Lijf & Lijn
alle pijlers
Waarom zeggen mijn ouders dat ze me te dik vinden?
woensdag 6 augustus 2008 om 21:44
Lieve allemaal,
Ik moet het even kwijt want ik kan er op dit moment niet meer tegen!!!
Ik heb een verleden achter de rug dat ik dikker ben en dan weer dunner. Ben op een gegeven moment heel veel afgevallen en ook een paar jaar zo slank gebleven totdat ik vorig jaar ziek werd en door alle medicijnen, weinig beweging, stress en noem maar op weer 10 kg ben aangekomen. Deze wil ik er nu af krijgen, maar gaat voor geen meter......
Nu ben ik erg onzeker over mezelf. Tuurlijk ligt waarschijnlijk aan mijn persoonlijkheid, maar ik heb ouders die mij continue confronteren met het feit dat ik volgens hun (te) dik ben. Altijd krijg ik opmerkingen en altijd maar opletten op wat ik eet. Altijd zeggen tegen mijn zus: vind je het gek dat je zus zo dik is, moet je kijken wat ze eet. In het verleden werd ik gewoon uitgelachen of ik kreeg weer een folder met slankheidspillen. Ik heb in het verleden met ze gepraat hierover, boos geworden, een tijd geen contact meer met ze gehad. Maar uiteindelijk staan ze voor andere dingen altijd klaar voor me. Alleen trappen ze me iedere keer keihard op mijn hart!
Vanavond kreeg ik van mijn vader de opmerking: ja je moet ook geen colalight drinken. Daar wordt je dik van!
Ik zeg mag ik nog wat hebben?! Ik lijn me rot, sport me rot, drink de hele dag water, water en nog eens water en dan weer thee dus mag ik s'avonds dan een glaasje cola light????? Moet ik dan echt op rantsoen?
Waarom wordt er zo op me gelet? Terwijl ze weten dat ik zo ziek ben geweest en nu nog aan het vechten ben tegen een enorme depressie. Waarom die opmerkingen? Waarom wordt er niet van me gehouden om wie ik ben?
Ik kan hier niet meer tegen, want het doet steeds zoveel pijn en ik ga er echt kapot aan! Mijn vriendinnen vinden het vreselijk dat ze zo doen. Zeker omdat zij mij niet dik vinden (ben 65.8 kg bij een lengte van 1.65 dus niet dun, maar volgens mij ook zeker niet dik!)
Ik moet het even kwijt want ik kan er op dit moment niet meer tegen!!!
Ik heb een verleden achter de rug dat ik dikker ben en dan weer dunner. Ben op een gegeven moment heel veel afgevallen en ook een paar jaar zo slank gebleven totdat ik vorig jaar ziek werd en door alle medicijnen, weinig beweging, stress en noem maar op weer 10 kg ben aangekomen. Deze wil ik er nu af krijgen, maar gaat voor geen meter......
Nu ben ik erg onzeker over mezelf. Tuurlijk ligt waarschijnlijk aan mijn persoonlijkheid, maar ik heb ouders die mij continue confronteren met het feit dat ik volgens hun (te) dik ben. Altijd krijg ik opmerkingen en altijd maar opletten op wat ik eet. Altijd zeggen tegen mijn zus: vind je het gek dat je zus zo dik is, moet je kijken wat ze eet. In het verleden werd ik gewoon uitgelachen of ik kreeg weer een folder met slankheidspillen. Ik heb in het verleden met ze gepraat hierover, boos geworden, een tijd geen contact meer met ze gehad. Maar uiteindelijk staan ze voor andere dingen altijd klaar voor me. Alleen trappen ze me iedere keer keihard op mijn hart!
Vanavond kreeg ik van mijn vader de opmerking: ja je moet ook geen colalight drinken. Daar wordt je dik van!
Ik zeg mag ik nog wat hebben?! Ik lijn me rot, sport me rot, drink de hele dag water, water en nog eens water en dan weer thee dus mag ik s'avonds dan een glaasje cola light????? Moet ik dan echt op rantsoen?
