Lijf & Lijn
alle pijlers
Veroordeel jij dikke mensen?
donderdag 29 juli 2010 om 22:13
Nav een eerder topic ben ik hier zo nieuwsgierig naar.
Zelf heb ik overgewicht en ik voel me hierdoor minderwaardig en dan vooral bij mensen die ik (nog) niet heel goed ken.
Je hoort wel dat sommige mensen dikke mensen, dom, lui enz vinden.
Ik vraag me dus af of dit ook écht zo is of dat mensen zich dit zelf aanpraten? Is dit een vooroordeel dan mensen zo denken?
Dus; veroordeel jij dikke mensen? ik bedoel dan eigenlijk; vind je ze minder waard, neem je ze minder serieus?
(en dan bedoel ik dus geen mensen die misschien 5kg af zouden kunnen vallen maar toch wel redelijk overgewicht)
Zelf heb ik overgewicht en ik voel me hierdoor minderwaardig en dan vooral bij mensen die ik (nog) niet heel goed ken.
Je hoort wel dat sommige mensen dikke mensen, dom, lui enz vinden.
Ik vraag me dus af of dit ook écht zo is of dat mensen zich dit zelf aanpraten? Is dit een vooroordeel dan mensen zo denken?
Dus; veroordeel jij dikke mensen? ik bedoel dan eigenlijk; vind je ze minder waard, neem je ze minder serieus?
(en dan bedoel ik dus geen mensen die misschien 5kg af zouden kunnen vallen maar toch wel redelijk overgewicht)
vrijdag 30 juli 2010 om 13:09
quote:Margaretha2 schreef op 30 juli 2010 @ 13:04:
Hetzelfde als alcohol toch (al is dat geen suikerspiegel maar vast een ander proces in je lichaam)? Waarom zien we dat wel als verslaving?
Maar alcohol verslaving wordt vaak ook pas laat gezien. Niemand vindt het gek als iemand elke avond een wijntje drinkt of een borreltje pakt en toch kan iemand dan al afhankelijk of verslaafd zijn.
Idem met eten: sommige mensen zijn eetverslaafd en dik, anderen zijn eetverslaafd, maar compenseren het door te sporten, periodes van onthouding of braken/laxeermiddelen.
Het 'makkelijke' van een alcoholverslaving is dat je geen alcohol hoeft te drinken. Iemand met een eetstoornis moet wel elke dag eten.
Hetzelfde als alcohol toch (al is dat geen suikerspiegel maar vast een ander proces in je lichaam)? Waarom zien we dat wel als verslaving?
Maar alcohol verslaving wordt vaak ook pas laat gezien. Niemand vindt het gek als iemand elke avond een wijntje drinkt of een borreltje pakt en toch kan iemand dan al afhankelijk of verslaafd zijn.
Idem met eten: sommige mensen zijn eetverslaafd en dik, anderen zijn eetverslaafd, maar compenseren het door te sporten, periodes van onthouding of braken/laxeermiddelen.
Het 'makkelijke' van een alcoholverslaving is dat je geen alcohol hoeft te drinken. Iemand met een eetstoornis moet wel elke dag eten.
vrijdag 30 juli 2010 om 13:09
quote:Evidenza schreef op 30 juli 2010 @ 12:56:
[...]
En is dat verwijt nu terecht of niet?Ik denk van wel. Als je alles wegdenkt, alle excuses, alle oorzaken, alle ruis, komt het erop neer dat niet doorzetten gemakkelijker is dan doorzetten. En verslaving heeft in alle gevallen te maken met korte termijn-bevrediging.
[...]
En is dat verwijt nu terecht of niet?Ik denk van wel. Als je alles wegdenkt, alle excuses, alle oorzaken, alle ruis, komt het erop neer dat niet doorzetten gemakkelijker is dan doorzetten. En verslaving heeft in alle gevallen te maken met korte termijn-bevrediging.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 30 juli 2010 om 13:10
quote:mamanna schreef op 29 juli 2010 @ 22:13:
Dus; veroordeel jij dikke mensen? ik bedoel dan eigenlijk; vind je ze minder waard, neem je ze minder serieus?
Ik heb dit topic niet eerder gezien, heb dus ook niet alle pagina's gelezen, maar als ik bij mezelf te rade ga is dit mijn antwoord op je vraag:
Over dikke mensen die er verzorgd uitzien, heb ik geen oordeel klaar. Over dikke mensen die er als een Tokkie uitzien, heb ik wel mijn oordeel klaar. Maar eigenlijk ligt dat meer aan het feit dat ze Tokkies zijn dan aan het feit dat ze dik zijn, want over dunne Tokkies heb ik ook mijn oordeel klaar.
Dus; veroordeel jij dikke mensen? ik bedoel dan eigenlijk; vind je ze minder waard, neem je ze minder serieus?
