Wat is nu de clue van "Het geheim van slanke mensen"?

Ik eet ook meer bij stress, zeker weten. Bij intens verdriet val ik juist af. Ik ben ook opgevoed met goede eetgewoontes, maar ik ben echt een vreetzak. Ik weet nog dat ik als kind op verjaardagen helemaal gefixeerd was door de tafel met lekkere hapjes. Ik mocht dan maar 1 of 2 dingetjes nemen, maar de aanblik van al dat lekkers nam al mijn gedachten in beslag. Iets wat de overige gezinsleden helemaal niet hadden. Ik heb dat nog steeds trouwens, gewoon geen ingebouwde rem of zo. Ik bof nog, ik ben wel iets te zwaar maar niet heel dik.

Keuzes maken, daar komt het inderdaad op neer. Tot mijn twintigste kon ik alles eten wat ik wilde zonder dik te worden maar daarna begon ik aan te komen. Ik heb gelukkig geen aanleg om dik te worden, maar ik merkte wel dat ik niet meer zo superslank was als daarvoor.



Op een gegeven moment heb ik besloten dat ik kieskeuriger moest worden. Ik vind sommige soorten taart bijvoorbeeld helemaal niet zo lekker, maar als het aangeboden werd dan nam ik het toch altijd maar. Mijn vriend neemt standaard een toetje na het eten en in het begin deed ik dan met hem mee "uit gezelligheid". Maar daar ben ik ook mee gestopt, want afgezien van ijs hou ik helemaal niet zo van toetjes, en er zitten flink wat calorieën in. Dan eet ik liever wat dropjes en eet ik hagelslag op brood. Keuzes maken dus Ik ga regelmatig uit eten en daar hou ik dan 's middags al rekening mee, een boterham minder met de lunch bijvoorbeeld, of geen tussendoortje 's middags. Dat voelt voor mezelf ook fijner, dan kan ik gewoon lekker uit eten zonder schuldgevoel. Ik heb ook ontdekt dat gezonde tussendoortjes ook heel lekker kunnen zijn. Ik eet bijvoorbeeld regelmatig wortels, soms met een dipsausje (op yoghurtbasis, geen mayo). Natuurlijk eet ik ook weleens chips, maar echt met mate.



Ook qua beweging maak ik bewuste keuzes. Ik pak de fiets in plaats van OV, sport zeker 4 keer per week, op het werk hebben we met collega's zelfs de gewoonte om na de lunch de trap te pakken (12 verdiepingen). Ik voel me hier gewoon lekkerder bij. Ik weeg nu 62 kilo bij 1.72 en dat vind ik een mooi gewicht. Vriendinnen van me klagen weleens "dat ik alles kan eten terwijl zij al dik worden als ze ergens naar kijken". Aanleg zal hierbij heus een rol spelen, maar keuzes spelen volgens mij nog een veel grotere rol. Het lijkt wel alsof zij niet zien dat ik veel meer sport, thee bestel ipv koffie verkeerd, water drink ipv gewone cola, niet alle frietjes opeet die op mijn bord liggen, fruit eet ipv chocolademousse.

Iemand vroeg wat eetgewoonte nu doet en het verband met je opvoeding.



Ik zie bij mij wel een valkuil eentje die ik helaas zelf ook wel eens maak maar me er gelukkig wel bewust van ben.



Mijn moeder vind koken een dagbesteding ze is een buitenlandse dame en staat hele dagen in de keuken om de heerlijkste gerechten te bereiden.



Als kind vond ik werkelijk alles lekker noem het maar op, van kleins af aan genoot ik echt van alle vissoorten, inktvis, schelpdieren je kan het zo gek niet bedenken.

Ik werd daar vaak om geprezen dat ik zo genoot van het eten door andere ouders die vaak slecht etende kinderen hadden, maat ook mijn moeder vond het leuk om voor mij te koken.



Als we naar familie gingen in het buitenland en we zaten met 20 man aan tafel kreeg ik altijd complimenten.



Toen ik ging puberen werd ik zwaarder en toen werd de rem erop gegooid, ipv complimenten moest ik me een beetje inhouden, anders werd ik toch echt te zwaar, had immers de bouw van mijn moeder werd gezegd.



