Ben ik mijns broeders hoeder?

06-01-2023 20:03 162 berichten
Stel, je ziet een onbekende op straat in een vervelende situatie (enkel verzwikt, verward, gevallen met de fiets). Loop je dan verder of help je? Of help je soms wel en soms niet en waar ligt dat aan?

Ben jij weleens wel of niet geholpen door vreemden, wat leer je je kinderen en wat zijn jouw ervaringen als helper?
Alle reacties Link kopieren Quote
ñuca schreef:
07-01-2023 12:33
Ik heb twee keer meegemaakt dat ik keihard viel met de fiets en niemand even kwam vragen of het wel ging. Terwijl er dus wel mensen waren die het zagen gebeuren. Zo onzichtbaar en alsof je er niet toe doet voel je je dan, zoals iemand anders hier ook al schreef.
Ik heb net liever dat ze me allemaal met rust laten op zo'n moment.
Ik regel mijn eigen shit wel.

Moet ik op zo'n moment dat ik 10 dingen tegelijk aan 't doen ben én waarschijnlijk nog pijn heb ook ook nog eens 7 mensen tegelijk van mijn lijf plukken en van antwoord dienen. Laat me gewoon met rust.


Ik heb ooit een buggy mee uit de bus getild. Een uur later zat ik met een rug-blokkage die 5 dagen duurde.
Die slagen we sindsdien dus ook maar over.
Als mensen zelf op de bus zijn geraakt zullen ze er ook wel weer zelf afraken.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Wissewis schreef:
07-01-2023 17:01
Ik heb net liever dat ze me allemaal met rust laten op zo'n moment.
Ik regel mijn eigen shit wel.

Moet ik op zo'n moment dat ik 10 dingen tegelijk aan 't doen ben én waarschijnlijk nog pijn heb ook ook nog eens 7 mensen tegelijk van mijn lijf plukken en van antwoord dienen. Laat me gewoon met rust.

...

Nou ja, 7 mensen...
Ik vind het gewoon fijn om even opgemerkt te worden op zo´n moment. Al dat ieder voor zich hou ik niet zo van. En stel ik breek iets en mijn telefoon werkt niet door de val, dan is het toch handig dat iemand me even opraapt en/of een hulpdienst belt toch?
Wissewis schreef:
07-01-2023 17:01
Ik heb net liever dat ze me allemaal met rust laten op zo'n moment.
Ik regel mijn eigen shit wel.

Moet ik op zo'n moment dat ik 10 dingen tegelijk aan 't doen ben én waarschijnlijk nog pijn heb ook ook nog eens 7 mensen tegelijk van mijn lijf plukken en van antwoord dienen. Laat me gewoon met rust.
Het is heel normaal als iemand eerst vraag of je hulp nodig hebt. Tenminste als je nog goed aanspreekbaar bent. Maar als jij er ligt met een gebroken onderbeen kan hulp best wel handig zijn, terwijl je je met een verzwikte enkel wel zelf red. Je bent altijd zelf baas, nee zeggen is natuurlijk een optie.
Alle reacties Link kopieren Quote
cuculuscanorus schreef:
06-01-2023 20:11
Dat zeg je, maar er is natuurlijk een aanleiding.
Ik had vandaag een vervelend incident met een afstapje. Beetje hoog afstapje en ik had hem niet gezien. Mijn linkerknie ging een kant op, mijn rechterenkel een andere kant en ik klapte bijna dubbel op de grond. Het deed pijn en het duurde wel even voor ik rechtop stond. Toen kon ik ook niet gelijk lopen.
Gedurende deze minuten durende activiteit stonden er zes mensen op twee meter afstand te roken onder een rokersafdak. Niet één vroeg of het ging. Ik voelde me een beetje sneu, al slaat dat nergens op.
da's inderdaad niet prettig.
Tijdje geleden ging ik onderuit (geen idee hoe) en er was meteen iemand die van zijn fiets sprong en kwam helpen. Een verpleegster die net langsreed parkeerde haar wagen en informeerde of ik OK was.