Ik heb dit topic niet eerder gezien, heb dus ook niet alle pagina's gelezen, maar als ik bij mezelf te rade ga is dit mijn antwoord op je vraag:
Over dikke mensen die er verzorgd uitzien, heb ik geen oordeel klaar. Over dikke mensen die er als een Tokkie uitzien, heb ik wel mijn oordeel klaar. Maar eigenlijk ligt dat meer aan het feit dat ze Tokkies zijn dan aan het feit dat ze dik zijn, want over dunne Tokkies heb ik ook mijn oordeel klaar.
vrijdag 30 juli 2010 om 13:10
quote:Margaretha2 schreef op 30 juli 2010 @ 13:04:
[...]
Hetzelfde als alcohol toch (al is dat geen suikerspiegel maar vast een ander proces in je lichaam)? Waarom zien we dat wel als verslaving?
Omdat dat sociaal geaccepteerd bekend is als verslaving
Een koolhydraatverslaving is nog onbekend terrein voor velen
[...]
Hetzelfde als alcohol toch (al is dat geen suikerspiegel maar vast een ander proces in je lichaam)? Waarom zien we dat wel als verslaving?
Omdat dat sociaal geaccepteerd bekend is als verslaving
Een koolhydraatverslaving is nog onbekend terrein voor velen
vrijdag 30 juli 2010 om 13:11
quote:mamanna schreef op 30 juli 2010 @ 13:04:
Bij mij heeft het dus averechts gewerkt om als kind niet te 'mogen' snoepen terwijl ik wel lekker vond.
Mijn moeder was zelf ook altijd met de lijn bezig (terwijl ze zelf helemaal geen overgewicht had maar dit zelf wel vond) Ik ben altijd mollig geweest (zonder vette dingen en snoep, ja, als grote uitzondering dus)
maar goed, ik was dus al heel jong niet goed genoeg (staat er heftiger dan ik het over wil laten komen) maar er moest dus altijd aan de lijn worden gedaan.
tja, dan maar stiekum hé.....zelf maar lekkere dingen kopen en deze boven op m'n kamertje eten....
Dit is voor mij het begin geweest van mijn jarenlange strijd.
Ik kies er nu dus bewust voor om mijn kindje wél lekkers te laten eten. met mate uiteraard!! Maar ik wil niet hetzelfde creeeren als hoe dat bij mij is gegaan.
Maar daar tegenover staat dat ik ook het gezonde natuurlijk erg promoot.
Mag ik wat lekkers? Ja hoor, een appeltje. en hij zegt nu zelf al; appeltje is ook iets lekkers! (terwijl z'n buurvriendjes een snoepje alleen maar als lekkers zien)
Maar goed, hier dus mijn motivatie om wel voor zo nu en dan snoep te kiezen
Mijn kind mag snoepen hoor.
Maar wel als ze er om vraagt, niet omdat ik zie dat het half elf is en het 'snoeptijd' is. Of dat ik zeg dat ze lekker een stuk taart moet eten omdat het zo 'ongezellig' is als ze dat niet doet.
Ik laat haar er juist heel vrij is maar dring haar niets op.
Bij mij heeft het dus averechts gewerkt om als kind niet te 'mogen' snoepen terwijl ik wel lekker vond.
Mijn moeder was zelf ook altijd met de lijn bezig (terwijl ze zelf helemaal geen overgewicht had maar dit zelf wel vond) Ik ben altijd mollig geweest (zonder vette dingen en snoep, ja, als grote uitzondering dus)
maar goed, ik was dus al heel jong niet goed genoeg (staat er heftiger dan ik het over wil laten komen) maar er moest dus altijd aan de lijn worden gedaan.
tja, dan maar stiekum hé.....zelf maar lekkere dingen kopen en deze boven op m'n kamertje eten....
Dit is voor mij het begin geweest van mijn jarenlange strijd.
Ik kies er nu dus bewust voor om mijn kindje wél lekkers te laten eten. met mate uiteraard!! Maar ik wil niet hetzelfde creeeren als hoe dat bij mij is gegaan.
Maar daar tegenover staat dat ik ook het gezonde natuurlijk erg promoot.
Mag ik wat lekkers? Ja hoor, een appeltje. en hij zegt nu zelf al; appeltje is ook iets lekkers! (terwijl z'n buurvriendjes een snoepje alleen maar als lekkers zien)
Maar goed, hier dus mijn motivatie om wel voor zo nu en dan snoep te kiezen
Mijn kind mag snoepen hoor.
Maar wel als ze er om vraagt, niet omdat ik zie dat het half elf is en het 'snoeptijd' is. Of dat ik zeg dat ze lekker een stuk taart moet eten omdat het zo 'ongezellig' is als ze dat niet doet.