Waarom wordt er zo op me gelet? Terwijl ze weten dat ik zo ziek ben geweest en nu nog aan het vechten ben tegen een enorme depressie. Waarom die opmerkingen? Waarom wordt er niet van me gehouden om wie ik ben?
Ik kan hier niet meer tegen, want het doet steeds zoveel pijn en ik ga er echt kapot aan! Mijn vriendinnen vinden het vreselijk dat ze zo doen. Zeker omdat zij mij niet dik vinden (ben 65.8 kg bij een lengte van 1.65 dus niet dun, maar volgens mij ook zeker niet dik!)
donderdag 21 augustus 2008 om 10:55
Na het lezen van je eerste post wilde ik meteen reageren, want ook ik ben door ziekte veel aangekomen (15-20 kg), en ook bij mij zeiden mijn ouders er dingen over. Maar bij jou is het allemaal nog even een stukje erger...
Ik denk dat je goed bezig bent met netjes eten, therapie, en sporten! En als je dat alsmaar zo netjes doet, dan MOET je gewoon een keertje lekker chocola eten! Ik ben nu druk aan het Sonja Bakkeren, en ik heb nog maar 4 kilo te gaan. Maar zo nu en dan MOET ik gewoon even iets lekkers hebben. M&Ms doen het heel goed bij mij... Daarna voel ik me schuldig, maar als ik dan na een week op de weegschaal sta, dan ben ik tóch afgevallen. Dus... Heel veel effect heeft het niet.
Hoe jij het aanpakt, is het beste wat je kan doen! Je let op je voedingspatroon, je bent aan het sporten, en je werkt ook nog een aan je innerlijk door te praten bij de therapeut! En dát is iets ontzettend moois, en ik vind het ook echt bewonderenswaardig! You go girl!
En je hoeft niet superslank te zijn, je BMI zit goed, dat is het probleem niet. Jij moet een gewicht hebben waar je je zelf lekker bij voelt.
Is het niet een idee om een rond de tafel te gaan zitten bij je ouders? Eerst opbellen en ze vertellen dat je eens serieus met ze wil praten. Dan schrijf je een aantal punten op papier waar je het over wil hebben. Je hébt al een geschiedenis met eten en je gewicht, en dat zullen je ouders ook best weten. En het lijkt mij dat jij ze eens heel goed duidelijk moet maken hoeveel pijn het je doet dat ze die opmerkingen maken. En wat je al eerder schreef, dat je soms hoopt dat je anorexia krijgt... Dat zijn schokkende dingen! En dat mag je ze best vertellen want zij zijn daar oorzaak van!!! Aan het einde van zo'n gesprek zou ik ze goed duidelijk maken dat ze je te accepteren hebben zoals je bent. Want jij mag er wezen! Je hebt al een keer eerder een ziekte overwonnen, en dat is echt iets om trots op te zijn! En jouw ouders zullen je moeten steunen, en als ze dat niet kunnen, dan kunnen ze beter hun mond maar houden...
Liefs...
Ik denk dat je goed bezig bent met netjes eten, therapie, en sporten! En als je dat alsmaar zo netjes doet, dan MOET je gewoon een keertje lekker chocola eten! Ik ben nu druk aan het Sonja Bakkeren, en ik heb nog maar 4 kilo te gaan. Maar zo nu en dan MOET ik gewoon even iets lekkers hebben. M&Ms doen het heel goed bij mij... Daarna voel ik me schuldig, maar als ik dan na een week op de weegschaal sta, dan ben ik tóch afgevallen. Dus... Heel veel effect heeft het niet.
Hoe jij het aanpakt, is het beste wat je kan doen! Je let op je voedingspatroon, je bent aan het sporten, en je werkt ook nog een aan je innerlijk door te praten bij de therapeut! En dát is iets ontzettend moois, en ik vind het ook echt bewonderenswaardig! You go girl!
En je hoeft niet superslank te zijn, je BMI zit goed, dat is het probleem niet. Jij moet een gewicht hebben waar je je zelf lekker bij voelt.
Is het niet een idee om een rond de tafel te gaan zitten bij je ouders? Eerst opbellen en ze vertellen dat je eens serieus met ze wil praten. Dan schrijf je een aantal punten op papier waar je het over wil hebben. Je hébt al een geschiedenis met eten en je gewicht, en dat zullen je ouders ook best weten. En het lijkt mij dat jij ze eens heel goed duidelijk moet maken hoeveel pijn het je doet dat ze die opmerkingen maken. En wat je al eerder schreef, dat je soms hoopt dat je anorexia krijgt... Dat zijn schokkende dingen! En dat mag je ze best vertellen want zij zijn daar oorzaak van!!! Aan het einde van zo'n gesprek zou ik ze goed duidelijk maken dat ze je te accepteren hebben zoals je bent. Want jij mag er wezen! Je hebt al een keer eerder een ziekte overwonnen, en dat is echt iets om trots op te zijn! En jouw ouders zullen je moeten steunen, en als ze dat niet kunnen, dan kunnen ze beter hun mond maar houden...
Liefs...
donderdag 28 augustus 2008 om 13:52
Lieve meid, ook ik herken dit... Vooral mn vader zeurt al jaren over mijn gewicht.. Terwijl hij zelf juist een flinke buik heeft en maar aan blijft eten.. Ik heb al vele lijnpogingen gedaan en tot nu toe zijn ze helaas allemaal mislukt..
Door het jarenlange naar beneden halen heb ik een soort van verslaving gecreeerd. Zelfs zo erg dat als ik ergens ben ik zin krijg in iets lekkers. Bijvoorbeeld een Mars. En dan moet en zal ik die Mars halen. In mn hoofd ben ik er dan steeds mee bezig, hoe en wanneer en waar ik die Mars ga halen en uiteindelijk haal ik hem ook..
Vaak kocht ik een pak koeken die ik dan verstopte op mijn kamer zodat mn vader (en moeder) het niet zagen. Dan at ik alles in een keer op en verstopte de verpakkingen die ik weer ergens anders weggooide zodat ze van niks wisten.. Maar ondertussen kwam ik steeds maar meer aan..
Nu gaat het iets beter.. Ik blijf al maaaanden op hetzelfde gewicht.. Niet iets waar ik heel blij mee ben, maar ik ben iig wel blij dat ik niet echt meer aankom.. Ik ben 1.75 en week 92,6kg. Ik heb dus wel een overgewicht.
Meisje30, jij hebt echt geen overgewicht! Geloof in jezelf en zeg tegen jezelf dat je WEL mooi bent en een mooie persoonlijkheid hebt. Want je innerlijk is veel belangrijker!
Heel veel sterkte...
Door het jarenlange naar beneden halen heb ik een soort van verslaving gecreeerd. Zelfs zo erg dat als ik ergens ben ik zin krijg in iets lekkers. Bijvoorbeeld een Mars. En dan moet en zal ik die Mars halen. In mn hoofd ben ik er dan steeds mee bezig, hoe en wanneer en waar ik die Mars ga halen en uiteindelijk haal ik hem ook..
Vaak kocht ik een pak koeken die ik dan verstopte op mijn kamer zodat mn vader (en moeder) het niet zagen. Dan at ik alles in een keer op en verstopte de verpakkingen die ik weer ergens anders weggooide zodat ze van niks wisten.. Maar ondertussen kwam ik steeds maar meer aan..
Nu gaat het iets beter.. Ik blijf al maaaanden op hetzelfde gewicht.. Niet iets waar ik heel blij mee ben, maar ik ben iig wel blij dat ik niet echt meer aankom.. Ik ben 1.75 en week 92,6kg. Ik heb dus wel een overgewicht.
Meisje30, jij hebt echt geen overgewicht! Geloof in jezelf en zeg tegen jezelf dat je WEL mooi bent en een mooie persoonlijkheid hebt. Want je innerlijk is veel belangrijker!
Heel veel sterkte...
