Ben je wel eens lastig gevallen op straat?

Ceder schreef: ↑

30-10-2020 13:53

Ja, dat lijkt inderdaad zo te zijn. Zie ook Floortje:
"voor mij zijn het de spanning en de kick. En nee, ik ben daar vrij gewetenloos in."
"Ik snap overigens ook prima dat andere mensen dit niet zelf zouden doen of het misschien niet okay vinden. Ik vind ook wel eens dingen niet okay, die andere mensen dan weer heel acceptabel vinden."




Nee, dat is dus niet zo en ik sta er hier van te kijken dat er meerdere mensen zo over denken.
Ja, er zit een factor van onzekerheid in: het kan escaleren.
Maar nee: als iemand al over je grenzen heen gaat, en je geeft dat niet eens aan, dan zal het niet snel beter worden natuurlijk!

Ik heb wel begrip voor het "freeze"-effect: je wordt overrompeld door een situatie en bevriest. Ik heb het ook een paar keer gehad toen ik onverwacht toeschouwer werd bij geweld of criminaliteit. Dat voelde heel kut achteraf, maar daarna heb ik ook bedacht: wat ga ik de volgende keer anders doen zodat het waarschijnlijk beter gaat. Dat laatste mis ik hier bij veel mensen: het is goed om je slachtofferschap te erkennen en er ruimte en tijd aan te geven (er is iets akeligs gebeurd), maar maak daarna wel de stap om jezelf beter voor te bereiden voor het geval van herhaling.

Ik vind dat je gelijk hebt over het stuk dat je mensen niet te snel in een slachtofferrol moeten plaatsen. Er zijn echt wel situaties geweest waarin ik achteraf heel goed begreep waarom een man dacht dat ik er wel voor in was
(mental note to self: Geen calippo meer eten in het openbaar en denken dat een groepje kerels zo vriendelijk naar me lachten omdat ze het leuk voor me vonden dat ik een ijsje at ).
Maar de ene situatie is de andere niet en vaak doe je instinctief het juiste. Bij de 1 kom je ver met een vermanend 'wat doe jij nou', bij de ander is het damage control om maar niet nog meer agressie op te roepen.
Elkaar gaan veroordelen als je er niet bij was vind ik gevaarlijk en makkelijk, net als een algemeen advies geven.

***rechtgezet***

Yep,na een concert in Tivoli (Utrecht) s'nachts naar huis fietsend ,kwam een groep van 4 aangeschoten koorballen me tegemoet.Breed over de hele straat lopend,er was weinig ruimte om ze nog te passeren.Ik maak een grote bocht om om ze heen te fietsen.De buitenste vond blijkbaar dat ik niet genoeg uitweek.En haalde meteen hard uit en sloeg met keihard vol op m'n borstkas.Zo hard dat ik er (naar later bleek) gekneusde ribben aan overhield.Blijkbaar dacht hij dat 4 tegen 1 man wel voldoende was
Overigens toch maar even met de "heren gaan praten"

Ceder schreef: ↑

30-10-2020 18:43

Het-groepje: zou je me niet zo denigrerend toe willen spreken? "Zomerkind" zeggen tegen volwassenen is namelijk denigrerend.



Ook hier Het-groepje: je kleineert me, en ook nog zonder reden. Je kent me namelijk niet en ook mijn praktijkervaring niet. Anders had je namelijk iets heel anders gezegd, want ik heb helaas te maken gehad met stevige intimidatie en dreiging met ernstig geweld van iemand die ik volledig vertrouwde.

Ja sorry ik dacht ik dat gewist had en zal het aanpassen, had te impulsief gereageerd en las je post door en had het aangepast. Maar dus niet goed.

Ja. Gelukkig soms de dienst terug bewezen bij diegenen.

Het-groepje schreef: ↑

30-10-2020 19:07

Ja sorry ik dacht ik dat gewist had en zal het aanpassen, had te impulsief gereageerd en las je post door en had het aangepast. Maar dus niet goed.