Ik laat haar er juist heel vrij is maar dring haar niets op.
vrijdag 30 juli 2010 om 13:12
quote:Evidenza schreef op 30 juli 2010 @ 13:04:
[...]
Volgens mij beschrijf je daar heel goed wat er gebeurt als mechanismen het over gaan nemen. En we zijn allemaal geprogrammeerd en hebben allemaal mechanismen.
Maar ik snap het gedeelte van het niet willen weten of het niet willen zien niet. Je wéét toch wat je weet? En als je "veiligheid" een schijnveiligheid is waardoor je andere grote problemen ontwikkelt, dan beredeneer je dat toch en doe je er wat aan?
Ik weet dat dit simpel gedacht is, maar ik begrijp de complexe redenaties niet zo. Niet omdat ik ze niet kan volgen, maar omdat het volgens mij vrij overbodig is. Ik snap dus niet dat mensen niet kritisch naar zichzelf kunnen kijken, en kunnen constateren waar het fout ging. Of dat wel kunnen en er dan in blijven hangen.
Het kan een mechanisme zijn, om je kop in het zand te steken. Dat is dan iemands veiligheid.
Niet iedereen heeft de zelfkennis of daadkracht om daar iets mee te doen. Mijn ervaring is dat mensen er pas wat aan doen als ze er veel last van krijgen.
Maar dan nog zijn er mensen die erin blijven zitten. Dan is de angst blijkbaar groter dan de wil er iets aan te doen.
Of ze zijn verslaafd aan het lijden?
En over dat kritisch naar jezelf kijken: ook niet iedereen kan dat. Sommige mensen hebben dat ook gewoon nooit geleerd, in hun opvoeding.
Als je weinig zelfkritisch vermogen, of weinig zelfkennis hebt, lijkt het me moeilijk om iets te gaan ondernemen.
Sommige mensen zitten bijv. erg in de slachtofferrol, en denken werkelijk dat het allemaal eigenlijk niet hun ligt (maar aan de samenleving, hun ouders, man/vrouw, etc).
Dat is dan weer hun 'schijnveiligheid' en reden om er niets aan te doen.
[...]
Volgens mij beschrijf je daar heel goed wat er gebeurt als mechanismen het over gaan nemen. En we zijn allemaal geprogrammeerd en hebben allemaal mechanismen.
Maar ik snap het gedeelte van het niet willen weten of het niet willen zien niet. Je wéét toch wat je weet? En als je "veiligheid" een schijnveiligheid is waardoor je andere grote problemen ontwikkelt, dan beredeneer je dat toch en doe je er wat aan?
Ik weet dat dit simpel gedacht is, maar ik begrijp de complexe redenaties niet zo. Niet omdat ik ze niet kan volgen, maar omdat het volgens mij vrij overbodig is. Ik snap dus niet dat mensen niet kritisch naar zichzelf kunnen kijken, en kunnen constateren waar het fout ging. Of dat wel kunnen en er dan in blijven hangen.
Het kan een mechanisme zijn, om je kop in het zand te steken. Dat is dan iemands veiligheid.
Niet iedereen heeft de zelfkennis of daadkracht om daar iets mee te doen. Mijn ervaring is dat mensen er pas wat aan doen als ze er veel last van krijgen.
Maar dan nog zijn er mensen die erin blijven zitten. Dan is de angst blijkbaar groter dan de wil er iets aan te doen.
Of ze zijn verslaafd aan het lijden?
En over dat kritisch naar jezelf kijken: ook niet iedereen kan dat. Sommige mensen hebben dat ook gewoon nooit geleerd, in hun opvoeding.
Als je weinig zelfkritisch vermogen, of weinig zelfkennis hebt, lijkt het me moeilijk om iets te gaan ondernemen.
Sommige mensen zitten bijv. erg in de slachtofferrol, en denken werkelijk dat het allemaal eigenlijk niet hun ligt (maar aan de samenleving, hun ouders, man/vrouw, etc).
Dat is dan weer hun 'schijnveiligheid' en reden om er niets aan te doen.
vrijdag 30 juli 2010 om 13:12
quote:anita11 schreef op 30 juli 2010 @ 13:05:
Je hebt knappe en lelijke mensen en of ze wel of niet dik zijn draagt daar niet zoveel aan bij, vind ik.
Ik denk dat het niet zozeer over uiterlijk gaat in deze kwestie. Waar het eerder om gaat is of je vindt dat dikke mensen zelf schuld hebben aan hun omvang en of je ze veroordeelt als je ze ziet snacken.
Ik kan wel een conclusie trekken: metabolisme en erfelijke bouw bepalen voor een groot deel of je obesitas krijgt. Daar heb je geen schuld aan. Ik vind het ook sneu dat de natuur wat dat betreft `oneerlijk´ is, ookal ben ik zelf dun.