Ik zou zelf ook kijken/vragen of ik iets kan doen. Heb ik een paar keer gedaan. Maar niet als de persoon dronken of agressief is. Dan durf ik niet dicht te komen.
ik was liever knolselder....
Alle reacties Link kopieren Quote
Kind van ons werkte achter de kassa van AH.
Werd overvallen door iemand met een mes. Hangjongeren die voor de winkel stonden zagen het ( gaan) gebeuren belden 112 en zijn achter dader aangegaan. Dader gepakt door politie.
ñuca schreef:
07-01-2023 12:33
Ik heb twee keer meegemaakt dat ik keihard viel met de fiets en niemand even kwam vragen of het wel ging. Terwijl er dus wel mensen waren die het zagen gebeuren. Zo onzichtbaar en alsof je er niet toe doet voel je je dan, zoals iemand anders hier ook al schreef.
Oh ja, ik brak eens mijn enkel bij een val op straat. Maar ja, ik woon niet afgelegen, dus ben opgekrabbeld en heb meteen een Uber naar de eerste hulp genomen. Geen idee eigenlijk of mensen op mij hebben gelet. Er was genoeg volk. Maar ja, taxi’s en Ubers zijn natuurlijk niet overal.
anoniem_64099e414652c wijzigde dit bericht op 07-01-2023 18:34
0.64% gewijzigd
makreel schreef:
07-01-2023 12:42
Maar: waarom?

Je hoort dat mensen de samenleving vinden verharden, mensen die contact missen, zich eenzaam voelen. Of zoals hier, verhalen van mensen die verdrietig zijn of pijn hebben, en het feit dat niemand naar ze kijkt of ze even helpt maakt het nog ellendiger en eenzamer. Als je dat weet en je ziet iemand die wel een handje kan gebruiken, waarom doe je dat dan niet? Het is een kleine moeite, toch?

Aan de andere kant: ik lees ook in dit topic genoeg mensen die wel helpen als ze zien dat het nodig is. Dus misschien maakt het niet uit als een paar mensen dat niet nodig vinden.
Waarom? Ik zie bepaalde situaties waarschijnlijk niet als hulpsituaties.

Ik help waar ik dat nodig vind, maar met een huilend iemand op de stoep bemoei ik me inderdaad niet. Is iemand gewond, dan ligt dat voor mij anders. Maar boodschappen voorschieten etc. zijn geen dingen die ik zou doen. Ik zie mezelf overigens niet als een hard persoon, maar velen in dit topic zullen dat vast anders zien.
Ja ik help. Het is ook een stukje beroepsdeformatie (bij ‘opstootjes’ met pubers/jongeren) denk ik. Ik ga ook gerust een baan op de snelweg blokkeren en met alarmknipperlichten rijden voor een zwanenfamilie of zo.
Ik ben zelf tot nog toe altijd geholpen in nood als er omstanders/voorbijgangers waren. Van autopech krijgen in een tunnel tot vol op mijn bek gaan met fiets en al. Ik zie er schijnbaar heel hulpbehoevend uit (of totaal ongevaarlijk, ook dames alleen stoppen in het donker als ik sta te klooien langs de weg).

