Lijf & Lijn
alle pijlers
Veroordeel jij dikke mensen?
donderdag 29 juli 2010 om 22:13
Nav een eerder topic ben ik hier zo nieuwsgierig naar.
Zelf heb ik overgewicht en ik voel me hierdoor minderwaardig en dan vooral bij mensen die ik (nog) niet heel goed ken.
Je hoort wel dat sommige mensen dikke mensen, dom, lui enz vinden.
Ik vraag me dus af of dit ook écht zo is of dat mensen zich dit zelf aanpraten? Is dit een vooroordeel dan mensen zo denken?
Dus; veroordeel jij dikke mensen? ik bedoel dan eigenlijk; vind je ze minder waard, neem je ze minder serieus?
(en dan bedoel ik dus geen mensen die misschien 5kg af zouden kunnen vallen maar toch wel redelijk overgewicht)
Zelf heb ik overgewicht en ik voel me hierdoor minderwaardig en dan vooral bij mensen die ik (nog) niet heel goed ken.
Je hoort wel dat sommige mensen dikke mensen, dom, lui enz vinden.
Ik vraag me dus af of dit ook écht zo is of dat mensen zich dit zelf aanpraten? Is dit een vooroordeel dan mensen zo denken?
Dus; veroordeel jij dikke mensen? ik bedoel dan eigenlijk; vind je ze minder waard, neem je ze minder serieus?
(en dan bedoel ik dus geen mensen die misschien 5kg af zouden kunnen vallen maar toch wel redelijk overgewicht)
vrijdag 30 juli 2010 om 12:41
quote:Mazou schreef op 30 juli 2010 @ 12:37:
[...]
Eens. Het kan denk ik wel zo zijn, dat het naast een geestelijke verslaving, ook een lichamelijke verslaving is.
Maar het geestelijke deel, is vaak toch het moeilijkste te veranderen.
Uiteraard, dat geldt voor alle verslavingen. Die nicotine die is in 3 dagen ofzo je lijf uit, dat is het probleem verder niet. Datzelfde geldt natuurlijk voor bijvoorbeeld een suikerverslaving. Dáár ben je fysiek zo van afgekickt.
Overigens is het zo dat mensen met verslavingen wel degelijk ook blijvende veranderingen in hun hersenen hebben, dat maakt genezing ook moeilijk.
[...]
Eens. Het kan denk ik wel zo zijn, dat het naast een geestelijke verslaving, ook een lichamelijke verslaving is.
Maar het geestelijke deel, is vaak toch het moeilijkste te veranderen.
Uiteraard, dat geldt voor alle verslavingen. Die nicotine die is in 3 dagen ofzo je lijf uit, dat is het probleem verder niet. Datzelfde geldt natuurlijk voor bijvoorbeeld een suikerverslaving. Dáár ben je fysiek zo van afgekickt.
Overigens is het zo dat mensen met verslavingen wel degelijk ook blijvende veranderingen in hun hersenen hebben, dat maakt genezing ook moeilijk.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 30 juli 2010 om 12:42
quote:Evidenza schreef op 30 juli 2010 @ 12:40:
[...]
Jammer, maar ik snap dat heel goed. Succes meid, je hebt veel mee, ik hoop dat je de moed vindt ( op wat voor manier dan ook) om te dealen met wat er op je bord ligt. ( No pun intended).
Waar zitten die blommen als je ze nodig hebt?
Wat ben jij toch lief.
( : flower : en dan zonder spaties)
[...]
Jammer, maar ik snap dat heel goed. Succes meid, je hebt veel mee, ik hoop dat je de moed vindt ( op wat voor manier dan ook) om te dealen met wat er op je bord ligt. ( No pun intended).
Waar zitten die blommen als je ze nodig hebt?
Wat ben jij toch lief.
( : flower : en dan zonder spaties)
vrijdag 30 juli 2010 om 12:43
Ik volg nu 7 maanden eettherapie en op dag 1 werd ons keihard gezegd: koolhydraatverslaving bestaat niet, suikerverslaving bestaat niet, vetverslaving bestaat niet. Het enige dat bestaat is dat je denkt dat je verslaafd bent. Zo heb je een excuus.
Ik was het er niet mee eens. Nu 7 maanden later onderschrijf ik het!
Ik ben eetverslaafd, ja, maar of dat zoet, vet, suiker, whatever is, dat maakt niet uit.
Ik was het er niet mee eens. Nu 7 maanden later onderschrijf ik het!
Ik ben eetverslaafd, ja, maar of dat zoet, vet, suiker, whatever is, dat maakt niet uit.
vrijdag 30 juli 2010 om 12:44
quote:Evidenza schreef op 30 juli 2010 @ 12:41:
[...]
Of zeg je ermee dat dan de behoefte aan overmatig eten verdwijnt als die andere leegte is opgevuld?
Als je het vergelijkt met een drugs of drankverslaving, dan zou het weleens kunnen dat die behoefte altijd blijft, maar dat je er anders mee om kan gaan.
Misschien een goed idee, dat er een soort AA groepen komen, alleen dan niet over alcohol maar over eten.
[...]
Of zeg je ermee dat dan de behoefte aan overmatig eten verdwijnt als die andere leegte is opgevuld?
Als je het vergelijkt met een drugs of drankverslaving, dan zou het weleens kunnen dat die behoefte altijd blijft, maar dat je er anders mee om kan gaan.
Misschien een goed idee, dat er een soort AA groepen komen, alleen dan niet over alcohol maar over eten.
vrijdag 30 juli 2010 om 12:46
quote:wuiles schreef op 30 juli 2010 @ 12:15:
[...]
Welnee. Kinderen mogen hier vanaf zes jaar zelf uitkiezen waar we met elkaar gaan eten als zij jarig zijn en ze kiezen dan dus niet voor Mc Donalds. Kwestie van je smaak ontwikkelen.Mijn dochter kiest ook niet voor Mac Donald's als ze zelf mag kiezen, terwijl we er wel zo nu en dan komen. Dus die vlieger gaat niet op. Ik kwam er vroeger ook wel met mijn ouders, maar ik eet nu ook liever een salade, sushi of groente met tofu en rijst zonder smerige saus. Dus van eten bij Mac Donald's wordt je smaakontwikkeling echt niet slechter hoor.
[...]
Welnee. Kinderen mogen hier vanaf zes jaar zelf uitkiezen waar we met elkaar gaan eten als zij jarig zijn en ze kiezen dan dus niet voor Mc Donalds. Kwestie van je smaak ontwikkelen.Mijn dochter kiest ook niet voor Mac Donald's als ze zelf mag kiezen, terwijl we er wel zo nu en dan komen. Dus die vlieger gaat niet op. Ik kwam er vroeger ook wel met mijn ouders, maar ik eet nu ook liever een salade, sushi of groente met tofu en rijst zonder smerige saus. Dus van eten bij Mac Donald's wordt je smaakontwikkeling echt niet slechter hoor.
vrijdag 30 juli 2010 om 12:47
Verslaving aan koolhydraten is een andere doelgroep overeters dan de emotie eters.Google maar eens op koolhydraatverslaving.Deze groep eet niet door door een onderliggend probleem en eten niet door na de 4 b's,blij,bedroefd,bang en boos maar deze groep willen meer eten door de inname van teveel koolhydraten,het wekt trek op.
Ik ben geen emotie eter en heb geen achterliggende problemen of wat dan ook.Maar 1 chocolaatje zorgt ervoor dat je steeds meer trek krijgt en na de 5de bonbon krijg je nog meer trek.
En het rare is zolang je niet eet heb je ook geen trek.
Maar moet zeggen dat ik het momenteel goed in de hand heb door een ander eet en leefwijze.En zonder te dieten val ik nu langzamerhand af .
Ik ben geen emotie eter en heb geen achterliggende problemen of wat dan ook.Maar 1 chocolaatje zorgt ervoor dat je steeds meer trek krijgt en na de 5de bonbon krijg je nog meer trek.
En het rare is zolang je niet eet heb je ook geen trek.
Maar moet zeggen dat ik het momenteel goed in de hand heb door een ander eet en leefwijze.En zonder te dieten val ik nu langzamerhand af .
vrijdag 30 juli 2010 om 12:48
quote:Hermes schreef op 30 juli 2010 @ 12:43:
Ik volg nu 7 maanden eettherapie en op dag 1 werd ons keihard gezegd: koolhydraatverslaving bestaat niet, suikerverslaving bestaat niet, vetverslaving bestaat niet. Het enige dat bestaat is dat je denkt dat je verslaafd bent. Zo heb je een excuus.
Ik was het er niet mee eens. Nu 7 maanden later onderschrijf ik het!
