Gedichten

Oh, dat kútgedicht dat van geen kant klopt? Stond hier toch al eerder?

O, die weer....



Heb je niets beters?

god wat een schijtgedicht

Of ik het écht slecht vind? Volmondig JA! Iedereen met een IQ hoger dan die van een pantoffeldiertje ziet toch dat het grammaticaal uiteen dondert en werkelijk nérgens over gaat? Of zit je te plagen? Ja toch?

Och heden wat een gedrocht Vlaflip

Eendje



Fifi is mijn naam,

ik kwam uit mijn eitje bij volle maan.

Kroop rond en viel uit mijn nest,

dat vond ik niet te best.



Mijn nestje is gemaakt,

van pluimpjes en blaadjes,

de kippen zijn mijn beste maatjes.



De eerste dagen kon ik niet

op mijn pootjes staan.

Ik dacht, wat scheelt daaraan?



Iedere keer als ik wilde lopen,

moest ik het met een duik op mijn

bek bekopen.



De grote mensen leerden mij eten,

door mijn kop in mijn eetbak te steken.

Hoera nu kon ik het alleen

en was de vriend van iedereen.



Vandaag mag ik mee naar de klas,

ik hoopte dat ik al groter was.



Eendjes zitten graag in het water

en worden later zelf moeder of vader.

Dit raakt me élke keer als ik het lees. Zoveel passie, liefde, zucht...



Liefdesgedicht



Vuile vieze teringhoer,

Gore kankerslet,

Smakeloze lichtekooi,

krijg in je liezen smet.



Dikke loopse takketeef,

Afgebefte del,

Gratenkut met weerhaken,

Ik gun je een gezwel.



Zuigzeug,

Vuile slettebak,

Met je tieten van een mug,

Gore sloerie,

Vieze snol,

Kom toch bij me terug!

Ik ben de blauwbilgorgel,



Mijn vader was een porgel,



Mijn moeder was een porulan,



Daar komen vreemde kind’ren van.



Raban ! Raban ! Raban !





Ik ben een blauwbilgorgel



Ik lust alleen maar korgel,



Behalve als de nachtuil krijst,



Dan eet ik riep en rimmelrijst.



Rabijst ! Rabijst ! Rabijst !





Ik ben een blauwbilgorgel,



Als ik niet wok of worgel,



Dan lig ik languit in de zon



En knoester met mijn knezidon.



Rabon ! Rabon ! Rabon !





Ik ben een blauwbilgorgel



Eens sterf ik aan de schorgel,



En schrompel als een kriks ineen



En word een blauwe kiezelsteen.



Ga heen ! Ga heen ! Ga heen !





*

Natuurkunde





‘o, denkt men er zo over !’



zei een jongetje



dat de wet van newton gelezen had





en hij steeg als een leeuwerik



in de dampende najaarshemel



en geen sterveling op aarde



heeft hem ooit meer teruggezien.



*

Mijn favoriet van Paul van Ostaijen:



MARC GROET 'S MORGENS DE DINGEN

Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem

ploem ploem

dag stoel naast de tafel

dag brood op de tafel

dag visserke-vis met de pijp

en

dag visserke-vis met de pet

pet en pijp

van het visserke-vis

goeiendag



D a a - a g vis

dag lieve vis

dag klein visselijn mijn

Langs de schaduw van jouw wanhoop

overwoekert het besluit

door de storm nog niet bedwongen

slechts de tranen op de ruit



Geeft de leugen je geen vleugels

raakt de waarheid in de war

dan zijn de keizers slechts nog helpers

en huilt de oude nar.



Van Hans Teeuwen, in een geslaagde poging zoveel mogelijk lelijke semi-intellectuele zinnen achter elkaar te plakken.

quote:Digitalis schreef op 21 november 2008 @ 22:23:

Dit raakt me élke keer als ik het lees. Zoveel passie, liefde, zucht...



Liefdesgedicht



Vuile vieze teringhoer,

Gore kankerslet,

Smakeloze lichtekooi,

krijg in je liezen smet.



Dikke loopse takketeef,

Afgebefte del,

Gratenkut met weerhaken,

Ik gun je een gezwel.



Zuigzeug,

Vuile slettebak,

Met je tieten van een mug,

Gore sloerie,

Vieze snol,

Kom toch bij me terug!

Van de Smashing Pumpkins een liefdesverklaring:



You're the one that I adore,

you'll always be my whore

quote:Digitalis schreef op 21 november 2008 @ 22:23:

Dit raakt me élke keer als ik het lees. Zoveel passie, liefde, zucht...



Liefdesgedicht



Vuile vieze teringhoer,

Gore kankerslet,

Smakeloze lichtekooi,

krijg in je liezen smet.



Dikke loopse takketeef,

Afgebefte del,

Gratenkut met weerhaken,

Ik gun je een gezwel.



Zuigzeug,

Vuile slettebak,

Met je tieten van een mug,

Gore sloerie,

Vieze snol,

Kom toch bij me terug!

HoiPippiLangkous, die van die blauwbilgorgel, waar is die ook alweer van??!

Ok, serieuze noot. Dit gedicht van Wordsworth heb ik tot in den treure moeten ontleden en vond het nog best wel een geslaagd gedicht (alleen wel zó uit de Romantiek, maar ja):



Daffodils



I wander'd lonely as a cloud



That floats on high o'er vales and hills,

When all at once I saw a crowd,



A host, of golden daffodils;

Beside the lake, beneath the trees,

Fluttering and dancing in the breeze.

Continuous as the stars that shine





And twinkle on the Milky Way,

They stretch'd in never-ending line



Along the margin of a bay:

Ten thousand saw I at a glance,

Tossing their heads in sprightly dance.

The waves beside them danced; but they





Out-did the sparkling waves in glee:

A poet could not but be gay,



In such a jocund company:

I gazed -- and gazed -- but little thought

What wealth the show to me had brought:

For oft, when on my couch I lie





In vacant or in pensive mood,

They flash upon that inward eye



Which is the bliss of solitude;

And then my heart with pleasure fills,

And dances with the daffodils.





En tien jaar terug, midden in mijn EA Poe-periode kon ik dit wel waarderen:



Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary,

Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,

While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,

As of some one gently rapping, tapping at my chamber door.

`'Tis some visitor,' I muttered, `tapping at my chamber door -

Only this, and nothing more.'



Ah, distinctly I remember it was in the bleak December,

And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.

Eagerly I wished the morrow; - vainly I had sought to borrow

From my books surcease of sorrow - sorrow for the lost Lenore -

For the rare and radiant maiden whom the angels named Lenore -

Nameless here forevermore.



And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain

Thrilled me - filled me with fantastic terrors never felt before;

Presently, to still the beating of my heart, I stood repeating

`'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door -

Some late visitor entreating entrance at my chamber door; -

Merely this, and nothing more,'



Out into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,

Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before

But the silence was unbroken, and the stillness gave no token,

And the only word there spoken was the whispered word, `Lenore!'

This I whispered, and an echo murmured back the word, `Lenore!'

Merely this and nothing more.



Back into the chamber turning, all my soul within me burning,

Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.

`Surely,' said I, `surely that is something at my window lattice;

Let me see then, what thereat is, and this mystery explore -

Let my heart be still a moment and this mystery explore; -

'Tis the wind and nothing more!'



Open wide I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,

In there stepped a stately raven of the saintly days of yore.

Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;

But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door -

Perched upon a bust of arice just above my chamber door -

Perched, and sat, and nothing more.



Soon that ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,

By the grave and stern decorum of the countenance it wore,

`Though thy crest be shorn and shaven, thou,' I said, `art sure no craven.

Ghastly grim and ancient raven wandering on the nightly shore -

Tell me what thy lordly name is on this Night's Plutonian shore!'

Quoth the raven, `Nevermore.'



Now the raven, sitting lonely on that placid bust, spoke only,

That one word, as if his soul in that one word he did outpour.

Nothing further then he uttered - not a feather then he fluttered -

Till I scarcely more than muttered `Other friends have gone before -

On the morrow will he leave me, as my hopes have flown before.'

Quoth the raven, `Nevermore.'



Then, methought, the air grew denser, perfumed by an unseen censer

Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor.

Once more, on the velvet sinking, I betook myself to linking

Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore -

What this grim, ungainly, ghastly, gaunt, and ominous bird of yore

Meant in croaking `Nevermore.'



`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil! -

Whether tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,

Desolate yet all undaunted, on this desert isle enchanted -

On this home by horror haunted - tell me truly, I implore -

Is there - is there balm in Gilead? - tell me - tell me, I implore!'

Quoth the raven, `Nevermore.'



`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil!

By that Heaven streched above us - by that God we both adore -

Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,

It shall clasp a sainted maiden whom the angels named Lenore -

Clasp a rare and radiant maiden, whom the angels named Lenore?'

Quoth the raven, `Nevermore.'



`Be that word our sign in parting, bird or fiend!' I shrieked upstarting -

`Get thee back into the tempest of the Night's Plutonian shore!

Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!

Leave my loneliness unbroken! - quit the bust above my door!

Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!'

Quoth the raven, `Nevermore.'



Now the raven, never flitting, still is sitting, still is sitting

On the pallid bust of arice just above my chamber door;

And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,

And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the floor;

And my soul from out that shadow that lies floating on the floor

Will be lifted - nevermore!



Dat was de serieuze noot. Nu alsjeblieft een paar gore smerige gedichten!

quote:summerbreeze21 schreef op 21 november 2008 @ 22:45:

HoiPippiLangkous, die van die blauwbilgorgel, waar is die ook alweer van??!Cees Buddingh toch?

O nee, niet weer... Alweer dat gedicht, en weer in die schreeuwerige hoofdletters.



Deze van Jules Deelder is ook bijzonder. Een echte ode aan de vrouw.



'Kutgedicht.'

Oh kut, o snee, o pruim, o spleet,

o gleuf, o naad, o kier, o reet,

o gat, o dot, o doos, o meut,

o muts, o klier, o bef, o preut,

o peer, o vijg, o dop, o deur,

o lek, o put, o kloof, o scheur,

o rits, o snits, o lik, o stuk,

o pot, o punt, o kruis, o munt,

o poort, o zucht, o tuin, o lust,

o moes, o vlaai, o muis, o trut,

o vrucht, o krocht, o brug, o kolk,

o veeg, o dirk, o kees, o hol,

o grot, o schacht, o bron, o dal,

o wak, o wel, o kwal,



o soes, o tas, o voos, o kwast,

o zweer, o puist, o moot, o straf,

o flens, o roos, o poes, o jet,

o sluis, o pomp, o lurk, o kets,

o schelp, o schee, o poel, o zee,

o zacht, o zout, o zoet, o wee,

o hals, o fles, o vaas, o kelk,

o mond, o wond, o jaap, o kwel,

o vat, o val, o toef, o zalf,

o vloek, o troost, o kuil, o graf,

o klem, o kluif, o spons, o kruis,

o klit, o snor, o plons, o fuik,

o dons, o kluit, o lonk, o tuit,

o in, o uit, o in, o uit...

Blauwbilgorgel moesten wij altijd zingen op de basisschool. Daar ken ik het van.



Het allerontroerendste gedicht vind ik trouwens:

'Funeral Blues' van W.H. Auden



Stop all the clocks, cut off the telephone,

Prevent the dog from barking with a juicy bone,

Silence the pianos and with muffled drum

Bring out the coffin, let the mourners come.



Let aeroplanes circle moaning overhead

Scribbling on the sky the message He is Dead.

Put crepe bows round the white necks of the public doves,

Let the traffic policemen wear black cotton gloves.



He was my North, my South, my East and West,

My working week and my Sunday rest,

My noon, my midnight, my talk, my song;

I thought that love would last forever: I was wrong.



The stars are not wanted now; put out every one,

Pack up the moon and dismantle the sun,

Pour away the ocean and sweep up the woods;

For nothing now can ever come to any good.