Akkoord, aanvaard.

Het-groepje schreef: ↑

30-10-2020 17:48

Ik vind dat je gelijk hebt over het stuk dat je mensen niet te snel in een slachtofferrol moeten plaatsen.
[...]
Maar de ene situatie is de andere niet en vaak doe je instinctief het juiste. Bij de 1 kom je ver met een vermanend 'wat doe jij nou', bij de ander is het damage control om maar niet nog meer agressie op te roepen.
Elkaar gaan veroordelen als je er niet bij was vind ik gevaarlijk en makkelijk, net als een algemeen advies geven.

Daar ben ik het met je eens hoor: soms houd je de schade voor jezelf het kleinst door een beetje mee te geven of straal te negeren, en het is soms lastig om je aanpak daarin te bepalen en/of vast te houden.
Extreem voorbeeld: de bankoverval. Een aantal mensen hier lijkt zich bij voorbaat een beetje op te stellen bij een eventueel toekomstig lastigvallen zoals bij een bankoverval, en dat is onterecht. En zo jammer voor die mensen.

Voor de duidelijkheid: ik veroordeel geen enkel beschreven geval dat hier beschreven is (afgezien van Floortje). Maar het is die slachtoffer-rol inderdaad.

Die aversie tegen slachtofferschap zit in jou. Het is onderdeel van de huidige cultuur waarin mensen geen slachtoffer meer mogen zijn, ook al zijn ze slachtoffer. Want slachtoffer zijn is irritant, vervelend, niet in-control. Maar als mensen geen slachtoffer mogen zijn, zijn er ook geen daders. En als er geen daders zijn gebeurt er nooit iets dat niet door de beugel kan. Dan kunnen we collectief blijven ontkennen dat er dagelijks vrouwen worden aangerand door mannen. Je kunt heel hard blijven roepen dat die slachtofferrol zo vervelend is voor hun, voor jou, maar daarmee ontken je de situatie: heel veel vrouwen zijn nu eenmaal slachtoffer van mannelijk wangedrag.

Het woord slachtoffer-rol alleen al: alsof je niet daadwerkelijk een slachtoffer bent als een man je heeft aangerand of verkracht, maar alsof het een rol is die je speelt. Uit aanstelleritis. Dat is niet okee: slachtoffer zijn is niet fout. Dader zijn is fout.

Lafae schreef: ↑

30-10-2020 19:43

Die aversie tegen slachtofferschap zit in jou.

Ik heb zeker geen aversie tegen slachtofferschap!
Slachtoffer kun je worden en dat is naar en daar verdient iemand steun bij. En dat heeft soms (veel) tijd nodig waar ik zonder meer begrip voor heb.

Het is de slachtofferrol die mij inderdaad irriteert: "als iemand mij in de toekomst lastigvalt dan ben ik sowieso machteloos en hulpeloos net zoals de vorige keer dat ik lastiggevallen werd".

Het is een menselijke reactie als je net iets is aangedaan, maar als je erin blijft zitten doe je anderen en jezelf tekort.

Dan komt het er toch op neer dat als het slachtoffer zich maar beter gedraagt, de volgende keer, ze geen slachtoffer hoeft te zijn. Dat het slachtoffer dus geen slachtoffer is bij de gratie van het gedrag van de dader, maar bij de gratie van haar eigen gedrag. En dat is kul.

Even praktisch: iedere keer dat ik werd aangerand ging het zo ontzettend snel dat ik met mijn mond vol tanden stond. Kun je best vinden dat ik daarmee in mijn slachtofferrol blijf hangen, maar dat verandert er niets aan. Ik sta niet ieder moment paraat om mogelijke aanranders effectief te pareren.