Heel mijn puberteit werd ik erop geattendeerd dat ik aanleg heb om zwaar te worden dus niet alles kan eten.



Toen ik eenmaal mijn eigen geld verdiende was het hek ook van de dam, had een bijbaan in de supermarkt en ik kocht wat aan lekkernijen daar, en inderdaad op mijn 18e was ik te zwaar.



Het gekke is dat het wel een soort van eye opener is geweest, zo van inderdaad als ik te veel en en snoep dan kan je dik worden.



Die kilo's zijn er heel snel afgegaan met als resultaat dat ik altijd een beetje een haat liefde verhouding met eten heb.



Ben nog steeds gek op lekker eten en van mijn moeder geërfd lekker koken, ik ben in het bezit van 2 jongens van 9 die werkelijk bij alles wat ik maak bij wijze van hun vingers aflikken, dus dat maakt het extra leuk om uitgebreid te koken.



En de geschiedenis herhaald ik groei van trots als ik andere kinderen zie etteren met eten, spaghetti zonder saus, hamburger zonder uien, brood zonder pitjes, mijn kinderen heb ik nog nooit horen zeuren.

Fijn zeg zeggen andere moeders ik zou willen dat mijn kind niet zo zeurde.



Mijn ene zoon is best wat of iets te zwaar, ik zal hem dat nooit zeggen maar ik moet hem wel remmen.



Het gevecht om je kind te laten stoppen met eten is net zo lastig om je kind wel te laten eten.



Hij krijgt van mij best wel vaak een nee te horen als hij uit school komt en trek heeft in een tosti ofzo, ik geef hem een gezondere alternatief, wat nog wel eens strijd oplevert.



Soms ben ik bang dat als hij eenmaal zijn eigen centen heeft of zakgeld op de hogere school hij ook helemaal los gaat en dus echt re zwaar gaat worden...

Mijn schoonfamilie is allemaal wat te dik. Maar die eten altijd alle pannen leeg. Want het is 'zonde' om weg te gooien. Ik vind het zonde om overbodig eten in mijn lichaam te stoppen.

@lilalinda: haha, grappig dat je juist dat voorbeeld geeft. Ik beschreef precies zo'n ziekenhuissituatie! Normaal ben ik helemaal van de 'fabrieksrommel overslaan en wel genieten van echt lekker eten' , maar ik trok daar een week lang de hele automaat leeg inclusief van die mierzoete chocomel, gevulde koeken en de hele rataplan. Dingen waar ik normaal echt niet naar taal. En dooreten als je al misselijk bent, ook niet mijn normale gedrag... Ik vind jou analyse overigens logischer, maar bij mij werkt het kennelijk niet zo!

Blijkbaar compenseer je het dan op andere momenten?

Ik weet niet zeker of het aan opvoeding ligt. Mijn zusje is fijner gebouwd en heeft ook een hele andere vetverdeling (zij peer, ik appel). Zelfde "eetopvoeding" gehad en toch kan zij echt meer eten dan ik en toch slank(er) blijven. Zij at vroeger als ze uit school kwam standaard twee frikandellen op brood met dikke laag mayo en currysaus, en twee uur later nog gewoon avondeten, no problemo.



Ik at dat maar af en toe en was toch stukken dikker.



Ik ben ook echt food driven; ik kan nu al nadenken en me verheugen op het avondeten van overmorgen. Als ik vrienden help met verhuizen of schilderen denk ik al na over wat ze misschien wel als lunch "serveren'. Dan hoop ik op iets lekkers zoals worstenbroodjes of avonds een bord friet en kan ik best teleurgesteld zijn als het bij "simpele boterhammen" blijft.



Mijn vriend is totaal niet zo; die denkt daar absoluut niet over na, boeit het niet als er geen koekjes bij de koffie geserveerd worden of slaat met gemak een stuk vlaai af omdat we "pas" twee uur daarvoor nog gelunched hebben. Ik zal niet snel vlaai of taart afslaan.



Eten afslaan of minder eten is voor sommigen (meestal de slankeren onder ons) niet altijd perse moeilijk en hebben een hele andere relatie met eten dan de overeters en vaak dikkeren onder ons. En verder ben ik echt er van overtuigd dat een andere bouw of stofwisseling veel verschil maakt.