Ik ben eetverslaafd, ja, maar of dat zoet, vet, suiker, whatever is, dat maakt niet uit.Precies Hermsie, het gaat om het 'verslaafd zijn aan eten' niet om waaraan.
Ik volg nu 7 maanden eettherapie en op dag 1 werd ons keihard gezegd: koolhydraatverslaving bestaat niet, suikerverslaving bestaat niet, vetverslaving bestaat niet. Het enige dat bestaat is dat je denkt dat je verslaafd bent. Zo heb je een excuus.
Ik was het er niet mee eens. Nu 7 maanden later onderschrijf ik het!
Ik ben eetverslaafd, ja, maar of dat zoet, vet, suiker, whatever is, dat maakt niet uit.Precies Hermsie, het gaat om het 'verslaafd zijn aan eten' niet om waaraan.
vrijdag 30 juli 2010 om 12:49
Elle, ik ben het er niet mee eens en de huidige stand van de wetenschap ook niet. Alle publicaties over koolhydraatverslaving zijn niet wetenschappelijk. Vaak gesponsord door bijvoorbeeld de Atkins groep of Montignac. (Overigens net zoals de vetverslavingsonderzoeken door Alli en andere vetblokkers).
vrijdag 30 juli 2010 om 12:49
quote:Evidenza schreef op 30 juli 2010 @ 12:41:
[...]
Met je oorspronkelijke post ben ik het helemaal eens, van je toevoeging weet ik het zo net nog niet.
Of zeg je ermee dat dan de behoefte aan overmatig eten verdwijnt als die andere leegte is opgevuld?
Dat denk ik, inderdaad. Ik denk niet dat dat makkelijk is, ik denk dat dat waarschijnlijk net zo zal werken als iemand die bijvoorbeeld alcoholist of roker of drugsverslaafd is. Dat bij stress altijd de behoefte zal blijven om terug te vallen in het verslavingsgedrag, en dat daar dus jaren en jaren overheen kunnen gaan voordat dat helemaal uit je systeem is. Of misschien gaat het wel nooit uit je systeem en blijft dat tot je dood je zwakke plek.
Maar van wat ik begrepen heb van intensieve ontwenningsprogrammas, leer je nu juist in die therapieën om jezelf min of meer te herprogrammeren, zeg maar. Waarbij het uiteindelijke doel is om dusdanig van jezelf te houden en aardig voor jezelf te zijn dat je helemaal de behoefte niet meer voelt om jezelf te vergiftigen.
[...]
Met je oorspronkelijke post ben ik het helemaal eens, van je toevoeging weet ik het zo net nog niet.
Of zeg je ermee dat dan de behoefte aan overmatig eten verdwijnt als die andere leegte is opgevuld?
Dat denk ik, inderdaad. Ik denk niet dat dat makkelijk is, ik denk dat dat waarschijnlijk net zo zal werken als iemand die bijvoorbeeld alcoholist of roker of drugsverslaafd is. Dat bij stress altijd de behoefte zal blijven om terug te vallen in het verslavingsgedrag, en dat daar dus jaren en jaren overheen kunnen gaan voordat dat helemaal uit je systeem is. Of misschien gaat het wel nooit uit je systeem en blijft dat tot je dood je zwakke plek.
Maar van wat ik begrepen heb van intensieve ontwenningsprogrammas, leer je nu juist in die therapieën om jezelf min of meer te herprogrammeren, zeg maar. Waarbij het uiteindelijke doel is om dusdanig van jezelf te houden en aardig voor jezelf te zijn dat je helemaal de behoefte niet meer voelt om jezelf te vergiftigen.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 30 juli 2010 om 12:50
ik ben nog niet op de helft met het doorlezen van dit topic en voel me nu al verdrietig door de berichten die ik hier lees.
veel mensen kampen toch met de nodige problemen met hun gewicht, is het niet licaamlijk dan is het wel psychisch.
zelf heb ik ondergewicht, en ja ook naar mij kijken mensen met een beetje enge blik in hun ogen.
als ik in het openbaar een ijsje eet merk ik ook dat ze een beetje raar kijken, want te dun staat voor veel mensen gelijk aan anorexia.
en ja, ik ondervind ook lichaamlijke ongemakken door mijn lage gewicht.
een stoel is al gauw te hard en pijnlijk om op te zitten.
ik ben snel moe wat een belemmering is als je een dag pland om iets leuks te gaan doen.
