Overig
alle pijlers
Doodongelukkig, hoe het leven leuk te maken?
zaterdag 10 januari 2009 om 14:55
Beste lezers,
Ik post normaal onder een andere nick maar ik wil niet herkend worden. Vandaar dat dit mijn eerste post is onder deze naam.
Het is nu al een aantal maanden zo dat ik me realiseer dat ik doodongelukkig ben. Ik heb een lieve man en een lief kindje waar ik veel van hou. Mijn relatie is helemaal in orde en is ook zeker niet de reden waarom ik ongelukkig ben. Mijn kind uiteraard ook niet.
Wat dan wel? Ik heb het gevoel alsof het leven alleen nog maar bestaat uit werken, huishouden en administratie. En in mijn werk vind ik niet de voldoening die ik nodig heb. Al van jongs af aan heb ik het gevoel gehad dat ik een verschil wilde maken, iets zinnigs wilde doen, iets wilde doen in mijn toekomstige baan waarmee ik mensen kan helpen. Ook ken ik mezelf goed genoeg om te weten dat ik nooit zo'n baan kon nemen als bijvoorbeeld maatschappelijk werkster omdat ik gewoon de deur niet achter me dicht kan doen om 5 uur. Ik zou alle zorgen van mijn clienten mee naar huis nemen en continue erover malen.
De baan die ik wel voor ogen had en nu heb valt vies tegen. Ik voel geen passie bij wat ik doe, juist omdat ik het element mis waarin ik het gevoel heb zinnig bezig te zijn.
Daarnaast is dus het probleem dat ik naast mijn baan, weinig lol uit het leven weet te halen. En natuurlijk is dat normaal maar ik zit enorm in een sleur, elke dag is hetzelfde en eigenlijk vraag ik me nog af waarvoor ik het doe. (is niet een zelfmoordboodschap ofzo hoor, het is gewoon dat ik een beetje de zin van het leven mis en daar achter wil komen). Wat voor een nut heeft het om op te staan, naar mijn werk te gaan, thuis te komen, te eten, huishouden doen, en te gaan slapen zodat de volgende dag het riedeltje opnieuw begint.
Met de kleine bezig zijn vind ik erg leuk en met mijn man ook, maar die momenten waarin ik me gelukkig voel zijn zó verschrikkelijk zelden. Ik wil niet een maand ongelukkig zijn zodat ik me maar een ochtendje gelukkig voel. Ik heb meer nodig dan alleen de voldoening die ik haal uit man en kind. Maar wat precies? En hoe doe ik dit? Herkent iemand dit?
Ik heb onlangs een reunie gehad van vriendinnen van de middelbare school. Heel erg leuk, maar ook in en in triest. Zij hebben al hun dromen opgegeven en leven simpelweg voor hun aanstaande huwelijk en het idee van kinderen krijgen. Ik heb dat al gehad en denk, dit is het echt niet. Er moet gewoon meer zijn. Ik weiger mijn dromen op te geven, ik wil geen duffe moeder zijn, ik wil niet dat mijn leven verspild wordt. Want zo voelt het.
Overigens is dit geen dertigers dilemma. Althans dat idee heb ik niet, mede omdat ik ook niet in de buurt zit van die leeftijd en de fase trouwen/kinderen krijgen versus werk voorbij ben.
Herkent iemand het en hoe kom je hier uit? Of ben ik rijp voor een psychiater?
Sorry voor de lange OP.
Ik post normaal onder een andere nick maar ik wil niet herkend worden. Vandaar dat dit mijn eerste post is onder deze naam.
Het is nu al een aantal maanden zo dat ik me realiseer dat ik doodongelukkig ben. Ik heb een lieve man en een lief kindje waar ik veel van hou. Mijn relatie is helemaal in orde en is ook zeker niet de reden waarom ik ongelukkig ben. Mijn kind uiteraard ook niet.
Wat dan wel? Ik heb het gevoel alsof het leven alleen nog maar bestaat uit werken, huishouden en administratie. En in mijn werk vind ik niet de voldoening die ik nodig heb. Al van jongs af aan heb ik het gevoel gehad dat ik een verschil wilde maken, iets zinnigs wilde doen, iets wilde doen in mijn toekomstige baan waarmee ik mensen kan helpen. Ook ken ik mezelf goed genoeg om te weten dat ik nooit zo'n baan kon nemen als bijvoorbeeld maatschappelijk werkster omdat ik gewoon de deur niet achter me dicht kan doen om 5 uur. Ik zou alle zorgen van mijn clienten mee naar huis nemen en continue erover malen.
De baan die ik wel voor ogen had en nu heb valt vies tegen. Ik voel geen passie bij wat ik doe, juist omdat ik het element mis waarin ik het gevoel heb zinnig bezig te zijn.
Daarnaast is dus het probleem dat ik naast mijn baan, weinig lol uit het leven weet te halen. En natuurlijk is dat normaal maar ik zit enorm in een sleur, elke dag is hetzelfde en eigenlijk vraag ik me nog af waarvoor ik het doe. (is niet een zelfmoordboodschap ofzo hoor, het is gewoon dat ik een beetje de zin van het leven mis en daar achter wil komen). Wat voor een nut heeft het om op te staan, naar mijn werk te gaan, thuis te komen, te eten, huishouden doen, en te gaan slapen zodat de volgende dag het riedeltje opnieuw begint.
Met de kleine bezig zijn vind ik erg leuk en met mijn man ook, maar die momenten waarin ik me gelukkig voel zijn zó verschrikkelijk zelden. Ik wil niet een maand ongelukkig zijn zodat ik me maar een ochtendje gelukkig voel. Ik heb meer nodig dan alleen de voldoening die ik haal uit man en kind. Maar wat precies? En hoe doe ik dit? Herkent iemand dit?
Ik heb onlangs een reunie gehad van vriendinnen van de middelbare school. Heel erg leuk, maar ook in en in triest. Zij hebben al hun dromen opgegeven en leven simpelweg voor hun aanstaande huwelijk en het idee van kinderen krijgen. Ik heb dat al gehad en denk, dit is het echt niet. Er moet gewoon meer zijn. Ik weiger mijn dromen op te geven, ik wil geen duffe moeder zijn, ik wil niet dat mijn leven verspild wordt. Want zo voelt het.
Overigens is dit geen dertigers dilemma. Althans dat idee heb ik niet, mede omdat ik ook niet in de buurt zit van die leeftijd en de fase trouwen/kinderen krijgen versus werk voorbij ben.
Herkent iemand het en hoe kom je hier uit? Of ben ik rijp voor een psychiater?
Sorry voor de lange OP.
zaterdag 10 januari 2009 om 19:34
quote:jasmine schreef op 10 januari 2009 @ 19:02:
Heb vanmiddag toen ik je posting las tot nu er af en toe over nagedacht.
Wat ik me afvraag is of het werkelijk gaat om een andere baan, ander werk, vrijwilligerswerk, politieke aktiviteiten oid of dat er onrust/ontevredenheid in jezelf zit.
Want dan kun je wel van alles gaan aanpakken en dat geeft dan tijdelijk wel een goed gevoel en daarmee gaan je innerliljke gevoelens van ontevredenheid en onrust misschien wel even weg maar is het een langetermijnoplossing?
Hmmm, weet niet goed hoe ik het moet omschrijven maar heb het gevoel dat je iets in jezelf kwijt geraakt bent en dat je nu dat probeert te vullen/op te lossen door aktiviteiten waar je je op kunt storten.
Maar vult dat dan ook daadwerkelijk je behoefte/ dat waar je echt naar verlangt?Dat weet ik denk ik ook niet totdat ik het uitprobeer. Maar ik denk er natuurlijk ook al een tijd over na, en waar ik telkens op uitkom is dat ik gewoon de behoefte hebt om het gevoel te hebben bezig te zijn met iets waar iemand iets aan heeft. Dus dat het niet in een stoffige la verdwijnt.
Heb vanmiddag toen ik je posting las tot nu er af en toe over nagedacht.
Wat ik me afvraag is of het werkelijk gaat om een andere baan, ander werk, vrijwilligerswerk, politieke aktiviteiten oid of dat er onrust/ontevredenheid in jezelf zit.
Want dan kun je wel van alles gaan aanpakken en dat geeft dan tijdelijk wel een goed gevoel en daarmee gaan je innerliljke gevoelens van ontevredenheid en onrust misschien wel even weg maar is het een langetermijnoplossing?
Hmmm, weet niet goed hoe ik het moet omschrijven maar heb het gevoel dat je iets in jezelf kwijt geraakt bent en dat je nu dat probeert te vullen/op te lossen door aktiviteiten waar je je op kunt storten.
Maar vult dat dan ook daadwerkelijk je behoefte/ dat waar je echt naar verlangt?Dat weet ik denk ik ook niet totdat ik het uitprobeer. Maar ik denk er natuurlijk ook al een tijd over na, en waar ik telkens op uitkom is dat ik gewoon de behoefte hebt om het gevoel te hebben bezig te zijn met iets waar iemand iets aan heeft. Dus dat het niet in een stoffige la verdwijnt.
zaterdag 10 januari 2009 om 20:58
quote:Honoria schreef op 10 januari 2009 @ 18:18:
[...]
Precies het opslokken en frustreren ben ik me heel erg van bewust. Mijn vader zat ook in de politiek bij dezelfde partij als waar ik bij wil. Maar hij is er mee gestopt, zag dat er weinig hart voor de zaak was en iedereen zijn eigen zakken zat te vullen. Ik ben bang dat ik daar ook tegen opbots. Ik kan me ook goed al die slapeloze nachten van mijn vader herinneren, maar hij vond het wel ontzettend leuk.
Ik word ook gelijk enthousiast bij je bericht. Ik denk dat dit het misschien wel kan zijn. Gewoon een schop onder mijn hol en eens uitproberen, kennismaken etc.
Succes ermee! Ben benieuwd of het je brengt wat je zoekt.
Voor mij is de combinatie van werk/studie en politiek erg goed.
Wat je zegt over weinig hart vd zaak en zakkenvullers herken ik niet zo (maar ik zit dan ook bij de rode partij met de afdrachtregeling zeg maar, dat houdt baantjesjagers en zakkenvullers wel tegen
)
[...]
Precies het opslokken en frustreren ben ik me heel erg van bewust. Mijn vader zat ook in de politiek bij dezelfde partij als waar ik bij wil. Maar hij is er mee gestopt, zag dat er weinig hart voor de zaak was en iedereen zijn eigen zakken zat te vullen. Ik ben bang dat ik daar ook tegen opbots. Ik kan me ook goed al die slapeloze nachten van mijn vader herinneren, maar hij vond het wel ontzettend leuk.
Ik word ook gelijk enthousiast bij je bericht. Ik denk dat dit het misschien wel kan zijn. Gewoon een schop onder mijn hol en eens uitproberen, kennismaken etc.
Succes ermee! Ben benieuwd of het je brengt wat je zoekt.
Voor mij is de combinatie van werk/studie en politiek erg goed.
Wat je zegt over weinig hart vd zaak en zakkenvullers herken ik niet zo (maar ik zit dan ook bij de rode partij met de afdrachtregeling zeg maar, dat houdt baantjesjagers en zakkenvullers wel tegen
)
Everytime you make a typo, the errorists win.
zaterdag 10 januari 2009 om 21:28
Honoria, ik heb hetzelfde idee als Aine (ik denk dat ik je herken....) en ik kan alleen maar zeggen: wel doorzetten die baan. Twee jaar lijkt lang, maar dan ben je er wel. Dan kun je je werk een stuk meer zelf vormgeven dan nu en ik denk dat dat al een hoop ontevredenheid en onrust wegneemt.
En daarnaast: zoek een passie. Zoals je over politiek schrijft, ik zou het gewoon proberen. Wat kan het ergste zijn dat er kan gebeuren? Dat je het niet leuk vindt. Dan weet je dat ook weer, en denk je niet je hele leven "had ik maar...."
En daarnaast: zoek een passie. Zoals je over politiek schrijft, ik zou het gewoon proberen. Wat kan het ergste zijn dat er kan gebeuren? Dat je het niet leuk vindt. Dan weet je dat ook weer, en denk je niet je hele leven "had ik maar...."
zaterdag 10 januari 2009 om 22:37
Als ik jouw OP lees denk ik; Ja, ik heb gelijk door naar mijn droombaan te blijven zoeken. Ik weet namelijk uit ervaring dat ik ook doodongelukkig word als ik niet doe wat ik eigenlijk wil doen, wat me Echte voldoening schenkt.
Als je iets doet wat je niet leuk vindt, duren de dagen 100.000 keer langer dan als het je wel boeit.
Imo kan je ongelukkige gevoel dus wel degelijk daar vandaan komen, itt wat 2italy beweert.
Als je iets doet wat je niet leuk vindt, duren de dagen 100.000 keer langer dan als het je wel boeit.
Imo kan je ongelukkige gevoel dus wel degelijk daar vandaan komen, itt wat 2italy beweert.
zaterdag 10 januari 2009 om 22:52
Je kunt natuurlijk een " nuttige " baan hebben , maar je kunt het ook zo zien ; doordat je geld verdient met een niet-nuttige baan kun je hele nuttige dingen doen , en hele gezellige dingen .... ik hoor je niet over een - leuk - sociaal leven ?!