Het valt mij namelijk op dat mensen met een appelfiguur vaak ook een voller gezicht hebben dan mensen met een peerfiguur. Je gezicht kun je moeilijk bedekken en is altijd zichtbaar.

Oh en die twee frikandellen na school: mijn moeder werkte op die dagen en was ook elke keer boos als ze rook dat de frituur had aangestaan. Zij was hier dus niet mee eens maar er werden geen consequenties aan verbonden.



Mijn moeder kookt nu nog steeds erg gezond en alles vers. Elke dag verse soep en voornamelijk AVG. Maar daarnaast ook elke week (zelfgemaakte) friet en elke weekend mochten we avonds chips en frisdrank. Het was dus een combi van gezond en ongezond.

En dan nog de definitie of nou ja mijn definitie wat is te zwaar.

Hele periodes dat ik vind dat maat 40 met mijn leeftijd 42, en mij bourgondische leefstijl gewoon mijn maat is en daar ook tevreden mee ben zelfs blij mee ben, dat ik liever maat 40 heb en lekker kan eten dan een kleindere maat en constant overal op moet letten.



Deze periode duurt dan best heel lang maar er komt dan weer een tijd dat ik heb besloten dat ik toch liever maat 38 heb...en dan komt de jojo

quote:louise1 schreef op 29 januari 2015 @ 10:02:

Ik weet niet zeker of het aan opvoeding ligt. Mijn zusje is fijner gebouwd en heeft ook een hele andere vetverdeling (zij peer, ik appel). Zelfde "eetopvoeding" gehad en toch kan zij echt meer eten dan ik en toch slank(er) blijven. Zij at vroeger als ze uit school kwam standaard twee frikandellen op brood met dikke laag mayo en currysaus, en twee uur later nog gewoon avondeten, no problemo.



Ik at dat maar af en toe en was toch stukken dikker.



Maar wat at zij de rest van de dag, en wat at jij?

vaak is het in diit soort voorbeelden, als je calorieën gaat tellen, echt zo, dat degene die meer LIJKT te eten, minder binnen krijgt op een dag

Ik ben nooit te dik geweest en eet ook alles wat ik wil. In periodes kan ik echt veel snoepen, maar er zijn ook periodes dat ik weinig eet omdat ik er dan geen zin in heb. Verder ben ik ook nogal beweeglijk, een film kijken met mij is niet zo gezellig, want ik kan niet zo lang stilzitten.

Wat ik nauwelijks eet is gefrituurd voedsel, omdat ik daar niet zo van hou.

Mijn ouders eten ook heel bewust. We hadden altijd wel dropjes en koekjes in huis maar we mochten maar 1 koekje na school en hielden ons daar ook keurig aan. 's ochtends cornflakes of muesli met melk, 's middags 2-3 boterhammen en 2 stuks fruit, 's avonds vaak AVG of pasta. We aten eigenlijk nooit patat, als we pizza aten dan maakte mijn moeder deze zelf, sowieso kookt mijn moeder elke dag. Na het eten kregen we een bakje vla, in het weekend kregen we soms ijs. We mochten 1 glas cola (light) per dag, verder dronken we water, ranja of thee. En in het weekend met een bakje chips voor de televisie. We sportten toen ook al veel, zeker 4 keer per week. Tijdens de sportcompetitie kregen we altijd een beetje geld mee voor iets lekkers, dan kochten we een zakje snoep of een klein ijsje.



Toen ik op mezelf ging wonen ging ik eerst even los met snoep, thuis hadden we wel drop maar nooit zoete snoepjes. Maar ik kwam erachter dat ik dat helemaal niet zo lekker meer vond als ik dacht, tegenwoordig eet ik zelden snoep.

Nou hield zij ook meer van zoet op brood dan ik; de Nutella werd voor haar gekocht. Ik hield meer van rookvlees of pate. Nooit calorieën geteld dus misschien dat die vleeswaren wel veel meer calorieën opleveren dan Nutella maar dat lijkt me sterk.



We gingen naar dezelfde school en fietsten dezelfde afstand. Ik maakte meer fietskilometers dan zij want ik ging drie keer per week naar mijn verzorgpony 8 kilometer verderop. Tennisclub was voor ons beide dezelfde afstand.