heb regelmatig last van speirkrampjes en ga zo nog maar even door.....
kleding kopen?? een ramp, bijna nergens maatje 32 en dan is het nog regelmatig te groot.
de weegschaal zou ik het liefst nooit meer op gaan staan maar ik ben onder behandeling dus 1 keer per week moet ik eraan geloven.
ik moet zeker 8 kilo aankomen om een bmi van boven de 18 te krijgen.
en oordeel ik mensen met overgewicht??
ik kijk wel als ik iemand zie die extreem zwaar is.
en dan denk ik ook dat ik blij ben dat ik dat "probleem" niet heb.
die zelfde mensen kijken waarschijnlijk met de zelfde blik naar mij....
en zijn blij dat ze mijn "probleem" niet hebben...
je weet uiteindelijk nooit wat er schuil gaat achter wat je ziet.
laten we elkaar daarom in waarde laten.
niemand weet vaak van de worsteling die mensen dagelijks doormaken en "blikken" van mensen maken het er niet makkelijker op.
evenals al die goede adviesen.....
wat een moeilijk onderwerp is dit toch....
veel mensen kampen toch met de nodige problemen met hun gewicht, is het niet licaamlijk dan is het wel psychisch.
zelf heb ik ondergewicht, en ja ook naar mij kijken mensen met een beetje enge blik in hun ogen.
als ik in het openbaar een ijsje eet merk ik ook dat ze een beetje raar kijken, want te dun staat voor veel mensen gelijk aan anorexia.
en ja, ik ondervind ook lichaamlijke ongemakken door mijn lage gewicht.
een stoel is al gauw te hard en pijnlijk om op te zitten.
ik ben snel moe wat een belemmering is als je een dag pland om iets leuks te gaan doen.
heb regelmatig last van speirkrampjes en ga zo nog maar even door.....
kleding kopen?? een ramp, bijna nergens maatje 32 en dan is het nog regelmatig te groot.
de weegschaal zou ik het liefst nooit meer op gaan staan maar ik ben onder behandeling dus 1 keer per week moet ik eraan geloven.
ik moet zeker 8 kilo aankomen om een bmi van boven de 18 te krijgen.
en oordeel ik mensen met overgewicht??
ik kijk wel als ik iemand zie die extreem zwaar is.
en dan denk ik ook dat ik blij ben dat ik dat "probleem" niet heb.
die zelfde mensen kijken waarschijnlijk met de zelfde blik naar mij....
en zijn blij dat ze mijn "probleem" niet hebben...
je weet uiteindelijk nooit wat er schuil gaat achter wat je ziet.
laten we elkaar daarom in waarde laten.
niemand weet vaak van de worsteling die mensen dagelijks doormaken en "blikken" van mensen maken het er niet makkelijker op.
evenals al die goede adviesen.....
wat een moeilijk onderwerp is dit toch....
vrijdag 30 juli 2010 om 12:51
Emotie eten vind ik ook zo'n mode term.
Na 1 bonbon heb ik smaak genoeg gehad, maar ik blijf toch eten. Niet omdat ik trek heb in die smaak of omdat ik honger heb, maar toch eet ik door. Verslaafd? Dat vind ik te makkelijk.
Ik eet omdat ik het mezelf toesta. Ik dacht dat ik er rustig van werd. Is niet zo, maar ik moest dat patroon wel leren doorbreken en mezelf nieuw gedraag aanleren.
Na 1 bonbon heb ik smaak genoeg gehad, maar ik blijf toch eten. Niet omdat ik trek heb in die smaak of omdat ik honger heb, maar toch eet ik door. Verslaafd? Dat vind ik te makkelijk.
Ik eet omdat ik het mezelf toesta. Ik dacht dat ik er rustig van werd. Is niet zo, maar ik moest dat patroon wel leren doorbreken en mezelf nieuw gedraag aanleren.