Maar er is nog zoiets als zelfdiscipline en het komt op me over alsof veel mensen een makkelijker weg kiezen dan doorzetten.
Je hebt knappe en lelijke mensen en of ze wel of niet dik zijn draagt daar niet zoveel aan bij, vind ik.
Ik denk dat het niet zozeer over uiterlijk gaat in deze kwestie. Waar het eerder om gaat is of je vindt dat dikke mensen zelf schuld hebben aan hun omvang en of je ze veroordeelt als je ze ziet snacken.
Ik kan wel een conclusie trekken: metabolisme en erfelijke bouw bepalen voor een groot deel of je obesitas krijgt. Daar heb je geen schuld aan. Ik vind het ook sneu dat de natuur wat dat betreft `oneerlijk´ is, ookal ben ik zelf dun.
Maar er is nog zoiets als zelfdiscipline en het komt op me over alsof veel mensen een makkelijker weg kiezen dan doorzetten.
Viva naar de knoppen.
vrijdag 30 juli 2010 om 13:12
quote:lindy schreef op 30 juli 2010 @ 13:09:
[...]
Een verslaving van wel een half uur bedoel je? Die bloedsuiker heb je zo weer op peil, het is geen heroine die je lijf uit moet. Het is eerder een optelsom. Logisch denken. Het verschil tussen voedsel en vulling zien.
Verslaving zit hooguit tussen je oren, in dit geval.Oh ik dacht permanente verandering vanwege veel koolhydraten eten. Of in elk geval iets van uren en uren ofzo.
[...]
Een verslaving van wel een half uur bedoel je? Die bloedsuiker heb je zo weer op peil, het is geen heroine die je lijf uit moet. Het is eerder een optelsom. Logisch denken. Het verschil tussen voedsel en vulling zien.
Verslaving zit hooguit tussen je oren, in dit geval.Oh ik dacht permanente verandering vanwege veel koolhydraten eten. Of in elk geval iets van uren en uren ofzo.
vrijdag 30 juli 2010 om 13:13
quote:Evidenza schreef op 30 juli 2010 @ 13:04:
[...]
Volgens mij beschrijf je daar heel goed wat er gebeurt als mechanismen het over gaan nemen. En we zijn allemaal geprogrammeerd en hebben allemaal mechanismen.
Maar ik snap het gedeelte van het niet willen weten of het niet willen zien niet. Je wéét toch wat je weet? En als je "veiligheid" een schijnveiligheid is waardoor je andere grote problemen ontwikkelt, dan beredeneer je dat toch en doe je er wat aan?
Ik weet dat dit simpel gedacht is, maar ik begrijp de complexe redenaties niet zo. Niet omdat ik ze niet kan volgen, maar omdat het volgens mij vrij overbodig is. Ik snap dus niet dat mensen niet kritisch naar zichzelf kunnen kijken, en kunnen constateren waar het fout ging. Of dat wel kunnen en er dan in blijven hangen.Maar daarom is het volgens mij nu juist een verslaving. Als je dat kon, dat laatste, was je immers niet verslaafd. Volgens mij leg jij hier precies uit waar elke verslaving op neerkomt. Weten waar het fout gaat, en het tóch doen.
[...]
Volgens mij beschrijf je daar heel goed wat er gebeurt als mechanismen het over gaan nemen. En we zijn allemaal geprogrammeerd en hebben allemaal mechanismen.
Maar ik snap het gedeelte van het niet willen weten of het niet willen zien niet. Je wéét toch wat je weet? En als je "veiligheid" een schijnveiligheid is waardoor je andere grote problemen ontwikkelt, dan beredeneer je dat toch en doe je er wat aan?
Ik weet dat dit simpel gedacht is, maar ik begrijp de complexe redenaties niet zo. Niet omdat ik ze niet kan volgen, maar omdat het volgens mij vrij overbodig is. Ik snap dus niet dat mensen niet kritisch naar zichzelf kunnen kijken, en kunnen constateren waar het fout ging. Of dat wel kunnen en er dan in blijven hangen.Maar daarom is het volgens mij nu juist een verslaving. Als je dat kon, dat laatste, was je immers niet verslaafd. Volgens mij leg jij hier precies uit waar elke verslaving op neerkomt. Weten waar het fout gaat, en het tóch doen.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 30 juli 2010 om 13:14
Oepss, dit topic triggert me. Ik heb zelf jaren 85 kg gewogen. Afvallen? Daar had ik geen zin in, ik at veel te graag lekker en vet en zo. Maar toen ik moeder werd ging de knop om. Ik wilde mijn kids wel op zien groeien. Uiteindelijk 18 kilo afgevallen en dat ben ik nu nog steeds. (Na ruim 10 jaar). Is het makkelijk om zo te blijven? Nee.