Volgens mij aten en dronken we verder redelijk hetzelfde maar ik zat inderdaad niet de hele dag naast haar te vergelijken

quote:Monkey1992 schreef op 29 januari 2015 @ 10:05:

[...]



Hoe heb je dit in het begin aangepakt? Helemaal niet meer eens snoepen of alleen in het weekend iets?



Keuzes maken! Liever een lekker stukje chocola dan een halve rol koekjes.

Bij een verjaardag/feestje de rest van de dag weinig calorieën eten.

Elke dag wat lekkers eten, dat werkt voor mij redelijk, alles ontzeggen ontmoedigd erg snel.

En ik doe wel gewoon chips/toastjes ofzo in het weekend, of een ijsje. en alleen op zondag een (lekker!) toetje.

Het blijft een strijd, ben vorig jaar 13 kilo afgevallen en het lukt me om het eraf te houden, maar wel doordat ik echt flink op de rem sta.

Wel beweeg ik redelijk veel (ondanks weinig energie door oa depressie): wandelen, alles in het dorp op de fiets en sporten.

En ik nuttig praktisch geen enkele calorie met drinken, dat zijn normaal echte sluipcalorieen.

quote:louise1 schreef op 29 januari 2015 @ 10:20:

Nou hield zij ook meer van zoet op brood dan ik; de Nutella werd voor haar gekocht. Ik hield meer van rookvlees of pate. Nooit calorieën geteld dus misschien dat die vleeswaren wel veel meer calorieën opleveren dan Nutella maar dat lijkt me sterk.

Tja, misschien gooide zij haar brood wel weg (deed ik ook) op school en at ze pas bij thuiskomst?

quote:lilalinda schreef op 29 januari 2015 @ 10:26:

[...]



Tja, misschien gooide zij haar brood wel weg (deed ik ook) op school en at ze pas bij thuiskomst?Tja, alles kan...

Termen als 'veel snoepen' of 'ik eet alles wat ik wil' zijn bedriegelijk denk ik.



De één ziet het koekje bij de koffie als snoepen, een ander vindt dat zo basis dat het geen snoepen is, nog een ander ander ziet een handje chips als snoepen, weer een ander denkt bij snoepen aan het leegeten van een zak drop. En er zijn mensen die dat allemaal doen, en het niet zien als snoepen, maar het gebakje bij een verjaardag wél.



En alles eten wat je wilt is ook verraderlijk. De één wil alles wat hij ziet opeten, de ander heeft daar helemaal geen behoefte aan.

Dus als je dan gaat zeggen 'ik eet alles wat ik wil en ik ben toch slank' dan denkt iemand anders dat je de hele dag taart, broodjes kroket, chips en chocomel naar binnen werkt. Terwjil dat niet zo is. Want wat jij wilt is een paar boterhammen, een bakje yoghurt, een bakje fruit, een koekje bij de koffie pm een bord avondeten en een stukje chocola bij de thee. Daar zit verschil in.



Ik ben zelf slecht in maat houden. Bij mij thuis werd vroeger vrij ongezond gegeten. Wel alleen aardappels en groenten en vlees, op zich prima. Maar vlees was duidelijk het belangrijkste. En altijd pudding of vla na. Ik hield van snoepen en in plaats van geremd werd dat gecultiveerd. Er werden grapjes over gemaakt, dat ik zo'n goede eter was, dat ik zo'n snoepkont was. En frisdrank was gewoon voor elke dag, ik kan het me nu met mijn eigen kinderen niet voorstellen, maar ik dronk élke dag een paar glazen cola, vanaf dat ik een jaar of 6 was. Een grote koek erbij was standaard. En een paar handjes drop of chocola.

Fruit werd maar zelden gegeten, melk werd er niet gedronken. Als ik yoghurt at als ontbijt was dat 'gezond' maar ik leerde pas véél later dat volle roomyoghurt met fruitsmaak echt niet gezond was.

Ik was als kind al iets te zwaar, werd daar ook mee gepest, en dat werd weggewuifd met dat ik 'er gewoon gezond uitzag'.



Mijn ouders zijn ook veel gezonder gaan eten tegenwoordig, die wisten toen ook niet beter. Zijn gaan sporten en stukken slanker nu.

Ik heb pas rond mijn 20e geleerd dat wat ik gewend was niet gezond was, en toen woog ik veel te veel. Ik ben nu nog te zwaar, ik krijg dat patroon niet goed aangepast ofzo. Ik kan nauwelijks keuzes maken op dat gebied, het is altijd én én én....

Zo heb ik dat geleerd en dat is vreselijk lastig af te leren. Stoppen met roken vond ik lastiger. Dat doe je gewoon níet.



Ik zit lekker in mijn vel, ben ooit flink afgevallen dus echt heel dik ben ik niet meer, maat 42/44. Maar wil ik me lekker voelen dan is maat 40/42 beter. Ik vind mezelf mooi, maar ik kan balen van hoe mijn hoofd werkt met eten. De basis is hier best heel gezond, groenten, fruit, yoghurt, enz. Teveel kaas, dat wel.



Maar daarnaast.... Daar gaat het mis. En dat krijg ik niet aangepast. Mijn kinderen zie ik nu, die hebben wél die natuurlijke rem, gelukkig. Daar heb ik hard mijn best voor gedaan, om ze dat te leren. Die eten van zichzelf gezonder. Volledige toegang tot snoep en ze eten nog met mate. Bij mij ging die vroeger léég. En dan at ik nog een pak koekjes ook en niemand die er iets van zei

Dus dat heb ik anders gedaan.

quote:lilalinda schreef op 29 januari 2015 @ 09:39:

Laat ik het dan nuanceren. Emo-eten is aangeleerd gedrag, geen natuurlijke reactie.

De natuurlijke reactie bij stress (echte stress he, als je geliefde op de IC ligt oid, Niet tentamen'stress') is stoppen met eten. Voordeel van aangeleerd gedrag, is wel dat je het af kunt leren (itt natuurlijk gedrag, dat moet je onderdrukken)

Ik beloon/troost mijn kinderen ook niet met eten.



Is dat echt zo? Als in: is daar wetenschappelijk onderzoek naar gedaan?

Ik ben er verbaasd over namelijk. Als ik zenuwachtig ben voor iets (presentatie op school oid) krijg ik geen hap door mijn keel. Maar als ik een periode echt stress ervaar, eet ik juist alles wat los en vast zit. En ja, dan heb ik het bijvoorbeeld over een periode waarin tegelijkertijd mijn vader in het ziekenhuis lag, een vriend van mij voor zijn leven vocht op de IC, ik probeerde mijn stage te halen en scriptieonderzoek uit te voeren en ik nog rijles volgde terwijl ik extreme rij-angst had. Ik ervaar dan de hele dag door een hongergevoel, snaai alles bij elkaar.



Ben ik hierin dan echt zo'n wetenschappelijk wonder? Mijn ouders zin overigens niet zo, dus in mijn geval niet aangeleerd.

Ik merk dat ik bij slaapgebrek meer ga snaaien. Alsof ik probeer érgens energie vandaan te halen.

quote:Thordis2.0 schreef op 29 januari 2015 @ 10:34:



Maar daarnaast.... Daar gaat het mis. En dat krijg ik niet aangepast. Mijn kinderen zie ik nu, die hebben wél die natuurlijke rem, gelukkig. Daar heb ik hard mijn best voor gedaan, om ze dat te leren. Die eten van zichzelf gezonder. Volledige toegang tot snoep en ze eten nog met mate. Bij mij ging die vroeger léég. En dan at ik nog een pak koekjes ook en niemand die er iets van zei

Dus dat heb ik anders gedaan.



Eigenlijk ben ik het in alles met je eens, maar dat schijnt gebruikelijk te zijn, las ik in je undersign. Ik ben wel karig-jaren '80 opgevoed, maar met verjaardagen, feesten en partijen ging men hier volkomen los. Wil je drie stukken taart, wat ben jij een gezellige eter! Je had je taart nog niet op, of je werd volgestopt met kaas en worst. Ik merk aan mijn slanke collega's dat hun hele houding tegenover voedsel anders is. Ik leg dat dan uit als gierig, schraperig, aanstellerig. Vreet die gevulde koek gewoon, op man. Maar het is wel een van de oorzaken van het verschil in gewicht.



In mijn familie komen allerlei ernstige verslavingen voor, maar daar treed ik liever niet over in detail. De verslaving die ik heb aan eten, kan ik heel goed vergelijken met alcoholisme. Ik ben ook echt food-driven, ik koop stiekem eten, ik verstop het zelf (niet in het gootsteenkastje ), ik lieg over hoeveel ik gegeten heb, ik denk nu al na over wat ik morgen ga eten, ik heb recht op iets lekkers als ik het goed gedaan heb, ik heb recht op iets lekkers als er iets naars gebeurd is en zo gaat het de hele dag maar door.



En soms denk ik, bok op. Door mijn bouw ziet het er nog allemaal best netjes uit en liever een snoeper dan een zuiplap (de magere mensen die ik ken drinken wel graag wijn en stappen daarna met hun magere wijnlijfjes gewoon in de auto). Maar het bevreemdt me ook dat ik blijkbaar best intelligent ben en tegelijkertijd te dom, zwak en krachteloos om te stoppen met troep in mijn muil douwen. Nou ja.

'Magere wijnlijfjes'



Een verslaving is een verslaving, of dat nu eten, gokken, roken, drugs of seks is.

En zo werkt eten ook.



Naar het is natuurlijk onzin om te zeggen 'liever eten dan een zuiplap' want dat is niet de keus die je hebt, het is niet óf het één óf het ándere. En magere wijnlijfjes klinkt hilarisch, maar feitelijk slaat het nergens op, alsof het wel ok is om teveel te eten omdat anderen rijden met drank op.



Maar ik snap je punt wel

Verslaafden zoeken altijd excuses. Ik weet in mijn sterkere momenten ook wel dat het onzin is. Maar ik schreef gewoon even mijn gedachtestroom op.

quote:Wintersportdame27 schreef op 29 januari 2015 @ 09:29:

Denk dat als je nu concreet wilt afvallen je beter een andere methode kunt gebruiken. Het is zoals bovenstaand al werd benoemd meer een filosofie. Iets wat je langzamerhand gaat toepassen tijdens je dagelijkse leven en eetpatroon.



Zelf denk ik dat sommige mensen deze afwegingen al van zichzelf maken en daardoor slank zijn. Anderen hebben daar meer moeite mee.



Voordat ik zwanger raakte was ik slank (1.73 bij 60 kilo). Nu ben ik natuurlijk door de zwangerschap aangekomen, maar ik weet 100% zeker dat van de 10 kilo er 3 aanzitten door, en minder sporten, en minder bewuste keuzes maken. Nu neem ik zowel de chocolade in de ochtend bij de koffie, de gevulde koek op het werk en in de avond toch nog even een paar dropjes. Voorheen zou ik 1 van de drie gedaan hebben.



Denk dat het overigens best een goede methode is, maar wel wennen en in het begin lastig vol te houden.



Waarom een andere methode? Ik heb al heel wat geprobeerd. Echte dieeten. Werkte niet. Ja eventjes. Maar zodra ik weer normaal ging eten hup zat er zo weer wat aan.



Ik vind dit juist een fijne methode. Ook door de opdrachten ga je goed over jezelf en je eetgedrag nadenken.

Ik herkende mezelf erg terwijl ik van sommig gedrag niet bewust was.



Het wennen vind ik mee vallen. Gaat me beter af dan ik dacht. Maar ach elk dieet is wennen toch? En hier kan ik de rest van mijn leven wat mee. Het gaat er niet snel af maar dat hoeft ook niet, je kwam immers ook geen kiloos per week aan.



En ik vind het fijn te lezen dat bloemetje en lilith de kant van de slanke mensen bevestigen.

quote:MadameQetesh schreef op 29 januari 2015 @ 11:43:

[...]





Waarom een andere methode? Ik heb al heel wat geprobeerd. Echte dieeten. Werkte niet. Ja eventjes. Maar zodra ik weer normaal ging eten hup zat er zo weer wat aan.Maar dan is wat jij Normaal vindt, dus simpelweg (jaja, gemakkelijk gezegd) te veel