vrijdag 30 juli 2010 om 12:51
vrijdag 30 juli 2010 om 12:52
Trouwens denk ik dat slecht eten inderdaad ook een lichamelijke verslaving is. Ik merk het nu ook, ik ben gestopt met cola light drinken, maar soms móet ik echt een glas, en soms móet ik echt chips. Terwijl ik gezonde dingen eigenlijk net zo lekker vind. En als je er dan niet aan toe geeft en een paar weken supergezond eet, wil je niks anders meer. Je ziet het ook wel eens op tv, van die mensen die ruilen qua eetpatroon. Een dik iemand die heel veel, onregelmatig en ongezond eet en een healthfreak die dan een week elkaars eten moeten eten. De dikke persoon vindt het eerst vreselijk om zo gezond en zulke kleine beetjes te moeten eten, maar gaandeweg begint hij/zij het nog lekker te vinden ook en voelt ze zich veel beter. De gezonde persoon walgt eerst van het eten van de dikke persoon, maar begint eraan te wennen en het lekker te vinden. Ik denk dat je echt de knop om moet zetten als je echt af wilt vallen en voor je hele gezin gezond moet koken, dus alles zelf maken en met weinig suiker, zout en vet. Na een tijdje voel je je dan echt veel beter.
vrijdag 30 juli 2010 om 12:53
quote:Evidenza schreef op 30 juli 2010 @ 12:45:
Maar als je het grootste symptoom ( waar je erg veel last van hebt) van je verdriet kunt oplossen met dealen met je verleden, waarom weerhoudt angst je er dan van? Die angst resulteerde toch juist in dat symptoom?
Is een algemene vraag hoor, ik wil niet Miss Chicken verleiden tot reacties waar ze geen zin in heeft. Maar misschien kan een algemene discussie hierover haar toch vooruit helpen?Verslaving heeft niet alleen te maken met vervelende dingen uit je verleden. Het is deels erfelijk, deels aanleg, deels biologisch, het is nogal complex.
Maar als je het grootste symptoom ( waar je erg veel last van hebt) van je verdriet kunt oplossen met dealen met je verleden, waarom weerhoudt angst je er dan van? Die angst resulteerde toch juist in dat symptoom?
Is een algemene vraag hoor, ik wil niet Miss Chicken verleiden tot reacties waar ze geen zin in heeft. Maar misschien kan een algemene discussie hierover haar toch vooruit helpen?Verslaving heeft niet alleen te maken met vervelende dingen uit je verleden. Het is deels erfelijk, deels aanleg, deels biologisch, het is nogal complex.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 30 juli 2010 om 12:53
quote:wuiles schreef op 30 juli 2010 @ 12:51:
[...]
En daarmee is de cirkel rond. De meeste verslaafden, ongeacht waaraan, wordt verweten over onvoldoende doorzettingsvermogen te beschikken om de verslaving te bezweren.En bij dikke mensen zie je dat dus aan de buitenkant en dat maakt het dan weer makkelijk er iets over te vinden.
[...]
En daarmee is de cirkel rond. De meeste verslaafden, ongeacht waaraan, wordt verweten over onvoldoende doorzettingsvermogen te beschikken om de verslaving te bezweren.En bij dikke mensen zie je dat dus aan de buitenkant en dat maakt het dan weer makkelijk er iets over te vinden.
vrijdag 30 juli 2010 om 12:54
quote:misschicken schreef op 30 juli 2010 @ 11:39:
Oh en wij gaan ook wel eens met het hele gezin naar de Mac...man en kinderen zijn keurig op gewicht.
De kinderen komen daar inderdaad al sinds ze peuters waren.
Dit snap ik dus niet, en daar sluit ik me aan bij wat FV zegt. Ik ben als kind nooit mee genomen door mijn ouders naar de Mac, niet naar de snackbar, niets van dat alles. Ik zie het nu op het strand; 'mama mogen we patatjes' en hoppa, er komen patatjes want ze zijn een dagje uit en dan hoort vet eten er blijkbaar bij. Vet eten, zoet eten, verkeerd eten staat gelijk gezelligheid en feest. Dat heb ik dus nooit zo meegekregen. Ik kreeg nooit dat patatje, het werd nooit gehaald, het was er alleen als we uit eten gingen en bij sommige gerechten patatjes werden geserveerd. Met mijn oma naar de Febo, voor een kroketje. Dat was dan de enige 'vette zonde' uit mijn jeugd. Het had ook nadelen hoor, ik schaamde me dood dat er bij ons thuis nooit fris in huis was, als er vriendinnetjes kwamen spelen. Ze lustten niet wat we wel hadden (spa, verse jus en thee). Ik vond feestjes waarbij pannekoeken gegeten werden vreselijk, lustte ik niet. Mijn oma wilde graag wel eens op een soft ijsje trakteren, de ultieme lekkernij volgens haar. Ik vond en vind het smerig. Mijn broer voedt zijn kinderen net zo op, die krijgen een stukje haring, maar geen ijsje of patatje. Ik heb als tiener van eigen geld zeker wel eens de Mac aangedaan, en de burger king! En als student haalde ik wel eens patatjes en maakte er zelf mayo bij. Het is niet alsof je het door je opvoeding nooit zal eten als volwassene. Maar ik heb wel een ander eetpatroon van huis uit meegekregen, dus doe je me een groot plezier met een haring, niet met een ijsje of patat. Nog steeds niet. Ik drink nog steeds geen frisdrank, dat lust ik gewoon echt niet. Het is dus zeker de moeite waard om tripjes naar de Mac en trakteren op patat en frisdrank achterwege te laten in de opvoeding van je kinderen. Ze gaan die dingen niet lekker vinden erdoor, maar leren zoals bij FV mosselen eten. Dat deden wij als gezin in het 'mossel seizoen'. Iedere zondag mosselen eten, als kleine kinderen al, en in de aspergetijd asperges eten op zondag, ook als klein kind.
Vorige week heb ik met mijn moeder op het balkon mosselen gegeten, want ze zijn er weer! Net als vroegah lekker uit de pannetjes smikkelen, met broodjes en salade erbij. En dan zeggen; weet je nog, dat deden we vroeger ook.
Zie je jezelf al zitten Fashionvictim, met je zoon over 20 jaar, aan een pannetje mosselen "weet je nog mam!"
(ik ga off topic, excuus).
Oh en wij gaan ook wel eens met het hele gezin naar de Mac...man en kinderen zijn keurig op gewicht.
De kinderen komen daar inderdaad al sinds ze peuters waren.
Dit snap ik dus niet, en daar sluit ik me aan bij wat FV zegt. Ik ben als kind nooit mee genomen door mijn ouders naar de Mac, niet naar de snackbar, niets van dat alles. Ik zie het nu op het strand; 'mama mogen we patatjes' en hoppa, er komen patatjes want ze zijn een dagje uit en dan hoort vet eten er blijkbaar bij. Vet eten, zoet eten, verkeerd eten staat gelijk gezelligheid en feest. Dat heb ik dus nooit zo meegekregen. Ik kreeg nooit dat patatje, het werd nooit gehaald, het was er alleen als we uit eten gingen en bij sommige gerechten patatjes werden geserveerd. Met mijn oma naar de Febo, voor een kroketje. Dat was dan de enige 'vette zonde' uit mijn jeugd. Het had ook nadelen hoor, ik schaamde me dood dat er bij ons thuis nooit fris in huis was, als er vriendinnetjes kwamen spelen. Ze lustten niet wat we wel hadden (spa, verse jus en thee). Ik vond feestjes waarbij pannekoeken gegeten werden vreselijk, lustte ik niet. Mijn oma wilde graag wel eens op een soft ijsje trakteren, de ultieme lekkernij volgens haar. Ik vond en vind het smerig. Mijn broer voedt zijn kinderen net zo op, die krijgen een stukje haring, maar geen ijsje of patatje. Ik heb als tiener van eigen geld zeker wel eens de Mac aangedaan, en de burger king! En als student haalde ik wel eens patatjes en maakte er zelf mayo bij. Het is niet alsof je het door je opvoeding nooit zal eten als volwassene. Maar ik heb wel een ander eetpatroon van huis uit meegekregen, dus doe je me een groot plezier met een haring, niet met een ijsje of patat. Nog steeds niet. Ik drink nog steeds geen frisdrank, dat lust ik gewoon echt niet. Het is dus zeker de moeite waard om tripjes naar de Mac en trakteren op patat en frisdrank achterwege te laten in de opvoeding van je kinderen. Ze gaan die dingen niet lekker vinden erdoor, maar leren zoals bij FV mosselen eten. Dat deden wij als gezin in het 'mossel seizoen'. Iedere zondag mosselen eten, als kleine kinderen al, en in de aspergetijd asperges eten op zondag, ook als klein kind.
Vorige week heb ik met mijn moeder op het balkon mosselen gegeten, want ze zijn er weer! Net als vroegah lekker uit de pannetjes smikkelen, met broodjes en salade erbij. En dan zeggen; weet je nog, dat deden we vroeger ook.
Zie je jezelf al zitten Fashionvictim, met je zoon over 20 jaar, aan een pannetje mosselen "weet je nog mam!"
(ik ga off topic, excuus).