Is echt soms moeilijk, maar ik weet waar ik het voor doe. Gezondheid is nu heel belangrijk voor me.
Ik merk dat ik mensen veroordeel die zeggen: Ik heb alle dieten geprobeert maar val nooit af. Misschien dat dat voor een klein percentage geldt, maar voor het grootste gedeelte niet. Die houden zichzelf voor de gek. Het is gewoon echt je eetgewoonten veranderen en lekker (veel) bewegen.
Ik weet ook van mezelf dat ik dikke mannen per definitie als onaantrekkelijk beschouw. Het siert me niet, ik weet het, maar het is wel mijn gevoel.
Als ik dikke gezinnen zie, dus en moeder, en vader en ook dikke kinderen dan merk ik ook dat ik me erger aan de ouders. Aan het feit dat kinderen al op zo'n jonge leeftijd blootstaan aan ongezond voedsel. Voor hen is het later nog moeilijker om op een gezond gewicht te komen.
Dus, ja, ik vind dat dikke mensen veroordeel.......
Is echt soms moeilijk, maar ik weet waar ik het voor doe. Gezondheid is nu heel belangrijk voor me.
Ik merk dat ik mensen veroordeel die zeggen: Ik heb alle dieten geprobeert maar val nooit af. Misschien dat dat voor een klein percentage geldt, maar voor het grootste gedeelte niet. Die houden zichzelf voor de gek. Het is gewoon echt je eetgewoonten veranderen en lekker (veel) bewegen.
Ik weet ook van mezelf dat ik dikke mannen per definitie als onaantrekkelijk beschouw. Het siert me niet, ik weet het, maar het is wel mijn gevoel.
Als ik dikke gezinnen zie, dus en moeder, en vader en ook dikke kinderen dan merk ik ook dat ik me erger aan de ouders. Aan het feit dat kinderen al op zo'n jonge leeftijd blootstaan aan ongezond voedsel. Voor hen is het later nog moeilijker om op een gezond gewicht te komen.
Dus, ja, ik vind dat dikke mensen veroordeel.......
Als je minder wil moeten, moet je minder willen.
vrijdag 30 juli 2010 om 13:14
quote:mamanna schreef op 30 juli 2010 @ 13:04:
Bij mij heeft het dus averechts gewerkt om als kind niet te 'mogen' snoepen terwijl ik wel lekker vond.
dit is juist het punt, het was niet een kwestie van niet mogen, het was er gewoon niet en het werd niet aangeboden. Dan ervaar je iets niet als een gemis of iets niet mogen. Je kunt nog steeds met smaak van andere dingen genieten, en bepaalde dingen zijn er simpelweg gewoon niet, dus leer je ze ook niet te eten. Met Sint Maarten wist ik echt niet wat ik met die zak snoep moest, de taaitaai-poppetjes en de mandarijnen werden eruit gevist door mij, de rest was voor de buurjongen. Dat deed ik zelf. Heb dus totaal niet het gevoel gehad, dat we iets niet mochten. We aten het gewoon thuis niet, zo simpel was het. Wat je meekrijgt, beschouw je wel een beetje als 'gewoon, zo hoort het'. Nu besef ik dat het bijzonder prettig is om dat te hebben meegekregen.
Ik snap je uitleg waarom jij wel af en toe een snoepje geeft aan je kinderen. Hopelijk snap je mijn uitleg, dat geen snoep/patat/chips aan je kinderen geven niet een vorm is van onthouding of iets niet mogen, maar gewoon een patroon meegeven en deze als normaal beschouwen.
Bij mij heeft het dus averechts gewerkt om als kind niet te 'mogen' snoepen terwijl ik wel lekker vond.
dit is juist het punt, het was niet een kwestie van niet mogen, het was er gewoon niet en het werd niet aangeboden. Dan ervaar je iets niet als een gemis of iets niet mogen. Je kunt nog steeds met smaak van andere dingen genieten, en bepaalde dingen zijn er simpelweg gewoon niet, dus leer je ze ook niet te eten. Met Sint Maarten wist ik echt niet wat ik met die zak snoep moest, de taaitaai-poppetjes en de mandarijnen werden eruit gevist door mij, de rest was voor de buurjongen. Dat deed ik zelf. Heb dus totaal niet het gevoel gehad, dat we iets niet mochten. We aten het gewoon thuis niet, zo simpel was het. Wat je meekrijgt, beschouw je wel een beetje als 'gewoon, zo hoort het'. Nu besef ik dat het bijzonder prettig is om dat te hebben meegekregen.
