voor hem. Daar kan hij ook niets aan doen, dat is niet iets wat je zelf bepaalt.