Als ik nu, ruim een decennium later, weer in zo'n situatie zou komen waarbij ik van m'n fiets word getrokken, dan zou ik waarschijnlijk precies hetzelfde doen. Proberen de fiets tussen ons in te houden, me lostrekken, proberen weg te komen, meermaals uitspreken dat ze me moeten loslaten, voorbijgangers om hulp vragen. Of de uitkomst dan hetzelfde zal zijn, namelijk mij laten gaan, weet ik niet. Ik ging in m'n hoofd als een razende alle mogelijkheden af en ze lieten me uiteindelijk gaan omdat ik ze bleef aanspreken op hun gedrag. Ik ging vragen stellen en ik denk dat ze toen beseften dat ze verkeerd bezig waren (dat, of omdat we inmiddels bijna de straat uit waren en er meer verkeer langskwam van de andere kant..). Het is niet te zeggen of dat bij een volgende keer ook werkt. Fysiek verlies ik het altijd denk ik, zelfs als ik aan een vecht- of verdedigingssport zou doen. Ik ben klein en fijn gebouwd, een ideaal doelwit. Volgens mij heeft aangevallen of betast worden een heel hoog pech of geluk gehalte en ben je in die zin overgeleverd aan wat er op je pad komt. Je daar op voorbereiden kan, maar nooit in een mate waarbij je de volle controle hebt over hoe het afloopt.

Lafae schreef: ↑

30-10-2020 20:03

Dan komt het er toch op neer dat als het slachtoffer zich maar beter gedraagt, de volgende keer, ze geen slachtoffer hoeft te zijn. Dat het slachtoffer dus geen slachtoffer is bij de gratie van het gedrag van de dader, maar bij de gratie van haar eigen gedrag. En dat is kul.

Even praktisch: iedere keer dat ik werd aangerand ging het zo ontzettend snel dat ik met mijn mond vol tanden stond. Kun je best vinden dat ik daarmee in mijn slachtofferrol blijf hangen, maar dat verandert er niets aan. Ik sta niet ieder moment paraat om mogelijke aanranders effectief te pareren.

Ik vind het woord "slachtofferrol" ook ongemakkelijk en niet duidelijk uit zichzelf.
Ik versta er (al dan niet terecht) onder wat ik eerder schetste.

De associatie met schuld had ik vroeger ook en die bedoel ik (en de term volgens mij ook) dus niet. Niet uit het verleden, maar ook niet voor de toekomst. Ik heb zelf ook een paar nare dingen meegemaakt waar ik mee zat, me voorbereidde dat het niet weer zou gebeuren en het me toch nog een keer overkwam. Vond ik heel moeilijk, maar toch: de ander was schuldig en ging het niet meer rechtzetten. Maar dat staat los van alle andere mensen: die zijn niet mijn dader en ik niet hun slachtoffer. Zij staan niet bij mij in het krijt, hen moet ik evenveel te vertrouwen.

Akelig en laag van die aanrandingen van je, en, zoals gezegd, die "freeze" ken ik: heel frustrerend en verwarrend.

VANTA schreef: ↑

30-10-2020 20:16

Als ik nu, ruim een decennium later, weer in zo'n situatie zou komen waarbij ik van m'n fiets word getrokken, dan zou ik waarschijnlijk precies hetzelfde doen.

Jouw verhaal vond ik ook aangrijpend, vooral dat buitenstaanders je niet hielpen.

Je hebt in het verlengde daarvan het begrip "bystandereffect" in de hulpverlening: er gebeurt iets op straat (mishandeling hartaanval) en mensen gaan er in de praktijk nogal eens in een cirkel omheen staan. En doen niets uit kuddegedrag. Brrr, lijkt me zo akelig.
De kans dat je overleeft schijnt groter te zijn als er minder mensen zijn

Fijn dat je ondanks alles het voor elkaar kreeg om ze aan te blijven spreken op hun gedrag en dat je er een soort van mee weg kwam.

Ceder schreef: ↑

30-10-2020 20:39

Je hebt in het verlengde daarvan het begrip "circle of death" in de hulpverlening: er gebeurt iets op straat (mishandeling hartaanval) en mensen gaan er in de praktijk nogal eens in een cirkel omheen staan. En doen niets uit kuddegedrag. Brrr, lijkt me zo akelig.
De kans dat je overleeft schijnt groter te zijn als er minder mensen zijn

Bystandereffect is dat.

Tiana_76 schreef: ↑

30-10-2020 20:43

Bystandereffect is dat.

I stand corrected

Ceder schreef: ↑

30-10-2020 19:55

Ik heb zeker geen aversie tegen slachtofferschap!
Slachtoffer kun je worden en dat is naar en daar verdient iemand steun bij. En dat heeft soms (veel) tijd nodig waar ik zonder meer begrip voor heb.

Het is de slachtofferrol die mij inderdaad irriteert: "als iemand mij in de toekomst lastigvalt dan ben ik sowieso machteloos en hulpeloos net zoals de vorige keer dat ik lastiggevallen werd".

Ik vind het een beetje flauw en gemeen wat je typt bij slachtofferrol. Wat ik daar lees is angst en machteloosheid van het slachtoffer in jouw voorbeeld tekst. Misschien wel terechte angst. En dan zet jij dat zo lekker negatief weg. Zo help je niemand. Iemand mág zich gewoon slachtoffer voelen en machteloos voelen. Erin blijven hangen is niet helpend, mee eens. Je zei zelf net erboven dat je begrip hebt dat het (veel) tijd kost om daar bovenop te komen maar daaronder spreek jij jezelf gewoon tegen. Want blijkbaar beoordeel je wel iemand die nóg niet zo ver is


Hoe deze man het uitlegt is voor mij veel duidelijker en niet veroordelend.

"Vermijden en ontkennen is een eerste reactie (een natuurlijke reactie) die ontstaat bij negatieve veranderingen, bij stress en zelfs bij het rouwproces. Er zitten gevoelens achter van machteloosheid. Altijd is er een relatie tussen gevoelens en verandering. Kortom: wanneer u zich geslachtofferd voelt, is dat geen gekke eerste reactie. Het is logisch, het is normaal en het is natuurlijk."
Linkhttps://www.desteven.nl/leerdoelen/pers ... len-stress

Ceder schreef: ↑

30-10-2020 20:39

Jouw verhaal vond ik ook aangrijpend, vooral dat buitenstaanders je niet hielpen.

Je hebt in het verlengde daarvan het begrip "bystandereffect" in de hulpverlening: er gebeurt iets op straat (mishandeling hartaanval) en mensen gaan er in de praktijk nogal eens in een cirkel omheen staan. En doen niets uit kuddegedrag. Brrr, lijkt me zo akelig.
De kans dat je overleeft schijnt groter te zijn als er minder mensen zijn

Fijn dat je ondanks alles het voor elkaar kreeg om ze aan te blijven spreken op hun gedrag en dat je er een soort van mee weg kwam.

Dit is zo een bizar gebeuren.
Ik ben ooit eens door een groep jongens aangerand en deels ontkleed, voor hun een geintje maar voor mij niet. Iedereen keek toe, niemand greep in. Dat was denk ik nog het meest bizarre aan de situatie.

VANTA schreef: ↑

30-10-2020 20:16

Als ik nu, ruim een decennium later, weer in zo'n situatie zou komen waarbij ik van m'n fiets word getrokken, dan zou ik waarschijnlijk precies hetzelfde doen. Proberen de fiets tussen ons in te houden, me lostrekken, proberen weg te komen, meermaals uitspreken dat ze me moeten loslaten, voorbijgangers om hulp vragen. Of de uitkomst dan hetzelfde zal zijn, namelijk mij laten gaan, weet ik niet. Ik ging in m'n hoofd als een razende alle mogelijkheden af en ze lieten me uiteindelijk gaan omdat ik ze bleef aanspreken op hun gedrag. Ik ging vragen stellen en ik denk dat ze toen beseften dat ze verkeerd bezig waren (dat, of omdat we inmiddels bijna de straat uit waren en er meer verkeer langskwam van de andere kant..). Het is niet te zeggen of dat bij een volgende keer ook werkt. Fysiek verlies ik het altijd denk ik, zelfs als ik aan een vecht- of verdedigingssport zou doen. Ik ben klein en fijn gebouwd, een ideaal doelwit. Volgens mij heeft aangevallen of betast worden een heel hoog pech of geluk gehalte en ben je in die zin overgeleverd aan wat er op je pad komt. Je daar op voorbereiden kan, maar nooit in een mate waarbij je de volle controle hebt over hoe het afloopt.

Ik vind dat je het destijds niet beter aan had kunnen pakken, maar denk dat de uitkomst elke keer anders kan zijn als je het nu tien keer hetzelfde aanpakt. Zoals je in je laatste zin zegt: je kunt je voorbereiden maar je zult nooit een garantie hebben op een goede afloop. Die controle heb je nooit, al ben je zo getraind dat je tien boomstammen doormidden slaat en ook al zie je eruit als de hulk. Je kunt hoogstens je statistische kans wat opkrikken.

Iemand anders zei het al eerder in dit topic: de beste verdediging is de 100 meter sprint in veel gevallen, maar dat is weer geen goed idee als iemand (al dan niet met een mes) op te korte afstand staat want dan heb je dat in je rug hangen of haalt hij je in en heeft dan het voordeel dat hij van achter komt. Er is niet één aanpak die altijd werkt.

Een hoop schat je zelf automatisch al in. Vandaar misschien dat jij ze bleef aanspreken, ergens heb je aangevoeld dat dat op dat moment kon werken (zeker weten zul je het nooit natuurlijk). Je kunt jezelf tot op zekere hoogte trainen op inschatten en zelfs in je reactie qua lichaamshouding. In sommige gevallen voorkom je zo een aanvaring, maar er zijn geen garanties, nooit.

In die trant:
Op een internationaal zomerkamp als puber werd ik onverwacht en hardhandig in de bagagetent tegen de grond gedrukt door een andere deelnemer die maar bleef proberen me te zoenen. Ik kon alleen maar stom lachen en probeerde hem af te weren terwijl ik "No, no!" hinnikte maar ik vond het echt niet leuk en heb wel vijf à tien minuten met hem geworsteld en geprobeerd hem van me af te krijgen. Mijn lacherige verweer maakte geen indruk. Uiteindelijk werd ik gered doordat er kampleiding binnenkwam. Hij stopte en ik kon, nog steeds grijnzend als een aap, wegkomen.

Ik voelde me ontzettend dom dat ik zo slap gereageerd had. Niet veel later echter was er nog een incident met hem en werd hij weggestuurd. Ik hoorde van een ander meisje wat er was gebeurd. Hij had het bij haar ook geprobeerd op die manier en zij had echt heel duidelijk geschreeuwd dat hij op moest rotten en had hem hard geduwd, gevloekt, hem uiteindelijk voor zijn hoofd gerost. Hij had hierop ook gemept en greep haar bij de keel. Op het geschreeuw kwamen toen mensen af voordat het nog erger werd.

Wie van ons tweeën had nu verkeer gereageerd? In beide gevallen kwam hij niet zo ver als hij zou willen. Ik voelde me een sul maar ik had geen klappen gehad en was niet bij de strot gegrepen. Zij had zich super weerbaar opgesteld maar had klappen gekregen en voelde zich ook vreselijk. Er is ook niet met zekerheid te zeggen wie van ons tweeën er bekaaider vanaf was gekomen als hij niet allebei de keren gestoord was maar ik gok op haar omdat hij de vonken in zijn hoofd had gekregen door haar actieve verzet.

Later leerde ik dat dat weglachen ook een vorm van freeze is, en een hele verraderlijke omdat hij vaak gekweekt is uit ervaring met het deëscaleren van dreigende situaties die eigenlijk al uit de klauwen zijn gelopen. Het kan een hele nuttige onbewuste strategie zijn, maar het werkt niet in elke situatie. Daar heb ik dus heel hard op moeten trainen, om te leren wanneer hij ingezet kan worden (voel ik nog steeds aan trouwens, zit in mijn wezen ingebakken blijkbaar) maar ook wanneer het tijd is om ervandoor te gaan en wanneer het tijd is een psycho-gezicht op te zetten en te gaan. Maar goed, je kunt het verkeerd inschatten, je kunt het niet goed genoeg doen, het kan allemaal voor niks zijn wat je ook doet omdat je toevallig net langsfietst waar zo'n engbek al een tijd staat te posten en jij net die ene vrouw bent in haar eentje en jij hem niet ziet aankomen.

Wat ik denk, is dat het goed is om een plan te hebben. Je aanvaller heeft een plan. Het helpt om óók een plan te hebben. Dan hoef je daar ter plekke niet na te denken, bijvoorbeeld over je houding, wat je zou zeggen en wat je zou doen in bepaalde situaties.

Mermedina schreef: ↑

30-10-2020 23:10

Wat ik denk, is dat het goed is om een plan te hebben. Je aanvaller heeft een plan. Het helpt om óók een plan te hebben. Dan hoef je daar ter plekke niet na te denken, bijvoorbeeld over je houding, wat je zou zeggen en wat je zou doen in bepaalde situaties.

Leuk als je vooraf weet wat hoe waar en wanneer.

LīlyRose schreef: ↑

31-10-2020 00:20

Leuk als je vooraf weet wat hoe waar en wanneer.

Zo zit zelfverdediging wel een beetje in elkaar, je leert je te verdedigen wanneer hij je vanachter aanvalt, dus daar heb je een plan voor of als hij je frontaal een mep wil verkopen en die af te weren etc. Voorbereid op allerlei aanvalstechnieken.

Henk-en-Roelie schreef: ↑

31-10-2020 00:31

Zo zit zelfverdediging wel een beetje in elkaar, je leert je te verdedigen wanneer hij je vanachter aanvalt, dus daar heb je een plan voor of als hij je frontaal een mep wil verkopen en die af te weren etc. Voorbereid op allerlei aanvalstechnieken.

Allemaal leuk, totdat je in zo’n situatie terecht komt en je geen idee of je een freeze, fight of flight reactie hebt.

LīlyRose schreef: ↑

31-10-2020 00:43

Allemaal leuk, totdat je in zo’n situatie terecht komt en je geen idee of je een freeze, fight of flight reactie hebt.

Mee eens, en die onzekerheid zal iedereen helaas moeten accepteren.
Neemt niet weg dat je je fijner en sterker kunt voelen en hopelijk zijn als je je voorbereid op sommige situaties die je al dan niet al zijn overkomen. En dat kan fysiek zijn (vechtsport), mentaal (gedachtenoefeningen) of verbaal (wat ga ik zeggen).
En dat is geen verplichting naar wie dan ook, geen beschuldiging als je dat niet doet, geen rechtvaardiging van daders. Maar een aanmoediging.
De wereld zou mooier zijn als het überhaupt niet ter sprake zou hoeven komen, maar dat is hij helaas nog niet (maar gelukkig: De meeste mensen deugen )

LīlyRose schreef: ↑

30-10-2020 21:42

Dit is zo een bizar gebeuren.
Ik ben ooit eens door een groep jongens aangerand en deels ontkleed, voor hun een geintje maar voor mij niet. Iedereen keek toe, niemand greep in. Dat was denk ik nog het meest bizarre aan de situatie.

Zo pijnlijk.

Als ik dat soort gevallen lees denk ik altijd dat dat bedoeld wordt met de term Weltschmerz: zijn we als mensheid nog altijd niet voorbij dit stadium

Maargoed: dat staat los van hoe jij je daar gevoeld moet hebben.