Ik snap je uitleg waarom jij wel af en toe een snoepje geeft aan je kinderen. Hopelijk snap je mijn uitleg, dat geen snoep/patat/chips aan je kinderen geven niet een vorm is van onthouding of iets niet mogen, maar gewoon een patroon meegeven en deze als normaal beschouwen.
vrijdag 30 juli 2010 om 13:14
Even reagerend op de OP. Heb niet alle 13 pagina's (!) gelezen.
Ja ik heb "moeite met" (veroordelen vind ik een te groot woord) dikke mensen, maar ik heb ook moeite met anorexiapatienten. Snap niet dat mensen het zover laten komen, als je een kilo of 3,4,5 te zwaar bent, kun je er dan toch wat aan doen? Waarom wachten tot er 50 of 100 kilo af moet. Je moet je vel niet te ver uit laten rekken, wordt het alleen maar lelijker van als je dan eindelijk gaat afvallen, heb je er nog een probleem bij, overtollig vel.
Laatst was er in Engeland een vrouw (de dikste van het land), die was overleden, ondanks een maagband e.d. bleef ze gewoon fastfood eten, daar kan ik dan echt geen begrip voor opbrengen.
Ja ik heb "moeite met" (veroordelen vind ik een te groot woord) dikke mensen, maar ik heb ook moeite met anorexiapatienten. Snap niet dat mensen het zover laten komen, als je een kilo of 3,4,5 te zwaar bent, kun je er dan toch wat aan doen? Waarom wachten tot er 50 of 100 kilo af moet. Je moet je vel niet te ver uit laten rekken, wordt het alleen maar lelijker van als je dan eindelijk gaat afvallen, heb je er nog een probleem bij, overtollig vel.
Laatst was er in Engeland een vrouw (de dikste van het land), die was overleden, ondanks een maagband e.d. bleef ze gewoon fastfood eten, daar kan ik dan echt geen begrip voor opbrengen.
vrijdag 30 juli 2010 om 13:14
quote:mamanna schreef op 30 juli 2010 @ 13:04:
Bij mij heeft het dus averechts gewerkt om als kind niet te 'mogen' snoepen terwijl ik wel lekker vond.
Mijn moeder was zelf ook altijd met de lijn bezig (terwijl ze zelf helemaal geen overgewicht had maar dit zelf wel vond) Ik ben altijd mollig geweest (zonder vette dingen en snoep, ja, als grote uitzondering dus)
maar goed, ik was dus al heel jong niet goed genoeg (staat er heftiger dan ik het over wil laten komen) maar er moest dus altijd aan de lijn worden gedaan.
tja, dan maar stiekum hé.....zelf maar lekkere dingen kopen en deze boven op m'n kamertje eten....
Dit is voor mij het begin geweest van mijn jarenlange strijd.
Ik kies er nu dus bewust voor om mijn kindje wél lekkers te laten eten. met mate uiteraard!! Maar ik wil niet hetzelfde creeeren als hoe dat bij mij is gegaan.
Maar daar tegenover staat dat ik ook het gezonde natuurlijk erg promoot.
Mag ik wat lekkers? Ja hoor, een appeltje. en hij zegt nu zelf al; appeltje is ook iets lekkers! (terwijl z'n buurvriendjes een snoepje alleen maar als lekkers zien)
Maar goed, hier dus mijn motivatie om wel voor zo nu en dan snoep te kiezen
Haha, dat vond mijn dochter ook altijd. Maar nu ze 6 is, ziet ze een appel niet meer als iets lekkers Ik vind het wel jammer dat er bij sommige vriendinnetjes zoveel gesnoept wordt, zelfs bij de moeders van wie je het niet verwacht. Zo krijgt mijn dochter bij anderen altijd van die smerige pakjes Wicky, mierzoete troep, en moet er behalve het snoepje/koekje om 15 uur na school ook zo nodig net voordat ik haar kom ophalen en we bijna gaan eten nog gesnoept worden. Hier is het 1 keer per dag fruit als tussendoortje, 1 keer een snoepje en verder moet ze maar komkommer/tomaatjes/paprika eten, wat ze gelukkig ook lekker vindt.
Er komen hier ook wel eens kinderen die ik een stukje kiwi of bijvoorbeeld een framboos geef, dat hebben ze dan nog nooit gehad. Als ik er dan naar vraag, blijkt dat ze van mams alleen bananen krijgen. En geef ik zo'n kind na school een snoepje, dan wordt er al meteen bij gevraagd of ze dan straks nog meer snoep krijgen. Dat krijgen ze dan thuis wel. Grrr! En dat zijn dan kinderen van naar ik dacht intelligente en verstandige mensen.
Bij mij heeft het dus averechts gewerkt om als kind niet te 'mogen' snoepen terwijl ik wel lekker vond.
Mijn moeder was zelf ook altijd met de lijn bezig (terwijl ze zelf helemaal geen overgewicht had maar dit zelf wel vond) Ik ben altijd mollig geweest (zonder vette dingen en snoep, ja, als grote uitzondering dus)
maar goed, ik was dus al heel jong niet goed genoeg (staat er heftiger dan ik het over wil laten komen) maar er moest dus altijd aan de lijn worden gedaan.
tja, dan maar stiekum hé.....zelf maar lekkere dingen kopen en deze boven op m'n kamertje eten....
Dit is voor mij het begin geweest van mijn jarenlange strijd.
Ik kies er nu dus bewust voor om mijn kindje wél lekkers te laten eten. met mate uiteraard!! Maar ik wil niet hetzelfde creeeren als hoe dat bij mij is gegaan.
Maar daar tegenover staat dat ik ook het gezonde natuurlijk erg promoot.
Mag ik wat lekkers? Ja hoor, een appeltje. en hij zegt nu zelf al; appeltje is ook iets lekkers! (terwijl z'n buurvriendjes een snoepje alleen maar als lekkers zien)
Maar goed, hier dus mijn motivatie om wel voor zo nu en dan snoep te kiezen
Haha, dat vond mijn dochter ook altijd. Maar nu ze 6 is, ziet ze een appel niet meer als iets lekkers Ik vind het wel jammer dat er bij sommige vriendinnetjes zoveel gesnoept wordt, zelfs bij de moeders van wie je het niet verwacht. Zo krijgt mijn dochter bij anderen altijd van die smerige pakjes Wicky, mierzoete troep, en moet er behalve het snoepje/koekje om 15 uur na school ook zo nodig net voordat ik haar kom ophalen en we bijna gaan eten nog gesnoept worden. Hier is het 1 keer per dag fruit als tussendoortje, 1 keer een snoepje en verder moet ze maar komkommer/tomaatjes/paprika eten, wat ze gelukkig ook lekker vindt.
Er komen hier ook wel eens kinderen die ik een stukje kiwi of bijvoorbeeld een framboos geef, dat hebben ze dan nog nooit gehad. Als ik er dan naar vraag, blijkt dat ze van mams alleen bananen krijgen. En geef ik zo'n kind na school een snoepje, dan wordt er al meteen bij gevraagd of ze dan straks nog meer snoep krijgen. Dat krijgen ze dan thuis wel. Grrr! En dat zijn dan kinderen van naar ik dacht intelligente en verstandige mensen.
vrijdag 30 juli 2010 om 13:16
Er is vast al een heel andere discussie aan de gang, maar ik geef nog even antwoord op de openingspost: ik veroordeel dikke mensen volgens mij niet. Ze vallen me wel op, maar dat lijkt me logisch, als iemand veel ruimte inneemt.
Ik heb altijd wel veel respect voor dikke mensen die sporten. Niet zozeer omdat ik denk: die doet er tenminste wat aan. Maar omdat sporten met zo'n zwaar lijf waarschijnlijk veel zwaarder is. Zo zag ik eens een dikke man een berg beklimmen, die ikzelf ook nog op moest. Als ik dan bedenk dat ik dat met een kilo of 15 op m'n rug al flink afzien vindt, en me voorstel dat zo'n man dan naast die 15 kilo op z'n rug nog 20 kilo extra op z'n buik meedraagt... dan is die man gewoon een topsporter.
Ik heb altijd wel veel respect voor dikke mensen die sporten. Niet zozeer omdat ik denk: die doet er tenminste wat aan. Maar omdat sporten met zo'n zwaar lijf waarschijnlijk veel zwaarder is. Zo zag ik eens een dikke man een berg beklimmen, die ikzelf ook nog op moest. Als ik dan bedenk dat ik dat met een kilo of 15 op m'n rug al flink afzien vindt, en me voorstel dat zo'n man dan naast die 15 kilo op z'n rug nog 20 kilo extra op z'n buik meedraagt... dan is die man gewoon een topsporter.
vrijdag 30 juli 2010 om 13:16
vrijdag 30 juli 2010 om 13:21
quote:Evidenza schreef op 30 juli 2010 @ 13:13:
[...]
Goed dat er iets is losgekomen. Mijn persoonlijke advies en mening is daar niet te lang in blijven hangen, maar de volgende stap te zetten.
Maar ik denk nogal simpel, het kan voor jou heel anders werken. Maar ik hoop dat je net zo simpel bent als ik
Ik kan ook enorm simpel denken...maar in dit geval is het toch iets gecompliceerder en heeft het veel gevolgen als ik verdere stappen onderneem...daar ben ik nog niet klaar voor.
Het probleem is in ieder geval een keer zwart op wit gezet, dat is net zoiets als een keer goed hardop zeggen. Ik ontken dus een keer niet dat er een probleem is. Huge step...
[...]
Goed dat er iets is losgekomen. Mijn persoonlijke advies en mening is daar niet te lang in blijven hangen, maar de volgende stap te zetten.
Maar ik denk nogal simpel, het kan voor jou heel anders werken. Maar ik hoop dat je net zo simpel bent als ik
Ik kan ook enorm simpel denken...maar in dit geval is het toch iets gecompliceerder en heeft het veel gevolgen als ik verdere stappen onderneem...daar ben ik nog niet klaar voor.
Het probleem is in ieder geval een keer zwart op wit gezet, dat is net zoiets als een keer goed hardop zeggen. Ik ontken dus een keer niet dat er een probleem is. Huge step...
vrijdag 30 juli 2010 om 13:21
quote:Evidenza schreef op 30 juli 2010 @ 13:09:
[...]
Ja, daar kan ik wel wat mee. Ik snap alleen de jarenlange therapieen en complexe toestanden eromheen niet. Dat is toch iets wat je in een dag kunt doen? Het omvormen zal wat langer in beslag kunnen nemen, maar het erkennen en opsporen niet.
En ja, je mag lachen want ik weet wel dat het absurd klinkt, maar ik geloof er sterk in.
Ik ga niet lachen hoor. Ik vind het wel leuk dat je er zo eerlijk over uit komt, zonder mensen persoonlijk aan te vallen oid.
Ik moet eerlijk zeggen, dat ik, toen ik in therapie ging, er ook zo over dacht.
Ik dacht 'dat doe ik effe, hoe moeilijk kan het zijn?'. Maar daar ben ik dus ernstig van teruggekomen.
De meest simpele manier om het uit te leggen dat het niet in een dag kan, is dit: je hebt bepaalde mechanismen ontwikkelt, die negatief voor je werken.
Deze mechanismen heb je bijv. al zo'n 20 jaar gebruikt. Dan kun je je misschien voorstellen, dat het ook weer heel lang kan duren voordat die mechanismen zijn afgeleerd.
Het is namelijk geen kwestie van begrijpen hoe het zit (dat is wel het begin), maar het is het kunnen toepassen, dat is zo moeilijk.
Een beroep leren doe je ook niet in 1 dag.
Daar heb je ook jarenlang studie voor nodig, en nog kan je het dan nog niet.
Ja, wel in theorie, maar de praktijk ken je dan nog nagenoeg niet.
Het is dus theorie, vaardigheden, en daarnaast ook nog het aanleren van nieuwe mechanismen. Dat kan ook veel moeite kosten, om die te integreren in je dagelijks leven.
Maakt dit het iets duidelijker?
Ik denk trouwens dat een psycholoog of psychiater het veel beter uit zou kunnen leggen, want er is nog veel meer over te zeggen.
Alleen al over het biochemische proces....
[...]
Ja, daar kan ik wel wat mee. Ik snap alleen de jarenlange therapieen en complexe toestanden eromheen niet. Dat is toch iets wat je in een dag kunt doen? Het omvormen zal wat langer in beslag kunnen nemen, maar het erkennen en opsporen niet.
En ja, je mag lachen want ik weet wel dat het absurd klinkt, maar ik geloof er sterk in.
Ik ga niet lachen hoor. Ik vind het wel leuk dat je er zo eerlijk over uit komt, zonder mensen persoonlijk aan te vallen oid.
Ik moet eerlijk zeggen, dat ik, toen ik in therapie ging, er ook zo over dacht.
Ik dacht 'dat doe ik effe, hoe moeilijk kan het zijn?'. Maar daar ben ik dus ernstig van teruggekomen.
De meest simpele manier om het uit te leggen dat het niet in een dag kan, is dit: je hebt bepaalde mechanismen ontwikkelt, die negatief voor je werken.
Deze mechanismen heb je bijv. al zo'n 20 jaar gebruikt. Dan kun je je misschien voorstellen, dat het ook weer heel lang kan duren voordat die mechanismen zijn afgeleerd.
Het is namelijk geen kwestie van begrijpen hoe het zit (dat is wel het begin), maar het is het kunnen toepassen, dat is zo moeilijk.
Een beroep leren doe je ook niet in 1 dag.
Daar heb je ook jarenlang studie voor nodig, en nog kan je het dan nog niet.
Ja, wel in theorie, maar de praktijk ken je dan nog nagenoeg niet.
Het is dus theorie, vaardigheden, en daarnaast ook nog het aanleren van nieuwe mechanismen. Dat kan ook veel moeite kosten, om die te integreren in je dagelijks leven.
Maakt dit het iets duidelijker?
Ik denk trouwens dat een psycholoog of psychiater het veel beter uit zou kunnen leggen, want er is nog veel meer over te zeggen.
Alleen al over het biochemische proces....
vrijdag 30 juli 2010 om 13:21