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 10 januari 2009 om 23:10
quote:blijfgewoonbianca schreef op 10 januari 2009 @ 22:53:
Zou je leven uit ándere dingen bestaan , of er anders uit zien , dan werken , huishouden , administratie als je baan zinvoller was ?
Werken is natuurlijk wel een groot deel van het leven dus als ik daar al tevreden over ben dan helpt dat al enorm natuurlijk. En dat sociale leven zit prima hoor, daar heb ik eigenlijk helemaal niets over te klagen.
Ik ga even nadenken over al jullie opmerkingen.
Zou je leven uit ándere dingen bestaan , of er anders uit zien , dan werken , huishouden , administratie als je baan zinvoller was ?
Werken is natuurlijk wel een groot deel van het leven dus als ik daar al tevreden over ben dan helpt dat al enorm natuurlijk. En dat sociale leven zit prima hoor, daar heb ik eigenlijk helemaal niets over te klagen.
Ik ga even nadenken over al jullie opmerkingen.
zaterdag 10 januari 2009 om 23:33
Uit je postings krijg ik het idee dat je op het keerpunt in je leven zit waarop je je bepaalde dingen gaat realiseren. Maar dat je er nog niet echt aan wilt. Namelijk dat alle dromen die je ooit had, dromen waren. En dit is de realiteit. De realiteit is anders dan je je vroeger ooit kon voorstellen.
Het is niet leuk om dat tegen te komen, maar ieder van ons komt het op een dag tegen. Dit is het echte leven. zo ziet je leven er uit. Leef het. Stop met dromen en kijk niet naar je wensen, maar naar je mogelijkheden.
Het heeft niet veel zin om te blijven verlangen naar hoe het zou kunnen zijn. Wat wel zin heeft, is om te kijken naar wat je hebt en wat je daarmee kan doen.
Verlangen naar iets wat buiten je bereik ligt, maakt ook ongelukkig!
Het is niet leuk om dat tegen te komen, maar ieder van ons komt het op een dag tegen. Dit is het echte leven. zo ziet je leven er uit. Leef het. Stop met dromen en kijk niet naar je wensen, maar naar je mogelijkheden.
Het heeft niet veel zin om te blijven verlangen naar hoe het zou kunnen zijn. Wat wel zin heeft, is om te kijken naar wat je hebt en wat je daarmee kan doen.
Verlangen naar iets wat buiten je bereik ligt, maakt ook ongelukkig!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 11 januari 2009 om 10:29
quote:Poezewoes schreef op 10 januari 2009 @ 23:33:
Uit je postings krijg ik het idee dat je op het keerpunt in je leven zit waarop je je bepaalde dingen gaat realiseren. Maar dat je er nog niet echt aan wilt. Namelijk dat alle dromen die je ooit had, dromen waren. En dit is de realiteit. De realiteit is anders dan je je vroeger ooit kon voorstellen.
Het is niet leuk om dat tegen te komen, maar ieder van ons komt het op een dag tegen. Dit is het echte leven. zo ziet je leven er uit. Leef het. Stop met dromen en kijk niet naar je wensen, maar naar je mogelijkheden.
Het heeft niet veel zin om te blijven verlangen naar hoe het zou kunnen zijn. Wat wel zin heeft, is om te kijken naar wat je hebt en wat je daarmee kan doen.
Verlangen naar iets wat buiten je bereik ligt, maakt ook ongelukkig!Ik heb niet het idee dat het buiten bereik ligt, juist dat maakt het verschil denk ik. Het kán allemaal alleen moet ik uitvissen hoe ik er moet komen en wát mij nou precies nu ongelukkig maakt.
Uit je postings krijg ik het idee dat je op het keerpunt in je leven zit waarop je je bepaalde dingen gaat realiseren. Maar dat je er nog niet echt aan wilt. Namelijk dat alle dromen die je ooit had, dromen waren. En dit is de realiteit. De realiteit is anders dan je je vroeger ooit kon voorstellen.
Het is niet leuk om dat tegen te komen, maar ieder van ons komt het op een dag tegen. Dit is het echte leven. zo ziet je leven er uit. Leef het. Stop met dromen en kijk niet naar je wensen, maar naar je mogelijkheden.
Het heeft niet veel zin om te blijven verlangen naar hoe het zou kunnen zijn. Wat wel zin heeft, is om te kijken naar wat je hebt en wat je daarmee kan doen.
Verlangen naar iets wat buiten je bereik ligt, maakt ook ongelukkig!Ik heb niet het idee dat het buiten bereik ligt, juist dat maakt het verschil denk ik. Het kán allemaal alleen moet ik uitvissen hoe ik er moet komen en wát mij nou precies nu ongelukkig maakt.
