Gered bij hoge nood

Vorige week had ik een vergadering ergens in Rotterdam. Omdat ik geen zin had in veelvuldig overstappen, was ik daar met de auto heengegaan.



De vergadering ging goed. Ik moest voor mijn werkgever een aantal dingen regelen en dat ging uitstekend. Pas toen ik mijn auto instapte, voelde ik ineens dat ik één ding vergeten was in alle drukte, namelijk even naar de WC gaan. Ik nam me voor om bij het eerste snelwegtankstation dit alsnog te doen.



Waar ik niet aan had gedacht, was dat in Rotterdam de avondspits om 4 uur al aan de gang is. Verder gaf mijn TomTom om onverklaarbare redenen een iets andere route aan dan op de heenweg. Ik hield mij netjes aan deze route, maar kwam daardoor direct langs het centrum en vervolgens langs allerlei wegopbrekingen waar nauwelijks beweging in het verkeer zat.



Om een lang verhaal kort te maken, ik moest dankzij mijn lichte koffieverslaving steeds nodiger plassen, terwijl het verkeer vrijwel tot stilstand kwam en ik ook nergens een logische plek zag om even te stoppen (restaurantje oid). Op een gegeven moment ben ik een zijstraat ingegaan in de hoop wat te kunnen afsnijden. Via een aantal eenrichtingsstraten kwam ik uit... op dezelfde plek waar ik af was geslagen, alleen nu in een rij auto's die ook allemaal deze hoofdweg op wilden. Na nog eens een kwartier bijna niet vooruit komen had ik zo'n enorme aandrang dat ik niet meer normaal kon zitten. Inmiddels was ik de stad nog niet uit en stond er op de aansluitende A20 ook alweer een forse file (wat waarschijnlijk de reden was dat het in de stad ook vast liep).



Uiteindelijk moest ik wat doen. Ik kon een parallelweg oprijden waar ik mijn auto heb geparkeerd, en ik heb aangebeld bij de eerste de beste benedenwoning. Een Surinaamse vrouw deed de deur open en ik vroeg of ik heel alsjeblieft even haar WC kon gebruiken. Gelukkig liet ze me meteen binnen en wees me de weg. Anders had ik denk ik ter plekke in mijn broek geplast. Ze was zelfs zo tactvol om twee nieuwsgierige kinderen uit de hal weg te sturen toen ik met veel geklater mijn ding aan het doen was.



Toen ik enorm opgelucht maar opgelaten haar wilde bedanken, kreeg ik nog een kop thee met wat zoetigheid aangeboden die ik niet kon weigeren. Ze was heel vriendelijk en geinteresseerd en deed alsof het heel normaal was dat ik bij haar had aangebeld. Na een kwartiertje en vele bedankjes verder ben ik weer verder gegaan. Tot mijn spijt heb ik geen adres genoteerd (stom, stom), anders zou ik haar nog een bosje bloemen hebben gestuurd.



Tot zover mijn middagje Rotterdam. Mijn naaste collega kwam niet meer bij van het lachen toen ik dit verhaal de volgende ochtend vertelde..

Ik zie dat mijn topic weer tot leven is gekomen..

Goed, hier dan mijn verhaal in de categorie 'hopelijk nooit meer'.



Ik had vorig jaar in de zomer op een terras met heel mooi weer een paar witbiertjes op met wat collega's. Toen we op een gegeven moment naar huis gingen, moest ik al behoorlijk nodig plassen, maar mijn fiets was een stuk dichter bij dan de WC dus ik dacht, dan maar even doortrappen.



Ik moest ook nog boodschappen doen en ondanks mijn inmiddels enorm hoge nood besloot ik onder het motto 'even niet zeiken' om eerst langs de supermarkt te gaan (het liep geloof ik ook tegen sluitingstijd). Ik ben snel de supermarkt doorgerend voor wat avondeten en ontbijt. Bij de kassa stond nog een korte rij waar ik moest wachten. En zodra ik dus even stil moest staan ging het mis. Ik kreeg zo'n aandrang dat ik het gewoon écht écht niet meer nhield en voor ik het wist had ik een natte (spijker)broek en voelde ik al nattigheid in mijn schoenen. Ik heb mijn mandje laten staan, ben de winkel uitgerend en snel naar huis gefietst. Ik weet niet eens meer wat anderen ervan gezien hebben of ervan vonden. Ik moet zeggen dat dit wel hoog in mijn persoonlijke top 10 staat van 'meest genante dingen ooit meegemaakt'. Wat ook niet echt hielp was dat mijn vriend na me eerst getroost te hebben nog een paar weken gepest heeft met dit voorval.