Bij drugsgebruikers (of vermoeden daarvan) bel ik eerder om hulp. Zatlappen probeer ik eerst of ze een beetje aanspreekbaar zijn/geen kwade dronk hebben. En ik stop in het donker niet voor mannen met autopech. Tenzij een hele oude man. Of eentje met kinderen bij zich.
De zatlappen vooral omdat mijn broertje, diabeet, ooit dik anderhalf uur in hartje winter letterlijk in de goot heeft gelegen. Schijnbaar dacht iedereen ‘jonge vent+zaterdagavond=stomdronken’. Totdat een verpleegster langs kwam met haar vriend en zij vond dat hij dan minstens ergens in een portiek gezet moest worden vanwege de kou en gevaarlijke ‘ligplaats’. Het viel haar gelijk op dat hij niet rook naar alcohol en schoot toen gelukkig gelijk in actie. Dat had heel verkeerd kunnen aflopen.
hmprr schreef:
07-01-2023 18:22
Kind van ons werkte achter de kassa van AH.
Werd overvallen door iemand met een mes. Hangjongeren die voor de winkel stonden zagen het ( gaan) gebeuren belden 112 en zijn achter dader aangegaan. Dader gepakt door politie.
Wat goed! :cheer2:

Wel een afschuwelijke ervaring voor je kind. Is hij/zij in orde?
Ja ik help. Ik kan er niet tegen als ik iemand zie vallen of zo, die zal ik altijd overeind helpen. Ik duik zelfs midden in vechtpartijen. Ik ben in zo'n situatie totaal niet bang, alleen maar stijf van de adrenaline en grijp degene die in elkaar wordt geramd ertussenuit.
Alle reacties Link kopieren Quote
Surebaby schreef:
07-01-2023 15:49
Ik ben heel vaak geholpen en nog vaker uit onverwachte hoek, dus dit is geen klacht maar meer verbazing:
Ik had iets soortgelijks. In een drukke winkelstraat, zo liep ik zo lag ik.
Ik lag dus languit wat beduusd op de grond.
Er moesten mensen hysterisch lachen, er struikelde iemand over me die daar duidelijk geïrriteerd over was.
Verder: niks.
Ik krabbelde dus overeind, kwam er een man aan die zei: ja, opstaan nu! Die me overeind trok maar dan heel hard. Niet aardig.
Ik ging wat bibberig naar huis en omdat het zo gek was, was ik het ook een beetje vergeten.
Pas dagen daarna omdat mijn man vroeg hoe ik aan een schaafwond kwam op mijn arm dacht ik er weer aan.
Het was ook zo onwerkelijk omdat iedereen me gewoon negeerde of uitlachte/lastig vond.

Maar ik help altijd.
Vanzelfsprekend.
Wat moet dat rot hebben gevoeld.
Maar ook dat je man je schaafwond pas na een paar dagen opmerkte.

Dan voel je je al zo alleen na zo'n voorval en dan wordt je thuis ook niet eens gezien. :hug:
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik hoop altijd te helpen. Zo hoorde ik ooit s avonds laat een kind huilen buiten. Ik ben in m’n pyjama op mijn fiets gesprongen om te zoeken. Het bleek een jochie dat wakker was geworden, zijn moeder niet kon vinden in huis, die zich vervolgens via het balkon naar buiten had laten zakken om haar te gaan zoeken. Volledig in paniek natuurlijk. Zijn moeder bleek even het vuilnis weggooien. Toen ze op het balkon verscheen, hees ze hem weer naar binnen, en deed zó de deur dicht, zonder iets te zeggen. Vond ik wel even gek.

En midden in de nacht hadden overburen mot: ze liepen schreeuwend op straat en vooral de dame was hysterisch. Dan blijf ik wel even kijken welke kant het op gaat. Maar had ik er naartoe gemoeten, dan had ik man gestuurd.

En hier sprong ooit iemand uit de flat naast het speeltuintje waar mijn man, dochter en ik waren. Ik zag het alleen uit mijn ooghoek, maar de klap was zo vreselijk, dat ik er nu nog naar van word. Ze viel gelukkig achter een heg, dus dochter had niets door. Man is er toen naartoe gegaan, en ik heb 112 gebeld en dochter mee naar huis genomen.
Ik weet niet of ik er naartoe had gedurfd.
Soms is iets zo akelig dat je ook wel heel dapper moet zijn. Sindsdien heb ik nog meer respect voor alle hulpdiensten.

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven